Door deze warme temperaturen raakt iedereen in de vakantiestemming.
Misschien heb je jouw droomreis al geboekt en ga je eilandhoppen in Azië of maak je een citytrip naar
Los Angeles. Misschien zoek je het liever minder ver op een zonnig strand aan de Spaanse costa’s of gewoon lekker dichtbij in het frisse gras van je eigen tuin?
De zomer is overal en wat is er nu lekkerder dan een heerlijk boek dat je meesleept in romantische avonturen. Kijk snel naar onze lijst en kies jouw ultieme zomerboek om mee te nemen in je reistas, e-reader of gewoon naast je tuinstoel.
Het best te gebruiken in combinatie met een heerlijke frisse witte wijn en een stralend zonnetje!
Heb jij al gekozen? Wij wel!
Wat krijg je als je de romantische schrijfstijl van Jane Austen combineert met de genialiteit van Whit Stillman?
Ontdek het zelf in het boek èn de film Love & Friendship,
Jane Austen’s Lady Susan in een nieuw zomerjurkje.
In deze novelle draait bijna alles om de mooie weduwe
Lady Susan Vernon (Kate Beckinsale). Ze trekt samen met een vriendin naar Churchill, het rustige naar weelderige landgoed van haar schoonouders.
Haar doel: de elegante en fatsoenlijke omgeving ontdoen van de talrijke geruchten over haar wispelturige vriendschappen en talrijke flirts die er de ronde gaan. Uiteraard speurt ze ook naar een degelijke echtgenoot voor haar dochter en zichzelf.
Wil je al een voorproefje? Bekijk hier alvast de trailer!
Lees je liever in het Nederlands? Dan is de originele versie van Jane Austen, Lady Susan, misschien iets voor jou.
Als je denkt aan een hittedag in de zomer denk je waarschijnlijk meteen aan verfrissing. Een lekkere Italiaanse coupe met dikke kleurrijke bollen. Heerlijk!
En wat als je er ook nog eens een boek over kunt lezen?
Dubbel zo lekker! Ernst van der Kwast stelt ons zijn nieuwe roman De ijsmakers voor. Het boek vertelt het levensverhaal van de Talamini familie. Ze zijn bekend als de ijsmakers in een klein dorp in de Italiaanse Dolomieten waar ze wonen.
Van der Kwast laat je de wondere wereld van het schepijs verkennen met zijn gedetailleerde schrijftechniek.
Ondertussen vertelt hij de aangrijpende familiegeschiedenis over de zoektocht naar geluk. Heb je een passie voor Italiaans schepijs en meesleepende verhalen? Dan is De ijsmakers een regelrechte aankoop voor deze zomer!
Een warmere temperatuur betekent korte rokjes en blote bovenlichamen. De zomer laat de hoeveelheid testosteron en oestrogeen hoog oplopen. Ideaal om een vakantieliefde tegen het lijf te lopen en er een iets pittigere zomer van te maken.
Dat geldt ook voor Olivier, hoogleraar kunstgeschiedenis.
Hij valt als een blok voor Sofie, de knappe uitwisselingsstudente die bij hem in de collegebanken is aangeschoven en hem erg hard doet terugdenken aan zijn hartstochtelijke affaire met zijn jeugdliefde Mathilde.
Bregje Hofstede verklaart in dit boek de diepere oorzaken waarom mensen elkaar aantrekken.
Is Sofie de muse voor Olivier of is zij slechts een ideaalbeeld dat hem terugkatapulteerd in de tijd?
Een gedurfd en charmant boek dat je frivole en verliefde gevoelens geeft, mocht je die nog niet hebben door één of andere knapperd die net voorbij liep.
Ben je niet zo gek op liefdesverhalen? Ben je eerder gebeten door een avontuurlijk reisverhaal waar je ook nog eens wat bijleert over de inheemse bevolking en diens cultuur? Dan is het nieuwe boek van Paul Theroux misschien fijn voor deze zomer.
Het verhaal gaat over het Zuiden van de Verenigde Staten waar gastvrijheid, traditie en hard werken met succes beloont worden. Toch heeft deze streek ook een keerzijde.
Racisme is er alomtegenwoordig en de kloof tussen arm en rijk is er groter dan waar dan ook ter wereld.
Paul Theroux legt in zijn ontdekkingsreis de twee gezichten van het Zuiden bloot. Als een wervelende stormwind neemt hij je mee naar alle hoogte- en dieptepunten van het Zuiden dat zichzelf graag als het èchte Amerika ziet. Iedereen die het Zuiden ooit ontvlucht is, wil niets liever dan terugkeren.
Een leerrijk en boeiend reisverhaal dat je doet hunkeren naar het Zuiden van de States.
Last but not least in deze lijst staat Het geluk van een wijngaard door Maria Dueñas. Een historische roman die je meeneemt naar het Mexico van 1861.
Mauro Larrea is een mijnbouwexploitant die ooit schatrijk was maar alles heeft verloren. Hij verdrinkt in de schulden maar dat verandert wanneer het geluk hem bijstaat tijdens een bezoek aan Havana.
Met een weddenschap wint hij een volledige erfenis waaronder een huis met een tuin, een bodega en een wijgaard in
Zuid-Spanje. Zijn eerste idee is om de hele inboedel te verkopen maar wanneer hij aankomt in Andalusië leert hij de intrigerende Sol kennen. Zij laat Mauro zien dat het leven meer is dan rijkdom en prestige.
In dit boek reis je mee met Mauro van de jonge Mexicaanse republiek naar het prachtige Havana en van het schimmige West-Indië naar het Zuiderlijke Andalusië. Een must-read voor echte globetrotters met een passie voor wijn.
Oskár zoekt naar wraak en antwoorden nadat zijn vrouw is vermoord en zijn zoon is verdwenen. Zijn zoektocht naar het waarom levert een ondenkbaar antwoord: hij is door Lucifer verkozen tot zijn vertegenwoordiger op Aarde.
Dat stelt hem voor een duivels dilemma: volgt hij de weg die hierdoor van hem verwacht wordt en deelt hij het lot van Lucifer en diens eerste uitverkorene Judas? Of weet Oskár met dit eeuwenoude dilemma af te rekenen?
Hij krijgt hierbij hulp van Fey, maar is deze wel te vertrouwen? Niets is wat het lijkt in deze bovennatuurlijke thriller.
Over de auteur
Tim Lommerse studeerde in de zomer van 2015 af aan de Research Master Literature van de Vrije Universiteit Amsterdam. Hij specialiseerde zich daarbij in fantasy literatuur.
Zijn eigen werk concentreert zich dan ook op de grens tussen de 'gewone' wereld en de magische.
De methode die onder andere Doutzen en
Rens Kroes, Danielle Oerlemans en supermodel
Cato van Ee inspireerde.
Met de zomer in zicht gaan veel mensen weer extra aandacht aan hun lijf besteden. In navolging van een grote groep celebrities kiezen steeds meer mensen voor een detox.
Dat is goed nieuws, want detoxen is een hele gezonde manier om je energieker, fitter en blijer te voelen. En dat kan gewoon met heel erg lekker eten.
Dat laat Jacqueline van Lieshout, dé detox coach van Nederland zien in haar totaal vernieuwde boek
'In 28 dagen van gifbelt naar tempel'.
Jacqueline van Lieshout heeft met haar methode al meer dan 30.000 mensen op weg geholpen naar een gezond en energiek leven, waaronder Doutzen en Rens Kroes, Danielle Oerlemans en Xander en Sofie de Buisonjé.
Het geheim van deze toegankelijke methode is dat je het niet hoeft te doen op alleen maar sappen, gierst en boekweit, maar juist met geweldig lekker en echt eten. Omdat je bent wat je eet.
Plezier
In 'In 28 dagen van gifbelt naar tempel' gaat het om het opruimen van je voedingspatroon, kritisch kijken naar wat erin gaat en wat dit je nu oplevert. Jacqueline van Lieshout leert je in slechts 28 dagen op een andere manier naar je eetpatroon kijken.
Sluit een aantal producten uit, eet zo puur mogelijk en leer waanzinnig lekker en makkelijk koken en eten.
Je zult ervaren dat alles wat je binnenkrijgt effect heeft op jezelf en hoe je dit na de vier weken ook zult blijven toepassen. Met plezier.
Gezondheid
Deze totaal vernieuwde versie van Jacqueline’s bestseller 'In 28 dagen van gifbelt naar tempel' staat vol nieuwe fantastische en maakbare recepten en veel extra informatie.
Dit boek is een must-have voor iedereen die zijn gezondheid serieus neemt en zich graag blijvend fit, blij en gezond wil voelen.
Nu het mooier weer wordt en je gerust op een zonnig plekje op je veranda of in je tuin kunt zitten, mag een boek niet ontbreken.
De laatste weken zijn er weer een aantal boeken uitgekomen die de moeite waard zijn om te lezen.
Bestel online en laat bezorgen. Wij hebben een kleine selectie gemaakt uit de boeken die eind maart begin april zijn uitgekomen. Klik op de foto of op bestel hier om het aan te schaffen.
Ze wist hoe het werkte. Haar mondhoeken krulden omhoog toen ze in gedachten terugging in de tijd. Een brandschoon geweten had ze niet, maar er was toen geen keuze, hield ze zichzelf voor. Het was eten of gegeten worden.
De ouderdom maakte haar week. Na al die jaren bezorgde haar verleden haar plotseling slapeloze nachten. Of was het toch de angst?
Arjan moet voor school enkele weken stage lopen bij een verzorgingstehuis in de stad. Een opdracht die hij beslist niet ziet zitten: oude mensjes wassen en bedienen, het kan niet saaier. Maar daar heeft hij zich behoorlijk in vergist.
Er vallen tijdens zijn dienst gewonden en zelfs doden.
Het wordt pas echt luguber als een van de bewoners beweert dat er iemand rondloopt die het lot een handje helpt.
Op haar aandringen gaat hij op onderzoek uit, waardoor hij in een lastig parket komt. Feiten worden verdraaid en bewijzen worden verdoezeld.
Marathonloper Emory Charbonneau verdwijnt tijdens een training in de bergen van North Carolina. Als haar man Jeff, boos na de zoveelste ruzie, veel te laat alarm slaat, is het spoor koud. Letterlijk: mist en zware sneeuwval isoleren de wildernis en maken een zoektocht onmogelijk.
Terwijl de politie Jeff als verdachte begint te zien,
komt Emory met hoofdletsel bij in een blokhut. Haar redder beweert dat hij haar in de sneeuw heeft gevonden,
maar weigert zijn naam te geven.
Wie is deze mysterieuze vreemdeling? Waarom heeft hij haar hier gebracht? Is ze ontvoerd? Kan ze ontsnappen? Wil ze wel weg?
Verzwegen is de nieuwe thriller van René Appel,
de godfather van de Nederlandse thriller.
René Appel behoort al ruim vijfentwintig jaar tot de top van de Nederlandse thrillerauteurs. In 2015 won hij de oeuvreprijs
De Gouden Vleermuis van boekensite Hebban.nl.
Zijn boeken werden talloze malen voor de Gouden Strop genomineerd en hij won de prijs tweemaal, met 'De derde persoon' en 'Zinloos geweld'. De thriller Schone handen werd onlangs zeer succesvol verfilmd.
Suzan vindt bij haar moeder berichten over een oude verkrachtingszaak en dat maakt het nodige bij haar los; gelukkig krijgt ze steun van haar man. Tenminste dat denkt ze.
Tbs’er Fred staat na een lange periode van opsluiting, zorg en begeleiding weer op eigen benen. Soms heeft hij een terugval, grijpt naar de fles en wordt agressief. En dan kruisen hun paden elkaar.
Frieda Klein deel 6 (ook los te lezen) ‘Als het zaterdag wordt’ is het zesde deel in de spannende Frieda Klein-serie,
geschreven door Nicci French.
De 32-jarige Hannah zit opgesloten in een psychiatrische inrichting nadat ze jaren geleden is veroordeeld voor de moord op haar moeder, stiefvader en jongere broertje.
Psychotherapeute Frieda Klein staat bij de mysterieuze Walter Levin in het krijt: een jaar geleden heeft hij ervoor gezorgd dat inspecteur Karlsson zijn baan kon houden in ruil voor een gunst van Frieda. En nu moet Frieda Klein haar schuld inlossen:
Walter wil dat ze Hannah bezoekt om te beoordelen of ze daadwerkelijk gestoord is.
De literaire thriller ‘Als het zaterdag wordt’ is nagelbijtend spannend en beklemmend, een must voor alle fans van spannende boeken!
Het zonnetje komt al vaak tevoorschijn. Het is nog wel koud, dus toch nog maar even met een boek op de bank bij de warmte van de haard kruipen.
Afgelopen weken zijn er weer een aantal boeken uitgekomen die de moeite waard zijn om te lezen.
Je hoeft om te bestellen in ieder geval de deur niet uit.
Bestel online en laat bezorgen. Wij hebben een kleine selectie gemaakt uit de boeken die eind februari begin maart zijn uitgekomen.
Klik op de foto of op bestel hier om het aan te schaffen.
'Mea culpa' van Clare Mackintosh is een thriller voor de fans van 'Gone Girl', SJ Watson, Nicci French en
Sophie Hannah.
Wanneer een alleenstaande moeder de hand van haar zoontje even loslaat, gebeurt het ondenkbare: hij rent de straat over en wordt aangereden door een auto. De bestuurder rijdt door.
In een fractie van een seconde verandert Jenna’s wereld in een nachtmerrie. Om de vreselijke waarheid te ontlopen,
verhuist ze naar een afgelegen plek aan de kust in Wales,
maar de herinneringen, angsten en rouw zijn allesoverheersend.
Inspecteur Ray Stevens leidt het onderzoek naar de dader. Vastbesloten om tot de bodem van de zaak te komen, zet hij zowel zijn professionele als zijn persoonlijke leven op het spel. Intussen wordt Jenna ingehaald door haar verleden, met alle verwoestende consequenties van dien.
'Vannacht droomde ik dat ik weer naar Manderley ging'.
De openingszin van de roman Rebecca van Daphne du Maurier heeft generaties lezers doen wegdromen.
Van Du Mauriers romans gingen miljoenen exemplaren over de toonbank, haar werk werd in veertig landen vertaald en
Jamaica Inn en The Birds werden succesvol verfilmd door Alfred Hitchcock.
Wat is er bekend over Daphne du Maurier, over de hartstochtelijke ambities van deze schrijfster, haar nauwe band met Frankrijk en de verwevenheid van haar werk en leven?
Manderley voor altijd leest als een meeslepende roman en biedt een fascinerend portret van een vrouw wiens leven net zo mysterieus was als het werk dat zij schreef, vol psychologische spanning.
Een eerste liefde raakt je altijd tot in de kern van je wezen.
Maar alleen de meest wezenlijke liefde verandert je leven voor alijd.
Devorah is een lief meisje dat nooit is afgeweken van haar strenge chassidische opvoeding. Jaxon is een grappige en slimme nerd die zich nooit gemakkelijk heeft gevoeld in de buurt van meisjes.
Tijdens een orkaan stranden ze samen in een lift waar het lot ze geen andere keuze laat dan een verbinding aan te gaan.
Hoewel hun relatie ten strengste verboden is, spreken Devorah en Jax in het geheim met elkaar af en riskeren ze alles om samen te kunnen zijn. Maar hoe ver kunnen ze gaan?
In de tijdloze traditie van Romeo en Julia zal deze moderne variant je laten lachen en huilen en je overtuigen dat liefde mogelijk is wanneer en waar je het het minste verwacht.
Vanuit zijn zolderkamer bekijkt Youp de wereld en uit zijn verbazing over wat hij ziet, leest en hoort. Zijn vermeende boosheid, de dwaasheid van de tijd, de mentaliteit van het land: Youp weet er wel raad mee.
Zijn columns gaan over de wereld van de meelopers,
de lafbekken, de bestuurskakkers, gewone kakkers en labbekakkers. Maar ook over vrolijke zaken, de gaypride,
de overheidslulkoek en BN’ers.
Hij schrijft hilarisch en scherp. Maar altijd laat hij je achter met een knipoog en een glimlach. En daar gaat het om.
In Youp voor gevorderden zijn de beste columns geselecteerd van de afgelopen vijf jaar.
We hebben er allemaal wel eens mee te maken gehad.
Vroeger hingen we urenlang aan de telefoon met een vriendin, schreven brieven en zaten op de bank met een fles wijn of kregen een eetaanval.
Zit je weer in zo'n vervelende situatie of je tienerdochter is verdrietig omdat het net uit is met haar eerste liefde? Niet getreurd! Er is nu een handboek voor eerste hulp bij een gebroken hart. Het is grappig geschreven en staat boordevol met nuttige tips.
Nooit meer je hart uitstorten in een whatsappje, jankend een voicemail inspreken of van pure ellende onder je niveau zoenen. UIT! Het ex-verwerkingsboekje navigeert je liefdevol door de stadia van liefdesverdriet.
Van ongeloof tot acceptatie, tot je weer krachtig en vol zelfvertrouwen in het leven staat. Weinig mensen weten liefdesverdriet elegant te dragen. Zeker in een tijd waarin frustraties en misstappen snel geuit zijn op whatsapp, Facebook, Instagram of Twitter.
UIT! Het ex-verwerkingsboekje beschermt je tegen gênante acties en reputatieschade. Na 160 pagina's ben je klaar voor een véél betere match. Of op zijn minst een volgende ex.
Een greep uit de onderwerpen:
Preventie tegen nutteloos ex-contact.
Een rebound-wishlist.
Tips voor omgaan met de ex online.
Break-up recepten.
Terugvalhoofdstuk: seks met de ex.
WINACTIE
FemNa40 mag 5 exemplaren van het boek 'UIT! Het ex-verwerkingsboekje' van The Secret Sisterhood verloten. Dit moet je doen om hiervoor in aanmerking te komen:
Afgelopen weken zijn er weer een aantal boeken uitgekomen die de moeite waard zijn om aan te schaffen.
Je hoeft om te bestellen in ieder geval de deur niet uit.
Bestel online en laat bezorgen. Wij hebben een kleine selectie gemaakt uit de boeken die eind januari begin februari zijn uitgekomen.
Klik op de foto of op bestel hier om het aan te schaffen.
Miss Grace Jones: de vrouw die de entertainmentindustrie domineerde vanaf de jaren tachtig. Herkenbaar aan haar excentrieke stijl en androgyne look en een inspiratiebron voor velen, zoals Lady Gaga, Rihanna en Basement Jaxx.
In deze memoires doet de iconische legende voor het eerst een gedetailleerd verslag van haar succesvolle carrière en persoonlijke leven.
Grace Jones vertelt voor het eerst openhartig over haar jeugd op Jamaica, de hoogtijdagen in Parijs en New York in de jaren zeventig en tachtig, waar ze een van de onvergetelijke persoonlijkheden in de discoscene werd.
Duik in het leven van de artiest die het gezicht van de muziekindustrie met haar talent, individualiteit en stijl heeft veranderd. Een onvergetelijk levensverhaal!
In Hou je adem in van Holly Seddon doet journaliste
Alex Dale onderzoek naar de zaak Amy Stevenson, die als vijftienjarig meisje werd aangevallen en voor dood werd achtergelaten. De dader is nooit gepakt.
Vijftien jaar later ligt ze nog altijd in coma. Alex en Amy zijn even oud en groeiden niet ver van elkaar op. Zowel privé als professioneel gaat het bergafwaarts met Alex, maar deze zaak lijkt haar redding te zijn. Ze stort zich erop, maar wanneer ze dieper graaft, raakt ze in gevaar.
Hou je adem in van Holly Seddon is meeslepend, spannend en overtuigt door de geloofwaardige en menselijke personages. Voor de lezers van Nicci French.
Anja du-Bois is de vrouw van Herman du-Bois, de man die jarenlang onterecht vastzat in de Puttense moordzaak.
Een van de grootste gerechtelijke dwalingen in Nederland.
'Nooit meer hetzelfde' gaat over onrecht, justitite, Puttense Moordzaak, veroordeling en gerechtigheid. Terwijl haar man veroordeeld wordt en voor jaren onterecht de gevangenis in gaat, probeert Anja haar gezin draaiend te houden. 'Nooit meer hetzelfde' is haar schokkende verhaal.
De Puttense moordzaak is door Peter R. de Vries en oud-hoofdcommissaris Jan Blaauw onophoudelijk in de publiciteit gehouden.
Co-auteur Marlou Roossink schreef eerder mee aan het boek 'Kom niet aan mijn kinderen', het verhaal van Janneke Schoonhoven over de ontvoering van haar kinderen Sara en Ammar. Peter R. de Vries heeft een indrukwekkend voorwoord geschreven voor 'Nooit meer hetzelfde'.
Xandra Jansen weet dat haar huwelijk met Neerlands grootste rocker niet ‘gewoon’ zal worden. Maar ze heeft geen idee welk leven haar te wachten staat als ze
Herman Brood in 1985 haar jawoord geeft.
Nu vertelt ze voor het eerst haar eigen verhaal.
Van Brabants meisje tot vrouw van de meest legendarische popartiest, schilder, junk en levenskunstenaar van ons land. Xandra Brood.
Rock-'n-Roll Widow schetst een ontroerend en eerlijk portret van Herman Brood als vader en echtgenoot, maar laat ook zien wie de vrouw is die achter hem staat en die zijn gezin, door alle stormen heen, op koers houdt.
Een moeder die niet anders kan dan haar man buiten de deur zetten. Maar die hem ook weer liefdevol verzorgt als zijn gesloopte lichaam het opgeeft.
Dan beginnen de meest moeilijke maar ook intense maanden van haar huwelijk, waarin gevoelens van ontreddering en wanhoop worden afgewisseld met dierbare momenten van humor en geluk. Dit boek is een ode aan de bepaald niet gewone liefde van een bijzondere vrouw voor een bijzondere man.
Danny Jansen, bekend van 24Kitchen, heeft al heel wat programma's opgenomen met verschillende oma's die hun geheime recepten met het publiek wilden delen.
Supertrots is Danny en volgens mij iedereen die van de Indische keuken houdt. Daarom is het boek 'Zoals alleen om dat kan' uitgebracht.
In dit boek geven de oma's de geheimen prijs van de Indische recepten die van moeder op dochter op hand geschreven briefjes werden doorgegeven.
Ik kan mijzelf nog herinneren dat onze buurvrouw tante Ine haar recepten niet prijs gaf en dat ze heel erg boos is geworden dat mijn vader het recept van saté toch had gekregen.
Hoe speciaal is het om met oma's geheimen aan de slag te gaan en een perfecte rijsttafel voor te schotelen voor vrienden en familie. Want daar draait het bij de oma's om, lekker eten met gezelligheid.
Hun recepten kunnen nu nooit meer verloren gaan dankzij dit boek.
Winactie
Wij zijn dan ook heel blij dat er 5 exemplaren van het kookboek 'Zoals alleen oma dat kan' van Danny Jansen weggegeven mogen worden.
In de psychologische thriller 'De dochter' van Linda Bruins Slot ontdekt een jonge vrouw de diep verborgen geheimen van haar familie en loopt ze met open ogen in een val.
Een heftig telefoontje zet Sofies leven op de kop: haar vader ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis. Hij is aangevallen door een onbekende man en van zijn nieuwe vrouw ontbreekt elk spoor. In de dagen die volgen doet Sofie een aantal schokkende ontdekkingen over haar familie, terwijl haar vader weigert te praten.
Een rots in de branding is Matthijs tegen wie ze letterlijk is aangelopen in het ziekenhuis. Hij laat zich niet afwimpelen en eigenlijk wil Sofie niets liever dan zich helemaal aan hem overgeven. Onwetend van de prijs die ze daarvoor zal moeten betalen.
Patricia Cornwell's werk over de vrouwelijke patholoog-anatoom Kay Scarpetta is 's werelds bestverkochte thrillerserie.
In Gewetenloos krijgt Scarpetta compromitterende filmpjes over haar nicht Lucy, de computerspecialiste.
Scarpetta gaat op onderzoek uit en stuit op vreselijke feiten en verdachtmakingen. Lucy riskeert levenslange gevangenisstraf maar ook voor Kay zelf ziet het er slecht uit...
De dood van haar zus kan ze niet vergeten.
Het gezicht van de moordenaar ook niet.
De beroemde schrijfster Linda Conrads is voor al haar fans en de pers een raadsel. Al elf jaar lang heeft ze haar villa aan de Starnberger See niet verlaten. Slechts een handvol mensen weet dat Linda ooit het lichaam van haar vermoorde zus heeft gevonden en de dader weg heeft zien vluchten.
Deze gebeurtenis blijft haar achtervolgen in haar dromen en Linda is nooit van het trauma hersteld. De schok is dan ook groot als ze in een flits het gezicht van de moordenaar herkent in een presentator van een televisieprogramma.
Maar hoe weet ze zeker of ze na al die jaren de dader nog kan identificeren? Linda besluit een val te zetten om hem tot een bekentenis te dwingen, maar wat is er die dag eigenlijk echt gebeurd? En hoe betrouwbaar zijn haar herinneringen?
Sprookjes eindigen op het moment dat het gelukkige stel samen hun toekomst tegemoet gaat. Maar in de realiteit begint hier het routineuze leven van alledag, dat niet zelden te maken krijgt met sleur, ruzie en overspel. Negatieve verhalen over het huwelijk zijn gemakkelijk voorhanden; ieder roddelblad staat vol met scheidingen en buitenechtelijke relaties en relatietherapeuten richten hun boeken op de stellen die al in de problemen zitten.
Dit riep bij de 27-jarige Paulien Timmer tal van vragen op.
Zijn er ook lang en gelukkig getrouwde stellen? Waarom hoor je daar nooit iets over? Bestaat het eigenlijk wel, lang én gelukkig? Kun je na meer dan veertig jaar samenzijn nog vlinders voelen?
Voor antwoorden op deze en vele andere vragen richtte zij zich tot de enige groep die met recht kan zeggen dat ze het weten: degenen die het waarmaakten. Honderd koppels die langer dan veertig jaar getrouwd zijn, onthulden hun ervaringen en de mooiste liefdesverhalen. De nuttigste tips zijn in dit boek gebundeld. Lees het zelf en ervaar: Soms kan het echte leven ook een sprookje zijn.
Steeds meer mensen besluiten gluten uit hun eetpatroon te schrappen.
Voor velen ligt hier een allergie of intolerantie aan ten grondslag, alhoewel veel mensen zich er ook gewoon ‘beter bij voelen’.
Jan-Willem van der Boom kampt al jaren met zo’n allergie maar liep keer op keer tegen het probleem aan dat de meeste kookboeken op dit vlak ingewikkeld zijn en vaak geen lekkere gerechten opleveren.
Dus dook hij zelf de keuken in en ging aan de slag. Het resultaat: een kookboek met eenvoudig te volgen recepten, op basis van makkelijk verkrijgbare ingrediënten.
Voor iedereen die geen tijd heeft om zich te verdiepen in de wereld van het glutenvrij koken of de hobbykok die graag lekkere gerechten voorschotelt, ook zonder gluten.
Boom bewijst met zijn kookboek dat ‘koken zonder gluten’ niet betekent dat je dingen moet weglaten. Hij is erin geslaagd om recepten te bundelen die het mensen makkelijk maken om zonder gluten te koken en te eten.
Mensen met coeliakie zullen ervan versteld staan dat ze weer een stuk ontbijtkoek kunnen eten en dat zijn glutenvrije Zeeuwse bolus niet onderdoet voor de bolus van de warme bakker.
De recepten in ‘Boom geniet zonder gluten’ zijn ingedeeld naar het moment van de dag waar ze het best bij aansluiten. Zo heb je in één oogopslag een duidelijk overzicht van lunch ideeën of bijvoorbeeld lekkere hapjes voor bij de borrel.
Daartussen heeft Jan-Willem recepten opgenomen die tot stand zijn gekomen in samenwerking met diverse restaurants en producenten. Zo beschrijft hij bijvoorbeeld een heerlijke pizza american style, bereid op de
Big Green Egg. Maar gebakken in een ‘gewone’ oven smaakt deze pizza natuurlijk ook heerlijk.
Het boek bevat 70 recepten om gewoon na te doen, maar dient vooral als inspiratie en basis voor tal van andere gerechten.
WINACTIE
FemNa40 mag 2 exemplaren van het kookboek ‘Boom geniet zonder gluten’ verloten onder de lezers. Dit moet je doen om hiervoor in aanmerking te komen:
Dit bijzondere kookboek bevat 270 vegan recepten, van ontbijt tot diner. Natuurlijk ontbreken ook lekkere recepten voor gebak en heerlijke smoothies niet.
Daarnaast bevat het vegan kookboek speciale recepten voor de feestdagen. Ook komen de vergeten groenten aan bod.
Een perfect en toegangkelijk kookboek voor iedereen die kennis wil maken met het veganisme of gewoon op zoek is naar heerlijke en eerlijke recepten.
Binnenkort verschijnt 270 veganrecepten voor alle seizoenen. Het kan echter al besteld of gereserveerd worden!
Je kunt hierbij zelf voor de uitvoering kiezen: paperback of ringband. De ringband is vooralsnog alleen verkrijgbaar bij Mira Caspers.
Stuur hiervoor een e-mail naar liefde-voor-veganisme.net. In een later stadium zal ook nog een e-book verkrijgbaar zijn.
WINACTIE
FemNa40 mag van Mira Caspers 1x het kookboek '270 vegan recepten' verloten.
Dit moet je doen om in aanmerking te komen:
Schrijf je in voor de nieuwsbrief op de voorpagina en like en deel de Facebook pagina van FemNa40
Stuur een e-mail met daarin je naam en adresgegevens.
Ben je al ingeschreven voor de nieuwsbrief, dan kun je natuurlijk ook meedingen door een e-mail te sturen. Actie loopt tot en met 15 december!
'Het komt maar zelden voor dat de dingen lopen zoals ik ze had gepland. Hoe dat komt weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik voortdurend aan het jongleren ben met de consequenties van mijn uit de hand gelopen acties. Je kunt dit boek lezen als een handleiding voor hoe het niet moet.
Of misschien kun je hieruit de conclusie trekken dat je zelf helemaal niet zo slecht bezig bent. Maar ik hoop vooral dat mijn frustraties de jouwe kunnen relativeren en dat mijn geluksmomenten jou zullen inspireren tot nog meer liefde'!
In Vier kinderen, drie mannen, twee carrières en één burn-out schrijft Elle van Rijn hilarisch over haar ver¬woede pogingen om door alle drukte heen naast actrice en auteur ook vriendin, huisvrouw en moeder te zijn.
'Mama is dood'. Het hoge stemmetje van het kind was ongemakkelijk helder. 'Papa is dood'. Het werd erger. 'Adda is dood'. 'Bygga is dood'. Het kind zuchtte diep en klemde zich om het been van haar oma. 'Allemaal dood'.
Een jacht arriveert in de haven van Reykjavik zonder passagiers aan boord. Wat is er gebeurd met de bemanning en de familie die zich op het schip bevonden toen het vertrok uit Lissabon? Advocate Thóra Guðmundsdóttir duikt in de zaak.
Therese is verkoopassistente in een New Yorks warenhuis.
Op een dag loopt de verleidelijke Carol - een vrouw van in de dertig - naar haar toonbank. Therese is volledig overrompeld door haar verschijning.
Carol is een verveelde huisvrouw verwikkeld in een echtscheiding en bijkomend voogdijschap, Therese een onbeholpen negentienjarige met een baan die ze haat en een vriend voor wie ze geen liefde voelt. Tussen de twee vrouwen ontvouwt zich een onmogelijke liefde.
Carol was de grote favoriet op Cannes, de filmeditie verschijnt tegelijk met de Nederlandse filmpremière.
Julia Ansdell raakt in de greep van de Incendiowals,
een merkwaardig muziekstuk dat ze bij toeval ontdekt in een antiekwinkeltje in Rome. Als Julia de wals thuis in Boston voor de eerste keer speelt, heeft de muziek een onverklaarbaar angstaanjagend effect op haar dochtertje; ze lijkt wel behekst.
Vastbesloten de oorsprong en het geheim van het muziekstuk te ontrafelen, reist Julia naar Venetië. Daar raakt ze verstrikt in de webben van een oppermachtige familie die ver zal gaan om Julia in haar zoektocht tegen te werken. Heel ver...
Het boek 'Hormoonbalans voor vrouwen' heb ik geschreven omdat ik steeds meer merkte hoe weinig vrouwen eigenlijk weten van de hormonen die hun lichaam maar ook hun gevoel besturen.
Niet als enige factor, maar wel een belangrijke factor. Ik ben er als gynaecoloog van overtuigd dat wanneer vrouwen deze kennis wel zouden hebben, dat het dan veel gemakkelijk zou zijn om de ‘baas’ te zijn over hun eigen hormonen.
Ook wilde ik graag in een boek een overzicht geven over de meest voorkomende gynaecologische en hormonale problemen in een te begrijpen taal. De meeste patiëntenfolders op dat vlak vind ik veel te moeilijk geschreven en geven alleen maar de technische informatie.
Een vrouwenlichaam is meer dan alleen maar een verzameling organen bestuurd door hormonen. Als vrouwen zouden weten wat de invloed is van voeding, leefstijl, beweging, stress en hormoon verstorende stoffen op hun hormoonhuishouding, welbevinden en klachten, dan zouden ze meer instrumenten krijgen om zelf grip te krijgen.
Ik had al langer contact met Ralph Moorman, de schrijver van de Hormoonfactor reeks. We merkten in gesprekken vaak dat onze kennis zich onderling heel goed aanvulde. Vorig jaar besloten we dat we met bovengenoemde insteek een boek wilden schrijven. Een boek dat voor elke vrouw als een gids zou kunnen dienen tussen hun 12e en hun 72ste jaar.
Dit is het boek 'Hormoonbalans voor vrouwen' geworden, dat is verschenen op 15 oktober 2015. Al binnen enkele weken was de eerste druk uitverkocht en stonden we even op nummer 4 in de lijst van best verkochte boeken bij Bol.com.
We merken dat het boek in een behoefte voorziet. De reacties die binnenkomen via de social media zijn lovend en enthousiast.
De Reizigers van Metropole is een adembenemend verhaal dat de lezer niet loslaat.
Van de eerste tot de laatste pagina neemt
Wessel de Valk zijn lezers mee in een fascinerende, nieuwe manier van reizen die zowel spannend als intrigerend is.
Het maakt De Reizigers van Metropole tot een zeer toegankelijke pageturner.
Inhoud
Wanneer Iskander Bregt nietsvermoedend op het terras van Hotel Metropole in Brussel zit,
wordt hij geconfronteerd met een huiveringwekkend, schel geluid. Als enige gast blijft hij op het terras zitten.
Tot hij een in het zwart geklede man ontdekt, die er voor de explosie niet was geweest.
Iskander besluit hem te volgen. Daarbij wordt hij onverwacht geholpen door een onbekende vrouw.
Enkele uren later wordt hij wakker in zijn eigen restaurant in Noord-Spanje.
Gedurende acht dagen verschijnen en verdwijnen mensen door heel Europa, elkaar achtervolgend om achter de identiteit van de man in het zwart te komen.
Wie is hij? Wie zijn Reizigers? Welk rol speelt Iskander in deze even mysterieuze als gewelddadige reis?
Over de schrijver
Wessel de Valk is afgestudeerd criminoloog, maar is na zijn studie bij een theatergezelschap terecht gekomen. Bij toeval kwam hij na enkele jaren in contact met een studio die commerciële, internationale tekenfilms maakte.
Voor hen heeft hij honderden afleveringen van een vijftal series geschreven. Jaren later zou hij bij de VARA terechtkomen als gedelegeerd televisieproducent. Naast deze functie heeft hij ook vijf jaar lang aan de digitale toekomst van de omroep gewerkt.
Rode draad in zijn leven is onder andere een eindeloze interesse in de combinatie van nieuwe,
vaak innovatieve, ontwikkelingen en de mogelijke toepasbaarheid daarvan in de dagelijkse werkelijkheid.
Dit uitgangspunt is ook terug te vinden in zijn debuutroman.
WINACTIE
FemNa40 mag 3 exemplaren verloten onder de lezers. Dit moet je doen om hiervoor in aanmerking te komen:
November, het koude weer komt gelukkig langzaam op gang, maar toch...
Het is mistig en druilerig, dus tijd om 's avonds op de bank te kruipen met een goed boek.
Als al je boeken zijn uitgelezen, wordt het tijd om een nieuw exemplaar te kopen. Wij hebben een aantal toppertjes op een rijtje gezet die de moeite waard zijn om aan te schaffen.
Iedere week weet Daphne Deckers duizenden lezers te raken met haar column in De Telegraaf. Altijd spot ze trends voordat het trends zijn en behandelt ze zaken in het leven die ons allemaal aangaan.
Ontroerend, grappig en herkenbaar zijn haar stukken over haar gezinsleven. Daphne is zeer actief op Facebook en Instagram en zo krijgen de fans een interessant kijkje in haar drukke leven!
Ze waren met z’n zessen en kenden elkaar uit het Leidse studentenleven. Een hechte club meiden die lief en leed met elkaar deelden en die elk jaar samen op wintersportvakantie gingen. ‘De sneeuwengelen’ noemden ze zichzelf. Succesvol in hun werk, niet altijd even succesvol in de liefde en de wereld leek aan hun voeten te liggen. Totdat een van hen kwam te overlijden...
De dood van Daphne komt keihard aan in de groep, maar tegelijkertijd maakt het de band tussen de vrouwen nog sterker. Ze sluiten een pact en beloven elkaar dat ze altijd voor elkaar zullen zorgen, zoals ze ook voor hun vriendin hadden gezorgd toen zij ziek werd. Dan slaat het noodlot toe. Een ongeluk, niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren.
Maar bepaalde zaken kloppen niet. Was er misschien opzet in het spel? Maar waarom? En wie zou er dan achter zitten?
Langzaam maar zeker komen er barstjes in wat de perfecte vriendinnengroep leek te zijn.
Karen Rose, de koningin van de romantische spanning.
De spanning van Karin Slaughter vermengd met de romantiek van Nora Roberts. 'Op de hielen' is een thriller waarin stalkers, een erfenis en een duister verleden een rol spelen.
Psychologe Faith probeert een nieuw leven op te bouwen in het huis van haar oma dat ze onlangs erfde. Wanneer er in de buurt twee studentes worden vermist en de FBI een groot onderzoek opent, wordt Faith geconfronteerd met een duister verleden dat ze graag had willen vergeten. En haar stalker lijkt dichterbij dan haar lief is...
Een wilde nacht in Las Vegas met drie sexy mannen pakt voor de vriendinnen minder ongedwongen uit dan gepland. Terwijl de alcohol rijkelijk vloeit, sluiten zij een pact: ze geven alle drie het jawoord aan de drie onbekenden. In dit laatste deel van de Wild-serie besluiten Lola en haar kersverse Australische echtgenoot Oliver dat ze niet met elkaar naar bed gaan. Dat zou hun vriendschap alleen maar ingewikkelder maken.
Eigenlijk willen Lola en Oliver allebei meer van elkaar, maar die ware gevoelens durven ze niet te uiten. Vinden ze de moed om te erkennen dat ze eigenlijk perfect voor elkaar zijn?
Waarom? Heb je last van te weinig zelfvertrouwen, gebrek aan energie, oververmoeidheid, het gevoel dat je vastzit of krijg je te weinig waardering op je werk?
Dan is de kans groot dat je de wijsheid van je hart niet of onvoldoende raadpleegt als het op werk aan komt.
Die kans is sowieso groot omdat we van huis uit niet gewend zijn dat te doen.
In deze levensfase is het echter zaak dat wel te gaan doen, als je tenminste je carrière blakend van energie en zelfvertrouwen wilt voortzetten.
De weg naar
zelfvertrouwen
zelfwaardering
energie
onvermoeibaar zijn
in flow zijn
waardering uit je werkomgeving
je ideale baan
Zoektocht
De afgelopen periode heb ik drie vrouwen mogen begeleiden bij hun zoektocht naar meer energie en zelfvertrouwen. De oplossing voor hun problematiek vonden ze alledrie door te luisteren naar de wijsheid van hun hart.
In enkele maanden tijd zetten ze alledrie succesvol nieuwe stappen in hun professionele leven.
Burn-out
De een liep volkomen vast in haar werk. Ik noem haar Ria. Ze koerste regelrecht op een burn-out af. Ze was vermoeid tot op het bot en werd getergd door zware hoofdpijnen.
Al haar energie stopte ze in haar werk waar ze zich overigens niet gewaardeerd voelde, haar vrijetijdsbesteding bestond uit bankhangen en bijslapen. Zelfs haar liefdesrelatie stond op springen. Haar zelfvertrouwen en zelfwaardering was ze volledig kwijt.
Zelfvertrouwen
Ook Jolanda had geen zelfvertrouwen meer. Ze stak haar afnemende energie in het wanhopig solliciteren op banen die ze volgens haar CV heel gemakkelijk aan kon. Ze solliciteerde zelfs onder haar niveau.
Ze werd weliswaar uitgenodigd voor sollicitatiegesprekken, maar daarop kwam geen succesvol vervolg.
Dat deed haar energiepeil en zelfvertrouwen bepaald geen goed. Ze dacht dat ze te oud (en afgedankt) was voor de huidige arbeidsmarkt.
Vast
Irma zat helemaal vast. Ze was compleet uitgekeken op haar werk. Ze wilde iets anders. Ze wist alleen niet wát en had geen vertrouwen in zichzelf dat ze haar professionele leven succesvol in een nieuwe richting kon sturen. Haar zelfwaardering was zo laag dat ze eigenlijk nog maar bezig was anderen ter wille te zijn.
Ria, Jolanda en Irma zijn 50, 52 en 53 jaar. Ria heeft ontslag genomen en heeft inmiddels een andere baan waar ze helemaal in haar element is en bulkt zozeer van energie en zelfvertrouwen dat ze daarnaast een pittige opleiding is begonnen. Ze is ook weer gelukkig in haar liefdesrelatie.
Opluchting! Jolanda is aangenomen in een functie waarin ze haar kwaliteiten, kennis en vaardigheden alsook haar ambitie om leiding te geven aan een organisatie kwijt kan.
Irma weet tot haar grote opluchting in welke richting ze haar carrière wil sturen, is overtuigd van de haalbaarheid ervan en heeft inmiddels de eerste stappen met succes gezet. Ze verwacht binnen het jaar de baan te hebben waarin ze zich de komende 15 jaar heerlijk in kan uitleven.
Hoe?
Hoe kun jij leren naar de wijsheid van je hart te luisteren zodat je energiek en vol zelfvertrouwen je professionele leven kunt voortzetten?
Kom naar de worksop die ik geef op 13 november aanstaande. Voor meer informatie kun je contact opnemen met mij 06-21202871. Ik leer je hoe je dat doet. Je gaat naar huis met een persoonlijk energieplan dat gegarandeerd werkt.
WINACTIE
FemNa40 mag 1 boek van Saron Petronilia verloten te weten: 'Alles wat je moet weten over de overgang'.
Wat moet je hiervoor doen:
Deze roman is een twee generatie boek, waarin het leven van veertigers een grote rol speelt.
Met als hoofdpersoon Isabelle, docente Engels en haar man Willem, chirurg.
Ze hebben twee kinderen en worden omringd door vrienden en kennissen en de lotgevallen daarvan.
De overeenkomst is dat zij allemaal op de evenaar van het leven staan. En met de levensgenoten uit hun kennissenkring gemeen het onderhuidse gevoel hebben: Is dit nu alles.
Wordt het niet eens tijd voor verandering, een andere weg in te slaan? Dat geldt voor relaties, werk, dingen die ze altijd al hadden willen doen, maar nooit aan toegekomen zijn. Ook de ouders van beiden spelen een prominente, boeiende rol in dit boek.
Het is in feite een familiesaga. Er zijn dan ook familiegeheimen die plotseling worden geopenbaard en hun leven op zijn kop zetten.
We volgen in dit boek zeventien jaar van hun leven, veranderingen van banen, ontwikkelingen in de samenleving, onverwachte gebeurtenissen, het opgroeien van hun kinderen, de vakanties en reizen,
ook buiten Europa, de wegen die hun vrienden al dan niet inslaan en familieperikelen.
Het boek biedt herkenning, spanning, verrassingen en volgens degenen die het manuscript te voren hebben gelezen, boeit het van begin tot het einde als een twee generatie roman.
Isabelle houdt zelf in het boek een persoonlijk dagboek bij, dat het boek voor de lezer nog interessanter maakt.
Kleuren met rode koontjes. Na alle mindfulness, mandala's, bloemen en andere kleurboeken voor volwassenen is er nu dan 'Het eerste échte erotische kleurboek'.
Zoals de naam al zegt, is het een echt 18+ kleurboek of is het misschien zelfs wel pornografisch te noemen.
De kleurplaten voldoen aan de fantasie van de meeste mannen en vrouwen.
Net als bij porno of porna zien we niet alleen seks tussen mannen en vrouwen maar ook vrouwen die samen spelen en hiermee inhaken op de trend dat er steeds meer vrouwen zijn die ontdekken bischierig te zijn.
Gene
Hoewel de tekeningen heftige pornografische voorstellingen zijn, doet het gek genoeg onschuldiger aan dan foto's. Met het inkleuren, bepaal je zelf wat voor sfeer je neerzet. Gebruik je zachte tinten dan krijg je meer romantische kunstwerkjes maar de echte hardliners zullen voor heftige kleuren gaan waardoor dezelfde kleurplaat een uitdagender uitstraling krijgt.
Spannend
Bij het inkleuren had ik de instructies die voorin het boek staan, opgevolgd en ik moet zeggen dat ik op die manier helemaal in mijn werk opging. Met de volgende kleurplaat ga ik zeker mijn partner verleiden om mee te kleuren.
Het lijkt mij dan heel opwindend om samen te overleggen hoe we de platen kleur gaan geven. Hoe zullen onze gesprekken dan gaan… 'schat hoe zullen wij de vagina gaan inkleuren' of 'wat voor kleur krijgt deze piemel'.
Ik krijg nu al een gevoel van opwinding om te bedenken hoe ik het mijn partner ga voorstellen…
Verrassend stout cadeau
Zoek je een spraakmakend cadeau voor een speciale gebeurtenis, bijvoorbeeld een verjaardag, vrijgezellenfeest of zomaar voor je partner? Hiermee zul je iedereen verrassen. Een cadeau met humor waar nog lang over nagesproken zal worden.
De vrienden de ik het kleurboek liet zien, waren verrast en hadden gelijk een idee aan wie ze het zelf wilden geven. De gedachte aan hoe de ontvanger zou reageren op deze versie van een kleurboek voor volwassenen deed hen zichtbaar plezier.
Feestmaand
Uiteraard zal een ondeugende Kerstman of een stoute Piet dit cadeau niet ontgaan. Ik zie het al onder de kerstboom liggen of van hand tot hand gaan tijdens het Sinterklaasspel waarbij oma ineens het kleurboek voorgeschoven krijgt en het niet meer los wil laten.
Stille wateren hebben diepe gronden
Ikzelf heb erg genoten van dit onverwachte kleurboek en verwacht dat vele anderen dit ook zullen doen. Uiteraard is het niet voor iedereen geschikt maar ook al lijkt iemand nog zo preuts, vaak hebben stille wateren diepe gronden...
Wat moet je doen om in aanmerking te komen voor 'Het eerste échte erotische kleurboek'?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief op de voorpagina en like de Facebook pagina van FemNa40.
Stuur een e-mail met je naam en adresgegevens naar info@femna40.nl
Ben je al ingeschreven voor de nieuwsbrief, dan kun je natuurlijk ook meedingen door een e-mail te sturen.
We mogen niet klagen met het mooie weer van de afgelopen weken.
Ondanks dat het nog mooi weer is, kan het
's avonds wat afkoelen.
Tijd om op de bank te kruipen met een goed boek. Als al je boeken zijn uitgelezen, wordt het tijd om een nieuwe te kopen. Wij hebben een aantal boeken op een rijtje gezet die de moeite waard zijn om aan te schaffen.
Detective D.D. Warren raakt gewond bij het intensieve onderzoek naar moorden die verdacht veel lijken op die van seriemoordenaar Harry Day. Alleen: Harry Day is al veertig jaar dood. Het spoor leidt naar zijn twee dochters. Shana Day trad in haar vaders voetsporen en zit al jaren vast voor meerdere moorden.
Zijn andere dochter, Adeline, werkt inmiddels als psychiater en heeft een zeldzame genetische aandoening waardoor ze geen pijn kan voelen. D.D. Warren gaat op bezoek bij Adeline.
Hoe kan haar zus, die al tien jaar eenzaam is opgesloten,
de belangrijkste verdachte zijn voor deze brute moorden?
Of is Adeline zelf misschien beïnvloed door haar vader?
In Winter in New York verwacht Lois haar relatieproblemen te kunnen ontvluchten in de meest geweldige stad ter wereld. Maar een sneeuwstorm verstoort haar plannen.
In Een kerstbelofte staat Janna er na het verlies van haar grote liefde helemaal alleen voor op kerstavond.
Of toch niet?
Tess wordt gestrikt als kandidate in de succesvolle tv-show Love Shack waarin verre liefdes met elkaar herenigd worden.
En in Stop! brengt de kerstgedachte Mia op heel andere ideeën voor haar toekomst.
Hij is een charmante man, een kritische journalist van middelbare leeftijd en uitgever van het beroemde en beruchte tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse. In Wat ons niet zal doden kruisen Mikaels en Lisbeths wegen opnieuw en gaat hun verhaal van Stieg Larssons Millennium-serie verder.
Het tijdschrift Millennium heeft nieuwe eigenaren gekregen. Boze tongen beweren dat Mikael Blomkvist zijn beste tijd heeft gehad. Lisbeth Salander is rusteloos. Ze neemt risico's die ze normaal gesproken zou vermijden. Als Blomkvist een telefoontje van ene professor Frans Balder krijgt, hoopt hij met deze informatie de scoop te hebben die hijzelf en Millennium zo hard nodig hebben. Balder is een autoriteit op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt zeer gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij voelt zich bedreigd en heeft haast om zijn verhaal te doen.
Het was nooit de bedoeling geweest, maar hij was tot over zijn oren verliefd op haar. En dat ze als docente op zijn school zou beginnen, maakte hun verhouding alleen maar spannender. Wanneer Yasmine de relatie plots verbreekt, probeert David hardnekkig tot haar door te dringen.
Tevergeefs. Maar zij is alles voor hem. Hij zal haar nooit meer laten gaan... Levensecht, emotioneel en superspannend.
Hij keek de lege schoolgang in. Ze zou eindelijk luisteren naar hem. Hij zou er alles aan doen om haar voor zich terug te winnen. Niets of niemand kon hem nu nog tegenhouden.
Voor hij de trap opging, haalde hij het geweer uit zijn jas.
Nog een laatste keer keek hij om.
In een relatie ooit begonnen vanuit liefde, blijkt de liefde vaak relatief eenvoudig terug te vinden of te behouden. Ook al doen huidige relatieproblemen of twijfels wellicht anders vermoeden.
Een terugkeer naar jullie liefde van de eerste tijd: verlangen naar elkaar, interesse in elkaars bezigheden, zin in seks, echt samen leven. Het lijkt een utopie, maar kan verrassend eenvoudig zijn.
In haar vijfde boek 'Onze liefde' beschrijft auteur en psycholoog Ingeborg Bosch concreet, pakkend en herkenbaar hoe je dit kunt doen.
Naast een inspirerend leesboek met veel aansprekende en herkenbare voorbeelden is het vooral een samen-doeboek. Met het door Bosch ontwikkelde model krijg je inzicht in de wezenlijke fundamenten van een liefdevolle relatie.
Aan de hand van een relatietest zien je partner en jij hoe jullie relatie ervoor staat, met daarbij praktische handvatten hoe deze naar eigen wensen te verbeteren.
De wederzijdse interesse, de emotionele intimiteit, evenals de seksualiteit krijgen meer ruimte, waardoor jullie liefde weer stroomt of blijft stromen.
Tijdens de Nacht van de Poëzie, die de 19e september gehouden wordt in Tivoliburg in Utrecht, wordt er een In Memoriam voor
Joost Zwagerman (1963-2015) gehouden.
Deze fantastische schrijver, columnist, essayist en kunstcriticus heeft op dinsdag 8 september helaas een einde aan zijn leven gemaakt. Hij zou in november van dit jaar 52 jaar zijn geworden.
Tijdens de Nacht van de Poëzie verzamelen 21 dichters, 6 entr’actes én jullie, het publiek, in de Grote Zaal van TivoliVredenburg voor het poëziefeest van het jaar. In de week erna, op donderdagavond 24 september,
zendt de VPRO een registratie van de 33ste Nacht uit op NPO2, direct na Nieuwsuur.
Ieder jaar proberen in Nederland meer dan dertigduizend mensen zich van het leven te beroven. Bij circa vijftienhonderd mensen slaagt die poging. Dat zijn meer slachtoffers dan er jaarlijks in het verkeer vallen. Wat betekent het om een vriend, familielid of ouder door zelfmoord te verliezen?
Door eigen hand bevat de artikelen en essay's die
Joost Zwagerman over dit onderwerp heeft geschreven.
Het legt de verschillen van inzicht bloot die er leven over dwingende - en vaak pijnlijke - vragen omtrent zelfmoord en de nabestaanden. Een pijler in het boek vormen de lange en indringende gesprekken met vijf schrijvers, onder wie
Arthur Japin en Renate Dorrestein, die tot de groep van nabestaanden behoren.
Een keuze van het best werk van Joost Zwagerman. Zijn poëzie wordt gekenmerkt door ongebreidelde, bezwerende, koortsachtig, virtuoos, uiteenlopende onderwerpen in diverse stijlen.
Recensie
De titel toont aan dat ‘de wereld hier’, onze dagelijkse realiteit, voldoende aanknopingspunten kan bieden voor welk taalavontuur dan ook. Bij Joost Zwagerman (1963) zijn beide elementen van de samenstelling vrijwel identiek want taal = avontuur. Onderhavige bloemlezing bevat een keuze uit zijn vijf poëziebundels, die zich qua invalshoek duidelijk van elkaar onderscheiden, maar op het gebied van de stijl samen stevig opgeklopt zijn. Kenmerken zijn een originele beeldspraak; een vrije en bijzonder speelse zegging; een alles belichtende, meestal ironische humor en veel vaart.
'Like a Rolling Stone', in 1965 voor het eerst door Bob Dylan gezongen op zijn lp Highway 61 Revisited, is nog altijd een mijlpaal in zijn almaar uitdijende oeuvre. En niet voor niets duikt de naam van Dylan elk jaar weer op als kanshebber op de Nobelprijs voor de Literatuur.
De vijftigste verjaardag van 'Als een zwerfkei' was aanleiding voor Kees 't Hart en John Schoorl om Nederlandse dichters te vragen naar hun visie op Dylan: zijn teksten, zijn gestalte,
zijn mythe, zijn betekenis, zijn stem. Een bont gezelschap van bijna tachtig dichters liet zich inspireren.
Wislawa Szymborska is een van de meest gelezen én meest gelauwerde dichters van deze tijd. Einde en begin.
Verzamelde gedichten omvat de vertaling van vrijwel alle gedichten die ze sinds 1957 heeft gepubliceerd. Szymborska slaagt er telkens in zich over het meest alledaagse te verwonderen en daarin een nieuw perspectief te openen: nuchter, helder, direct en vaak met humor.
In een interview met NRC Handelsblad zei ze hierover:
'De verbazing, de verwondering mag je niet verliezen.
Bij alle desillusie moeten die overeind blijven. De verwondering is de belangrijkste missie van de dichter... het is het hoofdthema van de poëzie.' Einde en begin is aangevuld met de bundel
Het moment. De gedichten zijn vertaald door Gerard Rasch,
die voor zijn vertalingen uit het Pools de Martinus Nijhoffprijs voor Vertalingen 1997 ontving.
Als je midden veertig bent, loop je tegen lichamelijke veranderingen aan. Menopauze en verminderd libido zijn daar voorbeelden van. Je lijf wordt wat ouder en je behoeften kunnen veranderen. Hoe houd je het na twintig jaar huwelijk leuk in bed? Ernstige ziektes kunnen hun sporen nalaten.
Dat vraagt om een andere benadering van je seksleven.
De auteurs, seksuoloog en journalist schreven dit boek voor iedere 45+-er die op zoek is naar eerlijke informatie en meer seksueel plezier. Zij ondersteunen hun betoog met vele illustraties en fotografie. Zo ontstaat een niet-oordelend, realistisch en positief boek voor een groeiende doelgroep.
We zijn er allemaal naar op zoek: een liefdevolle en gepassioneerde relatie. Maar wie kent de weg naar diepere liefde, intimiteit en passie, ook door de jaren heen? In haar vijfde boek laat grondlegster van PRI (Past Reality Integration), psycholoog en bestsellerauteur Ingeborg Bosch iedereen die de liefde in zijn relatie ziet wegkwijnen of die voelt dat er meer uit te halen is, zien hoe zelfs diep ingesleten relatiepatronen blijvend kunnen veranderen.
Onze liefde toont ons hoe we door de bril van onze kindervaringen naar onze partner kijken en zo de relatie schaden. Als we ons bewust worden hoe we daarmee ons beeld van de ander vervormen, kunnen we elkaar weer terugvinden in de liefde die er onder alle pijn en moeilijkheden vrijwel altijd nog blijkt te zijn. Onze liefde geeft naast analyse en inzicht ook oefeningen voor intimiteit en vervullende communicatie. Dankzij dit boek kan elke relatie weer de bron van liefde worden die ze ooit was.
Tijdens een feestje ziet Kathleen een vroegere schoolvriendin terug. Deze vertrouwt haar toe dat haar man Alex al jaren kampt met een angstpsychose die zulke proporties heeft aangenomen dat het haar huwelijk langzaam maar zeker ruïneert. Ze vraagt Kathleen, die psychologe is, haar en haar man te helpen. Kathleen stemt toe maar al snel blijkt dat ze een hele klus heeft aan Alex. Iets uit het verleden domineert zijn leven, maar ondanks zijn schreeuw om hulp kan, wil en durft hij Kathleen niet in zijn ziel te laten kijken.
Wat houdt Alex achter? Waarom is hij zo overbeschermend ten opzichte van zijn dochter? Welk geheim draagt hij mee dat zijn ondergang zou kunnen betekenen? Kathleen ziet de ernst van de situatie in. Als ze Alex wil helpen, heeft ze geen tijd te verliezen.
David zit alleen in zijn auto en legt zijn bekentenis af. Hij is overstuur en misselijk. Zijn vrouw, Elle, ligt dood in het huis dat ze deelden. Hardop denkt hij terug aan hun intense, intieme relatie en wat tot deze verschrikkelijke nacht heeft geleid.
Ook Elle, haar levenloze lichaam ontstijgend, probeert aan zichzelf uit te leggen waar het in hun relatie is misgegaan.
Voor ze David ontmoette, leidde ze een fantastisch leven als succesvol filmmaakster en geliefde vriendin. Hoewel haar relatie met David turbulent was, had ze nooit kunnen bedenken dat haar aantrekkelijke - maar complexe - man zo ver zou gaan.
Wat voorafging is een huiveringwekkend en aangrijpend relatiedrama. Anna George schreef een ijzersterke,
moderne thriller over de donkerste uithoeken van de liefde.
Lieve lezers.
Het laatste hoofdstuk van mijn eerste boek. Ik hoop dat jullie het met plezier gelezen hebben.
Voor mij was het een leuke uitdaging om te doen.
Ik zou het op prijsstellen om reacties te ontvangen om daar mijn leermomenten uit te kunnen halen.
Hoe dan ook, het was voor mij een genoegen om het met jullie te mogen delen op deze fantastische site FemNa40.
Het slot en de ontknoping - Hoofdstuk 41
Ik realiseerde me dat ik een gat in de dag geslapen had toen ik de volgende dag pas om kwart voor twee in de middag wakker werd. Ik lag in m’n eigen bed in m’n eigen huis. Vertrouwde omgeving en geuren.
Veilig, samen met mijn twee grootste vreugdes van mijn leven, Fleur en Amelie.
Ik liep, nadat ik me had aangekleed, naar beneden en hoorde dat de radio aan stond. Na het reclameblok klonk de bekende tune van het nieuws. Het nieuws van twee uur.
‘In de Veluwse bossen zijn vanochtend twee lichamen gevonden van een vrouw en een man. De man droeg een Russisch paspoort bij zich, maar de identiteit van de vrouw is nog onbekend. De twee zijn waarschijnlijk door een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. De politie stelt een onderzoek in. En dan nog kort buitenlands nieuws...’
Hè, hoorde ik dat goed? Ik zou bijna denken dat dit Anna en Nicolaï waren, maar dat kon niet, die waren gisteren door de politie afgevoerd. Ik schudde met mijn hoofd, zette het van me af en liep naar m’n dochters.
‘Mam, volgens mij heeft Robert zijn leesbril vergeten', zei Fleur met de bril in haar hand. ‘Geef maar hier lieverd. Ik zal hem wel bellen dat ik de bril zal opsturen.' Ik wilde van Robert sowieso weten of ik nog naar het politiebureau moest om een verklaring af te leggen, maar was ook nieuwsgierig geworden naar het nieuwsbericht wat ik net had gehoord. Iets klopte hier niet.
De voordeurbel ging. 'Ik kijk wel even wie het is’, zei Amelie terwijl ze achter de gordijnen door het raam keek. 'Het is Loek mam'. 'Dank je, ik ga wel even open doen.' En liep naar de voordeur.
'Hallo Loek, lief dat je even op bezoek komt.' Loek liep naar binnen en omarmde me. Hij drukte mij tegen zich aan, pakte me daarna bij m’n schouders en keek mij diep in mijn ogen aan.
'Val, wat weet jij een mens toch aan het schrikken te maken’ en gaf mij twee vriendschappelijke zoenen op m’n wangen en drukte mij vervolgens weer tegen zich aan. 'Dank je wel voor je bezorgdheid Loek, gelukkig is het allemaal goed afgelopen.'
Hij liet mij los en keek mij weer aan. ‘Val, ik maak mij zorgen om je. Ik weet dat je omgang hebt met Robert Noorwoud en dat je daardoor in de problemen bent gekomen. Irma heeft mij het een en ander in vertrouwen verteld over wat er was gebeurd, omdat je niet naar je werk kwam'.
Terwijl ik zo in zijn ogen keek, merkte ik dat het heel veilig voelde. Loek was een goed en oprecht mens en we waren al heel lang bevriend. Hij had mij na het eerste sollicitatiegesprek direct aangenomen. Nu zag ik dat het overhemd van Loek een beetje open stond en mijn ogen gingen vanzelf naar zijn goedbehaarde borst.
Ik begon zachtjes te lachen en betrapte me erop dat dit mij nog nooit bij Loek was opgevallen. Hij moest eens weten... hoe ironisch eigenlijk allemaal. Loek die mij destijds zo fantastisch had geholpen aan een wereldbaan, waar mijn ideeën met open armen ontvangen werden en die altijd meer een vriend was geweest dan een werkgever.
‘Kom we gaan even naar binnen Loek’ en we liepen samen naar de woonkamer. Loek begroette Fleur en Amelie hartelijk, die hem door de jaren heen als een oom zagen, omdat hij ook nooit hun verjaardagen vergat. ‘Heb je misschien trek in koffie?’ ‘Doen wij wel mam’, zei Amelie, ‘kunnen jullie even rustig praten’ en ze snelde zich naar de keuken om voor ons koffie te zetten.
Loek kwam naast mij op de bank zitten en slaakte een diepe zucht. ‘We kennen elkaar al zo lang Val en ik zou het verschrikkelijk vinden als er iets met je zou gebeuren'. Hij keek mij op een manier aan die ik al vaker had gezien. Een open en oprechte blik, met tegelijk een tederheid die mij in verlegenheid bracht.
‘Je hoeft je geen zorgen te maken Loek. Ik heb tegen Robert Noorwoud gezegd dat ik hem niet meer wil zien.
Ik ben helemaal klaar met die man. Dat was ik eigenlijk al eerder, maar hij manipuleerde mij en ook daar ben ik, na wat ik nu weer heb moeten meemaken, niet meer gevoelig voor. Ik wil je nog wel een keer het hele verhaal vertellen van wat er allemaal is gebeurd rondom Robert Noorwoud, want dat is goed voor mijn verwerkingsproces. Maar Robert zelf is echt verleden tijd en ik ga hem nu zelf duidelijk maken dat ik ook een troef in handen heb.'
Ik stond op en pakte de A4 envelop die ik die avond daarvoor had dichtgeplakt. 'Loek zou je dit alsjeblieft in de kluis van The Theme kunnen bewaren? Als er iets met mij of mijn dochters gebeurt, moet je dit aan de politie geven. Dit is bewijsmateriaal tegen Robert Noorwoud, die ik in mijn bezit heb.'
Loek begon enigszins te stralen. ‘Natuurlijk wil ik dat doen Val. Ik zal het met mijn leven bewaken, maar verder zal ik Robert Noorwoud ook als klant uit ons bestand halen Val, omdat malafide klanten onze reputatie kunnen schaden’, zei hij met een serieuze blik in zijn ogen. Ik schoot door zijn blik in de lach. ‘Altijd ook weer de zakenman hè Loek?'
Even later dronken wij koffie en Fleur en Amelie namen een glas limonade. Loek vroeg hoe het met hun ging, op school en met het vriendje van Fleur. Het was even een gemoedelijke en ontspannen sfeer. Nadat we de koffie op hadden, stond Loek op. ‘Zo, dank jullie voor de heerlijke koffie dames’, met een knipoog naar Fleur en Amelie.
‘Ik loop met je mee naar de voordeur Loek' en ik stond eveneens uit de bank op. We stonden in de hal en Loek pakte mijn hand in zijn handen vast. ‘Ik weet dat je eerst nog het nodige moet verwerken Val en ik wil dat je weet dat je altijd op mij kunt vertrouwen. Ik draag je eigenlijk al heel lang een zeer warm hart toe en heb je zelfs op Valentijnsdag anoniem een kaart gestuurd, maar doordat ik dacht dat je gelukkig was met Robert, heb ik geen toenadering durven zoeken. En ik wil onder geen beding druk op je uitoefenen, maar misschien zou je het leuk vinden om een keer een hapje met me te gaan eten?’
Ik keek Loek enigszins verbaasd aan, maar begreep direct wat hij bedoelde. Ik gaf hem spontaan een omhelzing en hij sloeg ook zijn armen om mij heen. ‘Je bent een lieverd Loek en ik voel mij vereerd en weet nu eindelijk ook van wie ik de andere Valentijnskaart heb gekregen. Maar ik moet inderdaad de komende tijd even ruimte hebben,’ zei ik terwijl ik met mijn gezicht tegen zijn borst gedrukt zat.
Ik voelde gekietel aan mij neus. Loek had zijn overhemd open staan en zijn borstharen kriebelen in mijn neus.
Ik moest zachtjes lachen. ‘Oh, sorry Val, meestal heb ik een stropdas om en nu heb je last van mijn borsthaar. Vervelend hè, maar ik vind het zelf een te groot gedoe om het steeds af te scheren’.
‘Geloof me Loek, je hoeft je bij mij voor je borsthaar absoluut niet te verontschuldigen. Maar... ik moet nog een belangrijk telefoontje plegen, dus zet ik je nu buiten de deur,’ zei ik met een lach. ‘Ik vond het fijn dat je op bezoek bent geweest en als alles weer in een wat rustiger vaarwater zit, ga ik binnenkort graag op je uitnodiging in, oké?'
En na twee zoenen op mijn wang verliet Loek met een glimlach rond zijn mond, mijn huis. Nadat ik de voordeur dicht had gedaan, overviel mij een glimlach en een warm gevoel en dacht: Zul je net zien Val, bij hem krijg je rust. Ik stond een korte tijd met die gedachte in de gang, voordat ik weer in de realiteit van de dag terugkeerde. Eerst moest ik nog orde in de chaos brengen.
Ik liep de woonkamer weer in en zei: ‘Ik ga even boven een telefoontje plegen en jullie kunnen mij echt even niet storen oké?’ Na een dubbele 'is goed mam' liep ik naar boven om rustig te kunnen bellen met Robert.
Eerst zette ik mijn laptop aan en klikte op het icoontje van de voicerecorder en zette hem aan.
Ik had mij voorgenomen om vanaf dit moment alle gesprekken met Robert op te nemen, om zoveel mogelijk bewijsmateriaal te vergaren. Hij zou zichzelf een keer kunnen verspreken en dan had ik nog meer troeven in handen. Door alles wat ik de afgelopen maanden had meegemaakt, merkte ik dat ik bij de gedachte aan Robert ik alleen nog maar boosheid en verbittering kon voelen.
Hopelijk heeft zijn narcistische brein begrepen dat ik hem voorgoed uit mijn leven wil. Ik zette mijn mobiel op de speaker en toetste het nummer van Robert in. Na twee keer overgaan nam hij al aan.
‘Dag Robert, heb je het nieuwsbericht gehoord?’ ‘Ja natuurlijk! Ik heb zelf voor dit nieuws gezorgd,
de huurlingen hebben hun werk goed gedaan hè’, zei hij met een enorme tevredenheid in zijn stem.
‘Hè wat? Hoezo huurlingen, de politie heeft toch de inval gedaan?’ ‘Eh, nee Val. Ik heb huursoldaten voor deze klus gebruikt omdat niemand, maar dan ook niemand mij gaat dreigen of chanteren. Die Russische klootzakken mogen weten dat ze niet met zomaar iemand te maken hebben'.
‘Maar... ze hadden een politie-uitrusting aan en riepen ook politie in de gangen gisteren?’ ‘Val meisje, je bent soms ook zo lekker naïef hè. In het illegale circuit koop je gemakkelijk allerhande uitrustingen en kun je mensen doen laten geloven dat ze in dit geval met de echte politie te maken hebben.
Zo hebben de jongens Anna en Nicolaï ook makkelijk meegekregen, alleen wisten die nog niet dat hun doodvonnis al was getekend. Nu moet ik nog die rat te pakken zien te krijgen die mij anderhalf miljoen afhandig heeft gemaakt'.
‘Het houdt ook nooit op hè Robert. Dit bedoel ik nu, ik wil dit niet meer! Ik wil mijn eigen gewone leven terug. Denk je nu echt dat jij tegen de Russische maffia op kunt? Wie van ons twee is hier nu naïef hè? Je bent niet almachtig Robert en dat jij nu zo nodig Russische roulette wilt spelen, moet je lekker zelf weten, maar niet met mijn leven of die van mijn kinderen. Heb je dat goed begrepen!
Ik heb Fleur en Amelie overigens ingelicht over bepaalde zaken en wij laten ons door jou niet meer chanteren. Je zoekt het maar uit. Robert, ik wil je pertinent uit mijn leven, hoor je me! Ik heb alles wat ik van je weet in een document verwerkt met daarin genoeg aanknopingspunten om mijzelf en mijn kinderen tegen jou te beschermen.
Dus mocht er iets met mij gebeuren dan gaat dat document linea recta naar de politie én de media begrepen!
Ik neem het heft van mijn leven en die van mijn dochters weer in eigen hand en jij hebt het helemaal niet meer voor het zeggen voor wat mij betreft.'
Het was een moment stil aan de andere kant en dacht ineens aan zijn bril: ‘O ja, ik vergeet bijna nog iets. Je hebt je leesbril hier laten liggen. Morgen zal ik deze goed verpakt naar je appartement in Den Haag opsturen.’
‘Aha, lag mijn bril nog bij jou, ik was hem al aan het zoeken’. Robert klonk geërgerd. Maar… met je bedreigingen aan mijn adres, daar kom ik nog op terug Val, pas op meisje. Je weet denk ik nog steeds niet met wie je te maken hebt'.
Robert klonk nu behoorlijk boos en hij vervolgde dreigend: 'Ik laat je nog even in de waan. Ik moet straks eerst nog zakelijk wat afhandelen in Amsterdam, maar ik wil daarna even langskomen om de bril op te halen'.
'Ben je doof Robert! Ik wil niet dat je komt, je bent niét welkom en komt niét in mijn huis. Ik geloof dat ik daar net toch duidelijk over was. Je kunt mij niet meer dreigen of bang maken. De bril stuur ik op en ik ga nu de verbinding verbreken. Have a nice life, but without me! Dag Robert!’
Met die woorden verbrak ik de verbinding. Ik stond te trillen van alle adrenaline die door mijn lichaam schoot en stopte de opname. Ik staarde naar mijn laptop en naar het icoontje van de opname en luisterde de opname nog een keertje terug. Vanuit een impuls begon ik te dansen in mijn kamer. Ha!... ik heb je klootzak, ik heb je!
Ik had hem nu echt in mijn macht, zonder dat hij het wist. Hij had zijn eigen vonnis getekend met zijn bekentenissen. Het euforische gevoel zou alleen niet lang duren. Het was alsof de bliksem was ingeslagen. Diezelfde avond zag ik met grote verbazing op het elf uur journaal het nieuws dat de grote zakenman Robert Noorwoud voor zijn appartement in Den Haag was doodgeschoten.
Mijn mond viel open van verbazing. De journaliste vervolgde met: ‘Robert Noorwoud is volgens getuigen door twee jongens op een scooter doorzeefd met kogels terwijl hij zijn garage verliet. Of het hier om afrekening in het criminele circuit gaat, is nog niet duidelijk. Ook niet of deze liquidatie in verband staat met de twee doden in de Veluwse bossen. De politie is op dit moment bezig met een groot sporenonderzoek'.
Ik geloofde mijn eigen ogen en oren niet en stond alleen maar met open mond naar het tv scherm te kijken. Robert zou na ons gesprek naar Amsterdam gaan maar was daar nooit aangekomen! Wat de journalist daarna vertelde hoorde ik niet meer. Zijn bril hoefde ik nu ook niet meer op te sturen, ging het door mijn hoofd,
maar tegelijk… Jeetje, hoe bizar allemaal. Ik had gewoon gelijk!
De Russen hadden zijn actie niet geapprecieerd, laat staan geaccepteerd en dit was de consequentie voor Robert. Tegelijk voelde het nieuwsbericht onwerkelijk. Ik had hem een paar uur daarvoor nog aan de telefoon gehad en zoveel bewijsmateriaal dat ik Robert met gemak had kunnen uitleveren aan de politie.
Maar er was geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om met de informatie die ik had, naar de politie te gaan.
Ik was uit dat leventje, waar ik onvrijwillig in beland was, uitgestapt en wilde niets, maar dan ook niets met de maffia te maken krijgen!
De terugreis in de trein van Den Haag naar Utrecht had ik in een roes beleefd. De terugblik vanaf mijn scheiding van Pascal tot aan de dood van Robert waren als een film voorbij gegaan. Robert was geliquideerd en niet eens door mij, hoewel ik hem vaak genoeg dood had gewenst, omdat hij mij geestelijk had geterroriseerd en bedonderd.
Ik had het bewijs gezien en het was aan de ene kant onwezenlijk om hem in de kist te zien liggen. Aan de andere kant voor mij het onomstotelijke bewijs dat hij dood was. Waarom had hij toch twee gezichten, waarom had hij zijn macht misbruikt om te denken dat hij mij kon bezitten?
Misschien als dingen anders waren geweest, had ik wel van hem kunnen houden. Maar ik merkte dat ik direct met mijn hoofd nee schudde. Nee, natuurlijk niet Val. In zijn grootheidswaanzin had hij gedacht dat hij de Russische maffia een lesje kon leren door een aantal van hun mensen om zeep te helpen. Arrogante idioot.
De Russische maffia tolereert niemand die denkt dat hij groter is dan zij. Ik had een keer in een krantenartikel gelezen dat de Russische gangsters waren opgegroeid in een kille en totalitaire staat die stijf stond van de corruptie. Daardoor had diezelfde Russische maffia in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Italiaanse, totaal geen remmingen en waren meedogenloos.
Al met al was mijn wens vreemd genoeg in vervulling gegaan. Robert was voorgoed uit mijn leven en kon mij en mijn kinderen nooit meer manipuleren. Ik wilde ook zo snel mogelijk mijn eigen leven oppakken en had tegelijk een nieuw vraagstuk voor mijzelf te beantwoorden.
Lieve Lezers,
Valerie wordt misselijk als ze Nicolai zichzelf zachtjes ziet aftrekken terwijl hij naar Anna kijkt die Valerie aan het uitkleden is.
Ineens verstard iedereen omdat er een hels kabaal in de gang te horen is.
Nicolaï springt van zijn stoel en trekt zijn broek snel omhoog en Anna geeft een gil en schiet de hoek in.
Het huwelijksaanzoek - Hoofdstuk 40
Ik zag vanuit mijn ooghoek hoe Nicolaï zich zelf zachtjes aan het aftrekken was, terwijl Anna mij hielp om mijn trui uit te trekken. Ik wist mij in deze situatie totaal geen houding te geven. De braakneigingen die ik voelde, moest ik onderdrukken, dus wende ik mijn hoofd maar af van Nicolaï.
Als hij zou weten dat ik het liefst over hem heen zou willen kotsen van walging dan kon ik het wel vergeten.
Ik probeerde de braakneigingen te onderdrukken maar kon de trillingen van mijn lichaam moeilijk de baas.
Ineens verstarde zowel Anna als ik. Er was er een hels kabaal in de gang en Nicolaï sprong op vanuit zijn stoel en trok snel zijn broek omhoog. Anna gaf een gil en schoot in een hoek van de kamer en bedekte zich met de kleding die ze op de grond had gegooid. Er werd flink geschreeuwd en er werd hard ‘POLITIE’ geroepen.
Voordat Nicolaï ook maar iets kon doen, werd de deur met een gigantische kracht open gegooid en ik zag politiemannen in volledige uitrusting met geweren in de aanslag staan. Intussen had ik snel met mijn trui m’n borsten afgedekt.
Het overweldigende donkerblauw nam de kamer volledig in beslag. Anna werd door een van de agenten gesommeerd om zich weer aan te kleden, wat ze ook in een rap tempo deed. Zowel Nicolaï als Anna werden daarna in de boeien geslagen door het arrestatieteam.
Ineens zag ik in de deuropening Robert staan met een verhard gezicht. Mijn trui had ik inmiddels weer aangetrokken en was beduusd van zoveel machtsvertoon van de jongens in blauw. Dat Robert naar de politie zou gaan, had ik echt nóóit verwacht.
Hij stond voor me en zei: 'Val lieveling, ben je ongedeerd', terwijl hij me bij mijn schouders pakte. Ik keek Robert aan en voelde mij leeg. ‘Gadverdamme, laat me los en doe niet zo zoetsappig. Als jij nooit in mijn leven was gekomen, had ik dit nooit hoeven meemaken Robert! Waar zijn mijn dochters?’
‘Die zijn veilig bij Irma. Val sorry, het was allemaal verkeerd gelopen. Ik was die avond te laat bij The Theme aangekomen omdat ik in slaap was gevallen. Dat je niet gewacht had, begreep ik dus was ik naar je huis gereden en vond het vreemd dat je niet open deed, terwijl ik wel de lichten zag branden en je auto voor de deur zag staan.
Ik belde je daarna op en je mobiel hoorde ik binnen overgaan, maar je nam niet op. Daarna ben ik maar achterom gelopen en heb mezelf, door het raam naast de keukendeur in te slaan, toegang tot je woning verschaft. Ik dacht eerst dat je misschien gevallen was of zo, maar je was nergens in huis te bekennen en ik wist in eerste instantie niet wat er gebeurd was.
Wat ik vreemd vond, was dat er nog een glas met wat port op je salontafel stond en dat ik je handtas met daarnaast je sleutels zag liggen. Ik heb daarna uit je handtas je mobiel gehaald en het nummer van Irma opgezocht. Haar wakker gebeld met de vraag of zij wist waar je was. Irma wist het natuurlijk ook niet en maakte zich direct grote zorgen. Gelukkig waren Fleur en Amelie bij haar in goede handen.
Ik had met haar afgesproken dat ik in jou huis zou blijven wachten en als je ’s morgens nog niet terug was Irma terug te bellen. Zondagmorgen kreeg ik een telefoontje. Ik dacht eerst dat jij het was, maar het was die hufter Nicolaï met de mededeling dat hij jou ontvoerd had. Ik heb daarna Irma gebeld en aan haar uitgelegd wat er gebeurd was en aan Fleur en Amelie beloofd om alles te doen om jou ongedeerd terug te brengen. We zullen straks naar ze toegaan oké'?
Ik knikte bevestigend, maar was nog in een shocktoestand en had alle informatie die Robert me net gegeven had maar half ontvangen. Ik keek stoïcijns naar het tafereel hoe Anna en Nicolaï geboeid afgevoerd werden. Dat vieze vadsige mannetje had nu geen grote bek meer.
Ik plofte op de bedrand en gaf een grote zucht. Robert en ik waren nu alleen in de kamer achtergebleven.
Hij kwam naast mij zitten en sloeg zijn arm om mij heen, maar ik wilde zijn arm helemaal niet om mij heen en stond weer op en keek Robert strak aan.
‘Sorry Val, ik wilde je alleen maar troosten’. ‘Nee Robert,.. aan sorry Val, ik wilde je alleen maar troosten, heb ik helemaal niets! Ik wil weten wat er gebeurd is en hoe deze inval tot stand is gekomen.'
Robert gaf een beeldende beschrijving van wat er was gebeurd. ‘Een van de handlangers van Nicolaï heeft mij een paar dagen geleden gebeld dat hij voor een half miljoen wel de schuilplaats wilde geven. De klootzak weet hoe vermogend ik ben. Ik moest natuurlijk eerst het geld regelen. De rat heeft mij na de overdracht van een half miljoen dit adres gegeven. Hij had ruzie gekregen met Nicolaï en wilde zijn eigen belangen liever financieren'.
‘Maar waarom heeft Nicolaï mij ontvoerd?’ ‘Nicolaï hoort bij de Russische maffia die tegenwoordig ook in Nederland opereert, maar hij is zelf niet zo’n hele grote jongen'. ‘Hoe weet jij dat?’ ‘Shhtt Val, laat mij verder gaan met mijn verhaal', zei Robert terwijl hij opstond.
‘Weet je nog het verhaal van die zes containers die leeggeroofd waren? In de zes containers zat tussen de bananen in steeds een vrachtje diamanten uit Afrika die vanuit de Nederlandse haven naar onze contacten in Antwerpen gesmokkeld zouden worden. Omdat de afhandeling in de haven snel gaat en ook snel moet zijn als je het over bederfelijke producten hebt, is de pakkans niet zo groot.
Het bleek dat ik op mijn kantoor een infiltrant had werken die de orders verwerkte voor de scheepslading.
Hij had er ook voor gezorgd dat die zes containers zo van het schip uitgeladen zouden worden, dat ze goed toegankelijk waren. Dan was er nog een Russisch bemanningslid op mijn vrachtschip die ook weer in het complot zat en de containers gemerkt had.
Beiden waren connecties van diezelfde Nicolaï die een plan had bedacht om dubbel te verdienen op de lading én door ze door te verkopen aan een hogere bieder en als tweede door het verzekeringsgeld op te eisen.
Nicolaï had opdracht gegeven aan zijn bende om in de haven bij de opslagplaats hun slag te slaan. Ze wisten exact welke containers ze moesten hebben.
De kapitein is een goede vriend van mij is en zeer trouw, zeker voor het salaris dat ik hem betaal. Hij had na het voorval met zijn vertrouwelingen uitgezocht wie de mol onder alle bemanningsleden was, omdat het wel heel toevallig was dat uit alle honderden containers de bende juist die zes containers moesten hebben, met alleen maar bananen er in. Uiteindelijk bleek het die ene Rus te zijn'.
Robert kwam weer naast mij zitten en ging verder. 'Omdat de kapitein zijn eigen methodes heeft om mensen uit te horen, had de Rus uiteindelijk alles verteld wat hij wist. Even later is de Rus per abuis van het schip gevallen tussen een ander schip terecht gekomen en verdronken. Een gevalletje 'bedrijfsongeval' als je begrijpt wat ik bedoel.
Die ene avond dat jij bij mij in het appartement was, werd ik door diezelfde kapitein gebeld met de mededeling dat de Rus had verklapt wie zijn baas was en wie de informant op ons kantoor was en daarom ben ik die avond naar de bewuste man toe gegaan. Samen met mijn mensen heb ik de nodige informatie letterlijk uit hem weten te slaan.
Het bleek dat hij in diepe schulden zat en Nicolaï was daarvan op de hoogte. Nicolaï chanteerde hem, maar hij zou tegelijk rijkelijk beloond worden voor zijn diensten. In plaats dat die zakkenwasser naar mij was gekomen met zijn financiële problemen had hij zich verkocht aan Nicolaï.
Nadat ik de benodigde informatie had verkregen, ben ik weer naar mijn appartement gegaan en hebben mijn mannen hem uit de weg geruimd. De dag daarna had ik contact met mijn mensen in Zuid-Afrika.
De chemicaliënfabriek is een geweldige dekmantel, maar heeft buiten een laboratorium waar de ruwe diamanten worden geslepen, ook echt silo’s met chemicaliën en daar op het terrein kreeg ik een paar dagen later mijn ongeluk.
Nicolaï dacht dat zijn plan was gelukt omdat ik niets kon doen terwijl ik half dood in het ziekenhuis lag. Nadat ik gerevalideerd was heb ik Nicolaï geconfronteerd en Nicolaï was geschrokken dat ik achter zijn snode plannen was gekomen. Ik had hem aangegeven dat ik een schadevergoeding eiste voor alles wat er gebeurd was,
anders zou ik zijn meerdere inlichten.
Buiten dat kon hij zijn verzekeringsgeld voor de zes containers bananen op zijn buik schrijven. In plaats van dubbel zijn portemonnee te spekken, zou dit zijn ondergang betekenen bij zijn meerdere in de hiërarchie van de Russische maffia. Nicolaï voelde zich door mij gedwarsboomd en wilde mij, door jou te ontvoeren, afpersen'.
Ik ontplofte bijna van woede na wat ik net allemaal had gehoord en sprong van het bed af en schreeuwde:
‘Dus, samengevat, door jouw connecties met diezelfde Russische maffia werd ik de dupe Robert!
Vuile klootzak! Heb je enig idee wat ik heb meegemaakt!' Ik gaf hem een harde klap in zijn gezicht.
'Oké... deze had ik wel verdiend, denk ik‘, zei Robert al wrijvend over zijn wang. ‘Ik wil naar mijn kinderen toe en met rust gelaten worden, hoor je me!’ ‘Heé, ik heb net een half miljoen betaald meisje, dus je mag wel een beetje dankbaarder zijn.
