Vandaag moet ik terugkomen bij de lerares.

Een paar dagen eerder ben ik bij Angelique geweest, ik moest toen smeken om mijn houten plankje te mogen behouden.

Ze zei me om op dag 6 terug te komen.

Nadat ik van de schrik was bekomen, heb ik diezelfde dag nog de stellage teruggeplaatst in het opslaghok.
Dat andere mediteerders dit niet deden en dat zij hierdoor toch echt wel een stuk geriefelijker de dag door kwamen, maakte me niet uit.

Sommigen hadden onder (valse) voorwendselen van fysieke malaise de houten stellage weten te verkrijgen en behouden. Even voor de duidelijkheid: zodra een vrouw zwanger is dan horen daar logischerwijs ook privileges bij.

Maar ik ben van mening dat fraude plegen om de ontbering makkelijker te doorstaan door middel van leugentjes niet kan. Zo kwam ik erachter dat er vrouwen jokten om op een stoel te mogen zitten in plaats van op een kussen.

Een van de lessen die ik leerde in deze week was dat wat een ander doet niet belangrijk is. Als jij je goed voelt bij je daden en naar eer en geweten handelt dan is dat waar het om draait. Slechte mensen blijven bestaan
(maar dat wist je waarschijnlijk al).

Niet dat het erg is om de 10 uur meditatie per dag iets makkelijker te maken. Maar dat is dan wel aan hen en ik koos ervoor om me hier niets meer van aan te trekken. Als ik het mediteren de rest van mijn leven zou volhouden dan moet ik met zo min mogelijk hulpmiddelen zelfstandig leren zitten.

Ik merkte, omdat er zo weinig gebeurde, dat áls er iets gebeurde dit diende als een les. En zo leerde ik dat het niet uitmaakt wat een ander doet zolang jij maar het juiste doet. Ik kon me in het begin erg storen aan alle meditatiechicks die de regels op een of andere manier aan hun laars lapten.

Maar wat deed ik zelf. Ik lag gewoon weer lekker te slapen  van vijf uur in de ochtend tot half zeven.
De vergaderingen in de bosjes en de communicatie door middel van blikken en subtiele handgebaren waren óók tegen de regels.

Het bleek voor ons nieuwe vrouwen helemaal niet zo makkelijk om je volledig over te geven aan het regime.
Die oude vrouwen (de vrouwen die al minstens een keer een 10-daagse hadden gedaan) leken het allemaal een stuk makkelijker te hebben.

Zij hoefden niet zoveel te verzitten, liepen langzamer en hadden een langere en intensere zengrimas.
Soms, heel soms zag ik er ook uit als een Mariaplaatje uit de bijbel. Zodra ik dit Mariagevoel kreeg, rende ik naar een spiegel om te zien hoe dit reflecteerde op mijn gezicht.

Maar de teleurstelling was groot als ik erachter kwam dat het mij niet was gelukt om die intense tevreden look op mijn gezicht te boetseren en vast te houden. Volgens de Vipassana-leer moest ik me niet hechten aan dat gevoel en al helemaal geen bevestiging zoeken. Ik zou de rest van de tijd mijn nieuwsgierigheid moeten bedwingen.

Er was een wachter die altijd, maar dan ook echt altijd met zensmoel rondliep. Die look van een voortdurend orgasme in zeer ontspannen staat, hoe kreeg ze dat toch voor elkaar?

Ondertussen had ik nu wel wat vragen, want in een van de Nederlandse lezingen hoorde ik dat, als je een goed Vipassana-leven wilde leiden, je ook eens kritisch naar je werk moest kijken.

Nu leek het me best logisch dat het ontwikkelen van kernwapens niet erg gunstig was voor je karma. Maar het ging verder: dat je geen slagerij moest beginnen dat begreep ik ook maar hoe zat het met een cateringbedrijf dat hapjes van vlees serveert, kon dat dan wel?

