Op deze dag kom je aan in het Vipassana meditatiecentrum.

Daar kwam ik aan met een heleboel tassen en alles waarvan ik dacht dat het mijn ontbering zou kunnen verlichten.

Met de auto komen heeft het grote voordeel dat je alles mee kunt nemen waar je denkt behoefte aan te hebben. Heerlijk is dat. Dus proppen maar eigen dekbed, eigen kussen, twee meditatiekussens, schapenvachten, bergen kleding en nog veel meer lekkere zware rommel.

Want als ik dan toch op zomerkamp zou gaan waar rust, regelmaat en tucht de boventoon voerden dan zou ik het me wel gemakkelijk maken. Sierraden, make-up, kleding in felle kleuren, muziekinstrumenten, pennen, potloden, notitieboekje en leesvoer had ik allemaal thuisgelaten.

Zelfs mijn trouwring heeft eraan moeten geloven. Want dacht ik, als ik me er helemaal aan over ga geven,
leer ik het meest en haal ik alles uit deze ervaring wat er mogelijk in zit.

Ik was er klaar voor. De auto zat helemaal vol en er was alleen nog een klein plekje over voor een medestudent. Sharief reed met mij mee. Hij was ook op het laatste moment gebeld en de aardige zen-stem had aan de telefoon gevraagd of hij mee kon rijden.

Nou dat leek me wel wat als je dan toch 10 dagen je mond moet houden, kletste ik maar het liefst zo lang mogelijk door tot dat het echt niet meer kon.

Sharief en ik praatten heel wat af en naarmate we dichter bij Dilsen-Stockem kwamen, werden we toch wel wat zenuwachtig. Zouden we het wel gaan volhouden en hoe moest het als een van ons het zou gaan opgeven.

De mannen en vrouwen waren strikt gescheiden. Een briefje in z’n hand proppen of zelfs een briefje onder zijn meditatiekussen leggen, was niet mogelijk. We zeiden tegen elkaar na de inschrijving dat opgeven geen optie was en dat we het hoe dan ook moesten volhouden.

Mobiel weg

Ik was nog druk met mijn auto toen ik mijn telefoon moest afgeven. Dat bleek moeilijker dan ik dacht. Mijn 'lul' ijzer moest uit. Uit hoe zet je een iPhone uit? Wist ik veel? Ik zette mijn mobiel nooit uit! In het vliegtuig zet je dat ding op vliegmodus en voor de rest is ie aan. Soms zacht maar UIT, de gedachte alleen al.

Nee hoor handy uitdoen kwam niet in mijn woordenboek voor. Maar het moest toch van de dame achter de inschrijftafel. Na wat gezoek en gedruk op verschillende knopjes ging het uit. Hij moest in een zakje. Ik zag het zakje maar mijn hand met telefoon erin wilde niet naar dat zakje toe.

Het ging niet. Het zou mijn enige verbinding zijn naar de buitenwereld en mijn mail. Wat als er van alles gebeurde en ze zouden MIJ niet kunnen bereiken. Mijn hand weigerde.

Na wat geduw en getrek, overredingskracht en intens verdriet ging mijn iPhone 4S in een vaal zakje met afschuwelijke bloemen met een nummer. Ik keek hem nog na en voelde de verlatingsangst van mij en mijn iPhone. Oh, wat een pijn.

Ik moest er even van bijkomen zeg. Buiten het hek stond een meisje zwaar aan een sigaret te zuigen. Zo diep had ik iemand nog nooit zien inhaleren. Tsja, dat moet ook wel zwaar zijn als je verslaafd bent en je ook niet kunt snoepen en er niet eens over kan praten dat je gestopt bent.

Heerlijk dat leed van een ander. Want zij had het toch echt wel heel veel zwaarder dan ik.

Al die spullen meenemen gaf een lekker veilig gevoel maar het moest wel allemaal naar mijn kamer op de tweede verdieping. Slepen, tillen en sjouwen in de bloedhitte. Ik sleepte alles het gebouw in de hoop dat iemand me kon vertellen waar mijn kamer was.

En natuurlijk net iets voor mij, ik stond in het verboden mannengedeelte. Waar niemand iets zei maar waar ik wel voelde dat ik hier niet hoorde. Via de brandtrap zeulde ik alles naar boven.

Alleen

En nu? Nu was ik alleen. Ik zag nog wel wat mensen op gedempte toon spreken en zag heel wat professioneel uitziende Vipassana gangers vroom naar de grond kijken. O jee, o jee wat deed ik mezelf aan! Dit kon ik toch nooit.

Waarom was ik niet gewoon lekker thuis gebleven met een lekker boek dan had ik toch ook gewoon elke dag wat meer en langer kunnen mediteren. Mijn hoofd hing nu ook naar beneden maar echt een stuk minder vroom.

Bij de derde keer slepen naar mijn kamer stond er een groepje van 3 meiden te praten. Ze zagen er net zo gespannen en zenuwachtig uit als ik maar zij spraken gewoon nog met elkaar. Hele zinnen en ook niet op gedempte toon.

Aha, er zijn er meer net als ik. Maar ik kwam hier toch om hardcore mijn mond te houden en als ik me bij hen zou aansluiten zou het binnen no time gezellig worden en dat was toch niet wat ik wilde. Nee, nee, nee ik doe het niet ik ga niet praten.

Ik wil ook zo’n uitgestreken zen-smoel, zo’n Maria look ja die wil ik ook. Ik liep naar benden om me niet te laten verleiden door de roep van gezelligheid en de hang naar groepscohesie. Ik oefende ondertussen op net zo’n zen-bek die ik kopieerde van een van de andere deelnemers.

