Als je wilt weten waarom mensen doen wat ze doen, stuur ze dan naar een coach.

Vooral als blijkt dat ze onlogisch dingen doen met ongewenste consequenties.

Het blijft een intrigerende vraag waarom iemand doet wat ie eigenlijk niet wil en zowel in mijn coachen als in mijn schrijven, komt ie met grote regelmaat terug. En nu komt deze vraag mij heel goed van pas, want ik loop vast. Ik kom er niet uit.

Perspectief

Mijn verhaal voor de schrijfwedstrijd gaat over Suzie en Steve. Hem heb ik inmiddels scherp voor ogen.
Het deel dat ik vanuit zijn perspectief beschrijf, is zo goed als klaar.

• voor zover een verhaal ooit klaar kan zijn, maar dat terzijde 

Het lukt me echter niet om haar helder voor de geest te krijgen. Ze maakt namelijk een voor velen ongebruikelijke keus die ook ik niet kan vatten. Ik ben dan ook nog lang niet tevreden over het deel dat ik vanuit haar oogpunt schrijf.

• wat in elk geval betekent dat ik nu anders en hopelijk beter schrijf dan drie jaar geleden, toen ik de eerste versie van dit verhaal aan een jury voorlegde 

Ik begrijp niet waarom ze doet wat ze doet of beter, waarom ze deed wat ze deed en dacht zoals ze dacht. En als de schrijver het niet snapt dan de lezer al helemaal niet. Dan komt die prijs nooit binnen handbereik.

Achterhoofd

Dus ben ik mijn Suzie gaan coachen door haar te bevragen zoals ik zou doen als ze hier aan mijn coachtafel zou zitten. Om te kunnen antwoorden, kruip ik in haar huid met de gebeurtenissen uit het verhaal in mijn achterhoofd. Op die manier leer ik haar motieven en drijfveren kennen, kan ik haar volgen, denken, voelen en schrijven vanuit Suzie.

Show, don't tell

Ik hoef niet uit te leggen hoe ze is en waarom ze is zoals ze is. Als het goed is, ontdekt de lezer dat zelf uit hoe ze denkt, voelt en handelt, maar vooral uit de ingrijpende keuze die ze maakt. Show, don't tell noemen ze dat in schrijverskringen. Daar doe ik graag aan mee.

Zo en dankzij deze uitweiding kan ik nu weer verder met mijn verhaal.