En mag ik dan van jou uit de categorie ‘duurt even, maar dan heb je ook wat' het Nieuwe Rijksmuseum?
Man man man, wat zijn we er allemaal druk mee geweest. Want… je kon er niet meer onderdoor fietsen, het ging steeds langer duren, het ging steeds meer geld kosten.
En ja, het zou ook heel erg mooi gaan worden.
Wel... mooi, dat werd het
En in de documentaire ‘het Nieuwe Rijksmuseum’ maken we het hele proces weer mee. Maar dan van heel dichtbij. Ditmaal volgen we de verbouwing niet vanuit de krant, maar vanuit de coulissen. En hoewel de outcome bekend is, maakt dat de film zeker niet minder boeiend.
We krijgen veel te zien. Ja, natuurlijk óók de beruchte meetings, waarin de opgelopen vertragingen en kosten voor ijzingwekkende stiltes zorgen. En de vele (soms amusante, soms vermoeiende) discussies met de fietsersbond.
Maar we zien ook de oude muren, die zuchtend en steunend de pijnlijk lege ruimtes moeten dragen,
een dominante directeur die zich beklaagt (‘Zo kan ik toch geen Louvre bouwen?’), de aanstekelijke genegenheid van een curator voor de kunstwerken op zijn afdeling (‘Ik kon aan niets anders meer denken’) en spanning en sensatie tijdens het biedproces bij een kunstveiling.
En dat alles dan weer heel knap en steeds zo prachtig in beeld gebracht. Van de lichtinval bij de lawaaiige sloop van majestueuze muren tot en met de close-ups van de minutieuse penseelstreken van de restaurateurs:
een stukje kunst an sich!
De hoofdrolspelers in deze docu zijn natuurlijk ‘echte mensen’. De gedreven directeur, ijdele architecten, fijnzinnige curatoren, een ietwat eenzame opzichter en eigenwijze Amsterdammers, voor mij maakten juist deze menselijke portretten de film zo interessant.
De belangen zijn groot en de emoties lopen natuurlijk hoog op. Maar ze zijn wel heel écht.
Herkenbaar. Eindeloze discussies over smaak, frustratie over bureaucratie en teleurstelling over een promotie of businessdeal die niet doorgaat. Maar ook intens verlangen naar de komst van iets moois en oprechte ontroering als alles samenkomt: things we can relate to.
De paradox van dat statige gebouw, die gastronomische bedragen, de slepende vergaderingen, het eeuwige gesteggel en dan daartegenover de onontkoombare passie, al die authentieke en herkenbare emoties:
het levert een spanning en energie op die tot het einde van de film voelbaar blijft.
“Die werken, die moeten schitteren.”
In wat een drama vol verbittering had kunnen worden, herinnert regisseuse Oeke Hoogendijk ons gelukkig vooral aan waar het allemaal om draait: de kunst. Hoe de liefde voor kunst van de strijd met de ego’s, deadlines, fietspaden en vergunningen wint? Ga het nog snel op groot scherm zien! Minder lange rijen dan voor
Late Rembrandt, maar net zo’n lust voor het oog.
Het 'Nieuwe Rijksmuseum’ draait nog voor dit meesterstuk in de bioscoop. Check de agenda hier