Ik heb je vrijheid gekocht en daarmee ben je mij je leven verschuldigd. Ik heb je nog steeds maar een beetje en ik wil je helemaal Val, ik wil dat je mijn vrouw wordt'. En met die woorden haalde hij een ring uit zijn broekzak en hield deze voor mijn ogen. Het was een mooie en eenvoudige gouden ring, bezet met kleine diamanten aan de bovenkant. ‘Ik weet dat je niet van te opzichtig houdt’, zei Robert trots.
Godsamme, het laatste waar ik behoefte aan had, was wel een aanzoek van Robert. Hufter, wat dacht hij wel niet! Ik was laaiend en zat er gewoon doorheen, door alles wat ik de afgelopen dagen weer had meegemaakt. Waar ik de energie nu vandaan haalde, was mij een raadsel, maar ik voel me volstromen met energie.
‘Ach man, sodemieter toch een end op met die ring! Buiten dat, slavernij is verboden in Nederland weet je,
dus als je iemand wilt kopen, doe je dat maar lekker ergens in 'Verweggistan'. Daar willen ze met bosjes wel om je geld trouwen en in jouw gouden kooi leven. Jij hebt alleen maar je schuldgevoel gekocht Robert, niet meer en niet minder en als jij maar ook één moment denkt dat ik met jou ga trouwen, dan kun je wachten totdat je een ons weegt!
Denk je nu echt dat ik in jouw wereld wil leven en daarmee zeker het leven van mijn kinderen in de waagschaal zet, omdat jij connecties met de onderwereld hebt? Je bent echt niet goed snik hè. Jij bent niet almachtig Robert en vandaag of morgen zal al jouw gekonkel tegen je gaan werken. Wat je zaait, oogst je! Of begrijpt dat brein van jou dat misschien niet.
Ik wil dat je mij nu naar huis brengt en opsodemietert uit mijn leven. Door jouw schuld heb ik de afgelopen dagen in doodsangst geleefd en me laten vernederen om te overleven.' Mijn hoofd was roodgloeiend en de tranen stonden in m’n ogen. Met die laatste woorden liep ik de gang door naar de voordeur die open stond. ‘Nou, kom je nog Robert of moet ik naar huis lopen, riep ik hard.
Robert liep naar me toe en zag aan heel mijn houding dat hij nu beter niets meer kon zeggen en liep met mij naar z’n auto. ‘Ik ga nu maar niet verder in discussie Val, je bent moe en niet voor rede vatbaar. Kom ik breng je naar huis’. We liepen samen zwijgend naar buiten.
De politie was al vertrokken en ik vond het wel vreemd dat ik geen verklaring had moeten afleggen,
maar misschien zou dat morgen alsnog gedaan worden. Het maakte mij op dat moment ook weinig uit, ik wilde naar huis. Buiten keek ik eens goed om mij heen. Ik had in een afgelegen huisje gezeten in de bossen.
Slim bedacht van die Russen. De vermoeidheid die ik op voelde komen door de ontlading van mijn bevrijding was heftig. In de auto kon ik moeilijk mijn ogen open houden, maar ik ging naar huis, naar mijn kinderen.
Eenmaal thuis reed Robert direct weer weg. Ik had hem eerder al duidelijk gemaakt dat ik hem niet binnen wilde hebben. Toen Fleur en Amelie door Irma werden thuisgebracht, had ik ze eerst stevig tegen mij aangedrukt en geknuffeld. Toen ik ze na een paar minuten pas los dorste te laten, kwam Irma met een pot thee in de woonkamer. Ze schonk voor iedereen in.
Nu was voor mij het moment daar en waar Irma bij was, vertelde ik gewoon rustig wat er zo ongeveer gebeurd was. Ze wisten ook dat Robert in ons huis was geweest omdat hij daarna Irma ook had ingelicht. Het was moeilijk omdat ik ze natuurlijk niet alles kon vertellen. Ik was blij dat Irma erbij was.
Omdat ik zoveel belastende informatie van Robert te horen had gekregen, had ik mij voorgenomen om dat wat ik mij nog kon herinneren, te verwerken in mijn computer. Ondanks dat ik vermoeid en uitgeput was door wat ik had meegemaakt, was mijn wraak op Robert wat mij op de been hield.
Diezelfde avond schreef ik alles op wat ik had meegemaakt sinds Robert Noorwoud in mijn leven was gekomen, met nauwkeurige data en plaatsen. Ik zou het uitprinten en in de kluis op de zaak bewaren in een gesloten envelop. Dit was het enige wat ik kon doen. Als er iets met mij of mijn kinderen zou gebeuren, zou dit document bij de politie komen waardoor hij de komende jaren eerder achter de tralies dan op zijn jacht kon doorbrengen.
Nadat ik het document, wat maar liefst uit drie A4-tes bestond, had uitgeprint, deed ik het in een grote envelop en plakte deze dicht. Zo klootzak, dacht ik, daar heb je mooi niet van terug. Ik neem het heft van mijn leven terug in eigen hand.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
Aan het strand, in de tuin, op de bank of met regenachtig weer ik vind het altijd fijn om een boek bij de hand te hebben waar ik mijzelf helemaal in kan verdrinken.
'Grey' en 'Mooie meisjes' zijn de laatste boeken die ik heb aangeschaft (helaas kan ik jullie daar nog niets over vertellen) en 'Tot waar we kunnen kijken' en 'Niets dan kwaad' staan op mijn verlanglijstje van augustus.
Femna40 is trouwens op zoek naar vervente boekverslinders die reviews op onze site willen zetten van boeken die ze gelezen hebben. Heb je interesse stuur dan een e-mail naar info@femna40.nl
Heb je alle boeken verslonden van Vijftig tinten grijs, dan kun je je vast verheugen op de nieuwste uitgave die deze maand is uitegekomen. Een zinderde roman gezien door de ogen van de welbekende Christian Grey.
Christian Grey lijkt een man van totale controle; zijn wereld is duidelijk, gedisciplineerd en volstrekt leeg tot de dag dat de jonge literatuurstudente Anastasia Steele zijn kantoor binnenvalt. Hij probeert haar uit zijn hoofd te zetten, maar raakt meer en meer bevangen door gevoelens waar hij maar geen vat op krijgt.
In tegenstelling tot andere vrouwen lijkt Ana dwars door zijn afstandelijke houding heen te kunnen kijken, voorbij zijn zakelijke successen en luxe levensstijl, recht in zijn gehavende ziel. Zal zijn samenzijn met Ana hem verlossen van de gruwelijke jeugdherinneringen die Christian elke nacht wakker houden?
Of zullen zijn duistere seksuele verlangens, zijn dwangmatige behoefte tot controle en zijn zelfhaat deze jonge vrouw van hem wegdrijven en de broze hoop vernietigen die zij hem biedt?
Een echte Karin Slaughter. IJzingwekkend spannend van het begin tot het einde.
Wanneer op het nieuws melding wordt gemaakt van een vermist meisje, moet Claire Scott ongewild terugdenken aan haar eigen zusje. Zij verdween twintig jaar geleden en het mysterie is nooit opgelost. Maar als Claire alsnog de waarheid over haar zus ontrafelt, zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn.
Maar hoe loopt het af? Lees het boek en je zult het weten!
Tot waar we kijken kunnen van Inge van der Krabben is een prachtige, ontroerende roman over een moeder-dochterrelatie. In een frisse, eigen stijl schrijft Van der Krabben over loslaten, loskomen, volwassen worden, verbinden, afscheid nemen en rouw.
Hoofdpersoon Janne staat op de rand van een burn out en realiseert zich dat het tijd wordt om voor zichzelf te kiezen en zich los te maken van haar moeder. Dan blijkt dat haar moeder ongeneeslijk ziek is en spoedig zal overlijden.
Samen gaan ze op zoek naar een nieuw evenwicht in hun relatie. Vele moeders en dochters zullen zich herkennen in deze roman. Voor de liefhebbers van Een weeffout in onze sterren.
Journalist Calle Collin werkt voor een familiemagazine aan een feuilleton over mensen die te vroeg uit het leven zijn gerukt.
Zo schrijft hij over de 13-jarige Kent die jaren daarvoor doodgereden werd. De dader reed door.
De moeder van de jongen rouwt nog steeds om haar zoon en is hem als een soort heilige gaan beschouwen Dus gaat Calle elders op zoek naar informatie en realiseert zich dat er maar weinig positiefs te vinden is over de verongelukte jongen.
Anders Malmberg, de jonge stercolumnist van een concurrerende krant, leest Calles verhaal en herkent daarin onmiddellijk de kwelgeest uit zijn jeugd. Kent maakte Malmbergs leven tot een hel en leek in niets op de engelachtige persoonlijkheid uit het verhaal van Calle.
Malmberg besluit dat zijn volgende columns zíjn versie van het verhaal zullen geven. Maar al gauw na publicatie van de column blijken zowel de levens van Calle als van Malmberg in gevaar te zijn. Sommige geheimen moeten begraven blijven...
Lieve lezers,
Na een aantal dagen in gevangenschap is de haat naar Robert groter dan ooit. Valerie is vastbesloten om Robert zelf in een val te lokken en besluit om een deal met Nicolai te sluiten.
Valerie legt haar voorstel uit aan Nicolai, alleen wil hij weten of Valerie echt wel zo loyaal naar hem is als ze zegt. Om dat te bewijzen wil hij haar op film vastleggen terwijl Nicolai toekijkt hoe Valerie en Anna seks hebben.
Robert wordt in een val gelokt - Hoofdstuk 39
Vier dagen gingen voorbij. Ik voelde me rillerig en doodmoe van alle spanning. Eerder uitgeput dan moe.
Een apathische toestand die uitzichtloos leek. Buiten Anna kwam er niemand in de kamer waar ik verbleef. Anna zorgde ervoor dat ik te eten kreeg, hielp mij als ik naar de WC moest en bleef bij mij in de badkamer als ik onder de douche stond. Het enige wat niet gewassen werd, waren mijn haren omdat anders de tape nat zou worden. Ik hoopte maar dat ik snel uit deze situatie bevrijd zou worden.
Er waren genoeg woordenwisselingen te horen in het huis wat mij steeds onzekerder maakte. Het duurde mij allemaal te lang. Buiten de ervaring van de bijna verkrachting was dit toch wel de meest angstige ervaring van mijn leven. Naast angst maakte ook onzekerheid en enorme woede deel uit van mijn gemoedstoestand.
Hoe vertroebeld voorheen, hoe duidelijk en helder alles nu was geworden.
Robert had een negatieve invloed in mijn leven gebracht. Hoe geblindeerd ik nu ook was, hoe blind was ik daarvoor met mijn ogen open? Steeds viel ik weer voor de charmes van de geraffineerde Robert.
Die geraffineerdheid, die als het hem uitkwam en hij zijn kwetsbare kant liet zien, waar ik weer met open ogen ingetuimeld was.
Ik koppelde zijn gedrag aan die van iemand die duidelijk last had van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, dat was gewoon helder, hij had alle symptomen. Dat ik ooit een LOI opleiding psychologie was begonnen waar allerhande persoonlijkheidsstoornissen de revue passeerden had inhoudelijk veel indruk gemaakt.
Door mijn scheiding met Pascal was de opleiding in een verhuisdoos verdwenen en nooit afgerond. Ik moest toen zorgen voor ‘brood op de plank’ door snel werk te vinden. Nu ik hier zeeën van tijd had om na te denken over honderdduizend gedachten, waaronder het analyseren van de persoon Robert, dacht ik aan wat de theorieboeken aan informatie hadden gegeven. Narcisten waren moeilijke mensen die zichzelf boven alles en iedereen verheven voelden.
Nu werd alleen de grote Robert Noorwout door een ander gemanipuleerd en dat vond hij vast niet leuk. Nu was zijn grote eer en grootheidswaanzin aangetast. Nu werd hem duidelijk gemaakt dat hij niet zo superieur was als hij altijd gedacht had. Medelijden was wel het laatste wat ik voor deze man had.
De tijd ging voorbij, hoewel het natuurlijk een eeuwigheid leek, kon ik niet duidelijk krijgen welk dagdeel het soms was. Behalve als het tijd was om te gaan slapen, kwam de vrouw nog in haar gebrekkige Engels vragen of ik naar het toilet moest omdat het daarna wel tot morgen zou duren voordat ze weer zou komen.
De vrouw eindigde iedere zin nog steeds standvastig met oké? Als het tijd was om te slapen werd ik vastgebonden aan het bed. Mijn handen werden wederzijds aan de bedrand vastgebonden, zodat ik op mijn rug moest liggen. Niet veel later zou het muisstil worden in de ruimte waar ik lag en ook de stemmen in de andere kamers waren dan stil. Hieruit concludeerde ik dan alleen maar dat iedereen was gaan slapen. Terwijl ik zo vastgebonden op het bed lag, herinnerde ik mij die keer dat Robert mij aan zijn bed had vastgebonden.
Robert verdiende straf voor wat hij mij en nu ook mijn kinderen allemaal had aangedaan. Ik wenste hem een langzame en pijnlijke dood toe. Die gedachte had mij moeten choqueren, omdat ik nooit het idee had dat ik zo slecht kon denken over iemand, maar dat deed het niet. Robert was het kwaad, de duivel en verdiende ook om zo behandeld te worden… dat was wat er door mij heen ging. De volgende gedachte die binnenkwam was… rattengif.
Ik had een tijd geleden een heel artikel gelezen over slechte huwelijken waarbij de man of vrouw probeerde de ander om zeep te helpen door regelmatig wat rattengif door de koffie te roeren. Dit is een gevaarlijk zeer giftig middel, waar na inname soms urenlange periode van heftige, zeer pijnlijke spierkrampen, trillingen angst voorkomen en uiteindelijk zou je dood gaan aan de verlamming van het ademcentrum. Een vreselijke dood.
Het zou lijken op een hartstilstand en kon alleen met een grondige lijkschouwing de werkelijke doodsoorzaak gevonden kunnen worden.
Zou ik het kunnen? Ik moest hier eerst zelf levend uit zien te komen, maar mijn wraakgevoelens waren nog nooit zo groot als nu. Robert had me gewoon teveel en te vaak kapot gemaakt en nu... nu zou ik hem kapot maken als ik de kans kreeg!
Ik had weer de hele nacht liggen woelen en weer honderdduizend gedachten die door mij heen gingen.
Gelukkig hadden ze de warme bivakmuts afgedaan, alleen de tape zat nog op mijn ogen geplakt. Ik moest hier heel uit zien te komen en wilde proberen om misschien een deal te sluiten met de bewuste Nicolaï.
Het zou mij echt worst zijn wat er met Robert zou gebeuren, maar ik wilde leven. Ik wilde naar mijn kinderen, naar huis. Naar mijn gevoel zat ik daar al een week. Geluiden kwamen mijn oren binnen van zingende vogels en het ruisen van de wind door bomen.
Ik hoorde de deur opengaan en voetstappen die binnen kwamen. Die waren van de vrouw, ik herkende haar lichte voetstappen. In haar gebrekkige Engels wenste ze mij goedemorgen en zei dat het tijd was om op te staan. Natuurlijk eindigde ze weer standvastig met... oké? Ik gaf haar te kennen dat ik al wakker was en wilde Nicolaï spreken en vroeg rustig maar duidelijk aan de vrouw: ‘I want to talk to Nicolaï please… oké?’
Ik moest in haar manier van communiceren blijven. De vrouw zei niets en verliet de kamer weer, maar ze liet zo te horen de deur open. ‘Nicolaï’ riep ze hard terwijl ze de kamer uit liep en wat ze daarna zei hoorde ik niet, maar ik hoopte dat ze tegen hem gezegd had dat ik hem wilde spreken. Ik hoorde meerdere voetstappen de kamer naderen. De parfumgeur van Nicolaï vulde de kamer en de vrouw was er ook bij.
‘You want to speak to me', zei hij op een argwanende toon. Ik bevestigde zijn vraag en zei tegen Nicolaï dat ik Robert Noorwoud haatte en dat ik hem wilde helpen om Robert te wreken. Het was een paar tellen stil in de kamer. Ik hoorde dat hij een stoel naar zich toetrok en erop ging zitten. Hij vroeg mij hoe ik hem dan zou willen helpen.
Ik vertelde hem rustig wat ik de afgelopen nacht had bekokstoofd. Ik wilde dat Nicolaï mij zou gaan filmen en ik zal deze keer gaan acteren voor meneer Robert Noorwoud. Ik zou de drama-koningin gaan uithangen en angstig gaan huilen, terwijl ik Robert zou smeken mij te helpen en dat hij alles moest doen wat Nicolaï hem zou vragen... als hij echt zoals hij had gezegd, van mij houdt. Nicolaï kon een goede prijs bedingen voor mij.
Nicolaï vroeg nog steeds met een argwaan in zijn stem waarom ik dit wilde. Ik vertelde hem in een notendop wat Robert mij allemaal in de afgelopen maanden geflikt had en waarom ik op dit moment mijn eigen wraak wilde nemen. Ik vertelde hem ook hoe obsessief Roberts gedrag naar mij toe was en dat Robert steevast volhield dat hij van mij hield, terwijl hij mij alleen maar wilde bezitten.
Robert wilde ik uit mijn leven hebben, uit mijn systeem. Ik maakte hem ook duidelijk dat ik mijn eigen gewone eenvoudige leven weer terug wilde en mijn kinderen miste. Met de gedachten aan Fleur en Amelie begon ik spontaan te huilen en smeekte Nicolaï of ik hem mocht helpen. Ik eindigde mijn pleidooi dat het mij niet eens kon schelen als hij Robert in de val zou lokken en liquideren. Ik wilde mijn vrijheid terug!
Het bleef een paar minuten stil. Daarna zei Nicolaï dat ik moest bewijzen dat ik hem wilde helpen. Nicolaï begon te lachen en zei een aantal dingen in het Russisch tegen de vrouw, die hij Anna noemde. Nu wist ik eindelijk de naam van de vrouw die mij hier in ieder geval met het meeste respect behandelde en verzorgde... Anna.
Nicolaï benaderde mij en streelde mijn gezicht. Ik moest doen wat hij zei en ik... ik stemde in. Anna verliet de kamer en ik bleef alleen achter met Nicolaï.
Zenuwen gierden door mijn lichaam. Jeetje, stomme trut, wat had ik net gedaan!? Ik was akkoord gegaan om een deal te sluiten met Nicolaï en beloofde om alles te doen wat hij van mij wilde. Dat realiserend, voelde ik mij misselijk worden. Mijn ademhaling was onregelmatig en het klamme zweet brak mij uit. De deur ging weer open en ik hoorde Anna iets tegen Nicolaï zeggen.
De stem van Anna was anders dan voorheen, ze klonk zwoel. Ik hoorde dat er iets op de stenen vloer geplaatst werd, het klonk als een metalen statief. Vervolgens gevolgd door nog meer geluiden en ze sloot de deur.
Mijn oren stonden op scherp en ik probeerde de geluiden te analyseren. Anna liet het woord camera vallen, tja internationaal woord wat ik wel begreep, de rest ging weer in het Russisch. Ik hoorde hoe de camera werd geïnstalleerd.
Er kwam ineens ook een zoete geur mijn neus binnen, wat een beetje teveel van het goede was. Anna had een zoet geurtje opgedaan en haar zwoele parfum vulde nu de kamer. ‘You and Anna have seks now’, zei Nicolaï op een erotische toon. Wàt!... moest ik met Anna seks hebben? Ik geloofde mijn eigen oren niet. ‘I like to watch', vervolgde hij en gaf een geile kreun.
Ja, dát kon ik wel geloven, dat Nicolaï wilde toekijken hoe Anna en ik seks zouden hebben. De natte droom van bijna iedere hetero man om te zien hoe twee vrouwen samen seks hebben. Ik slikte een paar keer en probeerde m’n gedachten te ordenen. Seks met een vrouw... om Nicolaï te overtuigen zodat hij zou geloven dat ik aan zijn kant sta. Mijn God, waar was ik aan begonnen, in plaats van Robert in de val te laten lokken, was ik zelf in een val gelopen.
Ik zat in een rollercoaster van een aaneenschakeling van seksuele gebeurtenissen. Nu weer! Alleen maar om Nicolaï te overtuigen. Maar natuurlijk. Aansluiten in de rij meneer. Hij was gewoon weer zo’n perverse klootzak met geile ideeën. De wereld zat er vol mee!
Ik voelde de handen van Anna strelend over mijn hoofd gaan. Daarna liep ze achter me langs en ze maakte mijn handen los. Ze vroeg iets aan Nicolaï die haar vraag met ‘Da’ beantwoordde. Haar handen gingen weer strelend over mijn gezicht en ik voelde hoe ze langzaam de tape probeerde los te maken.
AU! De tape trok aan mijn gezicht, terwijl Anna zo voorzichtig mogelijk te werk ging. Mijn ogen kregen voor het eerst weer licht binnen en moest knipperen omdat het licht pijn deed. Langzaam wende mijn ogen aan de lichtinval. Van wazig werd alles langzaam aan weer helder. Anna maakte nu ook het touw om mijn voeten los.
Ik keek langzaam om mij heen en nam alles in mij op.
De kamer was simpel ingericht. Witte muren, grijze vloertegels en een grenen kastje en stoel. Een paar canvassen met bloemen erop fleurde de muren enigszins op. Het bed was wit met metalen bogen aan zowel het hoofd- als voeteneind. Alleen bij het hoofd was de boog wat hoger. De gordijnen zaten dicht en waren rood gemêleerd met aardetinten.
Nicolaï zat onderuitgezakt op de stoel met zijn rechterbeen over zijn linker en ik herkende hem direct. De man die met zijn pistool op mij gericht, mij maande mee te komen. Vunzig geil vadsig varkentje dat was de enige gedachte die in mij opkwam. Anna was hoog geblondeerd met bruine ogen en ze lachte vriendelijk naar mij.
Ze was slank en gekleed in skinny jeans met een wit topje.
Ik zag nu ook dat er inderdaad een camera opgesteld stond. Anna legde haar hand op mijn wang en ze en vroeg mij om haar aan te kijken. Buiten het feit dat ze veel te veel make-up op haar ogen had, zag ik ook dat haar pupillen groot waren. Geweldig, weer een gebruiker! Arme Anna was verslaafd en vergruisd.
Ze begon me te kussen en haar lippen voelden zacht en vreemd. Ik voelde mij puberaal en onwennig door het idee dat ik met een vrouw zou gaan vrijen en ongelofelijk gespannen. Ze merkte dat ik trilde van de angst en suste mij zachtjes, terwijl ze door mijn haren streelde. ‘Sshhtt, everything will be oké... oké? I will be gentel... oké?
Haar tong betrad mijn mond en haar tederheid verraste me. Het verraste me omdat ik nog nooit eerder met een vrouw gezoend had. Geen stoppels maar een zachte huid vleide langs de mijne en ze streelde mijn gezicht met haar dunne vingertoppen. Ze liet me los en begon zich uit te kleden. Toen ze bloot voor mij stond, begon ze ook mij langzaam uit te kleden en ik moest meewerken.
Ik moest… ik moest meewerken aan mijn vrijheid, aan het overtuigen van Nicolaï… aan mijn overlevingskans.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
Lieve lezers, de ontvoerders van Valerie ontdekken de urine op de grond en dat ze zich bevuild heeft.
Er is nu ook een vrouw bij. Valerie wordt bruut en nog steeds geblindeerd meegenomen naar de badkamer waar ze, behalve van haar slip, van haar kleding ontdaan en afgedoucht wordt.
Valerie is als de dood.
Ze staat daar met een wildvreemde man en vrouw bijna naakt onder de douche. De man zegt iets tegen de vrouw en zij verlaat met boze woorden de ruimte. Valerie is alleen met die man, ze weet niet hoe hij eruit ziet en wat hij zou gaat doen.
Veel leesplezier!
Hoofdstuk 38
Even later ging de deur weer open en iemand kwam binnen, terwijl een ander zo te horen een lichtschakelaar aanklikte. Ik hoorde een vrouwenstem tegen mij in het Engels spreken. Ze zei dat ze eten en drinken voor mij had meegebracht.
Daarna jammerde ze in het Engels tegen mij met ‘ooooh nee, wat heb je gedaan!’
Waarschijnlijk had ze de urine op de grond ontdekt, dat kon niet missen. Ja trut, eigen schuld, jullie wilden mij niet helpen! Ze zei iets tegen de andere persoon in de kamer die begon te lachen en zei iets in het Russisch terug tegen de vrouw. Ik begreep er niets van, maar de intonatie van de man naar de vrouw was niet vriendelijk. Ze kregen een woordenwisseling en begonnen tegen elkaar te schreeuwen. Ineens voelde ik dat iemand mijn voeten en handen losmaakte en werd daarna hard in mijn arm geknepen. Ik werd omhoog getrokken. De vrouw was blijkbaar de enige van die twee die Engels kon spreken. Ze zei op een kwade toon dat ik met de man mee moest gaan. ‘You... go with him!’
Ik werd meegetrokken en probeerde met mijn andere hand voorzichtig te voelen of ik niet ergens tegenaan zou stoten. Ineens stonden we in een ruimte die hol klonk. Het rook hier naar zeep en menthol. Dit moest wel de badkamer zijn. De vrouw zei nog iets tegen de man en daarna tegen mij dat ik mij moest gaan douchen. Vier handen gingen er over mijn kleding. De vrouw trok de rits van mijn jurk naar beneden en liet deze van mijn schouders naar beneden glijden. Ik was als de dood...ik stond hier met een vreemde vrouw en man in een badkamer en zij wilden dat ik mij zou gaan douchen. Mijn bh werd losgedaan en voordat ik het in de gaten had stond ik bijna in m’n blootje. Mijn natte slip had ik nog aan en het enige wat ik kon bedenken dat ze begrijpelijk weinig zin hadden om mijn bevuilde broek in hun handen te moeten houden. De man zei iets tegen de vrouw en intuïtief wist ik dat hij geil was door zijn intonatie. Ik hoorde dat de douche aangezet werd en ik werd in een richting geduwd, die als een hoek aanvoelde.
Even later voelde ik dat iemand op afstand met een warme waterstraal op mij gericht stond. De man zei iets tegen de vrouw en zij verliet met boze woorden de ruimte. Nu was ik dus alleen met die man, ik wist niet hoe hij eruit zag en wat hij zou gaan doen. De warme douche straal ging niet in mijn gezicht, alleen over mijn lichaam. Ineens merkte ik dat de straal alleen maar gericht was op mijn slipje en ik hoorde de man gemeen lachen. Ik probeerde mij weg te draaien, maar de man probeerde steeds weer te mikken. Ook als ik omgedraaid stond, dan nog ging de straal net tussen mijn benen net onder mijn billen. Die klootzak vond het zeker een goed excuus om mijn slipje op deze manier schoon te spuiten. De kraan werd na een paar minuten dichtgedraaid en ik voelde dat ik een handdoek in mijn handen gedrukt kreeg. Zo voorzichtig mogelijk droogde ik mezelf af, met mijn rug tegen de muur en ik probeerde op die manier zo min mogelijk van mijn lichaam te laten zien. Omdat de handdoek groot genoeg was, wikkelde ik hem snel als een jurkje om mijn lichaam.
De warmte die de man uitstraalde die voor mij stond betekende dat hij vlak voor mij stond, hij stonk naar zweet en zijn nicotine adem deed me walgen. Hij pakte mijn hand vast. Daarna draaide hij mij weer naar zich toe en begon hij mij te strelen. Hij begon bij mijn schouders en daarna rukte hij de handdoek van mij af en streelde mijn borsten. Ik stond te trillen als een rietje van de angst, want ik wist dat ik kansloos was en hij alles met mij kon doen waar hij zin in had. Ik walgde van zijn lichaamsgeur en ik wende mijn hoofd af. Hij fluisterde iets wat alleen maar zwoel klonk, omdat hij ook nog begon te kreunen. Ineens voelde ik mij zo bedreigd dat ik in een schrik reactie me wegdraaide ik en keihard ‘NO!!’ schreeuwde. Binnen enkele seconden hoorde ik de vrouw schreeuwen naar de man en ze rende de badkamer binnen. Ze begonnen weer tegen elkaar tekeer te gaan en ze riep de naam Nicolaï alsof de man daar bang van moest worden.
Ik merkte dat de man even later de badkamer verliet en de vrouw zei tegen mij dat ze schone droge kleren voor mij had. Nadat ik mijn natte slip had uitgedaan, gaf ze mij een slipje in mijn hand en ik begon mij op de tast aan te kleden. De vrouw zei dat ik, behalve mijn cup maat, dezelfde kleding maat had. Ik kreeg een broek en trui aan. Ik kreeg wel mijn eigen bh terug. Ze was vriendelijk nu de man weg was, maar zei niet veel. Ik wilde toch iets proberen, want ik wist niet waar ik was of wat voor dag het was. Voorzichtig vroeg ik waar ik was en wat voor dag het was. De vrouw schrok een beetje en maande mij met een ‘Shhttt’ tot stilte. Het woordje oké was haar manier van communiceren dat ik duidelijk wist wat wel en niet kon, omdat ze daar iedere zin mee eindigde. Ik mocht haar niets vragen, omdat ze anders zelf in de problemen zou komen, het enige wat ze voor mij kon doen, was eten en drinken brengen. Ze maakte mij ook duidelijk dat zij mij zou helpen als ik naar het toilet moest en dat ik niet meer op de grond mijn behoefte mocht doen omdat zij het dan moest opruimen. Toch moest ik proberen om bij haar door te dringen. Ik maakte mij zorgen om Fleur en Amelie...zou zij ook een moeder zijn? Dus ik vroeg het haar. ‘Are you a mother?’
Ik kreeg geen antwoord, maar merkte dat er nog iemand anders in de badkamer was binnen gelopen. Ik rook weer dezelfde sterke parfum en nicotine. Was dit de bewuste Nicolaï? Hij stond naast mij en zei dat hij Robert op de hoogte gesteld had dat ik gekidnapt was door zijn opponent. Nu maar afwachten wat er zou gaan gebeuren. Er gingen allerhande gedachten door mij heen. Robert had laatst nog gezegd dat in de zakenwereld iedereen op de hoogte is van elkaars zwakheden. Ik was blijkbaar het zwakke punt van Robert Noorwoud, anders was ik nu niet in deze penibele situatie terecht gekomen. De man wendde zich weer naar de vrouw en zei nog het een en ander tegen haar. Zij antwoordde de man, maar vertelde hem nog iets, waardoor hij begon te tieren en verdween even vlug als hij gekomen was. Zijn voetstappen klonken steeds verder weg. Even later hoorde ik hem en de man die met mij in de badkamer stond, tegen elkaar schreeuwen. Het was een hele heftige woordenwisseling tussen de mannen en er werden zo te horen ook klappen uitgedeeld.
De vrouw bracht mij terug naar de kamer waar ik voorheen was en moest weer op het bed gaan zitten. Ik merkte dat het bed nu was opgemaakt en de kamer rook fris naar schoonmaakmiddel. Het leven zonder mijn zintuiglijke ogen maakte mij onzeker, temeer ook mijn handen weer vastgebonden werden, wat een extra handicap was. Ik moest nu alle overige zintuigen op volle toeren laten werken.
De vrouw begon mij te voeren met brood en neuriede een liedje dat ik niet kende.
Het was wit brood met kaas, wat vlak smaakte. Ik had door de angst toch niet zo veel trek, maar besloot om de boterham op te eten die mij toegediend werd. Daarna dronk ik via een rietje water uit een fles. Met mijn tong duwde ik het rietje van mij af toen ik genoeg had. Ik realiseerde mij dat mijn overlevingskans groter was als ik niets vroeg en mij zo nederig mogelijk zou opstellen. Robert was de schuldige dat ik nu in deze situatie terecht was gekomen. Ik vervloekte hem meer dan ooit tevoor. Fleur en Amelie wisten natuurlijk niet wat er allemaal aan de hand was en waren vast samen met Irma naar de politie gegaan. Maar Irma kennende zou ze eerst Robert vragen of hij wist wat er aan de hand was, zonder daar Fleur en Amelie mee te belasten. Robert had natuurlijk het antwoord op die vraag. Al die dingen gingen door mijn gedachten en de angst gierde door mijn lichaam. Wat voor kansberekening moest ik hierop loslaten, wat waren mijn kansen op het overleven van deze kidnapping. O, goede God, of welke kracht dan ook redt mij uit deze idiote situatie! Ik wil niet dood.
Wordt vervolgd.
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter, van het volgende hoofdstuk.
Lieve groet, Sara Bos
Valerie weet niet meer of de dreigingen van de buitenlandse mannen weer een spel van Robert is.
Valerie wordt onder dwang meegenomen naar de auto.
‘Wat willen jullie van mij?’ vroeg ik met trillende stem, maar niemand reageerde.
Ik keek de mannen vragend aan en zag dat de kolos iets uit zijn jaszak haalde.
Het was een flesje dat hij samen met een gaasje tevoorschijn toverde. Hij deed een beetje van uit het flesje op het gaasje. De kolos trok mij hardhandig naar zich toe en drukt het gaasje op mijn neus en mond. Ik voelde mij duizelig worden, mijn benen werden zwak en het werd zwart voor mijn ogen.
Veel leesplezier
Valerie - Hoofdstuk 37
Terwijl ik tegen de muur stond, stapte de kleine man naar voren en richtte zijn pistool op mijn gezicht.
‘Shut up bitch, you come with us!’ zei hij kwaad in zeer gebrekkig Engels. Ik zag dat op zijn voorhoofd een ader opzwol van woede. Met zijn andere hand streelde hij over mijn gezicht en mond. Hij mompelde iets tegen de Kolos die gemeen begon te lachen, samen met de kleine man. Twijfel overviel mij nu en wist even niet in wat voor vreemde situatie ik terecht gekomen was. Hij wees op mijn jas met zijn pistool.
‘Put on you coat now!’ schreeuwde hij en ik deed maar wat hij aan mij vroeg. Met trillende handen pakte ik mijn jas van de kapstok en trok hem aan. De kolos pakte mij bij mijn arm en dwong mij mee te lopen. De kleine man sloot de voordeur en ik realiseerde me op dat moment dat alle lichten beneden nog brandden en dat mijn tas met mobiel, mijn sleutels en alles nog binnen lag.
Op straat was het stil en verlaten, iedereen lag natuurlijk al lekker in bed om drie uur ‘s morgens en ik...ik wist niet wat er zou gaan gebeuren. Angst had plaats gemaakt voor de eerdere argwaan naar Robert. De mannen spraken tegen elkaar, in hun eigen taal en ik voelde het pistool in mijn zij gedrukt, terwijl we naar een dikke Mercedes liepen. Uit de auto stapte weer zo’n kolos van een man, die het achterportier voor ons open deed.
‘Wat willen jullie van mij?’ vroeg ik met trillende stem, maar niemand reageerde.
Ik keek de mannen vragend aan en zag dat de kolos iets uit zijn jaszak haalde.
Het was een flesje dat hij samen met een gaasje tevoorschijn toverde. Hij deed een beetje van uit het flesje op het gaasje. De kolos trok mij hardhandig naar zich toe en drukt het gaasje op mijn neus en mond. Ik voelde mij duizelig worden, mijn benen werden zwak en het werd zwart voor mijn ogen.
Waar was ik? Ik lag op een bed, op een koud matras. Hoe was ik hier gekomen en hoe lang was ik buiten bewustzijn geweest? Ik voelde mij duf in mijn hoofd en probeerde mijn ogen te openen. Mijn handen en voeten waren vastgebonden en mijn ogen waren afgeplakt. De tape trok op mijn gezicht. Ik voelde dat ik een soort bivakmuts met alleen maar gaten bij mijn neus en mond op had. De ruimte waar ik verbleef rook muf en bedompt. Met die realisatie werd ik angstig en ik begon spontaan te trillen over mijn hele lichaam. Ik had geen besef van tijd of plaats, alleen maar het besef dat dit niet goed was en ik was bang. Ik baadde in het zweet. Stukje bij beetje kwamen de herinneringen terug van de laatste heldere momenten en van minuut tot minuut voelde ik mij ellendiger en onrustiger van binnen worden. Wie waren deze mannen en wat wilden ze van mij? Wat moest ik doen, schreeuwen of niet? Ik kon mijn zenuwen nauwelijks bedwingen.
In de verte hoorde ik geroezemoes van meerdere stemmen, maar het was te ver weg om er iets van te herkennen. Het enige wat ik kon doen was afwachten wat er zou gaan gebeuren. Ik was ontvoerd, dat was zo klaar als een klontje, maar wat was de reden? Het enige wat er toch door mijn hoofd ging, was dat er een connectie moést zijn tussen Robert en deze mannen. Wie zou het anders in zijn hoofd halen om een moeder met een modaal inkomen te ontvoeren? Fleur en Amelie!...ik begon te huilen. Zij wisten natuurlijk niet waar ik was. Paniek overmeesterde mij en de misselijkheid van de angst kwam ook opzetten. Ik wist ook niet waar IK was. De tape
Er ging een deur open in de ruimte waar ik me bevond en ik probeerde mij op te richten. Een mannenstem riep iets naar de andere kant van de deuropening. Ik hoorde een woordje Da, en wist dat het ‘Ja’ betekende in het Russisch, maar veel meer wist ik ook niet. Nu hoorde ik iemand al sprekend naar de andere man, in de richting van de kamer waar ik in was lopen. Zijn aanwezigheid voelde ik nu voor me. De man rook naar een zware parfumlucht en ik rook ook een heftige nicotine lucht om de man heen. Nu realiseerde ik me dat de kleinere vadsige man, die met zijn pistool op mij gericht had gestaan, dezelfde geuren met zich meedroeg, dus moet het wel dezelfde man zijn. Hoe bijzonder is het dat als je ogen niet meer als zintuig kunnen functioneren, je neus automatisch veel voor je kan registreren.
Mijn bivakmuts werd van mijn hoofd getrokken, maar de tape lieten ze zitten. Met mijn hoofd en neus probeerde ik zo goed en kwaad als dat kon, de omgeving in mij op te nemen. De man vroeg in gebrekkig Engels met een Russisch accent of ik enig idee had waarom ik daar was. Ik probeerde mezelf bij elkaar te rapen en zo rustig mogelijk over te komen en besloot dat ik maar ook beter in het Engels kon reageren op zijn vraag.
‘No, I don’t know why I am here’. Zei ik zachtjes. Ik wist ook echt niet waarom ik hier was.
De man begon in zijn gebrekkige Engels mij te vertellen dat Robert hem zakelijk dwars zat en dat hij hem wilde straffen, door zijn vriendin te kidnappen. Hij klonk oppermachtig en na zijn laatste zin grinnikte de man cynisch.
‘Robert is not my boyfriend!’ Zei ik boos. Ik loog niet, Robert was ook niet mijn vriendje. Het volgende moment voelde ik een harde klap in mijn gezicht. Ik gaf een schreeuw, omdat ik schrok. Ik trilde nu als een rietje. Mijn God, dacht ik, ik ben totaal overgeleverd aan de criminelen. Ik probeerde de man duidelijk te maken dat hij zich vergiste, dat Robert mij manipuleerde en probeerde te bezitten. De woorden probeerde ik zo nederig mogelijk te laten klinken, om de man niet boos te maken. Maar dat hielp niet, ik kreeg weer een harde klap in mijn gezicht. De man was boos en hij beweerde bij hoog en laag dat ik wél de vriendin van Robert was. Hij zei dat hij Robert en mij al een hele tijd had geschaduwd en mij had zien zoenen met Robert. Zijn stem klonk dreigend toen hij aangaf dat Robert maar beter kan doen wat de man van hem verlangde. Dan pas zou hij mij laten gaan. Als Robert dat niet zou doen...dan zou ik gedood worden. Ineens was het doodstil in de kamer...Die laatste woorden waren voor mij maar al te duidelijk, ondanks zijn gebrekkige Engels.
Mijn handen werden losgemaakt en ik kreeg iets in mijn handen geduwd, wat als een krant aanvoelde en moest deze net onder mijn kin houden. Ik hoorde geluiden alsof er iemand foto's maakte. Mijn hersenen werkte optimaal. Ik werd gefotografeerd met de krant van vandaag, als bewijsmateriaal, was het enige wat ik mij kon bedenken. De krant werd even later weer uit mijn handen gegrist en mijn handen werden weer vastgebonden achter mijn rug. De man zei nog iets tegen de andere man in de kamer en wende zich nog een keer naar mij.
‘You will get food and drink later’ Dasvidanja.
Ik wist wel dat Dasvidanja goedendag betekende in het Russisch, dus het waren echt Russen! Eten en drinken zou ik straks krijgen.
De mannen verlieten de kamer en de deur ging weer dicht. Mijn lichaam trilde van angst en ik voelde de tranen op de tape, die op mijn ogen geplakt zat doordringen. Mijn wangen voelden warm van de twee klappen die ik net had gekregen. Realiserend dat ik echt in een gevaarlijke situatie terecht gekomen was, merkte ik zelfs dat ik bijna in mijn onderbroek plaste van angst. Ohh, nee...ik merkte dat ik mijn plas niet lang zou kunnen ophouden. Ik riep hard of iemand mij kon helpen. Het enige wat ik terug hoorde achter de deur dat ik mijn kop moest dichthouden, anders zouden ze mij nog meer klappen komen verkopen!
Wat moest ik nu?...ik moest écht nodig plassen en ze wilden me niet helpen! Paniek.
Omdat mijn handen achter mijn rug gebonden waren, probeer ik te voelen of er een muur of iets anders achter mij zat. Maar ik voelde niets achter mij. Daarna taste ik met mijn handen achter mijn rug het bed af en schoof steeds een beetje naar rechts totdat ik aan het bed eind zat. Daar voelde ik een metalen oprand die ik vastpakte. Voorzichtig stond ik op en schuifelde met m’n vastgebonden voeten achter het bed. Ik hield het niet meer! Met mijn handen probeerde ik steun te vinden achter mijn rug en ging in een halve hurk houding zitten. Er zat niets anders op dan mijn plas te laten lopen op de harden stenen vloer. Gatver!... Wat was dit smerig, maar aan de andere kant kon het mij even niets schelen. De warme stralen gingen gedeeltelijk langs mijn benen en ik ging snel van houding veranderen, voordat het in mijn schoenen zou komen. Tegelijk vroeg ik me af of het allemaal wel zin had. Voor het zelfde geld had ik niet meer lang te leven, dus had ik niets te verliezen. In ieder geval was mijn blaas leeg en voelde ik mij in dat opzicht een beetje opgelucht. Naderhand schuifelde ik weer terug naar het bed, maar dan nu met een natte onderbroek, panty, schoenen en gedeeltelijk de onderkant van mijn jurk. Het voelde plakkerig en onterend. Een vernedering die ik mezelf liever bespaard had, of was dat juist hun tactiek? Niet lang daarna voelde het koud en ik voelde de adrenaline van angst door mijn bloedbanen gaan, waardoor ik alert was en ieder geluid probeerde op te vangen.
De zomer van toen is Maggie Mitchells ijzingwekkende debuutroman en gaat over die donkere bepalende zomer die Lois en Carly May onder de waakzame blik van hun kidnapper doorbrachten en hoe die ervaring de rest van hun leven beïnvloedt.
Lois Lonsdale doceert jaren later 18e-eeuwse Britse literatuur aan een kleine universiteit in de staat New York, als ze zich gedwongen ziet de confrontatie aan te gaan met een verontrustende en obsessieve student van wie ze vermoedt dat hij de zoon van haar kidnapper is.
Chloe Savage woont in Los Angeles, is eenzaam, drinkt teveel en heeft moeite haar acteercarrière opnieuw op gang te krijgen als ze schoorvoetend de rol in een film accepteert waarvan het script haar maar al te bekend voorkomt.
De 26-jarige Jean Louise Finch - ‘Scout’ - vertrekt vanuit New York om haar vader Atticus in Maycomb, Alabama te bezoeken. Tegen de achtergrond van de spanningen rond de burgerrechten en de politieke strijd in het zuiden van Amerika ervaart Jean Louise een bitterzoete thuiskomst wanneer ze de waarheid leert over haar familie, haar geboortestad en de mensen die ze liefheeft. Herinneringen uit haar jeugd komen bovendrijven en haar waarden en overtuigingen worden op de proef gesteld.
Vele, inmiddels iconische, personages uit Spaar de spotvogel keren terug in Ga heen, zet een wachter, dat een perfect portret schetst van een jonge vrouw en haar wereld die beide een pijnlijke, maar noodzakelijke verandering doormaken.
Huid op huid is een razend spannende thriller mét diepgang, verrassend actueel in onze tijd van het altijd meer en mooier willen, van het beter voordoen dan je bent. Je wordt meegesleept door heel Europa in de jacht op de moordenaar. Huid op huid is letterlijk en figuurlijk grensoverschrijdend
Kepler kan wisselen van persoon door iemand aan te raken. Meestal beschouwt hij die geleende lichamen als een hobby, maar soms raakt hij aan ze gehecht, zoals aan Josephine.
Maar dan wordt zijn geliefde Josephine vermoord, terwijl de moordenaar het op hém, Kepler, had gemunt. Hij begint aan een missie om achter de waarheid te komen en Josephines dood te wreken.
Marion Pauw, auteur van het geschenkboek voor de Maand van het Spannende Boek 2015, is bekend van haar thrillers Drift, Daglicht, Zondaarskind, Jetset en Hemelen en van haar roman De wilden. Daglicht is succesvol verfilmd met Angela Schijf,
Fedja van Huêt en Monique van de Ven. We moeten je iets vertellen is haar zesde thriller.
We moeten je iets vertellen is Pauws meest persoonlijke thriller. De succesvolle Kathelijne valt voor de charmes van een oudere, getrouwde man en raakt zwanger van hem.
Ze ondergaat een abortus. De dag erna vindt ze een huiveringwekkend verhaal op haar notitieblok, geschreven in haar eigen handschrift. Terwijl ze rouwt om haar ongeboren kind, gaat ze op onderzoek uit.
Het feest van Dick van Rooven is een daverend succes. Valerie voelt zich voldaan, maar is ook weer angstig omdat ze weet dat ze Robert weer onder ogen moet komen.
Echter als Valerie naar huis wil gaan, ziet ze de auto van Robert niet staan.
Eenmaal thuis, nadat Valerie twee glaasjes port op heeft en naar bed wil gaan, gaat de voordeurbel. Daar stond alleen geen Robert. ‘Valerie Brugge'? klinkt het met een soort Russisch accent. Er stond een kolos van een man voor mijn deur.
Veel leesplezier.
De man voor de deur - Hoofdstuk 36
Er klonk een overweldigend applaus. Het was even een regen aan rozen richting het podium, waar Dick zijn Marilyn Monroe performance met volle overtuiging had gegeven. De zaal was vergeven van gelijkgestemden die het heerlijk vonden om zich in vrouwenkleding te kleden en op te dossen. Ik had bewust de grote travestieten niet geselecteerd, omdat deze zelf altijd op de voorgrond wilden staan. Dit was de avond van Dick en van niemand anders.
De ‘heren’ gedroegen zich als keurige dames en er hing een harmonieuze sfeer. Het verbaasde mij hoe vrouwelijk sommige mannen eruit konden zien in vrouwenkleding. Sommige hadden een figuur waar ik jaloers op kon worden. Het diner daarvoor was al een groot succes. Grappig om te zien dat de heren er zelfs vrouwelijke tafelmanieren op nahielden.
Er werd gegiecheld en het had meer weg van een high society party. Ik was blij dat ik ook een cameraman had gevonden die zich helemaal thuis voelde in deze setting. Ondanks dat veel heren elkaar niet kenden, was de sfeer uitstekend te noemen. Iedereen genoot van de aankleding van de zaal en de sfeer die voor dat moment gecreëerd was. Maar van de ‘drooglegging’ in die tijd, was weinig te merken op dit feest. De champagne vloeide rijkelijk.
Geheel opgaand in zijn rol al Marilyn Monroe stond Dick te playbacken naast de piano. ‘Marilyn’ zag er net zo uit als in de film ‘Some like it hot'. In een voor die tijd toch wel erg pikante jurk. Een jurk, die met een voorgevormde body speciaal gemaakt was. Onder de jurk had Dick nog een bodysuit met boezem aangetrokken.
De ‘boezem’ was weinig verhullend door middel van geraffineerd kant. Deze liet weinig aan de fantasie over. Daaronder naadpanty’s die de benen ondeugend sierden en mooie pumps van crèmekleurig leer. De make-up en blonde pruik met krullen, maakte het geheel af.
Dick was eerder die dag zelf aangenaam verrast door de make-up kunsten van Nigel die Dick fantastisch had getransformeerd. Hij kon maar moeilijk zijn nieuwe spiegelbeeld achter laten in de trailer.
Ik liep naar voren om 'Marilyn' een cadeau te overhandigen. Via een veilingsite had één van de medewerkers van The Theme gezocht of er misschien Marilyn Monroe voorwerpen geveild werden. Er was een gesigneerde foto van Marilyn in een prachtige zilveren lijst. De Van Roovens waren zeer goede klanten geworden.
Het gewone feest was ook aan The Theme gegund. Daarom leek het mij leuk om iets cadeau te geven uit naam van ons bedrijf.
Toen ik de microfoon overhandigd kreeg, verzocht ik 'Marilyn' om nog even te blijven staan. 'The Theme vond het een eer dat u vanavond voor ons heeft willen optreden en de legende Marilyn Monroe op zo’n voortreffelijke manier heeft weten neer te zetten.' Er klonk weer een luid applaus en ik vervolgde met: 'Ik mag u namens The Theme dan ook een mooie herinnering aan deze dag overhandigen.'
Dick nam het geschenk aan en toen hij het papier er enthousiast had afgehaald, straalde zijn gezicht direct.
Hij hield de fotolijst omhoog en liet het aan de omstanders zien die met applaus reageerden. Vervolgens kreeg ik twee 'lucht' kusjes op beide wangen en Dick was danig onder de indruk van zijn ontvangen collectors item.
Het feest was een geweldig succes en alle aanwezigen hadden het absoluut naar hun zin en vonden het geweldig om 'Marilyn' in de watten te leggen. De diva zelf genoot dat ze met alle egards werd behandeld.
Claire stond bescheiden op de achtergrond en straalde achter haar man. Ze zag hem zo zag genieten en nu was ze zelfs een beetje emotioneel geworden van alle indrukken.
Toen het feest ten einde liep, waren de meeste gasten wel wat aangeschoten, maar alles verliep verder keurig. Ik had geregeld dat Claire en Dick zich konden terugtrekken in de trailer om zich af te schminken en om te kleden. Met Claire had ik afgesproken dat ze vervolgens door twee chauffeurs naar hun hotel gereden zouden worden.
Ik had afscheid genomen van de Van Roovens en met alle genodigden zwaaiden wij hen uit. Aan mijn tweede coördinator delegeerde ik nog de laatste zaken voor die avond en ging terug naar mijn kantoor om mijn spullen op te halen. Ik voelde mij wel voldaan door het feest. Maar tegelijkertijd ook weer angstig, omdat ik wist dat ik Robert weer onder ogen moest komen.
Terwijl ik naar mijn auto liep, verbaasde het mij enigszins dat ik de Austin Martin van Robert niet zag staan.
Hij had gezegd dat hij mij zou opwachten. Maar aangezien hij er niet was, ging ik mooi niet op meneer staan wachten. Ik stapte in mijn auto. Het was al half twee ‘s nachts en ik wilde naar huis.
De port die ik voor mijzelf had ingeschonken, smaakte goed en daarom had ik er nog één ingeschonken en nam nog een slokje. Ik merkte dat ik was weggedommeld op de bank, maar zat blijkbaar in een onhandige houding omdat ik wakker schrok. Het was duidelijk tijd om naar ben te gaan. Ik stond duf op en liep loom richting de gang om naar boven te gaan.
Met de zalige gedachte aan de heerlijke warme douchestralen, ging op dat moment de voordeurbel. Ik schrok door het onverwachte geluid. Dat was natuurlijk Robert en ik was weer helemaal wakker. Ik aarzelde omdat ik helemaal geen zin had om open te doen, maar ik was ook weer bang dat hij stennis zou gaan maken. Straks gaat hij misschien wel voor de deur staan schreeuwen en dan maakt hij de hele buurt wakker. Dus vermande ik mezelf en deed de voordeur open. Daar stond alleen geen Robert.
'Valerie Brugge'? klinkt het met een soort Russisch accent. Er stond een kolos van een man voor mijn deur.
Ik bekeek hem snel van top tot teen. Hij was het type ‘uitsmijter’ bij een louche tent, zonder gedachtegoed... een domme macho. Achter hem stond nog een man, iets kleiner van stuk, donker kort haar ook met een Oost Europees gezicht en een uitdrukking op zijn gezicht die mij niet beviel.
Zijn vlezige nek bolde over zijn kraag heen. Hij had wat weg van een vies vet varken. Het enige wat ik dacht was... O God, die zijn natuurlijk door Robert gestuurd! Er wordt weer een toneelstukje voor je opgevoerd Val. Een toneelstukje waar Robert straks natuurlijk weer de held zal gaan uithangen. Jeetje, wat een façade en dat op dit tijdstip. Ik zou Robert wel een koekje van eigen deeg geven.
‘Zo mannen, jullie zijn natuurlijk door Robert gestuurd,’ zei ik met een flinke cynische ondertoon. De kleinere man keek mij vreemd aan en mompelde iets naar de kolos wat ik niet verstond omdat het voor mij een onbekende taal was, wat wel Oost Europees klonk. Ik stond nog steeds in de deuropening met een vragend gezicht naar de mannen te kijken, terwijl ik met mijn armen over elkaar stond.
‘Wel, waarom heeft Robert jullie naar mij gestuurd, kom op... zeg maar!’ De kleinere man stapte naar voren en hield op een onopvallende manier een pistool naar voren, zodat eventuele omstanders dit moeilijk konden zien. ‘Put on coat en come with us’, zei de man met een Russisch accent.
‘Je mag ook gewoon zeggen dat ik mijn jas aan moet trekken. Het hoeft echt niet in het Engels hoor!’ Ik was nu echt klaar wakker en woest omdat Robert natuurlijk weer één van zijn spelletjes aan het spelen was. En dáár was ik nu toch echt wel klaar mee. Wat dacht die klootzak nu wel niet. Kon hij nu echt niets anders verzinnen? Ik raapte mijn moed bij elkaar en deed mijn armen in mijn zij om krachtig over te komen.
‘Als Robert iets wil dan moet hij zelf maar komen mannen, ik speel dit spelletje dit keer mooi niet mee. Zeg dat maar tegen meneer Noorwoud!’ Met die woorden wilde ik de voordeur dicht duwen, maar meneer Kolos duwde kwaad de deur terug en ik viel daardoor bijna naar achteren. Hij stond nu binnen en zei een aantal harde woorden tegen mij waar ik niets van begreep, maar het klonk dreigend. In de smalle gang werd ik tegen de muur gedrukt.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
Rick is er niet meer is de titel van een van de nieuwste uitgaven van Droomvallei Uitgeverij.
Het boek is geschreven om kinderen, in de leeftijd van 8-12 jaar bij te staan in het lastige proces van rouwverwerking.
Op verhalende wijze worden de vijf fases van rouwverwerking beschreven door de schrijfster Esther van der Ham en jeugd- en kinderpsychologe Marcella Luiken.
Donna zit in groep zes, net als Rick, die kanker heeft en uitbehandeld is. Dat is een grote klap voor Donna, zij en Rick zijn vrienden. In het boek zijn de vijf fases van rouwverwerking verwerkt, beschreven door de psychiater Elisabeth Kübler-Ross.
Het boek is geschreven vanuit Donna’s perspectief, maar er wordt ook aandacht besteed aan hoe klasgenootjes, de leerkracht op school en de ouders met het proces omgaan.
De meeste mensen doorlopen de rouwfases geheel of gedeeltelijk na een traumatische ervaring, iedereen op zijn of haar eigen manier. In het tweede deel van het boek wordt aan de hand van oefeningen en opdrachten de inhoud van de fases beschreven.
Rouwverwerking bij kinderen
Rouwverwerking is vaak een moeilijk en beladen onderwerp. Marcella Luiken, jeugd- en kinderpsychologe merkt in haar praktijk dat er in dit soort situaties vaak over kinderen heen wordt gesproken, terwijl kinderen hierin juist graag serieus genomen willen worden.
Marcella zegt: 'Uit ervaring merk ik dat kinderen zelf met veel vragen komen en een eigen perspectief hebben op het overlijden van dierbaren. Daarom miste ik een boek geschreven voor kinderen zelf. Dit boek kunnen kinderen zelf lezen en is niet alleen een prentenboek of verhaal, ook de theorie erachter komt aan bod'.
Het boek Rick is er niet meer is geschreven voor kinderen van 8-12 jaar en geschikt voor kinderen die minder makkelijk over het onderwerp praten en zo toch erkenning in hun gevoelens en gedachten krijgen.
Het boek is vanaf 1 juli 2015 te verkrijgen via Prachtboeken.nl, Droomvalleiuitgeverij.nl en alle (online) boekwinkels. Het boek (ISBN : 978-94-91886-25-6) wordt uitgegeven in een hardcover versie, is volledig in kleur, telt 64 pagina’s en is voorzien van prachtige illustraties.
Lieve lezers,
Robert is in London voor zaken, waardoor Valerie zich volledig kan concentreren op het grote feest voor de Van Roovens.
Claire van Rooven brengt Dick met een smoesje naar het kantoor van Valerie, waar zijn verrassing onthult wordt.
Veel leesplezier.
Dick is overdonderd door de verrassing en gedraagt zich enigszins gestrest. Dick verlaat even de kamer om een telefoontje te plegen. Even later komt Valerie erachter wie Dick heeft gebeld en dat Dick blijkbaar een nog onopgemerkte verslaving heeft.
De verslaving van Dick van Rooven – Hoofdstuk 35
Het waren rommelige drukke weken geweest. Robert had mij gebeld dat hij voor zaken een tijdje in London moest zijn, dus ik had wat rust. Hij zou na het weekend van 8 april contact opnemen. Gelukkig kon ik mij volledig concentreren op de nodige zaken die ik nog moest afhandelen voor het grote feest van de
Van Roovens. Het nabellen van de winnaars van de prijsvraag en informeren of ze de uitnodiging van 8 april hadden ontvangen.
Verder hield ik toezicht op de verbouwing van de Hollywood zaal die getransformeerd werd naar de setting van de nachtclub in de film Some like it hot. Gisteren had ik Claire nog een keer telefonisch benaderd om de laatste details door te nemen. Claire had aangegeven dat de zenuwen nu al door haar lichaam gierden en ze enorm benieuwd was hoe haar man morgen zou reageren.
‘Ik ben er morgen zeker op tijd bij Claire en we gaan er gewoon voor zorgen dat jullie samen een onvergetelijke dag bij The Theme gaan beleven.' ‘Oeoe... ik ben zo benieuwd Valerie, maar heb er ook zeker alle vertrouwen in. Tot morgen dan hè, daaag’, zei Claire enthousiast en verbrak daarmee de verbinding.
De grote dag voor de Van Roovens was aangebroken en eigenlijk ook voor mij omdat dit weer zo’n bijzonder thema was. Fleur zou het hele weekend bij Mart zijn en Amelie was gisteravond met Irma, Amber en Paul meegegaan naar Beekbergen voor het weekend. Ik was vanochtend al om acht uur naar The Theme gegaan en had in mijn kantoor mijn checklist uitgeprint. Straks zou ik de laatste controleronde lopen.
Om 12 uur zouden de acteurs arriveren die zich dan ook alvast gingen omkleden en opmaken. Omdat Dick ook nog eerst getransformeerd moest worden, had het geen zin als de acteurs eerder zouden beginnen. Nadat Nigel zijn artistieke handelingen bij Dick zou hebben uitgevoerd, zou ‘Marilyn’ als grote Hollywood diva de rest van de dag vertroeteld worden in de juiste setting.
Gisteren waren er een paar ouderwetse trailers geplaatst naast het landhuis, inclusief een soort filmsetting om het allemaal wat realistischer te laten lijken. Zelfs met authentieke regisseursstoelen en camera’s uit die tijd. Tja, ook hier was geld geen probleem, dus Claire had er geen enkele moeite mee om voor alle extra’s te betalen. Eén van de trailers had op de deur een ster, met daaronder ‘Marilyn Monroe’, waar Dick en Claire in alle rust door Nigel zouden worden geschminkt en gestyled. Daar zouden ze straks ook een hapje en drankje krijgen, terwijl ze op elkaars transformatie zouden wachten.
Zelf droeg ik een blauw grijze jurk van soepel vallende stof die uiteraard niet te opvallend was.
Een sierradenband om mijn hoofd typeerde die tijd en stond best grappig, maar was bescheiden. De bloemist zou zo komen voor de bloemstukken en de rozen die vanavond aan de gasten uitgedeeld zouden worden.
Na het optreden van Dick ‘Marilyn’ zouden de gasten allemaal een roos als applaus toewerpen naar de diva.
Met Claire had ik nog bedacht dat ze zogenaamd vandaag, onderweg naar ‘hun hotel’, even bij The Theme langs zouden rijden om iets te bespreken voor het feest van 20 mei. ‘Dick doorziet zoiets toch niet Valerie’, had Claire giechelend over de telefoon gezegd. Ik was gesetteld in mijn kantoortje en had gezorgd dat er champagne in een cooler stond. Mijn telefoon ging en ik wist dat de Van Roovens gearriveerd waren. ‘Stuur ze maar door,’
zei ik omdat Claire natuurlijk wist waar ik zat.
Er werd op mijn deur geklopt. ‘Dag Claire en Dick, kom binnen.' ‘Wat zie jij er chique uit Valerie’, zei Dick vriendelijk. ‘Wel Dick, deze outfit heeft een reden, maar komen jullie eerst even zitten. Claire, aan jou de eer.’
Ik ging tegenover Claire en Dick zitten die al handen vasthoudend naast elkaar op de bank zaten.
Claire vertelde Dick de ware reden dat zij bij The Theme waren en ik keek alleen maar toe naar het hartverwarmende tafereel tussen deze twee mensen die zoveel van elkaar hielden.
Dick begon zowaar een beetje emotioneel te worden, dus was het moment voor mij daar om in te grijpen.
‘Dan is het nu denk ik de hoogste tijd om dit met een glas champagne te beklinken’ en ik stond op om de champagnefles te ontkurken. Dick was door de verrassing toch lichtelijk in een soort stress geschoten,
zo leek het. Hij was meer overdonderd dan ik had verwacht.
‘Jeetje, dit is allemaal wel heftig dames. En ik moet dus vanavond optreden'? ‘Dick, je moet natuurlijk helemaal niets.’ Je vrouw wilde jou gewoon een zeer bijzondere ervaring meegeven en ik ben vereerd om hierin te mogen participeren.’ We proostten met z’n drieën en Dick vroeg ons of hij even geëxcuseerd kon worden en verliet even het kantoor. ‘Hij is er meer door verrast dan ik dacht’, zei Claire een beetje bezorgd.
‘Claire, Dick hoeft niets tegen zijn zin in te doen natuurlijk, maar geef mij de gelegenheid om hem zo nog even rustig toe te spreken. Als ik hem uitleg wat de procedure van vandaag zal zijn en dat er vanmiddag nog meer verklede heren zullen komen, dan draait hij misschien wel bij.' Dick kwam mijn kantoor weer binnen en zei: ‘Sorry dames, ik moest even snel een telefoontje plegen’. En hij ging weer naast zijn vrouw zitten.
Ik legde Dick rustig uit wat er vervolgens allemaal op het programma stond en dat als er iets tussen zat wat hem niet aansprak, ik alsnog zou kijken hoe wij dit in een ander vat konden gieten. Dick werd gelukkig wat rustiger en toen ik hem garandeerde dat hij straks onherkenbaar getransformeerd zou zijn, werd hij zelfs een beetje nieuwsgierig. ‘Jij zult vandaag tot na middernacht als grote diva vertroeteld gaan worden Dick, zal ik met jullie naar de trailer lopen? Deze is speciaal voor jullie ingericht en Nigel wacht daar op op jullie.'
Even later liepen wij buiten op het landgoed. De zon scheen gelukkig en het was een mooie lentedag.
De borders van de tuinen stonden vol met viooltjes en even verderop stond een enorme plantenbak met een overdaad aan tulpen. Ik had Claire en Dick aan Nigel voorgesteld die in de trailer al helemaal klaar stond met zijn visagie koffer.
Dick zijn mobiel ging af en hij verontschuldigde zich weer, terwijl hij de trailer uit liep. Claire riep hem na: ‘Lieverd, hierna moet jij je mobiel uitzetten hoor, vandaag géén zaken'! Claire wendde zich naar mij en zei: ‘Soms heb ik zo’n hekel aan die mobiele telefoons, alsof je als mens altijd maar bereikbaar moet zijn. Phu'!
‘Ja, soms zou je gewoon niet bereikbaar willen zijn, lachte ik naar Claire. ‘Maar ik laat jou nu in handen van Nigel en ga zelf even bij de acteurs kijken hoe het er bij hun voorstaat. Ik kom straks wel weer even polshoogte nemen oké?’ En ik verliet de trailer.
Terwijl ik over het terrein liep, zag ik in de verte een auto die ik direct herkende. Ik explodeerde bijna van woede! ‘Wel alle’... en liep boos op de auto af. Toen ik dichterbij kwam zag ik Robert achter het stuur zitten, maar naast hem zat Dick? Dick zag mij op de auto aflopen en het was alsof hij zijn gezicht aan het afvegen was. Wat in hemelsnaam was hier nu weer aan de hand?
Dick stapte uit de Austin Martin en lachte schuchter naar mij, terwijl onder zijn neus wreef ‘Eh, er was nog wat zakelijks tussen gekomen. Ik ga naar de trailer en zie je straks wel weer oké'? en hij liep snel langs mij heen. Terwijl ik hem even nakeek, draaide ik mij even snel weer om naar de auto en zag dat Robert uitstapte. Hij hing nonchalant over zijn deurpost. ‘Ik ben hier puur op verzoek van Dick zelf Val, dus niet zo raar kijken alsjeblieft. Jij ziet er overigens weer eens heerlijk geil uit dame’.
‘Ach man, flikker op met je gei,' zei ik boos en wilde alweer weglopen. ‘Hé... beetje dimmen Val’. Robert kwam razendsnel naar mij toelopen en hij greep mij bij mijn arm. ‘Auw! Robert, je doet me pijn!’ En ik probeerde uit zijn grip te komen, maar dat lukte niet. Ik was verplicht om hem aan te kijken. Zijn ogen stonden weer verkeerd. Meneer had weer eens ‘gebruikt’. ‘Ik heb geen tijd, ik moet werken. Dus als je me wilt verontschuldigen.'
‘Niet voordat je gelooft dat ik hier niet ben om jou te pesten'. Robert keek mij met zijn grote pupillen strak aan. ‘Dick had een gunst van me nodig en ik heb daar gehoor aan gegeven. Hij is een goede vriend van mij en hij had iets nodig om zich goed te voelen omdat hij strest-out was. En ik waarschuw je, Claire weet hier niets van en dat houden we zo, begrepen'!
‘Je bent dus gewoon een dealer Robert? En Dick is één van je junkie volgelingen die je maar al te graag je klerezooi toedient, zodat je hem later weer kunt chanteren?’ ‘Pas op meisje, jij gaat mij hier niet de les lezen, begrepen! In de zakenwereld is het gebruik van coke heel gewoon en ik heb nu eenmaal een paar goede contacten ontwikkeld waar iedereen weer van kan profiteren. In de zakenwereld maakt iedereen gebruik van de zwakheden van de ander. Iedereen maakt gebruik van elkaar, zo werkt het nu eenmaal en aangezien ik
‘On Top’ wil blijven, zal ook ik niet onder de ‘ratrace’ uitkomen Val'.
‘Ik ben anti drugs Robert en wil daar gewoon helemaal niets mee te maken hebben en daarom wil ik ook niets met joú te maken hebben. Buiten dat je dealt, gebruik jezelf ook en dat vind ik eng. Zeker in combinatie met alcohol werkt dat als een accelerator wat een gevaarlijke combinatie is.’ ‘Meisje, meisje... je veroordeelt zo makkelijk hè, waarom probeer je het gewoon niet één keertje, dat kan echt geen kwaad. Je zult merken dat je dan niet meer zo’n halsstarrige trut zult zijn, je wordt er lekker ontspannen geil van en we kunnen dan uren met elkaar vrijen’.
‘Laat mij dan maar een halsstarrige trut zijn. Alsof ik coke nodig heb om mij seksueel vrij te kunnen voelen?
Ha! Man, je hebt ook een kort geheugen hè. Maar…, ik zei net al, ik heb geen tijd ik moet werken, dus ga alsjeblieft uit mijn ogen, met je coke face en laat mij m’n werk doen oké!’
Deze man maakte mij woest. Drugs was iets wat ik altijd al eng vond. Vroeger op school hadden sommigen hasj, maar ook dat wilde ik niet proberen. Ik wilde me altijd bewust zijn van de dingen die ik deed en niet afhankelijk worden van verdovende middelen, die uiteindelijk altijd meer kwaad dan goed deden.
‘Ik weet ook wel dat je van jezelf een hete geile donder bent Val, maar als je zoals nu niet in de stemming bent, dan gedraag jij je soms als een stijve halsstarrige trut'! Hij staat recht voor me en kijkt me met en onoverwinnelijk blik aan. ‘Ik heb net besloten dat jij vanavond gewoon weer lekker mijn metgezel mag zijn…
ik weet dat je tot laat moet werken, maar ik wacht later wel op je. Tot die tijd zal ik wel een paar keer lekker masturberen met de gedachte aan jou en wat ik vannacht allemaal met je ga doen’.
Hij ging met zijn tong om mijn mond en ik wende mijn hoofd van hem af. ‘Ach, man laat me met toch met rust...’ ‘Eh... niet tegenstribbelen Val, eigen schuld, dan had je net maar niet zo’n grote mond tegen mij moeten hebben. Je weet nog steeds je plaats niet meisje en je weet ook nog steeds niet met wie je écht te maken hebt.
Ik verwacht je later'! En met die woorden liet hij mij los, stapte weer in zijn auto en reed weg.
Helaas wist ik maar al te goed met wie ik te maken had! Het was voor mij duidelijk dat door het gebruik van coke hij weer aan grootheidswaanzin leed en daar moest ik toch beter mee omgaan, omdat hij dan onmogelijk was. Waarom was ik weer zo dwars en recalcitrant naar Robert. Ik met mijn grote mond werd gewoon ter plekke de mond gesnoerd en op mijn nummer gezet door hem. Ik moest leren om juist tegenovergesteld te reageren, zodat hij mij niet telkens weer in een hoek kon manoeuvreren waar ik geen uitweg in wist.
Arme Claire... of zou ze het weten en er gewoon op haar manier mee weten om te gaan? Wie zou het zeggen. Een ding wist ik wel, er was werk aan de winkel. Ik zou ervoor zorgen dat Dick en Claire een onvergetelijke dag en avond zouden beleven. En Robert... daar wilde ik mij nu niet teveel zorgen om maken. Tegen de tijd dat ik hem weer onder ogen moest komen, zou de coke alweer uitgewerkt zijn en zou hij hopelijk wat normaler doen dan daarnet. Hoewel, bij Robert wist je nooit.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
N.B.: Het komt nog steeds voor dat er reacties binnenkomen zonder dat er adresgegevens vermeld zijn.
Dit is jammer, want die inzendingen dingen dan niet mee. Vergeet ze dus niet te vermelden!!!
Het is een zwangerschap van tien jaar geweest dit boek...
Het voelt zo ontzettend lekker voor mij dat ik eindelijk bevallen ben.
Dank jullie wel dat jullie hier zijn om dit samen te vieren.
En wat een reunie zeg met zoveel mensen waar ik een hart-connectie mee heb. De belangrijkste mensen die in mijn hart wonen zijn mijn grote liefdes John, Davey en Estelle. Davey en Estelle zijn hier nu niet. Estelle loopt stage in Bonaire en Davey woont in Melbourne.
Vind ik dat jammer? Ja op een bepaalde manier wel maar op een andere manier misschien ook niet.
Estelle noemt het boek 'De Grote Leugen' en Davey noemt het boek 'Spirituele Porno'.
John is hier wel, hi schat ik hou van jou tot de verste ster en duizend keer op en neer en nog veel meer...
Ook hou ik van het natuurlijke levensproces en het beste plan is geen plan. Intunen en kijken wat er voor woorden komen, nuu kan dat bij mij ook wel eens zijn dat ik dan 20 minuten stil ben en dat wil ik jullie nu niet aandoen dus ik heb gisteren getyped vanuit mijn hart en lees de rest even voor.
Waar het boek in het kort op neerkomt, is dat we allemaal en niemand uitgezonderd liefde, licht, natuur zijn. We zijn het alleen vergeten en het is tijd dat we het ons weer gaan herinneren. Yoga is mijn instrument naar ontwaken geweest dus dat is de weg die ik ken en graag deel met een ieder die het ook zo zat is om mee te spelen in het levenspel der illusie, want willen we eigenlijk niet allemaal authentiek zijn, ons hart volgen,
echte mensen zijn zoals mijn oma Ria altijd zei.
Maar hoe doen we dat dan en waar beginnen we. Heel simpel, we hoeven niets te doen en ook nergens te beginnen. Er is namelijk geen begin en ook geen eind, we kunnen niets doen want ik, jij, wij is een grote illusie. Zo simpel kan het niet zijn, hoor ik velen denken, maar echt zo simpel is het wel.
Wij zijn dat ene onnoembare alles. Noem het God, De Eeuwige liefde, de bron, energie of wat dan ook. En dan is het fijn om ons steeds te herinneren dat het allemaal maar concepten zijn. In stilte is De Grote Waarheid makkelijk te voelen. Nou had ik voorgesteld om er een stilte meditatieve boekpresentatie van te maken en alleen maar knuffelen en elkaar in de ogen de spiegels van de ziel aankijken. Gelukkig is dat afgekeurd, hoor ik jullie denken.
Mijn dankbaarheid naar de uitgever is groot; in mijn toekomstvisioen tien jaar geleden, was het duidelijk dat ik dit boek moest schrijven en dat ik me niet druk hoefde te maken over een uitgever, die zou zich als de tijd daar was vanzelf melden.
Ik zag in mijn toekomstvisioen dat het om een blonde vrouw met hele lieve ogen ging. Toen ik Martine dan ook ontmoette via vriendin-schrijfster Lou Niestadt was het gelijk duidelijk dat de Kosmos dit gepland had.
Ik vertelde Martine dat er echt maar een reden is waarom ik dit boek geschreven heb. Dit boek had toen trouwens een hele andere titel: 'Veiligheid, Geiligheid, Heiligheid'. Martine zei gelijk 'dat is alleen een werktitel hoor Daniëlle...' Maar hoe het boek ook benoemd zou gaan worden, de enige reden waarom ik dit boek wil uitbrengen is voor 'wereldvrede'.
Daar moest Martine even over nadenken. Toen antwoordde ze na een denkpauze: 'serieus, wij willen het boek graag uitbrengen maar wereldvrede kan ik je niet beloven'. Dank aan Martine, Dascha, Hermelijn, Jolande, Annelies, Marja en Jan voor de samenwerking en het laten uikomen van mijn droom.
Dank aan mijn broertje Johnny, Tijn Touber, Belinda Meuldijk en mams voor de mooie woorden op de achterkant van het boek. Dank aan mijn tante Carola Oonk en oom Ronald Diepenbroek voor de mooie foto op de voorkant. Dank aan mijn papa voor het zijn van mijn beschermde god en dank aan mijn lieve vriendinnen Barbra, Marianne, Ilja, Dascha, Carmen en Margaretha die als een soort vroedvrouwen zijn geweest tijdens dit proces.
Kom op Daan je kunt het. Jeetje is dat boek nu nog niet uit! Laat het maar lekker zitten, veel te pijnlijk allemaal. Ik bid naar god en de engelen dat jouw droom mag uitkomen. Ooooooooo ik ben zo blij dat het boek eindelijk uitkomt want dan kunnen we weer samen gezellige dingen doen.
Ik wil ook graag van de gelegenheid gebruikmaken om mijn drie belangrijkste spirituele leraren te bedanken. Hier aanwezig Berna Ooms en Katiza Satya, dank voor al de wijsheid en waarheid die jullie met me gedeeld hebben en mij het vertrouwen hebben gegeven om hier te zijn. Herhalend vertelden ze mij als ik ze weer op de troon van de goeroe plaatste: 'je kunt het licht en de liefde alleen maar in ons herkennen omdat je zelf licht en liefde bent'.
Ik heb nog een belangrijke leraar die in Melbourne woont. Hij is 86 jaar en is niet meer zo reislustig. Er is een dingetje fout gegaan met de druk van het boek met namen veranderen; is die belangrijke leraar Sailor Bob per ongeluk omgetoverd tot Sailor Thomas. Ik ging ontzettend zweten toen ik dit zag maar ik denk dat deze non dualiteits leraar hier heel hard om kan lachen.
Zijn woorden: 'We zijn immers niet onze naam, onze vorm of onze gedachten en het is net zoals we naar de zee kijken en het water blauw lijkt, maar als we het in een emmer doen wat zien we dan? Niets wat op blauw lijkt'.
Vorig jaar heb ik het geluk gehad om een cd Heart Flow op te nemen met Marcel Fisser Gregor Hamilton en Kelly ter Horst. Waarvoor wilde ik dat graag? Natuurlijk alleen maar voor wereldvrede. Hoe leuk was het dan ook dat we weken lang in de top 100 hebben gestaan en op een gegeven moment op plek 22 tussen Marco Borsato en Beyonce!
Wat ontzettend fijn dat jullie hier samen met mij de Gayatry mantra willen spelen en een mantra chanten is een heerlijke manier om ons hart te openen en de liefde naar binnen en naar buiten te laten stromen. Het is leuk als jullie meedoen maar je kunt ook een powernapje of iets anders gaan doen.
Het is wel leuk om te weten dat als er ongeveer 80 mensen in een ruimte aanwezig zijn die vrede uitstralen, dat dit zoveel verder rijkt dan de ruimte waar we ons in bevinden, echt verder dan we ons ooit kunnen voorstellen.
Nee, ik ga het niet doen. Echt niet, deze keer niet.
Ik heb geen inspiratie en ik wil alleen bloggen als het ergens over gaat en jij er iets van kunt leren.
En ik ook.
Steeds – Hoofdstuk 32
Gaandeweg het wekelijkse bloggen, heb ik mezelf trouwens steeds beter leren kennen; daardoor kan ik steeds bewustere keuzes maken waardoor het leven nog steeds leuker wordt. Maar deze week blog ik niet. Dat nam ik mij gisteren voor, de dag waarop mijn blog normaal gesproken verschijnt.
Werk
De zon schijnt, het is heerlijk weer, ik wil naar buiten. Maar vrijdag is een gewone werkdag, dus ik zit binnen. Morgen mag ik in de tuin aan het werk en mijn nieuwe planten en bloemen poten in pot en tuin.
Aan de andere kant, ik ben mijn eigen baas, dus ik bepaal zelf wanneer ik werk (zolang ik geen afspraken heb natuurlijk) en wat er allemaal onder ‘werk’ valt.
De komende drie uur heb ik geen afspraken. Daarna komt Margaretha foto’s maken voor mijn website.
Dat worden hele leuke foto’s want Margaretha heeft briljante ideeën. En dat gaan we buiten doen,
die foto’s maken, in de tuin.
Dus als ik nu mijn verjaardagscadeaus van twee dagen terug ga verwerken voor de fotosessie van vanmiddag, dan valt het onder ‘werk’.
Doen
En ja, daar kun je over schrijven, maar je kunt het ook gewoon gaan doen, lekker buiten bezig zijn. Ha... en het is toch een blog geworden, zomaar.
Lieve lezers. Valerie is onder chantage van Robert naar het Grand Hotel Karel V gegaan. Valerie is furieus en confronteert Robert met alle leugens die hij haar heeft verteld en over haar ongeluk,
wat eigenlijk door zijn toedoen is gebeurd.
Dan gebeurt er iets wat Valerie niet had verwacht. Robert zakt ineen op zijn knieën en begint te huilen, waardoor Valerie zich geen houding weet te geven, omdat het hartverscheurend klinkt.
Veel leesplezier.
De confrontatie - Hoofdstuk 34
Robert had inderdaad geregeld dat ik zonder problemen op het parkeerterrein van het hotel kon parkeren. Nadat ik was uitgestapt kwam er een man in pak op mij af en ik zag een naambordje op zijn rijk bewerkte colbert, met daaronder ‘operationeel directeur’.
‘Mevrouw Brugge’, vroeg de man en ik knikte: 'Wilt u mij alstublieft volgen'? Ik deed wat hij vroeg, maar dacht tegelijkertijd 'alsof ik niet capabel genoeg ben om het restaurant te vinden,' maar ja, hij was duidelijk in opdracht van Robert gestuurd.
Ik wist dat Karel V een vijfsterren Grand Hotel was met een chique restaurant en indrukwekkende kroonluchters, in hartje van Utrecht stad. Binnen liepen wij door een gangenstelsel, maar het verwarde mij enigszins omdat wij niet naar het restaurantgedeelte liepen, maar in het Hotelgedeelte zelf.
Oké, wat voor een slim plannetje heb je nu weer bedacht Robert, dacht ik bij mijzelf, terwijl ik woede in mij op voelde komen. We stopten uiteindelijk bij een deur en daarop stond: ‘Empire suite’. De manager deed de deur open, nadat hij erop geklopt had. Jawel... natuurlijk! Dacht ik boos. Meneer knipt weer even in zijn vingers en voilà… het is weer door middel van al zijn geld, één, twee, drie geregeld.
Binnen zag het er buitengewoon chique uit. Alles in Barok stijl met donkere meubelen. Een groot bed met daarboven een soort hemeltje, zware rood brokaat gordijnen. Terwijl ik er een beetje door de kamer heen liep zag ik ook een en suite kamer met een gedekte tafel voor twee personen. Er klonk klassieke muziek op de achtergrond.
De hele kamer straalde ‘klasse’ uit en er hing een lichte geur van vanille. Robert liep ons in diezelfde kamer nonchalant tegemoet. Hij had inderdaad ook hetzelfde pak aan dat ik eerder die dag bij Claire had gezien.
Maar ik zag wel dat hij zich snel had opgefrist, omdat zijn haren nog wat nat waren en ik rook dat hij weer een geurtje op had gedaan.
‘Dank je wel Remco, we zullen straks bellen naar de room service om door te geven welke keuze we hebben gemaakt voor het eten’, zei Robert amicaal tegen de man terwijl hij hem een briefje van vijftig euro in zijn hand wilde geven. Maar deze wimpelde het geld netjes af, gaf een korte buiging, waarna hij de kamer verliet.
Robert richtte zich tot mij en keek met een rustige blik. ‘Goedenavond Val... je bent keurig op tijd komen’.
Hij gebaarde of ik met hem naar de en suite kamer wilde lopen. ‘Waarom heb je niet gewoon in het restaurant gereserveerd,’ vroeg ik terwijl ik langs hem liep. ‘Dan had ik de hele zaal moeten reserveren'.
Hij pakte mij bij mijn hand en trok mij zachtjes naar zich toe. ‘Ik wil nu eenmaal een vrij en goed gesprek met je kunnen voeren en ik wil geen pottenkijkers om mij heen. Hoewel je mij vanmiddag voor vuile huichelaar hebt uitgemaakt, wil ik je bewijzen dat ik nog steeds oprechte gevoelens voor jou heb'.
We keken elkaar heel doordringend aan en ik brak op dat moment van binnen. Nu ik hier zo alleen met hem stond, voelde ik mij kwetsbaarder dan ik had verwacht. Ik voelde mijn tranen opkomen: ‘Jij weet een mens goed kapot te maken van binnen Robert. Realiseer jij je dat?'
Robert boog naar voren om mij te zoenen, maar ik wende mijn gezicht van hem af. ‘Nee, niet doen!’ zei ik boos, ‘ik ben gekomen om met je te praten Robert en dat gaan we dan ook doen!’ Hij trok zijn gezicht terug en ik zag nu gek genoeg ook dat zijn ogen vochtig werden.
Sorry, je hebt gelijk’ en daarna legde hij zijn voorhoofd tegen mijn voorhoofd, terwijl hij mijn schouders vasthield. Zijn ogen stonden in ieder geval normaal. ‘Val, ik weet dat ik hartstikke fout ben geweest’. Daarna liet hij mijn voorhoofd los en keek mij teder aan. ‘Weet je wat zo'n lange tijd in een ziekenhuis met je kop doet?
Je gaat van allerhande dingen denken en bedenken, omdat je weinig anders kunt doen.
Na mijn feest was ik wanhopig geworden en heb wel honderd scenario’s door mijn hoofd laten gaan over hoe ik jou voor mij zou kunnen winnen. Jij bent namelijk zelf ook nogal een sterke persoonlijkheid Val. Dat weet jezelf ook donders goed. Ik weet dat jij diep van binnen om mij geeft en ik weet zeker dat er ook een stuk is dat van mij houdt, maar je eigenwijsheid verzet zich keer op keer weer naar mij toe'.
Ik ging een stapje naar achteren waardoor Robert mijn schouders wel moest loslaten. Mijn gezicht voelde ik rood worden van woede. Mijn hart ging tekeer en ik voelde een ader in mijn nek kloppen. ‘Dat is niet mijn eigenwijsheid Robert! Het zijn jouw leugens en manipulatieve gedrag naar mij toe die zich verzetten.'
De woede die in mij zat kon ik niet meer de baas en zou hem eens goed de waarheid vertellen.
'Heb je enig idee hoe vernederd ik mij gevoeld heb door die hele fake verkrachting? Hebben jullie allemaal ook nog napret gehad dat jullie plannetje zo gesmeerd was gelopen, hè? Je hebt het hele verhaal vanaf Antwerpen gewoon geregisseerd. Daan was daar helemaal niet op zakenreis. Nee, je had je team mij en mijn kinderen weer eens laten schaduwen hè en dan het hele etentje met Daan. Hoe hij zich naar het punt van verkrachting heeft moeten werken.
Leuke spelletje hè een vrouw de stuipen op het lijf jagen tot zelfs het moment dat ik mijn onderbroek naar beneden moest doen! Of was die hufter Daan zelf geil geworden. Wat hadden je handlangers gedaan als ik had gezegd ‘knal z’n kop er maar af ‘ wat was er dan gebeurd hè? Nou, wat denk je,’ zei ik terwijl ik mijn wijsvinger naar Robert stond te wijzen.
'Ik weet hoe jij in elkaar zit Val, dat zou jij nooit gezegd hebben. Buiten dat had ik opdracht gegeven dat in de geweren losse flodders zouden zitten. Het moest gewoon allemaal geloofwaardig overkomen. Daan had net zo goed een gast kunnen zijn bij de Erperheide, maar toen we zagen dat jullie er een dagje Antwerpen van gingen maken en jullie op de schaatsbaan stonden, had Daan zelf telefonisch zijn strategie doorgebeld.
