Er kan best wel eens teveel van mij zijn en andere keren te weinig. Meestal is het teveel trouwens.

Dan probeer ik (wat meer) naar de achtergrond te verdwijnen.

Waar ik overigens niet heel bedreven in ben. 

Heel soms mag er meer van mij zijn, bijvoorbeeld als ik voorlees uit eigen werk. Dan mag ik me uitdrukkelijker laten zien, wat over het algemeen vrij gemakkelijk gaat. Bescheidenheid is niet mijn tweede natuur en zeker niet mijn eerste. Maar dat terzijde.

Stopknop

Momenteel werk ik aan de allerlaatste ronde van mijn manuscript. Lex reageerde op mijn vorige blog
(38 De tweede afwijzing) dat ik de tekst ook niet ´kapot´ moet redigeren. Dat was de eye-opener, de stopknop die ik nodig had. Komend weekend stuur ik mijn afgeronde manuscript naar nog een aantal uitgevers.

Spanning met een vleugje humor

Afgelopen weekend heb ik in één ruk mijn manuscript herlezen. Op pagina 62 ervoer ik de feedback die ik van meerdere proeflezers kreeg: 'Het duurt wel lang voor er iets gebeurt'. Tot nu toe heb ik gepoogd dat te ondervangen door flink te schrappen.

Maar nu snap ik (eindelijk) dat ik er wat aan toe kan voegen, zoals een stukje boosheid, een paar onverwachte wendingen, wat spanning en een extra vleugje humor.

Ik moet toegeven dat Johan Bordewijk mij dat eerder al had ingefluisterd: Laat hoofdpersoon Lysbeth eens boos worden. Dat vond ik niet bij haar passen, maar ik heb me nog eens ernstig in haar verdiept en een paar momenten kunnen creëren waarop haar frustratie en machteloosheid zo groot worden, dat ze boos wordt en daarnaar handelt.

Toevoegen in plaats van schrappen, meer in plaats van minder.

Seriemoordenaar

Verder vond ik de reden voor de naamwisseling niet al te geloofwaardig, dus heb ik nog een Nederlandse seriemoordenaar (ja, die hebben we) ten tonele laten verschijnen. Niet dat er gemoord wordt hoor, maar puur als aanleiding tot.

En als dat alles verwerkt is, als ik nog wat eerder geschrapte stukken herplaatst heb, als de inhoudsopgave is aangepast, dàn is het klaar!