Voor Jan en alleman uit de kleren.

Alhoewel ik slechts zelden een Muffin eet, ben ik wel in het ‘rijke’ bezit van een Muffin Top.

De Muffin Top ook wel Love Handles genoemd, is dat gedeelte van het lijf dat bij mij (en gelukkig ook bij anderen) in de taille boven de broekriem bolt. Je weet wel. In het echt heb je taillemaat 44, maar als je een broek maat 42 aan hebt (past beter bij de lengte van mijn benen), dan knelt er wat, om het zomaar te zeggen.

Dan verschijnt daar zo’n Muffin Top, de zogenaamde Love Handles. Een iets wijder T-shirt kan dit mooi verhullen. Zie hier mijn favoriete kledingstuk en zolang dat kledingstuk aan kan blijven, is er niets aan de hand.

Pijn = pillen = gewichtstoename

Nu heb de pech (eigenlijk dubbele pech gezien bovenstaande) dat ik heel veel last heb van pijn. Vooral in mijn rechterbeen en rechterbil: kramp, spasmes, tintelingen, gewoon niet leuk. Deze pijn is weer zo’n bijkomstigheid van MS, krijg je er gratis bij.

Ik slik behoorlijk wat medicijnen om de pijn een beetje onder controle te houden. Werkt een beetje maar niet helemaal. Ook leuk: op menig bijsluiter staat als bijwerking: gewichtstoename, kan ik er ook nog wel bij hebben (zie bovenstaande).

Uit de kleren

Omdat ik al lang op zoek ben naar een behandeling van deze pijn heb ik al een lange zoektocht achter de rug;
er zijn al veel specialisten de revue gepasseerd. Helaas zonder resultaat.

Al deze behandelingen hebben gemeen dat ik uit de kleren moet. Ik kreeg prikken in mijn bil (één van de pijnpunten) van die leuke pijnpoli arts, onderging accupunctuur (wederom in mijn bil), werd onderzocht door een knappe neuroloog en moest met alleen mijn onderbroek en BH aan door de scanner bij die jonge orthopeed. Buik inhouden was vaak niet mogelijk. In vol ornaat moest ik alles ondergaan.

Driss uit Intouchables

Omdat, in theorie, de oorzaak van deze pijn in mijn onderrug zou kunnen liggen, besloot ik nog een laatste behandeling uit te proberen. De manueel therapeut. Omdat deze manueel therapeut een tweelingbroer is van Driss (van de film Intouchables) maakte ik me toch een beetje zorgen over mijn Muffin Top c.q. mijn
Love Handles.

Voorafgaande aan de 1e afspraak had ik het volgende bedacht. Ik zou heel waarschijnlijk alleen mijn broek uit hoeven te trekken; om mijn onderrug te behandelen had hij genoeg aan het omhoog doen van mijn (wijde) shirt. Dus geen Muffin Top te zien.

Helaas, Driss had een andere aanpak in zijn hoofd. ‘Je mag je broek aanhouden, maar doe het shirtje maar uit’. Tja, dat was niet mijn bedoeling, maar dat kon ik hem natuurlijk niet vertellen. Mét broek en zonder wijd shirt kon ik die ontsierende Muffin Top / Love Handles nooit verbloemen.

Loslaten

Tijdens al het duwen en sjorren wat bij de behandeling leek te horen, was het onmogelijk om überhaupt te proberen mijn buik in te houden. Loslaten dus die buik, letterlijk en figuurlijk.

En nu maar hopen dat zijn behandelingen wel effect hebben. Ik ben er ondertussen wel eens klaar mee om me voor Jan en alleman (hoe knap, leuk en jong ze ook zijn) uit de kleren te gaan.

Nee, ik bedoel niet de rode oortjes die je zou kunnen krijgen bij het lezen van de 50-tinten serie deel 1 en deel 2.

Ik bedoel de rode oortjes die kleine kinderen krijgen als ze moe zijn.

Ik was onlangs bij een bijeenkomst waar ook jonge kinderen waren. Ze hadden deels een eigen programma, later op de ochtend waren ze weer van de partij.

Een jongetje, ik denk een jaar of drie, liep een beetje verloren rond met hele rode oortjes. ‘Kijk, die is dringend aan zijn middagdutje toe’, hoorde ik zijn moeder zeggen.

