Vipassana. Het is 04:00 uur en de gong gaat niet 1 keer maar wel 3 keer.

Dan komt er ook nog eens een gong op pootjes door de hal.

Je zou toch denken dat iedereen wel wakker zou zijn na 3 keer loeien zeg!

Op naar de meditatiezaal, het wordt al langzaam licht. Ik houd van de ochtend en heb dan ook geen moeite met opstaan. Als een van de eersten zit ik op mijn blauwe kussen met bijpassende attributen en dat zijn er veel,
heel veel.

Ik heb nodig: een gewoon rond meditatiekussen en daarbij nog drie vierkante kussens, een deken en mijn eigen meditatiekussens, een houten bankje want wie weet heb ik wel behoefte aan iets hards, dan ook nog een soort stellage waar je met je rug tegenaan kunt zitten.

Ik was overal op voorbereid want tsja je kon nooit weten. Ik had al snel door waar die lagen (de stellages) en omdat je niet mag praten dacht ik: dat regel ik zelf wel effe. Hier kreeg ik later een fikse uitbrander voor maar daarover later meer.

Nou al het aanwezige op meditatiegebied had ik bij de hand. Ik zou niet voor verrassingen komen te staan.

Aan de bak

Aan de bak met die meditatie want bij het lezen van de website was ik gestopt bij: Vipassana vergroot je incasseringsvermogen. Meer hoefde ik niet te weten, dit was het, dit moest ik doen! Want wie wil nu niet een groot incasseringsvermogen?

Heerlijk lijkt me dat. Ik zie wel eens van die mensen die schijnbaar alles aankunnen. Ze liggen in scheiding, hebben een kind met een leerprobleem, vervelende band met hun familie maar het doet ze allemaal niets want ondertussen redden ze het ook nog om naar de sportschool te hollen en er belachelijk goed uit te zien.

En niet te vergeten... ze slapen goed en hebben veel leuke vrienden die hen overal mee lijken te helpen en super geïnteresseerd zijn.

Dus daar zat ik. Op naar een groot incasseringsvermogen. Want dat zal het toch wel opleveren als je zulke opofferingen deed 10 dagen lang. Ik rekende mezelf al behoorlijk rijk:

• 04:20 uur: ik mediteerde me de rambam en voelde me super stoer.
• 06:30 uur: havermout eten met pruimen, appel en rozijn, ik ging als een speer.
• 08:00 uur een groepssessie meditatie, de vermoeidheid begon nu toch in te slaan.
• 09:00-11:00 uur: mediteren op de kamer. Volgens mij lag die room mate van mij gewoon te slapen. En dat terwijl ons duidelijk door de stem op het bandje was verteld dat dit niet mocht. Zo wordt je natuurlijk nooit verlicht. Ik mediteerde door tot 1 minuut over 11, beter teveel dan te weinig toch. Alles zou ik eruit halen wat erin zat.
• 11:00 uur: lunchen. Ik at me kogelrond want wist ik veel of ik honger zou krijgen en dit was de laatste maaltijd van de dag.
• 13:00 uur: iets nieuws? Nee hoor, gewoon weer op naar mijn kussen en mediteren met die hap.
   

Zeg mensen als dit zo doorgaat, vind ik er weinig meer aan hoor. Mijn room mate was niet bij de laatste sessie. Nou die had het goed bekeken. In gedachten benijde ik haar.

Zij lag natuurlijk gewoon lekker te meuren op haar bed. Die zou ik wel eens even aanpakken als ik zo terugkwam op de kamer. Ik zou haar non-verbaal wel eens even duidelijk maken dat dit natuurlijk niet de bedoeling was.

Vastberaden met daadkracht ging ik op weg naar mijn slachtoffer. Ze zou ervan lusten, berouw zou ze tonen als ik haar non-verbaal wel eens even de huid vol zou schelden.

Weg

Ze was weg…  En dan bedoel ik echt weg, spullen weg, bed afgehaald, helemaal weg. Geen spoor te bekennen van de sympathieke chick met wie ik dit avontuur aan zou gaan. Emotie overmande me. Ik begon te huilen (zonder snikken en snot want zo erg was het nou ook weer niet).

Hoe kon dat nou? We zouden het toch samen gaan doen, zij was toch ook gemotiveerd en nu was ze op dag 1 al pleitte, gewoon foetsie. Zij had toch ook al die tijd vrijgemaakt in haar agenda, wat moet ze teleurgesteld zijn.

Even aan de leiding vragen waar ze was en of alles wel goed ging met haar was not-done. Nu was ik weer alleen…. Het gaf een verdrietig gevoel. Ze had iets achtergelaten, zij had haar smokkelwaar, een pen van Vluchtelingenwerk in mijn tas gedaan.

Minuten lang heb ik naar de pen gestaard. Wat zou haar overkomen zijn. Was ze misschien verliefd op een vluchteling en miste ze hem… Ik zal het nooit weten. Liona als je dit leest, mail me. Wat ging er mis?

Om maar de zonnige kant te zien van haar vertrek, ik was blij met de privacy die ik nu had. En jawel... het was alweer tijd om te…, je raadt het al mediteren.

Na mijn sessie en wandeling in langzaam tempo want zo groot was het parkje niet, stond daar een lange slanke dame in mijn kamer. Ik was nog niet helemaal ingeburgerd dus wat gebeurt er, mijn arm strekt zich uit en zonder aarzeling geef ik die meid een hand.

Verbijstering alom. Ik zeg ook nog eens mijn naam, verbouwereerd mompelt ze iets terug en toen wist ik het,
ik zat fout… hartstikke fout:

• 1: Aanraken en aankijken is ten strengste verboden. Dat moet je dus echt niet doen als je een beetje serieus genomen wilt worden in de Vipassana scene.
• 2: Geluid maken anders dan noodzakelijk hoesten, is uit den boze en heb ik me daar even drie lettergrepen uitgestoten namelijk: Chris-ti-na.

Mooi was dat! Hoe kon ik dit nog goedmaken? Het erge van alles was dat er een wachter bij was. Dat ging weer lekker, ja zo maakte ik wel vrienden.

Wordt vervolgd!