Ik voel me niet gejaagd en ik voel ook geen tijd die mij beklemt in het leven. Het is pure ontspanning. Tijd om er van te genieten dus...

Het bootje aan de kant te zetten en de paden te betreden die ik vanaf de waterkant kan zien.

Aan de waterkant

Eenmaal zittend aan de waterkant, voel ik dat de Aarde me draagt. De rust stroomt als water bij me naar binnen. Eindelijk eens tijd om alles in en om me heen goed te bekijken.

Vele stormen heb ik overwonnen en het bootje vaart nog steeds. Ik ben hier en daar beschadigd en op een paar plekken zijn er gaten ontstaan waar het water doorheen stroomt.  Ik heb al vele malen eerder zulke gaten gedicht. Soms zonder enig succes, vaak waren dat  tijdelijke oplossingen. En nu weet ik hoe het moet.

Ik heb onderweg er vele lessen in gehad en ik heb nu pas de juiste ervaring en het juiste matriaal. Alleen heb ik nog niet echt een geruimde tijd gekregen om het ook daadwerkelijk te doen. 

Die tijd is nu aangebroken. Tijd om gaten te dichten... Eindelijk tijd om mijn bootje weer sterk genoeg te krijgen om de wondelijke oceaan te kunnen gaan ontdekken.

Alle tijd

Ik begeef me voorlopig in rustig vaarwater, met af en toe een wandeling langs de waterkant. De prachtige bosrijke gebieden die het leven me daar biedt. Ik werk, ik geniet, ik rust en laat alles eens rustig passeren. Ik neem de tijd, want hier is tijd maar een woord zonder enige betekenis.

Het is geen tijd zoals bij een klok. Het is tijd voor het leven. DE tijd van NU. En zeer binnenkort tijd om naar huis te varen.

Tot zover verblijf ik in stilte op rustig vaarwater.