Als je dacht dat Vipassana meditatie alleen maar leuk is, heb je het goed mis!

Het is niet alleen maar mooi met prachtige inzichten.

Het is fucking zwaar op elk front.

Zo heb ik bijvoorbeeld pijn in spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Wie heeft er nu weleens gehoord van spierpijn in je schaambeen? Ik niet en ik zou het dan ook niet geloven als ik het niet meegemaakt zou hebben.

Het ergste zijn je benen die gaan slapen, waarvan je meestal denkt, ach ik kan nog wel even door. Niet dus.
En vervolgens playback je het uit van de pijn. Want niet spreken betekent ook geen geluid maken bij ongemak.

De dagroutine begon

Ik had niet erg veel zin maar gaf me eraan over. Ik was niet zo streng voor mezelf. Vechten tegen de slaap deed ik vandaag even niet, met als gevolg dat ik wegdommelde en wakker werd van mijn eigen geknikkebol.

Zonder me schuldig te voelen, mediteerde ik weer een beetje door. Ik zou het rustig aan doen vandaag.
Ik liep mijn chakra’s eens langs, dacht aan leuke dingen die ik zou gaan doen als ik weer thuis was en er leek niets aan de hand.

Totdat ik volslagen verrast werd door een huilbui. Ik gilde het uit, maar dan zonder geluid. Ik richtte mijn gezicht ten hemel en sperde mijn mond zover open dat er zeker wel een mango in paste. Waar kwam dit vandaan zeg?

De tranen liepen over mijn wangen. Het werd me door de waas van tranen langzaam duidelijk. Ik was boos.
En door die boosheid was ik erg verdrietig. Ik was kwaad op het feit dat ík daar zat en een andere partij die volgens mij schuldig was aan het grootste deel van mijn verdriet lekker in de zon lag.

Ik was boos dat ik zoveel last had van de acties van een ander. De grootste veroorzaker van mijn huilbui was nog wel het besef dat ik al dit leed eigenlijk zèlf veroorzaakt had. Ik was degene die me al die narigheid had aangetrokken.

Daar kon ik niet aan wennen en ik vond het dan ook bijster oneerlijk. Door de lezingen in de avond wist ik nu dat je er zelf voor kiest om je rottig te voelen.

De remedie komt in het kort hier op neer: het rationaliseren van zaken. Wat is er nu echt, wat wordt er nu beweerd en in hoeverre voel jij je aangevallen door de ander? Is het überhaupt wel waar? En neem je dat stinkcadeau aan of geef je het terug aan degene die iets in jouw schoot werpt?

Nou, dat betekende in het kort dat ik alles maar aannam waar iedereen in het verleden mee was komen aanzetten. Rotcadeaus kun je ook teruggeven. Consequentie is wel dat je hele rechtvaardigheidsgevoel op de schop gaat als je dit wilt integreren in je leven.

Ik zat daar dus met opengesperde mond en was verdrietig en boos

Tijdens de lunch zat ik er doorheen. Ik wilde niet meer. Ik zat hier mijn best te doen om verlicht te worden en nu was alle shit die ik de ander wilde vergeven ook nog eens mijn eigen schuld. Lekker was dat.

Nou, als Vipassana zo in elkaar zat dan moest ik er maar mee stoppen. Wat voor beloning was dat zeg, voor al het zware werk dat ik hier aan het verzetten was!

Ik ging een stukje lopen over de paadjes die ik al erg goed kende en ik kon er niets aan doen maar ik moest iets agressiefs doen. Ik zag een steen, keek even snel om me heen en gooide de steen keihard tegen een schuurtje.

Ik hoopte nog op een behoorlijke knal die de eeuwig geforceerde stilte eens even zou doorbreken. Jammer,
ik miste het schuurtje en liep daardoor onbevredigd door.

Op mijn tocht naar afreageren, stuitte ik op een dorre boom. Ik brak een tak van de boom en smeet die met een rotgang op de grond. Ik kon de tak nog net ontwijken want blijkbaar stuiteren takken op een mossige ondergrond. Alles zat dus tegen en dat hele oord, inclusief stenen en bomen, spanden zich tegen mij.

In de volgende meditatiesessie lag er bij binnenkomst iets voor mijn kussen. O jee, zou iemand mij hebben betrapt en lag die steen bij wijze van les nu voor mijn kussen?

Het bleek een muffin, die had Emma daar neergelegd. Ik was tot tranen geroerd. Het was toch iemand opgevallen dat ik er helemaal doorheen zat. Ik was niet alleen.

Wordt vervolgd...