Vandaag ga ik het uitproberen: beginnen met de kritiek die ik ook kreeg: ‘Als het niet van jou was, had ik het niet uitgelezen.’

Ik slik. Mijn lief knikt. 

En dat vindt haar man ook. Daar hebben ze het samen nog over gehad.

Luisteren en slikken - Hoofdstuk 5

Zomaar een doordeweekse dag, het middageten net achter de kiezen, met ons tweetjes nog nakeuvelend aan de keukentafel. Ze schuift bij ons aan, de proeflezer uit ons eigen kleine dorp waar zo’n beetje iedereen de ander kent. Ze heeft een paar punten vóór in mijn manuscript geschreven, maar legt liever uit wat ze ervan vindt. Ze vervolgt: ´Het begin is saai en te traag, het duurt veel te lang voor de vaart erin komt.’ En zo heeft ze nog een paar dingetjes. Ik snap het. Maar het doet wel pijn.

Mijn lief luistert mee en knikt. Nee, hij leest geen boeken, maar hij vindt wel dat ik goed naar onze dorpsgenoten moet luisteren. Ik heb mijn proeflezers gevraagd om eerlijk te zijn. Daar heb ik ze zelfs op geselecteerd, op het feit dat ze durven zeggen wat ze er echt van vinden. Tot nu toe kreeg ik alle reacties mooi op papier of digitaal. Kritiek lezen blijkt vele malen makkelijker dan luisteren naar iemand die je de op- en aanmerkingen op je kindje, mijn manuscript dus, komt mededelen. Ik luister en incasseer.

Wie van de acht?

Al die proeflezers hebben verschillende meningen en uiteenlopende leesvoorkeuren. Laat ik de stem van de een die zegt wat ik graag wil horen, zwaarder wegen dan die van een ander? Waar Mariël zegt: ‘Het plot is heel sterk! Je laat precies op het juiste moment de juiste hoeveelheid informatie los’, zijn de anderen het met mijn dorpsgenoten eens: het verhaal komt te traag op gang.

Ik luister liever naar Mariël, de professional die er verstand van heeft. Maar ja, zeven tegen één… Verzwak ik mijn plot door minder uit te weiden en sneller to the point te komen? Nee, ik denk van niet. En ik besluit te gaan schrappen en herschrijven en meer actie en dialogen toe te voegen, waardoor het verhaal minder kabbelt.

Kritiek versus compliment

Grappig trouwens, met negatieve kritieken beginnen blijkt lang niet zo spannend als met een compliment,
zoals bij mijn vorige blog. Of komt dat doordat de complimenten al hebben aangetoond dat ik best kan schrijven?
Zou zo maar kunnen, dus kan ik nu wel laten zien dat er nog het een en ander te verbeteren valt.