‘Jammer he dat dit ‘rode oortjes als je moe bent’ op een gegeven moment verdwijnt. Het is wel een heel duidelijk signaal: ik ben moe en ik moet naar bed toe’, zei zijn oma. Het handige is dat iedereen in zijn omgeving dit signaal kan zien.

Het licht gaat uit

Ik vraag me af of ik ook rode oortjes krijg als ik moe ben. Als ik zelf moe ben (ben ik vaker en sneller dan me lief is), is dat voor de goede verstaander wel aan me te zien. Ik word stiller, trek me terug, praat langzamer, moeizamer, maar er is volgens mij niets aan me te zien.

Dat maakt het voor minder goede verstaanders (de meesten) moeilijk te begrijpen als bij mij bijvoorbeeld om 14.00 uur het licht uitgaat.

Stoplicht

We hadden het er met vriendinnen nog over. Wat zou het handig zijn als je een soort van stoplicht zou hebben. Voor iedereen, óók voor mijzelf, zichtbaar.
Groen: het gaat goed. Oranje: oppassen geblazen, gas terugnemen. Rood: tijdelijk buiten werking.

Oranje

Ik mis zelf vaak het oranje stoplicht. Het ene moment gaat het goed en het volgende moment stopt mijn brein ermee en/of zak ik door mijn benen. Ergens had ik het wellicht aan kunnen zien komen, maar te vaak negeer ik deze vage oranje coderingen.

Ga ik door tot het gaatje en dat terwijl ik weet dat als ik eenmaal rood sta, het extra lang duurt voordat ik weer een beetje hersteld ben. Buitenstaanders hebben ook vaak niets in de gaten. Blijven doorpraten en vragen terwijl ik fysiek en geestelijk al ben afgehaakt.

Ik ben niet moeeeee

Het leek ons, de vriendinnen, een mooie uitvinding. Zo’n stoplicht bijvoorbeeld op een voorhoofd,
voor iedereen zichtbaar. Maar dat is wel een beetje raar. Ik zou daar denk ik niet mee gaan lopen, ook al zou ik daar wel veel baat bij hebben.

Dan toch maar weer terug naar de rode oortjes van de peuter? Alhoewel de peuter zelf nog niets in de gaten had, hij draafde gewoon door. Ik herinner me mijn jongste nog wel: ‘nee, ik ben niet moeeee’, terwijl ze overduidelijk bekaf was.

Wie heeft een idee?

Blijft voor mij de vraag: hoe wordt het zowel voor mijzelf als voor buitenstaanders duidelijk in welke fase ik zit... de oranje of de rode. Als jullie nog ideeën hebben, ik hou me aanbevolen en hoor het graag.

Ik moest afgelopen week mijn nieuwe OV chip laten activeren op het Amstel Station in Amsterdam.

Ik was met de auto en had hem voor het station geparkeerd.

Vanaf mijn auto naar het loket was nog geen tweehonderd meter afstand, want het loket van de GVB was al aan de ingang.

Ik stond in de rij en toen ik aan de beurt was moest ik mij legitimeren. Mijn rijbewijs zat in mijn portemonnee, liet deze aan de baliemedewerker zien en stopte deze weer terug in mijn portemonnee en daarna in mijn schoudertas die schuin over mijn schouder hing.

Snel weer naar mijn auto en heb een vriendin afgezet bij haar huis, ben doorgereden, auto geparkeerd, boodschappen naar boven gebracht, etc. Ik wilde de vuilnis buiten zetten en nog even wat boodschappen doen.

Toen ik mijn portemonnee uit mijn tas wilde pakken, was deze weg. Ik begon behoorlijk aan mezelf te twijfelen. Auto ondersteboven gehaald, zelfs onder de auto gekeken, want misschien was mijn portemonnee uit mijn tas gevallen, maar dat had ik moeten horen. Je denkt altijd dit overkomt mij niet! Dus wel!

Wat nu?

Ik moest gelijk in actie komen, alle bankpasjes, ANWB, creditcard, ziektekostenpasje en Airmiles laten blokkeren en aangifte doen bij de politie omdat mijn rijbewijs er ook in zat. Wat een gedoe! Wat moet je doen als je portemonnee met inhoud is gestolen want snelle actie is nodig.

