Het lukt niet. De inmiddels sterk ingekorte eerste hoofdstukken zijn niet spannend genoeg.

De boel moet omgegooid. Twee experts hadden mij al verteld dat ik de lezer direct bij de lurven moet pakken.

Zal ik luisteren?

Knippen en plakken – Hoofdstuk 7

Ik denk terug aan de Masterclass Schrijven van Judith Koelemeijer. Voor de tweede dag daarvan had ik als huiswerk een paar blogs ingestuurd. ‘Je maakt ze spannender door meteen in de eerste zinnen iets op het spel te zetten en niet pas in de derde alinea,’ zei ze. ‘Wat je overigens vrij consequent doet in deze blogs.’

Ik luisterde, knikte en worstelde mij vervolgens zeer geduldig door die blogs heen, met passen en meten en opnieuw aanvoelen, herschrijven en verplaatsen. De clou uit de derde alinea werd inderdaad de eerste zin. Spannend, ik schreef er eerder over.

Het maakt mijn blogs boeiender en leesbaarder, kreeg ik terug. Judith had gelijk. Het was moeilijk, bleek echter niet onmogelijk. Maar wat voor blogs geldt, hoeft niet voor een roman te gelden. Dacht ik.

Mijn comfortzone

Tot ik vorige week Marelle Boersma (thrillerauteur en naar later blijkt ook schrijfdocent) spreek op het seminar Boeklanceringen van VakerInDeMedia.nl. Ik luister naar de boeiende inleiding van Janneke en praat met journalisten en uitgevers.

Tenslotte spreek ik met Marelle, als laatste, nog net voor ik weer naar het Noorden afreis. Dan hoor ik mezelf dé vraag stellen: ‘Ik kan mijn boek toch niet met dat briefje starten?’ ‘ Ja,’ zegt ze, ‘ja! Daar moet je mee openen.’

Ik slik. Dat betekent weer opnieuw beginnen, weer uit mijn comfortzone. ‘Maar hoeven mijn lezers Lysbeth niet te kennen om te begrijpen waarom ze zo buitenproportioneel reageert?’ ‘Nee hoor,’ zegt ze, ‘nergens voor nodig. Ik hoef niet eerst een cv te lezen voor er iets gebeurt. Trek de lezer meteen je verhaal in.’

Lood in de schoenen

De volgende dag ga ik aan de slag. Ik gooi een paar overtuigingen overboord (doet wel een beetje pijn) en met lood in mijn schoenen begin ik te knippen en plakken, opnieuw te lezen, nuances aan te brengen, verschuif nog eens wat tekst en dan stáát het er. Vind ik. Hoop ik.

Nee, het ellendige briefje is niet de eerste zin geworden, wel is het verhuisd van pagina 17 naar pagina 2. Ik hoef natuurlijk ook niet elk advies letterlijk op te volgen.