Bij de laatste twee treden zei de Chinees uitziende dame vriendelijk hallo en dat was de druppel. De ramp had zich voltrokken ik zei hallo terug. Voordat ik het wist, kletsten we honderd uit over hoe zenuwachtig we waren en dat het toch wel erg warm was.

Hoe moest dat nu met die hittegolf in het vooruitzicht. Jennifer en Ghaty waren hier ook voor het eerst.

Na het hefitige afscheid van mijn iPhone moest het eruit. Ik moest ook geluid maken, ik moest ook sociaal doen. Binnen 5 minuten stonden we met 5 meiden te kletsen, te lachen en werd het veel te gezellig.

Shit, shit, shit, ik kwam hier niet om leuke mensen te ontmoeten. Ik wilde juist tot mezelf komen en alleen maar met mezelf bezig zijn. Mislukt! We hadden super veel lol en van gezelligheid werd er hard gelachen zodanig dat ik er uitfloepte waar die ober nou bleef met die volgende fles wijn.

Chardoneetje doen… die ober kwam niet maar het was wel errruggg gezellig.

Ik had ondertussen een roommate gekregen. Tsja, dat zat erin, dat risico loop je als je geen eenpersoonskamer kunt boeken. Liona deed gelijk mee met de conversatie en toen we nummers wilden uitwisselen had zij zelfs een pen.

Wow een smokkelaarster, ik had er nog een vriendin bij. Want mensen die stoute dingen doen daar heb ik vaak wel weer bewondering voor.

Eerste meditatie

Na een heerlijk soepje waar we met het groepje van in de middag zwijgend bij elkaar zaten werd het
20:00 uur. Vanaf 20:00 uur mocht er niet meer worden gesproken. De eerste meditatie begon met in de rij staan.

Daar stond ik dan in de rij met de andere dames met twee schapenvachten en twee meditatiekussens. En jawel daar kwam het, mijn grootste allergie: mensen die mij gaan vertellen wat ik wel en niet moet doen omdat zij vinden dat ik me aan de regels moet houden. 

Een gedaante dat een mengeling was tussen een chick uit een Novib winkel en kabouter Plop vertelde me in het Duits dat het gebruik van schapenvachten niet geoorloofd was. Na het afsteken van haar verhaal waarbij de reden achterwege bleef, zei ze in het Duits dat ik haar waarschijnlijk toch niet zou hebben verstaan.

Ik reageerde met een zeer uitgebalanceerde grammatica onjuiste Duitse zin dat ik het wel begreep maar dat ik even zou wachtten wat de organisatie hiervan zou zeggen.

Maar daar kwam de tweede goedbedoelde Maria look a like. Een oude Duitse lieve dame die me op een hele andere toon wilde behoeden voor een teleurstelling. Ook een Nederlandse sportieve chick met grijze lokken vond het nodig om er wat over te zeggen.

Volgens haar had zij vorige keer haar schapenvachten niet mogen gebruiken en gaf ze me wijs een tip: je kunt nog wel even teruggaan naar je kamer hoor want je bent toch nog niet aan de beurt.

Nou je begrijpt het al, ik gaf nogmaals aan dat ik het wel even zou zien en bleef mooi in de rij staan. Wel zorgde ik dat mijn lila vacht boven op mijn naturel vacht lag zodat het wellicht minder zou opvallen. Een tweede opmerking kon niet uitblijven van sporty spice: ze nemen hier echt niets van je mee hoor en je kunt trouwens toch nergens heen.

Dank je dat je me er even aan herinnerd zeg. Ging ik zo mijn laatste momenten van spreekvrijheid verdoen? Nadat eerst alle oud studenten werden opgeroepen, kwam de nieuwe groep. Het begon toch wel te kriebelen want ik wilde geen slechtte indruk maken.

Het moest er niet op lijken dat ik het niet goed voor had met de leer en de regels. Respectloos was ik allerminst, maar me even iets op me mouw laten spelden door mensen die niet eens in de organisatie zaten en regels waarvan ik niets op de site had gelezen, dat ging me te ver.

Lekker meegaand Christina… Not!

Plekje

Ik werd als een van de laatste opgeroepen en wat denk je er was geen enkel probleem met die schapenvachten. Die meisjes vrijwillige wachters zullen wel gedacht hebben: als jij met je dikke kont op die warme dingen wil gaan zitten, zal je het zelf wel voelen.

Later kwam ik erachter waar die aversie tegen schapenvachten nou vandaan kwam. Veel mediteerders eten geen vlees en zijn mega vegan met als gevolg dat alles van een dier niet bij hen in de buurt komt. Tja, daar had ik niet aan gedacht zeg… ik zat helemaal achteraan en hoopte dat niemand zich er aan zou storen.

En ik had mezelf voorgenomen dat als ik ook maar even het gevoel kreeg dat iemand zich aan mijn vacht zou storen dat ik ze dan niet meer zou meenemen naar de meditatiezaal. Maar tot die tijd zat ik lekker want het al zwaar genoeg worden.

Ik had een top plek vond ik zelf, lekker helemaal achteraan. Dit was ook altijd de plek waar ik in de klas zat,
dus dat was mooi. Nu mijn buren nog. Naast me zat mijn roommate en aan de andere kant op de hoek een aardig uitziend Duits meisje met een mooi geknipt kort kapsel.

Dat ging goed, dit verhoogde mijn slagingskansen.

Wordt vervolgd!