Bij alle instanties sta je trouwens in de wacht en moet je van alles intoetsen voordat je uberhaupt iemand aan de lijn krijgt. Ik heb de politie gebeld en voor de volgende ochtend een afspraak gemaakt om aangifte te doen.

Aan de telefoon heb ik alles aan de politie uitgelegd en die verzekerde mij dat ik hoogstwaarschijnlijk op het Amstel Station gerold ben. Het schijnt daar heel vaak te gebeuren. Maar ik had hier helemaal niets van gemerkt.

Ik heb mijn les wel geleerd en in mijn volgende portemonnee zal ik niet meer alle pasjes opbergen en gespreid in mijn tas meenemen.

Hier zijn wat tips voor wat er moet gebeuren bij diefstal van je portemonnee:

• Rijbewijs, betaalpas, creditcard. Je zult ze vaak bij je hebben als je de deur uitgaat. Maar je loopt wel een risico: even niet opletten in de drukte en er is een kans dat je spullen weg zijn. Jaarlijks zijn veertien op de duizend Nederlanders slachtoffer van zakkenrollers. De meeste gevallen komen voor in de regio’s Amsterdam en Rotterdam, de minste in Limburg-Noord en Friesland.
   
• Door meteen actie te ondernemen, kun je de schade flink beperken. Blokkeer zo snel mogelijk alle pasjes die waarde vertegenwoordigen zodat de dief niet ook nog eens op jouw kosten gaat winkelen. Begin met de pasjes waarmee je het grootste risico loopt.
   

Creditcard

Het blokkeren van je creditcard heeft topprioriteit. Als je met je creditcard betaalt, hoef je meestal geen pincode in te toetsen. Omdat een handtekening volstaat, kan de dief – na een beetje oefenen – gaan shoppen met je creditcard totdat deze is geblokkeerd.

Gaat de dief winkelen op internet, dan is een handtekening niet eens nodig. Zolang de diefstal van je creditcard niet is gemeld bij de bank of creditcardmaatschappij heb je een eigen risico bij misbruik.

Bij sommige maatschappijen ben je zelfs volledig aansprakelijk tot je de vermissing hebt gemeld. Houd er rekening mee dat sommige klantenkaarten, bijvoorbeeld die van De Bijenkorf, net zo werken als creditcards:
je betaalt ermee en het bedrag wordt later van je rekening afgeschreven.

Tip: Zet de telefoonnummers in het geheugen van je mobiele telefoon.

Bankpassen

Een zakkenroller kan niets met een pinpas beginnen zolang hij geen pincode heeft. Daarom de bekende tips: bewaar nooit je pincode in je portemonnee en laat bij het pinnen niemand over je schouder meekijken. Geld dat op een chippas staat, is in feite contant geld.

Word je pas gestolen dan ben je het tegoed kwijt. Blokkeer wel alle passen bij de banken en vraag direct nieuwe aan. De meeste banken zijn zeven dagen per week en vierentwintig uur per dag bereikbaar.

OV-chipkaart

Als het om een anonieme OV-chipkaart gaat, ben je het saldo op de kaart kwijt; dat is vergelijkbaar met een strippenkaart of contant geld. Met een persoonlijke OV-chipkaart kan de dief op jouw kosten door Nederland gaan reizen. Blokkeer deze kaart bij diefstal daarom zo snel mogelijk.

Dat kan telefonisch via T 0900-0980 en dan wordt deze de volgende dag geblokkeerd. Als de dief direct na de diefstal gaat reizen, kost je dat in het ergste geval € 72,80 (de hoogste prijs voor een dagretour binnen Nederland).

Paspoort en/of identiteitskaart

Van diefstal of verlies van je paspoort en/of identiteitskaart moet je altijd aangifte doen. Dit kan bij elk politiebureau. Je hebt de gegevens van je oude identiteitskaart of paspoort nodig.

Het kán zijn dat je eerst een bewijs van vermissing bij de gemeente moet halen, voordat je aangifte kunt doen. Dit verschilt per gemeente. Met het proces-verbaal kun je bij de gemeente een nieuwe identiteitskaart of nieuw paspoort aanvragen.