Overigens heeft één van mijn medewerkers je dochter Amelie op de schaatsbaan in Antwerpen nog behoed dat ze geen schaatsijzer in haar gezicht zou krijgen, maar dat ter zijde. Omdat Daan tijdens de verkrachtingsscène op dat moment toch te ver was gegaan, door jou zelfs je onderbroek te laten zakken, hebben mijn handlangers hem wel echte klappen verkocht.
Daan is al jaren bij mij in dienst om allerhande zaken op te knappen, maar dit keer was hij echt te ver gegaan en dat heeft hij ook gevoeld, geloof me'. Robert keek me quasi smekend aan om zijn verhaal geloofwaardiger over te laten komen. Maar het deed me niets, het werkte eerder averechts op mij.
‘Wat Daan wel of niet gevoeld heeft, interesseert mij geen sodemieter Robert! Jij hebt indirect gezorgd dat ik slapeloze nachten heb overgehouden van de bijna verkrachting. JIJ hebt dit allemaal geïnitieerd, JIJ en niemand anders Robert! Ik keek Robert strak aan. ‘En dan te bedenken dat jij mij via de mail hebt proberen te sussen met lieve woordjes en dat ik er in getuind ben. Weet je hoe besodemieterd ik mij voelde toen ik Daan bij jou zag staan? Dat ik je nu de grootste hufterige klootzak vind die op deze aarde rondloopt, door wat jij geflikt hebt? ‘Buiten dat zal ik je nog iets vertellen meneer de hufter!'
Ik stond te trillen van nijd. ‘Ik had je eigenlijk willen verrassen met een romantische lunch en wilde je direct mijn nieuwe auto laten zien. Dat was de reden dat ik naar je toe was gereden. Nadat ik overstuur bij jou ben vertrokken, moest ik later nog even mijn auto parkeren, omdat ik mijn mobiel uit de achterbak wilde pakken en weet je wat er toen gebeurde? Ik drukte hard met mijn wijsvinger op zijn borst om mijn woorden kracht bij te zetten.
Ik lette niet op en gooide mijn portier open zonder in mijn spiegel te kijken en wilde eigenlijk direct uitstappen, maar in een soort impuls trok ik mijn hand op tijd terug toen een vrachtwagen mijn deur er compleet uit reed. Als ik die impuls niet had gehad, was ik echt doodgereden! Ja, Robert, ik was bijna hartstikke dood door jouw schuld, hoor je me!’ Ik draaide me met mijn rug naar Robert en haalde diep adem. Maar ik leef gelukkig nog, alleen is mijn nieuwe auto direct total loss verklaard, dus nog bedankt hè.'
Ik draaide me weer naar Robert toe. ‘Begrijp je nu, waarom ik jou met alles wat jij mij hebt laten meemaken de grootste hufterige klootzak vind die op deze aarde rondloopt! Ik had alle remmen los gegooid en het interesseerde me op dat moment niet of Robert boos zou worden of niet. Ik had verdomme ook het recht om hem eens goed de waarheid te vertellen. Mijn wangen waren helemaal rood geworden van alle opwinding en mijn tranen hadden plaatsgemaakt door innerlijke woede. Ik stond nog enigszins na te hijgen van alles wat ik er net uit gegooid had.
Recht in Robert’s gezicht. Hij keek mij op een manier aan, die ik nog nooit had gezien en het was een paar tellen doodstil in de suite. Het enige wat je hoorde was de klassieke muziek op de achtergrond, terwijl wij elkaar aankeken. Toen verbrak Robert de stilte. Hij keek me uitdrukkingsloos aan en zei met een brok in zijn keel: ‘Dat is klare taal Val. Keiharde klare taal’. Er gebeurde toen iets wat ik helemaal niet had verwacht. Robert zakte door zijn knieën op de grond en dook ineen. Daarna begon hij te huilen, eerst zachtjes en toen steeds harder, terwijl hij helemaal in elkaar gedoken zat te wiegen, met zijn handen om zijn eigen hoofd.
Ik merkte dat ik hem aanstaarde en begon gek genoeg te trillen op mijn eigen benen. De grote Robert Noorwoud was aan het huilen en het klonk hartverscheurend, zelfs voor mij. Ik wist mij even geen enkele houding te geven. Veel had ik kunnen verwachten van Robert, maar dit was toch echt wel het allerlaatste! Verdomme, waarom deed dit tafereel mij iets, waarom had ik met Robert te doen terwijl ik hem verdriet zag hebben. Het zou mij toch eigenlijk niets moeten doen? Na alles wat hij mij had laten doormaken? Ik merkte dat ik op die vraag aan het nee schudden was.
Trut, wat ga jij jezelf nu weer aandoen door medelijden te hebben met déze man? Maar ik kon nu eenmaal niets aan mijn medeleven doen. Ik hurkte naast Robert en deed mijn arm op zijn rug en begon met mijn hand te sussen door zachtjes heen en weer te wrijven. ‘Robert, ik zal hier waarschijnlijk wel weer spijt van krijgen, maar ik kan dit niet aanzien.' Robert stopte met huilen en keek omhoog. Zijn ogen waren rood doorlopen en zijn gezicht zag er gehavend uit door het huilen.
‘Ik wist niet van het ongeluk Val’, zei hij met een leegte in zijn stem. En hij herhaalde nog een keer ‘Ik wist niet van het ongeluk’. ‘Shhhtt,’ zei ik zacht. ‘Kom nu maar overeind, dit is een ongemakkelijke positie om in te zitten.' En ik reikte hem mijn hand zodat hij met mij zou opstaan. Nu stonden wij weer tegenover elkaar en onze handen hielden elkaar vast. Het enige dat wij deden, was elkaar aankijken. Robert pakte mijn handen iets steviger vast en zei: ‘Ik zou gek worden als jij niet meer zou leven Val. En ik... ik had jou bijna de dood ingejaagd', zei hij terwijl zijn hoofd ook zachtjes nee schudde.
Ik zag dat hij echt was aangeslagen door mijn verhaal, dat was duidelijk. ‘Verdomme Robert, wat moet ik nu toch met jou beginnen, zei ik toch nog met boosheid in mijn stem. Wij maken elkaar alleen maar verdrietig en boos. Dat schiet toch allemaal niet op?' Robert pakte zachtjes mijn gezicht tussen zijn handen, keek mij heel diep in mijn ogen en zei: ‘Nee Val, wij horen bij elkaar, dat weet ik zeker’ en met die woorden zocht zijn mond de mijne op.
Waarom ik het toeliet, wist ik op dat moment ook niet, misschien hadden wij op dat moment beiden troost nodig. Onze tongen troffen elkaar weer en dansten teder om elkaar heen en ik merkte dat wij beiden op dat moment onze tranen de vrije loop lieten. We hadden beiden innerlijk verdriet en vonden de troost bij elkaar, hoewel ik wist dat dit eigenlijk compleet tegenstrijdig was met wat zich daarvoor had afgespeeld.
De handen van Robert lieten mijn gezicht los en gleden langs mijn rug, waarna hij mij nog dichter tegen zich aan trok. Vreemd genoeg deden mijn handen hetzelfde. Niet veel later voelde ik zijn erectie tegen mijn rok en ons zoenen werd vanzelf heftiger. Ineens liet Robert mijn mond los en wij snakten beiden naar adem, maar keken elkaar zeer intens aan. We stonden tegenover elkaar naar adem te happen, maar niemand sprak. Onze ogen wisselden blikken uit en ons huilen was gestopt.
Als door de bliksem getroffen, zochten onze monden elkaar weer op en we probeerden ondertussen elkaar van onze kleren te ontdoen, zonder dat onze monden elkaar hoefden te missen. Het was een gestuntel van jewelste en alle relatieven waren ver te zoeken op dat moment, het enige waar wij beiden naar verlangden was passie. Pure passie. De kledingstukken vlogen in de rondte en Robert gooide mij op het bed, alleen was de sprei op het bed van een soort satijnen stof, waardoor ik er vanaf gleed.
Bofff... op de grond met de sprei onder mijn billen. Gelukkig was de landing zacht, maar we schoten beiden in de lach. Niet alleen vanwege het feit dat ik van het bed was afgegleden, maar op datzelfde moment begon de klassieke zender de Bolero van Ravel te spelen. Uitgerekend nu! De blik die Robert mij toewierp zei genoeg en hij klom bovenop mij.
Nog steeds zeiden we geen van beiden iets, maar keken elkaar alleen maar aan. Ik voelde dat Robert bij mij naar binnen drong en hij boog voorover en begon mij weer te zoenen, terwijl hij pompende bewegingen maakte. Mijn handen gingen over zijn rug, trok hem dichter tegen mij aan, tilde mijn bekken omhoog en vouwde mijn benen om zijn billen zodat hij dieper kon penetreren. Ons zware ademen en gekreun van genot was het enige dat de klassieke muziek deed verstoren. De eenwording hadden wij beiden nodig en na een tijd hadden we onze ontlading bijna tegelijk.
We waren samen klaargekomen, waarna hij met een grote zucht van opluchting naast mij kwam liggen op de grond. ‘Ahhh, mijn hemel Val’, zei Robert terwijl hij met beide handen op zijn gezicht sloeg. ‘Is dit net echt gebeurd? Hebben wij gevreeën'? ‘Oeghff hijgde ik nog na, ik weet het ook niet Robert. Noem het zoals je het wilt noemen. Voor mij was het pure seks, we zochten beiden troost en dat hebben wij elkaar gegeven.'
Met die woorden wilde ik opstaan, maar Robert pakte mijn arm. ‘Wat ga je doen'? 'Ik ga even douchen Robert, wat denk je, zei ik terwijl ik hem aankeek. Ik moet straks ook nog naar huis.’ Robert liet mij weer los en ik liep naar de badkamer. Ik pakte de douchekop van de muur, omdat ik mijn haren niet nat wilde maken, alleen mijn boven en onderlichaam. Net toen ik de kraan had dichtgedraaid, kwam Robert de badkamer binnen en reikte mij een badhanddoek aan.
Hier alsjeblieft' en ik pakte het aan. ‘Ik ga mij ook even douchen, maar je blijft toch nog wel eten hè Val, het is pas half acht’. Na de kortstondige heftige vrijpartij had ik nog meer trek gekregen en het was toch ook afgesproken dat we wat zouden gaan eten. Maar dit was niet de amuse die ik in gedachte had. ‘Ja Robert,
ik blijf eten.' ‘Mooi. Wil jij voor ons alvast te bestellen? Doe voor mij maar iets van vis en kijk zelf natuurlijk maar waar jij trek in hebt. Ik ben zo klaar met douchen'.
In de suite zocht ik eerst mijn kledingstukken bij elkaar die her en der verspreid door de kamer lagen. Jeetje, wat hadden wij net als twee beesten gesekst, dacht ik. Terwijl ik net daarvoor Robert goed de waarheid verteld had en hem had uitgemaakt voor de grootste hufterige klootzak op deze wereld. Hoezo lekker inconsequent. Val, je had net zoveel behoefte aan troost als Robert, zei ik tegen mijzelf om het goed te praten.
Nadat ik mij weer had aangekleed, pakte ik de menukaart van de tafel en maakte snel een keuze voor ons, die ik even later telefonisch doorgaf. Het nagerecht kreeg ik maar half op. We hadden tijdens het eten niet al te veel woorden gewisseld. Robert zag dat ik mijn bestek op het bord had gelegd ‘Wil je zo nog een kopje koffie'? ‘Dat is een goed idee Robert, graag.'
Nadat hij de koffie besteld had, vroeg hij: ‘En nu Val, hoe gaan wij nu verder'? Hij keek mij weer indringend aan, maar nu weer met die tederheid in zijn blik die gevaarlijk voor mij was. ‘Ik weet het niet Robert. Ik heb tijd nodig om na te denken en ik heb het ook nog eens razend druk met een aantal feesten de komende weken. Nu kan ik je gewoon geen antwoord geven, het spijt me.’
Ik weet dat je het druk hebt Val en ik weet zelf ook dat je soms je privé moet afsluiten voor je werk. Ik herken dat als geen ander helaas. Maar je zou toch ook een dag of vier verlof op kunnen nemen, om even te ontspannen? Overmorgen moet ik weer naar Berlijn toe voor zaken en zal daar een dag of tien blijven. Ik had je graag meegenomen om tussen de zakelijke transacties ook samen Berlijn te gaan bekijken, maar… ik loop weer te snel van stapel zie ik al. Je gezicht vertelt mij alles Val'.
‘Dat wij net seks gehad hebben en dat ik ben blijven eten, betekent nog niet dat tussen jou en mij weer alles normaal is Robert. Ik ben geen robot die je ‘uit en aan’ kunt schakelen alsof er niets gebeurd is. Ik probeerde je net te vertellen dat ik tijd nodig heb, dus…’ Er werd op de deur geklopt en er kwam een bediende van het hotel met een serveerwagen naar binnen rijden. Even later dronken wij onze koffie in stilte, totdat Robert deze verbrak.
‘Val, je vecht tegen de bierkaai, geloof me. Dat wat er net met mij was gebeurd was een moment van zwakte. Maar laat één ding heel duidelijk zijn… Ik kan en wil niet zonder jou! De passie die wij net samen weer gedeeld hebben, was niet alleen pure seks zoals jij dat omschrijft. Jij kunt jezelf wel voor de gek houden Val, maar mij niet. Jij gaat de komende dagen maar eens heel goed nadenken hoe wij samen toch een soort van vredesverdrag kunnen sluiten. Ik laat je wel weten wanneer ik je weer wil zien en dan kom jij gewoon netjes naar mij toe en breng je de nacht met mij door'.
Ik schudde zachtjes met mijn hoofd. ‘Tjonge jonge jonge… en jij verwacht van mij een soort van vredesverdrag? Terwijl jij weer aan het manipuleren bent? Dit is toch echt niet te geloven Robert. Jij beseft het zelf nog niet eens volgens mij.' Ik dronk mijn koffiekopje leeg en stond op. Dank je wel voor het eten, maar zoals altijd laat je mij geen keus Robert. Ik zie je dan wel weer en ik zal je dan wel zeggen wat ik ‘bedacht’ heb. Ik heb voor mijn werk alleen wel een grote opdracht voor het weekend van 8 april.
Ik zou het waarderen als jij als zakenman daar rekening mee wilt houden,' zei ik toch weer cynisch, terwijl ik langs Robert liep naar de deur van de kamer. ‘Ho, stop'! en hij greep mij bij mijn arm. Ik keek van Robert en naar zijn hand op mijn arm, naar Robert met een vragende blik. Hij schoof zijn stoel naar achteren en trok mij op zijn schoot en greep mij om mijn middel, zodat ik niet meer kon opstaan.
Wanneer leer jij het nu eens Val... je bent een recalcitrante vrouw, maar weet dat ik altijd win Val, neem dat nu maar van mij aan. Ik-win-al-tijd'! ‘En jij Robert, zei ik, jij blijft mij manipuleren in welke vorm dan ook. In jouw ogen mag ik dan wel recalcitrant zijn, maar wat maakt dat jou? Denk daar nu maar eens over na. Dan hebben we samen iets om over na de denken de komende dagen.’
Ik keek hem strak aan. ‘Als je zo vriendelijk wilt zijn om mij dan nu te laten gaan, dan zou ik dat op prijs stellen. Mijn dochters wachten thuis op mij.’ Robert liet mij los. ‘Ga je gang Val, deze avond heeft op mij ook veel impact gehad en ik ga liever zonder ruzie uit elkaar vanavond’. ‘Lijkt mij ook Robert, dank je’ en ik stond op uit zijn schoot en verliet snel daarna de suite. Mijn hart bonkte in mijn keel, toen ik even later buiten stond.
Ik keek omhoog en zei in mezelf: Je moet jezelf na laten kijken Val, je lijkt wel niet goed snik om wat je net gedaan hebt!
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
Ik ben zelf een grote fan van Nicci French en heb dit boek gekocht om te lezen op vakantie.
Er zijn verschillende reviews te lezen, maar jijzelf bepaalt natuurlijk wat je ervan vindt.
Samenvatting
Uit de Thames wordt het lijk van een man met doorgesneden keel gevist. Hij is onherkenbaar, want hij heeft al een tijd in het water gelegen. Het enige aanknopingspunt is een ziekenhuisbandje om zijn pols met daarop de naam Frieda Klein.
Al gauw blijkt dat psychotherapeute Frieda Klein een wel erg persoonlijke band met het slachtoffer had en wordt ze als de belangrijkste verdachte van het misdrijf gezien.
Frieda heeft vanwege haar verleden weinig goodwill bij het politiekorps, maar gelukkig heeft ze vrienden die bereid zijn om tot het uiterste voor haar te gaan...
'Denken aan vrijdag' is het vijfde deel in de spannende Frieda Klein-reeks.
Dilemma, niet levensbedreigend, maar toch, dilemma: waar zal ik het eens over hebben?
Fiets
Ik zou het kunnen hebben over mijn fiets die mij, zij het nogal schommelend, brengt waar ik wil zijn. Ik gooi namelijk mijn hele gewicht in de strijd om vooruit te komen en zo ga ik, ruimschoots heen en weer bewegend ietwat ongecontroleerd op mijn doel af.
Nu probeer ik af en toe ‘stil’ te fietsen, met een niet-bewegend bovenlijf. De kracht moet uit mijn benen komen. En ineens fiets ik rustiger en rechter op mijn doel af, terwijl mijn benen sterker worden. Als je je kracht inzet hoef je je gewicht, je status, niet in de strijd te gooien. Mooi vind ik dat.
Tuin
Ik zou het kunnen hebben over onze tuin, die er niet eerder zo netjes bij lag. Ik heb namelijk besloten dat het niet zo netjes hoeft. Uren kon ik bezig zijn een klein stukje zwarte grond te ontdoen van alles wat er niet in hoorde.
Maar nu ik niet meer zo streng ben voor mezelf en voor de tuin, is ie mooier en beleef ik er ook nog eens meer plezier aan. Mooi is dat.
Baan
Ik zou het kunnen hebben over hard werken en die baan, die niet voor je gaat zorgen als je ziek bent. Over de woorden van mijn vader: ‘heb je niets beters te doen?’ waar ik af en toe niet meer naar luister.
Ik heb namelijk gezien hoe mensen kunnen vereenzamen als ze hun contacten verwaarlozen door alleen maar aan het werk te zijn. Ik zet vaker de knop om van taakgericht naar relatiegericht bezig zijn.
Dat geeft een hoop plezier, met vrienden die ik te weinig zag. Nee, ik heb inderdaad niets beters te doen.
Blog
Wat moet dat moet. Er moet vandaag een blog de deur uit, de wereld in waar de zon schijnt. Ik neem mijn laptop mee naar buiten, keer mijn rug naar de zon en typ mijn blog over waar ik het allemaal over zou kunnen hebben.
Lieve lezers,
Valerie weet zich geen houding te geven bij Claire nu dat zij Robert een kop koffie heeft aangeboden.
Robert gedraagt zich allercharmantst naar Valerie toe.
Claire probeert zelfs om cupido spelen, door af en toe met een smoes Valerie en Robert alleen in de kamer te laten. Zodra ze alleen zijn manipuleert Robert er weer op los en Valerie bemerkt dat hij ook Dick zou kunnen chanteren. Als Claire eens zou weten wie Robert echt is.
Psychologische manipulatie - Hoofdstuk 33
Robert stond nonchalant in de deuropening. Wat moest hij verdorie nu weer hier! Ik voelde direct dat ik geïrriteerd was. Claire liep gebarend naar Robert en mij. 'Robert, dit is Valerie die mij zo fantastisch helpt met het feest voor Dick'. Robert stak netjes zijn hand uit en gedroeg zich opperst charmant.
‘Lieve Claire, deze mooie dame van The Theme ken ik wel’, zei Robert terwijl hij mijn hand schudde en er vervolgens een kus op gaf. Ik was eigenlijk te perplex om iets te zeggen. ‘Hallo Valerie, wat fijn om je weer te ontmoeten', zei hij op een zeer bescheiden toon. Hij keek mij wel aan met een blik van ‘Claire weet niets,
dus speel mee’!
‘Oh, wat is de wereld toch klein he’, zei Claire weer. ‘Je had niet tegen mij gezegd dat je mevrouw Brugge zelf kent Robert’. Robert keek naar Claire. ‘Ik heb je gewoon het bedrijf aangeprezen, meer niet. Maar ik vind het toeval in deze omstandigheid een prettige bijkomstigheid’.
‘Wat spreek je toch allemaal weer in raadsels Robert. Ik was nog steeds onderweg naar de keuken om koffie te halen, kan ik jou ook blij maken met een kop koffie'? ‘Ja, lekker Claire, ik zal mevrouw Brugge wel gezelschap houden, terwijl jij de koffie haalt’.
Claire boog naar mij toe en fluisterde in mijn oor: ‘hij is niet alleen knap, maar ook singel en daarom heb ik hem even binnen laten komen, wie weet kan ik jullie aan elkaar koppelen hihi’. Met die woorden verliet Claire de kamer en sloot de deur.
'Wat doe jij hier,' vroeg ik fluisterend aan Robert, terwijl ik hem boos aan keek en weer ging zitten.
'Rustig, rustig Val', fluisterde Robert terug, terwijl hij gebaarde met zijn handen en ging naast mij zitten en keek mij doordringend aan. 'Ik moest je uiteindelijk toch spreken en dit is geloof ik de enige optie. Jij kunt het je niet permitteren om hier door het lint te gaan… of wel soms? Je weigert mijn mailberichten te lezen of de telefoon aan te nemen, dus probeer ik het nu eerst subtiel aan te pakken, door op bezoek te komen bij Claire'.
Zijn intonatie is neerbuigend. 'Hoe wist je dan dat ik hier was,' vroeg ik weer fluisterend met een vragende blik naar Robert. Maar die keek mij op een manier aan dat ik dacht: ach maar natuurlijk, hij heeft mij weer laten schaduwen.
‘Onthoud altijd dat IK bepaal Val. Buiten dat laat ik het erop houden dat ik Dick beter ken dan zijn eigen vrouw Claire denkt. Ze hadden een goed adres nodig voor een groots feest en toen heb ik tussen neus en lippen door nog aan Claire aangegeven dat The Theme naast buitengewone themafeesten ook feesten op bijzonder verzoek doen. Ik ken namelijk Dick’s geheim, maar Claire weet niet dat ik dat weet.
Nadat ik werd ingelicht dat jij nu hier bent, weet ik nu ook dat zij meer bij jullie zal inkopen dan alleen het feest voor de zestigste verjaardag van Dick. Jij bent per slot van rekening degene bij The Theme die de privé thema’s regelt op verzoek van de klant. Omdat ik Dick nog wel eens zakelijk nodig kan hebben, kan dit straks weer goed van pas komen', zei Robert met een grijns op zijn gezicht.
'Manipulerende klootzak,’ fluisterde ik maar kon daarna niets meer zeggen omdat Claire de woonkamer weer binnenkwam, met haar rechterelleboog de deurkruk ingeduwd en met een dienblad in haar hand. 'Robert,
help eens even alsjeblieft'. Robert reageerde direct op de vraag en schoot haar te hulp. Ik was duidelijk schaakmat gezet door Robert omdat hij wist dat ik hier geen stennis kon maken.
'Ik was net met Valerie bezig om nog wat specifieke wensen voor het verjaardagsfeest van Dick te bespreken', zei Claire al knipogend naar mij. 'En hoewel je de uitnodiging al hebt ontvangen voor de 20ste mei, je weet nog niet dat het feest gaat plaatsvinden in hun allernieuwste thema zaal 'Color your life'. Maar ik ga je nog niet alles verklappen hoor Robert'.
Geweldig!, maar niet heus. Robert is één van de genodigden voor het feest waar ik als gastvrouw aanwezig moet zijn. Robert had het dienblad op de salontafel neergezet en was weer naast mij komen zitten. Houd je rustig Val en moest mijn gezicht in de plooi houden alsof er niets aan de hand was. Gedachten schoten door mijn hoofd. Robert manipuleert dus niet alleen mij, maar ook andere mensen. Ik kom nooit zomaar van die man af. Ik moet een list… Maar ik werd snel weer gemaand om te luisteren.
'Valerie’, zei Claire terwijl ze de koffie voor ons had neergezet. 'Ik loop nog even naar het kantoortje van Dick, daar liggen de lijsten van de genode gasten'. Ze had een grimas rond haar mond. Lieve Claire was mij aan het koppelen, alleen stond ik niet te juichen om haar keuze.
Zodra Claire weer de woonkamer verlaten had, pakte Robert mijn bovenarm vast en trok mij een beetje naar zich toe. ‘Moet je goed luisteren Val, ik weet dat ik een stomme fout gemaakt heb door een acteur in te huren om jou voor mij te winnen. Maar je kunt niet ontkennen dat wij een geweldig weekend hebben gehad en dat wij daarvoor ook naar elkaar toe waren gegroeid.
Ik ben niet van plan om jou zomaar op te geven meisje, ik ben meer verslaafd aan jou dan aan de coke. Dus ben ik bang dat als jij je instelling ten opzichte van mij niet snel weer verandert, er voor mij niets anders op zit dan je toch weer onder dwang mijn geliefde te laten zijn'.
Met die laatste woorden keek Robert mij zeer indringend aan en merkte ik dat hij harder in mijn bovenarm had geknepen. ‘Auw!, fluisterde ik. Je doet me pijn Robert.' En ik rukte mijn arm weer los uit zijn greep.
‘Arrogante hufter!’
‘Dat kan nooit zoveel pijn doen als jij mij doet Valerie, zei Robert nu op een rustige toon. Claire kan zo weer binnenkomen, maar ik wil je vanavond zien en spreken. Duidelijk! En doe jezelf een plezier Val, maak mij alsjeblieft niet boos. Je weet wat er dan gaat gebeuren’, zei hij hautain een wenkbrauw optrekkend, terwijl hij mij rustig aankeek. Daarna dronk hij zijn koffie op zonder nog wat te zeggen.
Ik liet de woorden bezinken, maar kreeg geen tijd meer om een weerwoord te geven omdat de woonkamerdeur weer open ging en Claire met een stapel papieren binnen kwam. ‘Zo, hier heb ik de lijsten met genodigden’,
zei ze en vervolgde met: ‘Robert, je weet dat ik je mag, maar ik moet je nu toch wel vragen om weer te gaan.
Ik moet echt nog het een en ander bespreken met Valerie voor het feest en ik kan jou daar niet bij gebruiken’.
‘Lieve Claire, maar natuurlijk begrijp ik je’, zei Robert op zijn aller charmantst terwijl hij opstond en haar een handkus gaf. Hij richtte zich daarna weer naar mij en zei: ‘Ik vond het erg leuk om je weer gezien te hebben Valerie, ik zou graag je telefoonnummer willen vragen om je een keer uit te nodigen voor een etentje’. Hij keek mij met de meest mogelijk onschuldige ogen aan.
Claire stond zachtjes in haar handen te klappen van opwinding. Zij was overtuigd dat haar koppelingspraktijk vruchten ging afwerpen en zei: ‘Val, waar wacht je op, je kunt met een gerust hart Robert het telefoonnummer geven hoor, hij is een echte gentleman’.
Arme Claire dacht ik direct. Je hebt geen idéé wie Robert écht is. Hij speelt zijn rol briljant overtuigend en weet mensen om de tuin te leiden. Omdat Claire mij nog steeds aankeek met een blik van toe nou, geef hem je nummer, speelde ik het spel mee. Ik deed net alsof ik mijn telefoonnummer op het blok schreef, wat op mijn schoot lag, terwijl ik een paar velletjes papier omhoog moest doen omdat ik anders op de aantekeningen van Claire moest schrijven.
Ik vertrok geen spier op mijn gezicht. Daarna scheurde ik het stukje waarop ik had geschreven af, vouwde het op en gaf het aan Robert. Robert pakte het met een glimlach aan en opende het papiertje omdat hij nog steeds het spelletje meespeelde voor Claire. Zijn gezicht verschoot alleen van kleur toen hij zag wat ik had opgeschreven. Het was niet mijn telefoonnummer, dat had hij natuurlijk al lang gezien. Op het papiertje stond: ‘Je had acteur moeten worden, vuile huichelaar!’
Robert vouwde het papiertje weer dicht en keek mij nu minder aardig aan. Zijn ogen schoten vuur, maar stond slim genoeg met zijn rug naar het gezicht van Claire. ‘Dank je wel voor je nummer Valerie, ik zal snel contact met je opnemen’. Daarna draaide hij zich weer naar Claire aan wie hij nog een keer een handkus gaf en zei: ‘Ik ga er vandoor en laat jullie dames met rust. Ik laat mijzelf wel uit Claire, ik ken de weg’. En Robert sloot de deur achter zich toen hij de woonkamer verliet.
Claire richtte zich naar mij en zei opgetogen: ‘Val, ik zag hoe Robert naar je keek en let maar op mijn woorden, hij heeft interesse in je. Is het geen droom van een man'? ‘We zullen zien Claire,' zei ik om haar niet te kwetsen. ‘Maar kunnen wij nu doorgaan met het feest anders kom ik in tijdnood en kan ik de winnende uitnodigingen vandaag niet meer de deur uit doen.’ Arme Claire, ze moest eens weten. Robert Noorwoud een droom van een man... HA!... zeg maar eerder een nachtmerrie!
Die middag was voorbij gevlogen. Nadat ik bij Claire was vertrokken, reed ik snel met alle benodigde papieren naar kantoor. Ik was nog even bij Loek naar binnengelopen om hem op de hoogte te brengen van de vorderingen op de twee feesten van de Van Roovens. Ik zag de blijdschap op het gezicht van Loek. ‘Je bent echt een gedreven vrouw Val, jij legt je ziel en zaligheid in je vak. Ik ben blij met je'.
Irma was die dag niet op de zaak omdat ze nieuwe meubels bij haar thuis zouden afleveren en daar wilde Irma persé bij zijn. ‘Paul ziet niet zo snel als er een beschadiging of zo op zit’, had ze gezegd. Ik zei alleen maar lachend: ‘En jij Irma noemt mij een perfectionist?’ Gelukkig had ik nog twee assistenten die mij hielpen met de verzending van de uitnodigingen en het verwerken van de gastenlijst in onze computer.
Omdat Robert gedreigd had dat hij mij persé wilde zien vanavond, dacht ik even na hoe ik dit moest aanpakken. Ik moest eerst mijn kinderen bellen en doorgeven dat mama vanavond later thuis zou komen omdat ik een gesprek had met een potentiële klant, wat niet kon wachten. Ik keek op mijn horloge en zag dat het 16:30 uur was. Gatver, wat had ik een pesthekel aan het feit dat ik moest liegen naar mijn kinderen.
Liegen was juist iets wat ik zelf heel erg vond bij een ander en nu… nu moest ik wel om mijn eigen dochters te beschermen tegen de grote manipulator Robert. Ik bedacht mij nog wel dat ik de dag daarvoor gelukkig een grote pan met verse Nasi had gemaakt, waar wij twee keer van konden eten. Ik belde ze op en kreeg zowel Amelie als Fleur aan de telefoon.
‘Mam, maak je maar geen zorgen, wij redden ons wel. We moeten allebei toch nog aan ons huiswerk, dus aan ons heb je vanavond ook niet echt veel'. Het grootste voordeel was dat ze al zo zelfstandig waren en begrip hadden voor mijn werk. Na het gesprek keek ik weer op de klok...17:00 uur. Verdomme, ik moet Robert bellen! Uitgerekend nu kwam zijn psychologische manipulatie weer naar boven.
Ik ging er even goed voor zitten, probeerde mij op mijn ademhaling te concentreren. Maar mijn hart ging sneller kloppen van de zenuwen toen ik naar zijn mobiel belde en zijn telefoon hoorde overgaan. ‘Dag Val... Ik ben blij dat je mijn advies van vanmiddag ter harte genomen hebt'. ‘Ik wil weten waar we afspreken,' zei ik zo rustig mogelijk. Ik gunde hem niet dat hij zou weten dat mijn hart in mijn keel zat, de walging nabij.
‘Ik kan je over een kleine anderhalf uur bij jou thuis ophalen'? ‘Nee, dat kan niet. Ik heb thuis gezegd dat ik later thuis zou komen omdat ik naar een potentiële klant moest. Dus mijn dochters verwachten mij vanavond laat wel thuis.’ ‘Aha, nou potentie heb ik genoeg Val, maar dat wist je al’, zei Robert nu quasi grappig. Ik kon er alleen absoluut de lol niet van inzien en bleef rustig.
‘Omdat het etenstijd is, kunnen we misschien onze ontmoeting combineren met eten? Dus zeg maar waar je wilt afspreken’. Het bleef heel even stil aan de andere kant... totdat Robert zei: ‘Ik moet even wat regelen en dan bel ik je binnen een kwartier terug oké. Daarna verbrak hij de verbinding, zonder dat ik nog wat kon zeggen.
Lekker subtiel weer, dacht ik. Maar aan de anderen kant moest hij snel nu een restaurant bellen en reserveren. Ik ging in de tussentijd nog even snel naar het toilet en terwijl ik naderhand mijn handen waste, keek ik in de spiegel naar mijn zelfbeeld en zei hardop tegen mezelf: ‘Val je moet een list verzinnen om van Robert af te komen want hij beheerst zo heel je leven. Er moet toch een manier zijn!’ Daarna nam ik even diep adem en liep terug naar mijn kamer.
Mijn mobiel ging weer. Het was Robert. ‘Zo geregeld. Ben je al benieuwd wat ik zo snel bedacht heb'?
‘Wat maakt het uit, ik heb toch geen keus,’ zei ik op een ijzige toon. Robert trok zich niets aan van mijn reactie en vervolgde met: ‘Val, ik heb voor ons gereserveerd bij Karel V. Ik ben nadat ik bij Claire ben weggegaan in Utrecht gebleven voor zaken, dus ik verwacht je daar met een uurtje oké'?
‘Hangt wel even van het verkeer af natuurlijk, het is spitsuur. Buiten dat, je hoeft je voor mij niet uit te sloven Robert, een gewoon eenvoudig restaurant is ook goed. Het gaat er toch om dat je mij wilt spreken?’ ‘Val, ik heb vandaag gezien dat je er op gekleed bent, dus niet zeuren en luisteren, weet je nog. We moeten beiden eten en daar is het goed. Ik heb je komst al doorgegeven aan de receptie. Jij kunt parkeren op het hotelterrein zelf,
dus ik zie ik jou zo begrepen’. En hij verbrak de verbinding.
Ik betrapte mijzelf erop dat ik begon te vloeken en dat wilde ik helemaal niet, maar deze man bracht nu niet echt het beste in mij naar boven. Hij bleef gewoon een arrogante klootzak die bevelen gaf en verwachtte dat iedereen deze zou opvolgen. Ook ik had geen keus... was mijn teleurstellende conclusie.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein.
Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’.
Hun leven - in Rachels ogen - is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.
Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat 'Jess' vermist wordt.
Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?
Lieve lezers,
Valerie stort zich helemaal op het grote feest van de Van Roovens en is druk met het uitzoeken van de binnengekomen reacties en foto’s van de
Marilyn Monroe prijsvraag.
Valerie negeert alle mailberichten en telefoontjes van Robert. Haar dochters heeft ze gezegd dat ze door een onenigheid met Robert hadden besloten elkaar even niet te zien.
Valerie gaat met de selectie afgerond met 55 gelukkige winnaars naar Claire van Rooven en bespreekt de gang van zaken rondom het feest. Onverwachts gaat de voordeurbel.
Het feest van de Van Roovens - Hoofdstuk 32
Donderdag werd, zoals Loek had aangegeven, de leenauto van de garage voor mijn deur afgeleverd. Omdat ik de woorden van Loek serieus genoeg had genomen, was ik achter het stuur gekropen en een stuk gaan rijden. Irma had aangeboden om mee te gaan, maar ik wilde dit zelf doen. Ik was dan gewoon echt op mezelf aangewezen.
Het ging gelukkig goed, zelfs nog een stukje snelweg en bij Nieuwegein draaide ik weer om richting Utrecht. Gelukkig merkte ik dat ik niet bang was of zo, aangezien de ware toedracht van het ongeluk zo klaar als een klontje was.
Op m’n thuiscomputer kon ik inloggen op mijn werkmail. De dagen daarna stortte ik mij op alle binnengekomen reacties en foto’s voor de Marilyn Monroe prijsvraag die ik via een landelijk dagblad en op internet had geplaatst. Buiten dat moest ik ook nog dingen voor het gewone verjaardagsfeest van Dick van Rooven voorbereiden.
Ik was in totale concentratie in aanloop op beide bijzondere feesten en mijn dochters waren echt fantastisch. Ze hielpen mij in het huishouden en zij respecteerden dat mama niet met hun over haar opdracht kon uitweiden. Niet dat ik ze niet vertrouwde, maar ze waren toch nog op een leeftijd dat ze uit baldadigheid misschien een keer iets aan hun eigen vrienden of vriendinnen zouden vertellen.
De wereld kon soms erg klein zijn en dat risico mocht ik gewoonweg nooit nemen. Gelukkig begrepen ze dat volledig. Met regelmaat zag ik mailberichten binnenkomen van Robert, maar deze opende ik bewust niet.
Ook zijn telefoontjes, die binnenkwamen, nam ik niet aan. Bij de gedachte aan wat Robert had gedaan, kreeg ik een bittere smaak in mijn mond en ik wilde niet dat hij mijn irritatiesnaar zou gaan beheersen, dus was mijn werk een goede afleiding.
Omdat Fleur en Amelie niet begrepen waarom ik na het leuke weekend geen contact meer had met Robert,
had ik ze alleen verteld dat Robert en ik onenigheid hadden gekregen na het weekend en dat wij besloten hadden om elkaar voorlopig niet te zien. Waarop Fleur had gereageerd met ‘OEGH!.. Mannen'! Zij had zelf ruzie met Mart gekregen en voelde zich daardoor met mij verbonden.
Amelie had daarentegen een jongen bij haar op de Havo zitten die ze wel erg leuk vond, dus ze wilde zich er niet in mengen. ‘Mam, je moet gewoon je gevoel volgen hoor’, had ze gezegd. De schatten moesten eens weten, maar toch… ik moest ze beschermen voor zover ik dat kon.
Ik wist niet wat Robert nog allemaal voor snode plannen had, dus voorzichtigheid was geboden. Omdat de mailberichten van Robert aanhielden, had ik hem een korte mail gestuurd met de volgende tekst:
Hallo Robert,
Als er ergens nog een greintje menselijkheid in jou zit en je ook nog een klein beetje zelfrespect hebt,
dan verzoek ik je om mij niet lastig te vallen met je mailberichten omdat ik deze niet zal openen. De telefoon zal ik ook niet aannemen. Ik weet dat wij elkaar nog een keer moeten spreken, al is het om dingen af te ronden, maar nu is het daarvoor niet de tijd. Ik ben zakelijk met een aantal grote klussen bezig en wil mij daar geheel op focussen. Als zakenman zal jij dit als geen ander begrijpen.
Groet, Valerie
Of het zou helpen, wist ik natuurlijk niet, maar instinctief was dit voor mij de beste oplossing. Overigens had ik geen woord gelogen in de mail, ik had twee grote klussen voor de Van Roovens te klaren dus vereiste dat mijn volste aandacht.
Dinsdag 21 maart had ik de selectie afgerond van de 55 gelukkige winnaars. Net toen ik Loek wilde bellen om aan te geven dat ik naar onze klant in Zeist wilde gaan, belde hij mij op. Hij had de laatste keer al aangegeven dat hij het beloofd had en ik vond het attent dat hij het ook deed.
Loek was echt een goed mens en hoewel hij directeur was, had hij met zijn medewerkers toch een meer vriendschappelijke relatie terwijl hij door zijn manier van doen juist het respect van iedereen kreeg. Ik had tegen Loek gezegd dat ik, nadat ik naar Claire van Rooven was geweest, toch naar kantoor wilde komen omdat ik de verzending van de uitnodigingen van de winnaars wilde regelen.
Met Claire van Rooven had ik afgesproken dat ik een extra marge van vijf mensen zou nemen omdat je op de dag zelf toch nog altijd mensen hebt die door omstandigheden afzeggen. Als ze dan toch nog allemaal komen,
is het nog geen probleem hoor Valerie’, had Claire gezegd. Beter iets teveel mensen die als publiek fungeren, dan te weinig'.
Ik had wel met haar afgesproken dat ik bij haar thuis wilde komen omdat zij per slot van rekening akkoord moest gaan met mijn gemaakte keuzes. Meneer Van Rooven zou die ochtend niet thuis zijn dus ik kon met een gerust hart naar Zeist rijden.
Ik had ‘s morgens om tien uur bij Claire afgesproken. Onderweg ging toch weer even het ongeluk door mijn gedachte, niet dat ik bang was, maar ik dacht gewoon aan alles wat daarvoor was gebeurd.
De Van Roovens woonden in een chique appartementencomplex gelegen op enkele honderden meters van het centrum van Zeist, maar met een uitkijk over het ‘Burgemeesterpark’. Hun interieur was compleet met mooie antieke wortelnotenhouten meubelen en prachtige schilderijen. Op de vloer lag donker parket met Perzische tapijten.
Bij de ingang was de portier blijkbaar al op de hoogte gesteld van mijn komst dus kon ik, nadat ik mijn naam noemde, doorlopen naar de lift. Eenmaal boven had Claire mij hartelijk begroet en liet mij snel naar binnen. Nadat ze zag hoe groot de stapel foto’s was die ik had meegenomen, straalde zij van top tot teen.
'Ik moet u bekennen mevrouw Van Rooven dat ik dit één van de mooiste opdrachten vind die ik tot nu toe heb mogen doen.' Claire lachte vriendelijk: 'Ik ben zelf ook erg blij met jou hoor Valerie, maar zeg alsjeblieft Claire tegen mij. Ik vind je een leuke vrouw met een bijzonder empathisch vermogen. Mag ik je vragen of je een partner hebt', vroeg ze ineens met een nieuwsgierige blik.
Normaal gesproken zou ik dergelijke vragen proberen te omzeilen omdat ik privé en zakelijk toch graag gescheiden wilde houden. Maar Claire had gewoon een snaar bij mij geraakt met haar liefde voor haar man. 'Nee, Claire, geen partner. Ik ben zes jaar geleden gescheiden en woon samen met mijn twee dochters, maar ik ben in die tussentijd nog niet de ware tegengekomen, als je het al zo kunt noemen.'
'Meen je dat nu echt? Heb je in die zes jaar geen enkele leuke man ontmoet', vroeg Claire verbaasd. Ik moest in eerste instantie inwendig lachen om de welgemeende bezorgde blik die zij mij toewierp en schudde nee. 'Ik heb wel hier en daar een korte relatie gehad maar ja, laat ik zeggen dat het toch altijd weer op een grote teleurstelling is uitgelopen. Nu ben ik zelfs een beetje murw van alles wat mannen betreft.'
'O, meid toch, dat zal allemaal toch nog wel meevallen? Maar er zijn gelukkig nog heel veel leuke single mannen op de wereld en jij komt er vast nog wel eentje tegen, vandaag of morgen en die man mag dan denk ik in zijn handen knijpen', giebelde Claire enigszins.
'Dank je wel voor het lieve compliment, Claire, lachte ik ‘maar zullen we nu samen de uitgekozen inzendingen en de foto's doornemen, dan kunnen we daarna ook nog wat dingen voor het gewone feest doornemen. Vanmiddag rijd ik naar de zaak voor de verdere afhandeling van de winnende inzendingen.'
Claire begreep gelukkig dat ik verder niet over mijn eigen privé aangelegenheden wilde praten. We gingen er samen eens goed voor zitten. Claire keek haar ogen uit toen ze zag dat er legio mannen zijn die zich graag verkleden als vrouw, maar dan ook weer niet te uitbundig. Tussen de inzendingen zaten ook een paar excentrieke vrouwen die er van genoten om zich op te doffen, als of ze in de jaren twintig leefde.
Ik had aan Claire ook een clausule laten zien die ik aan de winnaars zou meesturen. Hierin was weer een geheimhoudingsverklaring in opgenomen omdat integriteit hier absoluut meespeelde en oprechte deelnemers zouden geen probleem hebben om de verklaring te ondertekenen. Claire was erg onder de indruk van de inzendingen, selectie en de geheimhouding procedure. Alles was ingedekt.
‘Zelf had ik het zeker niet beter kunnen doen Valerie, echt fantastisch’, zei ze opgetogen. Eerder had Claire al papier uitgezocht en het lettertype wat zij op de uitnodiging wilde hebben en ik liet haar het uiteindelijke resultaat zien.
'O, de uitnodiging is echt mooi geworden hè. Wij krijgen uiteraard ook nog een exemplaar als aandenken'? ‘Natuurlijk Claire, er komt ook nog een fotograaf en ik zal persoonlijk zorgen dat de uitnodiging ook in het fotoalbum komt.'
Claire en ik hadden echt het grootst mogelijke plezier en schoten ook vaak in de lach omdat wij ons beiden afvroegen hoe Dick zou reageren als hij achter zijn grote verrassing zou komen. Ik zou zorgen dat de winnaars diezelfde dag nog een brief toegezonden zouden krijgen met daarin hun prijs... op een A5 formaat zwart-wit foto van Marilyn Monroe met daaronder in gouddruk de uitnodiging voor het feest op 8 april 2006.
Het tweede wat ik met haar moest bespreken was hoe wij Dick van Rooven gingen ‘overvallen’ met zijn verrassing. Claire had tegen haar man gezegd dat zij een luxe weekend geboekt had in een hotel, maar in plaats daarvan zou zij naar het landgoed in Doorn rijden met een smoesje voor het andere feest en ik zou daar voor hun klaarstaan, met champagne en al.
'Nog een kopje koffie Valerie'? 'Eentje dan nog, maar wij moeten zo ook nog even wat dingen voor het gewone feest doornemen Claire, voordat ik naar de zaak kan gaan.’ ‘Ja, leuk allemaal hè. Ik heb zoals je gevraagd hebt de lijst met de namen van de mensen die wij hebben uitgenodigd en die ook al hebben aangegeven dat ze komen voor je klaargelegd, maar nu eerst nog een kop koffie’.
Claire stond net op om naar de keuken te lopen, toen haar voordeurbel ging. Ze verontschuldigde zich bij mij met 'wie kan dat nu weer zijn? Ik verwacht niemand' en liep de gang in. Ik hoorde een soort vreugdekreet en moest glimlachen om de hartelijke spontane woorden.
'Hallo jongen, wat een enorme verrassing. Maar hoe ben jij binnengekomen, de portier heeft niet naar boven gebeld. Dick is niet thuis hoor, als je hem wilt spreken, moet je naar de zaak gaan. Eigenlijk heb ik niet echt tijd voor je omdat ik nét in bespreking zit, maar vooruit, kom even binnen dan'.
Het was een waterval aan woorden van Claire. Ik had net de geselecteerde foto's en brieven in een map gedaan en was deze in mijn tas aan het stoppen. Ik hoorde de man in kwestie amper reageren omdat deze meer aan het fluisteren was naar Claire dan gewoon hardop praten. ‘Je moet nog even in de gang blijven staan hoor’,
riep Claire en ze liep naar binnen en fluisterde al wuivend: ‘heb je ‘alles’ opgeborgen'?
Ik knikte en zat alweer met de papieren van het gewone verjaardagsfeest voor mij. ‘Oehoe, zei Claire weer helemaal in haar nopjes, neem mij niet kwalijk Valerie, maar ik krijg helemaal spontaan bezoek van een goede vriend van de familie. Hij is ook degene die jullie aan mij en Dick heeft geadviseerd voor zijn verjaardagsfeest op 20 mei', zei ze met een knipoog naar mij.
Claire was duidelijk in haar nopjes. 'Ja, heb je nu nog je jas niet opgehangen’, riep ze vrolijk de gang in. ‘Ik wilde net nog een kop koffie voor ons gaan inschenken, maar laat mij je eerst voorstellen aan de medewerkster van The Theme die mij helpt met het organiseren van het feest’.
Ik was nu toch wel nieuwsgierig geworden wie er in de gang stond en wie ons bedrijf aan Claire van Rooven had geadviseerd. Ons klantenbestand was in de loop der tijd wel flink gegroeid, maar ik kende de meeste in ieder geval wel van naam.
Claire stond nog in de deuropening, liet de man naar binnen en sloot toen de deur. ‘Valerie, mag ik je hierbij voorstellen aan een goede vriend van Dick en mijzelf? Ik geloofde mijn eigen ogen niet toen ik zag wie de woonkamer binnenliep en merkte dat ik even moest slikken. Het was Robert!
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier, van het volgende hoofdstuk.
Vive la France is een lichte thriller van Linda van Rijnen en zorgt voor een paar uurtjes leesplezier op vakantie.
Zo zit je uiteindelijk toch weer op het puntje van je strandstoel!
Samenvatting
De kampeervakantie van Esther en Rob wordt overschaduwd door zijn vreemde gedrag. Als Esther met haar dochter terugkeert van een dagje Parijs, is alles op slag anders.
De gezellige kampeervakantie met het gezin, verloopt de eerste dagen precies zoals Esther de Koning had gedacht en gehoopt. Niet voor niets had ze er enorm naar uitgezien om weer eens lekker met zijn drieën op vakantie te gaan.
Maar al snel begint haar man Rob zich vreemd te gedragen, hij heeft weinig aandacht voor zijn gezin en zit continu op zijn telefoon. Er ontstaan irritaties, vooral bij Esther. Die bereiken een hoogtepunt als Rob ineens en zonder reden van camping wil veranderen. Nu is niet alleen Esther maar ook Isa de dupe van zijn vreemde gedrag.
Op de nieuwe camping lijkt het beter te gaan, maar dat is slechts van korte duur. Rob schuift het af op problemen op zijn werk, maar Esther kan dat maar moeilijk geloven.
Als Esther en Isa terugkeren van een dagje shoppen in Parijs, is Rob er niet om hen op te halen van het station. Ook reageert hij niet op de oproepen en berichtjes. Maakt Rob het nu al te bont of is er heel iets anders aan de hand.
Nu de vakantie voor velen voor de deur staat en je houdt van lezen, dan kun je in ieder geval je slag slaan bij de boekwinkels.
Eén van de boeken die ik aanraad en zelf ga lezen op mijn minivakantie volgende week is: Costa del Sol van Suzanne Vermeer.
Kleine samenvatting van het boek
Sinds ze een jaar geleden weduwe is geworden, heeft Eline Sanchez er alles aan gedaan om de levens van haar en haar kinderen Alex en Maria weer op orde te krijgen. De komende zomervakantie zullen ze met z'n drieën doorbrengen in Spanje, het geboorteland van hun vader.
Maar in plaats van een verblijf bij de grootouders van haar kinderen heeft Eline een verrassing in petto:
een vakantie aan de zomerse zandstranden van de Costa del Sol.
Aanvankelijk lijkt het een groot succes te worden, maar wat begint als een reis om een triest verleden af te sluiten, eindigt in een gevecht op leven en dood...
Lieve lezers,
Valerie is de dood ontsprongen na een aanrijding met een vrachtauto, die haar portier aan gruzelementen heeft gereden.
Als ze was uitgestapt, had het anders met haar afgelopen.
De schrik brengt haar in een lachstuip, pijn heeft ze niet van het ongeluk maar van alles wat zich hiervoor heeft afgespeeld.
Aan de dood ontsprongen - Hoofdstuk 31
Mijn lichaam trilde van top tot teen van de schrik en het enige wat ik besefte, was dat ik nog net op tijd mijn hand terug had getrokken nadat ik het portier had opengegooid. De ontplofte airbag drukte mijn borsten plat. Het portier lag buiten verschrikkelijk toegetakeld, verderop kwam een vrachtauto tot stilstand. De chauffeur kwam op me af terwijl hij over zijn overall wreef en dit recht trok.
‘Mevrouw, gaat het, mankeert u niets, bent u niet gewond'? Ik keek stoïcijns naar zijn gezicht en schudde zachtjes nee. ‘Toen u het portier opende kon ik niks meer ontwijken. Goddank dat u niet direct bent uitgestapt, anders was u er nu niet meer geweest'.
Ineens stond er een vrouw naast de chauffeur. ‘Mevrouw, ik heb voor de zekerheid 112 gebeld en die sturen een ambulance en de politie', zei de vrouw rustig tegen mij. Ik wauwelde iets van ‘dank je wel,' maar was er toch niet helemaal bij met mijn gedachte. Wat was er nu toch gebeurd, waarom was ik hier? O ja... ik wilde mijn mobiel pakken, bedacht ik mij toen.
Daarna schoot ik in de lach… dat was achteraf gewoon de schrikreactie. ‘Hahahaha... ik heb nèt vandaag deze nieuwe leaseauto bij de garage gehaald, hahahaha.’ Ik kon niet ophouden met lachen, maar het was geen hartelijke lach, nee het was een lach van zenuwen.
‘Blijft u nu maar rustig zitten hoor mevrouw’, zei de vriendelijke vrouw weer tegen mij. ‘Er komt zo hulp aan en alles komt wel weer goed. Het is maar een auto'. Niet veel later was de straat uitgelopen om het ‘spektakel van de aanrijding’ te bekijken. Allemaal nieuwsgierige mensen en ik voelde mij net een aapje in de dierentuin.
Voor mij bleef het allemaal een beetje wazig en ik staarde terug naar de mensen, die weer naar mij staarden.
Een paar uur later zat ik thuis op mijn eigen bank. Het ambulancepersoneel had mij onderzocht en gelukkig was er op het eerste gezicht geen letsel geconstateerd, maar wel was ik in een lichte shocktoestand, dus werd er door de artsen geadviseerd om het rustig aan doen de komende dagen. De politie hielp met de afhandeling van de aanrijdingformulieren en mijn gehavende auto werd weg getakeld door de ANWB.
Ik verontschuldigde mij nog bij de vrachtwagenchauffeur, want die was zich ook helemaal rot geschrokken natuurlijk. Ik had mijn mobiel op ‘stil’ gezet en toen ik deze pakte om Irma te bellen, zag ik 6 gemiste gesprekken van Robert en een aantal SMS-jes die ik direct zonder te lezen wiste. Daarna belde ik Irma,
vertelde haar van de aanrijding en vroeg of zij mijn klant wilde bellen voor een andere afspraak. ‘Ik spreek je later nog wel Irma,' had ik gezegd. ‘Ik word zo thuisgebracht en ik moet het allemaal even verwerken.’
Nu thuis, zittend op mijn bank, staarde ik voor mij uit en merkte dat ik half ingedoken aan het ‘wiegen’ was.
Mijn tranen liet ik de vrije loop. Robert was de oorzaak van alle ellende. Als mijn verrassing gelopen was zoals ik mij dat had voorgesteld, had ik gewoon helder in mijn nieuwe auto gezeten en waren mijn portier en de voorkant van mijn auto niet aan gruzelementen gereden door de vrachtwagen.
Ik had Fleur en Amelie nog niet gebeld omdat ik ze niet onnodig wilde laten schrikken. Fleur zou na schooltijd direct doorgaan naar Mart omdat ze die avond samen naar de bioscoop zouden gaan. Amelie zou om een uur of vier thuis komen. Ik had mij voorgenomen om Fleur te bellen net voordat Amelie thuis zou komen.
Amelie zou ik rustig met een kopje thee vertellen dat mama een ongelukje had gehad en dat de net nieuwe auto nu al total loss was dankzij de onoplettendheid van moeders. Mijn mobiel ging en ik zag in het scherm, dat het Irma was. ‘Hai,’ was het enige wat er monotoon uit mijn mond kwam toen ik aannam. ‘Loek en ik zijn over vijf minuten bij je Val. Loek wilde persé even komen kijken of alles wel goed met je gaat’.
Niet lang daarna ging de voordeurbel. Ik keek op de klok en het was 13.33 en ik stond op om open te doen voor Irma en Loek. Ik zag dat Loek en Irma verschrikt naar mij keken. Mijn gezicht was natuurlijk niet op z’n fraaist na al dat gehuil en mijn handen hadden ook veel door mijn haren gezeten, dus kon ik mij voorstellen dat ik er niet uitzag.
‘Val, wat heb je ons laten schrikken’, zei Loek terwijl hij mij omhelsde en even vasthield. Ik merkte dat hij meende wat hij zei. Hij keek mij op een warme en hartelijke manier aan. Daarna kreeg ik van Irma twee dikke knuffels op mijn wang. ‘Je hebt echt wel een paar engeltjes op je schouders zitten Val, anders hadden wij hier nu niet met z’n drieën gestaan’.
‘Kom binnen,’ zei ik zachtjes. Irma kende mijn keuken goed en bood aan om koffie voor ons te zetten zodat ik met Loek in de woonkamer kon praten. ‘Val, ik wil dat je even een paar dagen gewoon de tijd voor jezelf neemt, je moet over een dergelijk ongeluk niet te makkelijk denken’, zei Loek bezorgd.
Zijn oprechte bezorgdheid deed mij goed. Ik hield veel van mijn werk en hij was gewoon een fijne man om voor te mogen werken. Dat hij nu hier was, gaf me moed om de draad weer op te pakken met werken. ‘Ja, maar ik ben druk met de voorbereidingen voor het feest van mevrouw Van Rooven. Als ik vanuit huis mag werken dan ga ik akkoord Loek, anders kom ik gewoon naar de zaak. Ik kan de komende dagen de selectie maken van 168 mensen die zich voor de Marilyn Monroe wedstrijd hebben opgegeven. Ik moet er uiteindelijk 55 uit sorteren.’
‘Als je ook maar aan jezelf denkt Val’, zei Loek nu met een serieus gezicht. Ik heb geregeld dat er een leenauto van de garage bij je thuis wordt afgeleverd, want het is wel belangrijk dat je weer snel achter het stuur kruipt, als je begrijpt wat ik bedoel. Dan hoef je de auto in ieder geval niet zelf op te halen'.
‘Ik begrijp het helemaal Loek, dank je wel voor alles, je bent een goed mens. Ik tref het met een werkgever zoals jij.’ ‘En dat zeg jij? Val weet je wat voor een enorme toegevoegde waarde jij voor The Theme bent? Niet zo bescheiden meisje, jij hebt geholpen om The Theme groot te maken. Maar buiten dat ik je werkgever ben, ben ik ook een goede vriend hoop ik'.
Irma kwam binnen met de koffie en ik vertelde nu aan beiden over de aanrijding en dat de oorzaak gewoon was dat ik per abuis mijn mobiel in de achterbak had gelaten en deze wilde pakken, maar door mijn onoplettend mijn portier open had gegooid. ‘Tja, die dingen kunnen gebeuren, gelukkig is er alleen materiële schade’, zei Loek terwijl hij beschermend mij op mijn schouders klopte.
De hele voorgeschiedenis met Robert zou ik later alleen maar aan Irma vertellen, dat ging Loek niet aan.
Irma was per slot van rekening mijn beste vriendin en wij konden altijd onze problemen bij elkaar kwijt,
die ook alleen onder ons zouden blijven. Ik zag Irma wel kijken met een vragende blik over hoe mijn verrassing nu gelopen was. Het enige wat ik kon doen was een blik van ‘ik vertel het je zo wel’ te geven.
Loek verontschuldigde zich even om naar het toilet te gaan. Zodra hij de woonkamerdeur achter zich had gesloten, schoot Irma mijn kant uit en fluisterde: ‘Hoe reageerde Robert op je ongeluk? Ik had hem hier eigenlijk wel verwacht'. Omdat ik niet wist hoe lang Loek op het toilet zou blijven, fluisterde ik terug: ‘Als je later op de dag nog tijd hebt dan wil ik graag mijn hart bij je luchten. Robert heeft mij in een val laten lopen met het hele verkrachtingsverhaal, maar ik wil niet dat Loek het hoort oké?’
Irma’s ogen werden groot van verbazing en ze knikte begrijpend. Op dat moment kwam Loek de woonkamer weer binnen. ‘Zo Val, ik moet helaas weer verder, maar Irma kan nog wel heel even blijven, we zijn met onze eigen auto’s gekomen en het heeft voor Irma weinig zin om vandaag nog terug te gaan naar het werk.’
Loek pakte mij bij mijn schouders en keek me aan. ‘Dus we hebben hierbij afgesproken dat jij nog een paar dagen thuis blijft en ik bel je volgende week uiteraard op om te horen hoe het met je is oké'? Hij gaf mij drie vriendschappelijke zoenen op mijn wang en daarna verliet hij mijn huis.
Nadat Loek was vertrokken, vertelde ik Irma alles wat er was gebeurd en hoe mijn verrassing een groot fiasco was geworden. Ik merkte dat ik tijdens mijn verhaal aan Irma zelfs niet meer kon huilen omdat ik mij leeg voelde. Het was alsof ik een nuchterheid over mij heen had gekregen die tevens een gehardheid en verbitterdheid met zich meebracht.
‘Robert heeft echt alle registers opengetrokken om jou voor zich te winnen he Val, alleen heeft hij het wel op een hele bizarre en gemene manier gedaan’, zei Irma terwijl ze haar hand op mijn schouder legde.
‘Klopt, Irma, Robert is gevaarlijker dan ik dacht. De vraag is alleen, hoe moet ik dit nu verder gaan aanpakken.
Ik ben bang dat ik nog niet van Robert af zal zijn, ondanks dat ik weet dat hij zelf erg geschrokken is dat ik erachter ben gekomen. Het bewijst maar weer dat de leugen nog zo snel kan zijn, de waarheid deze zal achterhalen.'
Irma knikte begrijpend. Nadat zij ook weer was vertrokken, belde ik Fleur op om haar sowieso gerust te stellen dat er niets met mama aan de hand was, maar dat ik die middag wel een ongelukje had gehad met mijn net nieuwe leaseauto.
Later toen Amelie thuiskwam en ik haar ook op de hoogte had gebracht, vertederde het mij dat buiten Amelie ook Fleur toch naar huis was gekomen. Fleur had gezegd dat haar biosavondje met Mart nog wel een andere keer kon plaatsvinden, maar dat ze juist nu bij mij wilde zijn. ‘Mam, je hebt toch een ongeluk gehad, dus je kunt dan wel stoer doen, maar ik ben al blij dat je verder niets mankeert’. Amelie kon dat alleen maar bevestigen.
Ik werd de rest van de dag door mijn dochters heerlijk ‘in de watten gelegd’. Ze gingen samen het avondeten maken en ik mocht helemaal niets anders doen dan met mijn benen op de bank gaan zitten en een tijdschrift lezen. Ik probeerde mij te concentreren op wat er in het blad stond, maar ik staarde naar letters die niet binnenkwamen.
Het ongeluk had er wel voor gezorgd dat ik een rode vlek op mijn arm had. Dat kwam door de snelheid van het uitklappen van de airbag had de verpleegkundige van de ambulance gezegd. Ik had zelfs nog mazzel gehad.
Heel vaak maakte ze mee dat mensen botbreuken of kneuzingen overhielden van een airbag. Het deed gelukkig niet erg veel pijn. De pijn die ik wel voelde was van heel andere aard en had zich inmiddels diep geworteld.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter, van het volgende hoofdstuk.
Valerie zit met haar hoofd in de wolken vanwege het onstuimige seksweekend met Robert.
Ze gaat haar nieuwe auto ophalen en wil hem daarna verrassen met een picknick.
Degene die verrast wordt, is echter Valerie,
maar ze is allesbehalve blij.
Met beide benen weer op de grond - Hoofdstuk 30
Het eerste wat Fleur en Amelie zondag tegen mij zeiden toen ze thuiskwamen was: ‘Nou, mam, zo te zien heb jij een leuk weekend gehad’, zei Fleur met een grijns op haar gezicht. ‘Je straalt helemaal'! ‘Kan hij ook lekker zoenen mam,' vroeg Amelie erachteraan, waarop Fleur haar een kleine stoot gaf en zei: ‘Dat vraag je toch niet tut’.
Ik kon mijn lachen niet inhouden om die twee en zei alleen maar: ‘Ja, jullie moeder heeft een érg leuk weekend gehad.’ Ik kon beter zeggen fantastisch. Ik had ieder moment ervan genoten, maar dat was niet voor hun oren natuurlijk. Fleur en Amelie vonden het allemaal alleen maar mooi en respecteerden mijn eigen privé wereld hierin.
Robert kenden ze nog alleen maar uit mijn verhalen. Ik had ze eigenlijk maar gedeeltelijk verteld hoe het tussen Robert en mij zat. Ze wisten dat ik ooit een feest had georganiseerd voor Robert, maar ik had gewoon gezegd dat het een Venetiaans Carnaval was en verder dat wij langzaam kennis hadden gemaakt. Dat was voldoende.
Zelfs Irma had die maandag alleen maar met verwondering naar mij gekeken, toen ik haar het één en ander over het afgelopen weekend had verteld. ‘Het leven kan soms rare wendingen maken hè Val. Waren je vooroordelen dan misschien toch verkeerd en is het helemaal niet zo’n verkeerde man'?
‘Irma ik weet het niet. Het enige wat ik weet is wat ik voel en dat is behoorlijk verwarrend, maar aan de andere kant een heerlijk gevoel.' Anders kon ik het ook niet omschrijven. 'Maar... ik heb een drukke dag en ga vandaag mijn nieuwe auto ophalen.' ‘Oh ja, dat is waar ook', zei Irma. ‘Hoe laat heb je de afspraak bij de garage'?
‘Ik ga aan het einde van de dag, ik moet ook nog kijken hoe de voortgang is in onze nieuwe zaal.
Vandaag worden de projectoren geïnstalleerd, dus wil ik wel kijken of de installateurs op tijd beginnen.
Die jongens schrijven per uur en je weet dat wij de vorige keer door dat andere bedrijf werden opgelicht.
Daar hoef je bij mij niet mee aan te komen.'
‘Altijd weer de perfectionist’, zei Irma met een lach om haar mond. ‘Ja, ik kan er ook niets aan doen Irma.
Weet je, ik ben gewoon van dit bedrijf gaan houden omdat ik hier de kans heb gekregen om mij te ontwikkelen en ik wil dan ook niet dat Loek belazerd gaat worden.’
De zaal die eerst nog het thema ‘Sprookjes uit alle windstreken’ had, waar The Theme in 2003 mee was begonnen, was nu al aardig aan het veranderen. Het nieuwe thema zou ‘color your life’ gaan heten en hoewel de zaal eigenlijk helemaal wit was, konden de projectoren zorgen voor de kleuren. Nu leek het wel een zaal die door Jan de Bouvrie was gestyled.
Ik had ook in samenspraak met Loek besloten om twee grote bioscoopschermen te plaatsen, zodat er filmbeelden of videoclips geprojecteerd konden worden. De projectoren die geïnstalleerd zouden worden, konden de zaal steeds in de gewenste kleur omtoveren. Alles liep op schema en morgen zouden de meubels geleverd worden.
Nu was het al weer woensdag en ik was gewoon in een romantische bui. De vlinders gierden door mijn buik.
Als iemand mij vier maanden geleden had gezegd dat ik op woensdag 15 maart 2006 aan mijzelf zou bekennen dat ik verliefd geworden was op Robert Noorwoud, had ik de persoon in kwestie compleet uitgelachen en voor gek verklaard. Temeer omdat ik Robert toen alles behalve een man vond om verliefd op te worden.
Na de reddingsactie van de verkrachtingspoging ben ik heel langzaam anders gaan kijken naar hem. Ook het feit dat hij zomaar één miljoen dollar aan het ziekenhuis waar hij lag had gedoneerd, vond ik mooi. Het zou voor nieuwe apparatuur gebruikt gaan worden, waardoor de artsen sneller prognoses konden maken.
Zoals iedere kantoordag begonnen Irma en ik altijd aan de koffie. ‘Weet je wat ik ga doen Irma? Ik ga Robert vandaag verrassen met een lunch.' ‘Hoe kom je daar zo ineens bij'? ‘Gewoon lekker impulsief. Ik heb vanmiddag toch een afspraak staan in de buurt van zijn kantoor, dus als ik eerder weg ga, kan ik Robert nog verrassen.
Dan laat ik hem meteen mijn nieuwe auto zien en ben ik benieuwd hoe hij daarop zal reageren, wetende dat ik zijn auto heb afgewezen.'
‘Hoe weet je dan dat je gelegen komt'? ‘Ik ga gewoon op de gok, anders is het geen verrassing meer. Als hij er niet is, heb ik gewoon pech en is er nog niets aan de hand. Mijn gevoel zegt gewoon dat ik naar hem toe moet gaan, dus volg ik dat gevoel.' Irma moest lachen om mijn impulsieve idee.
‘Val, gewoon lekker doen. Ik ga weer even naar mijn eigen stekkie, heb straks ook een gesprek voor een teambuilding dag, dus ga vanmiddag lekker genieten oké’? Irma liep met een zwaaibeweging mijn kamer uit.
Ik belde onze catering op en verzocht ze om een lunchpakket voor twee personen te maken.
Bij onze rekwisietenkamer vroeg ik aan Suzan of ze een leuk lunchmandje te leen had voor mij. Toch handig als je werkt bij een bedrijf als The Theme, er waren altijd wel leuke rekwisieten die je kon lenen. Ik tekende het ‘uitleen document’ en Suzan overhandigde mij een traditionele rieten mand, met een boerenbont binnenkant, borden, bestek en glazen en twee klepjes, die als deksel fungeerden.
Zo, nu alleen nog even bij de catering mijn lunchpakket afrekenen en ik had alle spullen bij mij die ik nodig had. De catering had twee pistoletjes gezond gemaakt en nog twee verse croissantjes en twee mueslibollen,
wat boter en jam en een mooie fles prosecco. Meer dan voldoende voor een uitgebreide lunch.
Nog even alles checken. Spullen voor mijn verrassingslunch aan Robert. Check. Spullen voor mijn afspraak daarna. Check. Nog even mijn make-up bijgewerkt en haren gekamd, eau de toilette en lippenstift. Een laatste kritische blik in de spiegel en... klaar om te gaan.
Aan de receptioniste had ik doorgegeven dat ik de rest van de dag waarschijnlijk afwezig zou zijn, omdat ik ook niet wist hoe lang mijn afspraak daarna zou duren, maar dat ik bij nood uiteraard mobiel bereikbaar zou zijn.
In mijn auto had ik een CD opgezet en galmde vrolijk mee met de muziek. Toen ik na ruim een uur het parkeerterrein van het kantoor van Robert opreed, voelde ik weer de opwinding door mij heen gaan. Zou hij er zijn? Zou hij mijn verrassing leuk vinden? Ik parkeerde mijn nieuwe auto in een van de parkeerhavens en deed van binnen uit mijn kofferbak open. Mijn mobiel haalde ik uit de carkit en deed deze in mijn handtas.
Nadat ik uit mijn auto was gestapt en net mijn spullen uit mijn achterbak wilde pakken, hoorde ik de stem van Robert die richting de parkeerplaats liep met nog een persoon. Verdorie, dacht ik, hij mag mij nu nog niet zien, anders is mijn verrassing verpest. Ik bleef heel stil staan, zette zachtjes mijn handtas in de achterbak, hield de klep van mijn achterbak zo omhoog dat ze mijn gezicht niet konden zien door de achterruit. Toen hoorde ik nog een stem.
‘Het was weer eens erg fijn zaken met je doen Robert, het is nu nog veel te vroeg in de ochtend, maar volgende keer gaan we samen weer eens een biertje drinken oké'? Hé.., werd ik nu gek? Die stem herkende ik...
nee, nee, je hallucineert Val, dat kan onmogelijk, dacht ik er direct achteraan. Toen hoorde ik Robert zeggen:
‘Doen we jongen, het is inderdaad nog veel te vroeg voor een biertje. Doe de groeten aan je vrouw van mij oké’?
‘Zal ik zeker doen Robert, ik ga er nu snel van door, dank je wel hè’, zei die andere stem weer. Ik kon het nu toch niet laten om even te kijken of de stem die ik net hoorde inderdaad een waanidee van mij was of dat ik het toch bij het juiste einde had. Het was een gevoel of er iets onverwachts op de loer lag. Ik deed de achterklep half naar beneden en stond toen oog in oog met Robert en...
Ik hoorde een donderend geluid. Het was heel even of ik de grond onder mij voelde wegzakken. Alsof mijn oren begonnen te suizen en ik in een andere dimensie terecht was gekomen. Ik merkte dat ik begon te trillen op mijn benen. De stem die ik herkende behoorde aan niemand anders toe dan aan… Daan!
Daan de verkrachter. Daan de perverse klootzak die mij nachtmerries had bezorgd na zijn poging mij neer te steken als ik niet zou luisteren. Zowel Daan als Robert keken nu verschrikt naar mij. Het leek wel alsof het volgende moment uren duurde. Wij stonden daar met zijn drieën en niemand die iets durfde te zeggen.
Ik keek van Daan, naar Robert, naar Daan en weer naar Robert. Het leek alsof ik van achteren met een aantal dolken in mijn rug werd gestoken. De dolksteken drongen zonder vleesverwondingen diep mijn hart binnen.
Ik voelde mij zeldzaam naïef en mijn lichaam had een gevoel van top tot teen circulerend kippenvel en transpiratie, die elkaar onophoudelijk afwisselden.
Robert maakte een beweging naar Daan, dat hij maar beter kon gaan. Wat hij dan ook redelijk snel deed.
Daan keek mij ook niet meer aan en ik hoorde zijn auto even later van het terrein wegstuiven. En ik... ik stond nog steeds alleen maar met een blik van ‘waarom' naar Robert te kijken.
Ik bleef Robert stoïcijns aankijken. Onbeweeglijk. De tranen biggelden inmiddels over mijn wangen en het was net alsof er binnen in mijn hoofd een soort explosie afspeelde. Ik deed mijn mond open, maar... er kwam geen geluid uit. Robert wilde net een poging doen om naar mij toe te lopen. Ik gaf hem met mijn rechterhand een stopteken en aan de blik in mijn ogen zag hij dat hij beter kon blijven staan.
De achterklep gooide ik nu met een knal dicht. Ik pakte de autosleutels uit m’n jaszak en klikte mijn portier open, zonder mijn blik van Robert af te wenden. ‘Valerie, ik...’ probeerde Robert te zeggen, met een spijt in zijn stem van heb ik jou daar. ‘Kop dicht!’ schreeuwde ik en wees met mijn rechterhand op afstand naar zijn gezicht. ‘Jij... jij ontiegelijke hufter. Smerige onmenselijke klootzak! Val hartstikke dood, hoor je! Jij bent gewoon echt de duivel, go to hell!'
Terwijl ik mijn blik op Robert hield, stapte ik in mijn auto en deed mijn riem om. De boodschap in mijn ogen was ‘waag het niet om nu ook maar iets te zeggen of te doen’ Mijn tranen kon ik niet in bedwang houden, ik dacht dat ik gek zou worden. Voordat ik van het parkeerterrein af was, werd ik kots misselijk en ik had bijna het gevoel dat ik moest overgeven.
Ik deed mijn voet van het gaspedaal waardoor de auto bijna tot stilstand kwam. Met mijn hoofd leunde ik op mijn handen, die het stuur vasthielden. De draaiende motor en mijn huilen waren de enige geluiden die je kon horen. Kreten van gekwetstheid en verdriet. Zo kon ik niet weg. Ik moest mijzelf eerst bij elkaar rapen,
voordat ik weer wegreed.
Opeens hoorde ik dat er op mijn achterruit geklopt werd en ik hief mijn hoofd op van het stuur. Robert stond daar met een lijkwit gezicht en tranen in zijn ogen. Snel drukte ik de deurvergrendeling in. ‘Val, doe open’, schreeuwde Robert in paniek. ‘Val, ik moet je spreken, ik wil het je uitleggen’. ‘Kom op Val, doe open'!
Ik keek naar het betraande paniekerige gezicht van Robert. ‘Hoezo... ik moet je spreken... wat... ik moet'!
Zijn reactie was exact wat ik nodig had, droogde mijn tranen en wendde mijn gezicht van hem af. Ik voelde mij ijskoud van binnen en de laatste keer dat ik mij zo leeg had gevoeld, was toen de vader van mijn kinderen mij aangaf ‘dat ik en de kinderen niet belangrijk voor hem waren’.
Maar toch was dit gevoel nog vreemder. Ik was bedonderd, belazerd, in de maling genomen en Robert had keihard tegen mij gelogen. Dit was niet te verkroppen. De impuls die naar boven kwam was dat ik mijn linkerhand omhoog deed met alleen mijn middelvinger in de hoogte wijzend en daarna drukte ik mijn gaspedaal in en reed weg, met Robert in mijn vizier.
Hij keek mij alleen nog na met een verbijsterde blik. Nog steeds met een gevoel van gekwetstheid ging er van alles door mijn gedachte. Er kwam een gevoel naar boven die enorm pijn deed, het was een gevoel van leegte naar Robert, voor wat hij mij had aangedaan. Daarna gevolgd door een schaamtegevoel die plaats maakte in mijn eigen bewustzijn.
Robert had het hele verkrachtingsverhaal in scene gezet om mij uiteindelijk voor hem te laten vallen! En ik...
ik was er met open ogen ingetrapt! Robert moést en zou mij hebben, zoals hij al zo vaak had gezegd.
Niet linksom dan rechtsom zal hij gedacht hebben.
Maar dat hij zo laag kon zinken om mij in doodsangst een bijna verkrachting te laten meemaken en waar ik daarna nog de nodige nachtmerries aan over had gehouden. Ik had die nachtmerries verdorie zelfs nog aan Robert gemaild en hij had mij weten te sussen. Ik kreeg een flash back van de morgen na onze mooie vrijpartij.
Robert had toen gezegd: ‘Weet je, het heeft al met al heel wat voeten in de aarde gehad om jou de mijne te maken, maar het is uiteindelijk toch gelukt'. Zouden, buiten Daan, de twee ‘hulpjes’ van Robert ook in het complot gezeten hebben? Er ging teveel door mijn hoofd, het was één grote warboel. Een gedachte ging door mij heen. Voor zijn egocentriciteit zou Robert een ‘Tony award’ moeten ontvangen als scenarioschrijver van de verkrachting.
Mijn ouders, ik miste mijn ouders... nu meer dan ooit. Ik reed wel auto maar waar was ik ook al weer?
Mijn gezicht ging naar de bijrijderstoel waar de spullen lagen voor later die middag. Oh ja… mijn afspraak met de klant... maar dat boeide mij nu niet. Ik wilde mijn kinderen bellen. Even hun stem horen, meer niet,
gewoon even hun stem.
Ik realiseerde me dat mijn mobiel nog in mijn handtas in de achterbak lag en bedacht me dat ik ergens moest stoppen. Ik was net van het industriegebied gereden waar de containers als legoblokjes opgestapeld lagen. Daar in die woonwijk zag ik een mogelijkheid om even te stoppen. Ik parkeerde de auto aan de zijkant van een straat. Ik had verder niet gekeken en opende het portier om uit te stappen.
Een doffe klap en een schreeuwreactie was het enige dat daarna hoorbaar was.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluier van het volgende hoofdstuk.
Nog 1 hoofdstuk te gaan. Daarna stop ik helaas met het delen van hoofdstukken.
Maar natuurlijk blijf ik jullie wel informeren over mijn nieuwe roman en al het nieuws rondom ‘Koninklijk Complot’.
Heel veel leesplezier.
Galadiner - hoofdstuk 29
Er is bijna een jaar verstreken als Diana en Dodi elkaar op een namiddag in oktober 1993 tijdens een staatsdiner op Buckingham Palace weer ontmoeten. Het weer is nog schitterend en het is zelfs warm voor de tijd van het jaar.
Dodi’s goed gesneden, zwarte zijden kostuum past precies om zijn perfecte lichaam en hij draagt een bijpassende rode Dior-das op een smetteloos wit overhemd. Zijn leren schoenen zijn net als zijn kostuum met de hand gemaakt in Milaan en glanzen als het zonlicht erop valt. Aan zijn linker ringvinger draagt hij een zegelring met zijn initialen.
Dodi is altijd ontspannen en volgens de laatste mode gekleed. Hij heeft iets innemends, iets vriendelijks en jongensachtigs en hij is beslist buitengewoon knap. Een echte gentleman die een zekere zachtheid uitstraalt. Als hij over zijn schouder kijkt, ziet hij in de verte een opvallende, blonde vrouw. Hij vangt een glimp op van haar asblonde haar dat glanst in het warme namiddagdaglicht.
Ze is iemand naar wie je moet kijken. Hij voelt de kwelling van zijn beheerste verlangen en kijkt gebiologeerd naar de beweging van haar billen onder haar strakke kleding. Zij is de vrouw die hij wil. Ze betovert hem met haar uitstraling. Hij bekijkt haar vol interesse van een afstand en heeft niet de kracht om haar te weerstaan.
Ze draait zich naar hem om. Hij werpt haar een intense blik toe, waarop ze begint te blozen. Dan knipoogt hij plagerig naar haar. Als hij voor haar staat, kijkt ze verbaasd en verleidelijk naar hem op. ‘Dodi,’ zegt ze verrast. Zijn donkere ogen kijken in de hare. Ze heeft de mooiste ogen die hij ooit heeft gezien en tegelijkertijd de droevigste. En toch is er niets meelijwekkends aan haar.
‘Het is heerlijk om je weer te zien, Di-yana'. Zijn stem klinkt exotisch en teder. Diana herkent de stem uit duizenden. Voor het eerst merkt ze op dat hij een bijzonder aantrekkelijke stem heeft. ‘Ja, dat is het zeker,’
zegt ze. Uitdagend kijkt ze in zijn ogen, haar lach is ondeugend. En toch heeft haar flirtgedrag iets onschuldigs.
Dodi neemt haar van hoofd tot voeten op. Haar blonde haren boven het zwarte colbert dat haar tengere schouders bedekt. Ze draagt een parelketting om haar hals en een zachtroze zijden blouse. Hij lacht naar haar. Zijn witte tanden steken stralend af tegen zijn gebruinde gezicht. ‘Je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb ontmoet', zegt hij teder.
Hij maakt iets dat voor een buiging moet doorgaan en biedt haar zijn arm om haar naar binnen te begeleiden.
Ze accepteert het gebaar en beleefd slaat ze haar ogen neer. Dodi voelt een opwinding die buiten alle proporties is. Alles wil hij geven om alleen met deze vrouw te zijn.
Hij gedraagt zich echter zoals het hoort, als een gentleman. Niemand zal iets aan hem kunnen zien of merken. Ook zij niet, daar zorgt hij wel voor. Haar ogen schitteren als diamanten en de vele ringen die ze om haar lange slanke vingers draagt, glanzen in het daglicht. Ze voelt dat hij haar wil aanraken. Maar ze is terughoudend, ondanks de sensatie die hij bij haar oproept.
Hij laat haar arm los, neemt haar hand teder in de zijne en loopt zo met haar naar binnen. Diana is even geschokt door zijn onverwachte actie, maar ze laat het gewillig toe. Dodi vangt een glimp op van twee potige bedienden in smoking. Hun blikken zijn nieuwsgierig en hun ogen volgen hun gestalten. ‘Hoe gaat het met de jongens', vraagt Dodi belangstellend.
Ze kijkt vergenoegd naar hem op. ‘Heel goed, dankjewel.’ Ze vertelt hem over William en Harry, die ze ‘mijn kleine ridders zonder vrees en blaam’ noemt. ‘Het zijn de belangrijkste mensen in mijn leven,’ zegt ze een tikkeltje geëmotioneerd door zijn oprechte belangstelling. Hoe kan ze hem hebben gewantrouwd?
Diana haalt diep adem en begint over de woorden die haar angstig hebben gemaakt. Doodsbang zelfs. Ze wil van Dodi horen wat Charles en hij aan het bekokstoven zijn. Ze hoopt dat wat ze destijds heeft afgeluisterd, berust op een misverstand. Bijna fluisterend vertelt ze hem over het telefoongesprek dat ze enkele weken geleden in Charles’ woning heeft opgevangen over een auto-ongeluk en remmen die niet werken.
‘We weten allebei dat Charles me weg wil hebben, maar hij kan me toch niet zomaar van het toneel laten verdwijnen? Ik heb toch aangegeven mee te zullen werken aan ‘Mission Escape’ als ik er klaar voor ben. Denk je dat hij eerder van me af wil? Dat hij me iets aan zal doen?’ Het feit dat ze haar angst met hem kan delen,
werkt kalmerend.
‘Wat'? Dodi kijkt haar met open mond aan. ‘Hoe kom je daar nu bij, Di-yana? Je hoeft je geen zorgen te maken. Vertrouw me maar. Ik begrijp je onrust, maar je angst is compleet ongegrond'. Er schittert een glinstering in zijn ogen. ‘Wat je hebt gehoord, is geen moordcomplot, maar juist de uitwerking van ‘Mission Escape’.
De prins en ik hebben gesproken over hoe we jouw dood op een professionele en geloofwaardige wijze in scène kunnen zetten. Tenminste als je hebt ingestemd met het plan en natuurlijk pas als je zover bent. Maar we zijn al wel vast begonnen met de uitwerking ervan'.
Aan zijn stem hoort ze dat hij eerlijk tegen haar is. Zijn lichaamstaal is haar niet ontgaan. Er steekt niets achter, dat weet ze nu zeker. De prinses probeert zich hun laatste ontmoeting voor de geest te halen en wat hij haar heeft verteld. Maar er werd toen nog niet over een ongeluk gesproken. Toch komt het hele verhaal haar opeens heel logisch voor.
De woorden komen daarmee meteen in een heel ander perspectief te staan. Maar waarom heeft niemand haar eerder op de hoogte gebracht? Er valt spontaan een enorme last van haar schouders. Opeens denkt ze aan de brief die ze aan Paul heeft gegeven. Ze vraagt zich af wat ze daarmee zal doen. Dan bedenkt ze dat ze het ook zo kan laten.
Haar ogen beginnen te fonkelen. Ze besluit een spoor achter te laten van beschuldigende brieven, om zo de aandacht af te leiden van haar mysterieuze verdwijning. Een gerant wijst ze hun weg door de zaal naar hun zitplaats. Dodi en Diana blijken naast elkaar te zitten. Daar heeft Charles persoonlijk op toegezien. Hij wil immers dat Diana zo snel mogelijk voor ‘Mission Escape’ kiest en hoopt dat Dodi, als hij de prinses persoonlijk ontmoet, een snelle beslissing kan forceren.
De prins wil niet dat deze situatie nog jaren gaat duren. Dat kan hij niet langer verdragen. Ook Camilla heeft aangegeven dat ze meer dan genoeg heeft van hun geheime romance. Ze wil dat ze hun eigen leven kunnen opbouwen, zonder de vervelende schaduw van Diana’s aanwezigheid. Maar Camilla is ook jaloers op Tiggy en bang dat deze mooie, jonge vrouw haar prins inpikt.
Diana, zich niet bewust van wat er zich achter de schermen heeft afgespeeld, kijkt Dodi blij verrast aan.
