Ik merk dat ik de laatste tijd veel minder goed kan zwijgen.

Ik voel dat er bepaalde situaties soms besproken dienen te worden.

Ik kan het niet meer onderdrukken. Mijn hart wil spreken.

Mijn ziel wil gehoord worden en laat het zwijgen niet meer toe.

Ik kan het niet meer onderdrukken

Wat ik voorheen soms te goed wist te onderdrukken. Tot ik letterlijk brak. Daar kan ik momenteel niet meer over zwijgen. Als ik een week iets voor mezelf heb weten te houden, een gevoel, een emotie of een gedachte die iets met mijn doen, dan is dat veel.

Wat er zich in mijn ziel afspeelt mag daar niet lang verblijven en worden onderdrukt. Mijn ziel wil de waarheid op tafel.
Het dient gezien en gehoord te worden.

Dit is op geen enkele manier tegen te houden. Het moet eruit. Het is als een druk op de ketel. Als de druk te hoog wordt,
neemt de spanning zo erg toe dat het met een sterke kracht eruit komt.

Onderdrukken van gevoelens en emoties of gedachtes is als een ziekte dat ons lichaam aantast

Laat ik wel zo eerlijk wezen om jullie te vertellen dat ik nooit echt zwijgzaam ben geweest. Uiteindelijk klapte ik er toch van alles uit. Dat heb ik altijd al gedaan. Maar het grote verschil is dat ik het voorheen wel heel lang voor mezelf wist te houden. Soms maanden of zelfs jaren lang. En alles wat ik wist te onderdrukken sloeg naar binnen. Het tastte mijn persoonlijkheid aan.
Het bracht me zoveel spanningen dat het mijn lichaam ging opvreten en mijn hersens minder goed lieten functioneren.

Het was als een ziekte voor mijn lichaam en geest. Het kwelde me en bracht nog veel meer nare gevoelens, emoties en gedachtes. En ook dat wist ik dan weer te onderdrukken. De ziekte ging een eigen leventje leiden. Het verspreidde zich in mijn hele wezen. Tot de ziekte vaak zelfs mij als persoon helemaal overnam.

Godzijdank dat iets mij telkens weer zei dat ik me moest uiten. Het was dan alsof iets mij daartoe dwong. Ik klapte er dan letterlijk alles uit wat zich van binnen had opgestapeld en dat ging dan vaak op een harde en botte manier. Nu werkt dat helemaal anders. Ik krijg het niet eens meer voor elkaar om zo lang te zwijgen. En het slaat ook niet meer zo diep naar binnen toe. Mijn ziel voelt, ziet en wil zich uiten. Het zoekt enkel een mogelijkheid en een manier om dat te doen.

Ik beheer nu mijn eigen leven

Ik merk dat de spanningen dan meteen wat zakken en ik ook redelijk snel weer kan relativeren. De situatie krijgt geen kans om mijn leven of mijn zijn over te nemen. Het wordt niet toegelaten. 

De gevoelens en de emoties die voorheen alleen maar erger werden, zijn nu gewoon voor wat ze zijn. Het is er. Ik kijk erna en ik laat het weer los. Ja, het was zeer zeker aanwezig. En ja, het mag gezien en gehoord worden. Maar nee, het mag mijn leven niet meer gaan overheersen.

Doordat ik niet meer kan zwijgen en ik de waarheid op tijd op tafel leg, beheer ik de situatie en niet meer andersom.

De ziel is het zwijgen beu. Onze ziel wordt letterlijk ziek als we zwijgen wat niet verzwegen zou mogen worden. Het vreet ons van binnen op.

Het lastige hieraan is de manier waarop we dingen uitspreken. Daar zitten voor mij persoonlijk nog de nodige lessen.