Vanwege de verificatie van de persoonsgegevens duurt deze aanvraag langer dan gebruikelijk. Ook zal de gemeente extra kosten in rekening brengen.

Zodra de gemeente het paspoort of identiteitsbewijs als verloren registreert, is het niet meer geldig.
Mocht iemand je tas of portemonnee vinden met identiteitskaart of paspoort er nog in dan heb je daar niets meer aan. De vermissing is niet terug te draaien en je moet de kaart of het paspoort inleveren bij de gemeente.

Ben je in het buitenland beroofd van je identiteitskaart of paspoort dan moet je twee keer aangifte doen.
Eerst bij de plaatselijke politie; daar krijg je een aangiftebewijs. Met dit bewijs en terug in Nederland ga je naar de politie. Bij de Nederlandse ambassade en het consulaat kun je een nooddocument halen om thuis te komen.

Rijbewijs

Ook na diefstal van je rijbewijs moet je aangifte doen op het politiebureau. Hiervoor heb je het nummer van het rijbewijs nodig. Dat kun je opvragen bij de gemeente. Met het proces-verbaal en een legitimatiebewijs kan bij de gemeente een nieuw rijbewijs aangevraagd worden. Je betaalt wel extra administratiekosten.

Wie het oude rijbewijs na zijn zestigste heeft aangevraagd, krijgt geen nieuw, maar een vervangend rijbewijs. Dit rijbewijs is niet tien jaar geldig, maar heeft dezelfde geldigheidsduur als het gestolen rijbewijs.

Denk eraan dat het strafbaar is om auto te rijden zonder rijbewijs. Ook nu geldt: bij verlies van het rijbewijs in het buitenland eerst aangifte doen bij de plaatselijke politie en daarna, met het buitenlandse aangiftebewijs in Nederland.

Kenteken

Aangifte van diefstal van het kentekenbewijs van je auto of een ander voertuig kun je alleen bij het politiebureau doen. Een nieuw kentekenbewijs vraag je vervolgens aan bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer (RDW). Die stuurt het vervangende kentekenbewijs naar de geregistreerde eigenaar.

Je krijgt altijd een complete set, ook als je maar een deel van het kentekenbewijs bent kwijtgeraakt.
Het aanvragen kan op internet (rdw.nl) en via een formulier dat je kunt aanvragen bij het RDW of afhalen bij een RDW-keuringsstation. Sinds enige maanden kan dit niet meer via het postkantoor.

Overige pasjes

Spaarpasjes, zoals Airmiles, vertegenwoordigen een financiële waarde. Bij verlies of diefstal van het pasje kun je de kaart laten blokkeren en een nieuwe aanvragen. Het spaarsaldo zal daarna worden overgeheveld.

Bij de meeste andere pasjes, zoals de bibliotheekpas, museumjaarkaart en lidmaatschapspasjes zal de schade in de regel beperkt blijven. Zelf heb je er geen nadeel van als een ander met je kaart gratis naar het museum gaat, voorzover een zakkenroller dit zou willen.

Bij de bibliotheek loop je wel het risico dat iemand boeken leent op jouw naam en deze niet terugbrengt.
Je draait dan voor de kosten op. Blokkeer deze pasjes direct. Meestal kun je tegen een vergoeding van de administratiekosten een nieuw pasje krijgen.

Ziektekosten

Deze hoef hoef je niet te blokkeren, maar kun je wel opnieuw aanvragen bij je ziektekostenverzekeraar. Als je deze nodig hebt voor een bezoek aan een zorgaanbieder neem dan je polis mee,

Aangifte

Het is verstandig om altijd aangifte van diefstal te doen bij de politie. Dat is de eerste stap als je wilt dat de politie achter de dader aangaat. Bovendien krijgt de politie, als iedereen aangifte doet, een beter beeld van de criminaliteit op een bepaalde plek.

Van diefstal van een portemonnee kun je in een aantal gevallen via internet of telefonisch aangifte doen. Kijk op www.politie.nl/aangifte. Dit is niet in iedere politieregio mogelijk. Aangifte op internet kan alleen als er helemaal niets van de dader bekend is, er geen sporen zijn en er geen sprake is van geweld.

