Wachten kan ik niet zo goed en afwachten al helemaal niet. Maar zolang mijn proeflezers zich over mijn manuscript buigen, staat me niet veel anders te doen.

Behalve terugblikken op mijn schrijfloopbaan natuurlijk om mijn kansen in te schatten. Maar of dat me verder helpt?

Stoppen en weer doorgaan - Hoofdstuk 2

Schrijven of coachen

Drie maanden duurde het, negen jaar geleden alweer, wachten op dat ene mailtje. Dat overigens niet kwam.
En ineens stonden daar de winnende verhalen in het tijdschrift die de schrijfwedstrijd had uitgeschreven.
Maar niet dat van mij. Ook niet nadat ik het blad drie keer had doorgebladerd.

Diep teleurgesteld vroeg ik mij af of ik niet goed genoeg was. Ik stopte met schrijven, ging door met coachen
- er moest tenslotte brood op de plank- en trok mij terug in mijn kantoortje.

Coachen op werkplezier

Het kleinste slaapkamertje met een enorm bureau dat bijna de helft ervan innam. Geen plek meer voor een bed, zo werd het mijn kantoor. Hier moest het gebeuren, dacht ik, bijna tien jaar geleden. Hier zou ik schrijver en coach zijn. Ik had ontslag genomen en was gestart als zelfstandig coach, die mensen ging begeleiden om weer meer plezier uit hun werk te halen. Daarnaast zou ik elke donderdag schrijven, week ik, week uit. Maar waar schrijf je dan over?

In een tijdschrift stond de aankondiging van een schrijfwedstrijd met als thema afscheid. Daar had ik wel wat mee, al een tijdje gescheiden en net mijn tweede blauwtje gelopen. Ik schreef, las, herschreef, herlas, schrapte en schreef opnieuw. En telkens maakte ik het mooier, beter. Elke week opnieuw. Tot aan de deadline. Het bleek niet goed genoeg.

Eén proeflezer

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en een kleine vijf jaar later had ik zo’n twintig columns geschreven, genoeg voor een boekje. Toentertijd mocht mijn prettig kritische dochter mijn proeflezer zijn, feedback van één persoon was te hanteren. Mijn ontwerpster, Louise Janssen van De Bladenkamer, bleek ook vormgeefster en zij maakte een prachtig boekje van mijn columns.

Ik vroeg een ISBN nummer aan en overlegde met drukkerij Bariet over kaften en soorten papier. Tegelijk met mijn eerste lustrum kwam zo mijn eerste boekje uit: ‘leuk? ja! tja…’, waarvan ik zelfs een exemplaar naar de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag stuurde. 

En ik ging door met coachen én schrijven. Dat bloed, hè?