Laatst keek ik naar een live concert van Sting in Berlijn. Sting vertelde dat hij als songwriter graag schrijft over de liefde. 'Het is altijd hetzelfde,' zei hij glimlachend. 'Je ontmoet iemand, wordt verliefd en je gaat samen door het leven, is een leuk verhaal, maar ook saai.'
Dat is volgens mij de reden waarom films als 'When Harry met Sally' en 'Frankie & Jhonny' eindigen als ze elkaar na eindeloos getouwtrek hebben. Je wilt toch niet horen dat Al Pacino zeurt waar zijn sokken nu weer zijn...
'De songs van de onbereikbare liefdes,' ging Sting verder. 'De gebroken harten, de pijn en de onmacht, kijk daar zit muziek in!' Zo ook met klussen.
Ik heb klussen gedaan die van een leien dakje liepen: Klus opnemen, materiaal kopen het gereedschap sorteren, klus beginnen en de klus afmaken. Klant betaalt, fijn bedankt en tot ziens. Het waren er vele, maar om daar nou een verhaal over te schrijven wordt een beetje een suf Hepie en Hepie liedje.
Blunder en uitglijers
De blunders, de uitglijers en de ik schaam me kapot verhalen, die zijn sappig. Niet en el momento, toen wilde ik dood. Ik snapte dan ook niet waarom ik mij ooit met techniek had ingelaten, alsof het om een foute vriend ging, waar je van te voren voor werd gewaarschuwd.
De uitglijer werd pas weken later leuk, vooral als ik het in geuren en kleuren kon vertellen met een flinke slok op in mijn buurtkroeg Harrie. Ik sta nu niet in mijn buurtkroeg en heb geen slok op, maar dit verhaal wil ik graag met jullie delen.
Keurig stel van 70 jaar
Op een ochtend word ik gebeld door mevrouw Van der Laak. Giechelend zegt ze dat haar man mij had gevonden in het buurtkrantje De Eilander. Ze klinkt al wat op leeftijd en ze spreekt met een Twents accent. Mevrouw van der Laak wil een afspraak maken om een klus op te nemen. Iets met glazen schuifdeuren en haakjes in de badkamer.
Het is een keurig stel van een jaar of 70. Ze komen uit Oldenzaal en hebben sinds kort het huis gekocht. Mevrouw van der Laak oogt als een vlijtige huisvrouw. Volgens mij hebben ze nog precies dezelfde meubels als toen ze pas waren getrouwd. De antieke houten meubels glimmen als een spiegel.
De klusopdracht
De klus bestaat uit twee glazen schuifdeuren van de slaapkamer naar de huiskamer, waar plastic plakfolie op geplakt moet worden. De afmetingen per deur zijn 2 meter bij 1.95. Ik had ooit bij mij thuis op een keukenraampje van dat soort folie geplakt. Dat had ik er binnen no-time op.
Ik schat de klus voor anderhalf uur in. Voorzichtig vraagt mevrouw Van der Laak of ik ook twee haakjes in de badkamer wil plaatsen. Die twee haakjes in de badkamer, ach... een kwartiertje. Ik maakte het rond, een karwei van twee uur. We spreken een mooie prijs af en schudden de handen. Over een week klaar ik de klus. Ik koop alvast het plakfolie en de haakjes.
Als de dag aanbreekt van de klus ben ik mijn snijmat kwijt. Ik moet de snijmat meenemen om de folie op te snijden. Ik zoek mijn hele huis af. In de kast, op de kast, laatje open laatje dicht. Ik zoek tussen mijn gereedschap en in de gangkast. Nergens kan ik dat kreng vinden.
Nogmaals trek ik een van de laden open, die tot de rand gevuld is met troep. Ik zie een puntje van de snijmat onderin liggen. Plots overvalt mij een gevoel dat ik geen zin heb om al die troep eruit te halen om die mat te pakken. Met mijn heup hups ik de la dicht, pak mijn gereedschapskist en fiets fluitend naar de familie Van der Laak. Met die folie los ik daar wel op...
Folie snijden
Meneer en mevrouw Van der Laak zitten rustig op mij te wachten. Ik krijg een bakje koffie met een koekje. Na wat geklets over stoppen met roken, begin ik aan de voorbereidingen van de klus.
Ik vraag aan mevrouw Van der Laak of zij een plastic tafellaken heeft om op de tafel te leggen, zodat ik voorzichtig de folie op maat kan snijden. Ze loopt naar de keuken en komt terug met een ouderwets plastic,
aan de achterkant gevoerd, tafelkleed van zeer goede kwaliteit.
De eettafel is van notenhout. Even twijfel ik om snel naar huis te fietsen en de snijmat alsnog op te halen. Ik doe het niet.
Als een marktkoopvrouw stal ik mijn gereedschap uit en ik begin aan mijn klus. De zware wandklok overstemd de stilte. Mevrouw van der Laak gaat strijken en meneer gaat een krant kopen. Ik meet het raam op en begin héél voorzichtig het plastic folie op maat te snijden.