Haar ogen twinkelen. Terwijl ze gaat zitten, schuift Dodi haar stoel aan. Ze laat zich zijn hoffelijkheid graag welgevallen. Hij is extreem attent en dat vindt ze leuk. Zoals ze veel aan deze intrigerende man leuk vindt. Toch houdt ze ook bewust afstand. Ze is al te vaak gevlucht in de armen van bijzondere mannen zoals
James Hewitt en John Kennedy Jr.
Mannen bij wie ze de liefde waar ze zo intens naar verlangde, dacht te kunnen vinden. Maar keer op keer kwam ze van een koude kermis thuis. Daarom vertrouwt ze geen enkele man meer. Bang dat haar gevoelens van haar gezicht af te lezen zijn, wendt ze zich af. Ze laat haar blik door de zaal glijden. Er flikkeren lichtjes van maagdelijk witte kaarsen op de tafels. Belangstellend kijkt ze toe hoe het diner wordt opgediend.
Ze voelt zich op haar gemak bij haar tafelheer en praat honderduit. Dodi luistert ademloos naar haar honingzoete stem. Hij drinkt de woorden die uit haar mond komen. Ze verstaat van nature de kunst de juiste woorden op de juiste toon te zetten. Haar ogen veranderen voortdurend tijdens het gesprek, soms zijn ze ernstig, dan weer plagend.
Hij merkt dat er sinds hun laatste ontmoeting iets in haar is veranderd. Ze heeft iets grappigs gekregen, iets uitdagends. Meteen na het diner staat Diana op en Dodi loopt met haar mee. We hebben gezellig zitten eten.
Ik hoop dat het voor herhaling vatbaar is', zegt hij charmant. ‘Als het aan mij ligt zeker.’
Diana knipoogt ondeugend. Ze twijfelt niet aan haar gevoel voor Dodi, maar ze weet ook dat ze een zekere terughoudendheid in acht moet nemen.
Met een glimlach neemt ze afscheid van hem. Er wordt van haar verwacht zich nu onder de genodigden te begeven. ‘Ze heeft een vreemd leven', denkt Dodi, terwijl hij haar verderop met een paar mannen ziet praten. ‘De meeste mensen zouden het allang hebben opgegeven. Zeker bij zo’n lange aaneenschakeling van teleurstellingen. Maar zij gaat stug door'.
Terwijl Diana staat te praten, laat ze haar ogen door de zaal glijden. Ze ontmoeten die van Dodi en ze wisselen een warme, begripvolle blik uit. Hij knikt naar haar en zij beantwoordt zijn blik met een glimlach. Als een soort groet heft hij zijn glas. Diana maakt een einde aan haar gesprek met de mannen en loopt vol zelfvertrouwen op hem af.
Als ze naast hem staat, buigt hij zich naar haar toe. ‘Ik wilde je net van de aasgieren verlossen. Heb ik dat goed aangevoeld'? Diana moet lachen. ‘U hebt het inderdaad goed aangevoeld, meneer Fayed.’ Het ontroert haar dat hij haar gedachten perfect weet te raden. ‘Zal ik iets te drinken voor je halen', biedt hij aan.
Diana wil net antwoord geven, als ze een glimp opvangt van Charles en Camilla, die in een hoekje met elkaar staan te praten. Het verbaast haar dat ze de twee nu alweer samen ziet. Charles verslindt Camilla met zijn ogen en ze haat hem. Hij staat dicht tegen haar aan in zijn rokkostuum en Camilla is zoals altijd saai gekleed in haar lange, nietszeggende baljurk.
Instinctief slaat Diana haar handen voor de ogen, alsof ze dat vreselijke beeld wil buitensluiten. Opeens is haar opgewekte stemming verdwenen. Ze voelt een dringend verlangen om te vertrekken, maar ze besluit te doen alsof ze de twee niet heeft opgemerkt en zet haar gesprek met Dodi voort.
‘Ik kan er niet over uit!’ fluistert ze. Hij meent even dat hij een traan zo groot als een van haar parels langs haar wang ziet rollen. Instinctief steekt hij zijn hand naar haar uit. Ze pakt hem dankbaar beet. Haar hand is klam, maar de greep is stevig. Hij loodst haar door de ruimte heen naar een stil hoekje, weg van de nieuwsgierige blikken. Daar neemt hij haar gezicht tussen zijn handen.
Ze deinst met een trillende lip terug, weg van zijn aanraking. Geen risico’s meer, zegt haar gezicht. Dodi begrijpt haar terughoudendheid en hij is verbaasd over de wijze waarop Charles zijn echtgenote negeert. Ze lijkt hem totaal onverschillig te laten. ‘Het is in orde, Di-yana. Hier ben je veilig. En mag je jezelf zijn'. Zijn stem klinkt teder.
Er valt een stilte. De woede en het verdriet zijn in haar ogen te lezen. Ze probeert zich te ontspannen en slaakt een zucht. ‘Hoe kan ik je bedanken? Ik had even het gevoel dat ze me allemaal aanstaarden. Je hebt mijn eergevoel gered. Wat zullen de mensen denken, de pers ...’
Hij veegt een traan weg die langzaam over haar wang rolt en mompelt verrast: ‘Je beeft'. Hij kust haar op haar voorhoofd. ‘Je bent mij geen dank verschuldigd. Ik ben jou dankbaar vanwege je aanwezigheid hier.’ Ze begint te blozen en voelt opeens een intens verlangen om door hem in zijn armen te worden genomen.
Alsof hij haar gedachten raadt, slaat Dodi zijn armen teder om haar heen en trekt haar dicht tegen zich aan.
Het is een gebaar van troost en steun. Hij probeert geen avances te maken of haar te kussen, hoewel hij nu niets liever zou willen. Ze is eenzaam en gekwetst en ze snakt naar vriendschap en liefde.
Op slag is Diana alles vergeten. De armen troosten haar en ze staat versteld van de rust die hij uitstraalt.
Dan laat hij haar los en houdt een bediende staande. Hij pakt twee tot de rand gevulde glazen met champagne van een dienblad. ‘Mag ik je uitnodigen voor een glaasje champagne’, zegt hij. Ze glimlacht bevestigend.
‘Drink maar', zegt hij, ‘niemand kan ons hier horen'. Ze neemt het glas aan en drinkt er gretig van. De tintelende drank verspreidt een warme gloed door haar lichaam. De rest van het glas slaat ze in één teug achterover. Ondanks haar weemoedige stemming steekt opeens een zekere vrolijkheid de kop op en ze trekt Dodi mee naar de dansvloer.
Haar lichaam voelt licht als een veertje. Ze kijkt op en ziet zijn innemende gezicht vlak voor zich. De dwaasheid van haar uitbundigheid treft haar als een mokerslag. Beschaamd kijkt ze een andere kant op. Dodi vindt haar onbeschrijflijk mooi. Ze windt hem op. Ze is zo dichtbij en toch ongenaakbaar.
‘Zal ik je naar huis brengen’, vraagt hij voorzichtig. Hij wacht met spanning op haar antwoord. Haar blik zegt hem dat hij iets onmogelijks heeft voorgesteld. ‘Nee, ik denk niet dat het een goed idee is,’ antwoordt ze ingetogen. ‘Je hebt vast nog nooit van de paparazzi gehoord? Als we niet oppassen, zijn we morgen voorpaginanieuws. Die achterlijke geruchten worden nog eens mijn ondergang. Maar dankjewel voor het aanbod.’
‘Maak je maar geen zorgen, die ellende zal ik je besparen. Maar als je wilt, kunnen we altijd nog via de dienstuitgang vertrekken'. Er verschijnt een lichtvonkje in haar ogen, ze is verrast door de standvastigheid van deze man. Met enige tegenzin blijft ze bij haar standpunt. Dodi begeleidt haar naar de hal en maakt een beleefde buiging. Met een sierlijk gebaar steekt ze haar hand uit.
‘Ik ga maar,’ zegt ze zo neutraal mogelijk. Terwijl hij de rug van haar fluweelzachte hand kust, voelt hij zich waanzinnig verliefd. Even blijven ze zo staan en kijken elkaar in de ogen. ‘Waarom ben je met Charles getrouwd’, waagt hij te vragen. Ze zwijgt even, die vraag had ze niet verwacht. In haar ogen flikkert een pijnlijke herinnering op.
Ze kijkt nadenkend voor zich uit, haalt diep adem en besluit het hem maar te zeggen zoals het is. ‘Hij was toen anders. Ons huwelijk leek goed in het begin. Maar alles veranderde heel snel. Soms kun je gewoon niet winnen, hoe je ook je best doet of hoeveel geld je ook hebt. Camilla is Charles zijn grote liefde. Dat is nooit anders geweest.’
Haar antwoord is openhartig. Maar terwijl ze Camilla’s naam noemt, verschijnt er oprechte paniek in haar ogen en hij weet waaraan ze denkt. Dan verontschuldigt ze zich en neemt afscheid. Bij de deur draait ze zich nog even om en glimlacht naar hem.
Vergenoegd bekijkt hij haar terwijl ze de trap afloopt en in de gereedstaande wagen stapt. Het is bijna niet te geloven hoe graag hij haar weer wil zien.
Het laatste boek van Esther Verhoef ligt nu in de winkel.
Deze thriller is zeer de moeite waard om te lezen.
Het leest lekker weg en heeft een meeslepend en spannend eind.
Verpleegkundige Helen is getrouwd met Werner, een succesvol horecaondernemer. Samen hebben ze drie kinderen van dertien, vijftien en zeventien. De achttienjarige Ralf woont nog bij zijn ouders. Zijn leven draait om zijn auto, zijn vrienden en geld verdienen.
Hij laat zich meesleuren in een crimineel plan: een overval op de woning van Helen en Werner.
Een horrorscenario ontvouwt zich op de bewuste avond. Maar daarmee is de nachtmerrie voor Helen nog maar pas begonnen...
Niets is wat het lijkt in deze nieuwste topthriller van Esther Verhoef.
Esther Verhoef
Zij is een van de succesvolste en meest veelzijdige schrijvers van Nederland. Van haar psychologische thrillers en romans werden bijna 1,9 miljoen exemplaren verkocht. Verhoefs werk is in tal van talen verschenen en meerdere malen bekroond en genomineerd. Ze won o.a. de NS Publieksprijs, de Hebban Crimezone Award en de Diamanten Kogel.
Of ik even wil tekenen. Anders stoppen ze met de verkoop van mijn boeken.
Nou ja zeg. Mijn eerste twee boeken heb ik inderdaad zelf te koop aangeboden bij bol.com, ingevoerd in een ingewikkeld systeem.
Vanaf mijn derde boek dat ik in eigen beheer uitgaf ben ik in zee gegaan met het Centraal Boekhuis (CB). Hierdoor zijn alle drie mijn boeken nu overal in Nederland en België te koop of kunnen besteld worden, ook bij bol.com. Ik dacht dat ik alles goed geregeld had met het CB.
Het gedoe van in-eigen-beheer - Hoofdstuk 27
Dat mail ik naar bol.com, dat ik alles al geregeld heb met het CB. Maar omdat er omzet is gerealiseerd via de constructie met het CB als distributeur, moet ik nu die samenwerkingsovereenkomst met hen afsluiten. En als ik dat niet doe, stoppen ze met de verkoop van mijn boeken. En nee, dit gaat buiten het CB om.
Dat is raar, ik sluit ook geen overeenkomst met andere boekhandels die mijn boeken via het CB verkopen. Waarom dan wel met bol.com? Omdat zij de grootste zijn? Eerst maar eens lezen wat de bedoeling is en ik stort mij op de vijf A4-tjes van de overeenkomst. Al lezend verbaas ik me over het dwingende en bijna beschuldigende taalgebruik.
Twee mailtjes
Ik pak mijn papieren van het CB er nog eens bij, blader er doorheen. Boekhandels krijgen maximaal 42% korting op door het CB geleverde titels, dat is hun verdienmodel, dat is normaal. Bol.com gaat nu eigenhandig deze korting voor haarzelf verhogen naar 47%.
Of ik maar even wil tekenen. Omdat ze anders mijn boeken niet meer verkopen. Dat is toch absurd? Ik stuur een mailtje naar bol.com. En nog een. Naar een bevriend jurist. Om uit te zoeken of bol.com haar monopoliepositie zo mag misbruiken.
Elders
Gelukkig zijn mijn boeken ook te bestellen bij ECI (dan moet je wel lid zijn natuurlijk), blz.nl (ook gratis verzending en voor 23:00 uur besteld, de volgende dag in huis), in mijn eigen webwinkel (inclusief de mogelijkheid van een persoonlijke handgeschreven boodschap voorin en ook nog in pdf-uitvoering) en uiteraard bij elke boekhandel in Nederland en België.
Mijn boeken leren je anders te kijken waardoor je vrolijker kunt denken en leuker kunt leven en werken. Dat ga ik zelf ook maar doen, verder kijken dan mijn neus lang is. Want bol.com is dus niet de enige die mijn boeken aanbiedt. Dat je het maar weet.
Lieve Lezers. Valerie en Robert gaan een hapje eten bij de Italiaan, maar hun verlangen naar elkaar is bijna niet te houden.
Als ze even later bij Valerie thuis zijn, gaan alle remmen los en genieten ze van een intens liefdesspel die in dit hoofdstuk geheel uit de doeken gedaan wordt.
Of moet ik zeggen ‘uit de kleren’. Heel veel erotisch leesplezier gewenst!
Een intens liefdesspel - Hoofdstuk 29
We liepen langs de Oude gracht en Robert leidde mij bij de Italiaan naar binnen. 'Ik heb hier voor ons gereserveerd'. Robert liep voor mij uit het restaurant binnen.
Het restaurant was drukbezet en dat is altijd een goed teken. Er hing een echte Italiaanse sfeer, dat kwam zeker ook door de band die op een klein podium Italiaanse liederen ten gehore bracht. Wij werden naar een tafel bij het raam geleid en de ober schoof de stoel voor mij naar achteren om plaats te nemen. Robert nam op dat zelfde moment tegenover mij plaats.
Aan de ene kant van ons zat een stel dat al aardig op leeftijd was. Ze spraken bijna niet met elkaar en hadden alleen maar aandacht voor hun eten. Aan de andere kant zat een groep vrouwen die blijkbaar een vrijgezellen feestje hadden en de Italiaanse obers en band vermaakten de dames prima.
Ze hadden zich uitgedost met allerhande boa’s en foute dierprint kleding. De sfeer zat er aan die kant goed in. De vrouwen lachten en praatten door elkaar, stootte elkaar vriendschappelijk in de zij en de Italiaanse wijn werd rijkelijk geschonken.
‘Bezint eer ge begint’, schreeuwde één van de dames naar een vrouw die aan het hoofd van de groep zat. ‘Hierna mag je alleen nog je eigen man te grazen nemen tussen de lakens’. Vervolgens hief iedereen het glas en proostten ze op de bruid in spé.
Robert lachte om de uitgelatenheid van de dames en zei: ‘Die hebben het goed naar hun zin, maar toch nog lang niet zoals ik het naar mijn zin heb’. En hij keek mij aan en ik zag dat hij mij verliefd aanstaarde. Ik voelde mijn wangen rood worden, door zijn manier van kijken.
De ober kwam onze bestelling opnemen. Als voorgerecht namen we een mandje stokbrood met knoflookboter. Als hoofdgerecht nam ik penne met spinazie en zalm en Robert ging voor de Lasagne met spinazie. Een fles rode wijn en water werden op tafel gezet. We proostten en keken met een hele andere blik naar elkaar.
Tijdens de maaltijd hadden we elkaar steeds diep in de ogen gekeken en subtiel stoute gedachten uitgewisseld op een bijna fluisterende toon. Onze lichaamstaal zei meer dan duizend woorden voor de omstanders. Nadat de ober onze borden van tafel gehaald had, vroeg Robert bij de laatste slok van zijn wijn: 'Wil je nog een nagerecht of koffie'?
'Nee, dank je, we kunnen ook bij mij thuis koffie drinken.' Ik glimlachte alleen maar. ‘Aha, als je het zo brengt’. Zonder enige tijd te verliezen stond Robert op en liep naar de ober om de rekening te betalen. Bij zijn terugkomst stond hij ineens achter mij en hielp mij galant uit de stoel. 'Mevrouw, mag ik u naar buiten begeleiden'?
Ik stond op en Robert schoof de stoel terug onder de tafel, pakte teder mijn hand en zo verlieten we samen het restaurant. Bij de BMW van Robert aangekomen, hield hij weer galant het portier aan de rechterkant voor mij open. 'Alsjeblieft schoonheid, neem plaats', zei hij en snelde vervolgens naar de bestuurderskant.
Toen Robert mijn straat inreed, hing er een aangename spanning tussen ons. Het onvermijdelijke hing in de lucht. Ik keek hem aan toen hij zijn auto parkeerde. ‘Ga je mee lieverd…, dan gaan wij onze verlangens naar elkaar uiten,’ zei ik zacht.
De blik die Robert mij toewierp was overweldigend. ‘Weet je Val, dat je voor het éérst lieverd tegen mij zegt', zei hij met een vreugde in zijn stem. Ik glimlachte alleen maar weer. Wie had dit kunnen bedenken dat ik, Valerie Brugge, ooit nog verliefd zou kunnen worden op Robert.
Hij boog zich voorover naar mijn gezicht en kuste mij zacht op mijn lippen. 'Lieverd, we hebben vanavond beiden ons verlangen alleen maar sterker en sterker voelen worden. Natuurlijk ga ik met je mee. Ik had al gehoopt dat je mij zou uitnodigen om te blijven slapen.
Er is alleen wel één ding wat ik nu als allereerste ga doen, zei Robert met een fermheid in zijn stem. Ik ga nu eerst mijn mobiel uitzetten, al stort de hele vloot in of de beurs, het kan mij vanavond allemaal niet schelen. Morgen kijk ik wel of ik oproepen gemist heb. Vanavond en vannacht wil ik alleen maar voor ons hebben’.
We stapten uit de auto en Robert pakte zijn spullen uit zijn achterbak. Ook hij had zich dus goed voorbereid. We liepen naar binnen en ik deed de verlichting aan. Buiten was het al donker. Ik pakte de kaarsenaansteker en stak een zevental kaarsen aan op diverse plaatsen in de woonkamer. Daarna sloot ik de overgordijnen.
Als laatste pakte ik nog een mooie lounge CD en stopte deze in de speler. Er hing een romantische sfeer in de kamer en de seksuele spanning was enorm. 'Wil je nog koffie of liever een glas rode wijn?' Robert liep naar mij toe, pakte mij om mijn middel en trok mij zachtjes naar zich toe.
'Lieverd laten we samen de drank der goden drinken en de rest ook goddelijk laten worden'. 'Hmmm,' dacht ik, hij is op de romantische toer. Daarna begon hij weer hartstochtelijk in mijn nek te zoenen. 'Oh Val, ik ben zo blij dat jij anders over mij bent gaan denken, hijgde hij van opwinding'. 'Tja Robert, ik heb je nu dan ook van een hele andere kant leren kennen.'
Even later gingen we beiden op de bank zitten en zetten onze glazen wijn op de salontafel. Hij begon mij weer teder te kussen. Hij was gewoon een fantastische man om mee te zoenen. Ik had tussendoor mijn colbertje al uitgedaan omdat ik het behoorlijk warm had gekregen van alle opwinding.
Heerlijk langzaam gleden onze tongen over elkaar en genoten we van wat de geest op dat moment met onze lichamen deed. Het was alsof ik helemaal verdoofd werd van het intense zoenen en ik kon er maar geen genoeg van krijgen. Robert gelukkig evenmin.
'Mag ik je shirt uittrekken', vroeg hij na een tijdje met een hese stem. Ik knikte instemmend en langzaam trok hij mijn shirt over mijn hoofd. 'Wat mooi', zei hij, al starend naar wat zijn ogen zagen. Ik moest lachen en was in een plagende bui. 'Mijn lingerie of mijn borsten?'
‘Beide, maar je borsten natuurlijk het meest en ik weet wel dat ik ze al eerder gezien heb, maar al die maanden in het ziekenhuis mis je dit natuurlijk ook’. Met die woorden boog hij zijn hoofd naar beneden en begon mijn borsten zachtjes te zoenen.
Zijn handen gleden over mijn borsten, langzaam naar mijn rug en met één hand, deed hij kundig mijn bh los. ‘Aahh... kreunde ik. Mijn borsten nemen je compliment graag aan.’ Hij begon ze te strelen en nam ze eens goed in zijn handen. 'Je hebt echt mooie borsten' en hij begon zachtjes mijn tepel met zijn tong te strelen.
Ik werd helemaal wild van wat ik voelde. Mijn tepel was gevoelig en zwol snel op. 'Mmmm…' kreunde hij en ging verder met de andere borst, terwijl zijn rechterhand met de gezwollen tepel aan het spelen was. Na enige tijd wilde ik even een kleine pauze inlassen en deed voorzichtig mijn wijsvinger onder zijn kin, zodat hij mij wel moest aankijken.
'Nu mag ik,’ zei ik zwoel en begon langzaam het overhemd van Robert los te knopen. Hij zag er helemaal trendy en smaakvol uit. Ik trok langzaam zijn overhemd uit zijn broek en knoopte zijn hemd tot op de laatste knoop los. Hoewel ik wist dat Robert geen borsthaar had, was zijn borst wel mooi gespierd en hij rook heerlijk.
Ik legde zijn hemd netjes over mijn shirt en bh en begon ook zijn borst te strelen. Mijn vingers gleden over zijn borst en ik streelde ook over zijn tepels, die direct reageerden op mijn soepele vingerbewegingen. Ik zag aan Robert dat hij ook steeds opgewondener werd en hij duwde mij voorzichtig achterover op de bank en kroop langzaam maar zeker meer en meer over mij heen.
Ik voelde zijn erectie en merkte dat ik zelf ook nat werd. Gelukkig was mijn bank groot en breed genoeg.
Hij legde een extra sierkussen achter mijn hoofd en we genoten van het zoenen als voorspel. Na een tijdje heerlijk tongzoenen, merkte ik dat ik steeds meer opgewonden raakte en wilde even adempauze. Het bloed suisde door mijn aderen en mijn hart ging door alle opwinding behoorlijk tekeer.
Een gevoel wat ik lang niet had gehad. 'Even wat drinken en een nieuwe cd opzetten.' 'Is een goed plan Val, ga ik even naar het toilet'. Ik stond bij de cd-speler toen hij de woonkamer weer binnenliep. Hij ging achter mij staan en pakte mij om mijn middel, kuste mij teder in mijn nek en fluisterde zwoel in mijn oor: 'Kom schat, laten wij onze glazen en de fles meenemen naar de slaapkamer’.
Ik draaide mij naar hem om en keek vol warmte in zijn ogen. ‘Als jij de wijn alvast meeneemt, doof ik de kaarsen,’ zei ik met een knipoog. We liepen daarna naar de slaapkamer waar ik ook de kamer in stemming bracht met kaarslicht. Sensuele klanken uit de cd-speler vulde mijn slaapkamer. Robert had de glazen weer gevuld en deze op het nachtkastje geplaatst.
Robert pakte mij om mijn middel, begon mijn nek te kussen en zei met ‘n hese zwoele stem: ‘Ik verlang eigenlijk nu het meest naar om heel intens je hele lichaam te kussen en ontdekken.’ Hij hield mij stevig tegen zich aan en keek diep in mijn ogen.
Ik was blij dat hij me zo stevig in zijn armen had, want na zo een bekentenis leek het net alsof mijn benen van ‘gelei’ waren. Weer zocht de mond van Robert mijn lippen en zoende mij hartstochtelijk. Ik voelde hoe zijn krachtige handen over mijn bovenlichaam gleden en zich langzaam een weg naar mijn jeans baanden.
Hij deed langzaam de knoop van mijn jeans los en trok de rits naar beneden. Mijn broek gleed op de grond.
Ik pakte Robert bij zijn broekriem en trok hem naar me toe. Ik keek hem ondeugend aan en zei: 'Nu mag ik weer.'
Eerst maakte ik zijn leren riem los die ook vlekkeloos bij zijn jas en schoenen paste. Daarna kwamen de knopen van zijn jeans. Robert begon te lachen toen hij merkte dat ik moeite had om deze los te krijgen. 'Kom maar schat, ze zitten ook best strak’ en hij knoopte alle knopen van zijn jeans los.
Ik stopte zijn handbeweging toen hij zijn broek naar beneden wilde laten glijden. 'Nee, nee... dat mag ik doen.’ Heel langzaam en sensueel deed ik zijn broek naar beneden en ondersteunde Robert bij het uit zijn broek stappen. Ik draaide mij om en ging op de bedrand zitten en pakte Robert bij zijn hand, zodat hij voor mij stond.
Hij had een strakke zwarte boxershort van Björn Borg aan, die nu nog strakker zat vanwege zijn mooie erectie. Natuurlijk wist ik al dat hij zeer goed bedeeld was, maar deze avond was het gewoon alsof ik Robert voor het eerst echt ging beleven. Eerst streelde ik over zijn short, begon bij zijn billen en eindigde voor, op zijn geslachtdeel, die zo te zien te popelen stond om 'buiten te mogen spelen'.
Wij keken elkaar vol verlangen aan en heel langzaam deed ik zijn short naar beneden. Zijn geur wond mij alleen maar meer op, wat een sensuele rilling teweegbracht over mijn hele lichaam. Vlak voor mijn neus stond in volle glorie zijn 'jonge heer' in aanvalspositie. Nu pas kon ik hem waarderen.
Hij was mooi, dik en volumineus en alles was mooi hygiënisch geschoren. ‘Mag ik,’ vroeg ik, terwijl ik mijn ene hand om zijn goddelijke geslacht had gedaan en mijn andere hand voorzichtig om zijn scrotum deed, die warm en zacht aanvoelde. ‘Lieverd, leef je uit’, zei hij met een opgewonden stem.
De eerstvolgende minuten hoorde ik alleen nog maar geluiden van opwinding die dwars door de muziek van Enigma, door Robert werden geproduceerd. Ik wilde Robert intens laten genieten en ik gebruikte mijn mond, tong en handen op een speelse, ondeugende en zeker opwindende manier. Af en toe laste ik een pauze in, aangezien het van plan was om de komende uren van elkaar te genieten.
‘Ohhh, schatje, wat doe je allemaal met me, wat een heerlijke mond en tong heb jij toch’, kreunde hij.
‘Maar… als jij nu eens gaat liggen’ en hij duwde mij zachtjes naar achteren en trok langzaam mijn slipje uit.
Hij voelde dat het kruis van mijn slipje behoorlijk nat was geworden en grijnsde terwijl hij de slip op de grond liet vallen.
‘Mag ik naast je komen liggen Val’, zei hij met de meest erotische stem die je maar kon bedenken. ‘Ik wil iedere centimeter van je lichaam kussen en op je intiemste plekken proeven en likken.’ Ik hoefde geen seconde na te denken over wat hij had gezegd en liet hem naast mij het bed betreden.
Hij duwde me zachtjes op mijn zij zodat hij achter mij lag. Zijn erectie voelde ik tegen mijn billen aangedrukt en dat wond me enorm op. Ik drukte mijn billen wat meer naar achteren zodat hij de bevestiging zou ontvangen van mijn opwinding. Mijn hemel wat voelde ik mijn lichaamssappen tussen mijn benen hunkeren naar zijn mannelijkheid. Een zindering ging door mijn lichaam en ik genoot.
Al stelend over mijn huid, zei hij: ‘Ahhhmm... je huid is als een wolkje, zo romig en zacht’. Hij begon mij over mijn hele lichaam zachtjes te kussen. Vanaf mijn voorhoofd en langzaam, heel langzaam kuste hij een weg naar mijn nek, mijn armen, tot aan mijn middelvinger. Deze stopte hij vervolgens in zijn mond en begon er zachtjes aan te zuigen.
Ik genoot van zijn sensuele manier van doen en kijken. Toen pakje hij mijn handpalm en kuste mij teder aan de binnenkant van mijn hand. Hij keek me met een tederheid aan die mij compleet deed smelten. We wisselden geen woorden, onze blikken waren veelzeggend. Robert vervolgde zijn kus-sessie. Vanaf mijn nek naar mijn borsten.
Deze streelde hij en nam iedere tepel zorgvuldig in zijn mond. Mijn tepels waren hard van alle opwinding en ik liet alles gewoon gebeuren. Hij kuste mijn buik en navel en net boven mijn schaamstreek maakte hij een hartvormig van kusjes. Heel subtiel en zachtjes begon hij eerst aan de rechterkant en bij het uiteinde likte hij heel zachtjes over mijn kittelaar, waarna hij weer de linkerkant van, langzaam naar beneden kuste.
Toen hij weer bij mijn kittelaar uitkwam, liet hij zijn mond en tong ‘de vrije loop'. Ik genoot zo enorm van al deze tedere passie dat ik merkte dat ik al heel snel mijn eerste orgasme kreeg. Robert nam mijn sappen met gretigheid aan en stopte even om mij even op adem te laten komen. Hij keek naar waar hij net met zijn mond had gezeten en zag dat mijn schaamstreek rood en gezwollen was van alle opwinding.
‘Dat was snel, liefje’, zei hij plagend tegen mij. ‘Je tong is de schuldige hoor,' lachte ik en slaakte een kreet letterlijke opluchting. ‘Weet ik, zei hij met een ondeugende ondertoon en vervolgde met: en dat was dan nummer één, ik ben voorlopig nog niet klaar met je schatje'.
Ik keek hem aan en zei zwoel: ‘Als ik straks ook maar mijn tijd voor jou mag krijgen. Ik wil ook jou heerlijk verwennen, ik was daar straks maar nèt begonnen en ik wil jou straks tenenkrommend zien genieten.'
‘Heerlijk een vrouw die niet egoïstisch is in bed,’ zei hij met een vreugde in zijn stem. ‘Ik geef mij straks graag aan je over, maar... ik wil je eerst nog verder ontdekken, want op deze manier hebben wij nog niet met elkaar gevreeën Val. Dit is pas de liefde bedrijven'.
Ik kon daar geen weerstand tegen bieden en gewillig liet ik Robert zijn gang gaan. Hij liet mij lachen en ik genoot absoluut van zijn tedere, ondeugende manier van doen. Hij gaf mij het gevoel de mooiste vrouw op deze aarde te zijn, want zelfs in het heetst van de strijd bleef hij de charmante man die mij met het grootste respect behandelde.
Soms vroeg hij mij om zulke ‘kamasutrische’ caperiolen uit te halen, dat ik blij was dat het mij nog lukte ook.
Het samenspel tussen ons was zo vertrouwd dat zelfs de pauzes tussendoor heel natuurlijk verliepen.
‘Hier lieverd,' zei ik toen we weer even overeind gingen zitten om bij te komen en gaf hem zijn glas wijn.
‘Ja lekker, even een slokje tussendoor. Smaakt bijna net zo lekker als jij’, zei hij met een ondeugende stem.
‘Jij voedt mij met je lichaam en stilt mijn honger met je overgave. Je overgave waar ik zo lang op heb gewacht’.
‘Nou schat, je had dichter moeten worden, lachte ik of verzin je zulke regels ter plekke?' ‘Ik zeg wat ik denk,
niet meer en niet minder’. We genoten van onze wijn en ik verontschuldigde me voor een moment. ‘Even nog een cd opzetten.’
Ik vond nog een cd met allemaal ‘zwoele’ nummers voor op de achtergrond. Toen ik weer naar het bed liep,
zag ik Robert heel ontspannen op het bed liggen. Hij keek mij verleidelijk aan en zei: ‘Nu geef ik mij helemaal over aan jou, oké'? ‘Mmm… dat is mooi. Dan ga ik jou net zo laten zweven als jij mij hebt gedaan.’
‘Dat belooft wat, kom maar hier Val, het bed is koud zonder jou’. Ik stapte weer het bed in en kroop in zijn armen. ‘Eerst even van dit moment genieten.' Ik hoorde zijn hartslag en snoof zijn lichaamsgeur intens op.
De warmte van zijn lichaam was aangenaam en even stond de tijd weer stil.
Mijn handen begonnen zijn borst te strelen en ik zocht ‘het plekje’ bij zijn sleutelbeen. Daar zit een klein kuiltje wat heel zacht aanvoelt. Met mijn wijs- en middelvinger begon ik daar zachtjes te strelen en merkte dat Robert kippenvel kreeg. Vervolgens ging ik langs zijn armen naar beneden en weer terug naar boven, naar zijn borst en verder naar zijn gezicht, over zijn wenkbrauwen en rond zijn ogen en raakte sensueel zijn lippen aan.
Hier kon ik heel lang mee doorgaan omdat ik genoot van het aanraken en de respons die Roberts lichaam gaf. Met mijn linkerhand begon ik zijn rechtertepel te strelen en met mijn tong begon ik zijn linker tepel te ‘plagen’. ‘Zo, zei hij, rap tongetje heb je maar… vooral doorgaan, vooral doorgaan’. Ik moest lachen en genoot van zijn reactie.
‘Robert, ik begin net, wacht nu maar af en vervolgde het plagen met mijn tong op beide tepels, waarop het lichaam van Robert liet zien dat hij heel natuurlijk reageerde. ‘Dat staat als een paal boven water,’ dacht ik toen ik naar beneden keek. Zijn erectie stond in ‘volle glorie’ te wachten op wat zou gaan komen.
Ik begon langzaam weer zijn borst te strelen en mijn handen gleden langzaam naar beneden, waar ik heel zachtjes zijn eikel begon te strelen en ja hoor, de tenen van Robert stonden al krom van genot. ‘Mooi,’ dacht ik en dan is het nu tijd voor mijn mond, tong en speeksel om rek- en strekoefeningen te doen en hij mag toekijken.
Ik opende mijn mond en liet deze om zijn eikel glijden. Mijn warme adem en sensuele bewegingen van mijn mond, tong en handen deden Robert zinderen van genot. Hier zag ik de kwetsbaarheid van Robert, want hij had zich volledig overgegeven en vertrouwde erop dat ik vol passie toch voorzichtig te werk zou gaan.
Het wond mij alleen maar meer op om hem te zien genieten. Toen ik merkte dat hij bijna zou komen, stopte ik en begon zachtjes over zijn eikel te blazen. ‘Oei zei hij zwoel, dat doe je goed. Je hebt een perfecte timing’.
‘Wat dacht je, ik wil nog mijn toetje, maar ik ga je eerst nog een paar keer bijna laten komen, zodat je het summum van genot mag ervaren. Dat is voor mij het toppunt van erotiek' en vervolgde nog een tijdje mijn sensuele spel.
Het mooiste was dat Robert direct begreep wat ik bedoelde en hij lachte lief naar mij toen hij merkte dat ik een wat langere pauze moest inlassen. ‘Wel schatje, dan lijkt mij nu de tijd om uit respect even een ‘jasje’ aan te trekken hè, voordat ik de muts aandoe'. Ik schoot in de lach, maar was aan de andere kant te opgewonden.
‘Robert, de vorige keer heb je me ook zonder condoom genomen en ik ben sindsdien met niemand naar bed geweest. Ik verlang ernaar om je in mij te voelen.’ Even later lag hij bovenop mij en kuste mij teder. ‘O lieverd, nu mag ik jouw heiligdom betreden zei hij hees.
Nu pas realiseerde ik mij dat ik mij vrijwillig overgaf aan Robert, dat ik mij met volle toestemming liet nemen.
Ik voelde hoe hij bij mij naar binnen drong en nu pas genoot ik echt van zijn omvang en lengte. En daarna gaven wij ons beiden over aan onze passie en hartstocht die wij de hele avond al zo heerlijk hadden opgebouwd.
Robert penetreerde mij diep en constant. En ik genoot en keek hem recht in zijn ogen. Hij wilde maar doorgaan en niet klaarkomen, hij wilde genieten. Wat een uithoudingsvermogen, dacht ik, maar na een kwartier hield Robert het echt niet meer. ‘Mag ik in jou klaarkomen’, vroeg hij hees.
Het enige wat is kon doen was volmondig JA roepen. Door alle opwinding was ik ook alweer op mijn hoogtepunt gekomen en merkte dat hij voelde dat ik over hem was klaargekomen. Robert gaf een enorme kreet toen hij klaarkwam. Even later lagen we beiden bezweet maar voldaan in elkaars armen.
‘Val lieverd', zei Robert zacht. 'Wij hebben voor het eerst echt lekker gevreeën hè'. ‘Inderdaad schat,' zei ik zachtjes en gaf hem nog een tedere kus op zijn mond. We genoten beiden van dat mooie moment. Wij waren voor het eerst echt één geweest, zowel lichamelijk als geestelijk en nu waren er even geen woorden nodig.
Even later trok Robert de dekens over ons heen, gaf mij nog een tedere zoen en we deden de lampen uit die op de nachtkastjes stonden. De waxinelichtjes zouden vanzelf doven. Ik luisterde naar de hartslag van Robert, terwijl ik heerlijk in zijn armen lag. Ik dacht: als ik nu de tijd stil kon zetten...
Zaterdag werd ik heerlijk ontspannen wakker. Toen ik opzij keek zag ik dat Robert mij lag aan te staren.
God wat had hij een mooie blik in zijn ogen. 'Goedemorgen schoonheid, lekker geslapen'? 'Heerlijk en jij,'
vroeg ik terwijl ik mij uitrekte. 'Ik ook schatje'.
'Weet je, het heeft al met al heel wat voeten in de aarde gehad om jou de mijne te maken, maar het is me uiteindelijk toch gelukt. Vandaag gaan wij er weer een mooie dag van maken' en met die woorden boog hij zich voorover en ik beantwoordde zijn vraag naar een zoen. Mijn handen streelden zachtjes over zijn borst en ik kon hem alleen maar gelijk geven, maar zei niets. Ik genoot.
Na het ontbijt gingen we een heerlijk stuk wandelen in de bossen van Zeist. Het was zonnig en lekker fris, gewoon perfect wandelweer. Er waren genoeg mensen op de been en velen lieten hun honden heerlijk los lopen, die door de bladeren op de grond rende. Wij liepen heerlijk, hand in hand en genoten van elkaars gezelschap.
‘Val lieverd, er is eigenlijk iets wat ik met je wil bespreken’, zei Robert toen hij even stil ging staan en mij ernstig in mijn ogen aankeek. ‘Je kijkt nogal serieus Robert, wat is er?’ ‘Toen ik in het ziekenhuis lag en mij ervan bewust was dat zelfs mijn leven zomaar voorbij kan zijn, ben ik goed gaan nadenken'.
'Hoewel ik mijn testament al jaren geleden geregeld heb, zit ik met één vraag voor jou. Ik heb zelf geen broers of zussen, alleen nichten en neven. Gelukkig leeft mijn moeder nog wel, maar ze is al oud en ik zorg dat ze automatisch iedere maand genoeg geld heeft om te kunnen genieten, zolang haar de tijd gegund is'.
Robert zuchtte.
‘Wat wil je hier allemaal mee zeggen Robert, ik begrijp niet waar je naartoe wilt met je verhaal.' Robert pakte mij nu bij mijn schouders en keek mij nog dieper in mijn ogen. ‘Je weet dat ik het liefste wil dat je mijn vrouw wordt en dan worden jij en je dochters ook in mijn testament opgenomen. Mijn advocaat gaf mij aan dat er op dit moment geen executeur is aangewezen en raadde mij dat wel aan'.
'Lieve schat, zou jij mijn executeur willen zijn en mocht het er ooit toch van komen dat je mijn vrouw wilt worden, dan kunnen we het weer omzetten, maar voor nu heb ik een executeur nodig. Ik bedoel, ik wil iemand die ik kan vertrouwen en mijn neven en nichten zijn alleen maar profiteurs. Ik weet dat ik jou kan vertrouwen Val’.
Ik was even met stomheid geslagen door zijn voorstel. ‘Eh... je begrijpt dat je mij hiermee behoorlijk overvalt Robert. Met alles eigenlijk. Ik wil niets overhaasten, we hebben nu een heerlijk weekend, maar ga geen druk op mij uitoefenen met trouwen of zo, dat kan ik nog niet aan. Laten we het rustig aan doen en geef mij de tijd om hier over na te denken oké?’
‘Je hebt gelijk Val, het kwam gewoon omdat ik de dood in de ogen gekeken heb en dan word je vanzelf wakker geschud. Ik wil ook geen druk op je uitoefenen, geloof me. Ik had er niet over moeten beginnen’. Met die woorden gaf hij mij een zoen op m’n mond en glimlachte naar mij. ‘Kom we gaan lekker verder lopen’.
Ik glimlachte naar Robert en we liepen samen verder. Maar inwendig was ik een beetje in de war. Hij liet er geen gras over groeien, dacht ik. Ik moest zorgen dat hij niet te snel van stapel liep. Ik was eindelijk verliefd geworden en ik wilde het stap voor stap doen en niet direct voor een dilemma komen te staan.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluier van het volgende hoofdstuk.
Afgelopen week werd mijn boek op radio
‘Lokale Omroep Stichting Den Helder’
aangeprezen door Moon Kager, recensent van Thrillerlezers.blogspot.nl
Ze plaatste op haar Facebookpagina de opmerking dat ze dat geen straf vond. En dat Koninklijk Complot haar favoriet is.
Opnieuw een mooie opsteker! Uiteraard heb ik de uitzending opgenomen. Eind deze week kun je het terughoren op mijn pagina
Maandag was het een heerlijke drukte op de Vrijmarkt in Amsterdam. Mijn favoriete jaarlijkse uitje. En wat een super weer. Ik heb genoten. Je zult begrijpen dat ik minder aan mijn tweede manuscript heb kunnen werken. Maar volgende week beslist meer.
Zo, dat was het weer even. Hierna nog twee hoofdstukken te gaan. Daarna stop ik helaas met het delen van hoofdstukken. Maar natuurlijk blijf ik jullie wel informeren over mijn nieuwe roman en al het nieuws rondom ‘Koninklijk Complot’.
Heel veel leesplezier.
Het plan van Charles - hoofdstuk 28
Aan het eind van de zomervakantie van de jongens gaat Diana bij Charles langs op Highgrove House om de kinderen te brengen. De bel doet het niet en de deur staat op een kier. Het is voor het eerst sinds hun onenigheid dat ze elkaar weer zien. Ze wil met hem praten over hun scheiding en de toekomst van hun twee zoons.
Diana loopt het sombere huis binnen. Het is er erg donker, saai en het ruikt er naar gesmolten boter. William en Harry rennen meteen naar de werkkamer van hun vader, maar Charles is daar niet. Zijn kamer is rommelig en er slingert van alles rond. Aan de muren hangen aquarellen van bekende kunstenaars. Charles is er verzot op.
Diana gebiedt William en Harry om alvast naar hun speelkamer te gaan, waar Tiggy Legge-Bourke hen opwacht. Sinds de scheiding van tafel en bed heeft Charles een nanny ingehuurd. De mooie, langharige brunette, die vier jaar jonger is dan Diana, is de dochter van een vooraanstaande bankier.
Charles is gek op zijn kinderen, maar hij heeft te veel verplichtingen om de rol van Diana over te nemen. Daarnaast is hij niet spontaan genoeg om daarin te slagen. William en Harry zijn nu al erg gesteld op de kinderjuf die heel familiaal met ze omspringt.
Er is zelfs, tot ongenoegen van Diana, een wederzijdse affectie tussen Tiggy en de jonge prinsen ontstaan. Daarnaast ligt ze goed binnen de koninklijke familie en dat steekt Diana nog het meest.
De prinses heeft Tiggy al meerdere malen te verstaan gegeven dat alleen zij de moeder van William en Harry is en niemand anders. Ze is jaloers op de vrouw die nu al veel tijd met haar kroost doorbrengt. Daarom wil ze dat de nanny de jongens alleen opvangt als het strikt noodzakelijk is. Ook wil ze niet dat Tiggy, een fanatieke rookster, in het bijzijn van haar kinderen rookt.
Diana loopt door de gangen op zoek naar haar echtgenoot. Ze is paranoia aan het worden en ze ziet inmiddels overal spoken. Nu is het Tiggy die achter haar man aan zit. Er zijn al verhalen in de media verschenen.
Charles zou een oogje hebben op de mooie nanny.
Iedereen ziet Tiggy als een goede vrouw voor de kroonprins en een perfecte ‘surrogaat moeder’ voor William en Harry. Ze is een persoonlijkheid, single en haar familie heeft een sterke band met de koninklijke familie.
Het zijn weliswaar geruchten, maar toch ...
Vroeger hebben Charles en zij er wel eens smakelijk om moeten lachen. Om het stereotiepe verhaal dat haar man er vandoor zou gaan met de aantrekkelijke kinderjuf. En nu lijkt het werkelijkheid te worden. Ze begrijpt steeds minder van haar echtgenoot.
Voor haar scheiding heeft Diana altijd geweigerd een nanny in dienst te nemen. Ze wilde er juist zelf graag voor haar kinderen zijn en de opvoeding niet aan een vreemde overlaten. Abrupt blijft ze staan, ze hoort vaag Charles’ stem in een van de kamers. Hij lijkt een telefoongesprek te voeren.
De prinses nadert de kamer, maar nog steeds kan ze niet goed horen wat hij zegt. Zijn toon is opgetogen,
maar ook behoedzaam. Plotseling wordt zijn stem serieus. ‘Waar heeft hij het over,’ vraagt ze zich af.
Dan vangt ze iets op over een auto-ongeluk, falende remmen en ernstige hoofdwonden. Het gaat over haar,
dat is duidelijk. Ze willen haar uit de weg ruimen. Ze beramen een plan om haar te vermoorden.
Waarschijnlijk om zo de weg voor Charles vrij te maken om te kunnen trouwen met Tiggy.
Haar mond valt open van verbazing. Wat Charles zegt is zo onwerkelijk, het is werkelijk ongelooflijk dat haar man van plan is haar te laten verongelukken. ‘Heb ik hem dan zo verkeerd ingeschat,’ vraagt ze zich af.
Lang heeft ze gedacht dat ze Charles goed kende. Maar nu beseft ze hoe weinig ze van hem weet. Ze vraagt zich af of hij daadwerkelijk in staat is tot zo’n gruwelijke actie.
Opeens is het stil. Diana kijkt verward om zich heen. Haar blik verraadt totale paniek. ‘Zou hij me hebben gehoord?’ Ze haalt diep adem. Haar hartslag versnelt en het bloed stijgt naar haar hoofd. Ze heeft het gevoel dat ze omlaag wordt gezogen, een put in die zojuist onder haar voeten is verschenen. Ze weet zich geen raad met de situatie.
Helaas heeft ze niet door dat wat ze zojuist heeft opgevangen, onderdeel uitmaakt van ‘Mission Escape’.
Ze kent het plan op hoofdlijnen, maar nog niet tot in het detail. Charles vervolgt nietsvermoedend zijn gesprek. Diana staart naar de muur en luistert bevreesd naar wat hij nog meer te vertellen heeft. ‘Mooi, dank u meneer Fayed', zegt hij tevreden.
Diana blijft bewegingsloos staan. Ze laat de feiten tot zich doordringen: een moordcomplot, niet werkende remmen, hoofdwonden. De kleur trekt uit haar gezicht. Ze is te geschokt om de strekking van de woorden werkelijk te begrijpen. Seconden gaan voorbij die uren lijken. Ze is echt bang dat ze binnenkort doodgaat.
Blinde paniek giert door haar heen, ze voelt zich licht in haar hoofd. ‘Wat gaat hij met me doen? Ik wil niet dood.’ Ze besluit de jongens achter te laten en te verdwijnen zonder haar echtgenoot gesproken te hebben.
Ze omhelst haar kinderen en geeft ze allebei een dikke kus. Zij mogen niks merken van haar angst.
Als ze zich omdraait om te vertrekken, schrikt ze van de gestalte in de deuropening. Charles. Diana voelt haar gezicht verstrakken en kijkt hulpeloos om zich heen. Het lijkt haar het beste hem niet te laten merken wat ze gehoord heeft. ‘Ik ga weer,’ zegt ze rap. De emotie slaat op haar stem.
Charles kijkt haar onderzoekend aan. ‘We hebben toch een afspraak', vraagt hij kalm. ‘Wat wil je nu eigenlijk, Diana'? ‘Dat weet ik niet,’ protesteert ze. ‘Misschien moeten we maar een andere keer praten.’ Met gebogen hoofd loopt ze naar de voordeur. Hij volgt haar afkeurend.
De prins blijft een half uurtje bij zijn kinderen in de speelkamer, blij de jongens weer te zien. Hij heeft niet door dat Diana iets van het gesprek heeft opgevangen. Daarna gaat hij weer verder met zijn werkzaamheden.
Tiggy neemt zoals gewoonlijk William en Harry onder haar hoede.
Meteen bij thuiskomst gaat Diana achter haar bureau zitten en vertrouwt wat ze heeft gehoord aan het papier toe. In haar verfijnde handschrift schrijft ze:
‘Ik zit hier aan mijn bureau en ik verlang naar iemand die me knuffelt en me de moed geeft om mijn hoofd rechtop de houden. Deze bijzondere fase in mijn leven is de meest gevaarlijke. Mijn man bekokstooft
‘een ongeluk’ in mijn auto, met remmen die niet werken. Zo zal ik zwaar letsel aan mijn hoofd oplopen en zal voor hem de weg vrij zijn om met Tiggy te trouwen. Het is niets anders dan een valstrik. We worden allemaal gebruikt door Charles, in elke zin van het woord.'
Ze is van plan om de brief aan Paul te geven als een soort verzekering voor het geval haar daadwerkelijk iets overkomt. Ze zet er een datum op, doet de brief in een envelop en schrijft er ‘Paul’ op. Daarna verzegelt ze de envelop, doet hem in een koker en verstopt hem in een gat in de muur achter haar nachtkastje. Het is haar plek om haar geheimpjes in op te bergen.
Ze beseft dat ze met niemand kan praten over wat ze heeft gehoord. Even overweegt ze om Dodi te bellen, maar besluit het niet te doen. Wellicht dwingt hij haar dan om ‘Mission Escape’ meteen in gang te zetten. En dat kan ze nog niet. Haar kinderen hebben haar nog steeds te hard nodig.
En wat nog erger zou zijn: misschien zit Dodi met Charles in een complot waar zij niets van weet en is
‘Mission Escape’ alleen maar een dekmantel om haar om de tuin te leiden. Wie weet kan ze Dodi juist helemaal niet vertrouwen.
Een paar dagen later neemt ze een besluit. Ze wil haar geheim met Paul delen, ze moet het hem vertellen.
Hoe kan Charles haar dit in godsnaam aandoen? Ze weet dat ze het koningshuis ‘in de weg’ zit. Maar toch,
dit kan hij niet maken.
Met haar hart in haar keel en trillende vingers overhandigt ze Paul de brief. ‘Ik heb de datum erop gezet en geef deze brief aan jou. Bewaar hem goed voor het geval mij iets overkomt,’ zegt ze tegen hem. Haar stem trilt.
‘Ik ben bang dat Charles een plan beraamt om mij uit de weg te ruimen. Ik heb het opgeschreven.’
Paul kan bijna niet geloven wat ze hem vertelt, maar hij ziet Diana’s oprechte angst en belooft haar de brief thuis in zijn kluis op te bergen.
De oorspronkelijke titel van het boek is
El tango de la Guardia Vieja.
Het verhaal gaat over verraad, liefde, armoede en politieke spelletjes door een gewiekste oplichter die er een dubbelleven op nahoudt.
Max Costa, een fenomenale tangodanser en gewiekste oplichter, heeft zich uit de achterbuurten van
Buenos Aires omhoog gewerkt naar de chicste villa's en hotels in Europa. Daar verleidt hij rijke vrouwen,
steelt vervolgens hun juwelen, kleedt hun echtgenoten financieel uit en gaat er vandoor.
Dit schimmige dubbelleven houdt hij lang vol, maar uiteindelijk wordt hij geconfronteerd met de gevolgen.
Dan moet hij kiezen tussen de enige vrouw die in zijn leven van werkelijk belang is en zijn drang om er net als vroeger weer vandoor te gaan.
Schaduwtango is een meeslepend verhaal over corrumperende rijkdom en armoede, over een glorieus tijdperk van decadentie, vuile politieke spelletjes en de donkere kant van de mens. En natuurlijk over de tango.
Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 1951) heeft als oorlogscorrespondent vanaf de jaren 70 ruim 20 jaar gewerkt voor de Spaanse radio en televisie. Hij is een van de meest vertaalde auteurs in Spanje. Hij schreef meer dan 20 romans, waarvan vele zijn verfilmd en enkele ook in het Nederlands zijn vertaald.
Had ik het vorige week nog over haastige spoed,
nu vraag ik mij af hoe je dat doet: niks doen.
Dat is namelijk best lastig voor een ongeduldige perfectionist.
Maar ik zal het leren, ik ga d'r voor.
Hoewel deze houding mij niet echt in een stemming brengt die bevorderlijk is voor datzelfde niks doen.
Deadlines - Hoofdstuk 26
Zonder deadlines zou ik überhaupt nooit toekomen aan niks doen. Maar mijn manuscript is nu echt verzendklaar. Nou ja, voor dit moment. Ik heb een inhoudsopgave gemaakt die de structuur verduidelijkt
(ja, dat is nodig) en van een aantal uitgevers uitgezocht hoe ze mijn manuscript aangeleverd willen hebben.
Alles staat digitaal klaar. Maar ik moet nog even wachten, zegt Lex. Volgzaam als ik kan zijn, doe ik dat.
Ik wacht. Niet mijn sterkste kant. Administratie bijgewerkt. Kopij voor de Coachkalender 2016 opgestuurd. Evaluatieformulieren afgeronde coachtrajecten rondgemaild. Tijd om niks te doen. Maar waarom eigenlijk?
Lanterfanten
Waarom zou je niks doen? We hebben een groot erf; is in de tuin werken niks doen? Mijn stapel nog te lezen boeken, zowel fictie als non-fictie, groeit ongeacht hoeveel boeken ik (uit)lees.
Is boeken lezen niks doen? Of valt alleen lanterfanten daaronder? De boog kan niet altijd gespannen zijn, dus is het goed om af en toe te lanterfanten. Dat heb ik geleerd na een fikse burn-out, alweer heel wat jaren terug. Voor mij is het daarom extra goed. Maar dan heb ik rust nodig en waar vind ik die?
Rustig niks doen
Het doet me denken aan het verschil tussen het coachen van een ondernemer die net zo druk is als ik en het coachen van een bedachtzame ambtenaar. Voordat de laatste binnenkomt las ik een meditatief momentje in om de rust te vinden zodat ik goed kan aansluiten.
Rust is mijn uitdaging die mij helpt om niet in mijn valkuil ongeduld te vallen. Daar hoort mijn kernkwaliteit enthousiasme bij, te veel enthousiasme kan leiden tot ongeduld, bij mij in elk geval. Tenzij ik mijn uitdaging rust combineer met mijn kernkwaliteit enthousiasme. Mooie uitdaging trouwens, laat ik me daar maar eens op focussen. Rust. Russsssssssssssssst dusssssssss.
Lieve Lezers. Valerie spreekt Robert weer sinds een paar maanden en ze is verheugd om oog in oog met hem te staan.
Ze vraagt hem of hij wil stoppen met de 24-uurs bewaking voor haar kinderen en zichzelf.
Hij doet dit zonder enige tegenstribbeling. Was hij zo in zijn voordeel veranderd?
Geen bewaking meer - Hoofdstuk 28
Mijn mobiel ging over en ik zag in het scherm dat het Robert was. Mijn hart ging van opwinding sneller kloppen. ‘Hé hallo,’ zei ik vrolijk. ‘Je bent weer in Nederland'? ‘Ja, ik ben weer in Nederland lieverd en zelfs dichterbij dan jij denkt. Ik had een impulsieve bui en sta hier buiten op jullie parkeerterrein. Kan ik naar binnen komen'?
Mijn hart maakte een vreugdesprong. ‘Ik heb geen afspraken, dus je kunt nu binnenkomen hoor. Ik zal tegen de receptioniste zeggen dat je direct kunt doorlopen oké'? ‘Mooi, ik ben binnen een paar tellen bij je’ en met die zin verbrak Robert direct de verbinding.
Ik had Robert nu al sinds eind november niet meer gezien. En hoewel het toen zeker geen leuke avond was,
had ik die wel een plekje kunnen geven. Nu had ik een andere kant van Robert leren kennen. Ik wist mij even geen houding te geven en controleerde snel even of mijn make-up en haar nog goed zaten. Met mijn make-up spiegel nog in mijn hand stond ineens Robert in de deuropening met een grote grijns op zijn gezicht.
‘Geloof me lieverd, jij bent buitengewoon mooi van jezelf’. ‘Oei, Robert, ik had je niet gehoord,' zei ik met overslaande stem en liet mijn spiegeltje bijna uit mijn handen vallen, maar kon het nog net op tijd opvangen. Robert keek geamuseerd en begon om het tafereel te lachen.
‘Je liet me schrikken hoor,' zei ik verontschuldigend en stond op uit mijn stoel. Robert had de deur achter zich dichtgedaan en liep mijn kant op. Hij was wel afgevallen zag ik, maar al met al zag hij er goed uit. Ik stond voor hem en wij keken elkaar diep in de ogen aan. Zeker een minuut stonden we daar, zonder enige woorden uit te wisselen, naar elkaar te staren.
Zelfs toen Robert daarna mij bij mijn schouders pakte wisselden wij alleen maar blikken uit. ‘Dag meisje van me... jeetje wat heb ik jou gemist en veel aan je gedacht. En nu mag ik weer in die mooie ogen van je kijken’.
Hij pakte mij nu wat steviger vast en begon mij heel teder te zoenen. Zijn tong gleed in mijn mond en onze tongen verstrengelden zich op een heerlijke manier.
Wij wisselden speeksel uit en mijn hemel, wat smaakte hij lekker. Robert had weer eens een heerlijk after shave op gedaan en ik snoof zijn geur met extase op. Het wond mij altijd weer op als een man zo lekker kon ruiken.
Na een paar minuten liet hij mijn lippen weer los en keek mij weer doordringend aan. Zijn ogen zagen er nu rustig en berustend uit. Er zat een vriendelijkheid in die ik ook even gezien had op de bewuste avond in zijn appartement, voor het moment dat zijn mobiel toen afging.
‘Hmmm lekker...’ dat was op dat moment het enige wat er uit mijn mond kwam, terwijl ik hem aankeek.
Robert grinnikte: ‘Zeg dat wel Val, hmmm lekker'! Ik legde mijn hoofd op zijn borst. Zijn armen waren als een deken om mij heen gevouwen en hij streelde over mijn rug.
‘Meisje, meisje, meisje. Wie had dit kunnen bedenken, ik sta hier met jou zonder dat je lelijk tegen mij doet, zonder enige tegenstribbeling. Weet je hoe mooi ik dit vind'? ‘Ik...' meer kon ik niet zeggen, omdat zijn tong alweer in mijn mond gleed en het leek weer alsof de tijd stil stond. Nadat onze lippen elkaar weer hadden losgelaten vroeg Robert zachtjes nahijgend: ‘Heb je nog vrij voor komend weekend'?
‘Ja,' kwam er hees uit mijn mond. ‘Ik ben vanaf vrijdagmiddag vrij, ik moet nog wat dingen regelen, je weet wel vrouwenzaken en dan hoef ik pas maandag weer te gaan werken.’ ‘Mooi, dan kom ik je vrijdagavond ophalen oké'? ‘Er is wel iets wat ik nog aan je wil vragen Robert.’ Ik pakte Robert zijn handen stevig vast zodat ik volledig zijn aandacht had. ‘Wil je alsjeblieft stoppen met de 24 uurs bewaking. Ik wil graag gewoon leven en niet steeds het idee hebben dat ik in de gaten gehouden word.’
‘Lieverd, als dat jouw wens is, ga ik straks een telefoontje plegen en daarmee is de zaak afgedaan oké'? Ik gaf hem een tedere kus op zijn mond ‘Dank je, dat doet mij heel veel dat je mij begrijpt.' De telefoon op mijn bureau ging en Robert liet mij los en gebaarde dat ik gewoon op moest nemen.
Ik pakte de hoorn van het toestel. Het was mevrouw Van Rooven en ik vroeg haar of ze een klein momentje had. Ik hield mijn hand voor het toestel en Robert begreep mijn blik en zei met een grapje: ‘zaken gaan nu eenmaal voor de man hè’.
Hij gaf mij een handkus en zei zachtjes ‘tot vrijdag liefje. Bel je nog wel daarvoor oké'? en hij verliet mijn kamer. Met een stille handkus wuifde ik nog terug naar Robert, die de deur achter zich sloot. Ik focuste me weer snel op de realiteit van de dag en zei vriendelijk: ‘Dag mevrouw Van Rooven, wat kan ik voor u doen?’
Binnenin voelde ik mij mooi en rustig. Dit was een compleet andere Robert dan ik had durven verwachten.
Mijn mondhoeken kreeg ik gewoonweg de hele middag niet meer naar beneden. De gedachte dat ik vanaf vrijdagmiddag tot maandag vrij was, deed me goed.
Fleur zou vanaf school het hele weekend bij Mart blijven en Amelie ging 's middags uit school direct mee met Irma, Paul en Amber voor een weekendje Beekbergen. De verkering van Fleur was nu al een tijdje aan en ik had er vrede mee dat ze seks had met Mart. Hij was een goede jongen en zijn ouders mocht ik ook heel graag. Al met al had ik het weekend goed voor kunnen bereiden en Fleur en Amelie gunden het mij alleen maar.
Robert zou mij vrijdagavond om acht uur komen ophalen. Ik voelde me al opgewonden bij de gedachte dat wij een weekend samen zouden doorbrengen. Welke lingerie zou ik voor vanavond uitkiezen? Ik had een lade vol met mooie bh's en bijpassende slip of string. Mmmm... ienne mienne mutte, zou ik de lichtgroene nemen of de zwarte? Ja... die daar.
Uiteindelijk koos ik voor de donkergrijze met een licht motief, die was mooi. Prikkelend maar niet te ondeugend voor onze eerste échte afspraak. Omdat we de fase intiem al voorbij waren en het verlangen duidelijk was,
zou het vreemd zijn als we niet na het eten met elkaar naar bed zouden gaan.
Robert had me gevraagd om samen lekker in casual kleding te gaan eten omdat hij zich daarin toch het meest op zijn gemak voelde. Ik trok een strakke jeans aan en daarboven een licht blauw shirtje met kant. In de badkamer maakte ik mij een klein beetje op en kamde m’n haar in model. Omdat Robert mij mee uit eten nam, deed ik toch nog even een net donkerblauw colbertje over mijn shirtje.
Ik bekeek mijzelf van top tot teen kritisch in de spiegel. Straks nog even mijn blauwe pumps aan en ik was helemaal klaar voor vanavond. De klok gaf aan dat het kwart voor acht was. Ik liep snel naar beneden. In mijn schoudertas zocht ik naar mijn parfum en spoot een beetje op mijn hals en polsen.
Toen de voordeurbel ging, voelde ik direct mijn hartslag sneller gaan. Jeetje, ik was bloednerveus alsof ik voor het eerst een afspraakje met Robert had. Het waren paniekgevoelens van verliefdheid. Ik opende mijn voordeur en zag een stralend lachende Robert voor me, met een bos prachtig rode rozen in zijn handen.
‘Hallo schoonheid, wat zie je er weer geweldig uit’, riep hij met vreugde in zijn stem. ‘Deze rozen smeekten in de winkel om mee naar jou te mogen. Alsjeblieft lieverd’. Ik nam de prachtige rozen aan en lachte. ‘Ja, ja... je weet het mooi te brengen, kom binnen ik zal ze in een vaas doen voordat we weggaan, dat hebben de rozen dan wel verdiend hè.'
‘Ik zocht echt geen excuus om even binnen te komen hoor’, grapte Robert. ‘Zodra je de rozen in de vaas hebt gedaan, gaan we lekker samen de stad in’. ‘O... en ik wilde je net een heerlijke kus geven voor de mooie rozen,’ zei ik uitdagend, terwijl ik mijn keuken in liep. ‘Aha... tja, als je het zó brengt, kan ik dat natuurlijk niet afslaan hè’.
Met die woorden pakte Robert mij om mijn middel, draaide mij van het aanrecht af en begon mij te zoenen. ‘Hmmm, dank je wel voor de mooie rozen, maar als ik ze nu niet in de vaas stop dan ben ik bang dat we hier over een uur nog zo staan.' ‘Eh... ja, doe dat maar snel dan, anders gaan we nooit eten en ik wil je heel graag naar de beste Italiaan van Utrecht brengen'.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluier van het volgende hoofdstuk.
Het bestaat uit drie waargebeurde verhalen die ik met elkaar heb verbonden, om zo tot een spannend verhaal te komen.
Wederom een combinatie van fictie en non-fictie.
Verder ben ik benaderd door een Vlaamse regisseur die ‘Koninklijk Complot’ gaat pitchen in Amerika voor verfilming. Hij is onlangs gestart met het schrijven van een filmscript. Naar verwachting zal het script rond juli klaar zijn. Erg spannend allemaal. En op dit moment wordt mijn thriller ook in het Engels vertaald.
Ook kreeg ik deze week nog een mooie opsteker. Mijn boek is geselecteerd om als ingesproken boek voor de Stichting Aangepast Lezen in aanmerking te komen. Per jaar wordt er een selectie gemaakt uit een groot aanbod van boeken. En als je boek wordt geselecteerd, dan is dat echt een eer. En daar ben ik natuurlijk heel blij mee.
Stichting Aangepast Lezen is er voor iedereen voor wie 'gewoon' lezen niet (meer) lukt. Aangepast Lezen biedt boeken, kranten en tijdschriften in aangepaste leesvormen: Audiolezen, Braillelezen, Letterlezen en Combilezen.
De collectie is exclusief toegankelijk voor mensen met een leesbeperking zoals mensen die blind, slechtziend of dyslectisch zijn of voor mensen die fysiek geen boek kunnen vasthouden. Aangepast lezen is een samenwerkingsverband tussen het Nederlandse Uitgeversverbond, het Sectorinstituut Openbare Bibliotheken en het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.
Zo, dat was het weer even. Voor mij breekt een spannende periode aan, maar ik houd jullie op de hoogte.
Heel veel leesplezier.
The day after - hoofdstuk 27
De volgende ochtend opent Diana om zeven uur haar ogen. Het is zaterdagochtend 27 maart. Ze hoeft niet op de klok te kijken om te weten dat het zeven uur is. Ze wordt altijd om dezelfde tijd wakker, ongeacht hoe laat ze naar bed gaat of hoe ze zich de avond daarvoor heeft gevoeld. En als ze niet uit zichzelf om zeven uur wakker is, dan wekt haar kamenier haar vijf minuten later.
Ondanks de slechte nacht en het gevoel alsof ze een vreselijke kater heeft, verschijnt ze in de eetkamer.
Op blote voeten, in haar witte ochtendjas, zonder make-up en ongekamde haren en haar ogen nog met slaap omrand. Haar blonde haren zijn met een elastiekje samengebonden. Ze weet maar al te goed dat ze er nu niet op haar voordeligst uitziet, maar dat deert haar allerminst.
Ze dwingt zichzelf om aan tafel te ontbijten en neemt plaats op een van de stoelen met bamboezittingen.
Naast haar bestek ligt een linnen servet dat in een driehoek is gevouwen. Haar butler Paul Burrell heeft sinaasappels geperst en een gezond sapje klaargemaakt in de sapcentrifuge.
Voordat hij voor Diana werkte, was hij lakei van koningin Elizabeth en daarna werkte hij voor Charles. Na haar scheiding stond Diana erop hem mee te nemen. Paul wenst haar vriendelijk een goedemorgen en schenkt de koffie in.
Diana begint haar dag altijd met filterkoffie van versgemalen bonen. Het geeft haar een vliegende start.
Daarna drinkt ze een glas vers sap. En als ze zich niet zo lekker voelt, neemt ze heet water met citroen.
Haar ontbijt bestaat daarnaast uit een halve grapefruit en een sapje van komkommer, bieten, selderie,
wortel en appel.
Volgens Diana ontgift het haar lichaam en laat het de lever goed functioneren. Ook in de middag drinkt ze een glas komkommer-selderij sap voor een betere spijsvertering. Meestal maakt ze het zelf klaar. Ze heeft zelfs een sapcentrifuge op haar slaapkamer staan.
Terwijl ze aan het ontbijten is, neemt ze wat kranten en weekbladen door. Er ligt een ordelijk stapeltje dagbladen en tijdschriften die door Paul zijn geselecteerd, op de tafel. Ze leest ze één voor één. Nu en dan legt ze een blad neer en staart ze naar het plafond. Dan overpeinst ze wat er over haar staat geschreven. Eigenlijk is het steeds weer hetzelfde liedje, weinig nieuws onder zon. Het gaat altijd over haar scheiding of wat ze draagt.
Na het ontbijt frist ze zich op door een douche te nemen en laat ze haar kapsel en make-up verzorgen.
Terwijl Sam met haar haren bezig is, brengt Paul een glas vers wortelsap voor de prinses en een kop koffie voor Sam. Diana probeert hem steeds over te halen om ook een gezond sapje te drinken, maar Sam geeft de voorkeur aan koffie.
Diana en hij hebben een echte vertrouwensband opgebouwd. Ze deelt veel van haar geheimen met hem.
Paul hoort hen regelmatig lachen. Haar lachbuien starten met gegiechel en eindigen in een onophoudelijk gegier van plezier. Het is niet altijd makkelijk om bevriend te zijn met de prinses. Ze verwacht dat haar vrienden dag en nacht voor haar klaarstaan. En dat geldt ook voor haar personeel. Het hoort bij de job.
Sinds haar scheiding heeft ze met veel vrienden gebroken. Ze is bang dat ze haar zullen teleurstellen, net als Charles en een groot deel van de hofhouding dat hebben gedaan. Daarom laat ze nog maar een handvol mensen in haar nabijheid toe. En bij dat selecte groepje horen ook Sam en Paul.
Als Sam klaar is met haar make-up en kapsel, trekt ze iets gemakkelijks aan en gaat naar beneden. Haar woning is smetteloos schoon. Ze heeft twee Filipijnse werknemers in dienst die iedere dag de boel schoon komen maken. In gedachten verzonken zoekt ze langzaam haar weg over de gebogen trap in de ruime hal.
Ze is uitgeput door al het gedoe van de avond ervoor. Haar hand strijkt langs de vertrouwde trapleuning.
Ze loopt naar beneden en stopt op de korte overloop. Ze passeert een levensgroot portret van haarzelf dat door Nelson Shanks is geschilderd.
Het toont een romantisch kijkende prinses in een doorzichtige, witte blouse. Haar handen zijn over elkaar geslagen. Ze draagt een halssnoer van smaragden en diamanten dat ze op haar trouwdag van haar schoonmoeder kreeg. Er hangen ook schetsen van John Ward aan de muur met hoogtepunten uit haar leven als prinses van Wales.
Plotseling klinkt er beneden gestommel. Haastige voetstappen naderen en houden stil bij de trap.
Een vertrouwde mannenstem noemt haar naam. Ze had Charles niet verwacht en ze is na het voorval van gisterenavond niet echt blij met zijn komst. Verbaasd en met bonkend hart kijkt ze op hem neer.
Charles kijkt geërgerd omhoog. Er valt niets vriendelijks in zijn gezicht te ontdekken. Ze is bang van deze koele, afwerende blik. Tevergeefs probeert ze het onoverwinnelijke gevoel van de avond ervoor weer op te roepen. ‘Charles,’ zegt ze, terwijl ze zich verder de trap af haast. ‘Wat doe je hier? Heb je enig idee hoe ik eraan toe ben en wat ik allemaal doormaak? Ik voel me net een zombie,’ schreeuwt ze vervolgens bijna hysterisch. Charles reageert furieus.
'Je hebt mijn trots gekrenkt door zonder mij te vertrekken en je hebt mij en Camilla in het openbaar belachelijk gemaakt. Je hebt je vreselijk tegenover haar gedragen. Dat was nergens voor nodig', snauwt hij. Van haar stuk gebracht door zijn beschuldigingen gaat Diana in de tegenaanval. Ze rent de laatste treden van de trap af.
Haar voeten raken de houten treden nauwelijks.
‘Ik wil niet dat je hier onaangekondigd komt! Ga weg, ga weg, ga weg!’ schreeuwt ze er nog eens achteraan. Haar gevoel van machteloosheid verandert in razernij. Hij heeft haar tot op het bot gekwetst, de arrogante zak. Ze loopt naar de woonkamer, gevolgd door een tierende prins.
‘Je bent een klootzak, Charles,’ schreeuwt ze. Haar lippen vormen een woedende streep. ‘Hoe durf je zo tegen mij te spreken’, schreeuwt hij terug. Hij ontploft bijna. ‘Weet je wel wie ik ben'? Hij kijkt haar nu vernietigend aan. ‘Nee Charles, wie ben je eigenlijk,’ vraagt ze sarcastisch. Ze heeft al te vaak geprobeerd om hem te begrijpen.
‘Je hebt het tegen de toekomstige koning van Groot-Brittannië. En jij moet doen wat ik zeg!’ besluit hij arrogant. Hij grijpt haar stevig bij haar arm. ‘En dat betekent dat ik wil dat je uit mijn leven verdwijnt'.
Diana rukt zich los. ‘Volgens mij kan ik gaan en staan waar ik wil, Charles. Ik ben niet een van je bedienden die je wegstuurt als jou dat uitkomt.’
Hijgend staat ze nu recht voor hem en slingert hem in zijn gezicht: ‘Je bedriegt me wanneer je maar kunt.
Je hebt mijn hart veroverd en vervolgens heb je het gebroken met je ontrouw.’ Haar boosheid verspreidt zich over haar gezicht. Met haar handen in haar zij stampt ze verwijtend met haar voeten op de vloer.
Ze staan op nog geen meter van elkaar vandaan, hun gezichten verwrongen van razernij. Diana heeft wel dertig scheldnamen voor hem klaar, maar ze weet zich te beheersen. Dan breekt ze. Dit was de man waar ze eens radeloos verliefd op was, met wie ze twee prachtige kinderen heeft gekregen, op wie ze haar toekomst had gebouwd. Ze klampt zich vast aan een laatste strohalm.
‘Charles, waarom doen we zo? Het is nog niet te laat. We hebben allebei fouten gemaakt, jij en ik. Laten we het verleden achter ons laten en opnieuw beginnen. Blijf alsjeblieft bij mij en de kinderen.’ Haar stem klinkt breekbaar. Het liefst van alles op de hele wereld wil ze dat Charles haar in zijn armen neemt en zegt dat alles goed komt. Haar ogen zijn wijd opengesperd en de tranen stromen over haar wangen. Ze huilt, haar schouders schokken.
Met een bevende poging herwint ze haar zelfbeheersing. Ze haalt diep adem. ‘Schoot ik dan zo te kort dat jij je geluk bij haar moest zoeken,’ vraagt ze zacht. ‘Er is voor mij nooit iemand anders geweest,’ zegt hij eenvoudig. ‘Camilla,’ zucht ze. Charles gaat op gedempte toon verder: ‘Je kijkt verbaasd, Diana. Ben ik niet duidelijk geweest'? ‘Maar al te duidelijk,’ denkt ze.
‘Ik heb je niets meer te zeggen en ons huwelijk is zo goed als voorbij. Ik zal me nog zo weinig mogelijk met jouw leven bemoeien. Daar kun je van op aan'. Diana wendt haar hoofd af en wil niets meer horen van wat hij te zeggen heeft. Ze wil iets pakken en naar zijn hoofd smijten, maar ziet bijtijds de gevolgen ervan in.
Ze ervaart zijn aanwezigheid als die van een engel des doods die haar wil meenemen. Ze kan alleen nog maar woedende beschuldigingen uiten. Ze gooit hem weer het verdorven plan van ‘Mission Escape’ voor de voeten. Zijn egoïstische wens om zo snel mogelijk van haar verlost te zijn. Hij heft zijn hand om haar het zwijgen op te leggen, maar Diana raast als een bezetene door.
Charles laat zijn hand weer zakken. Hij beseft dat het niet handig is om haar te slaan in het bijzijn van haar personeel en schudt afkeurend zijn hoofd. Dan loopt hij met grote passen bij haar vandaan. ‘Ga alsjeblieft niet weg,’ smeekt ze hem voor de laatste keer. Ze voelt een machteloze schaamte.
De schermutseling is voorbij. Geen van beiden hebben ze gewonnen. Diana weet dat de strijd zich zal voortzetten. Terwijl ze zich zo klein mogelijk maakt, alsof ze naar een schuilplaats zoekt om zich te beschermen, luistert ze tot de echo van zijn voetstappen is weggestorven. Een ogenblik later hoort ze hem de deur met een klap achter zich dichtslaan.
Ze zucht van ellende en schreeuwt hem dan na: ‘Ga weg, als je zo nodig moet. Donder maar op en verdwijn.’
Het zijn woorden waar ze diep in haar hart niets van meent. En die hij ook niet meer hoort. Verloren in tranen zoekt ze steun tegen de muur van de hal. Ze krimpt in elkaar. Iedere spier in haar lichaam doet pijn. Ze ziet er ongelooflijk breekbaar uit. Toch probeert ze een zekere waardigheid te behouden.
Ze recht haar smalle schouders en loopt met opgeheven hoofd de trap op. Haar blik glijdt langs de vele foto’s aan de muren, een overzicht in beeld van de geschiedenis van de koninklijke familie. Aan de muren hangt ook een aantal, in haar ogen, buitengewoon afschuwelijke foto’s van Charles. Ze tuurt naar de andere gezichten van de galerij, alsof ze hen om raad wil vragen.
En dan, met een bliksemsnelle beweging, rukt ze een fotolijst van de muur. Terwijl ze de foto uit de lijst trekt, glipt die uit haar handen. Het glas breekt. Ze kijkt er onverschillig naar en verscheurt vervolgens de foto van haar man in duizend snippers.
Ze schrikt zichtbaar als Paul haar op dat moment passeert en ontwijkt zijn blik. ‘Waarom verscheurt u het portret van uw echtgenoot', vraagt hij, terwijl hij in haar behuilde ogen kijkt. ‘Zo te zien geeft u niet echt hoog van hem op'. ‘Ja en het doet me veel verdriet dat ik het zien van zijn beeltenis niet meer kan verdragen'.
Twee bedienden lopen voorbij. Ze kijken met onverholen nieuwsgierigheid naar haar. Ze weet dat aan het hof veel over hun verstoorde relatie wordt gesproken. De geruchten verspreiden zich als een virus. Ze laat Paul weten dat ze zich niet lekker voelt en verdwijnt naar boven. Daar gooit ze de snippertjes in de prullenbak en loopt naar haar bed.
Met een scherp mesje snijdt ze in haar armen totdat het pijn begint te doen en Charles zijn woorden op hun plek vallen. Ze verminkt zo wel vaker haar lichaam. Puur uit frustratie, woede en onmacht, omdat ze geen grip meer heeft op haar leven. De verwijten van Charles echoën door haar brein en ze maakt ze nog heftiger dan ze al zijn.
Haastige spoed is zelden goed. Hoe vaak heb ik dat al gehoord? Meestal pas als het te laat is natuurlijk.
Verstand komt met de jaren, dat hoor ik ook nog wel eens. Zou dat kloppen?
Nu ik na jaren van gehaaste spoed al van tevoren bedenk dat haast niet handig is?
Ongeduldige perfectionist - Hoofdstuk 25
Vorige week was ik voor de derde keer bij Lex Jansen. Hij heeft mijn herschreven manuscript gelezen: ‘Het is krachtiger, bondiger en ik vind het niet meer ongeloofwaardig dat Lysbeth het avontuur met Carlos aangaat'.
Zo, dat heb ik goed gedaan en ik geef mezelf een schouderklopje. Dus nu kan het naar een uitgever. En welke wordt het? Ook Lex weet niet alles. Een grote uitgever kan voordelen hebben, maar een kleine ook.
'Het hangt van teveel factoren af om een eenduidig antwoord te geven, zegt hij. Gelukkig kun je je manuscript best naar meerdere uitgevers tegelijk sturen'. En dat ga ik doen.
O ja
De laatste verbeteringen zijn aangebracht. Ik heb een synopsis geschreven, een presentatie gemaakt over wie ik ben en de twintig beste pagina’s uitgezocht. Tijd om uit te pluizen hoe de verschillende uitgevers een manuscript willen ontvangen.
Ik begin bij De Geus: in geprinte vorm, regelafstand anderhalf, op A4. Kan dat nog vandaag? En meteen realiseer ik me dat er nog een inhoudsopgave in moet, want dat maakt de structuur duidelijker.
O ja en elk hoofdstuk moet op een nieuwe pagina beginnen. En mijn blog moet vanmiddag ook de deur uit. O ja, een losbladig manuscript opsturen is niet handig, het moet ingebonden worden. Ik mag nog een coaching doen vandaag. Adem in, adem uit.
Haastige spoed is zelden goed. O ja. Dit gaat allemaal niet lukken in één dag. Het manuscript moet er verzorgd en uitnodigend uitzien, de eerste indruk blijft namelijk lang hangen. Daar mag ik nog wel wat aandacht aan besteden.
Alweer
Ik wil snel en ik wil het goed, mijn immer terugkerend thema, een ongeduldige perfectionist, twee valkuilen ineen. Daar kan ik later nog eens naar kijken tijdens het wachten op reacties van uitgevers. Eerst mijn manuscript klaarmaken voor verzending. Volgende week dus pas.
Lieve Lezers. Valerie begint een intensief mailcontact met Robert, waardoor ze een hele andere kant van hem leert kennen.
Hij vertelt haar over zijn bedrijf en over wat de oorzaak was dat hij nu al een paar maanden in quarantaine moest verblijven.
Maar er zijn ook berichten waarin hij haar schaamteloos uit de doeken doet hoe hij haar gaat beminnen.
Schaamteloze gesprekken - Hoofdstuk 27
De weken die daarop volgden, gingen voor mijn gevoel heel snel voorbij en dat kwam ook door het veelvuldige mailcontact wat ik met Robert had. Ik merkte in het begin wel dat ik moeite had om mij echt open naar hem op te stellen, maar heel voorzichtig wist hij mij toch uit de tent te lokken om wat opener te zijn. Hij forceerde niets maar liet wel zien dat hij erg zijn best voor mij wilde doen.
Ondanks dat ik mij langzaam openstelde, was er toch nog altijd een stemmetje in mijn achterhoofd die mij voorzichtigheid maande. Robert verraste mij soms met een lieve e-card en schreef soms ook zinnen waarin ik een verborgen poëet zag. En er waren berichten bij waarin hij schaamteloos vertelde dat hij mij zou willen beminnen en vooral ook hoe hij dat zou doen:
Ik zou zin hebben om je lekker over je hele lichaam te kussen, te strelen en te kietelen met een veertje.
Daarna zou mijn mond en tong je hele lichaam afstruinen en elk plekje likken en je tot menig hoogtepunt laten komen.
Ik zou natuurlijk van steen moeten zijn als die berichten mij niets deden. Van sommige merkte ik dat ik echt opgewonden werd en ging gek genoeg steeds meer uitkijken naar ons weerzien. Wie had dat kunnen bedenken, dat ik alsnog zou zwichten voor de charmes van Robert Noorwoud. Hij wist de dingen zo te brengen dat ik in hem ook een romanticus ontdekte. Dat had ik ook al gemerkt in de slaapkamer van zijn appartement, met alle kaarsen en rozenblaadjes die op de grond en bed verspreid lagen en hij speciaal voor mij had geregeld.
Robert schreef zelfs over zijn werk en wat het inhield. Zo kwam ik te weten dat de capaciteit van een containerschip werd uitgedrukt in TEU ofwel Twenty feet Equivalent Unit. En dat zijn schepen die ongeveer tot een 14.000 stuks containers per keer konden vervoeren. Per container kon de inhoud natuurlijk heel verschillend zijn. Er waren wel zeven verschillende soorten.
Alles wat je maar kon bedenken op exportgebied wat per containers vervoerd moest worden, konden de schepen van Robert transporteren. Soms werden door zware weersomstandigheden containers door elkaar gehusseld, zodat bij aflevering de klant niet altijd blij was als de lading te niet was gegaan. Alleen was hij niet verantwoordelijk voor de inhoud van de containers en als de leverancier niet had gezorgd dat de container deugdelijk was geladen en afgesloten, was dat niet zijn probleem.
Hoewel het mij aan de ene kant zeer interesseerde wat zijn werk inhield, wilde ik toch niet alles te weten komen. In mijn achterhoofd kwam het verhaal weer naar boven van de avond in zijn appartement, waar er ineens zes containers erg belangrijk voor Robert bleken te zijn. Die inhoud was dus blijkbaar zeer waardevol voor Robert zelf en ik ging ook niet vragen wat daar nu de achtergrond van was. Puur omdat ik die kant niet wilde ontdekken.
Het telefoongesprek van de ochtend nadat ik aan zijn bed was vastgebonden, wilde ik al helemaal vergeten, zeker het woord 'liquideren', ik kon daar alles omheen verzinnen en dan zou ik weer verkeerde gedachten kunnen krijgen. Robert liet nu zijn goede kant zien, dat moest ik toegeven. Wat ik erg mooi vond, was dat hij op den duur ook had geschreven wat nu de werkelijke toedracht was dat hij in het ziekenhuis terecht was gekomen.
Hij was in de West-Kaap van Kaapstad bij een chemische fabriek geweest voor een overleg met de directie, omdat daar een groot probleem was opgetreden met een lading van chemisch afval. Hij wilde zelf polshoogte gaan nemen van de situatie. Op het terrein van de fabriek had een tankvrachtwagen een verkeerde manoeuvre gemaakt en de auto waar Robert in zat geraakt, waardoor Robert uit zijn auto werd geslingerd en in de substantie terecht was gekomen die gedeeltelijk uit de tank was gelekt.
Omdat er grind op de grond lag, had hij open wonden, waardoor het chemische goedje in zijn bloedbanen terecht was gekomen. In zijn bloed ontwikkelde zich een vreemd virus en daarom moest hij voornamelijk in quarantaine verblijven. Buiten het virus om had hij ook letsel opgelopen waardoor de wonden aan zijn lichaam maar heel moeilijk herstelden. Robert had daar toch wat nuchter op gereageerd met ‘het was duidelijk nog niet mijn tijd om te sterven’.
Door alle mailberichten van Robert kwam ik steeds meer erachter hoe hij in het leven stond en hij wist mij steeds weer te verbazen. We hadden nog veel verschillen onderling, maar aan de andere kant zag ik nu toch ook de kwetsbare kant van deze grote zakenman. Natuurlijk wist ik ook wel dat hij ook maar gewoon een man was met zijn tekortkomingen, maar dat hij juist dan mij zijn kwetsbaarheid wilde laten zien, vond ik toch wel bijzonder.