Als je portemonnee op straat of in de tram gerold is, kan aangifte op internet de eenvoudigste manier zijn. Er is een belangrijke uitzondering: bij diefstal of verlies van paspoort, rijbewijs, identiteitskaart, kentekenbewijs en OV-studentenkaart, kun je geen aangifte op internet doen.

Je moet je dan namelijk identificeren en dat kan alleen op het politiebureau. Voor aangifte op het bureau kun je een afspraak maken op T 0900-8844.

Verzekering

In sommige gevallen kunnen de kosten verhaald worden op de verzekering. Bewaar alle bonnen van de gemaakte kosten en de aankoopbon van je portemonnee, als je deze nog hebt. Vul een schadeformulier in en stuur deze samen met een kopie van de bonnen en aangifte naar je verzekeringsmaatschappij. 

Een gewaarschuwd mens telt voor twee! Mij zal dit zeker geen tweede keer gebeuren!

Er kan in het leven veel gaan hangen.

Uit eigen ervaring kan ik het dan hebben over buik en borsten.

De zogenaamde kipfiletjes bij de armen zouden ook onder dit kopje kunnen passen.

Evenals mijn kin en wangen.

Maar hier wil ik het niet over hebben. Toch een beetje gênant. Ik wil het wel hebben over de verschillende hanggroeperingen.

Hangmoeders

Toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten, behoorde ik tot het groepje hangmoeders. Kinderen naar school, de moeders hadden nog een kwartiertje voordat ze naar hun werk gingen en de
‘schaduw schooldirectie’ c.q. de ‘schaduw regering’ begon haar werkoverleg.

Voorbijgaande ouders keken ons ofwel geïrriteerd ofwel geïntrigeerd aan en vervolgden hun weg. De echte schooldirectrice kreeg klachten van leraren en verbande ons naar een rustiger hoekje. Helaas is deze groep hangmoeders opgehouden te bestaan.

Onze kinderen en uiteraard de schoolleiding van de middelbare school zijn er niet van gediend dat wij ons overleg voort zouden zetten op het plein van de school. Jammer, ik mis deze ‘vergaderingen’ nog wel.
Andere moeders zetten ons werk voort.

Hangjongeren

Wij hebben achter ons huis een pleintje. Toen mijn kinderen nog klein waren vond ik middelbare scholieren van een andere planeet. Verontwaardigd was ik als ze 's avonds onze slaap verstoorden door luidruchtige pubervergaderingen te houden, vlak onder mijn slaapkamerraam.

Schande sprak ik van de ouders van die jongelui, dat die kinderen zo laat nog op straat liepen Dat was toch een groot gebrek in de opvoeding. Dat zou ons nooit overkomen. Dat ik vroeger ook zo’n hangjongere was, ben ik helemaal vergeten.

Met terugwerkend schaamtegevoel weet ik nog dat mijn vier motorcrossende buurjongens en hun motorcrossende vrienden voor behoorlijk wat overlast zorgden. Ik vond het alleen maar leuk, stoere jongens waren het.

Nu zijn mijn eigen kinderen middelbare scholieren geworden en moet ik bekennen dat ze, heel soms, ook tot de hangjongeren gerekend kunnen worden. Ben benieuwd wat de buren hiervan denken.

Hangouderen

Bij ons in het dorp zijn er ook hangouderen. Ze zijn makkelijk te herkennen: grijs haar, donkerblauwe of grijze jas, donkerblauwe of bordeauxrode scootmobiel.

Op het pleintje voor de supermarkt verzamelen ze zich. Op hun beurt vormen ook zij het ‘schaduw-kabinet’ of de ‘schaduw B&W’.

Toen ik net mijn scootmobiel had (toen nog een donkerblauwe) ging ik wel eens even buurten. Maar waar zij het over kleinkinderen hadden, zat ik als het ware nog in de luiers. Er was dus niet echt een klik, alleen de scootmobiel verbond mij met deze hangouderen.

Hang leeftijdsgenoten met een handicap

Dit is een mond vol, maar ik weet even geen andere beschrijving. Ik behoor nu tot deze hanggroep. Deze is veel leuker. We hebben namelijk een paar belangrijke dingen met elkaar gemeen. We zijn tussen de 45 en 55 jaar oud. We hebben allemaal wat: een scootmobiel of een handbike.