Je brood verdienen met de verdiensten uit schaarste in de maatschappij was ook al niet echt oké. Dus eh... huisjes verkopen aan mensen voor een marktconforme prijs die gebaseerd was op schaarste en vraag en aanbod, kon dat dan wel?

Want stel nou (denk het niet hoor) maar stel dat ik een professionele Vipassana-aanhanger zou willen worden, dan moest ik natuurlijk wel weten welke beroepen er wel en niet door de Vipassana-beugel konden.

Drugskoerier, goudvissen handelaar, verzekeringsagent en optieverkoopster op de beurs vielen af. Maar wat dan wel? We konden toch niet allemaal spiritueel boekverkoper, hospicemedewerker of boekweitbakker worden?

Het antwoord op mijn vraag bleek simpel. Want dit is wat de VIP-lerares zei: Iedereen moet natuurlijk wel in z’n eerste levensbehoefte voorzien. Daarom moest ik de lezingen maar niet al te letterlijk nemen. De vertaling was misschien ook niet helemaal in de geest van de spreker.

Lekker is dat! Zat ik dus al dagen achter elkaar avond aan avond naar de Nederlandse versie te luisteren omdat ik in de veronderstelling was dat ik het extra goed deed. Bleken de belangrijke nuances niet te kloppen.

Vanaf die dag ging ik naar de Engelse lezingen, want deze beroepskeuzevraag had me behoorlijk beziggehouden en dat was achteraf toch erg zonde van mijn mediteertijd.

Tip: ga je de cursus doen, volg dan de Engelse lezing.

Beroepskeuze

Het werd mij door het denken over mijn beroepskeuze wel duidelijk dat het voor mij goed was om meerdere beroepen naast elkaar uit te oefenen. Ik zou als ik thuis was me nog meer op het schilderen toe gaan leggen door middel van een cursus. Want mijn kunst bij iemand anders boven de bank, dat was toch eigenlijk wel mijn droom.

Hier kwam ik achter door de smile die op mijn gezicht verscheen als ik er stiekem aan dacht tijdens het mediteren. En dat blij worden van wat je doet, is toch best belangrijk in mijn leven.

De yogavakantie organiseren met Bodysattva was ook helemaal top, van de massages die ik gaf bij mensen thuis werd ik blij en mijn nieuwe passie, interieurstyling met een nieuwe invalshoek (consuminderen), was ook leuk.

Maar het leverde nog te weinig op om... ach laat maar, het levert op dit moment gewoon nog te weinig op. En eigenlijk zou ik hier willen schrijven dat er steeds maar kunstliefhebbers voor mijn deur staan en dat ik er niet tegenop kan schilderen.

Zo druk druk druk heb ik het. Maar dat is jammer genoeg nog niet zo. Als jij nu even wilt stoppen met lezen en op de site bodysattva.nl onder Yoga Art wilt kijken, mag dat best hoor.

Goed, die zesde dag was dus best relaxed en langzamerhand kreeg ik ook steeds meer waardering voor het asociale zwijgen en me afsluiten van de anderen. Helemaal in mijn eigen wereld zijn was best lekker.

Alle emoties die je maar kunt bedenken, kwamen naar boven en verdwenen ook weer. Geen enkele emotie duurde langer dan een uurtje. En die kennis alleen al zorgde ervoor dat als ik me even niet zo fijn voelde,
ik zeker wist dat het over zou gaan.

Zolang ik er maar de tijd voor nam om de emotie echt te voelen. Dat was ook een nieuw voornemen. Als ik me thuis rottig zou voelen, zou ik die emotie toelaten. En door even lekker in dat gevoel te verzwelgen, zouden die emoties des te sneller verdwijnen.

En voor dit opgeluchte gevoel hoefde het probleem niet eens echt weg te zijn. Nou als dat geen mooie lessen zijn dan weet ik het niet meer.

Ik zeg, iedereen op naar een 10-daagse Vipassana-cursus!

Wordt vervolgd...