Heb jij dat ook geleerd?
Dat bescheidenheid de mens siert?
Dat je niet naast je schoenen mag lopen?
En dat je ook niet boven het maaiveld mag uitsteken?

En toch ga ik me er niets van aantrekken.
Nou ja, niets…

Boven het maaiveld - Hoofdstuk 4

'Ik vind het fantastisch dat je schrijfkunsten zich in drie jaar ontwikkeld hebben van een kort verhaal naar een spetterende novelle. Wat een ontzettende vooruitgang.’ Ik ben er stil van, wat een mooie woorden. Ik kan het dus toch... schrijven.

Ik lees de zinnen opnieuw en nog een keer. Wil ze wel uit mijn hoofd leren, zo blij maken ze mij. Het zijn de laatste regels uit Mariëls reactie op mijn manuscript. Ja, Mariël van de Griekse workshop schrijven,
de neerlandicus van de professionele beoordelingen, zij die weet hoe het moet.

Dit was het bericht waar ik met smart op zat te wachten. Ik heb het verslonden. Vijf A4-tjes met verbeterpunten, complimenten en kritische vragen, daar kan ik wel wat mee, straks bij het herschrijven.

Een negen is geen tien

Maar hoe vaker ik die eerste zin lees, hoe minder blij ik word. Vooruitgang is iets anders dan een goede romanschrijver zijn. Het kan vast nog beter, misschien moet het veel mooier voor een uitgever überhaupt belangstelling toont.

Pfff. En ik hoor mijn vader weer: een negen is geen tien. Of: het is nooit goed genoeg. Vaak heb ik daardoor werk van hogere kwaliteit afgeleverd dan wellicht zonder deze uitspraak. Even zo vaak wordt het leven er lastiger door.

Dilemma

Wat een worsteling. Ik wil graag laten zien, geloven, dat ze goed genoeg zijn, die schrijfsels van mij. Maar dan zie ik weer die openingszin hierboven. En alles in mij verzet zich ertegen. Hoe durf ik met zo’n zin te beginnen? Bescheidenheid siert de mens, sist het door mijn hoofd. Niet naast je schoenen lopen, Paula, hoor ik mijn moeder nog eens zeggen. Maar hoe kan ik weten of ik de moeite van het lezen waard ben, als ik het niet mag laten zien?

Dat is mijn dilemma. Hoe kom ik daar uit? Door af en toe die stemmetjes te negeren, de stemmetjes die me tegenhouden te doen wat ik zo graag wil: schrijven en gelezen worden. Door wél boven het maaiveld uit te steken, tegen mijn noordelijke en calvinistische achtergrond in.

Door buiten mijn comfortzone te treden en bewust die ene zin te laten staan, met het risico dat mensen me arrogant vinden. Of pedant. Maar ik doe het toch.

Kritiek

Ik had natuurlijk ook met de kritieken kunnen beginnen. Misschien dat ik dat de volgende keer maar doe.
Eens kijken of dat net zo spannend is.