Hij respecteerde gelukkig wel dat, ondanks dat ik voor hem een feest had georganiseerd en hij toch wel enigszins wist wat voor soort cliënten wij in ons bestand hebben, dat ik nooit over de specifieke thema’s zou praten. Als ik het over mijn werk had dan kon ik altijd alleen maar over de gewone feesten en gebeurtenissen praten, zoals ons nieuwe thema en alles wat daarbij organisatorisch kwam kijken.
Robert liet zelfs zijn interesse zien in het wel en wee van Fleur en Amelie. Hij vroeg regelmatig hoe hun schoolprestaties waren en dat deed mij toch ook wel goed. Ik had in die periode nog wel eens nachtmerries over mijn bijna verkrachting en ik kon daar gelukkig mijn verhaal over kwijt bij hem, ook omdat zijn mensen hem het hele verhaal haarfijn uitgelegd hadden.
In mijn nachtmerrie stak Daan mij wèl neer nadat hij mij eerst verkracht had en dan schrok ik steeds weer badend in het zweet wakker. Robert kon mij dan gelukkig weer kalmeren en overtuigde mij dat hij altijd goed voor mij zou willen zorgen, zodat mij en mijn dochters niets zou overkomen. Maar ik vond het idee dat mijn dochters en ik 24 uur per dag in de gaten gehouden werden niet prettig. Hoe goed hij het allemaal ook bedoelde, ik had geen zin om in een gouden kooi te moeten leven. Daar zou ik Robert nog wel onder vier ogen over spreken.
Op het werk ging alles op rolletjes. Ik was druk bezig met de voorbereidingen voor ons nieuwe thema en alles wat daarbij kwam kijken. Ik moest de planning nauwkeurig in de gaten houden om de nieuwe zaal in orde te krijgen. Maar ik was ook druk met berichten van klanten die via de mail binnenkwamen. Ik las net een mailbericht van mevrouw Van Rooven. Ze had geschreven dat ze het moeilijk vond om niet aan haar man te verklappen dat hij over een maand voor één dag en avond Marilyn Monroe mocht zijn.
Ze had haar man wijsgemaakt dat ze een weekeindje naar een luxe hotel zouden gaan. Omdat Claire van Rooven zo opgewonden was en het eigenlijk met niemand kon delen, had ze mij gemaild. Toen ik de mail las kwam er een glimlach om mijn mond. Dit was voor mij tot nu toe de mooiste opdracht en ik keek er zelf ook naar uit, om te zorgen dat het een echt onvergetelijk weekeind voor beiden zou gaan worden.
Er kwam een nieuw bericht binnen. Het was Robert die had gemaild en ik opende snel zijn bericht.
Lieve Val, geweldig nieuws, ik word vandaag ontslagen uit het ziekenhuis! Dat betekent dat ik weer naar huis mag en eindelijk naar jou kan komen. Ik kan niet wachten om je te zien en vast te houden, gewoon jou heerlijk in mijn armen nemen. Ik wil je graag mee uitnemen en je voorstellen of je kunt regelen om in het weekeind van 10 maart niet hoeft te werken of misschien zelfs vrij zou willen nemen.
Dan neem ik je vrijdagavond mee naar een gezellig restaurant zoals het hoort en dan beloof ik je dat ik gewoon die avond weer naar huis zal gaan als je dat wilt. En dan kom ik je die zaterdag weer ophalen om iets samen te gaan ondernemen. Ik zal weliswaar al eerder in Nederland zijn en kom je uiteraard ook opzoeken, maar dan kun jij nu alvast nadenken over mijn voorstel.
Ik hou het nu verder kort, ik heb net een vlucht weten te boeken voor 6 maart. Tot die tijd ga ik in een luxe hotel zitten, lekker geen ziekenhuis meer. Zodra ik in Nederland ben, zal ik je bellen oké?
XXX Robert
Ik betrapte mijzelf erop dat ik verheugd was bij het lezen van zijn bericht. Robert zou naar mij toekomen en ik zou weer met hem oog in oog komen te staan. Maar in plaats van een gevoel van onvermogen en kwaadheid, was het nu een gevoel van verlangen en blijheid.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluier van het volgende hoofdstuk.
26 Maart 1993 is een tamelijk koude en een half bewolkte dag als Charles en Diana gezamenlijk ‘The Royal Windsor Ball’ bijwonen in Buckingham Palace, de officiële residentie van de koninklijke familie. Voor beiden is het een heel opwekkend idee om de komende lente apart te vieren. Diana staat aan het begin van wat ze zal worden.
Voor het bal is een select gezelschap uitgenodigd. Diana weet dat Camilla, samen met haar echtgenoot
Andrew Parker Bowles, op de lijst staat. Ze heeft medelijden met de man van Camilla. Ze kan zich heel goed in hem verplaatsen, ze zitten immers in hetzelfde schuitje.
Ook alle leden van de Britse koninklijke familie zijn aanwezig, met uitzondering van de koningin en haar echtgenoot prins Philip. Zij hebben die avond andere verplichtingen. Maar ondanks hun afwezigheid wappert de koninklijke standaard op het middelste paviljoen. Normaal gesproken, als de koningin niet aanwezig is, wordt de Union Jack gehesen.
Het bal is vooral bedoeld voor een speciaal publiek met een upperclass levensstijl, het aristocratische, rijke en adellijke publiek. Ze steken elkaar de loef af met de meest verheven titels. Ze vertonen allemaal dat stomme neplachje en zijn overdreven statig uitgedost.
‘Rijke mensen zijn arme mensen die geld hebben,’ vindt Diana. ‘Het zijn nietsontziende ratten in hoge functies, met hun vlinderdasjes en snelle babbel.’ De gasten zijn op hun best gekleed; de mannen schitteren in hun rokkostuums met vlinderdasjes en gouden manchetknopen, de dames zijn prachtig uitgedost in lange avondjurken van zijde en satijn. Hun sierlijke vingers zijn getooid met meerdere juwelen.
Het bal kost een vermogen. Hoeveel glazen wijn en champagne zullen er niet gedronken worden, hoeveel eten verorberd? Hoeveel geheimen uitgewisseld en leugens verteld, voordat de avond voorbij is? En dat zijn dan de zogenaamde hogere kringen. Voor de gewone man is het onvoorstelbaar dat er zoveel geld wordt verspild.
Diana is iemand die zich om het lot van de armen bekommert. Ze is allerminst vrekkig of afstandelijk. Ze wil haar medemens op wat voor manier dan ook helpen. Charles vindt haar gedrag ongepast en ergert zich aan haar vertoon van genegenheid. Hij vindt dat ze teveel doordraaft in wat ze doet.
Diana werpt nog een laatste keurende blik op haar spiegelbeeld in een van de koninklijke suites en fronst haar voorhoofd bij de gedachte dat ze ook nu weer een charmante indruk op de gasten moet maken. Men verwacht van haar dat ze altijd glamour uitstraalt en dat ze er op en top verzorgd uitziet. Ze bepaalt de trend en is het stijlicoon voor een hele generatie vrouwen.
Zoals altijd is ze perfect gekapt en opgemaakt en getooid met de diamanten die ze van haar schoonmoeder op haar huwelijksdag kreeg. Ze ziet er betoverend uit. Haar tiara, halssnoer, oorbellen en armband fonkelen in het warme licht van de talrijke kroonluchters. Ze draagt een rijk versierd gewaad van haar favoriete ontwerpster Catherine Walker, dat perfect om haar ranke figuur sluit. Eronder draagt ze handgemaakte schoenen met puntige neuzen en hoge hakken van Jimmy Choo.
Hoewel ze inwendig een en al opwinding is, staat alles haar vandaag tegen. Ze is net ongesteld geworden en een vervelend gevoel in haar onderbuik treitert haar. Ze heeft een vitamine B-complex genomen. Het helpt goed tegen haar menstruatiepijn. De pijn vermindert, maar haar emotionele buien houden standvastig aan.
Haar nieuwe leven is veel moeilijker dan ze had verwacht. Voor een ‘normaal’ leven moet ze een hoge prijs betalen. Ze is compleet teruggeworpen op zichzelf en krijgt geen bescherming meer van de koninklijke beveiliging. Dat betekent dat ze min of meer vogelvrij is verklaard en dat de paparazzi haar als bloedhonden achtervolgen. Op zoek naar een nieuwe roddel, een nieuw schandaal. Alles wat ze doet en draagt is nieuws.
De fysieke menstruatiepijn verdraagt ze echter duizend keer beter dan de pijn om het verlies van Charles.
Op haar slechte momenten wenst ze haar echtgenoot terug, maar alleen als hij afstand doet van Camilla.
Een illusie. Haar stemming schiet heen en weer tussen woede en wanhoop.
Terwijl Diana’s stylist en vertrouweling Sam McKnight haar make-up bijwerkt en haar lippen stift met zachte lipgloss, luistert ze naar de geluiden die weerkaatsen tussen de hoge muren van het paleis. Ze hoort voetstappen en luide stemmen. Zo te horen zijn de meeste genodigden al aanwezig. Men is exact op tijd om niets van het spektakel te hoeven missen.
Zonder dat er eerst wordt geklopt, gaat de deur van de suite open. Het is Charles. Er valt een ongemakkelijke stilte. Ze ontwijkt zijn observerende blik. Het stoort haar dat hij niet even de moeite neemt om te kloppen.
‘Ben je eindelijk zover’, klinkt zijn onuitstaanbare en geïrriteerde stem. Hij kijkt zijn vrouw neerbuigend aan. Een complimentje over de kleding die ze draagt, kan er niet eens van af. Ze zucht, strijkt haar avondjurk glad en verontschuldigt zich tegenover Sam. Dan loopt ze naar de prins toe en sluit de deur achter zich.
Charles begeleidt zijn vrouw wanneer ze de statige balzaal binnenlopen. Diana laat zich zijn hoffelijkheid welgevallen. Zijn aanraking is ze niet meer gewend, het liefst zou ze minstens een meter tussen hen in houden. Op exact het juiste moment en begeleid door muziek, schrijden de twee koninklijke hoogheden door de deuren, de zaal in. De prinses moet glimlachend haar entree maken, hoe beroerd ze zich nu ook voelt.
Diana komt nooit gewoon een ruimte binnen. Ze betreedt de zaal met een bescheiden lach, waarmee ze iedereen voor zich inneemt. Ze vertraagt haar pas op zo’n geraffineerde wijze dat ze er zelf versteld van staat. Ze beweegt zich met een zodanige zekerheid, zo’n autoriteit dat men de neiging krijgt om te buigen en opzij te gaan. Ze ziet er intrigerend uit en betovert iedereen met haar charisma.
Zoals altijd brengt haar verschijning een enorme opschudding teweeg. Niet alleen vanwege haar privéleven of de kleding die ze draagt, maar nog meer vanwege haar adembenemende schoonheid. Op elke galagelegenheid is ze de koningin van het bal. En overal oogst ze grote bewondering. Ze volgt de modetrends niet, ze maakt ze.
Zodra het vorstelijk paar de balzaal binnen wordt geleid, valt er een plechtige stilte. Alle spots zijn als vanzelf op de prinses gericht. Iedereen draait zijn hoofd naar haar toe. Ze is de ster van de avond en Charles is niet meer dan een figurant in haar schaduw.
De gasten verschansen zich in lange rijen om met name de prinses kort te woord te kunnen staan. Er wordt van haar verwacht dat ze langs de rijen gaat en dat ze gesprekken op gang houdt. En ervoor zorgt dat iedereen het naar zijn zin heeft. Diana begroet de genodigden die ze tegenkomt alsof het oude kennissen zijn. En met haar oprechte vriendelijkheid weet ze iedereen voor zich in te nemen.
Op de buffettafels branden kaarsen in de kristallen kaarsenstandaards met gouden voetjes. De flakkerende kaarsen vangen af en toe de glinstering op van de vele juwelen. Het licht van de kroonluchters speelt over de zilveren schalen en karaffen op de tafels. Een aangename geur van eten verspreidt zich door de ruimte.
Charles loopt naar het podium, gaat achter het spreekgestoelte staan en heft zijn glas met champagne.
Hij houdt een clichématige speech waar bijna niemand naar luistert. Tot ieders opluchting is het een korte redevoering. Als hij bijna aan het einde van zijn betoog is, wordt er iets te vroeg geapplaudisseerd.
Zonder hem zijn zin af te laten maken, dringt het gezelschap zich gretig naar voren, richting de buffetten. Charles blijft pruilend achter, zoals hij altijd doet wanneer hij niet langer in het middelpunt van de belangstelling staat.
Diana laat het buffet aan zich voorbijgaan en opent samen met Charles het bal. Haar echtgenoot begeleidt haar naar de dansvloer. Ze voelt zijn hand op haar arm. Ze probeert te glimlachen en gewillig laat ze zich over de glad geboende vloer leiden. Vergeleken met haar is Charles een stijve hark. Hoe lang de dans duurt, weet ze niet, maar de live muziek lijkt het ritme van haar hart te volgen.
Zodra er voldoende gasten op de dansvloer zijn en de muziek een seconde staakt, houdt Charles het voor gezien. Hij heeft zijn verplichte dans achter de rug en tot een bevredigend einde gebracht. Hij verontschuldigt zich tegenover zijn vrouw. Ze zeggen iets tegen elkaar en vervolgen daarna ieder hun eigen weg. Charles blijft ver uit de buurt van de dansvloer staan. Hij laat zijn blik over de gasten dwalen die hun best doen om elkaar te overstemmen. Zijn blik doorzoekt de ruimte.
Ondertussen kijkt Diana naar de genodigden, de manier waarop ze de balzaal vullen. Een rijk pallet aan fleurige jurken en slanke ruggen. Hoofden draaien zich naar haar toe, mensen roepen haar naam. Iedereen lijkt zich te amuseren en druk in gesprek te zijn. In de menigte van hoog opgestoken haar en mannen met strak geknoopte vlinderdasjes voelt ze heel duidelijk de blik van Charles. Dan ziet ze hem naast Camilla staan.
Uit het niets voelt ze een steek in haar buik. Het is niet de buikpijn die bij haar ongesteldheid hoort. Het is de pijn van een gebroken hart. Ze probeert haar waardigheid te bewaren en onverschillig te kijken alsof het haar helemaal niets kan schelen. Opeens lijkt de muziek in de balzaal alsmaar luider te klinken. In paniek sluit ze haar ogen. Dat doet ze altijd als het om onaangename zaken gaat.
Dan opent ze ze weer en observeert hun stralende gezichten en onbekommerde conversatie. Ze ziet hem met Camilla praten met haar in afzichtelijke feestkleding gestoken lijf. Haar man staat daar in het openbaar te pronken met zijn minnares. Plotseling wordt ze kwaad. ‘Ik haat ze!’ fluistert Diana voor zich uit. ‘Ik haat ze echt!’
Charles vangt haar starende blik op. Zijn lippen plooien zich weliswaar in een vriendelijke glimlach, maar er ligt een ijskoude en hooghartige blik in zijn ogen. Daarna draait hij zich weer om naar Camilla. Diana observeert haar rivale. In haar ogen draagt Camilla een avondjapon die eruit ziet als een kledingstuk van haar grootmoeder. Haar huid heeft z’n jeugdige ongereptheid al lang verloren. Het is een oudere vrouw met een aardig buikje dat niet kan worden verhuld door wat voor kledingstuk dan ook.
De prinses raapt al haar moed bij elkaar. Ze loopt naar de twee toe en kust Charles zachtjes op de wang.
'Dank je voor de eerlijkheid en oprechtheid die ik in je ogen kan lezen,’ zegt ze grootmoedig. Haar stem is kalm. Ze kan een glimlach niet onderdrukken en werpt hem een liefdevolle blik toe.
Geschrokken draait Charles zich naar haar toe en schudt zijn hoofd. Hij begrijpt niets van haar reactie.
Dan wenkt hij naar een ober om een glas water dat hij meteen krijgt aangereikt. Diana kijkt naar Camilla.
Een donkere woede neemt bezit van haar. ‘Camilla,’ zegt ze. ‘Ik wil met je praten! Nu! Onder vier ogen!’
Camilla is overdonderd door Diana’s reactie en deinst terug. ‘Wat krijgen we nou? Hier? Waarom? Wat wil je van me'? Haar stem stokt in haar keel. ‘Op dit galafeest? Ik weet niet of ...’ ‘Ja hier,’ zegt Diana. ‘Ik neem aan dat je daar geen probleem mee hebt? Ik wil je nu spreken.’ Haar stem is sarcastisch.
De dames nemen elkaar op en kijken elkaar recht in de ogen. Voordat Camilla de kans krijgt haar mond te openen, zegt Diana: ‘Vertel het maar, waarom laat je mijn man niet met rust, Camilla?’ Tot haar verbazing stromen de woorden rustig en zonder hapering uit haar keel. Ze voelt zich meteen opgelucht. Het hoge woord is eruit, eindelijk is ze verlost van de last die al zo lang op haar drukt.
De vraag met de dwingende mededeling, verbluft Camilla. Het is moeilijk te zeggen wie van de twee zich ongemakkelijker voelt. Diana in haar frustratie of Camilla die vooral in verlegenheid is gebracht. Diana laat het erop aankomen. ‘Ik ken het al. Jullie waarheid, jullie relatie, jullie geheimen.’
De prinses noemt de telefoongesprekken, de liefdesbrieven, de bezoeken op zondagavond. Ze verwijt Camilla dat ze Charles van zijn kinderen vervreemdt en hun huwelijk te gronde heeft gericht. Van een afstand aanschouwt Charles het gebarenspel van Diana, dat boekdelen spreekt.
Camilla protesteert. Ze blijft ontkennen en volhouden dat ze niets met Charles heeft. Diana kijkt haar rivale ondertussen sceptisch en onderzoekend aan. Ze draagt een ring aan haar vinger met een flinke diamant.
‘Die heeft ze vast van Charles gekregen,’ denkt ze. Dan onderbreekt ze Camilla resoluut.
‘Wat heeft dit verdorie te betekenen? Ben je niet goed snik? Kun je nooit iets toegeven? Je liegt glashard over je relatie met mijn man. Je gaat al jaren met hem vreemd.’ Ze richt haar woede op de aanstichtster van al haar ellende. Er valt een ongemakkelijke stilte. ‘Ik weet echt niet waar je het over hebt, Diana', zegt Camilla uiteindelijk.
Secondelang blijft het stil. ‘Wil je dat nog eens herhalen,’ zegt Diana nadrukkelijk. Uit frustratie stampt ze op de grond. Ze is furieus en tegelijkertijd merkwaardig opgewekt omdat ze Camilla op haar plaats zet. Dan besluit ze om het gesprek dat geen gesprek is, te beëindigen. Ze is er klaar mee.
Demonstratief draait ze zich om en loopt naar de andere kant van de zaal. Het feest is voor haar voorbij.
Maar nog voor ze bij de uitgang is, wenkt Charles haar terug met een gebiedend gebaar. Diana gaat naar hem toe en zegt beheerst: ‘Ik ga er nu vandoor.’
Hij schudt met zijn hoofd en zijn koele ogen boren zich in de hare. ‘Daar komt niets van in. Je gaat helemaal niet weg. Niet zonder mij. We verlaten het bal gezamenlijk. De koningin gaat hier niet mee akkoord'. ‘O, is dat zo? Wat kan mij het schelen. Het gaat nu om mij,’ antwoordt Diana honend. Ze is duidelijk niet te vermurwen.
Zelfs de gedachte aan de koningin kan daar deze keer geen verandering in brengen.
Zwijgend geeft ze blijk van haar afkeuring over zijn houding en wuift zijn opdracht weg alsof het een hinderlijke vlieg is. Charles opent zijn mond om haar terug te roepen, maar het is te laat. Diana is uit het zicht verdwenen. In de balzaal gaan de gesprekken en het gelach onverminderd door.
Voor de ABBA fans is er nu een boek verschenen met de interviews die het verhaal vertellen van de ABBA leden Agnetha, Benny, Björn en Anni-Frid.
Met het viertal en met de mensen naast en achter ABBA. Frédéric Tonnon heeft, naast ABBA o.a. gesproken met Sir Tim Rice, Meryl Streep, Phil Collins, Elaine Paige, Olivia Newton-John, Roxette, 10CC, Peter Cetera, tourmanagers, stylisten, persoonlijke vrienden, muzikanten uit de begeleidingsband en de creatoren achter de succes musical 'Mamma Mia'.
Daarnaast vertellen ook verschillende bekende Nederlanders die met ABBA hebben gewerkt over hun ervaringen.
Speciaal voor dit boek vertellen zij die het succes en de prijs van de roem van dichtbij hebben meegemaakt één keer hun verhaal. Leef mee met Meryl Streep en de cast van 'Mamma Mia!', luister naar de ervaringen van
Phil Collins, Eric Stewart (10CC), Olivia Newton-John, Sir Tim Rice, tourmanagers, producers, stylisten en persoonlijke vrienden.
Geen enkele publicatie was zo persoonlijk en zo uniek. Met dit boek komt de rauwe werkelijkheid voor het eerst naar buiten. Leer ABBA echt kennen, op tournee, tijdens fotosessies, in de studio, tijdens promotiereizen en gewoon thuis.
'Het succes bracht ons roem en rijkdom, maar ook uitzonderlijke stress en verdriet. Dat we daar uiteindelijk als vrienden uitgekomen zijn is een wonder'. zegt ABBA zanger, componist en gitarist Björn Ulvaeus.
Van 'Waterloo' naar 'SOS', van 'Dancing Queen' tot 'The Winner Takes It All'.
Terug naar de tijd van de plateauzolen en discobrillen, het blauwe mutsje, de huwelijken, scheidingen en de soloprojecten. Dit boek kijkt niet alleen terug, maar werpt ook een onthullende blik in het huidige leven van de vier Zweden.
Kijk naar vele prachtige, nooit eerder gepubliceerde foto's. Zo ziet ABBA's 'Waterloo' er na veertig jaar uit.
En wat blijkt? De slag met 'Waterloo' was voor ABBA slechts het begin van een ongekende zegetocht en verre van een verloren strijd...
Lieve lezers, Valerie moet bij Loek komen en hij is een beetje uit zijn doen. Hij vraagt haar of ze een relatie heeft met Robert Noorwoud.
Als ze aan Loek vraagt waarom hij dat wil weten, krijgt ze een vaag antwoord. Valerie vindt dat Loek wartaal spreekt.
Veel leesplezier.
Op gesprek bij Loek - Hoofdstuk 26
Op 14 februari, Valentijndag, lagen op kantoor de nodige poststukken in mijn postbak. Daartussen lag ook een rode envelop. Ik pakte de envelop uit de stapel en het verbaasde mij dat er een Nederlandse postzegel op zat.
Die zal Robert wel in opdracht hebben laten sturen, dacht ik. Het was een hele lieve Valentijnskaart met allemaal hartjes aan de voorkant en bij het openen stond er geschreven: ‘Voor de mooiste Valentijn die ik bewonder xxx’. Meer stond er niet.
Terwijl ik de kaart voor mij hield, kwam Irma binnen. ‘Zo Val, jij hebt al direct een Valentijnskaart gescoord vandaag hihi, wat ben je trouwens laat'. ‘Ja, ik moest nog even naar Plantenenzo om de nieuwe plantenbakken uit te zoeken voor de ‘color my life’ zaal, maar ik kon daar gelukkig direct om negen uur terecht. Ik kan wel raden van wie ik deze kaart gekregen heb,’ zei ik met een glimlach om mijn mond.
De telefoon ging en ik zag dat het Loek was. 'Goedemorgen Loek.' 'Goedemorgen Val, kun je direct alsjeblieft even naar mijn kantoor komen'? 'Maar natuurlijk, ik kom er aan oké?’
‘Loek wil mij spreken Irma, dus kunnen we nu even geen koffiedrinken, zullen we het wat later op de ochtend doen?’ Irma antwoordde instemmend. Toen ik langs de receptie liep, richting de kamer van Loek, keek Joan achter de receptie mij met een grote glimlach aan, terwijl ze ‘zo te zien’ met een leverancier aan de balie stond te praten. Ik knikte en glimlachte terug.
De deur van Loek stond open dus kon ik zo doorlopen. Loek zat achter zijn bureau wat onrustig heen en weer te bewegen. ‘Morgen Loek, hier ben ik dan.' ‘Hallo Val, koffie'? ‘Ja lekker.’ Ik ging op zijn bankje zitten met een afwachtende houding, omdat ik niet wist waarom ik direct bij Loek moest komen. Misschien een nieuwe klant?
Loek ging naast mij zitten en we nipten samen aan onze koffie en even later vroeg Loek ineens: ‘Val, heb jij een relatie met één van onze klanten, Robert Noorwoud? Ik schrok omdat ik natuurlijk niet of althans nóg niet een echte relatie had met Robert en Loek wist natuurlijk niets van onze voorgeschiedenis. Dus in feite had ik geen relatie en bleef rustig, terwijl ik het eigenlijk wel een hele vreemde vraag van Loek vond. Het enige wat ik heel vervelend vond, was dat ik merkte dat ik bloosde, alsof ik schuld moest bekennen.
‘Nee, ik heb geen relatie met Robert Noorwoud, maar waarom vraag je mij dat eigenlijk Loek?' Loek aarzelde en ik zag ook dat hij zenuwachtig was en daarom legde ik vriendschappelijk mijn hand op zijn arm. Hij keek mij met een soort verdrietige blik aan, die ik niet kon thuisbrengen. ‘Oh, gewoon’ en hij tikte zachtjes met zijn hand op die van mij en hield mijn hand eventjes vast.
‘Kom op Loek, we kennen elkaar toch al zo lang en zo doe je normaal ook niet tegen mij. Er moet een aanleiding zijn voor je vraag en waarom kijk je zo enorm triest?’ ‘Ach gewoon niet helemaal in mijn hum en dat op Valentijnsdag. Mijn vraag komt omdat ik vanochtend door Robert Noorwoud ben gebeld’.
‘Eh... ja, maar wat heeft dat dan met mij te maken dat hij jou heeft gebeld en dat je daarom suggereert dat wij een relatie hebben?’ Ik vond het steeds vager worden zoals Loek tegen mij deed en wat ging Loek eigenlijk mijn privé-leven aan? ‘Laat ik het dan anders formuleren Val, Robert vindt jou zeer zeker een hele bijzondere vrouw’.
‘Heeft Robert dat dan tegen jou gezegd Loek?’ ‘Niet met zoveel woorden, maar wat hij heeft gezegd komt uiteindelijk wel op hetzelfde neer. Je spreekt wartaal Loek. Ik vraag mij af waarom Robert Noorwoud jou heeft gebeld om iets over mij te zeggen, waardoor jij weer suggereert dat Robert mij een bijzondere vrouw zou vinden en dat ik dan met hem een relatie heb.’
Ik schoot nu zelfs in de lach nadat ik die zin eruit gegooid had. ‘Hahaha... dit lijkt wel een stukje uit een comedy waar je door miscommunicatie geen touw meer aan vast kunt knopen van de dingen die gebeuren. Heb jij mij nu écht gevraagd om naar jou kantoor te komen omdat jij mij deze vraag wilde stellen?’
‘Als je één minuutje hebt Val’, zei Loek, terwijl hij de telefoon pakte en de receptie belde. Hij mompelde iets van ‘is het al groen licht'? Het enige wat ik op dat moment dacht was: die heeft vast iets verkeerd gegeten of zo, maar waarom had Robert hèm gebeld?
Loek had de hoorn neergelegd en richtte zich tot mij. ‘Val, vergeet maar wat ik gevraagd heb. Jouw privé-leven gaat mij natuurlijk niets aan, sorry’. ‘Ok Loek, niets aan de hand hoor, begrijp alsjeblieft van mijn kant dat ik het allemaal wel heel vaag vind wat er net allemaal is gebeurd.' Ik stond op en verliet zijn kamer.
Terwijl ik weer langs de receptie liep, zag ik Joan met een collega praten die zich naar mij omdraaide,
terwijl zowel Joan als de collega een stralende glimlach naar mij toewierpen. Zou er iets in de koffie zitten vanochtend of heeft iedereen vandaag Valentijnkriebels dacht ik, totdat ik bij mijn kantoor kwam en zag dat mijn deur dicht was.
Hè, die had ik net toch open laten staan? Ik opende mijn deur en schrok, maar dan meer dan aangenaam en sloeg mijn beide handen op mijn wangen. Oooh... mijn hele kamer stond VOL vazen met lange rode rozen!
Er was een smal looppaadje vrijgehouden zodat ik naar mijn bureau kon lopen. In de vaas die op mijn bureau stond zat één witte roos tussen alle rode rozen en voor de vaas stond weer een grote Valentijnskaart.
Hè? Robert had mij vanochtend toch al een kaart gegeven? Ik opende de kaart en er stond: ‘Will you be my Val...entijn’ en dat was leuk bedacht, vond ik. Perplex ging ik op mijn bureaustoel zitten en keek alleen maar in de rondte en was beduusd van wat ik zag. Het waren honderden rozen. Wouw!
De puzzelstukjes vielen nu in elkaar. Robert had natuurlijk Loek gebeld met de opdracht dat ik naar de kamer van Loek moest komen, zodat mijn kamer door de bloemenleverancier ingericht kon worden met de rozen. Aha.. dat was natuurlijk die man die ik bij de receptie zag toen ik naar Loek liep en toen ik terugliep had Joan natuurlijk al die honderden rozen voorbij zien komen en zou die leuke roddel wel als een vuurtje helpen verspreiden onder de collega’s.
Terwijl ik daar zo heerlijk van de bloemenzee aan het genieten was, kwam Irma binnenlopen met haar neus in een ordner. ‘Hè Val, heb je even, ik zit hier met een...’ Ineens stond Irma stil en haar mond sloeg open. Het was een erg grappig gezicht om Irma zo te zien staan. ‘Je mond staat open,’ zei ik lachend.
‘Wouwww Val... jemig meid, wat een rozen'! Irma keek haar ogen uit. ‘Ik ben net zo perplexed als jij Irma, geloof me. Robert trekt alle registers open zo te zien en ik zou liegen als ik dit niet ge-wel-dig zou vinden.
Je weet hoe gek ik ben op rode rozen.'
‘Deze Valentijnsdag vergeet je volgens mij nooit meer Val’, lachte Irma. ‘Nee, dat zeker niet. Maar je kwam hier met een vraag binnen, zal ik anders even met je meelopen naar jouw kamer? We kunnen niet eens fatsoenlijk bij het ‘zitje’ komen en de stoel die tegenover mijn bureau staat is weggezet voor de rozen.'
Voorzichtig liep ik door het vrijgehouden looppad naar Irma. ‘Je moet er eigenlijk wel even een foto van maken met je mobiel'. ‘Goed idee Irma, dan kan ik de foto naar Robert mailen, zodat hij kan zien hoe zijn verrassing mijn hele kamer heeft gevuld.'
Nadat ik Irma geholpen had met haar vraag over een leverancier liep ik weer naar mijn kamer terug en maakte met mijn mobiel een paar foto’s van mijn kamer. Deze Valentijnsdag zou ik niet snel vergeten. Er was wel een vraag die door mij heen bleef gaan. Wat was de reden dat Loek nu op Valentijnsdag zo verdrietig was?
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.
In Londen is het stil als om drie uur ’s nachts bij Dodi de telefoon overgaat. Het is John Major, hij is zojuist door de prins gebeld en moet Dodi dringend spreken. Hij valt meteen met de deur in huis. ‘Charles wil dat u de druk zo snel mogelijk opvoert zodat Diana, het liefst vandaag nog, een beslissing neemt'.
‘Waarom belt de prins mij niet zelf en waarom komt hij hier nu vannacht mee,' reageert Dodi geprikkeld.
Hij weet dat de prins erg bedreven is in het manipuleren. ‘De prins is met andere zaken bezig. Daarnaast doet hij geen oog meer dicht door het hele gedoe met zijn vrouw. Hij ligt er hele nachten wakker van.
Het is maar goed ook dat hij u niet heeft gebeld, want hij heeft een pesthumeur. Sinds hij door de perikelen met de prinses zo onder druk is komen te staan, is hij niet meer te genieten. Hij wordt met de dag bozer en gefrustreerder. De prinses heeft hem nogal tegen de haren in gestreken'.
Major verandert van onderwerp. ‘We moeten het toch nog eens over de risico’s hebben die aan de opdracht kleven. Er is nog wel iets wat u moet weten voordat u ‘Mission Escape’ verder gaat uitvoeren'. Dodi spitst zijn oren als die van een jachthond. Major zwijgt lang genoeg om hem nieuwsgierig te maken.
‘U brengt ook uw eigen leven in gevaar. In groot gevaar zelfs. En dat allemaal om het Britse koningshuis te redden. U kunt niet voorzichtig genoeg zijn, meneer Fayed. Daarnaast mogen we nooit worden ontmaskerd'. Dodi voelt een koude rilling door zijn lichaam trekken.
‘Wat wil Major hiermee zeggen, vraagt hij zich af. Wil hij me waarschuwen of tegen me zeggen dat ik niet zo dom moet zijn'? Hij heeft het in een eerder gesprek ook al aangegeven. Ze ondernemen een gevaarlijke actie, dat beseft Dodi maar al te goed.
Hij is zich ten volle bewust van de gevaren die de bizarre missie met zich meebrengt, maar hij laat zich niet ontmoedigen en gaat niet op de opmerkingen van Major in. Ze praten nog even door over wat andere zaken.
‘Ons idee is als volgt: Diana is voorbestemd te sterven en opnieuw geboren te worden. Als ze is verdwenen, zeggen we dat de paparazzi haar hebben vermoord. Ze worden dan letterlijk in onze val gelokt', vervolgt Major op samenzweerderige toon.
Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht, die Dodi door de telefoon niet kan waarnemen. ‘U en uw team moeten ‘Mission Escape’ tot een succes maken. Meer kunnen we niet vragen'. Met deze woorden sluit hij het gesprek af.
Dodi legt de telefoon weg en gaat weer naar bed. Het is niets voor Major om hem op dit tijdstip te bellen.
Dodi vraag zich af hoe hij de druk bij Diana kan opvoeren, maar eigenlijk vindt hij het nog steeds vooral een taak voor Charles zelf.
Ik niet. Ik heb de Larousse, de Escoffier,
beide Zilveren Lepels, DeDikkeVanDam en een stapeltje met namen als Nigella, Jamie, Donna Hay
en Yotam Ottolenghi.
Ik kijk plaatjes en geniet van fantastische foodfoto’s. Me al bladerend vergapen aan close ups van artisjokken; ik kan dat.
En ik zoek er dingen in op over het ontstaan van gerechten, hopend op mooie verhalen over verre landen of vroeger. Ik laat me inspireren door ingrediënten en lees over sensationele smaken, waardoor het water me letterlijk in de mond loopt.
Ik heb ze dus zeker niet voor de sier, gebruik mijn kookboeken juist meerdere keren per week, maar om heel eerlijk te zijn, ik kook er nooit iets uit. Ze horen op mijn salontafel, niet op mijn aanrecht.
Ik ben het tegenovergestelde van een kook-snob
Meer de keukenkneus die té simpele recepten uit het supermarktblaadje ook daadwerkelijk máákt.
Zo’n fotogeniek vispakketje bijvoorbeeld, dat me met haar looks verleid tot een beetje kokkerellen.
Maar het resultaat wordt nooit zoals op het plaatje. Dat is niet erg, als het dan maar wel goddelijk smaakt.
Een beetje zoals met een auditie; dat die lelijke oude dame dan gewoon geweldig blijkt te kunnen zingen. Helemaal prima, niets aan de hand. Maar heel soms… blijkt ze ook nog eens zo vals als een kraai! En dát is dus wel erg. Dat je je prakkie zo van het bord in de vuilnisbak kunt schuiven. Niet door naar de volgende ronde. Balen.
Om zo’n keukenmislukking te verwerken, blijf ik graag een beetje malen. Talloze theorieën over wat er nu misging. Dan hebben we na de culinaire ramp vervangend troost-Thais besteld en zit ik nog na te filosoferen: misschien had ik het langer moeten koken? Of lag het aan het product zelf? Had ik die olie dan toch later moeten toevoegen?
We accepteren liever niet dat de reden van een mislukking een raadsel blijft. Erachter komen wat er misging, verzacht bijna altijd het geleden leed. 'Oooh, keelontsteking… logisch'.
Hoe komen die klontjes in mijn saus?
Grrrr. Ja, hoe eigenlijk? Dát is nu precies waar Annemieke Smit, wetenschapsjournalist en hobbykok, zich in haar boek 'Uitgekookt!' mee bezighoudt. Het idee: 'Als je eenmaal begrijpt waarom gerechten mislukken,
weet je ook wat je kan doen om dat te voorkomen'.
In deze culi-musthave wordt helder en humoristisch uitgelegd welke ingewikkelde chemische processen zich tijdens het koken in mijn pannetjes en producten afspelen. Uitgekookt! bevat nauwelijks recepten en gaat over voedselmoleculen, enzymen en temperatuurverschillen. Natuurkunde, scheikunde en biologie, maar dan leuk.
In duidelijke en beeldende (maar soms ook poëtische en sprookjesachtige) taal krijgen we antwoord op vele vragen rondom onze misbaksels. Wat moeten we weten over spier-eiwitten in biefstuk? Verdampt alle alcohol tijdens het koken? En waarom kun je beter geen warm eten in de koelkast zetten?
Sinds ik dit boek heb, snap ik eindelijk waarom komkommer dus niet in de groentela hoort en waar nu de kleur van de eidooier vandaan komt.
Leerzaam, maar luchtig
Eigenlijk hoort dit boek én niet op de salontafel én niet in de keuken. Ik zou zeggen: leg ‘m op je nachtkastje,
dan kun je voor het slapengaan nog even aan de smulstudie. Elke avond lees ik een verhaaltje. Over groenten die een jetlag hebben, gistcellen die een feestje bouwen, oliedruppels die in oorlog zijn en cavia’s die dus niet in de magnetron mogen.
En daarna? Daarna droom ik van een podium waarop mijn soufflé’s nooit instorten en mijn mayonaise nooit schift. Over biefstuk met de X-factor, geweldig gelukt, geurend en glinsterend in the spotlight. En het oorverdovende applaus dat daarop volgt. Yessss! Welterusten.
Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.
Die boodschap heb ik van huis uit meegekregen.
Dus ben ik blij als ik mag voorlezen uit eigen werk op het open podium in de bibliotheek van Meppel.
Tijdens de Boekenweek nog wel, op zondagmiddag 8 maart jl. Dat is niet niks, toch? Dat doen grote schrijvers namelijk ook, voorlezen uit eigen werk.
Beroemd worden begint soms op kleine schaal, je kunt niet genoeg oefenen. Zo’n dertig toehoorders luisteren gebiologeerd en ik krijg na elk van mijn drie voorgelezen blogs een bewonderend applaus. Ik blij, zij blij, organiserende Evelien ook blij.
Klein beginnen - Hoofdstuk 23
Daarna vraagt Evelien mij, ten overstaan van het voltallige publiek, wanneer mijn roman uitkomt. ‘Aan het eind van het jaar. Hoop ik.’ Ik hoor het mezelf zeggen, schrik er een beetje van. Dit schept verwachtingen. En of ik die kan waarmaken?
‘Nee', zegt Lex twee dagen later. ‘Dat gaat je niet lukken. Bovendien bepaal jij niet wanneer je boek uitkomt, maar de uitgever'. O ja, even vergeten.
‘Arthur Japin heeft net (begin maart dus) bij zijn uitgever de handtekening gezet voor zijn boek dat eind september uitkomt'. Ik heb nog niet eens een uitgever.
Hoop
Maar ik heb al wel een (goede) synopsis (een samenvatting, inclusief beschrijving van de personages en hun ontwikkeling). Gemaakt in samenspraak met Lili de Ridder, schrijfcoach bij de schrijfweek op Terschelling.
Ik heb ook al een presentatie gemaakt over mijzelf. En met pijn en heel veel moeite heb ik uiteindelijk de twintig beste of representatieve pagina’s uitgezocht. Hoop ik. Dat was nog een hele klus.
De pagina’s die ik graag zou willen laten zien, staan her en der verspreid. Maar een uitgever wil natuurlijk opeenvolgende pagina’s om een goed beeld te krijgen van mijn schrijfkunsten. Die uitgever ga ik nu zoeken,
in de hoop dat hij meteen brood in mij ziet.
Heel veel geluk
‘Het is (bijna) onmogelijk om dat nog voor het najaar van 2015 voor elkaar te krijgen', zegt Lex (een maand geleden). ‘Tenzij er ergens iets uitvalt en je daarvoor in de plaats kunt komen. Maar dan moet je wel heel veel geluk hebben'.
Daar ga ik dan maar voor, heel veel geluk. Want je weet nooit hoe een koe een haas vangt. Of hoeveel kleins je moet eren, voordat je het grote weerd bent. Ik ga ervoor!
Valerie is niet van plan om in een slachtofferrol te gaan zitten vanwege de aanranding door Daan,
dat gunt ze hem niet. Valeries gedachten zijn wel vertroebeld.
Moet ze Robert, die haar feitelijk heeft gered, nu in haar leven toelaten?
Veel leesplezier.
Vertroebelde gedachten - Hoofdstuk 25
Hoe het mij die dag gelukt was om op te staan alsof er niets gebeurd was, was mij nog een raadsel. Het was alsof ik een knop in mijn hoofd had omgezet, in de trend van ‘er is niets bijzonders gebeurd, het was gewoon een slechte date’.
Ik gunde het Daan niet om mij slachtoffer te laten voelen en gisterenavond had ik na thuiskomst al genoeg zelfmedelijden gehad. Buiten dat had ik direct mijn revanche gekregen door Daan een koekje van eigen deeg gegeven. Hoe zou de politie gereageerd hebben toen ze hem daar in zijn blote kont vastgebonden aan een lantarenpaal, die nu omgetoverd was tot schandpaal, hadden aangetroffen?
Ha! Die had wat uit te leggen aan de politie, misschien zat hij nog wel op het politiebureau. Ik wilde die ervaring zo snel mogelijk uit mijn geheugen wissen, dat wist ik wel. Gelukkig hadden Fleur en Amelie niets in de gaten gehad. Ze vroegen wel hoe mijn date was. Ik had ze gezegd dat deze man achteraf niet mijn type was.
'Mam, ik hoop toch dat je een keer een leuke man tegenkomt hoor', zei Amelie en Fleur voegde daar aan toe: ‘Ja, maar ook een lieve man natuurlijk’.
Op kantoor kon ik op mijn tien vingers natellen dat Irma al met spanning zat te wachten om verslag van mijn date te krijgen. Ze kwam mijn kamer binnen en ging half op mijn bureau zitten. ‘Ik denk dat we beter even daar bij het zitje kunnen gaan zitten Irma, ik heb nogal een indringend verhaal. Wil je ook koffie,' vroeg ik terwijl ik al was opgestaan om de koffie te pakken.
Irma was vol verwachting gaan zitten nadat ik haar de koffie had gegeven en ik stak van wal. De ogen vielen bijna uit haar kassen toen ik haar het hele verhaal verteld had. 'Jemig Val, waarom ga je gaan aangifte doen bij de politie'? 'Omdat ik mijn dochters niet in het verhaal wil betrekken Irma en hij al door de politie is gevonden,' zei ik en daar had ze ook alle begrip voor.
'En wat ga je nu met Robert doen', vroeg ze nieuwsgierig. Ik trok mijn schouders op. ‘Weet je Irma, dit is een situatie die ik me nooit had kunnen bedenken. Ik moet Robert natuurlijk wel gaan bedanken omdat hij feitelijk mijn leven gered heeft. Hoe ik dat ga aanpakken, daar moet ik nog even goed over nadenken. Eerst wil ik mij even op ons werk concentreren. Loek heeft mij gevraagd of ik een nieuw thema kan bedenken om zo de concurrentie voor te blijven.’
'Ik moet ook gaan', zei Irma. 'Ik heb straks een overleg met de mensen van de schoonmaak voor het nieuwe rooster, ik spreek je later nog’ en ze verliet mijn kamer met de mok in haar hand. Ik kon mij alleen niet heel goed concentreren, temeer omdat de avond hiervoor toch door mijn gedachten gingen en Robert ook.
Hij had al zo vaak aangegeven wat zijn gevoelens voor mij waren. Had ik mij dan zo enorm vergist in de bedoelingen van deze man? Het was allemaal erg vertroebelend in mijn gedachten. Ik had me voorgenomen om thuis verder te gaan met de opdracht die ik van Loek had gekregen en me nu eerst te concentreren op de mail die ik aan Robert ging schrijven. Starend naar een blanco scherm in mijn mailbox begon ik te typen.
Hallo Robert,
Je zult inmiddels ingelicht zijn door je medewerkers dat ik gisteren bijna verkracht ben. Als ik niet door jouw medewerkers was geholpen, had het zelfs heel verkeerd kunnen aflopen. Hoewel je weet hoe ik tegenover jou sta, wil ik je toch uit het diepste van mijn hart bedanken.
Zonder jouw inmenging in mijn leven had ik nu misschien deze mail niet meer kunnen schrijven omdat ik niet weet wat die gek zou hebben gedaan, na mij verkracht te hebben. Ik wil je daarom voorstellen om elkaar via de mail misschien wat beter te leren kennen, zolang je nog in Afrika moet blijven.
Mijn vooroordelen waren wellicht toch verkeerd. Als wij open naar elkaar corresponderen, dan kan er misschien een vriendschap opgebouwd worden, dat is een stap vooruit. Ik bedoel dat ik nu het gevoel heb dat ik moet komen opdraven wanneer het jou uitkomt. Ik ken je eigenlijk maar een klein beetje en dan nog met een argwanend gevoel. Eh... je begrijpt wel wat ik bedoel.
Ik schrijf dit nu in een opwelling en hoop ook dat ik er achteraf geen spijt van ga krijgen. Ik hoor graag je reactie en nogmaals dank je wel!
Groetjes, Valerie
Voordat ik ging twijfelen, drukte ik snel op verzenden. Zo, nu kon ik niet meer terug. Ik had in ieder geval Robert een dankbetuiging gemaild en nu maar afwachten hoe hij zou reageren.
Donderdagavond ging ik me weer verder focussen op het nieuwe thema dat ik moest bedenken en dat was niet echt eenvoudig. Er waren tegenwoordig zoveel bedrijven die aan thema-avonden of zelfs weekeinden en teambuilding dagen deden.
Ik had mij op het internet laten informeren welke feesten er zoal aangeboden werden. Toen ik even naar de keuken liep om voor mijzelf een kop thee te zetten, liep ik onderweg de woonkamer binnen. De kinderen keken naar een oude film The wizzard of Oz met Michael Jackson, die weer eens herhaald werd op tv.
De film was op het punt dat de hoofdrolspelers de Smaragdstad hadden betreden. Ik bleef een aantal minuten meekijken en op dat moment kreeg ik een ingeving. Fleur en Amelie keken mij vreemd aan toen ik ‘Yes ik heb het’ riep en vanuit de bank opsprong. Ik keek achterom en moest om mezelf lachen.
‘Laat jullie moeder maar gaan, jullie weten dat ik wel eens meer gek doe, maar ik heb een idee voor een nieuw thema voor het werk gevonden. Als ik het helemaal uitgewerkt heb, zal ik het jullie vertellen oké? Maar ik ga nu weer achter m’n computer. Jullie gaan lekker verder kijken.’
Fleur en Amelie giebelden en knikte instemmend, terwijl ze samen nog wat popcorn uit de schaal die voor hen stond pakten. Eenmaal achter mijn computer vlogen mijn vingers over het toetsenbord en werd ik steeds enthousiaster over het idee wat ineens bij mij was opgenomen door naar The wizzard of Oz te kijken.
Doordat ik mij helemaal had gestort op het nieuwe thema kon ik de avond met Daan uit mijn gedachte zetten. Toen ik vrijdag op de zaak kwam, was ik helemaal in mijn nopjes. Ik had mijn idee uitgewerkt en kon deze vandaag aan Loek presenteren. Nadat ik koffie voor mijzelf had ingeschonken, ging ik achter mijn bureau zitten. Ik had vanuit huis mijn plan van aanpak naar het werk gemaild.
Ik zette mijn computer aan en opende mijn mail. Ik zag dat er ook een mail van Robert was binnengekomen. Omdat ik al om 09:00 uur een afspraak bij Loek had, wilde ik mij niet laten afleiden door wat Robert misschien allemaal in zijn mail had gezet. Ik koos ervoor om zijn bericht nog niet te openen.
Mijn plan had ik uitgeprint en voelde vreugde in mij opkomen. Nu maar hopen dat Loek net zo enthousiast zou zijn over mijn nieuwe idee als ik. Op dat moment ging mijn telefoon en ik zag in het scherm dat het Loek was.
‘Is het allemaal nog gelukt Val'? ‘Jawel Loek, ik heb alles klaar, dus als je wilt kan ik nu al bij je komen.’
Hij stemde in. Loek had niet zo lang geleden zijn kamer laten restylen, maar ik moest er nog een beetje aan wennen. Het was ultramodern met veel wit en zwart. Met mijn map onder de arm liep ik de directiekamer binnen. Ik presenteerde mijn idee aan Loek, terwijl hij ondertussen ook de impressies bekeek.
‘Als wij een ruimte inrichten met zoveel mogelijk witte objecten en door middel van verlichting steeds de ruimte kunnen aanpassen aan de gewenste kleuren van de klant. Als een klant een rode avond wil, dan hoeven wij alleen maar de verlichting aan te passen. Als een klant steeds de zaal van kleur wil laten veranderen, dan kan dat natuurlijk ook. En alle kleuren zijn mogelijk, zelfs goud en zilver.
Verder kunnen wij met grote bioscoopschermen willekeurige achtergronden kiezen voor de klant.
Bijvoorbeeld een wintertafereel of de ruimte, wij kunnen eigenlijk van alles verzinnen en de klanten daarbij een zeer breed scala aan keuzes geven. Het enige wat dan aangepast hoeft te worden, is de kleding van de mensen die komen.’
Ik zag aan het gezicht van Loek dat hij er niet afwijzend tegenover stond, maar aan de andere kant was hij minder enthousiast dan ik had gehoopt. ‘Val, op zich vind ik het wel een goed idee, alleen moet ik er toch nog even over nadenken. Wit is natuurlijk wel erg besmettelijk en de materialen en stoffen die wij dan kiezen, moeten niet te kwetsbaar zijn.'
‘Loek, ik ben het inderdaad met je eens dat de materialen en stoffen van een zeer goede kwaliteit moeten zijn en indien mogelijk vuilafstotend zijn of gemaakt worden. Ik heb wel een inschatting gemaakt van de kosten die er met de nieuwe zaal gemoeid zijn en zal dit natuurlijk nog wel wat verder moeten uitwerken.’
Loek stemde in en ik kreeg de opdracht om de kosten goed inzichtelijk te krijgen voor het einde van de maand omdat hij de nieuwe zaal voor het einde van het eerste kwartaal gerealiseerd wilde hebben. De zaal met het thema ‘Sprookjes uit alle windstreken’ waar The Theme in 2003 mee was begonnen, zou hiervoor opgeofferd worden omdat het thema te weinig animo had bij onze klanten. Na mijn presentatie kwam Loek met een aangename verrassing.
‘Val, je werkt nu al een hele tijd voor mij en mede door jou heeft The Theme een goede naamsbekendheid gekregen. Wat zou je ervan zeggen als je een mooie auto van de zaak krijgt waar je ook privé mee mag rijden.
Ik heb vaag iets opgevangen over een auto die hier gebracht is, die je hebt teruggebracht. Ik hoef en wil de verdere toedracht niet weten Valerie, jouw privé-leven is jouw privé-leven, maar het leek mij een goed moment om je dit voorstel te doen'.
Het was even muisstil in de kamer. ‘Loek, dank je wel, ik ben er een beetje stil van dus dank je wel, ik maak graag gebruik van je voorstel.’ ‘Mooi dat is dan afgesproken, ik stuur je vandaag nog even de gegevens door van de garage waar je een auto kunt uitzoeken en alle overige belangrijke informatie’.
Helemaal in mijn nopjes liep ik na de bespreking weer terug naar mijn kamer en bedacht mij onderweg dat er een mailbericht op me stond te wachten van Robert. Gek genoeg was ik wel benieuwd hoe hij gereageerd had. Na het openen van het mailbericht van Robert volgden mijn ogen de volgende zinnen:
Lieve Val,
Dank je wel voor je bericht. Ik ben inderdaad al door mijn mannen ingelicht over het vervelende voorval en ik kan je niet eens zeggen hoe blij ik ben dat ik op tijd heb kunnen ingrijpen, al was het dan vanaf een afstand.
Hoe dan ook, goddank dat er met jou verder niets ernstigs is gebeurd door die perverse klootzak.
Alleen de gedachte al dat jou iets zou overkomen, maakt mij gek en ik had het liefst die hufter zelf even onder handen genomen. Als ik ooit nog een keer merk dat hij bij jou in de buurt komt dan krijgt hij bezoek van mijn mannen en dan wel voor de laatste keer. Hij moet van jou afblijven Val, je bent van mij.
Ik weet dat dit weer anders klinkt dan dat ik het bedoel, maar ik ben een man en mannen denken vaak simplistisch, maar dat wist je waarschijnlijk al. Dat je nu toenadering zoekt, vind ik wel heel fijn. Ik wil ook dat je weet dat ik het meen en dat ik echt naar je verlang op een manier, die ik bijna niet kan omschrijven.
Ik wil er ook alles aan doen om je te laten merken dat ik het serieus met jou voor heb. Weet je... dat alleen al,
de gedachte naar jou, je ogen, je stem, gewoon jij als vrouw en mens mij wild maken van verlangen.
Hier in het ziekenhuis is het echt de rit uitzitten en nu heb ik in ieder geval weer een uitzicht naar ons weerzien. Pfff, mijn geduld wordt hierdoor alleen wel heel erg op de proef gesteld Val. Gelukkig kan in vanuit mijn kamer hier in het ziekenhuis wel werken en mailen, dus kijk ik uit naar je volgende mail.
XXX Robert
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.
Plaats van handeling is Milaan, 1992, twee jaar voor de eerste verkiezingsoverwinning van Silvio Berlusconi. Een groep journalisten is bezig voor een nieuwe krant een aantal nulnummers te schrijven waarin gebeurtenissen uit het nabije, roerige verleden van Italië worden gepresenteerd als 'nieuws' en van commentaar worden voorzien.
In hun zoektocht naar onderwerpen komen ze met de meest onwaarschijnlijke - maar altijd mogelijke - verhalen op de proppen.
Een van die verhalen betreft de Italiaanse dictator Benito Mussolini. Is hij aan het einde van de oorlog wel echt vermoord? Of is dat een leugen en was hij wellicht de dieper liggende oorzaak van alle ellende in het naoorlogse Italië, zoals de moorden op politicus Aldo Moro en onderzoeksrechter Giovanni Falcone, de mysteries rond de vrijmetselaarsloge P2, de smeergeldschandalen en wat dies meer zij?
In alle rust bereidt de redactie de eerste nulnummers voor, totdat er een dode valt. Umberto Eco schetst een indringend, bij vlagen buitengewoon geestig, maar vooral ontluisterend beeld van Italië en de Italiaanse journalistiek.
Het nulnummer is een spannende roman over een bittere en groteske episode, gebaseerd op ware gebeurtenissen, tegen de achtergrond van de opkomst van een van de meest megalomane politici van ons tijdsgewricht.
Umberto Eco (1932) is een van de grootste en succesvolste schrijvers van Europa. Vijfendertig jaar geleden werd hij beroemd met zijn historische roman 'De naam van de roos', waarna romans volgden als 'De slinger van Foucault', 'Het eiland van de vorige dag', 'Baudolino' en 'De mysterieuze vlam van koningin Loana'.
Met zijn wereldwijd lovend ontvangen roman 'De begraafplaats van Praag' betoverde hij opnieuw miljoenen lezers. Het nulnummer is zijn eerste roman die de recente geschiedenis tot onderwerp heeft.
Valerie heeft een date met Daan, waar ze erg naar uit kijkt. Robert ligt nog in het ziekenhuis in Kaapstad, waardoor Valerie zich vrij voelde.
De date met Daan begint leuk, alleen tijdens hun diner begint hij rare vragen te stellen die Valerie helemaal niet aan staan.
Daan blijkt hele andere bedoelingen met Valerie te hebben dan dat Valerie had kunnen bedenken...
Deze bedoelingen zijn niet de beste. Daan zet een mes op de keel van Valerie… Veel leesplezier.
Rare vragen - Hoofstuk 24
Een dag later was ik op tijd van mijn werk weggegaan, Ik wilde me thuis eerst nog even opfrissen en iets anders aantrekken, dan dat ik op mijn werk had gedragen. Ik had een mooie zwarte pantalon aangetrokken met een bijpassend jasje en een witte zijden blouse en mooie pumps. Als laatste controleerde ik nog even mij make-up.
Mijn lippen waren rood gestift en ik constateerde in de spiegel dat mijn kapsel en outfit er prima uitzagen.
Fleur en Amelie waren wel nieuwsgierig met wie hun moeder uit ging. Toen ik hun vertelde dat het de man was van de schaatsbaan wisten ze niet over wie ik het had, omdat zij toen te druk waren geweest met schaatsen.
‘Daar hebben we niet op gelet hoor mam’, zei Fleur.
Om Daan niet in verlegenheid te brengen, zouden de kinderen gewoon in de woonkamer blijven als de voordeurbel zou gaan. Stipt om acht uur ging de bel. ‘Veel plezier mam’. Ik gaf ze nog een kus en liep de gang in. In de deuropening stond Daan in een prachtige lange donkerblauwe trenchcoat.
'Goedenavond schoonheid, ga je met mij mee', vroeg hij terwijl hij zijn hand galant naar mij uit stak. Ik deed mijn mantel aan met mijn sjaal, want het was buiten koud. 'Ja hoor, ik heb best trek,' zei ik toen naar buiten stapte.
Daan boog naar voren en gaf mij een vluchtige kus op mijn mond. 'Daar had ik even zin in', zei hij met een glimlach om zijn mond. Ik vond het wel leuk en lief dat ik zo'n vluchtig kusje kreeg. Dat had wat wel iets.
Hij hield de passagiersdeur van zijn zwarte BMW voor mij open. Ik stapte in zijn auto en bedankte hem voor zijn galante manier van doen. Niet veel later reden we weg.
'Waar gaan we naar toe,' vroeg ik uit nieuwsgierigheid. 'Ik neem je mee naar een Thais restaurant aan de Oude gracht. Die staat bekend om zijn formidabele keuken'. Daan had geen woord teveel gezegd. Het eten was voortreffelijk en ook heel smaakvol opgediend. Het restaurant was geheel in Thaise stijl gehuld en de muziek deed je even in een ander land wanen. Ook de kruidige geuren, gaven een soort vakantiegevoel.
De avond was heel leuk begonnen, de gespreksstof ging over het eten, de Thaise cultuur, waar Daan blijkbaar veel over wist en over onze kennismaking in België. Alleen op den duur ging het gesprek veranderen.
Daan begon over mijn werk te vragen en bleef opeens doorvragen over m’n ervaringen bij de feesten die op eigen aanvraag bij ons gedaan werden. Hoe ik ook probeerde om niet gedetailleerd over mijn werk te praten,
wist Daan toch steeds via een omweg, weer uit te komen bij The Theme en onze feesten.
'Vertel dan eens wat voor bijzondere feesten je hebt mogen organiseren Valerie. Ik weet dat jullie heel exclusief zijn en hele rijke mensen in jullie klantenbestand hebben'. 'Daan, je moet me niet in een moeilijk pakket brengen. Ik heb een beroepsgeheim en zal nooit de integriteit van mijn klanten aantasten, dus vraag ik je nu heel vriendelijk om op te houden mij te ondervragen over mijn werk.'
De sfeer was van gezellig omgeslagen naar een beetje stug. Iets aan Daan begon mij te irriteren. Het was duidelijk een vergissing geweest om met hem uit te gaan. Doordat hij zo opdringerig bleef, was ik blij dat ik zo weer naar huis gebracht zou worden. Ik bedacht mij dat ik misschien beter kon aanbieden om de helft van het eten te betalen, maar ik kreeg daar de kans niet voor.
Daan was naar het toilet gegaan en had daarna direct bij de balie afgerekend. Hij liep naar onze tafel terug.
‘Ik heb afgerekend, kom je mee'? Aan de intonatie van zijn stem begreep ik dat deze avond voor hem ook niet zo was gelopen als hij had gehoopt. Even later zaten wij in zijn auto en de stilte was te snijden. Totdat Daan de stilte verbrak.
'Valerie, ik heb uit zeer betrouwbare bron vernomen dat jij een keer een feest georganiseerd hebt waarbij het thema één grote orgie was. Heb je zelf ook meegedaan aan die orgie of ben je daar misschien wel genomen door één van de gasten'?
Ik schrok, hoe wist Daan van het feest van Robert? Had één van de ingehuurde dames haar mond voorbij gesproken? En wat voor een rare vraagstelling of ik eraan had deelgenomen! Omdat ik mijn klanten moest beschermen deed ik of mijn neus bloedde.
'Daan, ik weet niet waar je het over hebt, hoe kom je erbij en wat een rare vraag.' Ik hoopte maar dat ik snel thuisgebracht zou worden om ervan af te zijn. 'Ik vroeg mij gewoon af of je weleens verkracht bent Valerie',
zei Daan met een hele vreemde toon. Ik was Daan geen verantwoording schuldig en ik wilde ook niet dat hij zich in mijn leven ging mengen. Wie dacht deze man wel niet dat hij was?
Ik bleef rustig. 'Eh, nee Daan, ik ben nog nooit verkracht. Waarom doe je zo neerbuigend met deze vraag?'
Het bleef even stil in de auto, totdat Daan bij een rood verkeerslicht rechts naar mij keek en met een vreemde toon zei: 'Omdat ik jou zo direct ga verkrachten slet en als je meewerkt, dan zal ik je niet neersteken'. En met die woorden haalde Daan een stiletto tevoorschijn.
Slet?! Wat gebeurde er nu toch weer allemaal. Ik merkte dat ik verstijfd was van de schrik. Ik zag ook dat Daan nu richting de woonboulevard van Kanaleneiland reed. 'Waarom doe je nu zo raar Daan? Wat heb ik gedaan dat je ineens zo doet,' vroeg ik met een toch wat paniekerige stem.
Daan keek mij weer aan met een hele vreemde blik in zijn ogen. 'Ik weet gewoon dat je een orgiefeest hebt georganiseerd en dat vind ik geil. Jij hebt het feest georganiseerd, dus ben je wel een hele stoute slet.
Stoute sletten verdienen het om verkracht te worden'.
Hoe had ik mij zo kunnen vergissen in Daan. Een golf van paniek overviel mij en ik was aan de andere kant te bang om iets te doen. Het voelde alsof mijn luchtpijp werd dichtgeknepen, ik kon niets meer zeggen.
Daan stopte de auto en beval mij om uit te stappen, maar eerst moest ik mijn mobiel en mijn handtas aan hem geven.
'Als je probeert te ontsnappen, dan pak ik je en steek ik je neer. Begrepen'! Ik was te bang om weg te rennen. Fleur en Amelie flitsten in mijn gedachten voorbij. Toen Daan om de auto was gelopen, pakte hij mijn arm en zei: 'Lopen slet, totdat ik stop zeg'. Ik deed wat Daan mij vroeg en liep de straat in. 'Hier naar rechts', zei hij ineens.
We stonden nu aan de zijkant van een woonwinkel, naast een container waar lege kartonnen dozen uitstaken, maar de straten waren verder leeg en stil. Normaal zou het hier overdag een drukte van jewelste zijn, maar nu was het alleen koud en verlaten. 'Stop maar en draai je om'. Ik draaide mij om en staarde naar een lege blik in de ogen van Daan.
'Doe je jas open, je broek en onderbroek naar beneden en schiet op'! Terwijl hij deze woorden op een dwingend toon had uitgesproken, hield hij zijn mes voor mijn gezicht. Zijn dreigende woorden deden mijn handen trillen. Uiteindelijk hingen mijn broek en slipje tussen mijn benen op de grond en ik voelde warme tranen langs mijn gezicht lopen van angst. Mijn zelfrespect zonk weg in de pijnloze diepte.
Diep van binnen schreeuwde ik, smeekte ik om hulp, maar ik was alleen, ziels alleen met deze psychopaat die me net vertelde dat hij mij zou gaan verkrachten. Daan keek mij met een enorm gemene zelfgenoegzame blik aan en begon te grinniken. Ik wilde maar één ding, dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn en hoopte maar dat hij mij niet zou steken met zijn mes.
Ik moest meewerken en hem niet kwaad maken. Als ik hem kwaad zou maken, zou hij mij met zijn mes kunnen steken. Het mes zou in mijn lichaam snijden en het zou pijn gaan doen. Enorm veel pijn. Rustig blijven... ik moest rustig blijven. Ik probeerde mij op mijn ademhaling te concentreren, zo goed en kwaad als dat ging. Net toen ik wilde zeggen dat hij moest opschieten, hoorde ik een mannenstem van een man die net de hoek kwam omlopen richting onze kant.
'Als je niet wilt dat ik je kop eraf schiet, laat je deze dame direct met rust en gooi jij je mes op de grond'. Ik zag nu niet één, maar twee mannen onze kant oplopen, beiden met een pistool op Daan gericht en hij liet direct zijn stiletto op de grond vallen en stapte naar achteren.
De één was een ‘boom’ van een negroïde man, met een enorm gespierde nek en mega grote handen. De andere man was wat gezetter, kleiner en blank. Mijn benen werden zo slap van alle angst, dat ik door mijn benen zakte op mijn hurken. De kleinere man liep op mij af en zei: 'Komt u maar mevrouw Brugge, u bent veilig en hoeft niet meer bang te zijn voor deze goorlap'.
Met die woorden reikte hij mij zijn hand. Wat gebeurde hier allemaal, ik begreep er even helemaal niets meer van. Hoe wist deze man mijn naam? Ik pakte de hand van de man en stond met trillende benen weer op,
terwijl ik snel mijn onderbroek en broek weer omhoog trok, keek ik de mannen verbaasd aan.
'Wie zijn jullie en hoe weten jullie wie ik ben?' 'Onze namen zijn voor u niet van belang mevrouw Brugge', zei de negroïde man nu. 'Wij zijn er om u te beschermen, in opdracht van de heer Robert Noorwoud. Wij mogen alleen ingrijpen als het echt uit de hand loopt en dit liep geloof ik erg uit de hand'.
De man stond nog steeds met zijn geweer gericht op Daan, die alleen maar met grote ogen keek naar de twee mannen die een pistool op hem gericht hadden. De verwarring was nu compleet. Robert Noorwoud, de man die ik eigenlijk zou moeten verachten, was de held van de dag geworden? Robert, mijn redder van deze verschrikkelijke man die mij wilde verkrachten.
Robert had mij al gezegd dat hij mij en de kinderen liet schaduwen en als hij de twee mannen niet had ingehuurd om mij te beschermen was ik nu misschien zelfs dood geweest, wie zou het kunnen zeggen. 'Wat wilt u dat wij met deze man gaan doen, mevrouw Brugge? Moet ik hem liquideren', vroeg de negroïde man. ‘U mag het zeggen’.
Ik keek naar Daan, die nu niet meer zo zelfgenoegzaam als daarnet keek, maar eerder angstig. Mijn blik was koud en ik was zo woedend op Daan en wat hij mij wilde aandoen, maar doden ging mij toch te ver. 'Eigenlijk wil ik hem een koekje van eigen deeg geven heren. Ik wil hem laten voelen hoe het is om vernederd te worden,
met een extra bonus.'
Mijn tas, die Daan had meegenomen, pakte ik van de grond en maakte hem open. Terwijl ik in mijn tas aan het graaien was, vroeg de blanke man. ‘Bent u iets kwijt'? ‘Nee, niets kwijt. Ik zoek een stuk papier en een pen,
die heb ik altijd voor mijn werk bij me,’ zei ik om de vragende blik van de man te beantwoorden.
’Gevonden,' riep ik en vouwde een A4 papier uit die opgevouwen in mijn tas lag.
Ik had de twee hulpjes van Robert gevraagd of zij Daan met zijn handen op zijn rug aan een lantarenpaal vast konden binden zodat het licht op hem zou schijnen. ‘Geen probleem. We doen wat u ons vraagt’, zei de blanke man. ‘Ik wil wel dat zijn jas uitgaat en dat hij met zijn broek en onderbroek op zijn enkels blijft staan,' zei ik ter aanvulling, terwijl Daan mij nu verschrikt aankeek.
De blanke man haalde een grote tyrap uit zijn jas en hield het omhoog. ‘Kijk, dit hebben wij altijd uit voorzorg voor ons werk bij ons’, zei de man in reactie op mijn stuk papier en pen. Ik zag dat hij de tyrap als handboei gebruikte. Ik schreef op het papier met grote letters de volgende tekst:
IK BEN EEN VIEZE VROUWENVERKRACHTER. DIT IS MIJN STRAF.
Omdat ik nu eenmaal een vrouw ben die van alles en nog wat in haar tas meesleept, had ik ook veiligheidsspelden bij mij. Ik speldde met een veiligheidsspeld het papier op zijn colbertjasje die hij nog aan mocht houden van mij. Ik voelde mij oppermachtig toen ik naar Daan keek, die er nu als een bange muis bij stond.
'Wat een hufter ben jij Daan en je verdient eigenlijk slechter, maar je hebt mazzel,' zei ik met de grootste minachting in mijn stem. De twee mannen liepen nog een keer naar Daan en de negroïde man zei: 'Als wij nog één keer merken dat jij mevrouw Brugge hebt lastiggevallen, gebeld of wat dan ook, dan krijg je alsnog een kogel door je kop, begrepen'!
Daan knikte bevestigend en bang naar de man. Als toegift stompten de twee mannen nog een paar keer flink in de buik van Daan. Daan kromp ineen van de pijn. Ik stond erbij en keek ernaar en het deed mij alleen maar genoegen om die enorme klootzak pijn te zien lijden. Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij een slechte vrouw, omdat ik genoot van zijn vernedering. Dit was mijn zwarte kant die ik nog nooit naar boven had laten komen.
'Mevrouw Brugge, als u met ons mee wilt komen, wij brengen u veilig naar huis’. Ik liep met de twee heren mee en Daan bleef achter. De twee mannen hadden beloofd om na een goed halfuur de politie te bellen omdat Daan anders nog zou kunnen onderkoelen, zelfs met dodelijke afloop. De politie zou te horen krijgen dat er een vrouwenverkrachter stond te wachten bij een lantaarnpaal bij de woonboulevard in Utrecht op Kanaleneiland.
Ik kon het niet laten om iets te weten te komen. 'Hoe lang hebben jullie mij gevolgd?' 'Mevrouw Brugge,
wij volgen u 24 uur per dag, maar dat heeft u nog nooit in de gaten gehad omdat wij tot nu toe niet in actie hoefden te komen. Meneer Noorwoud wil dat u en uw kinderen niets overkomt en daar heeft hij een heel team van mensen voor ingezet'.
'Hoe bedoelt u een heel team,’ vroeg ik verbijsterd. 'U moet niet zoveel vragen stellen mevrouw Brugge.
Weet alleen dat u en uw kinderen blijkbaar voor meneer Noorwoud zeer belangrijk zijn en dat hij ons inzet om u te bewaken en te beschermen'.
Ik was verward. Robert had in mijn beleving juist mij bedreigd met de zogeheten bewaking. Hij had juist gezegd dat als ik niet zijn bevelen zou opvolgen er wel iets met mijn kinderen zou kunnen gebeuren. Nu bleek het gewoon juist om bescherming te gaan. Verder had ik nooit gemerkt dat ik zo in de gaten gehouden werd.
Dit moest hem een vermogen kosten.
Ik moest voor mijzelf echt een aantal dingen op een rij gaan zetten. Was Robert dan toch niet zo'n slechte man als ik dacht? Hield hij dan zoveel van mij dat hij een heel team mensen had die mij en mijn dochters beschermden? Ik keek uit het raam van de Ford Taurus waar ik nu inzat en mijn hoofd was troebel van alles wat ik die avond had meegemaakt.
Mijn tranen hield ik bewust in bedwang. De auto stopte voor mijn huis en net toen ik de heren wilde bedanken, zei de blanke man die achter het stuur zat: 'U bent weer veilig thuis mevrouw Brugge. U moet wel weten dat wij dit incident aan de heer Noorwoud moeten melden'. De negroïde man was al uitgestapt en hielp mij beleefd met uitstappen.
'Heren, dank jullie wel voor alles. Ik moet dit allemaal nog even verwerken, maar ik ben echt dankbaar dat jullie op tijd waren, voordat...' Ik kwam verder niet meer uit mijn woorden. De negroïde man die mij uit de auto had geholpen legde zijn hand op mijn schouder en zei: 'Gaat u nu maar ontspannen, neem desnoods een flinke borrel en daarna proberen te slapen'.
Ik nam afscheid en de twee heren knikten beleefd naar mij, maar bleven staan totdat ik de voordeur achter mij dicht had gedaan. Ik was weer thuis, in mijn eigen veilige haven en de kinderen waren al naar bed gegaan omdat morgen weer een gewone schooldag zou zijn. Ik had mijn jas opgehangen, mijn schoenen uit en sloffen aangetrokken.
Om even alles van mij af te laten glijden, had ik het advies van de man aangenomen. Ik nam een glas cognac en ging nog even rustig zitten. De tranen kwamen toen vanzelf en ik had medelijden met mezelf. Waarom kon ik niet een normaal leven hebben, waarom moest ik al deze ellende meemaken en wat moest ik nu toch doen met Robert. Moest ik hem misschien toch een kans geven? Zou ik misschien heel voorzichtig toenadering moeten zoeken en hem de tijd dat hij nog in het ziekenhuis ligt via de mail beter leren kennen?
Een ding wist ik wel, ik kon mijn dochters niet confronteren met wat er met hun moeder was gebeurd. Het is niet nodig hun geestelijk te laten lijden en bang te laten worden dat ze blijkbaar in de gaten gehouden worden of beschermd. Het is maar net hoe je zoiets zou kunnen interpreteren. Fleur en Amelie moest ik zelf ook beschermen en dat kon ik het beste doen door hun niet hierin te betrekken.
Ik dronk mijn glas cognac leeg en besloot om voor nu even nergens meer aan te denken. Ik was leeg en moe van alle gebeurtenissen van die avond en verlangde alleen nog naar een warme douche en naar mijn bed.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.
1993 is het jaar waarin Diana haar zoektocht naar zichzelf begint. Een reis naar de onbekende wereld. Een reis naar het middelpunt van haar lichaam. De reis die ook zijn tol eist; af en toe is ze slechtgehumeurd en wispelturig. Ze leert met eigen ogen de waarheid onder ogen te zien en ervaart dat als een enorme voldoening. Voor het eerst weet ze wat ze werkelijk wil.
Ze is onafhankelijk geworden en maakt succesvolle reizen naar Zimbabwe en Nepal, missies die door premier John Major ondersteund worden. Ook al leeft ze gescheiden van Charles, de regering staat achter haar.
Als ambassadeur van de Britse belangen betekent ze een aanwinst voor Groot-Brittannië. Diana straalt weer.
Haar jeugdige schoonheid is terug. En door haar kortere lokken ziet ze er nog geweldiger en jonger uit dan ooit.
Allereerst echter gaat ze met William en Harry op vakantie naar het zonovergoten Caribische eiland Nevis.
Een magisch eiland, een paradijs, een veilige schuilplaats, waar ze in alle rust haar wonden likt. Ze heeft haar plaats van bestemming bereikt en treedt haar nieuwe geluk met zelfvertrouwen tegemoet.
De wonderen van de wereld stopt ze in haar koffer. Ze leert los te laten en neemt afstand van Charles. Ze keert zich naar haar nieuwe leven en voelt zich een gelukkig mens. Het is nog maar het begin van een lange,
innerlijke reis.
Na een aantal weken vakantie samen met William en Harry heeft ze zichzelf weer helemaal hervonden. Ook in Kensington Palace neemt ze het heft in eigen handen. Alles wat van Charles is, wordt verwijderd. De woning wordt bezield met nieuwe inspiratie.
Tijdens haar optredens naar buiten, onberispelijk gekleed in een van haar prachtige creaties, spreekt ze haar innerlijke krachtbron aan. Uit haar houding spreekt veel zelfvertrouwen. Ook haar afgeslankte staf past zich aan de nieuwe situatie aan. Charles is nu echt geschiedenis. Alles wijst op een hernieuwde frisse start.
De wereld krijgt een vrolijke, zelfbewuste, kleurrijke en elegante prinses te zien, die zich alleen nog maar met serieuze zaken inlaat.
Toch is er niet alleen maar sprake van zonneschijn. Prins Charles’ populariteit heeft een flinke knauw gekregen na de onthulling van de pikante Camilla tapes. Afgeluisterde erotisch getinte telefoongesprekken die in 1989 zijn opgenomen en het publieke bewijs vormen dat de prins al tijdens zijn huwelijk een affaire had met zijn grote liefde.
Diana reageert op ‘Camillagate’ door fijntjes op te merken dat ze in haar huwelijk lange tijd met z’n drieën waren, een beetje veel misschien. Het Charles-kamp doet er alles aan om de populariteit van de prins weer op te krikken en richt daarbij vooral de pijlen op Diana.
Ze komt er achter dat al haar telefoongesprekken worden afgeluisterd door een officiële dienst van de regering. Het maakt haar woedend en ze vergelijkt het koningshuis met de maffia. Het enige verschil is dat deze boeven een kroon op hebben.
Charles laat haar schaduwen om haar te intimideren. Om te laten zien dat hij nog steeds macht over haar heeft.
Hij wil dat ze nu zo snel mogelijk van het toneel verdwijnt en hij maakt haar het leven heel moeilijk om zo snel mogelijk een beslissing te forceren.
Diana besluit niet te verdwijnen, maar ze gaat in de verdediging en nodigt journalisten uit voor een etentje om haar versie van hun huwelijksproblemen te delen. Ze vertrouwt de media de intiemste details over haar leven met Charles toe. Ook als bandrecorders en videocamera’s meelopen, lucht ze haar hart over het in alle opzichten tekortschietende echtelijke seksleven.
Ze durft haar gevoelige kant te laten zien, haar angsten, haar eigen falen en haar zoektocht naar liefde in haar liefdeloze huwelijk. Dat spreekt mensen aan. De eerder onbereikbare, onaantastbare sprookjesprinses blijkt ook maar een gewoon mens.
Haar glimlach en uitstraling werken als een magneet. De sensuele kracht van haar intensiteit is bijna beangstigend. Haar transformatie kost haar geen fans, integendeel, het bezorgt haar een nieuw legioen aanhangers en bewonderaars. Ze is niet meer te remmen.
Diana is van plan haar reputatie als een engel der barmhartigheid verder uit te bouwen. Ze bezoekt de vergeten, duistere hoeken van de samenleving en zet deze in de schijnwerpers. Maar ze heeft nog een andere rol te vervullen, de rol van een moeder die haar twee kinderen moet opvoeden en beschermen. Ze vecht als een beer om de voogdij over haar kinderen niet kwijt te raken.
Charles wil dat Diana zich terugtrekt uit het openbare leven en dat haar alle koninklijke rechten ontnomen.
Hij is eraan gewend te worden gehoorzaamd, ook door haar. Maar Diana laat zich niet langer door hem ringeloren en neemt zich voor te vechten tot ze erbij neervalt.
Heel fijntjes laat ze hem tijdens een van hun verhitte discussies weten dat de wereld niet blij zal zijn als ze op de hoogte wordt gesteld van het koninklijke complot. Ze heeft iets heel precairs achter de hand en als Charles wil dat zij akkoord gaat met ‘Mission Escape’, hij wel een toontje lager mag zingen. Al strijdend baant ze zich een weg naar geluk. Ze ziet haar toekomst als een diamant in een van haar ringen glanzen.
De feestdagen waren veel te snel voorbij gegaan en het was alweer dinsdag 3 januari 2006. Ik vroeg me af wat 2006 allemaal voor mij in petto zou hebben. Tijdens onze kerstvakantie in België was ik een leuke man tegen het lijf gelopen.
We waren met z’n allen een dag naar Antwerpen gereden naar de gezellige binnenstad, die uiteraard helemaal in opperste kerstsfeer gehuld was. Er was ook een kunstschaatsbaan op de Grote Markt en de kinderen wilden natuurlijk wel een paar rondjes schaatsen.
Op zeer romantische wijze had Paul tegen Irma gezegd dat hij wel samen met haar wilde dansen op het ijs.
Irma straalde helemaal en ik stak alleen maar mijn duimen omhoog dat ze lekker moesten gaan dansen op het ijs. Ik zou foto’s van iedereen gaan maken en had zelf niet zo veel behoefte om de ijzers om te doen.
Toen het hele spul eenmaal op het ijs stond, maakte ik vanaf de kant de nodige kiekjes. Opeens hoorde ik een stem naast mij die zei: ‘Maakt u foto’s van uw gezin'? Ik draaide mij om naar de stem en keek in hele donkere ogen en naar een markant aantrekkelijk gezicht.
‘Ja, dat klopt,’ zei ik vriendelijk. Op dat moment schaatsten Fleur, Amelie en Amber met de grootste glimlach op hun gezichten langs. ‘Staan we erop mam'? vroeg Fleur toen ze naar de kant kwamen. ‘Jawel hoor en ook nog eens heel leuk.' ‘Oké, doei, we gaan weer verder’. Zjoeff... en weg waren ze weer.
Amelie was zich aan het uitsloven en wilde een pirouette draaien, maar dat liep uit de hand. Ik zag dat een stel jonge knullen stoer aan het doen waren op het ijs en Amelie zag de jongens niet. Ze gleed uit en het leek erop dat één van de jongens met zijn schaats het gezicht van Amelie zou raken.
Nog voordat ik wat kon doen, schoot er gelukkig een man te hulp, die op het ijs stond en het geheel aanschouwd had. Hij duwde Amelie, die op het ijs lag al schuivend aan de kant. Fleur en Amber hadden niets in de gaten gehad en Amelie was alleen een beetje geschrokken. Ze stond weer op en schaatste weer weg.
Ik schoot na een schrikreactie in de lach om het enthousiasme wat ik bij de kinderen zag en bedankte de man met handgebaren en gebaarde ook dank u wel met mijn mond, omdat de man te ver van mij afstond. Hij wuifde alleen maar met zijn duim omhoog en schaatste ook verder.
‘Zo, u hebt dus drie dochters’, vroeg de man naast mij ‘en waar is uw man'? Aha, meneer was aan het vissen, dacht ik en moest inwendig een beetje lachen. Ik had wel zin om een beetje te flirten met deze aantrekkelijke man met donkere kijkers.
‘Nee... ik ben niet getrouwd en er zijn er van de drie maar twee van mij, maar waarom wil je dat weten,' vroeg ik heel onschuldig, omdat de man mij direct heel ondeugend aanstaarde. Dat is dan inderdaad mooi om te weten. Hallo, ik ben Daan’ en hij stak zijn hand uit. ’Valerie,' zei ik terug en schudde zijn hand.
We raakten aan de praat over dat wij in België op vakantie waren en nu een dagje Antwerpen deden. Ik vergat zelfs even mijn omgeving. Daan was een aantrekkelijke man om te zien, met zijn donkere coupe en bij zijn slapen was hij wat grijs. Hij was voor zaken in Antwerpen en verbleef in het Hotel Rubens. Hij wilde even een wandeling maken en voelde zich aangetrokken tot de schaatsbaan.
‘En dan kom ik toevallig een hele mooie vrouw tegen’, zei hij al flirtend terug. ‘Je bent gewoon een grote charmeur, die alleen zijn in Antwerpen niet leuk vind en graag flirt om een beetje aandacht te krijgen.’
‘Oké, ik beken', zei hij en we schoten in de lach.
'Ik woon in Utrecht en mag ik vragen waar jij in Nederland woont Valerie'? Ik keek hem een beetje verbaasd aan. ‘Jeetje, soms is de wereld klein he. 'Ik woon toevallig ook in Utrecht.' En weer moesten we beiden lachen.
‘Mag ik je dan een keertje bellen voor een afspraakje Valerie, ik zou je heel graag beter willen leren kennen’.
Ik wist even niet wat mij daar overkwam. Je raakt aan de praat met een vreemde en binnen vijftien minuten wil hij je al een keertje uit vragen. Maar hij was leuk om te zien en buitengewoon aantrekkelijk.
Zonder maar enig moment stil te staan bij mijn leven, zei ik spontaan: ‘Dat lijkt mij gezellig Daan. Maar deze feestdagen zijn voor mijn kinderen dus zul je even geduld moeten hebben.' ‘Begrijp ik, het is natuurlijk ook toevallig dat we elkaar zo ontmoeten hè’.
Ik knikte bevestigend. Daan had gezegd dat hij mij zou bellen in de eerste week van het nieuwe jaar en was daarna weer naar zijn hotel terug gewandeld. Terwijl ik terugdacht aan dit alles, achter mijn bureau op kantoor, werd er ineens op de deur geklopt en tegelijk ging de deur open.
‘Ik ben het maar', riep Irma die met een brede glimlach naar binnen liep. ‘Val, dat we er samen maar weer een goed jaar van mogen maken hier’, zei ze en kwam tegenover mij zitten. ‘Heb je al wat van hem gehoord van die man van de schaatsbaan’, vroeg Irma direct daarachter aan.
‘Jeetje Irma... laten we eerst even koffiedrinken hè,’ zei ik terwijl ik opstond. ‘Jij bent ook niet nieuwsgierig hè, maar als je het weten wil… nee. Maar ik ben ook maar net weer begonnen met werken en hij heeft niet exact gezegd wanneer hij zou bellen. Ik reikte Irma haar kopje koffie aan. Ik verwacht wel een belletje deze week.'
Ik had de woorden nog niet uitgesproken of de telefoon ging.
‘Als je het over de duivel hebt’, zei Irma. ‘Hoe weet je nu dat hij het is’. ‘Wedden,’ lachte Irma en keek nieuwsgierig naar mij toen ik mijn kopje neerzette en de telefoon opnam. ‘Goedemorgen, met The Theme,
u spreekt met Valerie Bruggen, waar kan ik u mee van dienst zijn?’ Mijn gezicht stond natuurlijk ook hoopvol.
‘Mag ik je alsnog een gelukkig Nieuwjaar wensen Valerie’, klonk het aan de andere kant. Ik moest direct naar adem happen. Die stem herkende ik uit duizenden en moest mijn stoel vasthouden en weer gaan zitten.
Irma zag dat mijn gezicht compleet veranderd was en wist direct wat er aan de hand was. Ze seinde dat ze uit de kamer zou gaan, zodat ze zich niet zou mengen in het gesprek. Ik wuifde ook dat ze beter kon gaan. Dit moest ik zelf oplossen.