Plakken maar
Het raam sproei ik met een plantenspuit nat, zodat ik het folie nog kan schuiven naar de juiste plaats.
Het stanleymes is vlijmscherp. Een stukje folie op een klein raam was zo gepiept, maar deze lange onhandelbare vellen doen niet wat ik wil.
Ze rollen aan de zijkanten om en vouwen dubbel. Ik ga ladder op ladder af. Als ik beneden sta laat het folie aan de bovenkant los en als ik boven sta rolt het folie naar boven.
Meneer van der Laak is terug met zijn krant en komt even kijken. Met zijn armen op zijn rug. Mistroostig knik ik en ik voel me net een hoofdrolspeler in een slapstick.Het zweet loopt me van de rug. De opgeplakte folie zit vol luchtbubbels en vouwen. 'Ja, nee, dat komt allemaal goed hoor,' zeg ik lacherig tegen hem als hij terug naar de huiskamer loopt.
Door de zenuwen snij ik ook nog een stuk folie te kort af. Gelukkig heb ik ruimschoots meegenomen.
Dwars door de tafel
De tweede deur! Nauwkeurig meet ik de maten op. Ik rol een nieuw stuk folie uit op de tafel. Met een timmermanspotlood teken ik af waar ik moet snijden en leg de metalen liniaal op de afgetekende lijn.
Hier en daar schuif ik wat, zodat de lineaal precies op de lijn ligt. Ik pak ik het stanleymes uit mijn achterzak en steek het mes diep in de afgetekende lijn. Met een rotgang snij ik langs de lineaal. Dwars door het kleed in de tafel.
Het bloed trekt uit mijn gezicht. Ik staar naar de enorme jaap in het tafelkleed. Snel kijk ik achterom of de familie in de buurt is. Ik zie ze niet. Gelukkig. Met één oog dicht en een vertrokken mond kijk ik voorzichtig naar de schade in de tafel. Een diepe snee.
Niet wetend wat te doen leg ik de lineaal precies op de jaap en pak het folie op. Ik ga, alsof er niets aan de hand is, door met de klus. Vijfhonderd keer denderde het door mijn hoofd hoe ik dit aan meneer en mevrouw Van der Laak ga melden.
Nadat ik de folie op de schuifdeuren heb geplakt, wat er uitziet als een aquarium met een luchtpomp, loop ik voorzichtig naar mijn opdrachtgevers. Ik krab op mijn hoofd, terwijl ik geen jeuk heb... Met honderd maal excuses bied ik aan om een nieuw tafelkleed te kopen en de tafel te restaureren.
Daar gaat mijn netto winst! Ik kan me wel voor mijn kop slaan dat ik die snijmat niet meegnomen heb.
Mijn kritische Amsterdamse stem in mijn hoofd snerpt: 'Ik zei het je toch, had je kennen weten!'
Op naar de badkamer
Wat rest is de badkamer. Twee haakjes voor twee badjassen. In plaats dat ik mij gedeisd hou en exact een gat boor waar ze het gat willen hebben, ga ik adviseren. Ook zo'n hoogmoedwaanzinnige gewoonte waar ik regelmatig last van heb. Ik vind adviseren professioneel en stoer staan, vooral op een rustige toon.
De betegelde muren van de badkamer zijn van gipsplaat, dat betekent dat de ruimte erachter hol is. Precies op de plek wat ik zo'n goed idee vond, zit een strip metaal. Ik heb alleen maar betonboortjes bij me. Ik boor me suf, maar kom met geen mogelijkheid door die strip metaal heen. Wat overblijft is een lelijk half gat.
Ik moet de familie er weer bijhalen met de vraag waar ze hun haakjes ook alweer willen hebben. Weer met een excuus. Het gat smeer ik dicht met plamuur. Het blijft lelijk.
Klaar is Kees
Ik ben klaar met mijn klus en spreek af morgen terug te komen om te kijken hoe de folie het doet. Als het een nachtje gedroogd heeft kunnen de luchtbubbels eruit zijn.
Met mijn gereedschap in de hand sta ik klaar om naar huis te gaan. Met een Tukkerse vraagstem, vraagt mevrouw Van der Laak of ik nog boodschapp'n moet hal'n. Verbaasd kijk ik haar aan.
Moet ik iets voor haar meenemen, denk ik. 'In principe niet,' antwoord ik. 'Maar als u iets nodig heeft?' 'Nee, zegt ze, ik heb niets nod'g, ik zeg het omdat je een scheur in de broek hebt. Aan de achterkant.'
Met een ruk draai ik mijn hoofd naar mijn kont en zie dat de hele naad openligt. Van schrik sla ik een ondefinieerbare kreet uit. Op een rustige toon zegt meneer Van der Laak vanachter zijn krant: 'Oh, nou 'k dacht dat dat zo hoorde...'
Voor meer info en tips: www.klusjuf.waarbenjij.nu