We hebben ofwel MS of hebben beperkingen als gevolg van een andere aandoening. We komen elkaar tegen bij het boodschappen doen en/of hond uitlaten. We kunnen allemaal niet meer werken. Hebben ten gevolge hiervan veel tijd, maar helaas ook heel weinig energie.

Omdat al onze leeftijdsgenoten nog werken c.q. een gezond lijf hebben, vinden wij bij elkaar het begrip dat we bij leeftijdsgenoten vaak moeten ontberen. Als we gezond waren geweest hadden we elkaar waarschijnlijk nooit leren kennen, dan waren we gewoon aan het werk geweest.

En zo zie je maar weer... elk nadeel heb zijn voordeel.

Daar zitten we niet mee, letterlijk en figuurlijk

Kortom: we hebben dus een klik en als we elkaar tegenkomen, is er altijd tijd voor een praatje (1). En we komen elkaar dus regelmatig tegen, soms met z’n drietjes. Dat kan zijn op de hoek van de straat, waarmee we het verkeer hinderen of bij de ingang van de supermarkt, waarmee we het winkelende publiek hinderen.

En aangezien het ‘gewone volk’ ofwel op de fiets zit of in de auto zit of gewoon loopt, vallen wij natuurlijk,
al zittend op onze vervoersmiddelen, behoorlijk op. Net zoals alle andere hanggroepen hebben wij ook bekijks en zijn we onderwerp van gesprek.

Daar zitten we niet mee. Letterlijk en figuurlijk.

Ik durf het hier haast niet te vertellen, maar ik snap gewoon geen enkele gebruiksaanwijzing.

Ik koop expres de eenvoudigste apparaten en in dit geval is dat een keukenmachine, maar in de winkel merken ze al snel dat ik er niets van snap en ik krijg dan ook steevast te horen: 'Nee mevrouw, echt, met deze keukenmachine kan zelfs een kind omgaan'.

Ok, doe deze dan maar en ik vertrouw op mezelf dat ik er wel uit ga komen, dat ik deze keer wel eens de gebruiksaanwijzing snap. Thuis wil ik hem meteen uitproberen en ga een lekkere smoothie maken.

Helaas, ook deze keer kom ik er niet uit. Ik ben genoodzaakt een vriendin te bellen om haar te vragen mij te komen helpen. Ze is een echte whizzkid, waarschijnlijk zonder dat ze het zelf weet en ze kan jaloersmakend met apparaten omgaan.

Gelukkig woont ze dichtbij, was meteen beschikbaar en binnen 10 minuten stond ze bij me in de keuken.
'Is het weer zover'? was haar eerste reactie. Ze maakt me nooit belachelijk en is altijd aardig.

Zij leest de gebruiksaanwijzing een keer door en gaat meteen aan de slag. Ze zegt: 'zo gaat het, weet je nog'? Nee dus, ik wist het niet en dacht: 'zo kan het niet zijn, als ik dat doe mol ik de machine'.

Hoe gênant kan het zijn? Gelukkig is het een hele goede vriendin die mij al kent vanaf m'n jeugd, dus ook weet hoe a-technisch ik ben. Samen drinken we onze heerlijke smoothie en lachen nog even na om mijn zoveelste paniekaanval. 

Eten met muziek

Deze whizzkid nodigde me vorige week uit te komen eten, want koken kan ze ook nog. Afgezien van dat het een heerlijke maaltijd was, bedacht ik me tijdens het eten dat ze jaren geleden de eerste was met een iPad.

Ze deed er alles mee, ongelooflijk. Nu lag de iPad naast haar bord en ik dacht: als ze me nu gaat vertellen dat ze met dat ding kookt, word ik gek.

Maar nee, ze vroeg ineens met een soort van opwinding in haar stem: 'wat voor muziek zou je leuk vinden? Noem eens iets dat je lang niet gehoord hebt'? Ik weet niet waarom, maar ik zei ineens: 'April Love
van Pat Boone'.

'Nou, let op', zei ze en tipte op haar iPad en daar was ie: April Love. 'Spotify, zei ze stralend, ik heb het gedownload en je hebt geen idee wat voor muziek je daarmee kunt krijgen'.

