Nee, mijn hele manuscript hoeft niet gehalveerd, het overgrote deel heeft vaart genoeg. Maar het begin niet.

Ook Mariël schreef dat het even duurde voor ze in het verhaal zat (maar dat had ik tussen de complimenten door over het hoofd gezien).

Kill your darlings - Hoofdstuk 6

Ik besluit de eerste twintig bladzijden terug te brengen tot tien. Binnen die pagina’s vindt hoofdpersoon Lysbeth dan het onnozele doch noodlottige briefje waar alle ellende mee begint.

Dat betekent schrappen en ‘kill your darlings’: datgene waar je zeer tevreden over bent maar dat er eigenlijk in feite misschien niet zo toe doet, weggooien. En om die pijn wat te verzachten maak ik een speciaal documentje: killyourdarlings.docx.

Verdwijnen

Twee jaar geleden, Zuid-Frankrijk, mijn eerste schrijfweek met Geert Kimpen en Christine Pannebakker,
met veel schrijfcoaching ook. Ik zit tegenover Henriëtte Faas van Uitgeverij De Brouwerij aan tafel, mijn uitgeprinte tekst over dat bewuste briefje tussen ons in. Henriëtte is lovend en enthousiast. Ik glunder en geniet.
Tot het woord ‘streekroman’ valt.

Ik schrik. Ik schiet uit mijn slof. Ik schrijf geen streekromans. Ik streef naar literatuur. Ja, ik leg de lat graag hoog. Hoe maak je van een streekroman literatuur? En is dat niet veel te hoog gegrepen? Ik worstel, schrijf door zoals ik schreef en langzaam verdwijnt het woord streekroman uit beeld.

Schrappen

Vorige week, hier in mijn mooie dorp, met tien lezers rondom de tafel voor de literatuurgroep van de bieb Drenthe. We bespreken Ventoux van Bert Wagendorp. Een mooi, makkelijk en toegankelijk boek, de schrijver neemt ons bij de hand in zijn gedetailleerde beschrijvingen. Het grote nadeel daarvan echter is dat er weinig overblijft om zelf in te vullen.

Dan valt het kwartje. Eerst wilde ik dat mijn lezers mijn boek zouden lezen precies zoals ik het bedoeld had,
ik liet ze geen ruimte voor eigen interpretatie. Maar ik wil ook dat mensen nadenken over hoe ze in het leven staan. Het zou mooi zijn als mijn verhaal daartoe aanleiding geeft, maar dan moet ik niet alles dichttimmeren.

En pas nu ben ik in staat om te schrappen. Bij elke alinea, elke zin en bij vele woorden vraag ik mij af of ze het verhaal dienen of slechts mijn behoefte aan controle over hoe ik gelezen zal worden. En zo verdwijnen hele stukken tekst in de prullenbak.

Kill your darlings is geen halszaak meer.