Wat begint als een mooi idee, geboren uit alle ervaringen die ik heb opgedaan in diverse banen, begint langzaamaan vorm krijgen.
Eind 2012 heb ik een idee gelanceerd en ben ik gestart met mijn eigen bedrijf en meteen de stoute schoenen aangetrokken en mijn bedrijf ingeschreven bij de KvK.
Niet geweten dat ik door deze spontane actie niet meer gebruik zou mogen maken van de startersregeling bij het UWV voor startende bedrijven, maar daarover een andere keer meer.
Volle kracht vooruit
Hoe het gaat lopen met mijn bedrijf weet ik nog niet. Hoe ik aan klanten kom nu ook nog even niet, maar dat het een succes wordt, dat staat als een paal boven water. Iedereen die aan mij vraagt: hoe gaat het met je bedrijfje? (ik gruwel van dat woord, alsof het een hobby is in plaats van een serieuze aangelegenheid) die krijgt standaard het antwoord: Het gaat super en wordt nóg beter. Ik heb er zin in en dús wordt het een succes, ik ga volle kracht vooruit.
Crisis?
De critici in mijn omgeving willen mij doen geloven dat er geen markt is voor een nieuw idee en een nieuw bedrijf. Ze zeggen dat ik maar een gewone baan moet zoeken en dat zelfs dat lastig genoeg is. Crisis zeg ik, dat is een tijd vól kansen, je moet ze alleen zien en durven pakken.
Dat is wat ik aan het doen ben. Haren in de wind en vol ervoor gaan. Wie in de crisis zijn kop boven het maaiveld uit durft te steken, gaat het redden, daar ben ik vast van overtuigd. En ik met mijn bedrijf? We gaan het zien.
Stemmetjes
Dan is daar telkens dat stemmetje dat zegt: weet je wel zeker dat dit een goed idee is, zo'n eigen bedrijf? Is daar wel een markt voor? Moet je dat dan niet eerst onderzoeken?
Het initiële idee van een bedrijf is heel erg leuk, maar dan mag het gaan groeien. Het idee krijgt langzaamaan vorm. Het stemmetje is de ene keer luider dan de andere keer, maar het wint niet. Ik ga door en ga met de stroom mee, de bochten in het spoor volg ik, maar verder ga ik mijn eigen koers en laat de meningen van anderen voor wat ze zijn... meningen van anderen.
Wordt vervolgd...