‘Dag Robert, ook voor jou de beste wensen,’ zei ik zo rustig mogelijk, maar het kwam er koeler uit, omdat ik geschrokken was. ‘Ik heb veel aan je gedacht Val. Je hebt wel lef meisje om zomaar een cadeau van mij te weigeren. Maar aan de andere kant, je hebt mij wel schaakmat gezet met je mail, dus moet ik je voor deze ene keer vergeven, maar vergeten zal ik het niet’.
Meneer was weer eens aan het dreigen. Ik moest heel voorzichtig zijn met wat ik zou gaan zeggen, maar ik moest toch iets weten. ‘Heb je nog over mijn kerstwens nagedacht,’ vroeg ik heel voorzichtig. ‘Waarom zoiets stoms vragen, als ik je echt alles kan geven wat je maar kunt wensen'?
‘Juist daarom Robert, jij zegt wel dat je mij alles kunt geven wat ik wil, dus wil ik mijn vrijheid… dat is mijn wens.' Weer had ik Robert zonder dat hij het zelf in de gaten had in een patstelling gebracht. 'Je bent een slimme vrouw Val, niet voor één gat te vangen en je pakt mij met mijn eigen woorden. Maar je vergeet nog steeds dat ìk degene ben die bepaalt en niet jij en ik ben er nog niet uit of ik je wel wil laten gaan'.
'Ik heb nog steeds niet wat ik wil en je weet, dat vind ik niet leuk. Ik word alleen al weer geil als ik je stem hoor Val en als ik je voor mij zie dan word ik al weer gek van verlangen. Helaas kan ik voorlopig nog niet aan mijn verlangen gehoor geven. Ik heb vandaag te horen gekregen dat ik nog een kleine twee maanden zal moeten blijven, voordat ik ontslagen wordt uit het ziekenhuis.
Vraag het mij over twee maanden nog maar een keer. Tot die tijd zullen we zien wat er gebeurt. Nu weet ik alleen dat ik, als ik je zo neergelegd heb, mijzelf ga ontspannen en bevredigen bij de gedachte aan jou.
Verdorie, geen vrouw krijgt mij zo gek als jij Val’ en met die woorden verbrak Robert abrupt het gesprek.
Ik had inmiddels het schaamrood op mijn kaken staan, om wat ik net had gehoord. Normaal gesproken zou een vrouw zich best gevleid mogen voelen als een man zoiets zou bekennen, maar bij Robert klonk het toch steeds als een soort van bezit wat hij van mij wilde nemen, al was het op die manier.
Verdorie, ik had de hele kerstvakantie niet meer aan Robert gedacht en nu spookte hij weer door mijn hoofd. Zelfs zijn getrachte psychologische benadering, dat ik iedere dag om 17:00 uur aan hem zou denken, had ik voor mijzelf kunnen verwerpen.
Nog twee maanden zou hij mij zeker met rust laten en die gedachte was weer prettig. De telefoon ging weer.
Ik schrok omdat ik in gedachten verzonken was geweest. Robert was vast nog iets vergeten te zeggen.
Ik nam de telefoon aan en zei zonder er bij na te denken: ‘Je was dus nog iets vergeten te zeggen?’
‘Ik moet nog beginnen’, klonk er verbaasd aan de andere kant. ‘Hallo Valerie, met Daan, ik denk dat je iemand anders verwachtte. Bel ik wel gelegen', vroeg hij erachteraan. De irritatie die ik voelde toen ik de telefoon opnam, omdat ik dacht dat het Robert was, ebde snel weg. 'Hallo Daan, ik dacht inderdaad dat iemand anders mij belde, sorry, je belt gelegen hoor.'
'Gelukkig maar. Mag ik je nog een heel gelukkig Nieuwjaar wensen Valerie en... ik wil je direct vragen of je met mij uit eten wilt gaan. Wat vindt je ervan'? 'Ja, je mag mij nog een gelukkig Nieuwjaar wensen Daan en voor jou uiteraard ook de beste wensen voor 2006. Voor wat je tweede vraag betreft, lijkt mij gezellig. Wanneer had je in gedachte?'
'Wat zou je zeggen van morgenavond? Ik kijk er al sinds onze ontmoeting naar uit om je weer te zien Valerie'.
Ik keek snel in mijn agenda. Morgenavond zou moeten kunnen. Fleur en Amelie zouden het niet erg vinden,
die vonden een avond zonder mam best leuk.
Eerlijk gezegd leek het mij ook leuk om Daan weer te zien. Zijn donkere ogen en markante gezicht zag ik weer voor mij en ik stemde met zijn voorstel in. 'Mooi, als je mij dan je adres geeft, kan ik je dan om een uur of acht morgenavond ophalen'?
Ik gaf hem mijn adres en morgenavond zouden wij elkaar dan weer zien. Ergens voelde het vreemd. Het was alweer een hele tijd geleden dat ik een normale uitnodiging had gekregen van een man, in plaats van op commando te moeten verschijnen. Verdorie, ik moest nu weer aan Robert denken, maar die was gelukkig voorlopig nog uit mijn leven en ik wilde gewoon leven, een gewone date met een leuke man.
'Tot morgenavond dan Daan' en legde de hoorn neer. Ik betrapte mijzelf erop dat er een brede glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik liep de gang in naar de kamer van Irma. Ik vertelde Irma eerst nog van het gesprek met Robert en toen het gesprek met Daan.
'Meid, je zit in een lastig pakket, maar gelukkig heb je nog minimaal twee maanden rust en misschien laat Robert je dan wel helemaal gaan, je weet maar nooit. Wie weet komt hij nog tot inzicht. Dus je nieuwe vriendje is Daan', zei Irma met een ondeugende blik.
'Vriendje? Ik ken Daan amper. Ik ga gewoon met hem eten en dan zien we wel of het inderdaad die aardige man is, die ik denk dat hij is.’ We babbelden nog wat verder en toen besloten we weer dat het hoog tijd was om aan het werk te gaan, maar mijn gedachten gingen uit naar Daan en die gedachten werden erotisch.
Ik betrapte me erop dat ik nat was geworden. Ik had zin in lekkere seks en begon te gniffelen in mezelf… hmmm… vanavond lekker de douchekop op massagestand op mijn kittelaar… ‘stoute meid’.
Ruim twee weken na de brand licht de koningin John Major in over de voorgenomen ‘scheiding van tafel en bed’ van de prins en prinses van Wales. Dat betekent dat het huwelijk alleen op papier blijft bestaan. Diana en Charles hebben niet direct de intentie om te scheiden, maar ze zullen wel aparte levens gaan leiden. Op de schouders van de premier rust de moeilijke taak om hierover een verklaring af te leggen aan het Britse volk en het Lagerhuis.
Op 9 december worden alle televisieprogramma’s onderbroken om de bekendmaking van de scheiding uit te zenden. Het is de hele dag door op het nieuws. Het nieuws veroorzaakt een verdovende en vreemde sensatie bij het Britse volk. Ook al stonden alle signalen op rood sinds het verschijnen van Diana’s boek, nu de scheiding dan een feit is, is men toch verbijsterd.
In één jaar tijd spelen er drie scheidingen in de koninklijke familie. Het eens zo trotse bouwwerk van de monarchie lijkt op instorten te staan. De koninklijke familie voorziet een mediacircus, waar ze zich niet op kan voorbereiden. Ook Camilla weet niet goed wat ze met deze situatie aan moet. Een horde opgewonden verslaggevers verschijnt voor haar landhuis in Wiltshire.
Ze geeft te kennen niet op de hoogte te zijn van de voorgenomen scheiding tussen Charles en Diana, maar ze weet wel beter. Charles heeft haar die ochtend meteen op de hoogte gebracht, nog voordat het bericht naar buiten kwam. Voor haar is het goed nieuws, want ze heeft haar minnaar precies waar ze hem hebben wil.
Diana hoort het nieuws in haar appartement op de radio. Ze zet het geluid harder om geen woord te missen en luistert aandachtig naar de stem van premier Major, die plechtig klinkt. Hij kiest zijn woorden weloverwogen. Zijn taalgebruik is correct en enigszins formeel.
‘The Fairy Tail is coming to an end.’ De woorden verankeren zich langzaam in haar geest. De kracht van het plotselinge besef dat het sprookje nu werkelijk over en uit is, maakt dat ze de woorden hardop uitschreeuwt. Een triest gevoel maakt zich van haar meester. Ze had hun huwelijk graag tot een succes gemaakt, maar nu scheiden zich hun wegen. Er komt alleen nog geen officiële echtscheiding.
Eindelijk zijn ze bevrijd van de banden die hen verstikten, maar die ze ooit liefde hebben genoemd.
Het loskoppelen maakt hen, ondanks alle pijn die erbij hoort, vrij. Maar naast vrijheid hunkert Diana naar liefde. Ze wil weer worden bemind. Eerst moet ze echter leren omgaan met de onzekerheid van deze nieuwe periode in haar leven. Er is een grote metamorfose op komst.
Oudejaarsavond wordt Diana’s keerpunt. Dit is de eerste dag van een nieuwe levensfase. Ze laat haar stem horen en haar eigen karakter zien. Ze heeft in de afgelopen weken een heuse gedaanteverwisseling ondergaan, haar tuttige kleding is verruild voor een eenvoudiger, vlottere en meer eigentijdse stijl. Ze vult haar kledingkast aan met jurken van Jacques Azagury. Hij onderstreept haar sexappeal, zonder van haar een sekssymbool te maken.
Ze is een stuk besluitvaardiger en zekerder geworden. En ook haar nieuwe, kortere kapsel geeft aan hoezeer ze zich bevrijd voelt. Ze heeft een radicale stijlbreuk ondergaan. Ze is een nieuw mens en dat mag iedereen weten.
De pers promoveert haar tot eerste covergirl van het Britse rijk, wat duidelijk niet naar de zin is van de koninklijke familie. En met name niet van Charles. Hij is razend jaloers op haar snel groeiende populariteit. Diana lijkt uiteindelijk de winnares van hun scheidingsstrijd.
De prinses wil koste wat het kost graag gezien en gehoord worden. Ze keurt haar nieuwe uiterlijk in de hoge antieke spiegel en strijkt gedachteloos haar asblonde haar naar achteren. Er is nu nog maar weinig voor nodig om deze prachtige diamant weer te laten schitteren. Het einde van haar huwelijk brengt de lang verlangde rust in haar leven. Ze is weer even vrolijk en opgewekt als vroeger. Lady Di ontpopt zich tot een zeer elegante, zelfverzekerde verschijning met een perfect gevoel voor mode en glamour.
Ze drentelt door haar garderobekamer met de witte kasten die van de vloer tot het plafond reiken. Rijen kasten gevuld met prachtige kleding op met zijde beklede hangers en aan de andere kant een eindeloze rij roze satijnen dozen met hoeden.
Eén kamer is uitsluitend bestemd voor haar schoenen: driehonderdtwintig paar. Ze gooit de kasten één voor één open, waarbij de rekken met avondjurken zichtbaar worden. Gesorteerd op kleur, zwart aan de ene kant, gekleurd in het midden en wit aan de andere kant.
Ze staat in het vertrek en gaat op zoek naar een geschikte japon voor oudejaarsavond. Ze trekt een van haar favoriete avondjurken tevoorschijn. Het is een prachtige rode jurk, die haar schouders vrijlaat. Vanaf nu is ze ook van plan alleen nog maar hoge hakken te dragen, haar ‘bordeelsluipers’ zoals ze de hoge schoenen zelf honend noemt.
Ze past de jurk om er zeker van te zijn dat hij haar goed staat en pakt een paar bijpassende rode pumps.
Haar slanke voeten moeten er nog aan wennen en zoeken aarzelend hun balans. In de avondjurk en op de hoge hakken oogt ze eleganter en vrouwelijker dan ooit. Prinses Diana loopt naar het raam van haar slaapvertrek en kijkt naar buiten over een wit veld van sneeuwkristallen.
Een van Sarahs dochters sterft. Maar kan zij zeker weten wie van de twee?
Een jaar nadat een van hun identieke tweelingdochters, Lydia, door een ongeluk overlijdt, verhuizen Angus en Sarah Moorcroft naar een klein Schots eiland dat Angus.
Het huis heeft Angus van zijn oma geërfd en hoopt hun verwoeste leven weer op te pakken.
Maar wanneer hun andere dochter, Kirstie, meent dat ze haar identiteit hebben verwisseld - dat zij Lydia is - stort hun wereld opnieuw in.
Als de winter oprukt en Angus voor zijn werk op het vasteland moet verblijven, lijkt het verleden Sarah in te halen en wordt Kirstie (of is het Lydia?) steeds onrustiger. Wat is er nou echt gebeurd op de fatale dag dat een van haar dochters overleed?
Een boek dat qua cover er direct uitspringt, één die je gelijk oppakt als je hem ziet. Een tweeling met hun blik op een vuurtoren (op een afgelegen eiland). De omschrijving maakte me ook enorm nieuwsgierig, dus ik wilde het boek dan ook liefst gelijk en wel nu lezen!
Het boek heeft alle elementen in zich voor een spannende thriller: psychologische spanning, een duistere setting en dit alles zich afspelend op een afgelegen eiland, geïsoleerd van de bewoonde wereld.
Met bijzonder veel overtuiging geschreven, een boek dat steeds verder onder de huid kruipt. Ik ben dan ook heel benieuwd wie er achter dit pseudoniem zit. Je voelt de wanhoop, de onzekerheid en de spanning die als een film aan je voorbijgaan alsof je er zelf bij bent.
De auto was teruggebracht naar het parkeerterrein voor het kantoor van Robert en nu moest ik nog voor hem een hele duidelijke mail in elkaar gaan zetten. Het was de laatste vrijdag voor de feestdagen en ik wilde dit absoluut nog afhandelen. Er waren voor de komende dagen geen feesten geboekt, ondanks dat we juist in deze periode goede zaken zouden kunnen doen met diner shows, maar de visie van Loek zat wat dat betreft anders in elkaar.
Om het jaar had zijn personeel dan ook vrij verdiend met de feestdagen. Buiten dat had The Theme dit jaar goede winst geboekt. ‘Er is meer dan alleen winst maken,’ had Loek gezegd. ‘We mogen het menselijk aspect niet vergeten van de mensen die voor The Theme werken. Het personeel hoorde je niet klagen en waardeerde deze geste van Loek.
Omdat het rustig was kon ik nog wel een aantal laatste zaken afhandelen, voordat ik samen met alle andere collega’s ook de kerstdagen tegemoet kon gaan zien. Eén van die zaken die ik moest afhandelen, was de goedgekeurde en ondertekende overeenkomst tussen The Theme en mevrouw Van Rooven, die aangetekend was binnengekomen. Het bijzondere verjaardagscadeau voor de zestigste verjaardag van haar man.
Op 8 april 2006 zou hij dè grote diva 'Marilyn Monroe zijn. Ik had van Claire van Rooven een aantal DVD’s van Marilyn Monroe gekregen. Ook zat er een boek bij, met daarin allemaal afbeeldingen van Marilyn, zodat niet alleen de Special Make-up Artist zich kon voorbereiden, maar ook zeker ons kledingatelier, die de nodige kledingstukken moest maken. Ik was blij met haar medewerking en omdat Some like it hot een zwart/wit film was, besprak ik met haar ook welke kleuropstellingen zij in gedachten had.
Deze vrouw hield echt veel van haar man bedacht ik mij en als je een dergelijke liefde in je leven mag ervaren, dan mag diegene zich gelukkig prijzen. Omdat ik Claire van Rooven een lieve vrouw vond, had ik een idee met haar besproken voor het feest. Overdag kon ik wel regelen dat Dick van Rooven als de Sekssymbool Marilyn Monroe vertroeteld zou worden door ons eigen acterend personeel.
Eerst zou er een grote transformatie plaats vinden, door middel van kleding en de Special Make-up Artist,
die ervoor zou zorgen dat zowel meneer als mevrouw Van Rooven zo geschminkt werden dat zij voor eventuele bekenden onherkenbaar zouden zijn zodat zich vrij konden bewegen. Ik wilde alle risico’s vermijden dat de reputatie van de Van Roovens aangetast zou worden. Discretie voor de klanten hoorde gewoon bij mijn werk.
Verder kon meneer van Rooven dan op de dag zelf, daarna alvast gaan oefenen voor ‘haar’ optreden voor die avond. Aangezien Claire voor de avond toch een publiek wilde hebben voor haar man, had ik een plan bedacht hoe ik dat ging oplossen; 70 man personeel, buiten de catering om, hadden wij gewoonweg niet. The Theme had 20 acteurs die freelance voor de feesten ingehuurd werden, om de gasten te animeren. Ik zou dan zeker nog vijftig mensen moeten inhuren, via een casting bureau en die extra kosten zouden dan een dure grap voor Claire gaan worden.
Daarom had ik mevrouw Van Rooven voorgesteld om eventueel uit de soft travestie scène mensen uit te nodigen die een dergelijk feest zeker zouden waarderen. Buiten dat, was dat ook de groep mensen, waar vele mannen tussen zaten die het Sekssymbool Marilyn Monroe tot op de dag van vandaag vereren.
Hoewel de film Some like it hot uit 1959 was, werd deze film nog steeds gezien als de beste komedie aller tijden. Er waren legio mannen die zich graag in vrouwenkleding hulden, maar ook weer niet te opzichtig.
Dan zou Dick Van Rooven zich misschien zelfs nog beter in zijn vel voelen. Ik had bedacht om via een advertentie een soort wedstrijd uit te schrijven.
Marilyn Monroe fans konden door middel van een brief of mail, aan The Theme doorgeven waarom zij zo’n fan waren, met een foto hoe men gekleed zou komen op dat feest. Ook werd er in de advertentie geadviseerd om 8 april 2006 alvast in de agenda’s vrij te houden. Via het internet was ik er achter was gekomen dat Marilyn Monroe in 1926 was geboren en dat zij in 2006 haar 80e verjaardag gevierd zou hebben, dus dat was dat een super bijkomstigheid, om juist zo’n prijsvraag uit te zetten.
Het feest moest dan ook de dresscode hebben voor de elegante jaren 20. De prijs was deelname aan een groots Marilyn Monroe feest, met een luxe diner en drankjes en als afsluiting een optreden van één van haar grootste fans uiteraard als de diva zelf.
Ik had ook een bigband kunnen boeken, die helemaal in die tijdsstijl muziek maakte, maar dat was vast niet zo leuk geweest. Dan had ik nog het idee om een professionele cameraman in te huren die zich ook hiermee kon vereenzelvigen en er tevens voor kon zorgen dat de Van Roovens later nog eens terug konden kijken op de gedenkwaardige dag. Mevrouw van Rooven had er alle vertrouwen in en vond de ideeën geweldig.
Door mijn idee met de prijsvraag, kon ik ook een zeer schappelijke offerte maken. Ik moest ook in mijn achterhoofd houden dat The Theme ter compensatie ook nog een keer het gewone verjaardagsfeest mocht organiseren, dus was het niet gepast om zo veel mogelijk geld los te krijgen. Buiten dat kreeg The Theme hierdoor alleen maar meer naamsbekendheid als betrouwbaar bedrijf. Claire van Rooven zou wel reclame gaan maken.
Na het afwikkelen van de administratie moest ik me gaan concentreren op een bericht dat ik aan Robert zou gaan mailen. Ik wilde Robert op zijn eigen uitspraken wijzen en voorzichtig blijven omdat ik die duivel liever zelfs op afstand niet naar boven wilde laten komen. Uiteindelijk had ik de tekst die ik wilde en las nog een keer de e-mail voor mezelf op voordat ik op de verzendknop van de email zou drukken.
‘Hallo Robert,
Je kerstcadeau heb ik ontvangen en hoe goed bedoeld ook, ik kan de auto niet accepteren. Ik heb de auto dan ook uit eigen initiatief terug gebracht naar de parkeerplaats van je kantoor en de sleutels inclusief autopapieren bij de balie afgegeven in een envelop met jouw naam erop.
Als ik de auto zou aannemen, zou ik bevestigen dat ik een wederdienst krijg voor mijn aanwezigheid als jij die wenst. Je hebt mij duidelijk gemaakt dat je mij niet als hoer wilt hebben.
De auto zou ik dan toch als een soort betaling zien en dan zou jij jezelf weer tegenspreken.
Als je mij écht een kerstcadeau wilt geven, vraag ik je alleen maar om mij met rust te laten. Daarmee bedoel ik dat je mij en mijn kinderen niet meer schaduwt en mij uit je systeem wist. Denk daar maar over na.
Dan wens ik voor jou als kerstcadeau dat je maar snel mag herstellen.
Het ga je goed Robert. Groet, Valerie.’
De e-mail was kort, krachtig en duidelijk genoeg. Robert had dan maar niet moeten zeggen dat hij mij niet als hoer ziet. Daarmee had ik hem schaakmat gezet. Ik drukte op verzenden en slaakte een diepe zucht, alsof er een last van mijn schouders was gevallen. In ieder geval voor nu dan. Het zou ervan afhangen of hij mijn wens zou vervullen.
Nu nog een paar uur werken en dan zou de kerstvakantie beginnen. The Theme zou tot na oud en nieuw gesloten zijn. Loek had besloten dat de zaak die dag ook maar eerder dicht moest, zodat iedereen kon gaan genieten van de kerstdagen.
Omdat de zaken het afgelopen jaar een vogelvlucht hadden genomen, had iedereen een extra mooie kerstbonus ontvangen. Ik had besloten om dat geld eens heerlijk aan kerstcadeautjes voor iedereen te gaan spenderen.
Ik had voor de kerstvakantie een achtpersoons cottage gehuurd in België bij Erperheide. Ik zou daar niet alleen met mijn dochters naartoe gaan, maar ook met Irma, Amber en Paul. Zij hadden de laatste jaren altijd klaargestaan voor mij en mijn kinderen. Maar ook zeker nu, met al dat gedoe rond Robert, wilde ik ze bedanken dat ze mijn steun en toeverlaat waren.
Nu dat we allemaal tegelijk vrij hadden, was dit mijn kans om ze op deze manier te bedanken. Ze vonden het alleen maar gezellig. Fleur had al wel verkering, maar haar vriend Mart zou deze kerst nog met zijn ouders naar Florida gaan om daar familie te gaan bezoeken. Hoewel Fleur uitgenodigd was om mee te gaan, vond ze het allemaal nog veel te eng om al zo serieus verkering te hebben en aan de familie in Florida voorgesteld te worden.
De uitnodiging had ze dan ook beleefd afgewezen, maar was wel blij dat ze meeging naar België zodat ze wel afleiding zou hebben. Fleur zou met Amelie en Amber wel een beetje gaan stappen omdat ze in het park ook voor de jeugd een dancing hadden. Fleur zou een oogje in het zeil houden, had ze mij beloofd, ze was per slot van rekening al 17.
Irma en ik gingen om 14:00 uur naar huis nadat we onze collega’s fijne feestdagen hadden gewenst. Ik was nog bij Loek naar binnengelopen om hem te bedanken voor de kerstbonus en had een mooie cognac voor hem gekocht.
‘Val, wat lief van je, dat was toch niet nodig geweest'. had Loek bescheiden gezegd. ‘Jij hebt ons toch ook uit je eigen zak een kerstbonus gegeven Loek. Ik wilde je gewoon ook iets teruggeven. Ga je nog iets leuks doen met de feestdagen?’
‘Ik ben uitgenodigd door vrienden die in Oostenrijk in Sölden zitten. Ik vertrek vanavond'. Dan wens ik je heerlijke dagen Loek en alvast een mooie jaarwisseling en nogmaals bedankt voor de bonus.' Met die woorden gaf ik Loek drie zoenen op z’n wangen. ‘Daar doe ik ’t altijd voor’, lachte hij en gaf drie zoenen terug.
‘Tot volgend jaar Val’.
Thuis had ik de dag daarvoor al alles ingepakt zodat alle koffers en tassen met cadeautjes zo de auto in kon.
De kinderen waren in een jolige stemming toen Irma, Paul en Amber voor de deur stonden om te vertrekken naar België voor een heerlijke lange week. Omdat oud en nieuw van vrijdag op zaterdag viel, had ik tot maandag extra geboekt.
‘En zijn we er allemaal klaar voor om lekker weg te gaan?’ ‘Jazeker’, klonk het bijna in koor. Ik voelde me goed omdat ik nu niet bang hoefde te zijn om gebeld te worden door Robert met de mededeling dat hij mijn aanwezigheid wenste. Misschien zou hij mijn echte kerstwens in vervulling laten gaan. Een mooie gedachte als hij deze ook voor mij in vervulling zou laten gaan.
Het jaar 1992 is een turbulent jaar voor het Engelse koningshuis. Het ene drama volgt het andere op. En of dat nog niet voldoende is, wordt Windsor Castle door een brand getroffen. Het is al negenhonderd jaar het grootste nog bewoonde kasteel ter wereld. De koningin en haar man zijn er vaak te vinden, met name in de weekenden. Ze houden van het kasteel en de groene omgeving, meer dan van Buckingham Palace, dat midden in het drukke hart van Londen ligt.
Vrijdagnacht 20 november is de hemel boven het eeuwenoude kasteel gevuld met oranje vuurpluimen en bijtende zwarte rook, die op kilometers afstand is waar te nemen. De brand is ontstaan door een oververhit spotje dat de gordijnen in de privékamer van de koningin in vuur en vlam zet en vervolgens het kasteel voor een deel in de as legt. De koningin zelf is die avond niet aanwezig.
Het personeel vergeet in alle paniek om het brandalarm in te schakelen en ondertussen likt het verwoestende vuur aan de muren van het eeuwenoude kasteel. Dichte, zwarte rook hult het bouwwerk in het halfduister.
De gevolgen zijn rampzalig.
Het personeel van de koningin vlucht naar buiten, voordat ze door de vlammen worden ingesloten. Pas dan wordt het alarmnummer van de brandweer gebeld. Gelukkig hebben ze wel het centrale alarmnummer van het paleis gebeld en die alarmeren het leger.
De koninklijke huishouding en het toegesnelde leger proberen de ontelbare kunstschatten te redden. Niet veel later stormen ook de brandweerkorpsen het terrein op en beginnen hun strijd tegen het alles verterende vuur.
De stafleden staan trillend van emotie buiten, met een natte deken om en met zwarte vegen op hun gezicht. Hitte, longen die naar zuurstof snakken. Ze slaan de chaos vanaf een veilige afstand machteloos gade. De hitte is, zelfs op grote afstand, verzengend.
Prins Andrew, die wel in het kasteel aanwezig is, belt meteen zijn moeder om haar van het dramatische nieuws op de hoogte te brengen. Ze reist meteen naar het kasteel. In haar regenjas met capuchon en met haar rubberlaarzen aan, neemt ze de ravage in ogenschouw. De aanblik van het gehavende kasteel in het daglicht confronteert haar keihard met de trieste werkelijkheid.
Na vijftien uur wordt uiteindelijk het sein ‘brand meester’ gegeven. Het hele middeleeuwse dakgebint van de St. George’s Hall is in de as gelegd en grote schilderijen van onnoemlijke waarde zijn verloren gegaan omdat ze niet konden worden verplaatst. Veel historisch meubilair, zilverwerk, tapijten en documenten hebben water- en rookschade geleden. De brand heeft een immense ravage aangericht.
Afgelopen week heb ik een prachtige recensie ontvangen van Moon, recensent van Thrillerlezers blogspot.
Ook deze recensie wil ik graag met jullie delen.
Met name omdat het een goed beeld geeft van mijn verhaal.
Veel leesplezier. Liefs Linda Udo.
Dit boek is niet zomaar verschenen. Het heeft zeventien jaar onderzoek gekost voor het klaar was. Linda Udo verdiepte zich met uiterste gedrevenheid in het leven van Diana, de prinses van Wales. Na het bizarre auto-ongeluk in een Parijse tunnel, spitte ze omvangrijke archieven door, omdat ze het gevoel had dat de officiële lezingen niet klopten. Ze verdiepte zich in kronieken van het Britse koningshuis, geschreven door vermaarde historici.
Filterde relevante feiten uit duizenden tabloids. Bestudeerde foto´s en analyseerde documentaires, reportages en politierapporten. Daardoor heeft zij een waarheid boven water gekregen, die het koningshuis, de Britse regering en de geheime diensten verborgen hebben weten te houden.
Linda onderzocht grondiger, spitte dieper en langzaamaan ontstond zo de adembenemende en spannende roman ´Koninklijk Complot´.
Mening - hoofdstuk 21
Quote: 'Vanaf de eerste bladzijde raak ik geïntrigeerd door wat ik lees. Het overlijden van Lady Di is omgeven door schaduwen en intriges. Ik ben benieuwd wat of ik lees waar is? Wat is er echt gebeurd? Is Lady Di vermoord of is er sprake van een stom ongeluk? (wat de Koninklijke familie wel heel goed uitkwam moet ik zelf eerlijk zeggen) Is dit het boek met antwoorden? Of weer iemand die er geld aan wil verdienen? Ik ga gauw verder, want zoals ik al zei, vanaf de eerste bladzijde heeft dit boek me gepakt. En iemand die 17 jaar onderzoek aan dit noodlottige ongeval besteed zal het toch niet alleen om het geld doen…
Tijdens het lezen leer je hoe zwaar Di het had op het Britse hof, de familiebanden waren erg zwaar.
Haar schoonvader haatte haar, haar schoonmoeder had wel sympathie voor haar, ook zij werd bedrogen door prins Phillip. En de relatie tussen prins Charles en Lady Di was op een gegeven moment echt niet meer te doen,
je voelt het minderwaardigheidsgevoel van Diana en je snapt bijna niet hoe ze zo lang van die Charles is blijven houden.
Want ze is echt gek op die man geweest, de onmacht en de bezorgdheid tegen over de toekomst van haar kinderen, zich zo weg cijferen, het is gewoon goed beschreven, het bevat details waarvan je denkt: hoe heb je deze informatie allemaal verzameld? Hoe weet je dit allemaal? Het is zo gedetailleerd beschreven tot de kleinste aan toe.
Het boek is heel fijn geschreven, er staan hele mooie verwijzingen in. Op een gegeven moment staat er bijvoorbeeld: ‘Het is voor Dodi pijnlijk om te zien hoe zo`n prachtige kaars steeds wordt verstikt door het regime van het Britse Koningshuis en een leeg huwelijk met Charles.’
Ik las dit en ik moest gelijk denken aan Elton John en zijn nummer op de begrafenis van Diana ‘Candle in the wind’. Zal misschien niet bewust zijn geweest maar dit is meerdere keren in het boek dat ik denk: jeetje wat mooi beschreven. Terwijl ik daar eigenlijk nooit zo van ben, maar op de één of andere manier ben ik erg onder de indruk van dit boek.
Naarmate ik verder kom in het boek beginnen er allerlei vragen omhoog te borrelen. Word ik hier gewoon voor het lapje gehouden? Ik denk af en toe het zal toch niet he, wat als gevolg heeft dat ik het boek gewoon niet weg kan leggen. Ik wil gewoon weten hoe het allemaal zit. En dan, dan sla je het boek dicht en denk je Wauw!!
Maar wat weet ik nu. Ik weet helemaal niks. Ik heb alleen nog maar meer vragen. Heb je ook zo je vragen over de dood van Lady Di, dan moet je dit boek echt lezen. Zelf denk ik dat ik nog maar eens een boek ga pakken over dit onderwerp, kijken of dat ook zo goed beschreven is.
Al met al geef ik geen eens een beoordeling in verschillende categorieën, dit boek heeft een verhaal, het heeft mooie details, er zit een mooi verloop in en ik kon het niet weg leggen dit boek zal zeker nog maanden door mijn hoofd blijven spelen, het heeft me gepakt en niet meer losgelaten. 5 STERREN voor Koninklijk Complot.’ Unquote.
De langverwachte scheiding - Hoofdstuk 21
De allerlaatste gezamenlijke reis van Charles en Diana is een rampzalige en slopende rondreis door Korea,
in november 1992. De situatie tussen de twee is inmiddels echt onhoudbaar geworden. Het is voor iedereen duidelijk dat het sprookjeshuwelijk voorbij is. De verslaggevers die zijn meegereisd, sturen foto’s naar de dagbladen van een verbitterde prins en een korzelige prinses, die elkaar niet meer kunnen uitstaan.
Ze zijn uiteengevallen in strijdende partijen.
Diana wil zo absoluut niet langer verder en laat de koningin weten dat ze een ‘scheiding van tafel en bed’ wil. Haar mededeling is vooral voor Charles een geweldige opluchting. Eindelijk kan hij zijn eigen leven gaan leiden.
De prinses beseft dat ze de kinderen zo snel mogelijk op de hoogte moet brengen en besluit de jongens nog voordat ze weer van het internaat naar huis komen, in te lichten. Ze wil niet dat ze het van iemand anders horen.
Op het niveau van de kinderen vertelt ze waarom een scheiding nodig is, zonder er omheen te draaien wat er speelt. Ook onderstreept ze, dat het op geen enkele manier hun schuld is. Ze wil ze niet dat William en Harry tussen Charles en hun moeder moeten kiezen. Zowel bij hun vader als bij haar krijgen haar zoons hun eigen plekje.
Vooral William heeft veel vragen. De prinses beantwoordt ze zo goed als ze kan en stelt haar kinderen zoveel mogelijk gerust. Toch wordt ze geplaagd door zorgen over hoe de jongens met de situatie zullen omgaan en hoe ze de scheiding gaan verwerken. Ze schakelt professionele hulp in, om te voorkomen dat haar twee kinderen psychisch beschadigd zullen raken.
De commotie rond haar boek lijkt langs hen heen te zijn gegaan, maar Diana wil er zeker van zijn dat William en Harry de situatie werkelijk begrijpen. Ook met het oog op de toekomst.
Tenminste, als je tevens het vermogen hebt en bereid bent om te relativeren, want dat is net zo goed een vak.
Beide kan ik wel. Eerst maar eens dat overdrijven.
Overdrijven en relativeren - Hoofdstuk 20
Morgen, op het tijdstip dat normaal mijn blog verschijnt, heb ik mijn eerste date met Lex Jansen, redacteur en uitgever van literaire teksten bij Magonia. Tot voor kort in dezelfde functie werkzaam bij de Arbeiderspers, waar heel veel beroemde schrijvers worden en werden uitgegeven, zoals daar zijn Arthur Japin (ja, natuurlijk weet ik dat hij de partner van Lex is), Anna Enquist, Maarten ’t Hart, Tessa de Loo, George Orwell (ja, die ook), Ilja Leonard Pfeijfer, Geert Kimpen, Joke J. Hermsen, Gustave Flaubert en ga zo maar door.
Zou mijn naam in dat rijtje niet misstaan? Kan ik bij hen horen? Ja, de lat mag weer omhoog. En niet geschoten is altijd mis, dus ik schiet. Ik zie wel of ik überhaupt iets raak en zo ja, wat dat dan is. Want Lex Jansen heeft er verstand van, hij weet hoe het moet en hij weet waar een manuscript aan moet voldoen om tussen die illustere namen terecht te kunnen komen. Mijn lot ligt in zijn handen. Tot zover het overdrijven.
Lachen man
En dan is het nu tijd om te relativeren. Want als je om jezelf kunt lachen, heb je eindeloos veel lol. Dat is een van mijn levensmotto’s. Natuurlijk is het oordeel van Lex Jansen niet alleszeggend, maar wel veelzeggend.
En natuurlijk bepaal ik zelf wat ik met zijn opmerkingen doe. Behalve als ik in dat illustere rijtje wil komen natuurlijk.
Ik vrees dat hij vindt dat er nog flink geschaafd moet worden aan dat waaraan ik al zo veelvuldig geschaafd heb, aan teksten die ik al honderden keren gelezen heb (overdrijven was ook een vak). Zie dit citaat uit een van zijn mails, na het lezen van mijn hele manuscript: 'In grote lijnen staat het verhaal van je roman als een huis,
maar naar mijn idee kunnen de kamers van dat huis nog wel verder worden aangekleed, terwijl ik tegelijkertijd het één en ander weg zou doen'. Tja…
Geduld
Nou ja, we gaan het zien. Morgen bespreken we het eerste deel en dinsdag de rest van mijn manuscript.
Dus volgende week donderdag lezen jullie hoe het daarna met mij gaat.
Lieve lezers. Nadat Robert is vertrokken,
krijgt Valerie na een paar weken een telefoontje uit Kaapstad van Robert. Hij heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis.
Valerie schrikt dat haar gedachtenwens
- blijf vooral een paar weken weg en met een beetje mazzel kom je helemaal niet meer terug - misschien wel uit gaat komen.
Veel leesplezier.
Manipulatie op afstand – Hoofdstuk 21
Het was de periode van de december feestdagen. Het Sinterklaasfeest was bij ons thuis wat meer op de achtergrond gekomen maar we hadden er gewoon een gezellige avond van gemaakt, met één klein cadeautje voor elkaar met een gedichtje. De kerstdagen zou ik met de kinderen wat uitgebreider met cadeautjes-onder-de-boom gaan vieren en die dagen waren in aantocht.
Robert belde op donderdag 22 december uit Kaapstad. Ik had net een offerte afgerond voor een opdrachtgever, die voor zijn dochter een Sweet 16 party in Amerikaanse stijl wilde geven, met alle toeters en bellen. De man had een enorme hautaine houding, die waarschijnlijk met het winnen van de loterij aan zijn geld was gekomen. hij had het namelijk gewoon net niet, als je over stijl en klasse spreekt en ik was benieuwd of hij voor het verjaardagsfeestje van zijn dochter een slordige veertigduizend euro wilde neerleggen.
Ik zette net mijn handtekening onder de offerte, toen het telefoontoestel op mijn bureau begon te rinkelen.
In de display zag ik alleen 'nummer onbekend’ staan. Ik nam de hoorn van de haak en sprak mijn gebruikelijke openingszin. ‘Goedemiddag, The Theme, met Valerie Brugge spreekt u, waarmee kan ik u van dienst zijn?’
Aan de andere kant van de lijn zat Robert! Ik schrok en mijn hart bonkte zo heftig dat ik bang was dat het aan de andere kant van de lijn te horen was, maar hij klonk weer als de aardige Robert, zijn stem was behalve kalm en vriendelijk, ook vermoeid en zwak.
'Hallo Val. Ik kon je niet eerder bellen, ik lig in het grote Schuur ziekenhuis in Kaapstad. Ik wil je alleen doorgeven dat jij je geen zorgen hoeft te maken over mij'. Hoezo, zorgen maken, dacht ik. Moest ik mij zorgen maken om Robert? Tsss, ja misschien dat ik weer kon opdraven voor meneer, maar dat waren meer zorgen om mezelf en mijn kinderen. Om hem niet boos te maken, vroeg ik: 'Waarom lig je dan in het ziekenhuis Robert?'
'Ik heb een ongeluk gehad en moet hier voorlopig nog blijven om te revalideren. Het kan wel een paar maanden duren voordat wij elkaar weer treffen, want in deze omstandigheden wil ik niet dat je mij ziet'. Hij gaf niet aan wat er met hem gebeurd was en ik dorst ook niet verder te vragen. Het moet dan best iets heftigs zijn dat hij mij niet wilde zien, maar dat kon mij eigenlijk niet schelen. Omdat ik mij eigenlijk geen houding wist te geven,
was het enige wat ik zei: ‘Beterschap dan maar hè.'
'Dank je wel Val. Ik wil in ieder geval jou en je kinderen fijne kerstdagen toewensen en alvast een goede jaarwisseling. Ik zal je niet overslaan, daar hoef je niet bang voor te zijn en als alles goed is dan zie je straks wel waar ik het over heb'. 'Wat bedoel je met niet bang zijn dat ik word overgeslagen?'
'Daar kom je nog wel achter Val, voorlopig zul je mij alleen niet veel horen omdat ik mij volledig op mijn herstel moet kunnen focussen. Jij kunt mij hier beter ook niet proberen te contacten. Als er echt iets is dan neem je maar contact op met mijn kantoor en vraag je naar Gea Daaldrop, zij is mijn persoonlijke assistente.
Oké, ik moet ophangen want de artsen komen binnen. Dag mooie vrouw'. Daarmee verbrak hij net zo snel de verbinding weer.
Ik moest dit korte gesprek even op mij laten inwerken. Met deze man was er altijd wel weer iets bijzonders aan de hand, dacht ik. Maar voorlopig waren zowel ik als de kinderen vrij. Vrij om te gaan en staan waar wij dat zouden willen. Zijn assistente, Gea Daaldrop, die naam kende ik toch? Binnen een paar seconden schoot het me weer te binnen. Zij werkte toen voor Gym-it, van die klanten dag!
Jeetje... werkte ze nu voor Robert? Misschien had hij wel avances naar haar gemaakt, maar wist toen nog niet dat ze een volle lesbienne was. Ik moest inwendig een beetje lachen. Gea Daaldrop, wat is de wereld toch klein. Net toen ik weer mijn werkzaamheden wilde oppakken, ging weer de telefoon. Het was zo te zien de receptie.
'Hallo Joan, zeg het eens,' zei ik tegen de receptioniste. 'Kun je alsjeblieft even hierheen komen Valerie.
Er staan hier twee heren en die willen persoonlijk iets aan jou komen afgeven'. 'Oké, ik kom wel even naar je toe' en legde de hoorn op de haak. Het was de tijd van de gebruikelijke relatiegeschenken en ik nam aan dat het een van onze leveranciers zou zijn met een relatiegeschenk.
Bij de receptie stonden twee mannen, keurig strak in het pak en ik zag zo dat het verkopers waren. Joan gaf al aan dat ik de persoon was waar zij voor gekomen waren. 'Mevrouw Valerie Brugge,' riep de man die aan de rechter kant stond. Ik stak mijn hand uit om de mannen te begroeten. 'Inderdaad heren, wat kan ik voor jullie doen?'
Na het ritueel van handen schudden zei de andere man: 'Als u alstublieft even naar buiten kunt komen, dan willen wij u graag iets overhandigen wat wij niet hier binnen kunnen doen'. Wat een geheimzinnig gedoe,
dacht ik en liep achter de twee heren aan naar buiten. Het was gelukkig een heldere winterdag en hoewel het een beetje fris was, had de zon toch ook nog kracht en zorgde voor een stralend landschap.
Buiten stopte de twee heren bij een zilver blauwe Renault Megane met een enorme rode strik eromheen en een reuze kerstkaart daaraan vast. Ik wist even niet wat mij overkwam en liep naar de kaart toe. Waarom ik dat deed was eigenlijk een raadsel, want ik had op mijn vingers kunnen natellen dat dit een actie van Robert was.
'Vrolijke kerst lieve Val. Deze auto is voor jou en je dochters, zodat jullie voorlopig weer een hele tijd goed vervoer hebben'.
Voordat ik het in de gaten had bungelde er ineens een bosje sleutels voor mijn neus en toen ik mij omdraaide, kreeg ik ook een mapje met daarin de autopapieren in mijn handen geduwd. ‘Alstublieft mevrouw Brugge, deze auto staat geheel op uw naam en ook zullen de onderhoudsbeurten voor u worden gedaan, zonder dat u hiervoor een factuur ontvangt'.
'Bij de papieren zit ook een instructieboekje. Als u vragen heeft omtrent de auto kunt u natuurlijk contact met ons opnemen en zullen wij u helpen. Rest mij om u namens garage Van den Berg en uiteraard namens de heer Noorwoud, die voor u dit cadeau heeft geregeld, u nog heel veel plezier te wensen met de auto'.
Met die woorden namen de heren afscheid. Ik kon het nog niet bevatten en stond daar geloof ik nog een kwartier compleet verbijsterd naar de auto te staren, totdat ik de stem van Irma hoorde, die op mij af kwam lopen.
‘Hé Val, wat is er met die auto, heb je een prijsvraag gewonnen meid'? ‘Pha... was dat maar waar! Nee, deze heb ik net van Robert gekregen. Voor onder de kerstboom! Kom we gaan naar binnen, want ik moet even iemand bellen.'
‘Ga je Robert bellen om hem te bedanken', vroeg Irma verbaasd. ‘Nee, natuurlijk niet! Ik ga zijn assistente bellen om te zeggen dat ik de auto niet wil en dat ze hem weer gewoon kunnen komen ophalen,' zei ik geïrriteerd, terwijl ik met ferme stappen door de gang van ons kantoor liep. ‘Hij denkt nog steeds dat ik te koop ben die klootzak, Pfff... nou mooi niet!’ ‘Wow Val, jij bent geloof ik echt boos hè’.
‘Dat ik moet komen opdraven wanneer meneer dat wil, is al erg genoeg Irma, maar ik ga het hem niet gunnen dat hij mij op deze manier kan betalen, zodat hij denkt dat hij zijn geweten hiermee kan sussen. O nee,.. dat is waar ook, hij heeft helemaal geen geweten! Maar natuurlijk, hoe kon ik dat nu toch vergeten... haha.'
‘Je bent ook niet bang hè. Jij bent echt een sterke vrouw Val'.
‘Pfff... dat valt helaas nogal eens tegen Irma, geloof mij. Het enige wat ik nu ben is boos, heel boos.’ In mijn kamer aangekomen liep ik naar de koffietafel. ‘Wil je koffie?’ ‘Nee, dank je. Ik laat je even alleen om te bellen Val’ en Irma liep met die woorden mijn kamer weer uit, terwijl ze de deur dicht deed.
'Oké, dank je Irma.' Ik ging achter mijn computer zitten om in mijn adressenbestand naar het telefoonnummer van het kantoor van Robert te zoeken. Ah... gevonden en pakte de telefoon en belde het nummer wat op mijn scherm stond. Ik moest naar Gea Daaldrop vragen, had Robert mij gezegd, dus vroeg ik aan de telefoniste of zij mij met haar kon doorverbinden.
‘Hé, hallo Valerie, hoe gaat het met je, dus je hebt je kerstcadeau ontvangen', zei Gea met een verheugde stem en vervolgde direct met: ‘Ik heb het voor je uitgezocht hoor, ik kreeg carte blanche van Robert en ik dacht wel dat je deze mooi zou vinden’. Gea ratelde nog steeds zoals ik mij dat van onze eerste ontmoeting kon herinneren. Nadat ze mij helemaal had uitgelegd hoe ze tot de keuze van deze auto was gekomen, hoorde ik een korte stilte, zodat ik eindelijk iets terug kon zeggen.
‘Dag Gea, dat is inderdaad lang geleden hè, ik geloof zeker twee jaar? Dus je werkt tegenwoordig voor Robert Noorwoud,' zei ik, om onze conversatie maar beleeft te openen.
‘Ja, ik kreeg van Robert zo een mooi aanbod om zijn personal assistent te worden met een dijk van een salaris. Daarop kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Robert wilde een mooie vrouw in zijn kantoor, wat natuurlijk leuk staat als er potentiële klanten komen. Maar ook een vrouw die niet de hoofden van al die mannelijke medewerkers op hol zou brengen en aangezien ik een volledige lesbienne ben, was dat natuurlijk ‘kat in het bakkie’. De mannen hebben in het begin wel avances gemaakt, maar nu weten ze allemaal dat ik alleen van vrouwen houd en laten mij met rust. Mijn baan is ge-wel-dig. Het geld is echt fantastisch en dan zijn er natuurlijk ook nog altijd die leuke extraatjes die het helemaal leuk maken voor mij'.
Gea had haar ziel aan die duivel verkocht, ze klonk ook heel anders over de telefoon merkte ik. Het hebben, hebben, hebben had haar in ‘hun’ macht en nu ging ik haar doodleuk vertellen dat ik de auto niet wilde hebben. Ik zette mij schrap om Gea zo subtiel mogelijk de boodschap over te brengen.
‘Gea, ik wil je in eerste instantie wel bedanken dat je zoveel moeite genomen hebt om voor mij deze auto uit te kiezen en ik wil jou persoonlijk ook niet kwetsen. Maar omdat dit cadeau eigenlijk van Robert komt, moet ik er toch voor bedanken en je vragen of de garage de auto weer kan komen ophalen. Als je voor mij het adres hebt waar Robert op dit moment verblijft, dan kan ik hem in een brief uitleggen waarom ik zijn gulle kerstcadeau niet kan aannemen.’
Zo, dat was eruit en ik haalde even diep adem om te luisteren hoe Gea zou reageren. ‘Wat is er mis met de auto Valerie? Vind je hem niet mooi? Wil je een andere soms want dat kan zo geregeld worden hoor'! ‘Nee, daar gaat het helemaal niet om Gea. Het is iets persoonlijks tussen Robert Noorwoud en mij, dus ik hoop dat je daar begrip voor hebt.'
‘Jullie hebben wat samen hè', zei Gea met een argwaan in haar stem. ‘Als Robert over jou praat dan wordt hij bijna lyrisch’. ‘Nee Gea, ik heb helemaal niets met Robert, daarom juist.' ‘O jeetje... jij wijst de grote Robert Noorwoud zomaar af? Ben je helemaal gek geworden of zo, weet je niet hoe’ en toen werd Gea even stil aan de telefoon. ‘Valerie, je kunt een cadeau van Robert Noorwoud nooit weigeren! Dat gaat hij niet leuk vinden en laat ik zeggen, dan kan hij wel eens een beetje raar gaan doen en represailles tegen je nemen'.
Na die zin was Gea heel even stil, maar vervolge toen weer met haar waterval aan woorden en probeerde mij te overtuigen door het luchtig te brengen. ‘Valerie wat kan jou het toch ook schelen, hou die auto gewoon.
Die man is loaded! Voor hem is een auto kopen net zoiets als dat wij een brood bij de bakker kopen'.
‘Gea, nogmaals, ik wil de auto écht niet en ik wil je heel beleefd vragen om de auto op te laten halen.' ‘De garage zal hem echt niet terug nemen Valerie, hij is helemaal betaald en staat zelfs op jouw naam. Je kunt hooguit een ander type kiezen’. ‘Als je hem niet op wilt laten halen Gea, dan kom ik hem zelf wel naar het kantoor van Robert brengen en laat hem daar achter. Ik heb niet zoveel behoefte om er een te groot drama van te maken.
Ik wil de auto niet en daarmee uit.’ Ik had de woorden zo rustig mogelijk aan Gea overgebracht en zij was nu wel een beetje stil aan de andere kant van de lijn.
‘Ik durf zelf geen actie hierin te ondernemen Valerie. Als Robert erachter komt dat ik achter zijn rug om de auto weer heb laten ophalen, dan kan ik mijn baantje wel vaarwel zeggen, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus zou je hem inderdaad beter zelf hier kunnen brengen en dan vooral bij de receptioniste duidelijk maken dat dit jouw eigen initiatief is geweest. Ik wil hier graag buiten gehouden worden Val. Wat Robert niet weet, dat niet deert'. Gea had nu zelfs een beetje angst in haar stem.
Het was duidelijk dat ze ook door Robert werd geïntimideerd, anders had ze niet met angst in haar stem gereageerd. ‘Heb je dan nog wel zijn adres waar hij nu in Kaapstad revalideert Gea?’ ‘Je kunt hem ook gewoon een mailbericht sturen. Hij heeft een laptop op zijn kamer daar. Maar hoe kom je erbij dat hij aan het revalideren is? Het is veel meer dan alleen revalideren hoor'.
‘Robert heeft mij dat over de telefoon gezegd Gea. Maar, een laptop op z’n kamer? Kan dat wel in een ziekenhuis? Je mag daar toch niet zomaar elektronische apparatuur gebruiken, die kunnen allerhande medische apparatuur in de war brengen.'
‘Ben je mal Val, weet je nu nog steeds niet dat Robert alles voor elkaar kan krijgen? Hij heeft gewoon geregeld dat hij aan het einde van een vleugel van het ziekenhuis ligt en dat hij daar kan doen wat hij wil. Hij heeft een enorme kamer die helemaal ingericht is naar zijn eigen smaak en heeft ook de beste artsen tot zijn beschikking. Robert heeft al aan het ziekenhuis toegezegd, dat als hij daaruit ontslagen wordt en weer helemaal beter is, een grote donatie voor het ziekenhuis zal gaan geven van een miljoen dollar'.
'Het ziekenhuis behandelt hem dan ook met alle egards. Robert heeft een heel vreemd virus opgelopen, nadat hij een bij een ongeluk betrokken is geweest bij een chemische fabriek. Hij lag eerst nog in zeer kritieke toestand op de intensive care en nu ligt hij alleen nog wel in quarantaine, omdat de artsen nog niet kunnen achterhalen wat voor virus hij heeft. O jee... maar dat heb je niet van mij hoor Valerie’. En weer klonk er angst in de stem van Gea. ‘Hij zal wel een reden gehad hebben dat hij niet wil dat jij dat weet'.
Ik herinnerde mij nu weer dat ik ook wenste dat hem iets zou overkomen, toen hij mij die laatste ochtend vertelde dat ik naar huis mocht. Dit was een beetje eng. Het was alsof mijn wens verhoord was. Robert was dus bijna dood geweest. Nee, dood wenste ik hem nu ook weer niet, dan zou ik zelf net zo slecht zijn als hij.
Het enige wat ik mij kon bedenken is dat hij zich schaamde dat hij nu in quarantaine lag en dus kwetsbaar was.
‘Oké Gea, morgen breng ik de auto naar je toe en geef de sleutels en de papieren wel aan jullie receptioniste. Morgenmiddag stuur ik Robert dan wel een mailbericht, maar zal niets zeggen over wat jij mij hebt toevertrouwd. Daar hoef jij je geen zorgen over te maken. Dit telefoongesprek heeft nooit plaatsgevonden.'
Ik hoorde Gea opgelucht ademhalen. ‘Pfff, dank je wel Val, ik waardeer het enorm. Ik moet eens leren om niet zo’n flapuit te zijn’. Daarna namen wij beleefd afscheid en ik had Gea beloofd om haar morgen ook niet te benaderen als ik de auto terugbracht.
Diezelfde middag had ik op een geplande wijze mijn strategie uitgestippeld en met Irma afgesproken dat wij samen een dag later met twee auto’s naar Rotterdam zouden rijden. Als ik de auto inclusief de papieren had afgegeven, kon ik met haar samen weer terugrijden. Ik voelde me sterk en begon mij meer en meer te realiseren dat ik Robbert misschien zelf wel op mijn manier zou kunnen manipuleren. Als hij het kan, waarom ik dan niet.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.
Mijn thriller kreeg vorige week een prachtige recensie van NBD Biblion.
Binnen enkele weken is mijn boek verkrijgbaar in alle bibliotheken in Nederland.
Is dat niet geweldig?
Graag deel ik met jullie de recensie die ik van NBD Biblion heb ontvangen:
***** Roman gebaseerd op waargebeurde feiten. Het onderzoekt het mogelijke complot leidend tot het ongeluk dat een eind maakte aan het leven van Diana, Prinses van Wales in een Parijse tunnel in augustus 1997,
de uitvoering en de gevolgen ervan. In 1992 roept de Britse premier John Major de hulp in van Dodi Fayed bij het plan om Diana ergens in de toekomst van het Britse toneel te laten verdwijnen. Niet alleen zijn de perikelen in haar huwelijk met kroonprins Charles een blamage geworden voor regering en koninklijk huis, ook Diana zelf wil los van Charles opnieuw starten. In zomer 1996 wordt groen licht gegeven. Dit is het romandebuut van de Nederlandse auteur die nu zeventien jaar onderzoek doet naar Diana's dood. Ze verwerkt veel goede informatie in het boeiende verhaal, geeft een goed beeld van de hoofdpersonen, het huwelijk met Charles,
het koninklijk huis, en werkt haar onwaarschijnlijke theorie over Diana's fatale ongeluk heel goed, soms ook verrassend uit tot en met een origineel slot. ***** aldus NBD Biblion.
Opnieuw veel leesplezier, liefs Linda Udo
Confrontatie - Hoofdstuk 20
Vlak na de zogenoemde hereniging tijdens Royal Ascot verschijnt Andrew Mortons boek, Diana, her true story. Haar ware verhaal leidt, zoals te verwachten viel, tot een groot schandaal. Het boek onthult dat Charles al lange tijd een verhouding heeft met de getrouwde Camilla Parker Bowles en dat de gekwetste Diana zichzelf heeft verwond en zelfmoord heeft proberen te plegen.
De onthullingen vormen een smet op het keurig gladgestreken imago van de koninklijke familie en betekenen een extra bedreiging voor de Britse monarchie. De medewerking van Diana maakt het boek geloofwaardiger dan de gebruikelijke kletspraatjes in de roddelbladen. Het boek wordt meteen een bestseller en er volgt een stortvloed van krantenverhalen en televisiecommentaren.
‘Diana, ik verwacht je vanmiddag om twee uur'. De stem van koningin Elizabeth klinkt hard als staal. Nog voor ze kan reageren, heeft haar schoonmoeder de verbinding verbroken. Pas als Diana tegenover de koningin zit, dringt het werkelijk tot haar door hoe groot de schade is die haar medewerking aan het boek heeft aangericht. Ze is erin geslaagd de koninklijke familie werkelijk te choqueren.
Het gezicht van Elizabeth staat op onweer en prins Philip kijkt haar geringschattend aan. ‘Ik begrijp niet waarom je ervoor gekozen hebt van je huwelijk een mediacircus te maken', begint de koningin direct. ‘Daarnaast vind ik het onbegrijpelijk waarom je ons niet hebt ingelicht over je plan toen we elkaar onlangs nog spraken. Ik dacht dat we hadden besloten dat jullie voortaan weer als een eenheid naar buiten zouden treden'.
‘Je gedraagt je als een dreinende kleuter en maakt ons allemaal belachelijk. Hoe durf je? Je bent een hoer met geen greintje zelfrespect of waardering voor de monarchie'. De ogen van haar schoonvader spuwen vuur.
Nog voor Diana zich kan verweren, gaat de koningin verder.
‘Ik heb je tot nu toe altijd gesteund. Zoals je gemerkt hebt, heb ik Charles berispt toen hij zich zo laatdunkend over je uitliet. Nu begin ik een beetje te begrijpen wat hij bedoelde toen hij je ‘gek’ noemde. Je bent onnadenkend, labiel en je hebt met dit boek de basis onder jullie huwelijk weggeslagen. Ik begrijp je verdriet en je woede over het feit dat hij nooit werkelijk afscheid van Camilla heeft genomen en dat hij daarmee jullie verbintenis onrecht heeft aangedaan. Ik dacht dat je wellicht niet van de affaire op de hoogte was en daar heb ik me in vergist. Maar heb je er ooit over nagedacht wat al deze onthullingen met je kinderen zullen doen'?
Diana’s ogen vullen zich met tranen. ‘Je zoons zullen nu weten dat hun vader van een andere vrouw houdt die niet hun moeder is, ze horen dat hun moeder zo verdrietig was dat ze heeft geprobeerd zelfmoord te plegen. Zelfmoord', de koningin geeft het woord een extra lading, ‘terwijl ze twee kinderen heeft die dolveel van haar houden. Werkelijk, Diana, je hebt jezelf in de etalage die je zo zegt te haten, gezet. Je hebt ons belachelijk gemaakt, je brengt de monarchie aan het wankelen en besmeurt het vertrouwen van je kinderen in hun moeder'.
‘Een moeder die kennelijk alleen maar kan klagen hoe slecht ze het getroffen heeft als prinses. Je moest je schamen', bijt prins Philip haar toe. ‘Je bent je man en ons respect hiermee kwijtgeraakt en ik bid voor je dat je kinderen zich niet van je zullen afkeren. Natuurlijk zal je voldoende mensen vinden die zullen meehuilen met de wolven in het bos over de verschrikkelijke familie en de dwingende positie waarin je door je huwelijk beland bent. Je hebt jezelf belachelijk gemaakt en je laat zien hoe zwak en labiel je bent'.
Diana buigt haar hoofd. ‘Ik kwam er net voordat we trouwden achter dat Charles helemaal geen afstand van Camilla had gedaan,’ fluistert ze. ‘Toch heb ik mijn best gedaan om ons huwelijk te laten slagen, om hem van mij te laten houden. Ik heb jullie een troonopvolger geschonken,’ voegt ze er feller aan toe. ‘Maar mijn man heeft nooit een poging gedaan om zich van zijn kant aan zijn huwelijksbelofte te houden. Het spijt me dat ik u heb teleurgesteld.’ Ze verlaat de kamer zonder verder nog een woord te zeggen.
Aan het hof is na het verschijnen van het boek een anti-Diana front ontstaan. Niemand heeft nog respect voor haar. Mensen die voorheen met haar praatten, doen dat nu niet meer. Er heerst een afstandelijke, vijandige sfeer en het geroddel is niet van de lucht. Toch trotseert Diana de verschrikkingen van het paleis, ze heeft geleerd de verachting kalm te aanvaarden.
Ze slaat een van de landelijke dagbladen open. ‘Scheiding Charles en Diana in zicht’ staat er boven een grote foto van hen samen. Ze leest het bijbehorende artikel en beseft wat ze met het uitgeven van haar boek heeft aangericht. Ze vouwt de krant dicht en smijt hem op tafel.
In een wanhoopspoging laat ze de media weten dat ze geen medewerking heeft verleend aan het boek en dat haar vrienden zonder haar toestemming hun verhaal hebben gedaan. Maar niemand gelooft de prinses.
Er staan dingen in het boek die anderen niet kunnen weten en waarvan alleen zij op de hoogte is. Er wordt nu nog meer aan haar geloofwaardigheid getwijfeld en nadat ze met haar laatste actie openlijk afstand van hen heeft genomen, zijn ook haar vrienden haar beu.
Het woord scheiding verschijnt nu dagelijks in de media. Geen tijdschrift verlaat de drukker zonder een artikel over het huwelijk van de prinses. De kranten hebben hun handen vol aan de koninklijke breuk, die mogelijk in het verschiet ligt. Er is een wedstrijd ontstaan in populariteit tussen Diana aan de ene kant en Charles en Camilla aan de andere kant. Diana die altijd op een voetstuk stond, is eraf gevallen. De prinses krijgt steeds meer spijt van haar impulsieve daad en haar wens om gehoord te worden. Zij die juist de schaduw van de anonimiteit wilde zoeken, staat nu in de spotlights van de belangstelling.
De laatste dagen van augustus gaan gebukt onder de meedogenloze hitte van de zon. Het groene landschap verschrompelt en verdort. De eerste blaadjes vallen van de bomen die zich voorbereiden op de komende winter. De prachtige rozenstruiken in de tuin van Diana zijn verdwenen. ‘Zo kort, de zomer,’ zucht ze tegen zichzelf.
Tegen iedereen die haar belt, liegt ze. Ze zegt dat ze zich afzondert om tot rust te komen. Ze heeft geen zin om met wie dan ook te praten, omdat ze weet dat ze haar vrienden met het boek van Andrew Morton heeft teleurgesteld. Ze ziet er daarom enorm tegenop om hen onder ogen te komen.
Een tijd lang komt ze haar appartement niet uit en trekt zich op haar manier terug uit de realiteit. Op een dag zal ze deze wereld met veel kabaal verlaten. Maar nu moet ze met zichzelf in het reine komen en de dingen accepteren zoals ze zijn. Er staat haar nog maar één doel voor ogen en dat is ‘Mission Escape’. Ze krijgt het gevoel dat ze niet meer verder kan, als het plan niet wordt verwezenlijkt. Alleen dat kan haar leven nog redden.
Dodi is de enige die ze na alle commotie over het boek nog regelmatig heeft gesproken. Ze heeft steeds aangegeven samen met haar kinderen te willen verdwijnen. Heel langzaam begint ze in te zien dat dat bijna een onmogelijkheid lijkt. Dodi beraadt zich nu hoe ze haar kinderen regelmatig zal kunnen blijven zien. Dat moet voor Diana in het plan voorop staan.Dodi is de enige die ze na alle commotie over het boek nog regelmatig heeft gesproken. Ze heeft steeds aangegeven samen met haar kinderen te willen verdwijnen.
Heel langzaam begint ze in te zien dat dat bijna een onmogelijkheid lijkt. Dodi beraadt zich nu hoe ze haar kinderen regelmatig zal kunnen blijven zien. Dat moet voor Diana in het plan voorop staan. Met de wetenschap dat ze haar kinderen zal moeten achterlaten, beseft ze dat ze op dit moment nog niet klaar is voor dit grote project. Over zo’n vijf jaar zijn de jongens oud genoeg, dan zullen ze het veel beter begrijpen en aankunnen.
Ze weet nu dat ze die komende jaren zal gebruiken om zichzelf en haar kroost rustig voor te bereiden op wat gaat komen. Ze moet Dodi opnieuw teleurstellen, maar ze ziet geen andere oplossing.
Lieve lezers, Valerie pikt per toeval een stukje van een telefoongesprek op van Robert, waarvan ze schrikt.
Hoe minder ze van deze man zou weten, hoe beter.
Robert op mysterieuze reis naar het buitenland - Hoofdstuk 20
Langzaam werd ik wakker, opende mijn ogen en ik besefte dat ik diep geslapen had. Hoe laat zou het zijn?
Oeh... Waarom had ik ook geen horloge om gedaan! Als eerste keek in naast mij, maar Robert lag er niet meer. Ik stond op en liep naar mijn handtas om mijn mobiel te pakken, 11:30 las ik op de display. Ik had acht uur geslapen.
Met die gedachte liep ik slaapdronken richting de badkamer, ik moest plassen. Ik hoorde in de verte wel een stem uit de woonkamer komen en het klonk alsof Robert aan het telefoneren was. Het klonk als een behoorlijk heftig gesprek.
Mijn nieuwsgierigheid deed de slaapkamerdeur openen en ik hoorde Robert kwaad zeggen 'Liquideren die klootzak! Als hij denkt de zaak te kunnen besodemieteren achter mijn rug om, dan mag je hem laten voelen wie hier de leiding heeft. Je zorgt er maar voor dat het eruit ziet als een ongeluk’. Ik schrok. Ik wilde niet weten over wie hij het had en waar het over ging. Ik deed snel zachtjes de slaapkamerdeur weer dicht.
Hoe minder je weet van deze man Val, hoe beter, dacht ik met het gevoel dat mijn hart in mijn keel zat.
Ik probeerde met wat ik net had gehoord zo snel mogelijk uit mijn gedachten te wissen. Zou ik mij nu snel gaan douchen, vroeg ik mij af. Ik had geen zin om in mijn blote kont naar de woonkamer te lopen en aangezien ik ook niet wist hoe lang Robert nog aan de telefoon zou zitten, reikte ik in de inloopdouche naar de kraan om deze vast aan te zetten.
Daarna draaide ik mij nog even om omdat ik een handdoek zocht. Er lag een hele stapel in een betegelde inham, ik pakte de bovenste eraf. De douche was snel warm en stapte onder de grote regendouchekop. Het was heerlijk, alsof ik in een flinke regenbui stond, maar dan een warme regenbui.
Ik genoot van de warmte die over mijn lichaam stroomde. Mijn nek genoot van de masserende stralen en ik merkte dat mijn energie aan het opladen was. Al mijn zintuigen werden wakker geprikkeld door het kletterende water. Terwijl ik zo heerlijk aan het genieten was, had ik niet in de gaten gehad dat Robert blijkbaar de badkamer was binnengelopen, omdat hij ineens in z’n nakie voor mij stond.
‘Zo..., ben je lekker aan het douchen'? Nee rund, dacht ik. Ik stond lekker te douchen voordat jij binnenkwam. Maar dat kon ik natuurlijk weer niet zeggen, dus ik bevestigde het alleen maar door ja te knikken.
Robert pakte mij vast en eiste mijn aandacht. Hij nam wat zeep uit de muurpomp, legde zijn handen op mijn schouders en begon mij in te smeren met een enorme sensualiteit. Hij stopte en knielde, waarna hij mijn enkels, benen, knieën en bovenbenen insmeerde.
Daarna spoelde hij het weer af met water en begon mij te beffen. Mijn borsten reageerden direct op de aanraking van Robert en ik huiverde van genot. Zijn handen gleden later over mijn hele lichaam en hij draaide mij langzaam om, zodat ik met mijn rug naar hem gekeerd stond.
Hij nam nog wat zeep in zijn handen en begon mij weer verder in te zepen. Over mijn rug naar mijn billen en weer omhoog. Hij draaide mij om en keek met een erotische blik in zijn ogen. De waterstralen spoelde mijn ingezeepte lichaam schoon. Voordat ik het wist drukte hij mij tegen de muur en begon mij heftig te zoenen.
Het water stroomde over ons heen en ik voelde mij opgewonden raken van zijn erectie die tegen mijn onderbuik drukte.
Robert tilde mijn been omhoog, waardoor deze om zijn bil klemde en hij nam mij ter plekke. Jeetje, deze man was sterk en ik liet hem maar zijn gang gaan, omdat ik niet tegen hem op kon. Het allerergste van dit alles was dat ik enorm opgewonden geworden was en stond te kreunen van genot. Als een schaap had ik mij, door mijn geilheid, naar de slachtbank laten leiden.
‘Zie je wel dat je het lekker vindt Val'. Toen besefte ik weer dat het fout was en keek hem weer verschrikt aan. Robert zag mijn verschrikte blik en voelde mijn verstarring. ‘Zeg dat je het lekker vindt, zeg het’, beval hij met een harde stem. Ik schrok van zijn geschreeuw en riep met een bibberende stem: ‘Ik ... ik... vind het lekker.'
‘Je bent van mij Val, hoor je'!’ Zijn stem galmde hard door de badkamer. Met die woorden kwam hij klaar en deed nu zijn hoofd tegen de mijne, terwijl hij aan het nahijgen was. ‘Je verdomt het om je echt te geven hè...
je verdomt het gewoon’.
Ik voelde mij weer heel even sterk van binnen. Hij mocht dan wel mijn lichaam gebruikt hebben en misschien, voor heel even had ik mij laten gaan vanwege mijn eigen temperament, maar daar mocht hij het mee doen.
Mijn ziel zou hij niet krijgen.
‘Ik heb toch tegen je gezegd dat ik hier niet uit vrije wil ben Robert,' zei ik heel kalm en wachtte op zijn reactie, maar die kwam niet. Het enige wat hij deed was zachtjes met zijn hoofd nee schudden. Hij liet mij los en begon zichzelf in te zepen. Zonder verder woorden te wisselen wasten wij ons. Ik perste onopvallend zijn zaad weer uit mijn vagina en spoelde mezelf af. Even later deed hij de thermostaat uit. Daar stonden wij dan samen, in de stoom. Het leek even op een sauna.
‘Ga jij maar eerst’, zei hij rustig en deed de deur voor me open. Ik pakte de handdoek en droogde mezelf af. Daarna kwam Robert achter mij aan en deed hetzelfde. Hij gooide even later de handdoek in de hoek.
‘Ik laat je zo naar huis brengen Val. Er is door het voorval van gisteren iets anders tussen gekomen en dat moet ik nu persoonlijk gaan oplossen. Daarvoor moet ik naar het buitenland en weet niet wanneer ik weer terug zal zijn. Dat kan een paar dagen zijn of een paar weken. Hoe dan ook als ik weer terug ben, neem ik contact op als ik je nodig heb'.
Alsof ik een prijs had gewonnen, voelde ik een scheut van vreugde door mij heen gaan. Ik mocht naar huis, zomaar en hoefde niet nog de rest van de zaterdag en zondagmorgen met Robert door te brengen.
‘Is goed Robert, dank je.' Het enige wat er direct door mijn gedachten ging was: blijf vooral een paar weken weg en met een beetje mazzel kom je helemaal niet meer terug. Dan hoef ik in ieder geval niet meer op commando op te komen draven. Ik wenste bijna dat Robert iets zou overkomen, zodat hij nooit meer terug zou komen en mij nooit meer als zijn ‘seksslaaf’ zou behandelen.
Robert pakte mijn gezicht zodat ik hem moest aankijken. ‘Toch zal ik je een keer breken Val, dit weekend is gewoon heel verkeerd begonnen. Als het gelopen was zoals ik het mij had voorgesteld, dan weet ik zeker dat jij nu niet zo kil tegen mij zou doen als nu'.
Verdomme, moest hij nodig zeggen, dacht ik. Gisteren was hij zelf de ijskoning. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Maar ik liet hem maar praten, over een uurtje zou ik weer op weg zijn naar mijn eigen huis en had ik weer de tijd voor mijzelf.
Nadat ik me had aangekleed en opgemaakt, pakte ik mijn koffertje weer in. Ik liep naar de woonkamer en hoorde Robert in gesprek met zijn chauffeur Theo. ‘Prima, dan zal ik Valerie zo naar beneden begeleiden’ en hij hing op.
Robert draaide zich naar mij om en keek met een lege blik. ‘Val… ik… ik kan je niet vertellen waarom ik weg moet. Op dit moment vertrouw ik bijna niemand meer en ik moet ze laten zien wie de baas is'. De lege blik had met die zin plaatsgemaakt voor felle ogen.
‘Robert,' zei ik voorzichtig, ‘je bent mij geen uitleg schuldig en feitelijk wil ik helemaal niet betrokken worden in jouw wereld. Dat heb ik je nu al een paar keer proberen duidelijk te maken.' Robert knikte alleen maar.
‘Kom, ik breng je naar beneden, daar staat Theo klaar met de auto. Hij brengt je naar huis’. In de lift pakte Robert mij ineens in een stevige omhelzing vast en fluisterde in mijn oor: ‘verdomme, ik kan ook nooit normaal…’ Hij brak zijn zin af omdat de lift beneden stopte. Hij liet me los en pakte mijn trolley op. ‘Kom’ en we liepen naar de Mercedes.
Ik begroette Theo en hij hield de deur voor mij open. Voordat ik instapte keek ik nog een keer naar Robert.
‘Dag Robert.' Robert schudde zachtjes met zijn hoofd. ‘Dag Valerie, tot hopelijk snel’. Ik reageerde niet meer en was blij dat Theo de deur dicht had gedaan.
Onderweg gingen er veel gedachten door mijn hoofd. De kinderen zouden zondag begin van de avond pas weer thuiskomen, dus was het voor mij een mooi moment om alles nog een keer de revue te laten passeren en het te analyseren, voor zover dat tenminste mogelijk was.
Er gingen een paar weken voorbij en ik had altijd wel ergens in mijn achterhoofd dat ik zo maar gebeld kon worden door Robert. Het was toch een soort sluimerende onrust wat in mij spookte. De vraag was, wanneer zou ik gebeld worden en moest ik weer acte de préséance geven voor meneer? Ik concentreerde mij zoveel mogelijk op m’n werk en mijn dochters.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.
Morgen zendt de BBC alsnog het eerste deel uit van de omstreden tweedelige documentaire ‘Reinventing the Royals’ over het Britse koningshuis.
Deze docu werd eerder in januari geschrapt.
Er zou toen geen toestemming zijn gegeven om archiefbeelden van de royals uit te zenden.
De eerste aflevering richt zich in het bijzonder op prins Charles en de periode na het overlijden van prinses Diana. De prins zou direct erna een spindoctor hebben ingehuurd die hem kon helpen zijn imago op te vijzelen. Dit hele verhaal sluit opnieuw goed aan bij mijn thriller ‘Koninklijk Complot’.
Een reden te meer om mijn boek te gaan lezen. Opnieuw veel leesplezier.
Liefs Linda Udo
Familieoverleg op Windsor Castle - Hoofdstuk 19
De kilte tussen Charles en Diana is onhoudbaar geworden. Daarom worden de prins en prinses door koningin Elizabeth en haar man prins Philip op 15 juni 1992 voor een familieoverleg naar Windsor Castle geroepen.
De koningin heeft zich tot op dit moment redelijk afzijdig gehouden, maar nu de situatie uit de hand dreigt te lopen, vindt ze dat ze moet optreden en ingrijpen. Ze maakt zich grote zorgen over het effect dat een eventuele scheiding van tafel en bed op de monarchie zal hebben.
Uit het oogpunt van zelfbehoud staat ze erop dat haar zoon en schoondochter zich naar buiten toe als een eenheid presenteren. Te beginnen bij de jaarlijks terugkerende, traditionele tocht van de koninklijke familie per rijtuig naar Royal Ascot. Het beroemdste paardenevenement ter wereld wordt gehouden op een paar kilometer afstand van Windsor Castle.
Wie geïnteresseerd is in paardenraces en in mode kan er zijn hart ophalen. Men dient zich aan een strikte dresscode te houden. Mannen zijn gekleed in een pak, de vrouwen dossen zich extravagant en kleurrijk uit. Maar waar het vooral om gaat, zijn de excentrieke hoeden die de dames dragen.
Diana heeft behalve met het modieuze karakter ervan, verder niets met dit evenement. Ze haat paarden.
Ze jagen haar de stuipen op het lijf. Als kind is ze van een paard gevallen en heeft daarbij haar arm gebroken.
Ze heeft er een traumatische ervaring aan overgehouden en sindsdien heeft ze nooit meer paardgereden.
Dat is een enorme teleurstelling voor Charles en zijn paarden minnende familie. Met grote tegenzin heeft ze toegestaan dat William paardrijles kreeg van James Hewitt, een man die een tijdje lang een grote rol in haar op dat moment al liefdeloze leven heeft gespeeld en waarvan wordt gefluisterd dat hij de vader zou zijn van Harry.
Diana heeft de persoonlijke uitnodiging van de koningin ontvangen. Ze opent de envelop met een akelig voorgevoel. Koortsachtig leest ze de brief. Haar ogen flitsen over de tekst. Ze weet even niet meer wat ze moet doen. Wat kan ze nog doen?
De tranen stromen over haar wangen. De nieuwsgierigheid naar wat haar schoonmoeder te vertellen heeft, wint het van haar angst en verdriet. Ontstemd geeft ze gehoor aan de oproep om de volgende week naar Windsor Castle te komen, met de koningin de lunch te gebruiken en vervolgens deel te nemen aan de traditionele tocht naar Royal Ascot.
Onderweg probeert ze zich voor te bereiden op de audiëntie. Ze krijgt last van een opgeblazen gevoel in haar onderbuik. Ze voelt dat haar zenuwen de overhand krijgen. Haar telefoon gaat over, ze ziet aan het nummer dat het Charles is en negeert het gesprek. Ze is bang dat ze opnieuw haar frustratie op hem zal afreageren.
De prins en prinses krijgen een particuliere audiëntie in de suite van de koningin en prins Philip. Ze maken zelfs, volgens de etiquette, een reverence voor haar. Nadat ze het voorgerecht hebben genuttigd, brengt de koningin het probleem ter sprake met een voor beiden verbazingwekkende, ruige directheid.
Ze legt hen onomwonden uit wat er van het echtpaar wordt verwacht. In haar ogen hebben ze een plicht te vervullen. Diana en Charles moeten minder egoïstisch zijn en over hun geschillen heenstappen. Dat is hun taak.
‘De situatie is ernstig', zegt ze. ‘Het wordt tijd dat jullie je volwassen gaan gedragen. De troonopvolging van het land is in gevaar. In zeer groot gevaar zelfs. Denk toch eens aan jullie toekomst en die van jullie kinderen en aan de eer die je het Britse volk zult bewijzen door bij elkaar te blijven en jullie huwelijk zonder mokken voort te zetten'.
De koningin begrijpt het stel niet, ze begrijpt met name haar zoon niet. Hij moet zich maar eens vermannen en zijn affaire met Camilla opgeven. Of kiezen tussen zijn minnares en de kroon. Elizabeth vindt persoonlijk dat de plicht voor de liefde gaat. Charles moet zijn toekomstige taken serieuzer oppakken en zijn plichten op de eerste plaats stellen.
Ze weet dat ze dit onderwerp in het bijzijn van Diana niet ter sprake kan brengen. Zo discreet is ze wel.
Haar zoon heeft zijn relatie met Camilla nooit officieel opgebiecht aan de prinses, hoewel het met de dag duidelijker wordt dat hij al heel lang een affaire met haar heeft.
De koningin had lange tijd de stille hoop dat Diana zich zou neerleggen bij Charles zijn buitenechtelijke escapade. Dat heeft zij zelf wel gedaan. Ze heeft er nooit moeilijk over gedaan dat haar man vreemdging, hoewel haar dat veel verdriet heeft bezorgd.
Ze vraagt haar zoon naar de reden van het mislukken van zijn huwelijk. Charles antwoordt plompverloren dat Diana gek is. Plotseling valt er een ijskoude stilte. De prinses hoort zijn toon vol verachting. Haar gezicht vertrekt zich tot een grimas.
Het is een verbluffende ontboezeming van haar man, maar ze blijft heel rustig. Ze is te geschokt om te reageren, of om zelfs maar het woord ‘gek’ en de strekking ervan tot zich door te laten dringen. Diana trekt zich terug in een soort trance, zoals ze zo vaak doet als een gesprek haar irriteert of verveelt.
Op het eerste gezicht lijkt, met deze onvriendelijke opmerking van hem, het antwoord gegeven. Maar nee,
het blijkt pas het begin van Charles’ betoog dat bol staat van de minachting voor zijn vrouw.
Halverwege zijn laatste zin, stopt hij en vloekt binnensmonds.
Hij vloekt om het feit dat hij met Diana is getrouwd en dat zijn vader hem erin heeft geluisd. De rest van zijn woorden slikt hij in. Diana voelt zich oprecht gekwetst als ze naar hem luistert en de sfeer is geladen en vijandig.
De macht van de troon is in gevaar, dat is een duidelijk gegeven. Maar dat betekent nog niet dat hij haar zo voor schut kan zetten en zo laatdunkend tegen haar kan doen. Ze wordt inwendig ook razend op haar schoonvader, die nota bene zelf tegen Charles heeft gezegd dat hij na vijf jaar huwelijk en na de geboorte van de troonopvolgers, zijn relatie met Camilla wel weer kon aanhalen.
Op dat moment ontsteekt prins Philip in grote woede. Hij heeft tot dat moment zijn vrouw het woord laten doen, maar de uitbarsting van Charles gaat hem te ver. Hoe groot zijn afkeer van Diana ook is. Hoe haal je het in je hoofd om zo te praten. Ik heb je behoed voor de grootste fout van je leven als je met Camilla Shand was getrouwd'.
'Je hebt je de afgelopen jaren als een klein kind gedragen, dat zijn speeltje niet heeft gekregen. Je weet donders goed wat jouw opdracht is in dit leven, wat je de monarchie verschuldigd bent. Je ziet hoe de populariteit van het koningshuis gegroeid is. Dankzij Diana. En niet vanwege jouw fascinatie voor tuinieren en een tweedehands vrouw die een blamage maakt van haar eigen waardeloze huwelijk, idioot die je bent'.
Zelfs de koningin is verontwaardigd. Ze kent Diana’s buien, maar gek is ze in haar ogen allerminst. Wat Charles zegt vindt ze volstrekt onbegrijpelijk. Haar gezicht staat nors als ze het woord tot hem richt. ‘Mijn zoon', zegt ze met haar heldere stem op een toon die geen tegenspraak duldt.
‘Ik vind je bewoordingen zeer ongepast. Ik wil dat jullie je vanaf nu als een eenheid naar buiten presenteren in plaats van elkaar af te vallen'. De kroonprins gelooft zijn oren niet. Hij haat de poging van zijn moeder tot deze hereniging. Het is niet Diana naar wie hij verlangt, maar iemand anders. Daar bestaat voor Charles geen twijfel meer over.
Eerst was het zijn vader die hem belemmerde om met Camilla te trouwen en nu moet hij van zijn moeder zijn waardeloze huwelijk lijmen. Hij is er helemaal klaar mee. ‘Waarom moeten we doen alsof er niets aan de hand is', snauwt hij. ‘Laten we maar eens een eind maken aan deze schertsvertoning'.
Hij is niet van plan om ook maar een duimbreed toe te geven. De koningin staart haar zoon aan en is zo verstandig zijn misprijzende toon te negeren. Ze kent hem en laat hem uitrazen. Na Charles’ betoog blijft het een tijdje stil. En dan zegt Diana: ‘Ik weet wat mijn plichten zijn en zal doen wat u van mij verlangt.’
Ze slaat haar ogen neer. Voor haar kinderlijke zucht naar Charles zijn liefde heeft ze een volwassen prijs betaald. Ze haat zichzelf erom. Ze is Charles kwijt. Ze heeft gevochten en verloren. Zoals altijd is het de koningin die de knoop doorhakt en hen gebiedt om naar het binnenhof te gaan en hun plaats in de koets in te nemen. De twee geven zich gewonnen.
Charles is niet bij machte om Diana zijn verontschuldigingen aan te bieden, maar zijn plichtsgevoel wint het van zijn woede. Hij draait om als een blad aan een boom. Voor zolang het duurt. Hoffelijk neemt hij zijn echtgenote bij de arm. Zo lopen ze over de binnenplaats en stappen in de gereedstaande rijtuigen.
Charles zit er alleen met Diana en zegt geen woord meer. Zijn vriendelijke houding was slechts van korte duur. Langs de route staan duizenden mensen toe te kijken. Ze worden door dranghekken en politie tegengehouden. Als de koets met daarin Diana en Charles nadert, stijgt een gejuich op.
Er klinkt applaus, doorspekt met ‘Bravo'! en ‘Lang leve de prins en prinses'! De Britse bevolking bespeurt de spanning niet die er tussen Charles en Diana heerst. Door het lawaai van de mensenmassa trekken de paarden ongeduldig aan hun tuig.
Voor Charles duurt de rit veel te lang. Dan begint Diana te huilen. Ongetwijfeld vraagt iedereen zich af wat er precies in haar omgaat. Het antwoord zal niet lang op zich laten wachten.
UP is stille pijn die zichtbaar wordt; rauw, confronterend en hartverscheurend mooi!’,
Isa Hoes.
‘NIET NORMAAL’, Theo Maassen. ‘Heb ik dan nooit een normale dag gehad'?
Ja, de momenten tussen de depressies en dat bijna extatische gevoel van geluk in. Maar ik ben altijd op doorreis, van down naar up en weer terug.
Dat die depressieve kant een probleem is, snap ik, maar als nu ook alles boven de streep een probleem is… Wanneer ben ik dan géén probleem? Wanneer ben ik dan géén risico, geen belasting voor de mensen om mij heen? Wie ben ik dat ik zo mag zijn'?
Als Emma enthousiast naar het laatste gesprek met haar psychiater gaat, gebeurt er iets wat ze niet helemaal had voorzien; haar psychiater is verdwenen. De vervanger weet niets van een eindgesprek en voor het einde van de dag is ze opgenomen op de paaz; de psychiatrische afdeling van het algemeen ziekenhuis. Alweer.
Aangezien deze nieuwe paazvakantie wel een vergissing moet zijn, gaat Emma in het doolhof van pillen, psychiaters en medepatiënten op zoek naar een verklaring. Want als je niet ziek bent, hoef je toch ook niet beter te worden?
Als de verklaring in de vorm van een nieuwe diagnose lijkt te komen, begint ze zich echter af te vragen of ze die wel wil weten, want wat als je je eigen waarnemingen en gedachten niet meer kunt vertrouwen en je grootste vijand niet in de buitenwereld zit, maar in je eigen hoofd? Myrthe van der Meer (pseudoniem, 1983) werkte als redacteur toen ze na een burn-out vijf maanden lang op een paaz opgenomen werd.
