Ben jij wie je denkt dat je bent?

En stemt het beeld dat anderen van jou hebben overeen met je eigen beeld?

Of heb jij ook blinde vlekken? Net als Lysbeth?

Vergelijkingen maken - Hoofdstuk 14

Lysbeth is de hoofdpersoon uit mijn boek. En door het herschrijven van mijn manuscript leer ik haar steeds beter kennen. Grappig is dat. Ik verzin een hoofdpersoon die ik vervolgens van alles laat doen en meemaken en toch ken ik haar niet zo goed.

Maar door het huiswerk van Johan, de begeleider van onze schrijfgroep, ontdek ik wie ze werkelijk is. Ik word me bewust van haar diepere angsten en drijfveren. Dat had ik natuurlijk van tevoren kunnen uitwerken maar zo zit ik niet in elkaar; ik hou van ‘gaandeweg ontdekken’ en vind dat een boeiend proces.

Net als in het echte leven, je  leert iemand pas goed kennen als je de tijd neemt hem of haar te observeren en te bevragen.

Huiswerk

Terug naar dat huiswerk. Johan heeft ons gevraagd om een van onze hoofdpersonages of een setting te beschrijven aan de hand van een twintigtal categorieën, bijvoorbeeld alle zintuigen, een bloem, landschap, voertuig, sieraad, politicus, woning, muziekgenre enzovoorts.

Een paar daarvan moeten we ook daadwerkelijk toepassen in onze verhalen. Hierdoor gaat je tekst leven en zo kun je clichés wegwerken, legt Johan uit.

Welke?

Leuke opdracht, dacht ik. Maar het bleek knap lastig toen ik probeerde om Lysbeth in één beeld te vangen, want ze ontwikkelt zich in de loop van het boek. Daarnaast ziet ze zichzelf anders dan dat haar omgeving haar waarneemt.

Dus, welke Lysbeth gebruik ik voor mijn huiswerk? Of pak ik een scene en kijk hoe ik het kan aanscherpen met behulp van zo’n vergelijking? En toen werd het pas echt leuk.

Een tipje dan

Hier een paar voorbeelden en - op veler verzoek - een tipje van de sluier van mijn boek: Lysbeth is best competitief ingesteld, maar wordt al jarenlang derde, waar Joop Zoetemelk tenminste nog tweede werd
(nee, ze doet niet aan wielrennen). En het briefje, waar alle ellende mee begint, is als een olifant, als een kudde olifanten die door de porseleinkast van haar huwelijk walst.

Oké, nog eentje dan: de ontwikkeling die ze doormaakt, voelt zoals Rotterdam het gevoeld moet hebben:
plat gebombardeerd en weer opgebouwd. O nee, Rotterdam kan niet voelen. Nou ja, zoiets dus.