Als je tien vrouwen op een rij zet en je vraagt om daar eens de coördinatrice van het Hospitium tussenuit te halen dan wordt dat ongetwijfeld Lyda ten Hove. 

Typisch “ een met hart en ziel mensenmens ”, zo iemand die je voor een interview geen vragen hoeft te stellen. Zij brandt vanzelf wel los voortgedreven door een enthousiasme, dat ik helaas moet temperen tot één pagina tekst.

Zij komt helemaal niet uit de zorg maar was altijd zakelijk bezig maar gaf haar leven op een gegeven moment een andere wending. Zij ging o.a. als vrijwilligerster koken in het Hospitium en toen daar de vacature van coördinator ontstond mailde zij naar Anneline en viel zij in het warme bad van het Hospitium. Alles wat ze hier aanpakt doet er echt wat toe en samenwerken met een geweldig gemotiveerde groep medewerkers en vrijwilligers, dat is haar drijfveer. 

Haar motivatie om juist in een Hospitium te werken ontstond via een bewustwordingsproces. “Zo door de jaren heen maak je van alles mee in je leventje, ” legt zij uit. “ En zo rond je 50ste, dat was dan in mijn geval, stel je jezelf de levensvragen zoals het hoe, wat en waarom. Eén van die onderwerpen is maatschappelijke betrokkenheid, daar is in het zakenleven weinig tijd voor, gelukkig wordt hier steeds meer in het bedrijfsleven, aandacht aan gegeven. De drijfveren zijn daar immers anders.. Een beetje nederigheid zou bij velen niet misstaan.”
De wereld van het Hospitium spreekt haar dus zeer aan. Met z’n allen bezig zijn voor die bewoner, heel intiem en met gevoel en gerichtheid, zonder de autonomie van de persoon uit het oog te verliezen.

120 Vrijwilligers is zelfs af en toe niet genoeg

Lyda vindt het geweldig om met een grote groep met een enorme diversiteit te werken. Dat gaat van huismoeder tot politieagent en van een ondernemer tot gepensioneerde. En er moet heel wat gebeuren binnen het Hospitium, naast de taken direct aan het bed. Tuinmannen, koks, administratieve krachten, bloemendames, hulp in de huishouding, technische mannen allerlei talenten heb je broodnodig. En dan is het aantal van 120 vrijwilligers dat nu beschikbaar is af en toe nog niet eens genoeg.

Want lang niet iedereen kan zich elke week of eens in de 14 dagen een dagdeel vrijmaken, zelfs niet de vele gepensioneerden die hier hun steentje bijdragen.
Die werken dan wel niet meer, maar hebben het zeer druk met veel vrijwilligerswerk, reizen, sporten,  hun kinderen en kleinkinderen noem maar op. Dus deze groep is wat langer.
Lyda merkt nog wel eens, dat men zich niet als vrijwilligers wil melden, omdat men bang is van z’n vrijheid beroofd te worden. Juist om dat te voorkomen zouden wij graag de groep vrijwilligers groter willen hebben, dat bevordert de rust in huis.

Alle talenten zijn welkom

Iedereen heeft talenten en is volgens Lyda welkom. Je hoeft alleen je hart maar op de goede plaats te hebben en goed te kunnen luisteren. Vanzelfsprekend helpen wij de vrijwilligers met hun eventuele onzekerheden doormiddel van trainingen en het bijwonen van themavonden en vele gesprekken, soms is het al voldoende om even met elkaar te overleggen en anders gaan we wat dieper met elkaar in gesprek . ” Vrijwilliger bij het hospitium zijn is heel bijzonder, maar toch ook weer heel gewoon,” lacht Lyda.

Onderlinge band

Het kan dan wel heel gewoon zijn, maar ook Lyda heeft het weer over onderlinge band, die iedere vrijwilliger voelt op het moment dat hij/zij de eerste keer binnenkomt. Dat komt volgens haar door het gemeenschappelijke doel; de bewoner met zijn of haar familie in rust te begeleiden in het sterven en dat is heel intiem.
Misschien komt die onderlinge band er ook wel doordat constant alles met iedereen moet worden afgestemd. Bij wijze van spreken verandert elk uur hier de situatie, dus bij het wisselen van de ochtend en de middagbezetting moeten alle disciplines betrokken zijn bij de overdracht.
Niemand kan dus zonder elkaar, de arts, de verpleegkundigen, de vrijwilligers, de specialisten op een bepaald terrein; ze hebben elkaar allemaal nodig.

Lyda heeft zonder het in de gaten te hebben een gloedvol betoog gehouden naar iedereen die wel eens aan dit soort vrijwilligerswerk heeft gedacht.
Lyda laat zich in haar verhaal gewoon leiden door haar enthousiasme en misschien doet u dat ook nog eens wat het Hospitium betreft.