Bizar wat de muziek met me deed. Het deuntje voerde me terug naar de dag waarop mijn vader met evenveel opwinding thuiskwam met de eerste pick-up. 'En wat kunnen we hier nu mee', vroeg ik praktisch als altijd.

Zijn antwoord was: zodra we een plaatje kopen en we leggen die op de pick-up, dan komt er muziek uit deze doos. En het eerste plaatje wat hij kocht was.... April Love van Pat Boone.

Ons leven is veel rijker geworden. Al was het alleen al qua techniek. Soms denk je wel eens: wat gaat er nog meer komen? Als het aan m'n vriendin ligt, ga ik het allemaal meemaken. Zij leest en begrijpt de gebruiksaanwijzingen voor mij en vertelt me ook nog wat de voor/nadelen zijn. Heerlijk zo'n vriendin.

Tweedeling

Bij ons in de wijk is sprake van een ware tweedeling. Ik heb het dan niet over allochtoon versus autochtoon of hoogopgeleid versus laagopgeleid. Ik heb het over de leeftijd van de kinderen.

De ene helft van de kinderen is 14+ en de andere helft is jonger dan zes. Omdat de 1e groep zich vooral verstopt op zijn of haar kamer en omdat de 2e helft vaak op staat te zien is, vallen vooral de 6-minners op.

Binnen die zes-minners vallen dan weer de meisjes-meisjes op. Te herkennen aan roze jasjes, roze fietsen,
roze schoenen en roze elastiekjes. Nu heb ik zelf ook wel iets met de kleur roze, maar ik ben en was alles behalve een meisje-meisje. Stoere jongens trokken me meer.

Meisjes-meisjes

De relatief grote groep roze meisjes-meisjes in de wijk hebben nog meer overeenkomsten. Ze zijn allen welbespraakt, nieuwsgierig en niet verlegen aangelegd. Ik ben de enige in de wijk met een scootmobiel en dan werpt natuurlijk vragen op. Ik geniet daarvan.

Mijn jongste (ooit ook een meisje-meisje, nu een stoere voetbalster van 15 jaar) kwam gisteren thuis met het volgende verhaal.
Ze werd ‘ondervraagd’ door een paar van die roze meisjes. In de ogen van een meisje van 6 is een meisje van 15 natuurlijk al heel oud.

Ik zal proberen hun gesprek waarheidsgetrouw weer te geven (rm = roze meisje, j = jongste).

rm: Hoe oud ben je?
j: 15 (rm was even stil).
rm: In welke groep zit je?
j: Ik zit niet meer op de basisschool maar ik zit in de 3e klas van de middelbare school.
rm: ??
j: Na groep 8 komt er een andere school en daar zit ik op.

De rm's, vol bewondering, waren even stil, de kinderen uit groep 5 zijn immers al zo groot, dat er daarna nog een school kwam, ging hun voorstellingsvermogen te boven.

rm: Hoe oud is jouw broer?
j: 16.
rm: Hoe oud is jouw vader?
j:: 56.
rm: Hoe oud is jouw moeder?
j: 51.
De roze meisjes waren weer even stil.
rm: Is jouw moeder al zó oud, rijdt ze daarom in een karretje?

Speeltoestel

Nu is dat karretje niet alleen voor mij handig. Buurmeisjes (ook 6-minners) mogen er af en toe wel eens opzitten. Ik haal het sleuteltje er dan natuurlijk wel uit. Buurjongetje sluit dan aan in de rij en vraagt bedeest of hij ook even mag. Dag mag.

Buurmeisje 1 (5 jaar) kwam gisteren weer naar me toe en vroeg hoe de scoot harder of zachter kon gaan.
Ik vroeg haar welk dier sneller is: een schilpad of een haas. Dat was natuurlijk een domme vraag, de haas natuurlijk.

Gelukkig is een scootmobiel wat dit betreft eigenlijk ook geschikt voor gebruik door kleuters:
het schildpadknopje als je langzamer wil gaan of het haasknopje als je sneller wil gaan (en dit is geen grap).

Ze mochten natuurlijk even allebei op de knopjes drukken en tevreden gingen ze verder op de glijbaan.
Op deze manier hebben we er op ons pleintje gewoon een speeltoestel bij.

Kom je me iedere dag halen?