Over deze ervaring schreef Myrthe van der Meer haar debuut PAAZ. Het boek werd meer dan 50.000 keer verkocht en het werd genomineerd voor de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs. Myrthe won de
Psyche Mediaprijs en de Viva400-Award. In 2013 verscheen haar tweede boek, de roman Kalf.
Lieve lezers. Door persoonlijke omstandigheden was ik niet in de gelegenheid om jullie de afgelopen twee weken te voorzien van een nieuw hoofdstuk van mijn boek ‘Mannen met borsthaar’. Ik ben blij jullie nu weer van een nieuw hoofdstuk te kunnen voorzien.
Valerie begrijpt niet wat er ineens aan de hand is. Robert heeft een telefoontje ontvangen waardoor hij ineens ziedend is geworden en dit ook botviert op Valerie. Veel leesplezier gewenst!
Valerie in de boeien - Hoofdstuk 19
Ik kon alleen maar zijn stem in de verte horen, hij was duidelijk ziedend. Maar kon niet verstaan waar het over ging. Eén ding was heel duidelijk, dat telefoontje... dat was niet zomaar. Ik ging maar even op het bed zitten en bedekte mij met het dekbed. Ondanks dat de temperatuur in de kamer goed was, had ik het koud gekregen van de angst.
Mijn hart klopte in mijn keel en mijn oren waren helemaal gespitst om te horen of ik toch iets van het gesprek kon oppakken. Ik keek vervolgens in een soort trance naar de brandende kaarsen en na een minuut of tien hoorde ik weer voetstappen in de gang van Robert, die richting de slaapkamer liep.
Hij gooide de slaapkamerdeur open en ik zag aan zijn gezicht dat hij witheet was. Hij vloekte nog steeds,
maar nu wat zachter. Hij zag dat ik half onder de deken gekropen zat met mijn benen opgetrokken en met mijn rug tegen het kussen. Hij liep zonder een woord te zeggen naar één van de spiegelkasten, pakte er iets uit en draaide zich naar mij toe. Ik zag tot mijn schrik dat hij een handboei in zijn linkerhand had terwijl Robert naar mij toe liep.
'Er is iets tussen gekomen en ik moet nu weg, maar ik wil dat jij hier blijft'! zei hij boos terwijl hij de handboei omhoog hield. 'Waarom moet ik dan een handboei om?’ 'Omdat mensen niet te vertrouwen zijn en achter mijn rug om, mij een loer proberen te draaien. Dat heb ik net ook weer meegemaakt'.
'O, dus je generaliseert het direct maar? En waar is het 'vertrouw mij’ gebleven?' vroeg ik boos en schrok van mijn antwoord omdat ik wist dat dit niet slim was. Voordat ik er erg in had voelde ik een snelle pijn over mijn wang, die direct warm en pijnlijk aanvoelde, hij had mij geraakt met zijn hand. Ik wendde in een reflex mijn gezicht van hem af.
'Niemand geeft een grote bek tegen mij, dus je bek houden en luisteren Val, geef je handen hier', zei hij op een vernederende toon. Iets moet hem zo kwaad gemaakt hebben, dat die andere Robert weer naar boven was gekomen en ik luisterde maar, voordat ik nog meer slaag zou krijgen. Ik zag dat zijn ogen anders waren. Er zat geen ziel in… heel eng.
Hij pakte mijn linkerhand en deed de boei om mijn pols, daarna mijn andere hand en trok mij naar het voeteneinde van het bed, waar de metalen spijlen en Oriëntaalse bewerking zat. 'Doe je arm erdoorheen', beviel hij en ik deed wat Robert vroeg. Hij trok de handboei door de spijlen, sloot om mijn rechterpols de andere kant van de boei vast en klikte hem dicht.
'Zo, niet alleen jij moet luisteren naar mij, maar dat gaan anderen straks ook doen', zei hij met een kilte in zijn stem, die aanvoelde alsof het 20 graden vroor. Hij draaide zich om en doofde snel alle kaarsen. Daarna kleedde hij zich in een snel tempo weer aan en deed weer één van de deuren van de spiegelkast open. Ik hoorde hem wat rommelen en hoorde een ratelend metaal geluid.
Even later haalde hij een pistool, inclusief schouderholster, tevoorschijn. Robert keek of het pistool geladen was, deed de holster om en gespte de riem vast. Daarover deed hij zijn colbertjasje aan, waardoor het pistool uit het gezichtsveld was verdwenen. Zelf had ik het idee dat ik in een filmscène zat, maar dan wel van een slechte B film. En ik deed alsof ik niet vastgebonden zat, maar als toeschouwer in de bioscoopstoel.
Hij keek mij alleen nog met vuur doorlopen ogen aan en zei op diezelfde ijzige toon: ‘Ik moet er nu achter zien te komen wat er met een zestal van mijn containers is gebeurd, die zijn leeggeroofd, de lading is nogal kostbaar. Als jij braaf bent, dan maak ik je straks weer los. Als ik erachter kom dat je hebt staan schreeuwen of zo,
zodat de buren gaan klagen, dan heb je bij m’n terugkomst een groot probleem, duidelijk'?!
Waarom Robert mij over de containers vertelde, wist ik niet en eigenlijk had ik geen behoefte aan deze informatie. Het klonk allemaal als louche praktijken en daar wilde ik al helemaal niets mee te maken hebben.
Hij verliet de slaapkamer en sloot de deur met een ferme ruk achter zich dicht. Daar zat ik dan,
vastgebonden en mijn hele lichaam trilde.
Even later stroomden de tranen over mijn wangen van angst. Mijn wang voelde nog warm van de klap die hij net daarvoor had gegeven. Die man was zo gek als een deur en ik werd langzaam ook gek van onzekerheid omdat ik deze situatie helemaal niet kende. Ik voelde zo mij klein als een laboratoriummuis die ook niet wist waarom zij gevangen zat en wat er met haar zou gaan gebeuren.
Als zijn slaaf zat ik daar nu, geboeid aan zijn bed en kon alleen maar afwachten. Ik zat in een onhandige positie en ging uit alle ellende maar half zitten naast het bed. Daarna had ik na heel veel getreuzel door middel van mijn voet en later mond het dekbed een beetje naar me toe getrokken, waardoor ik half onder het dekbed zat.
Beter dan helemaal geen deken, dacht ik. Ik keek nog even omhoog en zag mijzelf vanuit de plafondspiegel als een klein bang wezentje zitten. Hoe lang ik daar uiteindelijk gezeten had, wist ik niet, omdat er ook geen klok in de kamer te zien was. Ik viel uiteindelijk zittend in slaap.
Ik werd wakker met een raar gevoel in mijn armen, omdat deze half over het uiteinde zaten. Mijn handen tintelden en voelde koud, het bloed was natuurlijk door deze houding gaan zakken. Ik kwam langzaam overeind en het was doodstil in het appartement. De muziek was al een hele tijd gestopt en ik had echt geen enkel idee hoe laat het nu was. Het enige wat is wel wist, was dat mijn blaas aangaf dat ik een bezoekje moest brengen aan het toilet. Maar ja, dat ging nu even niet.
Toen het bloed weer naar mijn armen en handen was gestroomd, ging ik weer even naast het bed zitten en ik realiseerde mij ineens weer dat Robert straks terug zou komen. Het idee deed mijn adem stokken en een adrenalineshot ging door mijn lichaam van angst. Op datzelfde moment hoorde ik weer voetstappen in de gang. Briljant!, dacht ik nog cynisch, dit is gewoon de duivel oproepen. Robert was teruggekomen.
Ik wist mij geen houding te geven, het enige wat ik dacht was mond dichthouden en alleen maar ja en amen knikken als hij wat vraagt. De slaapkamerdeur ging open en ik zag Robert in de deuropening staan. Hij had een rare uitdrukking op zijn gezicht. Hij keek mij met een lege blik aan en hij liep zonder verder wat te zeggen naar de kast, waar hij zijn holster met pistool afdeed en in de kast stopte. Ik hoorde nog wat metaalgeluiden en nu kon ik het geluid wat beter thuisbrengen het klonk als een kluis.
Hij liep naar mij toe en ik zag dat hij een sleutel uit zijn broekzak haalde, knielde voor mij neer en deed de sleutel in het sleutelgat van de handboei. Ik zag dat er bloedvegen op zijn knokkels zaten, maar durfde er niets over te zeggen. Mijn handen waren weer bevrijdt uit de boeien en ik draaide met mijn handen om de beurt om mijn polsen. Alsof ik een extra bevestiging wilde dat de handboeien er echt af waren. Daarna voelde ik aan mijn wang, die deed al minder zeer. Vragend keek ik Robert omdat ik nog niets durfde te zeggen.
'Wat is er'? vroeg hij met een vermoeide stem. 'Ik moet erg nodig plassen,' zei ik zachtjes, terwijl ik snel weer in mijn pumps gleed. 'Kom maar mee'. Hij tilde mij via mijn handen omhoog en trok mij zachtjes met zich mee. Achter een andere deur van de slaapkamer was de grote badkamer. Ook hier was alles op elkaar afgestemd. Aarde kleurige tegels met gouden accenten, het was niet kitsch maar juist smaakvol. Ik zag dat de kranen ook goudkleurig waren en daar, daar was mijn verlossing. Het toilet... Ahhh, gelukkig... en ging er snel op zitten.
'Dank je,' zei ik met een opgeluchte stem. Dat hij naast mij stond, kon mij op dat moment helemaal niets schelen. Het enige wat me wel kon schelen, was dat mijn blaas geleegd werd. 'Je hebt niet gelogen, je moest echt nodig’, zei Robert monotoon. Ik wilde bijna zeggen: 'Ja idioot, dat zei ik toch,' maar beet nog net op tijd op mijn lip en knikte alleen maar ja. Het voelde als een enorme opluchting en ik keek hem wel even aan toen ik naar het wc papier reikte, met een blik 'moet je zien hoe ik me afveeg?'
Hij wendde zowaar even zijn blik af. Ik stond op terwijl ik mijn string weer omhoog deed en drukte op het knopje om door te trekken. Robert stond direct weer voor mij en ik keek hem rustig aan. Hou je in Val, dacht ik alleen. 'Mag ik m’n handen wassen,' vroeg ik rustig terwijl ik mijn handen ophield. Robert stapte opzij zodat ik naar de wastafel kon lopen. Daar was ook een spiegel, kon ik direct kijken hoe mijn wang eruit zou zien.
Ik deed de kraan open, zeepte mijn handen in met een mooi groot stuk zeep wat klaar lag en deed mijn handen onder het water. Met diezelfde beweging keek in de spiegel naar mijn eigen spiegelbeeld. Gelukkig was het niet meer te zien dat Robert mij had geslagen alleen een klein beetje rood nog, maar geen blauwe plek. Naast de wastafel lag een stapel gastendoekjes en pakte de bovenste om mijn handen in af te drogen.
Robert kwam naast me staan en ging ook zijn handen wassen. Hij zag dat ik zijn bebloede knokkels had opgemerkt. ‘Hij heeft nu ook geluisterd’, zei Robert zachtjes en droogde daarna ook zijn handen af. ‘Kom Val’, hij pakte mij om mijn middel en we liepen terug naar de slaapkamer waar hij voor het bed bleef staan. Hij drukte mij tegen zich aan. ‘Ik had je niet mogen slaan, sorry'. Hij streelde zacht over mijn wang en hield me daarna dicht tegen zich aan. ‘Je voelt een beetje koud, ik zal je opwarmen’.
Ineens was daar weer de hartelijke Robert, alsof hij uit twee persoonlijkheden bestond. Ik voelde mij verward en ook moe. De angst had toch een heleboel energie gekost en het kon mij op dat moment gewoon niets meer schelen wat er zou gebeuren, als ik maar onder de dekens kon kruipen. Hij tilde mijn kin omhoog, zodat ik hem moest aankijken. Met zijn andere hand streelde zijn wijsvinger vanaf mijn elle boog naar mijn hals en terug.
‘Weet je Val, de avond is uiteindelijk heel anders gelopen dan ik mij had voorgenomen'. Het enige wat ik sarcastisch dacht was: Je meent het!... Ik had me deze avond óók anders voorgesteld. Dat ik ongewild genomen zou worden, wist ik. Maar nog meer vernederend te worden door slaag en vastgebonden en te worden aan een bed? Nee, dat had ik zeker niet kunnen bedenken.
Ik kreeg een zachte kus op mijn lippen en vervolgens begon Robert mijn bh los te maken. Daarna deed hij langzaam mijn string naar beneden en duwde mij zachtjes op het bed, zodat ik op de bedrand kwam te zitten.
Ik volgde stoïcijns zijn aanwijzingen op, omdat ik geen vechtlust meer in me had.
Hij knielde voor mij en deed mijn pumps uit, zodat ik alleen nog maar mijn zelf ophoudende panty aan had.
Met zijn handen ging hij van mijn voeten, naar boven langs mijn dijen en deed een voor een mijn pantykousen uit. Robert had nog steeds zijn kleren aan en hij stond op en zei: ‘kruip maar vast onder het dekbed, ik kom er zo aan’.
Hij deed eerst de hoofdverlichting uit, zodat alleen nog de verlichting op de nachtkastjes brandden. Ik was een beetje verbaasd dat hij mij niet direct bij thuiskomst genomen had, maar ik was allang blij met wat hij gezegd had en kroop snel onder het dekbed. Het dekbed was zacht en voelde heerlijk aan op mijn blote huid. Ik bleef Robert wel in de gaten houden en zag hoe hij zijn kleren netjes op de kledingbutler hing.
Hij stond met zijn rug naar mij toe en ik zag hoe hij zijn donker blauwe boxershort die hij alleen nog aan had, uittrok. Ik realiseerde mij op dat moment niet eens dat ik blijkbaar aan het staren was naar zijn welgevormde bilpartij. Hij draaide zich om en zag dat ik hem aan het observeren was.
‘Nu krijg je een echte man in je’, zei hij, terwijl hij weer naar het bed liep. Dat was een understatement!
De vreugde die ik had dat hij geen borsthaar bleek te hebben, viel in het niets met wat ik tussen zijn benen zag hangen. Jeetje! Hij was meer dan goed bedeeld en allemaal hygiënisch geschoren. Shit Val, dacht ik direct, daar ga je weer met je vleselijke drang. Robert sloeg het dekbed open en zag mij nu ook helemaal naakt liggen en zijn ogen werden weer groot en hij kreeg ter plekke een erectie.
Voordat ik er erg in had, lag hij boven op mij in missionarispositie en duwde met zijn hand mijn benen uit elkaar. ‘Ik ben te moe om nu nog een paar uur voorspel te doen Val, maar ik moet echt even ontladen’ en gleed bij mij naar binnen. Ik schrok van de omvang die nu in mijn vagina zat, maar realiseerde mij ook dat hij helemaal geen condoom om had gedaan. Hij zag de paniek in mijn ogen ‘doe ik je pijn'? en hij trok terug.
Ik dorst eigenlijk helemaal niets te zeggen, omdat ik bang was dat hij boos zou worden, maar probeerde het toch heel voorzichtig. ‘Condoom?’ zei ik alleen. ‘Val, ik laat mij regelmatig controleren door mijn arts en ik heb geen enkele SOA, dus ontspan je en ik weet ook dat jij clean bent en een spiraal hebt, vraag mij alsjeblieft niet waarom, maar ik weet het. Na die woorden gleed hij met zijn enorme paal weer in mijn vagina en begon weer hevig te stoten.
‘Streel eens over mijn tepels Val’ en ik volgde zijn bevel op. Ik wist ook wel dat dit hem helemaal snel in extase zou brengen en zijn pompende beweging werd steeds heftiger. Ik kon er niets aan doen, maar de bewegingen brachten mij vanzelf in extase en ik begon samen met Robert zwaarder te ademen. Mijn handen grepen hem om zijn rug en zijn gezicht lag tegen mijn nek.
Na een enorme kreet en vervolgens kortere kreten was Robert klaargekomen. Hij ging van mij af, draaide zich op zijn rug en lag naast mij in bed. Dat was nog eens een ‘vluggertje’ bedacht ik mij direct. ‘Ahhh... lekker was dat. Normaal ben ik wel even met je bezig, maar het al na drieën en ik ben moe, dus dat hou je nog tegoed Val’.
Ik wist even niet wat is er nu allemaal van moest vinden. Ik was al lang blij dat het maar zo’n drie minuten geduurd had, maar bedacht wel dat zijn zaad in mij zat en dat moést eruit. ‘Kan ik nog even gebruikmaken van de badkamer Robert? Ik wil graag mijn gezicht reinigen en mijn tanden poetsen.' ‘Ga je gang Val' en hij ging ontspannen liggen.
In de slaapkamer had Rosa niet alleen mijn tas, maar ook de trolley met daarbovenop de pruik, keurig in de hoek geplaatst. Nadat ik mijn toilettas uit mijn koffertje had gepakt liep ik richting de badkamer en ging op de wc zitten. Ik probeerde eerst zoveel mogelijk het zaad uit mijn vagina te persen. Dat voelde meteen al een stuk beter.
Hoe wist Robert nu weer van mijn spiraaltje?! Ik reinigde mijn gezicht en poetste mijn tanden. Zo... dat zat er dan weer op Val, dacht ik. Misschien is de nieuwigheid eraf en verliest hij snel interesse. Nu eerst slapen, daar had ik enorm veel behoefte aan. Ik deed de badkamerverlichting uit, liep naar het bed en zag dat Robert gelukkig al in slaap was gevallen.
Inderdaad, een man zonder enige scrupules. Hij was klaargekomen en is zonder verdere emoties in slaap gevallen. Gelukkig hoefde ik hem nu geen aandacht meer te geven. Ik deed mijn nachtlampje uit, gleed onder de lakens en sloot mijn ogen. Mijn God..., waar ben ik in hemelsnaam in beland geraakt.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg… als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluier van het volgende hoofdstuk.
Volgende week donderdag 19 februari zendt de BBC alsnog het eerste deel uit van de omstreden tweedelige documentaire ‘Reinventing the Royals’ over het Britse koningshuis.
Deze docu werd eerder in januari geschrapt. Er zou toen geen toestemming zijn gegeven om archiefbeelden van de royals uit te zenden.
De eerste aflevering richt zich in het bijzonder op prins Charles en de periode na het overlijden van prinses Diana. De prins zou direct erna een spindoctor hebben ingehuurd die hem kon helpen zijn imago op te vijzelen. Dit hele verhaal sluit opnieuw goed aan bij mijn thriller ‘Koninklijk Complot’.
Een reden te meer om mijn boek te gaan lezen. Opnieuw veel leesplezier.
Liefs Linda Udo.
Helderziende - Hoofdstuk 18
Naast het verdriet om haar vader wordt Diana geconfronteerd met de aankondiging van de scheiding van haar zwager, prins Andrew en haar schoonzusje Sarah Ferguson. Fergie is binnen de koninklijke familie haar enige echte vriendin, ze is net als Diana een buitenstaander. Ze delen alles met elkaar en hebben altijd de grootste lol.
Fergie ligt onder vuur door haar non-conformistische houding en flamboyante stijl van kleden. Maar Diana bewondert haar schoonzus om haar rebelse geest. Ook prinses Anne, de zus van Charles, is een procedure gestart om van haar man Mark Phillips te scheiden.
Maar ondanks deze spraakmakende gebeurtenissen zijn opnieuw alle ogen gericht op de prins en prinses van Wales, die door Charles’ afwezigheid tijdens de begrafenis van graaf Spencer publiekelijk blijk hebben gegeven van onderlinge spanningen.
Op de achtergrond spelen ‘Mission Escape’ en de afronding van het boek over haar leven. Een publicatie die het hof waarschijnlijk op zijn grondvesten zal doen schudden en haar verstoorde relatie met Charles zal bevestigen.
Diana probeert grip op haar roerige leven krijgen door regelmatig haar runenstenen te raadplegen, maar die geven geen bevredigend antwoord op haar dilemma’s. Daarom besluit ze de hulp in te roepen van Rita Rogers, een helderziende uit de buurt van Chesterfield in Derbyshire. Rita geniet veel aanzien met haar paranormale gaven en is bekend bij de welgestelde families in Engeland. Het is Sarah die haar bij de prinses heeft aanbevolen.
Diana’s diepste wens is een prettig leven te kunnen leiden, met haar kinderen en een leuke man in een plezierige omgeving. Ze trekt de stoute schoenen aan en maakt in het geheim een afspraak. Ze wil beslist niet dat iemand er van afweet, alleen Sarah is op de hoogte. Diana realiseert zich maar al te goed dat, als de pers erachter komt, haar leven nog meer onder druk komt te staan.
Ze is nerveus als ze voor de eerste keer bij Rita thuis afspreekt. De woning is modern en gastvrij ingericht,
met achter het huis een goed onderhouden tuin met fleurige bloemen. Het huis heeft een prachtig uitzicht over Derbyshire, een graafschap in de Engelse regio East Midlands. De lucht in de kamer is zwaar van de wierook en etherische oliën en psychedelische muziek streelt haar trommelvliezen. De atmosfeer in de woning is rustig en ontspannen.
Ze nemen plaats aan een ronde tafel, waarop een stapel tarotkaarten ligt. Rita pakt de kaarten en schudt ze. ‘Het is belangrijk dat de kaarten met zorg en aandacht worden geschud. Ze neemt er dan ook de tijd voor. Dan legt ze de kaarten met de afbeelding naar beneden, waarbij ze er enkele terzijde schuift. Trek nu tien kaarten'.
Diana kiest er tien. De helderziende legt ze in de vorm van een Grieks kruis voor zich neer, waarna ze de kaarten met de klok mee één voor één omdraait. De kaart in het midden staat voor de prinses haar lot. Op die kaart staan een man en vrouw afgebeeld, hand in hand, terwijl er boven hen een geblinddoekte naakte cupido zweeft, klaar om een pijl af te schieten.
‘Deze kaart van de Geliefden toont de strijd tussen de geestelijke en de wereldse liefde', vertelt Rita.
‘Zij voorspelt een op handen zijnde test. U zult uzelf aan een zware beproeving onderwerpen. Ze draait de volgende kaart om. Deze ligt ondersteboven. Maar waar is de werkelijkheid? Ik ervaar iets van een heel groot mysterie, waar ik geen grip op kan krijgen'.
Rita kijkt haar vragend aan, Diana heeft het gevoel dat ze dwars door haar heen kijkt. Ze weet waar Rita op doelt, maar ze kan er niet op reageren. Ze wil heel graag over ‘Mission Escape’ praten, maar dat is onmogelijk. Door dat te doen zet ze haar eigen leven, maar ook dat van anderen, op het spel.
De helderziende geeft haar inzicht in haar werk en leven, maar niet over de te volgen koers. Diana moet zelf een weg kiezen en een beslissing nemen, zonder zich te laten leiden door de vervormende bril van de krantenartikelen die ze iedere dag doorneemt. Ook voorspelt Rita dat ze binnen zeven jaar met een buitenlander, of in ieder geval met iemand met veel buitenlands bloed, zal trouwen. En dat ze in het buitenland gaat wonen, ergens in een klein en rustig plaatsje waar niemand haar kent.
Ze luistert gehypnotiseerd naar de vrouw die tegenover haar zit. U moet alleen nog even geduld hebben, Hoogheid', zegt ze. ‘Momenteel staan de sterren minder gunstig om u in een nieuwe relatie te storten of uw zinnen te zetten op een rustig uitstapje. Dat is nu nog niet voor u weggelegd. Maar over een paar jaar, als u het spel goed speelt, daarmee bedoel ik het spel van het leven, krijgt u de dingen waar u nu zo hevig naar verlangt.
U zult voor uw vrijheid moeten vechten. Er komt in ieder geval nog drie jaar beroering en in die tijd kunt u niet hertrouwen. Die tijd brengt u nog in het paleis door. Maar daar gaat verandering in komen. Ik zie een enorm grote verandering. Maar ook een ongeluk in een tunnel. Dus wees vooral voorzichtig'.
Diana luistert aandachtig, haar toekomst ontvouwt zich en komt door de woorden van de helderziende tot leven. En mijn kinderen,’ vraagt Diana. ‘De jongens kunnen zich heel gelukkig prijzen met een moeder zoals u.
U geeft ze alles wat ze nodig hebben. Ze gaan een zware tijd tegemoet, maar samen met uw hulp en liefde, komen ze daar zeker uit.
Diana wil haar kinderen zo lang mogelijk koesteren om hen fundamentele waarden en overtuigingen bij te brengen die haar heel dierbaar zijn. Pas als de jongens er echt aan toe zijn, zal ze van het toneel verdwijnen.
Ze komt verfrist en geïnspireerd uit het gesprek met Rita, ze kan haar leven weer positief tegemoet zien.
Ze weet ook dat ze haar hoop niet meer op Charles hoeft te vestigen. Maar wie is de man met buitenlands bloed waar de helderziende over sprak? Zou ze Dodi bedoelen? Met hernieuwde energie en vol positieve gedachten keert ze terug naar Kensington Palace.
Net als Matthijs van Nieuwkerk van DWDD heb ik ook bijna alle boeken versleten van Patricia Cornwell.
Afgelopen maand is haar nieuwste boek verschenen: 'Scherp'.
Ik kan niet wachten om eraan te beginnen.
Voor wie Patricia Cornwell niet kent, zij was lange tijd een vooraanstaand misdaadverslaggeefster. Haar werk over de vrouwelijke patholoog-anatoom Kay Scarpetta is 's werelds bestverkochte thrillerserie en is ondermeer bekroond met de Edgar Award en de Gold Dagger Award.
'Patricia Cornwell is niet alleen een begenadigd thrillerschrijver, maar is ook de grondlegger van een vooraanstaand forensisch instituut in Virginia'. Peter R. de Vries in DWDD.
In Scherp gaat patholoog-anatoom Kay Scarpetta naar een plaats delict vlakbij haar huis. Het blijkt om een precisieschot van veraf te gaan. Niemand heeft iets gezien of gehoord.
Aldus begint de jacht op een seriemoordenaar. Het enige wat hij achterlaat, zijn stukjes koper; zijn slachtoffers lijken niets met elkaar gemeen te hebben. Later krijgt Kay Scarpetta schokkende aanwijzingen dat haar nichtje Lucy, een computergenie, iets met de moorden te maken heeft.
Morgen verschijnt er een boek over prins Charles. Een nieuwe biografie van de Britse troonopvolger die nu al voor deining zorgt.
In het boek beschrijft de Amerikaanse journaliste Catherine Mayer onder andere hoe er in Buckingham Palace een strijd woedt over de toekomstige rol van de Britse monarchie.
Dit boek sluit heel goed aan bij mijn thriller Koninklijk Complot.
Er is dus een hoop in beweging binnen het Britse koningshuis. Erg spannend allemaal. En dat roept natuurlijk veel vraagtekens op. Een reden te meer om mijn boek te gaan lezen.
Opnieuw veel leesplezier. Liefs Linda Udo.
Begrafenis van graaf Spencer - Hoofdstuk 17
Een kleine week later vertrekt Diana naar Northamptonshire, een graafschap in de Engelse regio
East Midlands, waar haar vader wordt bijgezet in het familiegraf. De avond ervoor heeft ze voor een laatste keer afscheid van hem genomen. Zijn lichaam is direct na zijn overlijden opgebaard geweest in de woning van graaf Charles Spencer, de broer van Diana.
Ze heeft hem een kus op zijn voorhoofd gegeven en zijn handen in de hare genomen. Zijn dierbare spullen, dingen die veel voor hem hebben betekend, heeft ze in zijn kist gelegd. Ook heeft ze ervoor gezorgd dat hij zijn favoriete kleding draagt.
In de verte hoort ze de kerkklokken luiden. De diepe klanken golven onafgebroken over het landschap.
Diana zit in een van de volgwagens die in een stoet achter de lijkwagen aan naar het plattelandskerk van
Great Brington rijden. Het is een grijze trieste ochtend met mistbanken en regenbuien. De dag is net zo somber en donker als zijzelf.
Traag beweegt de stoet zich voort. Ze verlaten de weg en dalen via Church Lane af naar het pittoreske kerkje. Door het vroeg ingezette voorjaar is het pad naar de kerk omzoomd door mooie stroken groen. Boven de begraafplaats, die zich in de verte aftekent, hangt een dunne deken van nevel.
De prinses is met haar gedachten bij haar vader. Haar blik is treurig en de pijn is van haar gezicht af te lezen.
Ze slaakt een zucht als ze bij de poort van de kerk aankomen, waar een bewaker de hekken opent.
De uitvaartdienst is uitsluitend toegankelijk voor genodigden.
De stoet draait het met bomen omzoomde terrein op. De prinses wordt door haar chauffeur voor de deur van de kerk afgezet. De man stapt als eerste uit, opent het portier, helpt haar uit het voertuig en houdt een paraplu boven haar hoofd. De klokken van de kerk beginnen opnieuw te luiden. Ze ademt diep in en luistert naar het gebeier, dat langzaam wegsterft.
Hoewel de kerk in de beschutting ligt van een halve kring dennenbomen, blaast een kille wind er dwars doorheen en jaagt de regen in het gezicht van allen die gedwongen zijn buiten te blijven staan.
Regendruppels geselen het grasveld waar voorjaarsbloemen hun kopjes opsteken.
In de kerk wordt het requiem van Mozart ingezet. De tonen zweven naar buiten, over de hoofden van de wachtenden. Twee in livrei gestoken chauffeurs van de familie Spencer stellen zich naast de kist op als die uit de lijkwagen wordt getild en op een baar gezet. De kist is bedekt met een vlag waarop het familiewapen is afgebeeld.
Zes mannen, waaronder Charles Spencer, dragen de kist met het stoffelijke overschot van de graaf op hun schouder de kerk in. Direct daarachter volgt de directe familie. Raine loopt naast de prinses. Ze draagt een zwarte sluier, zodat men haar gezicht niet kan zien.
Tientallen ogen zijn op Diana gericht als ze de kerk betreedt. Een licht geroezemoes gonst door de ruimte.
Het dringt niet ten volle tot haar door. De blikken van de aanwezigen worden vertroebeld door haar tranen. Door de mist heen ziet ze in het voorbijgaan de vrienden en bekenden van haar vader in de kerkbanken zitten. Ook Mohamed Al-Fayed is aanwezig. Hij geeft haar een bemoedigende knipoog.
De treurige muziek sterft langzaam weg. Diana neemt vooraan plaats, naast haar zussen Sarah en Jane en Raine Spencer. Haar blik blijft rusten op de grafkrans van grote witte rozen, die opvallend staat opgesteld naast de eiken kist met een met de hand geschreven kaartje van haarzelf: ‘Lieve papa, ik mis je heel erg, maar ik blijf altijd van je houden. liefs, Diana.’ Nauwelijks zichtbaar, achter de kist, staat een bloemenhulde van haar man Charles. ‘In zeer genegen herinnering,’ luidt de formele en zeer onpersoonlijke tekst op het lint.
Na een felle discussie met een onverzettelijke Diana, heeft haar echtgenoot bakzeil gehaald en beloofd niet bij de plechtigheid aanwezig te zullen zijn. Hij heeft hun kinderen verwelkomd toen ze terugkwamen van vakantie en hen naar hun kostschool gebracht. Iets wat Diana liever zelf had gedaan, maar wat door de begrafenis niet mogelijk bleek.
Plechtig steken de misdienaren vier kaarsen aan en plaatsen die op de hoeken van de baar. De uitvaartliturgie wordt geleid door de bisschop van Peterborough en de voorgangers zijn Lord St. John of Fawsley en graaf Charles Spencer.
Na de plechtigheid in de kerk die zwanger lijkt van verdriet, wordt door het kerkkoor het ‘Ave Maria’ van Bach gezongen. De graaf wordt ondertussen in de grafkelder van de kerk bijgezet in de familiecrypte, waar de leden van de familie Spencer hun laatste rustplaats vinden.
De aanwezigen lopen door het gangpad naar buiten, waar een aantal begrafenisondernemers het gezelschap met opgestoken paraplu’s opwacht. De prinses stapt weer in de wagen. De vochtige kou lijkt zich rechtstreeks in haar botten te nestelen.
De hemel wordt lichter en een vage zon komt tevoorschijn, maar de wind die de regen meevoert,
blijft aanhouden. De stoet vertrekt in colonne naar de woning van Diana’s broer voor een informele bijeenkomst waarbij men de directe familieleden kan condoleren.
Het is laat in de middag als ze weer terugkeert op Kensington Palace. De condoleancebrieven zijn tijdens haar afwezigheid binnengestroomd. Het Britse volk betuigt de prinses massaal hun steun. Diana besluit persoonlijk op alle brieven te reageren, een perfecte manier om haar gedachten te verzetten.
Ronald van den Broek, de schrijver van dit boek, verslindt al zijn hele leven thrillers.
Op zijn 11e begon hij een dagboek bij te houden en hield dit hield vol tot na zijn studie. Schrijven is zijn passie geworden.
Het lezen van al die thrillers besloot hem tot het schrijven van deze literiare thriller 'Varkensbloed in chocolade'.
Niets is wat het lijkt. Het ogenschijnlijk perfecte leventje van Denise Drijver, een succesvolle advocate op de Amsterdamse Zuidas, wordt finaal op zijn kop gezet als ze vermoedt dat haar vriend een verhouding heeft met haar beste vriendin. Uit wraak begint ze zelf een affaire met een collega.
Als ze hem niet veel later in zijn tuinhuisje levenloos aantreft, moet ze die ontdekking bijna met de dood bekopen. Op haar zoektocht naar de waarheid belandt ze in het bruisende Barcelona. Daar ontdekt ze dat het niet alleen naïef maar ook levensgevaarlijk is om zomaar alles te geloven wat op Facebook als waarheid wordt gepresenteerd.
Dat dit pas het begin is van haar angstaanjagende nachtmerrie kan ze dan nog niet vermoeden. Lukt het Denise om de leugens te ontrafelen voordat zij wordt verzwolgen door de waarheid die steeds grimmiger wordt?
De afgelopen week had ik nauwelijks tijd om me te concentreren op mijn boek en mijn nieuwe manuscript.
Mijn dochter van 12 jaar wilde verschillende scholen bezoeken, omdat ze straks naar het voortgezet onderwijs gaat en dat had vooral mijn aandacht.
Wat was het een geslaagde opendag gisterenavond bij Centrum voor Sport & Education (CSE) in Zwolle.
Een erg leuke school voor kinderen die intensief sport bedrijven. Alleen moet onze dochter nog wel een toelatingstest wedstrijdzwemmen doen. Ik ben erg benieuwd.
Vandaag weer een hoofdstuk van ‘Koninklijk Complot’ en opnieuw veel leesplezier.
Liefs Linda Udo
Skivakantie in Lech - Hoofdstuk 16
Diana vermaakt zich diezelfde middag met haar kinderen op de pistes van de Oostenrijkse Alpen in Lech am Arlberg, waar ook andere koninklijke families traditiegetrouw komen. Het is sinds de jaren dertig een prominente wintersportplaats die populair is vanwege de overvloedige sneeuw. De sneeuwconditie is perfect, de zon is aangenaam warm.
Diana zit net lekker weggezakt in een van de zonnestoelen op het terras van Gasthof Post, het hotel waar ook de Nederlandse koninklijke familie kind aan huis is, als haar mobiele telefoon begint te rinkelen. William en Harry zijn nog op de piste en suizen als ervaren skiërs de hellingen af in het gezelschap van de twee rechercheurs en hun gouvernante.
Ze beantwoordt het gesprek onmiddellijk en hoort de verdrietige stem van Raine aan de andere kant van de lijn. ‘Ik heb slecht nieuws, Diana. Je vader is zojuist in alle rust overleden'.
Het duurt minder dan een seconde eer de betekenis van de woorden tot Diana doordringt. Haar vader is toch overleden. Ze had het gevreesd, maar gehoopt dat ze erbij zou kunnen zijn als hij zijn laatste adem uitblies.
‘Wanneer is het gebeurd,’ vraagt ze met een hese stem. ‘Een paar uur geleden. Hij is heel vredig gestorven.
Ik ben er onafgebroken bij geweest'. ‘Heeft hij nog iets gezegd?’ ‘Niet veel. Je vader kon niet meer goed praten'.
Met trillende handen stopt ze haar mobiele telefoon terug in haar tas en verbergt haar ogen achter de donkere glazen van haar bril. Ze moet vechten om haar tranen te bedwingen. Ze aarzelt geen moment en keert terug naar haar kamer. Daar ploft ze neer op het bed en sluit zich af van de buitenwereld. Een doffe pijn omklemt haar borst.
Er valt een groot gat in haar leven. Haar vader was haar alles, haar rots in de branding. Hij was de enige persoon bij wie ze terecht kon, ondanks de woorden die ze in de laatste periode van zijn leven hadden. Ze blijft ruim een uur liggen, haar gedachten bij haar vader. Dan springt ze op en bekijkt zichzelf in een van de hoge spiegels.
In haar ogen ziet ze een intens verdriet en wanhoop. Ze loopt naar het openstaande raam, zuigt de frisse lucht in haar longen en probeert haar trillende lichaam te kalmeren. Plotseling hoort ze een geluid achter zich,
ze kijkt over haar schouder en ziet Charles in de deuropening staan. Zijn haar is klunzig geknipt.
Roerloos blijft ze staan, ze is met stomheid geslagen en haar hart klopt in haar keel. Ze kijkt hem diep in de ogen. Ogen waarin geen liefde voor haar meer te ontdekken valt, geen verlangen en geen warmte. Slechts de frustratie om hier bij haar te zijn en de vastbeslotenheid om weer zo snel mogelijk naar Camilla terug te keren.
Als ze zijn kille blik ontmoet, voelt Diana zich nog ellendiger. Deze man is altijd erg belangrijk voor haar geweest. Hoe heeft ze zich zo in hem kunnen vergissen? Hoe heeft het zover kunnen komen dat hij zijn liefde bij Camilla bleef zoeken?
Charles die als eerste van de dood van zijn schoonvader op de hoogte is gebracht, is onmiddellijk naar Oostenrijk afgereisd om zijn vrouw en kinderen bij te staan. Dat hij eerder dan zij wist van het overlijden van haar vader, steekt haar nog het meest.
Het was echter allerminst Charles’ idee om naar Oostenrijk te gaan. Zijn moeder heeft hem ertoe gedwongen. Koningin Elizabeth staat erop dat haar zoon samen met de prinses naar Londen terugkeert.
‘Het spijt me enorm van je vader, Diana', zegt Charles. Hij komt echter niet naar haar toe, maar blijft onbeweeglijk in de deuropening staan. ‘Het spijt je helemaal niet,’ wil ze zeggen, maar ze houdt wijselijk haar mond. Dit is niet het juiste moment om hem verwijten te maken. Maar binnenin haar kolken de gruwelijkste verwensingen.
Als hij haar echter vervolgens aanbiedt om samen met haar naar Londen terug te keren, kan ze zich niet meer beheersen. ‘Je hoeft niet te doen alsof het je iets kan schelen, Charles. Het is nu wat laat om de zorgzame echtgenoot uit te hangen,’ snauwt ze. ‘Hoe ben je trouwens in hemelsnaam zo snel hier gekomen?’
Haar stem klinkt hard en geëmotioneerd. Ze ziet zijn kaken verstrakken en er verschijnt een glimp van irritatie in zijn ogen. ‘Je kunt je nu beter om de jongens bekommeren. Ik waardeer het veel meer als je hier bij hen blijft, zodat zij toch nog van hun vakantie kunnen genieten.’
Charles geeft geen krimp. Haar getier wordt onderbroken door een telefoongesprek van de privésecretaris van de koningin. Hij verbindt haar direct door met haar schoonmoeder. ‘Mijn oprechte deelneming met dit grote verlies Diana', zegt koningin Elizabeth. ‘Ik zou het op prijs stellen als je nu zo snel mogelijk met Charles terugkeert naar Londen'.
Diana opent haar mond om tegen te stribbelen, maar de woorden stokken in haar keel. Ze durft de koningin niet tegen te spreken. Haar respect voor haar schoonmoeder is te groot. Ze geeft zich gewonnen en stemt schoorvoetend in met een gezamenlijke terugtocht naar Engeland.
Ze laat Angela haar zwarte jurk, schoenen en hoed tevoorschijn halen. Deze kledingstukken worden voor leden van het koningshuis standaard ingepakt, voor het geval er iemand komt te overlijden. Haar zoons zijn inmiddels teruggebracht naar het hotel en Diana vertelt ze dat hun grootvader is overleden en dat daarom hun vader naar Oostenrijk is gekomen om haar op te halen.
Vooral William is enorm ontdaan. Diana troost hem en stelt voor dat ze hun vakantie gewoon voortzetten.
Ze wil dat ze kunnen genieten van hun vakantie en niet geconfronteerd worden met de rouw om de dood van haar vader. Ze hebben al genoeg spanning te verduren.
Schuchter vragen William en Harry of hun vader dan niet bij hen kan blijven. Geduldig legt Charles uit dat hij samen met hun moeder de begrafenis moet regelen en dat hij, net als zij, veel liever heeft dat zij nog even van de sneeuw genieten. Uiteindelijk stemmen ze toe.
Onder toeziend oog van de altijd aanwezige pers, neemt Diana neemt liefdevol afscheid van haar twee oogappels. De prinses heeft een haat-liefdesverhouding met de media. William daarentegen koestert een diepe haat tegen de paparazzi. En dan vooral tegen fotografen. Hij houdt ze verantwoordelijk voor de teloorgang van het huwelijk van zijn ouders. Daarnaast voelt hij zich heel ongemakkelijk als de camera’s op hem zijn gericht.
De tienjarige prins wil de paparazzi te lijf gaan, omdat hij merkt dat de aasgieren zijn moeder nog meer overstuur maken. Hij neemt dat niet. Waarom laten ze haar niet gewoon met rust? Ze zien toch dat ze verdrietig is. Diana doet een poging haar zoon tot bedaren te brengen door hem gerust te stellen.
‘Er zullen binnenkort betere tijden aanbreken lieverd. De prinses vertrekt samen met de man die niet meer van haar houdt in het privétoestel van de koninklijke familie. Ze worden vergezeld door twee hofdames en enkele rechercheurs.
Twee rechercheurs en de gouvernante blijven achter bij de kinderen. De vakantie waar ze zich zo op verheugd had, omdat ze eindelijk haar kinderen weer bij zich had, is abrupt tot een einde gekomen. Ze zal hen tot hun eerste vrije weekend niet meer zien.
Gedurende de reis rouwt ze in stilte om haar vader en het einde van haar huwelijk. Ze neemt in gedachten voorgoed afscheid van de twee mannen die haar het naast aan het hart liggen. Ook denkt ze aan
‘Mission Escape’. Ze vraagt zich af wanneer ze er helemaal klaar voor zal zijn.
Als het vliegtuig landt, realiseert ze zich dat er iets is met dit Engeland waarin ze zojuist is neergestreken. Er zijn mensen die ze niet meer kan vertrouwen, haar eigen land is als een vijand voor haar geworden. Met rood behuilde ogen en verteerd van verdriet stapt ze met Charles aan haar zijde op Heathrow Airport uit het toestel. Als ze de aanwezige pers ziet, zet ze haar publieke masker weer op.
Haar ogen verschuilen zich achter grote, donkere brillenglazen. Charles toont nooit zijn gevoelens in het openbaar. Zijn moeder heeft hem geleerd dat ‘een zakdoek niet is om in te huilen, maar om mee te wuiven’. Razendsnel ontsnappen ze aan de aanwezige pers en stappen in een gereedstaande Jaguar die hen naar Kensington Palace brengt.
Op het bordes praten ze kort na. Diana geeft aan dat ze ervoor kiest om niet samen met hem naar de uitvaartdienst te gaan. Ze wil niet opnieuw een opgeprikte show van saamhorigheid opvoeren. ‘Ik wil mijn vader in liefde begraven en wil niet dat jij daarbij bent,’ zegt ze afstandelijk.
‘Diana, ik heb net zo goed van je vader gehouden. We hebben het er nog wel over', antwoordt Charles stijfjes. ‘Dat denk ik niet. Ik zal je tegenhouden.’ Charles besluit de discussie niet verder met haar aan te gaan en vertrekt. Verslagen kijkt Diana de auto na, die hem naar zijn woning in Gloucestershire brengt waar zijn maîtresse Camilla wacht.
‘Het was Charles wederom om zijn publieke imago te doen en niet om mij,’ concludeert ze verbitterd. En dat de koningin haar zoon liet afreizen naar Oostenrijk, was alleen maar goed voor de marketing van het koningshuis.
Voor wie de Da Vinci Code van Dan Brown heeft gelezen, kan zich verheugen op de nieuwe thriller van het Zweedse thrillerfenomeen
Fredrik T. Olsson dat in Nederland via Luitingh-Sijthoff is uitgegeven en vanaf 26 januari in de winkels en online te bestellen is.
De Code heeft een ongekend goed gestructureerd plot en levert een adembenemende leeservaring op. 'Net als de Da Vinci Code, maar dan nog slimmer en beter geschreven'. - Dagens Nyheter. Een razend spannende thriller over een code die de mensheid bedreigt en over de enige man die de code kan kraken.
In Amsterdam wordt de jonge historica Janine Haynes vermist. Ze is voor het laatst gezien in een druk café.
In Berlijn wordt een dakloze man vermoord door drie mannen in een nepambulance. En in Stockholm verdwijnt voormalig cryptoloog William Sandberg uit het ziekenhuis na een mislukte zelfmoordpoging.
Schijnbaar losstaande gebeurtenissen die echter de aanleiding vormen voor een zenuwslopende zoektocht.
Sandberg blijkt gevangen te zijn genomen door een schimmige organisatie en is naar een afgelegen kasteel ergens in Europa gebracht. Daar wordt hij gedwongen een ultrageheime, gecodeerde boodschap te ontcijferen.
Dan vindt er een virusuitbraak plaats en sterven duizenden mensen een gruwelijke dood. Zolang Sandberg geen oplossing heeft gevonden, zijn de gevolgen niet te overzien...
Valerie is nu alleen met Robert in zijn luxueuze appartement en zitten na een heerlijk diner samen op de bank. Zij weet wat er zal gaan gebeuren. Robert weet haar zo goed te bespelen, dat Valerie zich schaamt voor haar eigen geilheid.
Haar temperament, verlangend naar vleselijke lust en intimiteit, worden haar ondergang bij deze man.
In de macht van Robert - Hoofdstuk 18
Robert deed zijn arm om mijn schouders, trok mij zachtjes tegen zich aan. ‘Als jij eens wist hoe lang ik naar deze avond heb verlangd, hoe vaak ik deze avond in mijn gedachten aan mij heb voorbij zien komen'. Ik schudde zachtjes met mijn hoofd. 'Het zal voor mij echt altijd een raadsel blijven wat je in mij ziet Robert. Ik weet wat je laatst in mijn kantoor hebt verteld over hoe jij je fortuin zelf hebt gecreëerd en alles, maar begrijpen zal ik het nooit. Kijk nu toch eens om je heen. Jij leeft in een wereld vol weelde wat mijn pet te boven gaat. Je hebt zelf al gezegd dat je de mooiste vrouwen hebt gehad. Waarom kies je dan geen vrouwen die er eenzelfde levensstandaard op nahouden?'
'Dat soort vrouwen ben ik al heel lang klaar mee, bijna allemaal nep wijven, die maar al te graag met mij willen omgaan en niet alleen om mijn looks, maar zeker ook om mijn geld. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de gemiddelde intelligentie bij deze vrouwen, die laat helaas vaak genoeg te wensen over. Als het gesprek niet over Haute Couture gaat of over de Jetset, dan blijft er vaak weinig zinnige gesprekstof over.
Jij echter bent geheel contra Val, jij bent gewoon jezelf en spontaan. Je hebt een bredere kijk op de echte wereld. Bovendien zijn het je ogen die mij gevangen hebben. Ik zie eigenlijk wel dat je mij aan de ene kant leuk vindt omdat ik er goed uitzie, maar met mijn geld kan ik je niet imponeren. Dat maakt je feitelijk nog meer sexy. Uiteindelijk gaan we weer in een cirkeltje praten, waarom jij nu hier bij mij bent’. Ik kon daar niet op ingaan omdat hij gelijk had. Zijn geld deed mij niets, maar zijn mannelijke uitstraling juist weer wel.
'Ik geef mij gewonnen Robert,' zei ik zacht. ’Ik zal met je slapen en je niet tegenwerken.' 'Zo mag ik het horen', zei hij en boog zich naar voren om mij te kussen. Ik was weerloos door zijn mooie mond, omdat hij gewoon zo fantastisch kon zoenen. Ik probeerde mij zoveel mogelijk te ontspannen, maar er ging van alles door mijn hoofd. Het zou straks gaan gebeuren. In mijn volle bewustzijn zou ik hem voor het eerst naakt gaan zien en voelen.
Zijn rechterhand ging door mijn haar en daarna weer over mijn borsten, naar beneden en baande zich een weg over mijn panty's tussen mijn benen. Hij pakte daarna mijn linkerhand en legde deze op zijn kruis, waar ik zijn erectie voelde. 'Voel me Val, voel hoe geil ik door jou ben'. En ik deed maar wat hij had gevraagd, omdat steeds in mijn achterhoofd speelde dat ik hem niet boos moest maken.
Hij keek mij aan met een met een zwoele blik, diep in mijn ogen. Zijn hand vroeg mijn benen wat te spreiden. Zonder zijn blik van mij af te wenden, voelde ik zijn vingers in mijn slipje gaan en zijn middelvinger gleed naar binnen. Hij kreeg een brede grijns om zijn mond en zijn ogen fonkelde van opwinding. 'Je bent nat Val,
geef maar toe dat je net zo geil bent als ik ben en hij haalde zijn hand uit mijn kruis en likte ze voor mijn ogen zijn vinger af. 'Mmmm… je bent zo zoet als honing', zei hij zwoel.
Ik verschoot van kleur, omdat hij gelijk had. Robert wist mij zo goed te bespelen, dat ik mij voor mijn eigen geilheid schaamde. Mijn eigen temperament, verlangen naar vleselijke lust en intimiteit zou mijn ondergang worden bij deze man. Hij intimideerde mij niet alleen, maar wond mij tegelijk verschrikkelijk op.
'Lieverd, je bloost helemaal, zei hij' met een grote glimlach om zijn mond.
Hij ging staan en liep door de woonkamer, richting het dressoir. Terwijl hij alle kaarsen uit deed, zei hij: ‘Blijf nog heel even zitten, ik kom je zo halen’ en hij liep de gang in.
Ik wist niet wat hij van plan was en bleef rustig zitten, ik hoorde nog wat keuken geluiden en gestommel,
maar dorst niet op of om te kijken. Na een paar minuten stond hij weer voor mij en reikte mij zijn hand. 'Kom je mee?' Ik stond op om hem te volgen.
'Mijn spullen staan nog in de hal.' 'Nee hoor, zei hij met een verleidelijke stem, die staan al waar ik heb gezegd dat ze neergezet moesten worden'. We liepen de gang in en stopten voor de bewuste deur die Robert nog niet had geopend. Hij draaide zich naar mij om en pakte mij weer om mijn middel en keek diep in mijn ogen.
Zijn grijsblauwe ogen stonden intens open en eerlijk en ik voelde mij een beetje trillen op mijn benen.
‘Ogen dicht, totdat ik zeg dat je ze weer mag opendoen Val. Ik heb je vast, vertrouw mij alsjeblieft'. Ik sloot mijn ogen en hoorde dat Robert de deur opendeed en hij tilde mij op en ik zweefde even door de lucht, met mijn ogen nog steeds gesloten. Er kwam een zwoele lucht van wierook mijn neus binnen en in de kamer was het aangenaam warm.
‘Doe je ogen maar weer open’ zei hij, terwijl hij mij weer neerzette en ik knipperde met mijn ogen die even later van klein heel groot werden van verbazing. In het midden van de kamer stond een kingsize bed met roodkoperen Oriëntaalse spijlen en krullen aan het bed en hoofdeind en overal waar ik keek,
lagen rozenblaadjes op de grond en op het bed. De kamer had een Oriëntaalse sfeer en de verlichting in de hanglamp weerkaatste als een soort sterrenspel op het plafond en de muren, die rood- en crèmekleurig waren.
Twee muren bestonden alleen maar uit spiegels, maar ook boven het bed zat een grote spiegel.
Eigenlijk verbaasde het mij niet, al die spiegels paste bij zijn persoonlijkheid. Net zoals zijn kinky vijftigste verjaardagswens. Er stond wel een twintigtal kaarsen te branden en de sfeerverlichting was daarop afgesteld. Het was net alsof ik in een sprookje van duizend en één nacht was beland. Op de achtergrond hoorde ik zwoele loungemuziek wat het geheel wel een heel intieme sfeer gaf.
Allemaal voor jou Val, om je te laten zien dat ik het meen en hij nam mij in zijn armen. Nu ga ik je heel langzaam uitkleden en daarna ga ik je beminnen en… hij slikte zijn woorden in en begon mij te zoenen. Zijn mond liet die van mijn los en hij ging naar mijn nek en naar mijn oren. God wat verlang ik naar jou, zei Robert met een hese stem. Zijn handen gleden naar beneden en hij tilde mijn jurk omhoog en ik deed mijn handen in de lucht, zodat hij mijn jurk over mijn hoofd heen kon krijgen. Hij liet de jurk naast mij op de grond vallen en daar stond ik dan in mijn zwarte lingerie, mijn pikante zelf ophoudende panty en mijn zwarte pumps.
Ik zag de fascinatie in zijn ogen. ‘Durf je mij ook uit te kleden Val'?& Ik begon langzaam de knopen van zijn witte overhemd te openen, maar mijn handen trilden een beetje en Robert zag het, maar zei niets. Zijn overhemd moest ik wel uit zijn broek trekken om bij de onderste knoopjes te komen. Nadat alle knoopjes open waren, vouwde ik zijn overhemd langzaam open en keek naar zijn borst, die er redelijk getraind uitzag.
Ik moest een vreugdekreet onderdrukken. Er ontbrak namelijk iets... en daar was ik gek genoeg absoluut blij om. Ik kreeg een soort innerlijke kracht, want het meest sexy aspect voor mij persoonlijk had de 'grote' Robert niet. Hij had géén borsthaar! ‘Halleluja, dacht ik. Als Robert mooi borsthaar gehad zou hebben, zou ik er misschien op den duur wel een aversie tegen kunnen krijgen. Maar mijn grote ‘passie’ zou geheim blijven voor hem. Ha... schaakmat. Ik begon te glimlachen en Robert zag mijn gezicht.
‘Bevalt het wat je ziet'? ‘Je moest eens weten,' zei ik opgetogen. Hij hoefde toch niet te weten wat ik echt dacht! Omdat Robert waarschijnlijk dacht dat ik het juist mooi vond, pakte hij mij vast en begon mij in mijn nek te kussen en kreunde, terwijl ik zijn erectie weer tegen mij aangedrukt voelde. Ineens liet Robert mij los. Er klonk een harde ringtone uit zijn broekzak. Hij verschoot van kleur en begon te vloeken, waardoor ik een paar stappen naar achteren liep. De duivel kwam weer naar boven en zijn ogen spuwden vuur, terwijl hij op zijn mobiel keek.
Zijn gezichtsuitdrukking was in één keer verhardt. 'Ik ben zo terug en jij blijft waar je bent, begrepen'! riep hij kwaad. Hoezo begrijpen… ik begreep er even helemaal niets van, van het ene moment op het andere was de tedere Robert omgetoverd in die man die mij alleen maar grote angst bezorgde. Terwijl hij de kamer uitliep, hoorde ik hem nog zeggen: ‘Dit moet wel héél erg belangrijk zijn, anders heb jij nu één héél groot probleem'!
Daarna gooide hij de deur met een doffe klap achter zich dicht, mij alleen achterlatend.
Wordt vervolgd…
Al benieuwd naar het vervolg… als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik voordat het nieuwe hoofdstuk verschijnt, al een tipje van de sluiter.
Lieve lezers van mijn thriller ‘Koninklijk Complot, het mysterie rond de dood van prinses Diana’.
De hele verhaallijn van mijn nieuwe thriller staat uitgeschreven. Opnieuw een waargebeurd verhaal. De komende periode zal ik er nog flink aan moeten sleutelen om er een goed verhaal van te maken. Maar het begin is er.
Uiteraard houd ik jullie op de hoogte.
Opnieuw veel leesplezier. Liefs Linda Udo.
Zorgen om graaf Spencer - Hoofdstuk 15
De dag voor hun vertrek naar Oostenrijk bezoekt Diana met de kinderen haar achtenzestigjarige vader,
graaf Spencer, die onverwachts met een longontsteking in het Wellington Hospital in Londen is opgenomen. Het ziekenhuis ligt in het noorden van de stad en adverteert zichzelf als het grootste particuliere ziekenhuis van het Verenigd Koninkrijk. In het gebouw is veel marmer, tropisch hout en in alle zalen ligt vloerbedekking. De verzorging is van een hoog niveau.
De toestand van de graaf is kritiek, zijn lichaam zweeft tussen leven en dood. Diana heeft haar vader al een aantal maanden niet gezien of gesproken. Sinds de opschudding over de renovatie van haar geboortehuis Althorp, is er een breuk ontstaan tussen de graaf en zijn vier kinderen. Ze bekritiseren hun vader omdat hij met de verkoop van erfstukken, waaronder elf schilderijen van Van Dijck, de ruim tweeënhalf miljoen pond sterling kostende restauratie van Althorp wil financieren.
Daarnaast is Diana teleurgesteld omdat hij aan Japanse zakenlieden het recht heeft verkocht om kopieën van haar bruidsjurk te maken en die op de markt te brengen. Maar nu zijn de omstandigheden dusdanig, dat ze haar boosheid heeft laten varen.
De prinses en haar twee jongens lopen, met twee rechercheurs in hun kielzog, het ziekenhuis binnen door deuren die automatisch open en dicht schuiven. Het is een komen en gaan van bezoekers. Ze worden opgevangen door een tamelijk jonge arts met donker krullend haar, in witte dokterskleding. Uit de borstzak van zijn jasje steekt een verzameling pennen. Hij stelt zich voor als Dr. Weber en gaat hen voor, door de marmeren gangen van de kliniek. Voor een kamer met het nummer 116, blijft hij staan.
‘Dit is de kamer van uw vader', zegt hij en hij laat Diana en de jongens binnen, waarna hij de deur behoedzaam achter hen sluit. Diana luistert naar zijn wegstervende voetstappen. De twee rechercheurs blijven discreet achter op de gang. Het licht in de kamer is gedempt.
Onder de witte lakens ligt haar vader. Het hoofdeinde van het bed is in een hoek van vijftig graden omhoog gezet en zijn hoofd rust op een stapel platte kussens. Hij is ziek en uitgeteerd en nog maar een schim van de persoon die hij ooit was. Hij is bijna zo wit als het laken waaronder hij ligt.
Graaf Spencer is gekoppeld aan een monitor die een monotone piep door de kamer verspreidt. Hij heeft zijn handen in zijn schoot gevouwen en zijn ogen zijn gesloten. Het geluid van de monitor wordt onderbroken door voetstappen van een verpleegkundige die de kamer binnenkomt. Ze begroet Diana en de jongens beleefd met een gedempte stem. Ze trekt de gordijnen nog verder dicht en draait het licht in de kamer iets hoger.
Voor de jongens zet ze twee extra stoelen in de hoek neer en knipoogt naar ze. Ze heeft net de bloeddruk van de graaf opgenomen die veel te laag is. Ze schikt de bloemen op het nachtkastje met overdreven zorg en daarna trekt ze behoedzaam het kussen onder het hoofd van de graaf omhoog en legt een paar kussens achter zijn rug, zodat hij iets rechterop zit. Vervolgens biedt ze hen iets te drinken aan en verlaat dan het vertrek.
Diana kijkt naar haar vader. Ze herkent hem nauwelijks meer, het lijkt of hij minstens tien jaar ouder is geworden. Ze doet een vruchteloze poging om haar verdriet te verbergen en schiet vol. Een dierbare persoon zien wegkwijnen, is een van de grootste beproevingen die er bestaat. ‘Het stinkt hier', fluistert William tegen Harry. Ze knijpen hun neusgaten dicht en kijken elkaar met een grimas van afgrijzen aan.
Er hangt een akelige lucht in de kamer, een combinatie van ontsmettingsmiddelen en braaksel. Of iets wat er op lijkt. Graaf Spencer ligt met zijn hoofd achterover geleund tegen de kussens. Zijn sluike, doffe haar valt verward over zijn voorhoofd. De huid op zijn gezicht en handen oogt dun en kwetsbaar, transparant bijna.
Alle veerkracht is eruit verdwenen. Zijn ogen zijn gesloten.
Diana gaat op de rand van het bed zitten en fluistert in zijn oor: ‘Hallo papa, ik ben het,' waarop hij zijn ogen probeert te openen. Zijn mond beeft. Heel voorzichtig tilt hij zijn hoofd iets op en probeert zijn blik op zijn dochter te fixeren. De prinses geeft haar vader een voorzichtige zoen op zijn wang. ‘Pap, kunt u mij verstaan'?
Zijn lichte ogen staren naar het gezicht van zijn dochter. Er rollen twee dikke tranen over zijn uitgedroogde wangen. Hij wil Diana aanraken, maar kan zich nauwelijks bewegen. ‘Ik ben heel blij je te zien', mompelt hij hees. ‘Hoe gaat het met u, opa', vraagt William, terwijl hij zijn grootvader voorzichtig probeert te omhelzen.
De graaf kijkt zijn kleinzoon aan met een blik vol liefde.
Diana staat op, ze moet heel nodig naar de toilet. Ze verontschuldigt zich tegenover haar vader. De korte pauze geeft haar de kans zich weer te vermannen. Terug in de kamer ziet ze Harry naast het bed van haar vader zitten. De graaf beweegt met een lichte kreun zijn hoofd iets omhoog.
‘Ik ben heel blij jullie weer te zien', fluistert hij met een hese, maar nauwelijks hoorbare stem. Uit een lichte glinstering in zijn ogen maakt Diana op hoe belangrijk het voor hem is dat ze er zijn. Zwijgend zit ze bij het bed, tot een bescheiden klopje op de deur de stilte doorbreekt. Het is een van de rechercheurs.
‘Hoogheid, we moeten gaan'!
Ze beseft dat het moment van afscheid nemen is aangebroken. ‘Pap, rust goed uit. U hebt het nodig om aan te sterken. We komen u meteen na onze vakantie weer opzoeken. Terwijl ze de geruststellende woorden uitspreekt, realiseert ze zich maar al te goed dat dit waarschijnlijk hun laatste samenzijn is.
Diana omhelst haar vader, waarna ze zich opricht en naar de deur loopt die een rechercheur al voor haar openhoudt. Nog een laatste keer draait ze zich om. Door alle morfine die zijn pijn moet verzachten, zakt de graaf direct in een diepe slaap.
Er verschijnen opnieuw tranen in haar ogen. Ze vangt de medelevende blikken op van de rechercheurs. Naast hen staat Dr. Weber. ‘Zullen we even koffie drinken', vraagt hij. Ze knikt en volgt de arts naar zijn kantoor. ‘Hoe is zijn toestand,’ vraagt Diana. Haar stem trilt. 'Niet zo best', antwoordt de arts eerlijk. ‘Zijn bloeddruk is nogal onstabiel en dat maakt zijn toestand nog zorgelijker dan hij al is'.
‘Haalt hij het?’ Dr. Weber aarzelt. ‘Dat is heel lastig te zeggen. We doen ons uiterste best. Meer kunnen we helaas niet doen. Maar ik wil u beslist geen valse hoop geven'. ‘Ik ben heel blij dat ik hem nog even heb kunnen zien. Met bedrukte gezichten verlaten ze het ziekenhuis via de hoofdingang.
Het is laat in de middag en de schemering gaat over in duisternis als Diana en de kinderen weer bij het paleis aankomen. Ze neemt zich voor niet te laat naar bed te gaan, omdat ze de volgende dag naar Oostenrijk zullen vertrekken. Die nacht echter kan ze de slaap nauwelijks vatten. Ze wordt verscheurd door een innerlijke strijd.
Het liefst bleef ze in Londen om bij haar vader te kunnen zijn, maar ze wil haar jongens die ze maar zo weinig ziet, niet de skivakantie ontnemen waar ze zich zo op verheugen. Ze bidt in stilte dat Johnny Spencer nog even op deze aarde kan blijven. In ieder geval tot ze terug is.
De dageraad is nog maar net aangebroken, als ze wordt gewekt door een nadrukkelijke klop op de deur van haar slaapvertrek. Haar kamenier Angela Benjamin verschijnt in de deuropening. Met een theatraal gebaar schuift ze de zware fluwelen gordijnen in de slaapkamer open om zo het daglicht naar binnen te noden.
Snel laat Diana haar kapsel en make-up verzorgen door haar stylist Sam McKnight. Hij borstelt haar blonde lokken en brengt het in model. Ze bedankt hem en brengt een vleugje Kenzo op. Ze houdt van lichte, aangename geuren. Even kijkt ze goedkeurend in de spiegel. Haar huid is lichtgebruind, dankzij de zonnehemel die ze de afgelopen dagen heeft gebruikt om er een beetje goed uit te zien. Dan haast ze zich de trap af.
Angela heeft ervoor gezorgd dat haar kleding in acht koffers van het merk Louis Vuitton met daarop de monogrammen van Diana, is gepakt. Ook de koffers van William en Harry staan klaar.
‘Dat is dan een van de weinige voordelen van prinses zijn,’ denkt Diana. Haar lijfwacht brengt de bagage naar de wagen en legt de koffers in de achterbak. Niet veel later vertrekt ze samen met de kinderen en haar hofhouding naar Lech.
Mohamed Al-Fayed brengt op zondagmiddag 29 maart 1992 een bezoek aan zijn goede vriend, graaf Johnny Spencer in het Wellington Hospital. Hij kijkt naar het gezicht van Johnny onder de gerimpelde huidplooien die los over het bot lijken te hangen. De schemering is zacht en rust als een troostend nevelgordijn over zijn vriend.
Een bisschop en Raine de Chambrun - beter bekend als gravin Spencer, de vrouw van Johnny en tevens stiefmoeder van Diana - zitten aan de rand van het bed. Raine staart bedroefd voor zich uit. Ze omklemt teder de hand van haar echtgenoot. De afgelopen dagen is ze dag en nacht bij hem geweest.
Alleen toen Diana en de kinderen er waren, is ze de stad in gegaan om boodschappen te doen, zodat de prinses even alleen met haar vader kon zijn. In het begin was de verstandhouding met haar stiefdochter niet zo goed, maar de laatste paar maanden zijn ze dichter naar elkaar toe gegroeid.
Mohamed slaat een arm om de schouders van de gravin, knikt eerbiedig naar de bisschop en laat zich in een stoel zakken naast het sterfbed. ‘Mohamed', mompelt graaf Spencer kreunend. Hij tilt zijn hoofd iets op en over het beddengoed kruipt zijn hand naar Mohameds pols.
‘Ik heb niet lang meer', mompelt hij hees. ‘Zou je nog iets voor me willen doen'. vraagt hij met een vermoeide stem. Zijn dunne oogleden trillen. ‘Natuurlijk', zegt Mohamed. ‘Wil je een oogje op Diana houden? Ik ben erg bezorgd om haar'.
De woorden volgen elkaar heel traag en bijna onverstaanbaar op. Toch begrijpt Mohamed exact wat zijn goede vriend bedoelt. Hij belooft het zijn ‘broeder’ plechtig. Er verschijnt een vonk van voldaanheid en rust in Johnny’s ogen. Er valt een enorme last van hem af en een vage glimlach glijdt over zijn gezicht. Hij beseft dat hij niet langer hoeft te vechten.
Het leven is gedaan, de beslissing is niet langer aan hem, maar aan God. Heel even nog opent hij zijn ogen en staart Raine met een liefdevolle blik aan. Hij lispelt dat hij van haar houdt. Daarna sluit hij zijn ogen weer.
Raine laat haar tranen de vrije loop en zoent Johnny op zijn wang. Dan geeft ze de bisschop een seintje dat haar man zover is. Hij treedt naar voren, legt zijn hand op de schouder van de graaf, zalft hem en spreekt de oude woorden van zegening over hem uit.
Terwijl de lippen van de bisschop de woorden prevelen, blaast graaf Johnny Spencer zijn laatste adem uit.
Hij houdt het voor gezien, de goede strijd is gestreden. In tranen nemen Raine en Mohamed afscheid van hun dierbare man en vriend. Er daalt een diepe stilte neer in de kamer. De apparaten waaraan de graaf gekoppeld ligt, zwijgen. Met vochtige ogen kijken ze naar het levenloze lichaam voor hen. De graaf ligt er vredig bij,
zijn ogen gesloten.
Het lijkt alsof er uren zijn verstreken als Mohamed en Raine de draad van hun leven weer oppakken. Er moet veel worden geregeld. Om te beginnen zullen ze de kinderen van de graaf zo snel mogelijk van het overlijden van hun vader op de hoogte moeten brengen. Charles en Diana worden, volgens het protocol van het Britse koningshuis, als eersten ingelicht.
Het nieuwste thriller van Suzanne Vermeer ligt in de boekwinkels en staat online en echt een aanrader als je van haar boeken houdt.
Wanneer Laura bij een reorganisatie haar baan verliest, vraagt haar vriend Tim haar om in zijn bedrijf te komen werken. Zijn zakenpartner en boezemvriend Sander ziet dat echter helemaal niet zitten. Laura snapt zijn reactie niet zo goed, ze kan toch goed opschieten met Sander en snapt al helemaal niet waar de spanning tussen Sander en Tim vandaan komt.
Daarbovenop komt de plotselinge onthulling dat Tim onvruchtbaar is, iets waarop zijn vorige relatie is stukgelopen. Als hij dit bewust voor Laura verborgen heeft gehouden, heeft hij dan misschien over meer zaken gelogen? Zijn bijvoorbeeld de geheimzinnige brieven die Laura bij hem thuis vindt ook afkomstig van zijn ex?
Vol twijfel vertrekt Laura met Tim en Sander naar Chamonix, aan de voet van de Mont Blanc. Maar wat een ontspannen wintersportvakantie had moeten worden, draait langzaam maar zeker uit op een nachtmerrie.
Tim en Sander gedragen zich allebei steeds vreemder, iets wat te maken lijkt te hebben met een zekere Cindy die in Chamonix werkt.
Een reeks angstaanjagende gebeurtenissen doet Laura steeds meer beseffen dat er iets goed fout zit. Wat het hoogtepunt van de week had moeten worden, draait uit op een vreselijk drama.
Lieve lezers,
Valerie bereidt zich voor op de verplichte afspraak met Robert, waarvan ze weet dat het ook zal inhouden dat ze met hem naar bed moet.
Ze ondergaat een metamorfose waardoor, als ze in de spiegel kijkt, een ander personage ziet. Zo hoopt ze door dit ‘spel’ te spelen zichzelf enigszins te beschermen.
Of Robert hiervan gecharmeerd is...
Veel leesplezier gewenst!
De grote metamorfose - Hoofdstuk 17
De kinderen waren net opgehaald door Irma, Paul en Amber. Ze zouden toch niet naar Apeldoorn gaan vanavond. Er lag teveel sneeuw, daarom gingen ze direct door met de kinderen naar een wokrestaurant en morgen zouden ze dan kijken wat het weer zou doen. Ik had de weekendtas aan hun meegegeven en ze nog heerlijk geknuffeld voordat ze wegreden.
Irma woonde tien minuten van mij vandaan. ‘Ga lekker genieten allemaal en ik zie jullie zondag weer.
Rij voorzichtig Paul, het is nog steeds rot weer,’ zei ik terwijl ik ze allemaal uitzwaaide. Toen de space wagon langzaam de hoek om was gereden, liep ik weer naar binnen.
Het was net zeven uur geweest en ik had Robert eerder op de dag nog een sms gestuurd dat zijn chauffeur mij gewoon thuis kon ophalen. Zijn chauffeur zou mij om half acht ophalen, dus moest ik mij snel omkleden en mijn eigen metamorfose ondergaan. Ik had een zwarte jurk aangetrokken met daaronder zwarte zelf ophoudende pantykousen met een kanten bovenstuk. Daaronder een pikant zwart lingeriesetje. En ik had mij heel bewust opgemaakt en knalrode lippenstift op gedaan.
Ik had een heel nieuw parfum gekocht, wat bij mijn andere personage moest passen en die ik alleen zou gebruiken als ik moest hoereren. De nodige sierraden. Mijn zwarte pumps en als laatste, de zwarte pruik, om het af te maken. Ik keek naar mezelf in de spiegel en zag wel mijzelf, maar het voelde niet als mijzelf. En dat was nu net juist de bedoeling. Ik was onrustig van binnen, omdat ik gedeeltelijk wel wist wat er zou gaan gebeuren, maar natuurlijk niet helemaal hoe.
De voordeurbel ging. Dat moest de chauffeur zijn. Ik pakte mijn schoudertas en mijn kleine handbagage trolley, waar ik wat schoon ondergoed en kleding in had gedaan. Ik had mijn dikke winterjas aangedaan, want het was nog steeds guur en koud en ik moest voorzichtig met mijn pumps over de stoep lopen, uitkijken dat ik niet zou uitglijden.
Zijn chauffeur hield netjes de deur van de Mercedes voor mij open. ‘Mevrouw, neemt u plaats, zal ik uw tas even aannemen', had hij heel beleefd gezegd. Ik ging op de beige leren achterbank zitten. Na een goed uur reed de chauffeur de parkeergarage van het hoge appartementencomplex binnen en mijn zenuwen begonnen de overhand te krijgen. Overal hingen bewakingscamera's, wat wel een veilig gevoel zou moeten geven, maar zo voelde het niet. De chauffeur hield de deur voor mij open en ik stapte uit.
Robert moet geweten hebben dat wij net waren gearriveerd, want hij stond al in de kelder bij de liftdeur op mij te wachten. Hij was heel relaxed gekleed in een trendy jeans met leren riem en een mooi wit overhemd.
Hij kwam op ons aflopen en zei: 'Theo, dank je wel, je kunt nu naar huis gaan, ik laat je wel weten wanneer ik je weer nodig heb'. Ik wist nu in ieder geval hoe zijn chauffeur heette en bedankte hem uit beleefdheid ook,
toen hij mijn trolley aan Robert gaf, omdat hij deze wilde dragen.
Toen de Mercedes weer uit de garage was vertrokken en de deur zich automatisch sloot, liep ik achter Robert aan de lift in. Hij drukte op de knop voor de 13e etage en draaide zich om. Hij bekeek mij van top tot teen en zei: ‘Behalve die pruik, zie je er mooi uit Val, je hebt naar mij geluisterd’. ‘Ik had hier geloof ik geen keus hè?' zei ik toch wat sarcastisch, omdat ik het niet kon laten.
Ineens pakte hij mijn arm en trok mij met een ruk naar zich toe en zei boos: 'Moet je even goed luisteren Val,
ik deel hier de dienst uit en niet jij, ik waarschuw je! Daarna veegde hij mijn lippenstift met zijn duim van mijn mond, deed hij mijn rechterarm achter mijn rug, trok mij tegen zich aan en begon mij heftig te zoenen op mijn mond. Hij ging met zijn rechterhand door mijn pruik en rukte deze ineens van mijn hoofd.
Toen hij mijn lippen losliet, zei hij boos: 'Ik wil je hier niet als één of andere hoer, maar als Valerie. Als ik een hoer wil, dan bestel ik die. Ik wil de Valerie die naar mij luistert en mijn commando's voor lief gaat nemen of je dat nu leuk vind of niet. Leer er maar mee te leven Valerie'!
Hij drukte weer even hard zijn lippen op die van mij en zijn gretige tong eiste mijn tong op. Zijn rechterhand ging door mijn haren en daarna langs mijn rug naar mijn billen. De tranen schoten in mijn ogen van de angst en ik liet ze de vrije loop. Robert liet toen weer even los en keek mij geschrokken aan.
'Verdomme Val, zie je nu wat je mij laat doen! Hij nam mij innig in zijn armen en kuste mijn voorhoofd. Jij maakt mij echt helemaal buiten zinnen, je kwelt mijn geest en door die kwelling komt de duivel in mij naar boven'.
Hij pakte met zijn twee handen mijn hoofd vast en met zijn duimen probeerde hij de tranen weg te vegen.
'Weet je dan niet dat ik stapel gek op je ben, je adoreer en je de wereld wil geven'?
Hij keek mij nu ineens heel liefdevol aan en ik kon nog geen woord uitbrengen omdat ik nog steeds bang was. Bang en verward. Hij deed zijn armen weer om mij heen en suste mij terwijl ik nog aan het nasnikken was.
Mijn armen liet ik gewoon naast mijn lichaam hangen, omdat ik er geen raad mee wist.
Ik keek hem aan en zei: ‘Je maakt mij bang, je intimideert en bedreigt mij. Je flikt het om mij met de veiligheid van mijn kinderen te chanteren. Wat voor reactie verwacht je van mij Robert, alsof er niets aan de hand is?'
Ik legde mijn hoofd weer tegen zijn borst omdat ik loom in mijn hoofd was door alle verwarring.
Hij zette zijn rechterhand zachtjes onder mijn kin, zodat ik naar hem moest opkijken. 'Je laat mij geen keus Val, voorlopig althans niet'. De lift was eindelijk op de dertiende verdieping aangekomen. Robert pakte de trolley en de pruik van de grond en liet mij als eerste de lift uitstappen.
De hal was belegd met een fraai granieten vloer. 'Zal ik je een rondleiding geven, voordat we aan tafel gaan'?
Hij legde de pruik op een haltafel neer en parkeerde de trolley naast de tafel. ‘Je tas kun je hier laten, mag ik je jas aannemen'?' Ik deed wat Robert mij vroeg en gaf mijn jas, die hij in een garderobekast ophing.
'Kom binnen, dan gaan we na de rondleiding eerst rustig een hapje eten, misschien kalmeer je ondertussen een beetje en hij pakte mij om mijn middel en gaf mij een tedere kus op mijn mond. Daarna keek hij mij met een heel warme blik aan. 'Ik wil je alleen maar beminnen Val, dus zorg dat de duivel in mij niet naar buiten komt, dan kan je niets gebeuren'.
Hoewel Robert de laatste zin zachtjes had gezegd, hield het wel een boodschap in. Ik liep stoïcijns met hem mee, trek had ik maar een beetje, maar dit gaf mij even een adempauze en kon ik mijn gedachten weer rangschikken. De situatie waarin ik zat was bizar en uitzichtloos, behalve als ik ervoor kon zorgen dat het beest in hem bleef.
De woonkamer had een prachtige bewerkte parketvloer en twee serres. Vanuit de woonkamer was er over 180 graden panoramisch uitzicht over het strand, de zee en de duinen en hoewel het donker was, zag ik toen ik naar binnen liep dat bij de ramen een prachtig lichtspel naar binnen scheen, van alle verlichting die van buiten het complex te zien was. Er waren maar liefst twee badkamers en drie slaapkamers had Robert gezegd tijdens zijn tour door het appartement.
Er was ook een aparte kamer als kantoortje ingericht. Wij stopten voor een deur en hij zei met een vreemde ondertoon: 'Deze kamer laat ik je straks pas zien. Als ik deze kamer nu laat zien dan loop je het risico er niet meer uit te komen tot morgenochtend'. Dat moest dus wel de hoofdslaapkamer zijn, dacht ik.
De woon-eetkeuken was een ware droom, crèmekleurig met een prachtig granieten bovenblad en van alle gemakken voorzien. In de voorkamer stond een ronde tafel gedekt met een prachtig damast en een kandelaar met twee kaarsen. Op de borden stonden onder cloches, zodat het eten warm zou blijven, het zag er uit zoals in een film, zo elegant. Er was zelfs een rustgevend achtergrondmuziekje. Hij had overal aan gedacht.
Robert schoof een stoel naar achteren. ‘Mag ik je verzoeken om plaats te nemen Val’ zei hij heel hoffelijk.
Er stond ook een fles rode wijn klaar en een fles witte wijn in een wijnkoeler vol met ijs. ‘Wat mag ik je inschenken? zei hij gebarend naar de twee flessen. Bij het eten past de witte Chablis het beste’.
‘Doe die dan maar alsjeblieft,’ zei ik en hij schonk beide glazen in. Het maakte mij op dat moment niet zoveel uit wat voor wijn het was, als ik maar een slokje tegen de spanning kon nemen en daardoor werd mijn eetlust misschien wat beter. Op dat moment werd er op de deur aan de linker kant van de muur zacht geklopt.
'Als u mij nu niet meer nodig heeft meneer Noorwoud, dan ga ik naar huis’, riep de stem achter de deur. Ik had niet eens in de gaten dat er nog iemand in het appartement aanwezig was. ‘Dank je wel Rosa, je kunt nu naar huis gaan, fijne avond nog’. ‘Dank u wel meneer Noorwoud, u ook nog een fijne avond’ en de stem verdween weer even zo snel als deze was gekomen.
Robert keek mij aan: 'Mijn huishoudster en geweldige kok Rosa, zei hij om mijn vragende blik te beantwoorden Ik hoop dat je het lekker vind Val, je mag je clouche eraf halen en op de bij tafel neerzetten’. Ik was blij dat het niet een te ingewikkeld gerecht was. Een mooi stukje kippenborst met een torentje rijst en cantharellen. Ik nam een paar hapjes en proefde dat het met smaak was bereid.
Terwijl ik een beetje aan het bijkomen was van alle commotie van daarvoor, keek ik naar Robert terwijl hij zat te eten. Ik moest hem eigenlijk intenser dan intens verafschuwen, maar waarom kon ik dat niet, waarom had hij zo'n vreemde aantrekkingskracht op mij? Dat was dè vraag die steeds weer in mij opkwam. Hij zag er nu ook weer ontspannen uit en hij bemerkte dat ik hem aankeek.
'Wil je wat zeggen lieverd', vroeg hij, op een toon alsof wij al jaren samen waren. Ik legde mijn bestek samen rechts op het bord, omdat ik uitgegeten was en pakte mijn glas wijn. 'Ik ben nu inderdaad wat tot rust gekomen. Het eten smaakte goed en de wijn is erg aangenaam. Je huishoudster is een goede kok Robert, dank je wel’ en nam een slokje om m’n woorden te bevestigen. 'Ik zal het aan Rosa doorgeven Val’ en Robert legde met die woorden ook zijn bestek neer.
Ik had mijn mond gedept met het grote servet, dat eerder op mijn schoot lag en legde het naast mijn bord. Robert stond op en ging achter mij staan. 'Mag ik je uit je stoel helpen'? Ik stond op terwijl hij de stoel naar achteren schoof, zodat ik makkelijker kon uitstappen. 'Dank je wel.' Robert schoof de stoel weer terug en pakte mij om mijn middel. 'Zal ik nog even een lekkere kop koffie voor ons maken, je mag zelf een smaakje kiezen'.
'Ik heb wel trek in een kopje, zwart en niet te sterk graag.' Vanuit een gewoonte pakte ik onze borden op en draaide mij naar Robert die met een glimlach om zijn mond naar mij keek. 'Je mag het laten staan hoor,
wordt morgen wel door Rosa opgeruimd'. 'Ik sta er nu al mee in mijn handen, dus kan ik het net zo goed even naar het aanrecht brengen toch?'
Robert knikte en pakte direct ook de cloches mee en de glazen. 'Dan maken we het voor Rosa ook lekker gemakkelijk voor een keertje, kom maar mee deze kant uit’ en ik volgde Robert naar de keuken. Ik liep naar de gootsteen en spoelde de borden even af. ‘Kom maar, ik zet ze meteen even in de vaatwasser’ en ik reikte hem de borden aan. Hij pakte daarna wat kopjes uit de kast en zette de cup in de koffiemachine en even later liepen we samen met onze kopjes in de hand naar de woonkamer. ‘Wil je nog een likeurtje of een cognacje bij je koffie'? 'Nee, dank je wel, gewoon lekkere koffie is genoeg.'
Zijn appartement was zeer smaakvol ingericht, met crème en aarde tinten. De loungebank was van donkerbruin nubuck, alles was op elkaar afgestemd. Rosa had zeker nog even snel een aantal kaarsen aangestoken, voordat ze weg was gegaan, de hele woonkamer was daardoor in een zeer romantische sfeer gehuld. Ik liep nog even naar het raam en genoot van het uitzicht van al die dansende lichtjes. Omdat het een heldere avond was zag ik ook op zee af en toe een lichtglinstering.
'Morgenochtend zal je nog meer je ogen uitkijken Val, het is iedere dag anders en het verveelt nooit. Maar kom ga lekker zitten' zei Robert en wees met zijn hand naar de bank waar ik kon zitten, zette zelf nog even zijn koffiekopje op de salontafel en liep naar het dressoir waar een prachtige Bang & Olufsen muziekmeubel stond. ‘Even nog wat achtergrondmuziek’ zei hij zacht zingend en even later klonk er heerlijke Lounge muziek door de kamer. ‘Ik hoop dat je geen scène gaat maken als ik naast je kom zitten Val?’ zei hij met een plagerige stem.
Tijdens het eten had ik voor mijzelf besloten om maar gewoon de avond op zijn beloop te laten gaan. Ik was als de dood voor die ‘duivel’ die in hem verscholen zat en als ik zijn zin zou geven, zou het misschien allemaal wel meevallen. Er ging nog een gedachte door mijn hoofd. Als ik vanavond seks met hem zou hebben, dan is het nieuwtje er vanaf. Misschien wil hij mij daarna niet meer. Hij zou mij goed behandelen als ik hem goed behandelde, had hij gezegd, dus gokte ik het er maar op.
Wordt vervolgd…
Al benieuwd naar het vervolg… als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik voordat het nieuwe hoofdstuk verschijnt, al een tipje van de sluiter.
Lieve lezers van mijn thriller ‘Koninklijk Complot, het mysterie rond de dood van prinses Diana’.
Het jaar is voor velen niet goed begonnen.
De wereld staat op zijn kop. We zijn met onze gedachten nog bij de terreurdaden in Parijs.
Een aanval op onze vrijheid van meningsuiting en persvrijheid.
En dat is iets wat mij als auteur en journaliste enorm aangrijpt. Juist de vrijheid van meningsuiting geeft ons de mogelijkheid om vrijuit te kunnen spreken. Om ons hart te kunnen luchten. En dat is ook wat ik in mijn boek heb gedaan.
Steeds ontdekte ik meer mysterieuze feiten rond de dood van prinses Diana en ging van dag tot dag meer twijfelen over de ware toedracht. Door de grote hoeveelheid informatie die ik verzamelde, was ik in staat verbanden te zien en zaken te ontdekken die voor anderen geheim bleven. En dat moest ik na 17 jaar naar buiten brengen!
