Ik: ‘Ja. Ja, doe maar.’
Hij: ‘Fijn, regelen we'.
Ik: ‘Maar ik heb haast, want mijn parkeerkaartje is al afgelopen.’
Hij: ‘Geeft niet, ik loop wel even met u mee'.

Verdwenen

En zo had ik ineens een zaterdagabonnement op de Volkskrant (VK), vraag me niet waarom. We lezen al het Dagblad van het Noorden (DvhN) en Trouw. Sinds een maand probeer ik nu in het weekend drie dikke zaterdagkranten te lezen.

De VK kwam tot vorige week het laatst aan bod en verdween daardoor nogal eens, deels ongelezen, in de oud-papier-doos onder de keukentafel.

Weg is hij nooit

Vertwijfeld heb ik me de afgelopen tijd afgevraagd of ik mijn geld niet beter had kunnen besteden.
Nee, het antwoord op die vraag is nee. Zondag pakte ik namelijk de VK als nummer twee. En pas toen ontdekte ik de uitgebreide VK-boeken, maar liefst twintig pagina’s met boekrecensies.

De prachtigste zinnen staan erin: ‘Ik zal de gordijnen sluiten en degene die ik lief heb kussen', Remco Campert. En: ‘Zulke wederkomsten bewijzen dat een schrijver heel wel zoek kan zijn. Voorgoed onvindbaar zelfs.
Maar weg is hij nooit', Arjan Peters.

Wachten

Mooie zinnen en de kracht van de combinatie van mooie woorden, kan ik dat ook? Of hoe gaat de volgende uitgever mijn manuscript beoordelen? De monsterenvelop is op de bus met mijn bijna 100 A4-tjes dubbelzijdig geprinte manuscript erin, evenals de synopsis en een brief met de beschrijving van mijn doelgroep en mijn ideeën over promotie en verkoopbaarheid. Het wachten is begonnen.

Schrappen

Ondertussen ga ik verder met de laatste correctieronde van mijn items voor de Scheur-je-los-kalender 2016. Een aantal van mijn eerder geschreven blogs over coaching en persoonlijke ontwikkeling heb ik hiervoor sterk ingekort.

Schrijven is schrappen, alles wat eruit kan gaat eruit tot alleen de kern overblijft. Daar gaat het om, de kern. Maar dan wel in hele mooie zinnen, net als in de VK-boeken. Toch blij dat ik dat abonnement heb genomen.