Zo af en toe stuur ik een aansprekende brief naar een bedrijf om wederzijds kennis te maken. En als ik vervolgens langs mag komen, wil ik een onvergetelijke indruk achterlaten.

Kort geleden had ik weer zo’n gesprek. Ik vermoed dat ik daar zeker een onvergetelijke indruk heb gemaakt.

Gniffelen

Ik trek de bewuste ochtend een keurig mantelpakje aan, lievelingsbloesje erbij en vertrek. Ik krijg koffie aangeboden en trek mijn bloesje nog even recht. Dan gaat het mis. Ik kijk naar beneden, ‘Oeps’ en begin te gniffelen: ja hoor, heb ik weer! Een scheur van wel 15cm.

Ik maak er een opmerking over die echter verloren gaat in een opmerking van mijn (mannelijke) gesprekspartner. En vervolgens vergeet ik het voorval.

Vervelend

Als ik een tijdje later nog eens aan mijn bloesje trek (oh, ergerlijke gewoonte), herinner ik me de scheur weer.
Te laat: er verschijnt een tweede! Allerlei gedachten schieten door me heen. ‘Als hij het ziet, moet hij zich wel heel erg opgelaten voelen. Dat wil ik niet. Hoe los ik dit op?’ Ik moet er wel iets van zeggen.

Als ik net doe of er niets aan de hand is, dwing ik hem dat ook te doen. En dan wordt het pas echt vervelend. Dus, wijzend naar mijn bloesje, zeg ik, verontschuldigend: ’Oh jee, ik trek mijn hele bloes aan flarden.’
Om vervolgens mijn armen stijf over elkaar te slaan, waar de schade achter verdwijnt.

Tweede kopje

Je begrijpt, het tweede kopje koffie heb ik afgeslagen om zo snel mogelijk met mijn bloesje huiswaarts te keren. Soms hoef je niet eens zo veel te doen om een onvergetelijke indruk achter te laten… Nietwaar?