Kortom: ik heb in mijn boek mijn persoonlijke mening gegeven! Ook ik heb een serieuze doodsbedreiging ontvangen vanwege mijn standpunt over het Britse Koningshuis. Daar heb ik me heel onveilig over gevoeld. Maar ik laat me niet bang maken. Angst is immers een slechte raadgever. En dat geldt ook voor wat er in Parijs is gebeurd. Laten we ons nu vooral niet door angst laten lijden!
Opnieuw veel leesplezier.
Liefs Linda Udo
William en Harry komen thuis - Hoofdstuk 14
Dan kondigt de voorjaarsvakantie zich aan. Diana is enorm opgewonden bij het idee dat ze eindelijk William en Harry weer ziet. De jongens zijn dol op skiën en daarom heeft ze besloten haar zoons te verrassen met een vakantie naar Lech, de mondaine wintersportplaats in Oostenrijk.
Ze loopt naar het grote raam aan de voorkant van Kensington Palace en staart naar buiten. Ze werpt een verlangende blik naar de oprit en betrapt zich erop dat ze de hele morgen al het pad afstaart in de richting van het grote hek, in de hoop dat de donkergroene Jaguar, met de jongens erin, in haar gezichtsveld verschijnt.
Aan het eind van de ochtend ziet ze eindelijk de geblindeerde wagen uit het niets opdoemen. Ze slaakt een kreet van blijdschap en snelt naar beneden. De chauffeur parkeert voor de deur van het paleis en opent het portier. Ze kijkt toe hoe haar kinderen uitstappen en het portier achter zich dichtslaan.
Diana komt gracieus de trap afgelopen. Ze lacht, spreidt haar armen en de jongens storten zich in haar omhelzing. Ze kust ze op hun voorhoofd. ‘Hallo lieverds,’ zegt ze verheugd. Ze straalt van geluk. Ze houdt haar zoons stevig in haar greep gevangen en omwikkelt ze met haar liefde als een warme deken.
‘Hallo, lieve mama', roepen ze in koor. Ook zij zijn enorm blij hun moeder weer te zien. Wills of Wombat,
zoals ze haar oudste zoon liefkozend noemt, ziet er oud en wijs uit voor een jongen van tien jaar. Zijn ogen zijn groot en blauw, net als die van haar.
Hij heeft haar gezicht, met een verlegen maar blije lach. Maar innerlijk is hij een echte Windsor. Hij is de slimste van de twee en gaat waarschijnlijk naar Eton. De beroemde school die hoge academische normen hanteert. Maar Diana is ervan overtuigd dat William het toelatingsexamen met gemak gaat halen.
Harry is altijd gewoon ‘Harry’. De ondeugendste van de twee. Met zijn open blik, zijn koperrode haar en zijn ondeugende pretogen, is hij nu al Diana’s hartenbreker. Harry is een echte Spencer. Hij is extravert en heel dapper, ondanks het feit dat hij nog steeds op zijn duim zuigt. Daarnaast is hij heel goed in sport. Hij loopt het liefst met een speelgoedgeweer door het paleis. Later wil hij marinier of militair worden.
Harry lijdt aan dyslexie, waardoor lezen en schrijven hem veel moeite kosten. Hij krijgt specialistische hulp, waar hij zich eigenlijk voor schaamt. Diana doet er alles aan om zijn zelfvertrouwen op te krikken. De koningin-moeder helpt daar niet echt aan mee. Al haar aandacht gaat naar William en ze negeert Harry praktisch. William is immers, na zijn vader, de beoogde troonopvolger.
William en Harry zien er keurig uit in hun schooluniform van de luxe kostschool. Diana knuffelt haar lievelingen en overlaadt ze met zoenen. Ze is door het dolle heen, voor het eerst sinds lange tijd voelt ze zich weer intens gelukkig. ‘Eindelijk... daar zijn jullie. Ik heb jullie vreselijk gemist. Vertel mama eens wie het meest van jullie houdt?’ ‘U mama', roepen ze in koor.
Ze neemt ze aan haar hand mee het paleis in en verliest ze geen seconde uit het oog. Ze geeft haar privésecretaris Patrick Jephson - een wonder van efficiency en vriendelijkheid, die sinds eind 1990 bij haar in dienst is en altijd even dichtbij is als de telefoon - opdracht haar verder niet te storen. De rest van de dag brengt ze met haar kinderen door.
In het appartement klinkt voor het eerst sinds lange tijd weer vrolijk gelach. De kinderen vinden het heerlijk bij Diana. De woning van hun vader op Highgrove, is vergeleken met Kensington Palace, donker en somber.
De jongens trekken hun gewone kleren aan en spelen verstoppertje in de gangen. Daarna trakteert ze hen op iets lekkers. Harry is dol op de chocoladekoekjes, die penguins heten.
Als afsluiting van de dag neemt ze haar zoons mee naar McDonald’s. Een pretmoment dat nauwelijks in woorden te vangen is. Ze eten een Happy Meal met een Big Mac en frietjes uit een zakje. Diana neemt een cheeseburger. Voor even vormen ze een gewoon, gelukkig gezin. Alleen zijn er wel twee rechercheurs in de buurt, die alles nauwlettend in de gaten houden.
Als de schemer is ingevallen, brengt ze William en Harry naar bed. De jongens laten zich zonder tegenstribbelen naar hun kamer brengen. Na een vrolijk kussengevecht kruipen ze samen in het bed van William. Diana gaat op een stoel ernaast zitten en pakt het boek Alleen op de wereld, waar ze allemaal dol op zijn.
Terwijl ze voorleest, kijkt ze af en toe met een vertederde blik naar haar kinderen. De jongens doezelen allebei weg en zachtjes legt Diana het boek weg. Dan tilt ze Harry uit het bed van zijn broer en legt hem in zijn eigen bed. Ze laat de kinderen alleen met hun dromen en sluit de deur zo voorzichtig mogelijk.
Sinds 2011 schrijft Jet van Vuuren thrillers voor uitgeverij Karakter. Voor het decor blijft Jet dicht bij huis. Ook hier speelt herkenbaarheid een grote rol.
Het oer-Hollandse landschap is dusdanig goed beschreven dat je je op de plek waant waar het verhaal zich afspeelt. Daardoor spelen de verhalen zich als een film voor je ogen af.
Alle verhalen ontvouwen zich als spannende legpuzzels. Heel langzaam worden de waarheid en het waarom onthuld.
Vertrouw niemand, zelfs niet je bloedeigen familie…
Myrthe erft een oude wijngaard in de Achterhoek na de dood van haar vader. Ze twijfelt wat ze ermee aanmoet, maar als haar contract als docent afloopt, gaat ze toch met de wijngaard aan de slag. Ze verruilt het stadsleven voor het leven op het platteland.
Haar moeder kent ze nauwelijks en ze heeft geen contact meer met haar. Totdat ze een rouwadvertentie ziet dat haar moeder overleden is. Ze gaat onuitgenodigd naar de uitvaart en ontmoet daar halfzus Eva. Eva is een pur sang levensgenieter.
Ze zoekt onderdak en wordt warm onthaald door Myrthe. Dan doet Eva het voorstel om een bed and breakfast te starten in de wijngaard. Ze storten zich samen in het avontuur. Met alle gevolgen van dien...
Ten eerste wil ik graag al mijn lieve lezers de allerbeste wensen voor 2015 geven.
Dat het voor jullie een jaar vol gezondheid en vele mooie momenten mag worden.
We vervolgen het verhaal mannen met borsthaar en zijn beland bij hoofdstuk 16.
Valerie voelt zich machteloos na de eis van Robert. Vanwege haar werk kan ze gelukkig even haar gedachten verzetten. Ze krijgt de opdracht van een nieuwe klant die wel heel bijzonder is. Door die opdracht krijgt Valerie een goed idee, waardoor ze bij de volgende ontmoeting bij Robert niet echt Valerie zal zijn, maar een personage. Veel leesplezier.
Een nieuwe klant - Hoofdstuk 16
Ik was verdoofd achter gebleven. Robert had mij in zijn greep en ik stond machteloos. Er ging van alles door mij heen. Hoe moest ik dit toch allemaal gaan aanpakken? Ik miste mijn ouders op dit moment. Eigenlijk miste ik mijn ouders iedere dag, na dat dramatische auto-ongeluk, maar nu nog meer. Er werd zachtjes op mijn deur geklopt. Irma stak haar hoofd net om de kier van de deur ‘Mag ik binnenkomen'?
‘Ja, kom maar’ en ging weer een beetje rechtop ging zitten. Irma zag dat ik uit mijn doen was en kwam naast mij op de bank zitten. Ik vertelde haar wat er zich net allemaal had afgespeeld en in wat voor hachelijke situatie ik terecht was gekomen. ‘Die man spoort gewoon niet Val, weet je zeker dat je hiermee niet naar de politie wilt gaan'? Ben je gek geworden Irma, die man is gevaarlijker dan jij denkt. Hij weet volgens mij alles over mij en heeft zijn mannetjes, dus ik kijk wel twee keer uit om naar de politie te gaan.' 'Meid, ik pas komend weekend wel op je dochters, laat ze maar naar ons komen'.
'We gaan naar Beekbergen met al die mooie sneeuw. Paul en Amber zullen het alleen maar leuk vinden en ik zal je helpen waar ik kan. Ik weet zeker dat je hier uit zult komen Val, je bent een sterke vrouw die niet voor één gat te vangen is', zei Irma troostend. ‘Je bent een goede vriendin Irma, dank je wel. Het is zo fijn dat ik je in vertrouwen kan nemen, want niemand, maar dan ook niemand mag het verder weten. Ik wil niet dat mijn kinderen enig gevaar lopen.' ‘Ik bel je vanavond thuis op Val en nodig je meiden uit, dan hebben ze ook geen argwaan, deal'? ‘Deal Irma, dank je.'
Irma en Paul hadden een vakantiehuisje gekocht in een park in Beekbergen bij Apeldoorn. Daar waren ze bijna ieder weekeind als het zo uit kwam en omdat het midden in de bossen lag was er altijd wel wat te doen. Er was ook een klein zwembad op het complex, maar die voldeed prima voor kinderen en er werden ook altijd allerhande activiteiten georganiseerd, dus vervelen deden kinderen zich daar niet snel. Ik had Robert diezelfde middag nog een email gestuurd. Ik heb een oppas voor het weekeind en ik vraag je of je mijn kinderen niet door jouw waakhonden zou willen laten volgen. Ik zal doen wat jij vraagt, als jij dit voor mij wilt doen. Groet, Valerie. Met die laatste woorden drukte ik op verzenden.
Toen ik die middag thuiskwam, zaten Fleur en Amelie aan hun huiswerk en waren vrolijk aan het zingen met een lied wat uit de radio klonk. ‘Dat klinkt gezellig dames,' riep ik terwijl ik, alsof er niets aan de hand was, naar binnen liep. ‘Hai mam riepen ze bijna in koor. Je bent lekker op tijd thuis vandaag, wat een rot weer hè'. ‘Ja, ik miste jullie, zei ik terwijl ik ze om beurten een dikke kus op hun wangen gaf. En omdat het zo koud is buiten lusten jullie vast wel een kopje warme chocomel?’
‘Mogen we dan ook een roze koek erbij mam'? vroeg Amelie al goedkeurend naar Fleur kijkend.
‘Natuurlijk lekkerbek’ en ik schoot in de lach. Ik had de chocomel in geschonken en we gingen met z’n drieën op de bank zitten 'Zo, even lekker keuvelen met mijn lieve dochters. Weten jullie wel hoeveel ik van jullie hou?
Dat jullie mijn alles zijn en het mooiste wat mij ooit is overkomen?’
‘Natuurlijk weten wij dat mam’, zeiden ze bijna zuchtend en ik kreeg van beiden kanten heerlijke kussen op mijn wangen. Het was net acht uur in de avond en we hadden lekker een karbonade gegeten met puree en zelfgemaakte rode kool. We hadden met zijn drieën de tafel afgeruimd en de vaat in de vaatwasser gedaan. Daarna stonden we nog even in de keuken te dollen, toen de telefoon ging.
‘Pak hem wel mam', riep Fleur en ze liep de woonkamer in. Amelie liep erachteraan, want die was altijd wel nieuwsgierig wie er belde. Ik wist natuurlijk al lang dat het Irma was en bleef nog even in de keuken om koffie voor mezelf te maken. ‘Mam, hoorde ik vanuit de woonkamer, terwijl Fleur naar mij toe kwam lopen met in haar kielzog Amelie. ‘Mam, ik heb Amber aan de telefoon en Amelie en ik zijn uitgenodigd om dit hele weekeind met hun mee te gaan naar hun huisje in Beekbergen'.
'Mag het mam, alsjeblieft, alsjeblieft’, zei Amelie er direct achter de woorden van haar zus aan. ‘Natuurlijk mag het, maar jullie moeten wel je huiswerk meenemen als dat nodig is hè.' ‘Jippie’, schreeuwde Amelie enthousiast en Fleur keek naar haar zus en moest lachen. ‘Je hoort het Amber, zei Fleur door de telefoon. We mogen met jullie mee. Ik zal m'n moeder nog even geven, dan kan ze met jouw moeder even de tijden en zo bespreken, oké'?
En met die woorden kreeg ik de telefoon in mijn handen geduwd. Terwijl ik met Irma de details besprak, zag ik hoe opgetogen Fleur en Amelie waren over het feit dat ze vrijdagmiddag mee mochten gaan. Als de sneeuw zou blijven liggen konden ze nog een grote sneeuwpop maken.
Die donderdag kon ik gelukkig mijn gedachten een heel andere kant op laten gaan. Ik hoefde even niet te denken aan wat er komend weekeind allemaal zou gaan gebeuren. Ik had een afspraak met mevrouw Claire van Rooven uit Zeist. Mevrouw Van Rooven was een zeer welgestelde vrouw, die getrouwd was met Dick, directeur van kunststoffabricaten en handelaar op Europees gebied.
Claire had een heel bijzondere wens voor haar man, die in april van het volgend jaar zijn zestigste verjaardag zou vieren. Het zou een wens zijn die weer eens uiterste discretie voor The Theme zou eisen en ook nu weer wilde de klant niet over de telefoon de specifieke opdracht vertellen. Ik had om half elf ’s morgens de afspraak gepland op kantoor, maar door het slechte weer kwam ze pas een half uur later binnen.
Mevrouw Van Rooven was een statige vrouw die bij de receptie op mij stond te wachten met haar schitterende intens koperrode lange winterjas met bijpassende hoed en leren handschoenen. Ik begroette haar vriendelijk en zij volgde mij naar mijn kantoor. Nadat ik voor ons koffie had ingeschonken en tegenover haar was gaan zitten op de bank, pakte ik mijn schrijfblok en mijn pen.
‘Wel mevrouw Van Rooven, wat kan The Theme voor u betekenen'? ‘Ik heb uit betrouwbare bronnen vernomen dat u, indien de klant wil betalen, aan zeer specifieke wensen kunt voldoen'? ‘Dat hangt natuurlijk van de wens af en of The Theme dit kan verwezenlijken.' En mevrouw Van Rooven stak van wal.
‘Ik wil voor mijn man een heel bijzonder verjaardagscadeau mevrouw Brugge en ik weet dat jullie heel discreet zijn. Mijn man houdt er namelijk van om zich te verkleden in vrouwenkleren. U begrijpt natuurlijk wel dat vanuit zijn positie en functie dit in het grootste geheim moet gebeuren. Thuis mag hij van mij zich lekker uitleven.
Ik ben al zo lang gewend dat hij zich thuis transformeert tot vrouw en als er geen zakelijke afspraken zijn, dan blijft hij het liefst het hele weekeind in huis en waant zich dan de Grand Dame.
Hij is helemaal idolaat van Marilyn Monroe en als hij zich heeft opgedoft, dan staat hij voor de spiegel in onze slaapkamer haar liedjes te zingen, zoals: I wanne be loved by you en diamonds are a girls best friend. Alleen ik ben de enige die hem in een totale andere persoonlijkheid ziet veranderen en optreden. Als hij eenmaal in vrouwenkleding loopt en een pruik opheeft, komt er ook een heel ander persoon naar buiten.
Hij speelt geweldig toneel en leeft zich helemaal in zijn rol. Hij wordt nu zestig en ik weet natuurlijk niet hoe lang wij nog in goede gezondheid zullen zijn, maar één keer wil ik hem verrassen nu hij nog gezond en goed bij verstand is. Het thema wat ik van The Theme wil vragen is dat mijn man een dag en avond als Marilyn Monroe mag laten beleven.
Jullie personeel moet hem dan adoreren en de sterallures geven die Marilyn vroeger ook kreeg. Verder wil ik dat hij als de grote Marilyn Monroe mag optreden voor een echt publiek van een man of 70 en hoewel hij playbackt, moet het publiek aan het eind bloemen naar ‘haar’ gooien. Mijn man en ik zijn eigenlijk de enigen die hier zullen komen en jullie moeten voor alle andere personen zorgen. Is het mogelijk dat jullie extra mensen inhuren, acteurs of iets dergelijks'?
Claire was er helemaal vol van en bleef maar doorratelen. Kunnen jullie ook een eersteklas grimeur regelen, zodat het gezicht van Dick er zo goed mogelijk uit komt te zien als die van Marilyn, door middel van een latex masker of zo? Mijn man kan moeilijk zijn wenkbrauwen zo laten epileren, dan kan hij na het weekeind niet meer op de zaak verschijnen'.
Toen ze uitgesproken was, keek ze mij hoopvol aan en vroeg: 'Kunnen jullie deze wens in vervulling laten gaan? Mijn man draagt mij altijd op handen en ik weet dat hij intens veel van mij houdt. Ik hou ook zoveel van mijn man en geld is geen issue, als ik maar één keer zijn grote droomwens in vervulling mag laten gaan. Als jullie dit voor mij doen, dan mogen jullie ook het grote feest voor zijn zestigste verjaardag organiseren, maar dat is dan natuurlijk een gewoon feest voor familie en vrienden, waar wij gewoon als Claire en Dick van Rooven zullen verschijnen’.
Ik was aangenaam overdonderd door deze toch wel bijzondere wens, die ook de liefde liet zien tussen mevrouw van Rooven en haar man en dat vond ik heel mooi. Mensen als Claire en Dick van Rooven benijdde ik. Hoewel ik nooit zou klagen over de liefde die ik gehad heb van de mannen in mijn leven, de ware liefde in mijn leven had ik nog niet meegemaakt. De essentie van onbaatzuchtige liefde. Die essentie hadden de Van Roovens beiden naar elkaar en dat was pure liefde.
Marilyn Monroe was een icoon en uit mijn jeugd wist ik nog dat mijn eigen oma ook gek op deze actrice was en dat ze vaak keek naar de buitenlandse tv zenders omdat die veel oude films uitzonden. Als ik dan bij hun op visite was en er kwam een film met Marilyn Monroe, dan moest alles daarvoor wijken en was het gewoon verplichte kost om te kijken. Mijn oma ging dan ook meezingen als Marilyn dat deed, alleen kon mijn oma helaas niet zo zuiver zingen.
Eén film van Marilyn Monroe is mij altijd bijgebleven, Some like it hot, waar Marilyn als zangeres Sugar in een vrouwenband speelde. Voor mij zijn de karakters van Tony Curtis en Jack Lemmon me altijd bijgebleven,
die zich als vrouwen verkleedden en in de vrouwenband gingen spelen, op de vlucht voor de maffia.
‘Mevrouw van Rooven, ik ga mijn uiterste best voor u doen omdat ik de liefde die u voor uw man aan mij laat zien het helemaal waard is. Op zich moet het te doen zijn. Onze Hollywood zaal is hiervoor uiterst geschikt en ik kan het desgewenst in de scène van de nachtclub in Florida laten omzetten. Over de extra mensen zal ik nadenken hoe ik dat ga aanpakken, maar maakt u zich daar maar geen zorgen over. Dat komt dik in orde.
Ik maak voor u een offerte als ik al uw specifieke wensen op papier heb gezet. Vervolgens moeten wij een datum voor de verrassing voor uw man gaan prikken.’
Claire van Rooven was helemaal opgetogen toen ze dit hoorde en wij namen samen nog alle details door en ik schreef ze allemaal op. We prikten een datum in de agenda voor de weekenden die hiervoor geschikt zouden zijn. Uiteindelijk koos mevrouw van Rooven zaterdag 8 april 2006 voor het Marilyn Monroe feest en zaterdag 20 mei het grote verjaardagsfeest voor familie en vrienden. Dick zou op 20 mei zestig worden, dus was die zaterdag de perfecte dag, als ik een goede grimeur of in dit geval eerder een Special Make-up Artist zou kunnen vinden.
Ik zou Claire ook laten grimeren in een onherkenbaar personage, zodat niet toevallig iemand zou ontdekken wie ze werkelijk was. Nadat ik afscheid had genomen van die bijzondere Claire van Rooven liep ik weer terug naar mijn kantoor. Wat een apart thema had ik weer in portefeuille gekregen. Het verhaal van Claire zette mij wel aan het denken. Als haar man zich helemaal in een rol kon inleven, waarom zou ik dat dan niet kunnen?
Dat zou mijn ‘ontsnapping’ kunnen zijn als ik bij Robert zou moeten komen. Wat zou er gebeuren als ik voor mijzelf een toneelstuk zou gaan opvoeren zonder dat Robert het in de gaten zou hebben. Ik weet wel dat ik mijzelf voor de gek houd, maar dat is wel de enige manier om niet zelf gek te worden van de situatie waar ik nu in beland ben. Met die gedachte liep ik naar de kamer waar de rekwisieten, kostuums en pruiken voor de diverse thema’s lagen opgeslagen. Daar kwam ik Suzan nog tegen, die altijd zorgde dat alles netjes op zijn plek stond en verstelde zelfs kostuums.
‘Je kijkt maar wat je nodig hebt Val. Als je maar wel opschrijft wat je hebt geleend en als je het terugbrengt, moet het ook weer in de staat zijn waarin je het hebt geleend’. Er stond werkelijk van alles aan pruiken en na een tijdje had ik er drie tussenuit gehaald die ik wilde passen. De eerste was een zwarte korte bobline die leek op de pruik die Catherine Zeta-Jones in de film Chicago droeg.
Deze stond echt geweldig, ik voelde mij een heel ander personage. Gek genoeg had ik me al tal van keren voor een thema moeten verkleden inclusief pruik. Nu pas besefte ik de kracht van het verkleden en dat je daardoor een ander personage kunt worden. De andere twee pruiken een rode en een blonde had ik weer terug gelegd.
Als Robert een prostituee wilde, wat ik in principe vanaf morgen zou worden, dan kon hij het krijgen. Het enige verschil voor mij zou zijn dat ik niet betaald zou krijgen voor mijn diensten, maar zelf de prijs moest betalen.
De prijs van het beschermen van mijn dochters.
Wordt vervolgd…
Al benieuwd naar het vervolg… als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter, van het volgende hoofdstuk.
Lieve lezers van mijn thriller ‘Koninklijk Complot, het mysterie rond de dood van prinses Diana’.
Na alle goede wensen is de tijd voor de dagelijkse beslommeringen weer aangebroken. Ben benieuwd wat ons dit jaar te wachten staat.
In ieder geval volgen er nog heel wat hoofdstukken uit mijn boek ‘Koninklijk Complot’. Opnieuw veel leesplezier.
Liefs Linda Udo.
Bijna vakantie - Hoofdstuk 13
Een aantal weken later, vroeg in de ochtend, doorbreekt het zingende geluid van haar mobiele telefoon de stilte en wekt haar abrupt. Diana is meteen klaarwakker, springt overeind en doet het licht aan. Het vele slapen heeft haar goed gedaan, ze voelt zich een stuk beter. Positieve gedachten overheersen nu haar geest.
Haar mobiele telefoon ligt altijd binnen handbereik. Ze kan niet zonder. Ze wil haar vrienden meteen kunnen bellen als ze daar zin in heeft en dat is vaak op de meest onmogelijke momenten. Ze vindt het heel normaal dat ze er altijd voor haar zijn.
Ze belt eindeloos met ze, zoals bijvoorbeeld met Lucia Flecha de Lima, de vrouw van de Braziliaanse ambassadeur. Ze is als een moeder voor de prinses en staat dag en nacht voor Diana klaar, waar ze zich ook ter wereld bevindt.
De prinses voert haar privégesprekken nooit meer via een vaste lijn. Ze is bang dat spionnen van de geheime inlichtingendienst, oftewel de MI5 en MI6, haar afluisteren. Ze heeft ontdekt dat de vaste telefoon van de koninklijke familie door deze geheime inlichtingendienst wordt afgetapt. Daarom gebruikt ze haar mobiele telefoon.
Een Motorola International 3200. Een flink apparaat ter grootte van een baksteen. Het is de eerste digitale telefoon met een 2G geheugen. Het toestel komt pas in 1993 op de markt, maar iedereen die bij
‘Mission Escape’ betrokken is, heeft al een exemplaar.
Het toestel staat op naam van haar lijfwacht om zo elk spoor dat in haar richting wijst, uit te wissen.
Haar telefoonrekeningen zijn exorbitant hoog en lopen soms op tot tienduizend pond sterling per maand.
Charles begrijpt niet dat ze zoveel geld aan telefoneren kan uitgeven. Maar het is haar manier om het leven in het paleis draaglijker te maken en het is haar enige directe contact met de buitenwereld.
Ze beantwoordt het gesprek als haar telefoon voor de derde keer overgaat en hoort de nuchtere stem van Charles aan de andere kant van de lijn. Haar hand begint te trillen terwijl ze het toestel vasthoudt. Zijn stem herkent ze uit duizenden. Het treft haar als een mokerslag, ze is totaal onthutst en stomverbaasd hem te horen, maar ze probeert haar emotie te verbergen.
Heel even flakkert er een vlammetje hoop op in haar hart. Ze trekt haar benen op onder haar nachthemd en kijkt op haar horloge. Vijf voor zeven. Een plotselinge vlaag van woede verdrijft de hoop. De klootzak, om mij op dit tijdstip wakker te bellen. Wat bezielt hem?
‘Wat ben je aan het doen'? vraagt hij. ‘Niet veel bijzonders,’ zegt ze en ze haat zichzelf dat ze zo aardig tegen hem doet. Haar stem klinkt zelfs helder en vrolijk. Ze blijft doorpraten, met een bonkend hart. Ze wikkelt haar blonde haar rond haar vingers. Dat doet ze altijd als ze aan het bellen is.
Dan hoort ze een honend lachje aan de andere kant van de lijn. Het is haar zoon William weer gelukt om haar voor de gek te houden. Negen van de tien keer trapt ze erin en ook deze keer. Hij is heel goed in het imiteren van andere mensen en dan vooral in het nabootsen van de stem van zijn vader.
‘Hallo mam', klinkt zijn stem liefdevol. ‘Hoe gaat het met u? U had het niet door, hè'? Haar hart gaat nog steeds tekeer. Toch moet ze nu ook lachen. ‘Lieverd, ik ben blij je weer te horen. Weet je dat mama je ontzettend mist?’
Haar stem klinkt verdrietig. Haar kinderen zijn haar enige bron van vreugde. Dankzij de jongens lukt het haar het hoofd boven water te houden. Ze staart naar een van de foto’s op haar nachtkastje; een zwart-wit foto van haar met William en Harry toen ze nog een stuk jonger waren. Een mooie foto, genomen in een tijd dat ze zich nog gelukkig waande.
Haar stemming verandert als ze verder over leuke dingen praten. Ze wil haar jongens niet met haar zorgen belasten, ze wil een leuke en lieve moeder voor ze zijn. ‘Volgende week hebben we schoolvakantie, dan zie ik u gelukkig weer, mam'!
‘Daar verheug ik me ook enorm op, lieve schat,’ zegt ze opgewekt. ‘Je weet dat mama heel erg veel van je houdt, hè lieverd. Tot volgende week dan maar!’ Daarna sluit ze het gesprek af met het geluid van een dikke zoen.
Een tikkeltje opgewonden wacht ze tot de week om is. Ondertussen houdt ze zich, om de uren van het wachten te verdrijven, bezig met haar gebruikelijke taken, zoals het beantwoorden van een deel van de brieven die ze dagelijks toegestuurd krijgt.
Ze staat op uit haar stoel en loopt naar de geluidsinstallatie van Bang & Olufsen. De stereo is half aan het oog onttrokken. Ze speelt de cd af die er nog in zit, het is een Argentijnse tango. Ze zet het geluid harder en laat de muziek op volle kracht door de kamer schallen. De prikkelende klanken dartelen via de boxen door de ruimte. Ze ploft neer op een bank en luistert naar de oorstrelende muziek.
Het was vroeger haar grote droom om een keer in een theater voor een groot publiek te dansen. Maar het is er nooit van gekomen, er was altijd wel iets wat haar tegenhield. Maar niets weerhoudt haar ervan om in haar eigen appartement te dansen en voor even terug te keren naar de passie van haar jeugd.
Ze danst meer dan een uur zo licht als een veertje door de kamer. Ze voelt zich onoverwinnelijk en even intens gelukkig. Als ze dit kan, dan kan ze alles. Haar lichaam tintelt van de inspanning. Alle woede, frustratie en verdriet danst ze eruit. Daarna gaat ze naar boven, trekt haar kleding uit en neemt een douche om zich op te frissen.
Vervolgens trekt ze iets eenvoudigs aan. Ze vindt het heerlijk om in een makkelijk zittende broek en een shirtje rond te kunnen lopen. En dan het liefst op blote voeten. Ze maakt zelf haar kapsel in orde. Alleen als ze ergens naar toe gaat, wordt haar blonde haar gestyled.
De rest van de middag brengt ze door met het lezen van haar emotionele bijbel, The Road Less Traveled van Scott Peck.
Het jaar 2014 was voor mij een heel bijzonder jaar met de geboorte van mijn debuutroman
‘Koninklijk Complot, het mysterie rond de dood van prinses Diana’.
Ik ben erg blij dat ik dit mocht ervaren en daarnaast met jullie kan en mag delen.
Ik wens jullie een spetterend uiteinde en een gezond, liefdevol en vrolijk 2015. Dat al jullie wensen mogen uitkomen. Veel leesplezier ook in 2015.
De twijfel blijft - Hoofdstuk 12
Maart is nog maar net begonnen. Het weer is guur en vochtig, met veel regen. Het is een maand die er precies zo uitziet als Diana zich voelt, treurig en somber. Ze heeft schoon genoeg van alle regen in Engeland. Het liefst wil ze nu al naar Cape Cod vertrekken en nooit meer terugkomen.
Ze komt nauwelijks haar appartement in Kensington Palace nog uit. Het paleis voelt groot en eenzaam aan,
als een ongastvrij oord. Heel af en toe verlaat ze haar woning onder begeleiding van twee rechercheurs,
die haar overal volgen. Ze zijn altijd in haar buurt.
Die verdomde veiligheidsmaatregelen komen haar neus uit. Ze wil zo graag eens alleen met de kinderen ergens naar toe en gewone dingen doen, zoals andere ouders. Maar dat is haar niet gegund. Niet in dit leven.
De enige plek waar ze zich kan terugtrekken, is de ommuurde tuin van het paleis met een grote eikenboom in het midden. Ze noemt het haar ‘kleine oase’. De tuin is alleen voor haar en haar kinderen. Het is haar heiligdom. Er mag, behalve de jongens, verder niemand komen.
Het ruikt er in de zomer heerlijk naar rozen, die dan langs de drie meter hoge muren omhoog klimmen. De tuin heeft een pergola en een rechthoekig gazon met een brede border. Regelmatig plukt ze er rozen, die ze meeneemt naar haar appartement. Daardoor hangt er altijd een heerlijke bloemengeur.
Verder haalt haar butler Paul Burrell iedere maandag, heel vroeg in de ochtend, bloemen en planten op de markt, om het paleis mee op te fleuren. Diana vindt het belangrijk dat haar appartement een huiselijke sfeer uitstraalt, zodat ook haar kinderen zich er thuisvoelen.
Het paleis is echter in stilte gedompeld sinds de jongens naar het internaat zijn. Ze ervaart het als een marteling dat nu ook haar jongste zoon Harry naar de voorbereidingskostschool Ludgrove gaat. Ze beseft dat ze weer een hoofdstuk in haar leven moet afsluiten. Een groot deel van de dagen brengt ze apathisch in bed door.
Ze sluit zich op in haar kamer, met de gordijnen potdicht.
Haar reis naar India was één grote façade. Ze beschouwt zichzelf als een verliezer, omdat Charles haar uit zijn leven heeft verbannen. Ze kan niet langer om het gegeven heen dat haar huwelijk teneinde is.
Zelfs haar vrienden wil ze niet langer onder ogen komen. Wat moet ze hen vertellen? Dat haar man haar heeft verlaten voor Camilla, zijn ex-geliefde, die hij in 1972 heeft ontmoet. Omdat Charles Camilla niet ten huwelijk vroeg, besloot ze tot een huwelijk met Andrew Parker Bowles. Ze hebben elkaar echter nooit echt los kunnen laten.
Camilla is, anders dan Diana, een emotioneel evenwichtige vrouw die de teugels van Charles’ leven in handen heeft. Alleen is ze niet bepaald de meest populaire persoon in het Verenigde Koninkrijk en ze is bij lange na niet zo mooi als de prinses. En daarnaast een stuk ouder.
Het valt niet mee om daar een goed verhaal van te maken, omdat haar huwelijk niet zozeer stuk is gelopen als wel doodgebloed. Diana kan een aantal duidelijke oorzaken aanwijzen. Er is ontrouw gepleegd en er is sprake van een zekere verwaarlozing. Ze trouwde op jonge leeftijd en was er heilig van overtuigd, als smoorverliefde vrouw, dat haar huwelijk een waar sprookje was en zou blijven.
Maar…Tijdens de gemeenschappelijke reizen, met hun strakke programma’s en protocollen, werd haar vrije, spontane geest in een keurslijf gedwongen. Toch is er nog steeds het verlangen naar Charles. Het is alleen ondergesneeuwd door woede en verdriet. Eindelijk durft ze de trieste werkelijkheid onder ogen te zien.
In de weken die sinds haar terugkeer uit India zijn verstreken, heeft ze zich enorm eenzaam gevoeld.
Depressief staart ze voor zich uit in de duisternis. Het plan om met haar boek Charles’ aandacht te trekken lijkt plotseling zo ijdel en zinloos. Ze slaat haar arm voor haar ogen om de kwellende gedachten buiten te sluiten.
Ze denkt aan ‘Mission Escape’ en de vrijheid die het haar zal brengen. Is ze er klaar voor?
Diana tast naar haar horloge op het nachtkastje naast het bed en doet een lamp aan. De klok geeft vijf uur aan. Het is dinsdagochtend. Er is maar één iemand die haar kan helpen en haar kan bevrijden uit deze uitzichtloze situatie. Ze pakt haar telefoon en toetst het mobiele nummer van Dodi in. Hij neemt, ondanks het vroege tijdstip, het gesprek meteen aan, maar de verbinding is alweer verbroken.
Dodi kan niet zien wie hem heeft gebeld, het is een onbekend nummer. Geïrriteerd draait hij zich weer om. Diana doet dit wel vaker, Dodi bellen en dan snel het gesprek wegdrukken. Wat moet ze hem zeggen?
Dat ze heel graag wil verdwijnen, maar dat ze er nog niet aan toe is?
Ze staat op en gaat op zoek naar haar badjas, die ze van Charles op haar laatste verjaardag heeft gekregen. Ze hult zich in de comfortabele, pluizige witte jas. Het valt nu niet meer op hoe mager ze eigenlijk is. Ze loopt over de oude, krakende vloerdelen naar het raam en opent de zware brokaten gordijnen.
Buiten is het nog aardedonker en door het wolkengordijn is er geen ster te bekennen. De wereld ziet er grijs en somber uit. Ze laat een langgerekte zucht ontsnappen en loopt onrustig haar kamer op en neer. Er is niets dat haar kan afleiden van haar mistroostige gedachten. Haar kamer benauwt haar. Maar niet alleen haar kamer, haar hele woning.
Ze loopt naar de badkamer die van alle mogelijke gemakken is voorzien. Het medicijnkastje aan de rechtermuur zit vol met vitamine- en mineralensupplementen. Ze pakt er een potje slaappillen uit. Alleen als ze een dubbele dosis inneemt, lukt het haar om nog een paar uur door te slapen. Ze schroeft het potje open, laat twee pillen in haar hand glijden en slikt ze met een ruime hoeveelheid water door.
Ze merkt dat ze honger heeft. De vorige dag heeft ze weinig gegeten. Bovenaan de brede trap met klassieke spijlen onder een witgelakte leuning, blijft ze even staan. Aan de muren hangen gipsen kransen onder fraaie kroonlijsten.
Charles drukt een zware stempel op het interieur, zelfs nu hij er niet meer woont. Zijn persoonlijke Prince of Wales-symbool met de veren, is overal in verwerkt. Op het behang en zelfs in de vloerbedekking. Het herinnert haar aan de tijd dat ze officieel nog samen waren.
Ze houdt haar adem in en luistert naar de wegstervende voetstappen van de ‘mannen in grijze pakken’, zoals ze de hofmeesters noemt. O, wat haat ze die bemoeials. Dan valt er een doodse stilte in het gehorige huis. Ze loopt de trap af naar de keuken. Daar zet ze melk op, kookt een ei, roostert een boterham en smeert er dik boter op.
Lusteloos keert ze na haar vroege ontbijt terug naar haar kamer. Ze heeft hoofdpijn en haar ledematen zijn zwaar. Ze verdwijnt in de badkamer en sluit de deur goed af. Ze krijgt een misselijk gevoel, alsof haar maag zich omdraait. De vloer golft als een stormachtige oceaan, de ruimte wervelt stuurloos om haar heen.
De inhoud van haar maag wordt in grote golven richting haar keel gestuurd. Ze buigt zich voorover met haar hoofd boven de toiletpot en haalt een keer diep adem. Ze is zo wit als een vaatdoek en rilt over haar hele lichaam. Ze masseert haar slapen met haar vingertoppen en kruipt weer in haar warme bed.
Opeens verdwijnt alle kleur om haar heen. Er valt een duisternis over haar gedachten. De pillen doen hun werk en haar brein wordt door een dichte mist omhuld. De slaap vloeit alsnog als een geruisloze golf over haar heen.
Stel je voor: je bent al 28 jaar gelukkig getrouwd.
Je hebt drie kinderen, een prachtig huis en een echtgenoot die veel op reis is en jullie houden nog altijd evenveel van elkaar.
Of stel je voor dat je al 17 jaar getrouwd bent.
Je hebt een dochter, een fijn huis en een echtgenoot die veel van huis is, maar toch houden jullie zielsveel van elkaar.
Dan krijg je op een dag een telefoontje dat je wereld op z'n kop zet: je echtgenoot is dood. Je bent er kapot van. Je gaat naar de begrafenis en komt oog in oog te staan met zijn andere weduwe. Een andere vrouw, een ander gezin. Dat kan niet waar zijn. Dat moet een vergissing zijn. En dat is háár schuld. Toch?
Auteur
Tamar Cohen
Genre
Roman
Tamar Cohen is al meer dan twintig jaar journaliste en heeft gewerkt voor grote namen als The Times en
Marie Claire. Haar debuutroman was De wraak van de minnares, waarna diverse boeken volgden.
Er zijn in de jaren vele prachtige kerstverhalen geschreven. Sommige zijn zo mooi, dat ze tot de kerstklassiekers mogen worden gerekend.
Hieronder een Noors kerstverhaal door
Dan Lindholm over een geschenk die een jongen naar het Kerstkind brengt.
In de nacht toen Jezus geboren werd, liep een arme herdersjongen over de heuvels bij Bethlehem om één van zijn schapen te zoeken. En zo gebeurde het, dat hij niet bij de herders was, waarover de bijbel ons vertelt.
Deze jongen diende bij een strenge heer - wie weet misschien wel bij een van de waarden in Bethlehem - en als hij zou thuiskomen en er een schaap van zijn kudde ontbrak, dan kreeg hij slaag. Daarom lette hij nauwelijks op de wonderbaarlijke dingen die om hem heen gebeurden.
Hij merkte niet dat de wind ging liggen; hij hoorde niet hoe de vogels begonnen te zingen en hij zag niet dat alle sterren plotseling met dubbele glans straalden. Zijn weg voerde hem de berg op. Hij zocht achter iedere struik, tot hij ten slotte boven op de berg stond. Van hier kon hij ver in het rond over de velden zien, helemaal tot de stad Bethlehem.
Terwijl hij daar zo boven stond, gebeurde het, dat de hemel zich opende en dat de nacht zo licht werd als de dag. Een ontelbare schaar engelen verscheen en hun lofzang klonk over de aarde. Hoe groot dit wonder was, dat in die nacht geschiedde, heeft tot op de dag van vandaag nauwelijks een mens begrepen. Daarom kunnen we het een kleine herdersjongen ook vergeven, dat hij deze boodschap niet meteen begreep. Hij dacht alleen maar aan het schaap, dat ervandoor gegaan was en hij wilde verder zoeken.
Toen stond er plotseling een engel voor hem en sprak: 'Maak je geen zorgen meer om het schaap, op dit uur is een veel grotere Herder geboren. Ga snel naar Bethlehem, waar het Christuskind, de Verlosser van de wereld, in de kribbe ligt.' 'Voor de Verlosser van de wereld,' zei de jongen, 'voor Hem mag ik toch niet verschijnen, als ik hem geen geschenk kan geven?'
'Hier, neem deze fluit en speel een lied voor het kind,' sprak de engel en was op hetzelfde ogenblik verdwenen. Zeven tonen had die fluit en toen de jongen haar aan zijn lippen zette, speelde ze als vanzelf.
Dankbaar en blij liep hij de berg af. Hij wilde over een beekje springen, maar struikelde en lag languit zo groot als hij was, tussen de kiezelstenen. De fluit viel uit zijn hand. Uit zijn mond ontglipte een woord, dat misschien wel eens onder de herders gebruikt wordt, maar dat men beter niet gebruiken kan. Mooi was het niet! En toen hij de fluit weer in de hand hield was er één toon verloren gegaan. Nog zes tonen kon de fluit spelen.
Tijd om te huilen was er niet en bovendien werd het pad langzaam beter; dus liep hij zo snel mogelijk door. Ineens bleef hij staan: vlak voor zich zag hij een grote wolf zitten met ontblote tanden, klaar om te bijten.
Het was de lammetjesverslinder zelf. De jongen werd woedend. 'Maak dat je wegkomt,' riep hij en voor hij er erg in had, had hij de fluit naar de al wegvluchtende wolf gegooid. Toen hij haar weer vond, kon de fluit nog maar vijf tonen laten horen.
De herdersjongen was nu op de plaats gekomen waar de kudden steeds waren. Rustig lagen daar alle schapen en er heerste diepe stilte, slechts één schaap liep blatend rond. De jongen wilde het binnen de omheining brengen. Hij rende er achter aan en omdat het schaap hem ontweek gooide hij met wat hij juist in zijn hand hield. Het was de fluit, die weer een toon verloren had.
Maar waar waren de andere herders toch gebleven? De jongen kon immers niet weten dat zij voor het kindje in de stal knielden. Hij dacht dat ze vast weer met een kruik bier in de herberg zaten en dat hij als jongste weer de wacht moest houden. Boos schopte hij met zijn voet tegen een kruik met water, die dicht bij het vuur stond. Toen was het of een onzichtbare macht hem de fluit uit zijn hand sloeg en toen hij haar weer opraapte had zij nog maar drie tonen over.
Daarop ging hij verder naar Bethlehem. Alles ging goed, tot hij door de stadspoort wilde gaan. Daar zag hij zich plotseling omringd door een groep straatjongens die hem zijn fluit wilden afnemen, maar hij wilde haar niet geven. Er vielen klappen over en weer. De fluit had hij weliswaar behouden, maar weer was een toon verloren gegaan.
Eindelijk stond hij toch voor de stal. Hoog boven het dak straalde de wonderbaarlijke ster en in de kribbe lag de Verlosser van de wereld. En toch zou het nog gebeuren dat de fluit nog maar één toon overhad, toen hij de stal binnenging. Want juist wilde hij langs de huisdeur lopen, toen de bitse hond van de waard op hem af schoot.
Hij wist zich niet anders te verweren dan met wat hij in zijn hand hield en dat was de fluit.
Zo stond hij nu bij de staldeur maar durfde niet naar binnen te gaan. Hij schaamde zich heel diep, dat er zo weinig van zijn geschenk overgebleven was. In zijn onschuld kon hij niet weten, dat de weg die iedere mens tot de Verlosser voert vol hindernissen is.
Maar de moeder van het Christuskind wenkte hem binnen te komen. En heel stil kwam de jongen uit zijn hoekje te voorschijn en hij speelde op zijn fluit de laatste, nog overgebleven toon. Wat klonk die prachtig. Het Kind luisterde en iedereen in de stal luisterde, Maria en Jozef, de os en de ezel. Het Kerstkind strekte zijn goddelijke hand uit en raakte de fluit aan. En zie: op hetzelfde ogenblik was de fluit weer heel en haar zeven tonen klonken weer zo mooi en heerlijk, zoals ze al in de hemel geklonken hadden.
Lieve lezers. Het is Robert in het verkeerde keelgat geschoten dat Valerie zijn gift niet heeft geaccepteerd.
Hij confronteert Valerie op een manier die ze niet had zien aankomen.
Veel leesplezier gewenst.
Valerie wordt geschaduwd - Hoofdstuk 15
Buiten was het echt winterweer. Er lag veel sneeuw en het was een zooitje op de weg van de sporen van de zoutstrooiers, waardoor de sneeuw door het vervuilde wegdek zwart leek. Ik had de hele weg bijna stapvoets naar mijn werk gereden, maar toen ik eenmaal binnen was, stond de verwarming op een aangename temperatuur. Ik was in mijn kantoor druk bezig met een aantal aanvragen, die binnen waren gekomen.
We naderden het einde van 2005 en begin december had nog een paar grote feesten op stapel staan voor
The Theme.
De telefoon ging en ik nam hem aan. ‘Goedemorgen, met Valerie Brugge van The Theme, wat kan ik voor u doen?’ ‘Als je slim bent, dan hang je nu niet op, maar luister je heel goed naar wat ik te zeggen heb’, klonk het enigszins dreigend aan de andere kant. Die stem herkende ik uit duizenden. Het was Robert en mijn hart klopte in mijn keel. Ik moest alle moed verzamelen om zo rustig mogelijk blijven. ‘Dag Robert,.. je hebt mijn boodschap dus ontvangen?’ ‘Ik ben net weer terug van een goede week in London en zie dat je mijn gift hebt geweigerd, wat ik jou als aandenken van het feest heb gegeven. Mag ik vragen waarom', vroeg Robert geërgerd.
‘Jij durft mij te vragen waarom? Je hebt mij na het feest al een aandenken gegeven Robert,’ zei ik boos.
’Waar haal je verdomme de arrogantie vandaan!’ Het was even stil aan de andere kant en ik hoorde Robert zachtjes vloeken. ‘Niet op deze manier! Ik wil je persoonlijk ontmoeten en wel vandaag nog'! Hij wond er geen doekjes om en ik constateerde dat ik bang werd van zijn uitspraak. Denk aan je wraak Valerie, denk aan je wraak... was wat er door mij heenging. ‘Oké, mag ik wel uitkiezen waar we afspreken? Het is namelijk nogal rotweer buiten. Al moet ik naar je kantoor komen Val, ik moet je spreken’.
Geen gek idee, bedacht ik me. Er waren genoeg mensen op kantoor en hier kon hij mij nu, in ieder geval niets doen. Ik hoefde dan tenminste niet naar buiten, waar het aan het stormen was. Voordat ik Robert antwoordde, liet ik hem even wachten, om hem de indruk te geven dat ik niet bang voor hem was. In werkelijkheid gierden de zenuwen door mijn lijf. Ik moest sterk overkomen en na een stilte moment zei ik: ‘Oké dat is goed, hoe laat wil je komen?’ Toevallig had ik voor vandaag geen afspraken staan, dus dat kwam nu goed uit. ‘Ik ben over een goed uur bij je’, zei hij geërgerd en hij verbrak met die woorden de verbinding.
Een uur had ik de tijd om mij geestelijk op een weerzien met Robert voor te bereiden. Ik stond op en schonk een glas water voor mijzelf in en probeerde mij innerlijk te kalmeren. Wat er gebeurd was, liet mij maar niet los.
Ik had een schaamtegevoel met opgekropte emoties. Ik liep naar de kamer van Irma en klopte op haar deur. ‘Binnen’ hoorde ik aan de andere kant en liep naar binnen. ‘Wat is er aan de hand Val, het lijkt er op alsof je net een geest hebt gezien, kom ga zitten’. ‘Het gaat wel Irma, ik heb alleen wel een vraag aan je. Ben je over een uur ook nog op de zaak of heb je afspraken buiten de deur?’ ‘Ik ben vanochtend gewoon op de zaak, hoezo'?
Ik werd gek van mijzelf en mijn geheim. Ik moest iemand in vertrouwen nemen en Irma was een goede vriendin van mij geworden.
Na een grote zucht vertelde ik Irma het hele verhaal van Robert en dat hij over een uurtje hier zou komen omdat hij mij persoonlijk wilde spreken. Op dat moment kon ik mijn tranen redelijk in bedwang houden, het was meer de frustratie en boosheid die de overhand hadden. Terwijl ik Irma het verhaal vertelde keek ze mij met grote verbaasde ogen aan, met haar mond half open. ‘Daarom wilde je de maandag na dat weekeind nog extra verlof opnemen, nu snap ik het. Meid, dat je al die tijd met deze ellende hebt moeten rondlopen, ik zal je vertrouwen niet beschamen en het blijft tussen deze vier muren. Die Robert Noorwoud is dus een hele gevaarlijke man, ik dacht dat het gewoon een heel succesvolle zakenman was. Hij staat notabene in de Quote 500'!
‘Hij is multimiljonair Irma, maar zijn overige zakelijke transacties zijn natuurlijk niet transparant voor de buitenwereld. Hij is slim en gewiekst. Buiten dat... die vijfduizend euro dan, terwijl ik zelf een goede baan heb en niets tekort kom. Ik heb altijd goed voor mezelf en mijn dochters kunnen zorgen. Mensen als Robert hebben een compleet ander levensperspectief en kennen helaas niet het echte verschil tussen arm en rijk. Ik zag pas nog een interessante tv-special over de grote miljonairs van de wereld. Daar hadden ze een theorie over
The have a lot’s’ en ‘The have not’s van deze wereld. De rijken denken dat ze met al hun geld hun geweten kunnen sussen. Daar hoort Robert ook bij.'
Irma stond op en sloeg haar armen om mij heen. 'Val, kom hier, even een hug. Je hebt tenminste een last van je schouders af, nu je het aan mij verteld hebt en je weet dat ik onze vriendschap koester'. 'Dat klopt, dank je wel Irma, dat ik m’n geheim met je mocht delen.' ‘Lieve Val, weet je niet meer hoe vaak ik bij jou mijn hart heb mogen luchten! Dat vergeet ik gewoon mijn leven niet meer en zal er ook voor jou zijn Val’. Ik had met Irma afgesproken dat ze mij na tien minuten zou bellen en ik zou doen of het een buitenlijn was die ik moest aannemen. Als ik zou zeggen dat ik haar zou doorverbinden met de afdeling crediteuren, zou Irma weten dat het fout zat en zou ingrijpen. Als ik haar gegevens zou noteren en zeggen dat ik terug zou bellen omdat ik in een gesprek zat, wist ze dat ik het zelf aan kon.
We moesten eigenlijk wel lachen. ‘Lijkt wel iets uit een detectiveroman Val’ en ze gaf mij nog een omhelzing.
Ik liep terug naar mijn kamer en pakte nog even mijn make-up tasje om te zorgen dat ik er perfect zakelijk uit zou zien. Ik zou die vuile klootzak nog wel krijgen. Mijn toestel ging en Joan van de receptie gaf aan dat de heer Noorwoud bij de balie stond en vroeg mij of hij door mocht lopen of opgehaald zou worden. ‘Laat hem maar doorlopen Joan, hij weet de weg.' Ik had mijn deur al half open staan en ik hoorde zijn voetstappen in de gang, die steeds duidelijker werden naarmate hij naderde. De deur werd verder geopend en in de deuropening stond Robert, met in zijn ene hand nog de deurkruk vasthoudend.
Op dat moment was ik boos op mijn gevoel, omdat die tegenover m’n logica stond. Waarom was deze man zó enorm aantrekkelijk en mannelijk, riep mijn gevoel… maar mijn ratio schreeuwde: ‘HALLO!, deze klootzak had je bijna echt verkracht! Ik probeerde zo rustig mogelijk over te komen, maar mijn stem sloeg bijna over.
'Dag Robert, kom binnen’ en keek hem net zo strak aan als hij bij mij deed. ‘Verdomme Valerie, wat doe je allemaal met me’ zei Robert terwijl hij de deur sloot en voor mijn bureau kwam staan met zijn handen leunend op mijn bureaublad.
‘Wat ik met je doe?’ riep ik boos terug. ‘Ben je nu al vergeten wat je met mij gedaan hebt Robert!’ Als mijn blikken konden doden, viel hij nu echt ter plekke dood neer. ‘Ik had coke gebruikt Val en ik weet dat ik aan de ene kant fout ben geweest en aan de andere kant kon ik niet anders. Jij maakt mij helemaal gek en mijn verlangen naar jou wordt met de dag sterker. Ik kan je alles geven wat je maar wilt’.
‘Ha!.. dan heb jij wel een héél vreemde manier van hofmakerij. Ik ben niet te koop en ik heb jou helemaal geen aanleiding gegeven om je mij zomaar te mogen aanranden!’ Daar had hij mooi niet van terug. ‘Er zijn miljoenen vrouwen daarbuiten die zeker wel voor je geld willen gaan, zei ik al wijzend naar het raam. Je kunt mij niet wijsmaken Robert, dat een invloedrijke zakenman als jij zit te wachten op een gescheiden vrouw met twee puberende kinderen. Jij kunt je omringen met de mooiste vrouwen die je maar kunt bedenken en jij zit echt niet op mij te wachten. Waarom kun je mij niet gewoon met rust laten. Ik zit niet te wachten op een vent die denkt te weten wat goed voor mij is. Ik kan heel goed voor mijzelf en mijn kinderen zorgen en vraag hier niet om!’
‘Ik wil niet die miljoenen vrouwen daarbuiten. Natuurlijk heb ik de mooiste vrouwen gehad geloof me.
Vergeet één ding niet Val, ik heb mijn eigen vermogen door heel hard te werken, zelf bij elkaar verdiend.
Ik weet wat het is om geen geld te hebben. Mijn jeugd was eerder arm te noemen, omdat mijn vader al heel jong is gestorven en mijn moeder in de bijstand zat. Dus hoef jij je niet te verontschuldigen over het feit dat jij jezelf als eenvoudig betiteld.
De afgelopen achttien jaar zijn financieel voor mij fantastisch geweest en ook door te beleggen en te investeren, zal ik nooit meer financiële problemen hebben. Ik heb nu zakelijk zelfs heel veel gedelegeerd en word eigenlijk alleen bij calamiteiten direct benaderd. Zakelijk kan ik alles volgen via mijn laptop en verder doe ik eigenlijk alleen nog de dingen die ik leuk vind en die ik wil. En één van die dingen die ik wil ben jij. Ik wil jou Valerie, jou en niemand anders,’ zei Robert nu een stuk rustiger.
‘Moet ik nu onder de indruk zijn van wat jij hebt bereikt Robert? Prachtig verhaal hoor, maar dan hebben we toch nog een probleem hè. Ik wil jou namelijk niet!' ‘Ik weet dat je dat niet echt meent Val, ik heb dat gemerkt toen ik je gekust heb, je bent alleen bang om jezelf over te geven aan mij’. Zijn kussen kon ik mij maar al te goed herinneren, mijn gevoelige kant had zich maar wat al te graag aan hem overgegeven terwijl mijn rationele kant wist dat dit Meneer Verkeerd was. ‘Het is juist jouw geld in combinatie met je manier van machtsgebruik wat ik niet wil Robert. Als je dat niet had, zou het misschien wel anders zijn, maar dat is het niet dus kan ik niet anders dan bij mijn besluit blijven.’
‘Dus als ik een arme sloeber geweest zou zijn, had ik wel een kans? Ik geloof er geen snars van Val en ik ga…'
Op dat moment ging mijn telefoon. Gelukkig Irma, dacht ik. Perfecte timing maar ik kon de situatie goed aan en speelde mijn rol glansrijk. Ik pakte de telefoon op en zei tegen meneer Van Buuren dat ik zijn gegevens zou noteren en later op de dag zou terugbellen. Aan de andere kant hoorde ik Irma giebelen en een zware stem opzetten alsof ze een man was. Toen ik de hoorn weer op de haak had gelegd stond ik op en liep naar de koffietafel. Ik had trek in koffie gekregen van de spanning. ‘Wil je ook wat drinken?' vroeg ik, terwijl ik voor mijzelf een kop koffie inschonk. Robert stond ineens weer naast mij en pakte mijn pols, zodat ik hem wel aan moest kijken.
‘Ik was nog niet uitgesproken Val', zei hij en met zijn andere hand pakte hij het kopje uit mijn hand en zette het op de koffietafel terug. Toen pakte hij ook mijn andere pols en trok mij dicht naar zich toe. Trut, moest je weer zo nodig opstaan, dacht ik en keek Robert afwachtend aan, terwijl ik dondersgoed wist wat er zou gaan gebeuren. Robert keek mij heel doordringend aan.
‘Die ogen van jou, die ogen maken mij gek’ en hij drukte zijn mond op de mijne en begon mij te zoenen.
Eerst heftig en daarna teder en zacht. Zijn tong wist zo goed hoe hij moest bewegen en ik kon wel weer inpakken. Hij had mij stevig tegen zich aangedrukt en woelde met een hand door mijn haren, terwijl hij mij aan het zoenen was. Na een paar minuten liet hij zachtjes zijn mond van mijn lippen loskomen en hijgde zachtjes na.
Waarom was ik toch zo machteloos tegen zijn zoenen.
Van binnen voelde ik een enorme woede opkomen omdat ik niet alleen boos was op mezelf, maar nog meer op Robert. ‘Beweer je nu nog steeds dat je geen gevoelens voor mij hebt Val'? ‘Verdomme, arrogante klootzak!’ en met die woorden gaf ik hem een klap in zijn gezicht. Robbert deinsde enigszins achteruit en lachte arrogant ‘Ahh... het katje heeft klauwtjes'. Mijn ogen schoten vol met tranen, ik was weer compleet verward door zijn zoenen en was boos op mezelf. Verdomme... waarom moet je mij zo nodig hebben Robert. ‘Misschien is het wel het eeuwenoude verhaal. Wat je niet kunt krijgen, wil je juist hebben en misschien is het dat wel. Ik ben nu eenmaal gewend te krijgen wat ik wil, dus geldt dat ook voor jouw Val. Of je nu wilt of niet. Vrijwillig of zelfs onder dwang, de keuze is aan jou.
‘Pardon? Wil je dat nog een keer herhalen,' zei ik boos. ‘Het is heel simpel Val. Jij weet niet dat ik je sinds de dag na mijn verjaardag laat schaduwen en niet alleen jou, maar ook je dochters. Ik heb zo mijn mannetjes die dat voor mij doen. Ik ga een deal met je maken. Als ik jou wil zien, dan ga je aan mijn wens voldoen en in ruil daarvoor zal ik zorgen dat jouw dochters buiten schot blijven en een zo normaal mogelijk leven kunnen blijven leiden, zonder ongelukjes of zo. Duidelijk'?
Ik stond aan de grond genageld en mijn hoofd was verdoofd door de zinnen die het net te verwerken had gekregen. Ik werd gechanteerd en gemanipuleerd tegelijk. Machteloos voelend ging ik zitten op de bank en keek verdoofd voor mij uit. Hij had mijn bankrekeningnummer helemaal niet nodig gehad van Loek om mijn adresgegevens te achterhalen. Hoe naïef kon ik toch zijn. Deze man lag boven mijn macht, boven mijn grens van begrip.
‘Je bent geen mens Robert, maar een echte schorpioen, je doet je sterrenbeeld eer aan. Hoe kun jij met jezelf leven man. Iedere keer als jij in de spiegel kijkt moet je toch walgen van wat je ziet? Walgen omdat je spiegelbeeld laat zien wat voor enorme hufter je wel niet bent. Een hufter die door middel van zijn macht, misbruik van mensen maakt! Nu maak je misbruik van mij. Jij durft mij te bedreigen met wat mij het meest dierbaar is in deze wereld, mijn dochters. Ben je nu trots op jezelf?' Ik keek weer omhoog en keek hem aan, stond weer op en stak mijn rechter wijsvinger naar zijn borst en vervolgde: ‘Ik heb duidelijk geen keus, maar je zult mijn ziel nooit echt krijgen Robert.’
Robert keek weer met die zelf ingenomen blik in zijn ogen en pakte mijn wijsvinger: ‘We zullen zien Val,
we zullen zien. Voorlopig wil ik dat je oppas gaat regelen voor dit weekend, want ik weet zelfs al dat je dit weekend niet hoeft te werken. Ik wil dat je vrijdagavond naar mijn appartement in Scheveningen komt. Ik zal je laten ophalen bij het wegrestaurant bij de Meern bij de parkeerplaats. Mijn chauffeur brengt je vanaf daar naar mijn appartement in Den Haag.
Je ziet dat ik zelfs rekening houd met je kinderen, die begrijpen anders niet dat je thuis wordt opgehaald door een chauffeur met een Mercedes. Of als je toch voor je huis opgehaald wilt worden, dan hoor ik dat graag. Ik zal een diner voor ons regelen en ga je er maar op voorbereiden dat ik je de mijne zal maken. Als je doet wat ik zeg, komt alles goed, je weet wat ik gezegd heb. Trek wat moois aan en wie weet kan ik je van gedachten laten veranderen na dit weekend'.
Met die woorden trok hij mijn wijsvinger naar zijn mond en zoog er zachtjes aan met zijn tong eromheen draaiend. Hij liet daarna weer los. ’Nog twee nachtjes slapen en dan zal ik je van top tot teen kussen, ruiken en proeven en ik zal je beminnen, zoals je nog nooit in je leven bemind bent. Daarna zien we nog wel of je niet terug komt op je uitspraak', zei hij terwijl zijn ogen en de mijne op zeer dichte afstand waren.
Hij kuste mijn hand en liet daarna los. Gaf met zijn hoofd een kleine buiging en verliet mijn kamer terwijl hij de deur achter hem nog op een kier open liet.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg… als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter, van het volgende hoofdstuk. Het volgende hoofdstuk zal echter pas in januari weer verschijnen.
Ik wens jullie allemaal fijne feestdagen met al die jullie dierbaar zijn en een gezond en gelukkig 2015!
Mijn boek is nu drie maanden op de markt en de recensies volgen elkaar op.
Gisteren van een lezer van mijn boek de volgende reactie gekregen.
Quote: 'Wat een geweldig boek! Ik kan niet meer stoppen met lezen. Heb tot vannacht 1 uur gelezen en moest om 6 uur weer op voor werk. Ik ben inmiddels bij hoofdstuk 20. Het leest juist zo heerlijk, omdat het goed in korte hoofdstukken is opgedeeld. Ik kan het goed volgen en nog beter, ik herken alles. Soms weet ik zelfs welke kleding zij aan had bij welke gelegenheid. Ik ben op internet gaan zoeken en ik vond een filmpje van het huwelijk van Kate en William. Ik ben onwijs geschrokken! Je moet zelf maar even kijken en oordelen. Ben heel benieuwd naar jouw mening! unquote'.
Op afbeelding 1 zie je een screenshot uit de originele youtube video van de bruiloft van prins Prince William en Kate Middleton. En op afbeelding 2 een originele foto van prinses Diana.
Ik ben erg benieuwd naar jullie mening. Je kunt hieronder een reactie achter laten. Het blijft heel leuk en fijn om zulke mooie reacties te krijgen. Veel leesplezier en liefs Linda Udo.
Diana, haar eigen verhaal - Hoofdstuk 11
Door haar reis naar India heeft Diana nieuwe inzichten gekregen. Ze beseft voor het eerst dat haar wonden moeten helen en dat het verwerken van haar verdriet tijd nodig heeft. Pas dan kan ze werkelijk nadenken over haar toekomst. Ze laat zich behandelen met acupunctuur om haar lichaam en geest weer in balans te krijgen.
Ook is ze met iets bezig waar het koningshuis nog niet van afweet. Ze is in het geheim, samen met de schrijver en journalist Andrew Morton, aan een boek begonnen waarin haar levensverhaal wordt opgetekend. Andrew is een royaltyverslaggever die ze heeft leren kennen via een gemeenschappelijke kennis.
Het boek met de titel 'Diana, haar eigen verhaal' zal in juni verschijnen. Ze heeft daarmee een sterk wapen in handen, vindt ze zelf. Ze gaat dwars in tegen alle restricties die haar zijn opgelegd. Ze heeft moeten beloven alles wat er binnen de paleismuren gebeurt, geheim te houden.
Maar met dit boek ontrafelt ze juist het ondoordringbare mysterie van de Britse monarchie en met name de verborgen feiten over haar ongelukkige huwelijk met Charles. Ze onthult in haar eigen bewoordingen alles wat er in haar leven is gebeurd en hoe ze de koninklijke druk heeft ervaren.
Ze geeft ook onomwonden en verbazingwekkend openhartig aan dat ze heel graag een ander leven wil.
Ze spreekt het hele verhaal in op cassettebandjes en heeft met Andrew afgesproken dat ook haar familie en beste vrienden aan het woord zullen komen.
Ze heeft hen toestemming gegeven om hun verhaal over haar te doen. Ze kiest zelf voor de openheid, niemand heeft haar ertoe gedwongen. Ze weet dat niet iedereen het boek zal accepteren. Vooral haar man,
haar schoonvader prins Philip, de koningin en de koningin-moeder zullen het boek afkeuren. Wat heet, dat is waarschijnlijk nog zwak uitgedrukt.
Diana is nu al heel opgewonden over het boek. Het voelt als een enorme bevrijding om haar versie van haar leven naar buiten te brengen, als compensatie voor al het verdriet dat ze ervaart en de onvriendelijke dingen die er over haar worden gezegd door Charles, de hofhouding en zijn vrienden.
De komedie zal na het verschijnen van het boek eindelijk afgelopen zijn. Iedereen mag de waarheid weten.
Haar waarheid. Ze onthult haar hele leven, omdat ze de wereld wil voorbereiden op haar voorgenomen verdwijning. Ze wil dat men de werkelijke Diana leert kennen, voordat ze straks uit beeld is verdwenen. Dit is haar nalatenschap.
Daarnaast wil ze alle misverstanden die er over haar bestaan uit de wereld helpen en hoopt erop dat men begrip zal hebben voor haar keuzes. De beslissing om haar eigen verhaal te vertellen, heeft ze genomen, ongeacht de prijs die ze ervoor zal moeten betalen.
Ruim twee jaar ben ik al bezig met mijn roman over Lysbeth, Pieter, hun geheimen en de vraag wie je bent als zekerheden wegvallen.
Mijn eerste schrijfplan schreef ik zo'n twee en een half jaar geleden, aan de hand van de vragen van Geert Kimpen en Christine Pannebakker voor hún schrijfweek van toen. Hierin tekende ik uit hoe mijn boek er zo ongeveer uit zou gaan zien. Daarna ging ik schrijven, tussen de bedrijven door en met af en toe een schrijfweek her en der.
Ik teken - In dienst van - Hoofdstuk 10
Zo zit ik momenteel voor een heerlijke, midweekse schrijfretraite op Terschelling, waar de wind op ons strandhotel beukt, de hagel tegen de ruiten slaat als ik wil gaan hardlopen en de zon soms over de woeste golven glijdt.
Waar mijn schrijfcoach Lili me vraagt opnieuw na te denken over het doel van mijn boek. Wat ik ermee wil zeggen en of alle scènes wel in dienst staan van het verhaal.
Ze had alleen de eerste twee hoofdstukken gelezen en die riepen allerlei vragen op. Vragen waarvan de antwoorden verdwenen bij mijn veelvuldige schrap-sessies of pas verderop in het verhaal worden beantwoord. Óf vragen die te lastig waren, waardoor ik ze gemakshalve heb weggelaten.
En toen
Terug naar de tekentafel, dat was even slikken. Tot ik me realiseerde dat het hele goeie vragen waren die mijn boek naar een hoger plan kunnen tillen. Wat bleek? Die eerste twee hoofdstukken had ik geschreven toen het verhaal al klaar was.
Ik vond het nodig om Lysbeth te introduceren en om meer begrip te kweken voor haar buitenproportionele reacties later in het boek. Maar de hoofdstukken bleven los zand. Vervolgens kortte ik ze in om het verhaal eerder op gang te brengen. Hiermee verdwenen antwoorden op cruciale vragen.
Tenslotte haalde ik de vondst van het noodlottige briefje naar voren, liet ik het boek er zelfs mee beginnen. Waarmee het boek nog minder een geheel werd. En toen kwam Lili met haar deskundige blik mij mooie en pijnlijke vragen stellen, eindigend met: ga maar even terug naar de tekentafel.
Spanning
Dus verzamel ik al mijn moed en ga alsnog lastige vragen beantwoorden. Hiermee worden ook de eerste hoofdstukken onderdeel van het totaal. Spanning opbouwen is meer dan simpelweg teksten heen en weer schuiven en weglaten wat overbodig lijkt. Spanning is op de juiste momenten de juiste informatie geven.
Lieve lezers. Valerie heeft een black-out van de vorige avond.
Ze komt er al snel achter wat Robert met haar gedaan heeft en ze zint op wraak.
Veel leesplezier gewenst.
De wraak van Valerie - Hoofdstuk 14
Toen ik mijn ogen opende, was het al licht buiten. Eerst begreep ik niet waarom ik in mijn kantoor was. Ik keek om me heen en zag dat mijn jurk boven op me lag. Op dat moment schoot weer het moment van gisteravond door me heen en het moment dat ik buiten bewustzijn raakte. Alles wat daarna was gebeurd was alleen maar te raden.
Robert had in ieder geval het fatsoen gehad om mij toe te dekken met mijn kostuum. Toen ik de jurk van mij afsloeg en in een automatisme over mijn borsten en lichaam wreef, voelde ik een vreemde structuur over mijn lichaam. Met mijn vingertoppen probeerde ik erachter te komen wat het was.
‘Ah, nee he’... Hij was over mij heen klaargekomen. In zijn perverse gedachte, om mij te bezitten, moest hij zijn zaad over me heen spuiten. ‘Gadverdamme, dacht ik, ook dat nog!’ Ik zou me toch eerst moeten aankleden en omdat er in mijn kantoor geen wastafel stond, liep ik direct naar de kleedruimtes, met mijn eigen kleren onder mijn arm.
Ik had ook mijn mobiel van de tafel gepakt omdat ik niet wist of mijn kinderen zouden bellen. Het was 10.10 uur. Eerst controleerde ik of er nog gemiste oproepen of berichten instonden, maar gelukkig geeneen.
Ik stuurde eerst mijn kinderen een sms, dat zij zich geen zorgen hoefde te maken en dat ik in het begin van de middag weer thuis zou zijn.
Nu… nu moest eerst die zooi van mijn lichaam af. Ik keek in de gang of ik niemand zag en liep snel naar de kleedkamer, waar ook vier douches waren, die normaal door het personeel gebruikt konden worden na een lange avond werken. Eerst moest ik nog naar het toilet. Ik begon te huilen, ik had me in mijn leven nog nooit zo machteloos gevoeld en ging op het toilet zitten.
Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en liet mijn tranen de vrije loop. Mijn neus raakte ook verstopt.
Met persbewegingen plaste ik zo hard als ik kon. Als er nog iets van Robert in mij zat, dan moest het eruit!
Ik voelde mij vies en gebruikt. Gelukkig kon ik mij niet meer herinneren dat hij mij gepenetreerd had. Een ding wist ik wel. Als ik ooit de kans zou krijgen, dan zou ik die gore viezerik nog een keer terugpakken.
Niemand zou ik vertellen wat er met mij gebeurd was, het was al te triest dat ik erin getrapt was. Ik voelde een schaamte over me heenkomen. Was dit het gevoel wat je overhield na een verkrachting? Met betraande ogen liep ik vanaf de wc naar de doucheruimte.
Ik had mijn lichaam met een dikke laag douchegel ingesmeerd om mezelf ervan te overtuigen dat er geen restje zaad meer van Robert op mij zou zitten. Ook mijn haren waste ik ook gewoon met douchegel.
Gatver, wat voelde ik mij vies en wat was ik boos!
Nadat ik me had afgedroogd en weer was aangekleed, liep ik naar mijn kantoor. Het gevoel van leegte en vernedering in mezelf was groot. Toen ik mijn kamer binnenliep, viel het mij op dat er een vel papier met rode marker beschreven op de salontafel lag. Die was mij eerder nog niet opgevallen. Ik liep naar de tafel en pakte het papier op.
Op het papier stond:
‘Zet je computer aan en kijk in je mailbox.’
Dat kon alleen maar van Robert zijn, dacht ik. Ik was te nieuwsgierig naar wat die klootzak gemaild zou hebben. Ik ging achter mijn bureau zitten en startte mijn computer op. In mijn mailbox was een bericht via een onbekend Hotmail account binnengekomen. Slimmerik, bijna niet te traceren.
Ik opende de mail:
Genomen heb ik je dit keer niet. Dat zou te gemakkelijk zijn geweest. De volgende keer ontkom je me niet en neem ik je bij je volle bewustzijn, totdat jij voor mij zwicht. Ik wil dat je het volgende gaat doen. Vanaf nu wil ik dat je iedere dag aan mij denkt om klokslag vijf uur in de middag. Ik zal iedere dag in je gedachten komen en als je op de klok kijkt en het vijf uur is, dan... dan denk je aan mij. Jij bent van mij Valerie, daar ontkom je niet aan!
Hij heeft mij niet verkracht! Ik liet een zucht van opluchting. Oké wel aangerand, maar hij is niet in mij geweest. Het gevoel wat over mij kwam was vreemd. Aan de ene kant was ik opgelucht en aan de andere kant voelde ik me toch genomen.
Hoewel Robert mij niet had verkracht, had hij wel zijn seksuele frustratie over mij heen gespoten, omdat hij het niet kon uitstaan dat ik niet te koop ben. Ha, ik ben ook niet te koop!’, zei ik hardop boos tegen mijzelf en ik was aan de andere kant opgelucht, omdat hij mij niet geneukt had.
‘Stomme trut,’ dacht ik ineens. Je hebt net al het DNA-bewijs van je af staan wassen of zou er nog wat op mijn kostuum zitten? Hoewel... ach… wat kon ik nu toch beginnen tegen zo'n invloedrijke man. Gewone Val, tegenover multimiljonair Robert, die er niet voor zou terugdeinzen om represailles te nemen tegen diegene die zich tegen hem keert.
Ik vroeg mezelf wel af wat Robert gedaan zou hebben als hij niet op de hoogte was geweest dat ik voor het feest een aantal collega’s had aangewezen die van mij gedelegeerde supervisie hadden gekregen voor diverse onderdelen, zoals de keuken en de bar. Dan had hij zijn vieze plannetje niet kunnen uitvoeren, omdat het personeel mij dan nodig had gehad op het feest.
Nu voelde ik mezelf schuldig dat ik de supervisie uit handen had gegeven, maar gedane zaken namen geen keer. Ik moest op mijn hoede blijven. Deze man had alles met voorbedachte rade gedaan en probeerde mij nu geestelijk in zijn grip te krijgen.
Ik had niet alleen het bericht drie keer gelezen, maar ook de woorden dat ik iedere dag om vijf uur in de middag aan hem zou denken. Hij kon dan een heel invloedrijke persoonlijkheid zijn, maar hij had mij in mijn persoonlijkheid aangetast en ik was vindingrijk genoeg om Robert een koekje van eigen deeg te bezorgen.
Maar ik zou zeer voorzichtig en goed voorbereid moeten zijn. Robert was gevaarlijk.
Ik deed de computer weer uit en wilde maar een ding, naar huis gaan en gewoon mijn dochters vasthouden en zeggen dat ik van ze houd. Verder even helemaal niets, geen andere mensen zeker geen Robert! Ik liep richting de grote zaal, waar de schoonmaak al weer druk bezig was om alle herinneringen aan dat feest weg te wissen.
Buiten stonden de busjes om de rekwisieten en decorstukken in te doen. Maandag zou de verhuizer de spullen weer terugbrengen die normaal in de twee zalen stonden. En dan, dan zou alles weer gewoon zijn, alsof er niets gebeurd was, zei ik in gedachten tegen mijzelf. Dit tegen beter weten in.
Na het weekeind had ik ook maandag nog vrij genomen. Ik was nog te ontdaan van het feest en kon mijn collega’s nog niet onder ogen komen. Ik had Loek gebeld en hij ging akkoord als ik maar dinsdag weer zou komen werken. Hij wilde ook van mij horen hoe het feest was geweest.
De collega’s van The Theme die gewerkt hadden op het feest hadden Loek al ingelicht dat, buiten een paar mensen die echt teveel gedronken hadden, alle gasten zich buitengewoon goed vermaakt hadden.
Loek had zelfs gehoord dat een aantal gasten The Theme zeker zouden aanbevelen en wellicht zelf ook een feest willen organiseren. Nu wilde Loek nog uit mijn mond horen hoe ik het had ervaren. Jottem, dacht ik sarcastisch. Nou, ik ga Loek mooi niet alles vertellen van wat er met mij is gebeurd.
Dinsdagochtend liep ik even na negenen Loek’s kantoorkamer binnen waar zijn deur al openstond.
‘Morge, zei Loek vrolijk. Koffie?’ ‘Goedemorgen Loek, ja lekker’. ‘Val, heb jij enig idee wat er gebeurd is?’ Vanwege de intonatie van zijn vraag, kon het niet iets ergs zijn.
‘Geen idee, maar je klinkt wel erg blij’. ‘Ik ben gisteren persoonlijk gebeld door Robert Noorwoud. Hij zocht jou, maar omdat je vrij was heeft de telefoniste hem met mij doorverbonden. Weet je wat hij zei? ‘Geen flauw idee Loek,’ zei ik een beetje ondankbaar. ‘Hij was vol lof over het feest, maar vooral over jou. Hij had letterlijk gezegd dat je een juweel voor dit bedrijf bent en hij wilde jou persoonlijk een bedankje sturen, plus een bonus’,
ratelde Loek door. ‘Dan heb je straks nog een bonus, buiten die je van mij krijgt’.
‘Wat? Hoezo nog een bonus?’ ‘Hij wilde jou persoonlijk belonen Val. Hij vroeg in alle discretie of hij jouw gegevens mocht hebben, zodat hij de bonus kon overmaken. Als hij het geld op rekening van The Theme zou storten dan zou het de boekhouding verstoren, dus heb ik je rekeningnummer doorgegeven’, zei Loek trots.
‘Loek, waarom heb je ’t mij niet eerst gevraagd? zei ik op een lichte geschrokken toon. Je hebt mijn rekeningnummer en dus ook mijn persoonlijke gegevens automatisch aan Robert Noorwoud doorgegeven, ben jij je daarvan bewust?’ Ik voelde een paniek opkomen. Als Robert mijn persoonlijke adresgegevens zou hebben dan zou ik niet meer veilig voor hem zijn en mijn kinderen al helemaal niet.
‘Ik bedoelde het alleen maar goed Val, je verdient een bonus van die rijke stinkerd’. ‘Ja, een stinkerd is het zeker. Maar het is goed Loek, je bedoelde het goed, alleen ben ik bang dat dit voor mij een staartje gaat krijgen.'
‘Hoe bedoel je'? vroeg Loek verbaasd. ‘Laat maar. Als het nodig is, dan hoor je het nog wel. Vertel mij nu eerst eens jouw ervaringen van het feest Val. Ik heb ook al een paar mailtjes en belletjes gehad van de dames die zich hadden opgegeven voor dit feest, met de mededeling dat ze een volgende keer wel weer van de partij zouden willen zijn'.
Tot zover ik kon, vertelde ik Loek hoe het feest was verlopen en dat het dus blijkbaar een succes voor
The Theme is geworden.
Mijn angstgevoelens werden een week later bevestigd. Bij het openen van mijn rekeningoverzicht van de bank zag ik ineens een bedrag op m’n rekening bijgeboekt van maar liefst vijfduizend euro! Met de korte omschrijving. ‘Je weet wel waarom, kus’.
Wat een klootzak! riep ik boos en sloeg met mijn handen op het bureau. Dacht hij nu echt dat hij zijn ejaculatie escapade hiermee kon afbetalen? Ik stond op en liep door de kamer... Ik moest in contact komen met Robert.
Ik zou mijn wraak krijgen! Ik had een keer een Latijnse spreuk gelezen: 'Patientia Vincit Omnia' ofwel Geduld overwint alles. En geduld had ik wel.
Ik ging weer achter mijn computer zitten naar de internetpagina van mijn bank. Snel boekte ik de vijfduizend euro terug op het rekeningnummer van Robert. Als omschrijving schreef ik: Wil het niet, wil je spreken.
Meer tekst kon er niet op. Daarna stuurde ik hem dezelfde tekst via de SMS. De vijfduizend euro moest zo snel mogelijk terug naar die arrogante klootzak.
Ik wist dat het nu niet lang zou duren voordat hij contact met mij zou zoeken. Hij zou in zijn eer aangetast zijn omdat ik zijn geld had geweigerd. De computerklok gaf aan dat het 17.00 uur was. Ik heb net al aan je gedacht Robert en dan zeker niet met de allerbeste gedachten.
Wordt vervolgd…
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Ik ben gynaecoloog én orthomoleculair arts en werk bij Vrouwenpoli Boxmeer. Daar beoefen ik de Integratieve Geneeskunde, de combinatie van reguliere geneeskunde en complementaire methoden.
Deze geneeswijzen worden aangevuld met adviezen over voeding en leefstijl.
Voor hormonale problemen, vragen over (bio-identieke) hormonen, ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Ik ben auteur van 'Alles wat je moet weten over de overgang' en coach voor hoogopgeleide vrouwen (vanaf 45 jaar).
Sinds 2006 doe ik (journalistieke) research naar deze levensfase en help ik met workshops, trainingen en lezingen letterlijk duizenden vrouwen in Nederland. Ik leer hen hoe ze meer kracht, meer energie en meer vrijheid in ...
Ik ben geboren in 1944 in Leiden. En bracht mijn jeugd door op de Haarlemmerstraat in Leiden, mijn katholieke ouders begonnen na de oorlog een speelgoedzaak. Aan het eind van die Haarlemmerstraat, richting station, kreeg ik scholing van ‘De zusters van Liefde’, een orde die oorspronkelijk uit Tilburg kwamen, maar al in de jaren ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Mijn naam is Daniëlle en ik ben geboren op 11 februari 1968 te Amsterdam in een liefdevolle familie. Omringd te zijn met zoveel liefde heeft mij een veilig basisgevoel gegeven en een open blik naar de wereld.
Maar bij mens zijn horen nu eenmaal ook emotionele, pijnlijke gebeurtenissen en in mijn leven is dat als eerste de scheiding ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
De naam Raymonde Weening hebben wij 'terug' in het leven geroepen. De initiatiefneemsters van FemNa40.nl hebben persoonlijke herinneringen aan deze vrouw. De artikelen van enkele bloggers die anoniem willen blijven zullen wij plaatsen onder de naam Raymonde Weening. De blogs van deze vrouwen zijn prachtig om te lezen en willen de ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
De naam Raymonde Weening hebben wij 'terug' in het leven geroepen. De initiatiefneemsters van FemNa40.nl hebben persoonlijke herinneringen aan deze vrouw. De artikelen van enkele bloggers die anoniem willen blijven zullen wij plaatsen onder de naam Raymonde Weening. De blogs van deze vrouwen zijn prachtig om te lezen en willen de ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
De naam Raymonde Weening hebben wij 'terug' in het leven geroepen. De initiatiefneemsters van FemNa40.nl hebben persoonlijke herinneringen aan deze vrouw. De artikelen van enkele bloggers die anoniem willen blijven zullen wij plaatsen onder de naam Raymonde Weening. De blogs van deze vrouwen zijn prachtig om te lezen en willen de ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Ik ben geboren in Amsterdam en werkzaam geweest in de Marketing en Communicatie, met name op het gebied van de organisatie van evenementen.
Mijn interesse gaat heel erg uit naar interieur en mode. FemNa40 is aangesloten bij het perscentrum wonen en mode, waardoor alle trends gevolgd worden.
Verder vind ik het uitzoeken van wat er het ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
FemNa40 is een lifestyle magazine dat vrouwen bij elkaar brengt. FemNa40 leden bezitten veel levenservaring en willen die graag met andere vrouwen delen. Je krijgt informatie op deze site, maar je kunt ook zelf actief deelnemen.
In een eigen blog kun je al jouw persoonlijke ervaringen en kennis delen door te schrijven over onderwerpen ...
Ik ben getrouwd en heb 2 kinderen. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan in het Hospice in Wilnis en dat is het mooiste wat ik ooit gedaan heb. De collega’s en de saamhorigheid die daar heerste was uniek en paste helemaal bij mij.
Ik heb vanaf mijn 18e in de Bijenkorf (Amsterdam) als 1ste verkoopster gewerkt.
Na Amsterdam ben ik naar de ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
Ik studeerde PR en voorlichting in Amersfoort. Daarna behaalde ik mijn propadeuses Rechtswetenschappen en Psychologie in Rotterdam. Als strategisch communicatieadviseur werkte ik voor tal van hogescholen, gemeenten, provincies en bedrijven. Ik ben getrouwd met Ton de Vries en samen hebben we een dochter Zana.
Naast het schrijven van ...
Drs. Paula Laning (1960)
Als socioloog ben ik zeer geïnteresseerd in de verhalen achter de mens. Wat maakt ons tot wie we zijn? Dat onderzoek ik in mijn coachgesprekken en in wat ik schrijf, daarbij mijn kwetsbaarheid combinerend met mijn kracht. En dat alles met een lach en een flinke dosis relativeringsvermogen: Want wie om zichzelf ...
Sara Bos is een vrouw begin 50, geboren en getogen in Utrecht. Moeder van twee pracht dochters die inmiddels zelfstandig wonen. Heeft een fijne latrelatie met een lieve man die in co-ouderschap evenzo drie pracht kinderen heeft.
Een van de kinderen van de vriend heeft Sara aanbevolen bij FemNa40. Na een absoluut inspirerend gesprek met ...
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
