De volgende dag bleek dat er drie dames waren afgehaakt op dag 8.

De retraite had een soort dieptepunt bereikt.

Ik had het gevoel dat ik nu toch echt alles wel had meegemaakt. 

Alle emoties kwamen voorbij en telkens werd ik me er meer van bewust dat de emoties kwamen en gingen. Waar moest ik nu nog op mediteren? Ik had de techniek onder de knie maar na twee rondjes head to toe en toe to head bodyscan-mediteren, permitteerde ik het me wel om even aan iets anders te denken.

Mijn meditatie zag er ondanks de waarschuwingen voor gevaar als volgt uit: Eerst even landen op mijn meditatiekussen. Goed installeren, want ondertussen had ik wel uitgevonden dat de lotuszit niets voor mij was.

Ik liet mijn armen langs mijn lichaam vallen en zag eruit als een soort chimpansee. Ik zorgde dat ik in één blik op mijn horloge op de grond kon kijken want enige controle wilde ik wel houden. Ik checkte al mijn chakra’s van rood door naar oranje op naar geel, groen, blauw, indigo en lila.

Gedurende de week ging dit steeds sneller en kwam ik eigenlijk binnen 5 minuten bij het echte mediteren aan. Daar ging ik diep, dieper en serieus met de Vipassanatechniek aan de slag. Dan mediteerde ik echt, dacht niet aan andere zaken en kon mijn aandacht volledig op het lichaamsdeel richten dat aan de beurt was.

Daarna was ik het thema van die dag aan het doorploegen. Ik nam de lessen uit de lezingen van alle avonden erbij en paste de nodige zelfreflectie toe. Zo kwam ik steeds dieper bij een pijn die nog bestond.

Er speelden dingen in mijn leven waar ik maar moeilijk het hoofd aan kon bieden. Gedrag van twee mensen dat ik niet begreep. Ik wilde dat gedrag zó graag begrijpen! Ook wilde ik begrijpen waarom het zo belangrijk voor me was om hun gedrag te snappen. Waar was het nu toch begonnen, al dat wantrouwen en angst?

En na 8 dagen meditatie van 10 uur per dag kreeg ik een antwoord op mijn vraag. De oorzaak van alle ellende ging om het blinde vertrouwen dat ik in hen had en dat op zo’n heftige manier beschadigd was en niet door hen hersteld werd. Ik was daar niet overheen gekomen.

Ondertussen hadden zij ook hun angsten en ondanks dat ik meerdere malen had aangegeven wat ze zouden kunnen doen om het vertrouwen te herstellen, bleef dit uit. Pas later, véél later kon er niet over de kwestie gesproken worden maar werden er wel magertjes excuses gemaakt.

Dat deze excuses later weer werden ingetrokken, hielp niet mee aan het herstellen van de relatie. 
Wat uiteindelijk overbleef was een belabberde relatie met twee lieden waar ik de rest van mijn leven nooit meer vanaf kom.

Nu ik dit schrijf (in het vliegtuig) realiseer ik me dat ik zonder deze nare ervaringen nooit naar een tien-dagen-houd-je-klep-retraite zou zijn gegaan. Het gaat me te ver om te zeggen dat deze nare relatie het beste is dat me had kunnen overkomen.

Nee, dat hoor je mij niet zeggen, want ik wens niemand zo’n relatie. Maar dat elk nadeel ook z’n voordeel heeft, daar was ik wel achter. Het besef dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen acties.

Dat wraak nemen of terugslaan jou op hetzelfde niveau plaatst als degene die jou die ellende heeft bezorgd,
is een belangrijk punt van Vipassana. Oog om oog, tand om tand, wil ik niet meer wil hanteren. 

Deze manier van kijken en leven geeft mij rust. Zonder me een loser te voelen of het gevoel te hebben dat ik over me heen laat lopen. Zolang ik mijn grenzen bewaak, hoef ik aan niemand uit te leggen waarom ik deze grenzen stel. Dit is voor mij een waardevolle les.

Nog zo’n les uit Vipassana: haal geen spanning in je leven

Nu vind ik dit wel erg kort door de bocht. Want hoe zit het met het opkomen voor je kind? Moet je dan maar geen zaak aanspannen omdat het veel spanning oplevert? Ik dacht hier lang en diep over na.

Heb geen verdriet, koester geen wrok, ga verder met leven en laat alle emoties achter je. Sla niet terug maar wees bedacht op een nieuwe aanval. Keer je niet van de veroorzaker van leed af, maar beoordeel elke actie van dit individu opnieuw (ook al doet hij/zij het vaak...).

In mijn woordenboek betekent dat: Wees bedacht op negatief gedoe, maar sta zonder angst in het leven.

Nog zo’n mooie, moet je horen: wij zijn geneigd om alle cadeaus waar iedereen mee aan komt zetten aan te nemen, te bekijken, te onderzoeken en dan te voelen wat het met ons doet. 

En nu wordt het leuk: je hoeft dus niet alle cadeaus aan te nemen. Als er iemand met iets aan komt waar jij verdrietig, boos, angstig of naar van wordt, kun je dit (cadeau) dus teruggeven.

Dit heb ik goed in mijn leven geïmplementeerd. Komt er iemand met een leugen of iets naars dan laat ik dat bij diegene. Ik verdedig mezelf niet meer en zeg één keer dat dit volgens mij niet helemaal klopt.

Ik ga niet in discussie. Ik treed niet meer in detail. Als iemand het nodig heeft om te jokken of zich beter voor te doen ten koste van mij is dat een aantekening op zijn Karmarekening.

Op het moment dat ik hier op in zou gaan met agressie, ondanks dat ik gelijk heb, komt er ook een aantekening bij mij op het lijstje. Nou, daar pas ik voor.

Ik geloof er in hoor, wie goed doet goed ontmoet. En aangezien ik niet op mentale dan wel fysieke pijn zit te wachten, nu of in het hiernamaals, haal ik me zo min mogelijk krabbels op mijn hals.

Nou, genoeg geklop op die C-cup van mij. Ik leerde dus best veel die negende dag. Veel meer dan ik had verwacht.