Toen ik onlangs met de jongste naar school ging voor een gesprek met de decaan (over vakkenpakket en dergelijke) ging zij natuurlijk op haar fiets en ik op mijn scootmobiel.

Iedereen in de Ronde Venen kent de brug wel waarover menig scholier 2x per dag heen moet, een behoorlijke steile helling. Wat is er dan leuker dan een moeder hebben aan wiens scootmobiel je je dan vast kunt houden?

Of ik haar niet iedere dag op kon komen halen, vroeg ze. Dacht het niet. Alhoewel ik hier dan weer van geniet. Nog niet zo heel lang geleden fietste ze ver vooruit. Ik bedoel, welke puber wil er nu gezien worden met een moeder die op een scootmobiel zit. Nu doet ze er haar voordeel mee.

Mini-scoot

Ik heb ook een klein karretje. Een zogenaamd opvouwbare scootmobiel. Dit ding is in vier delen uit elkaar te halen en die passen vervolgens in de kofferbak. Die zit dan natuurlijk helemaal vol, maar toch handig dat het kan.

Het nadeel van deze kleinere, opvouwbare scoot is dat hij maximaal 6 km per uur gaat, wandelsnelheid dus.
En daar voel ik me dan weer te jong voor.

Als opa en oma naar een feestje

De jongste en haar BFF wilden ook heel graag een keer op mijn mini-scoot rijden. Helemaal toen ze hoorden dat je daar geen rijbewijs voor hoeft te hebben. Ze mochten om de beurt een rondje op het pleintje rijden.
Gierend van de lach reden ze weg.

Na een eerste proefrondje gingen ze op de mini-scoot naar een feestje bij ons in de wijk. Ze hebben een oma- en een opamasker gekocht. De mini-scoot wordt versierd met ballonnen.

Met ons drietjes gingen we op pad. De jongste en BFF met hun masker op, om de beurt op mini-scoot, wat een lol kun je hebben met zo’n ding.

Handig hè, een moeder met MS

Bij de betreffende straat aangekomen, leende BFF mijn stok, de jongste op de scoot, giechelend zoals alleen pubermeisjes kunnen giechelen. Samen maakten ze zo een indrukwerkende entree.

‘Handig hé, een moeder met MS,’ riep ik naar ze. ‘Ja, ontzettend cool’, was het antwoord. En wederom heeft elk nadeel z’n voordeel. Zo’n karretje, dat hebben al die andere ouders niet.

De jongens en meiden wilden ook allemaal wel een rondje rijden. Dat hebben we maar niet gedaan. Dat karretje heb ik daarna zelf maar naar huis gereden, wel zo veilig, de mini-scoot staat weer veilig in de schuur.

Als je een Bed & Breakfast runt, ben je eigenlijk 24/7 aan het werk op soms de meest vroege en late tijden.

Gasten die een vroege vlucht hebben en om 6 uur ontbijten en daarna uitchecken.

Of juist gasten die met een late vlucht aankomen en om 23.00 uur voor de deur staan.

Het komt regelmatig voor. Het zijn onregelmatige werktijden in ons bedrijf en daarom des te belangrijker om zelf ook af en toe een moment van ontspanning in te bouwen.

We gaan daarom regelmatig zelf een weekendje weg. Twee van onze kinderen vinden het een leuke uitdaging om dan de Bed & Breakfast te runnen. Heel fijn voor ons, want op deze manier hoeven we de ‘tent’ niet te sluiten voor dat weekend.

Terug van een korte vakantie

Enfin, we kwamen terug van een heerlijk relaxed weekend in Duitsland in onze eigen B&B. Onze zoon stond ons al op te wachten en mijn man bracht onze koffer alvast naar boven, 3 trappen op en zette hem daar op de gang.

Alle kamers waren geboekt en het was een gezellige drukte van komen en gaan van gasten. Een van de kamers was geboekt als bruidssuite en deze gasten waren al uitgecheckt om na hun bruiloft en bruidsnacht direct te beginnen met de huwelijksreis.

Zij namen niet al hun koffers mee en de koffers die achterbleven zouden opgehaald worden door familieleden uit de buurt. En zo geschiedde.

Waar is de koffer?

Wat wij op dat moment niet doorhadden, was dat deze familieleden erg enthousiast waren in het inladen van de koffers en voor het gemak ook onze koffer die boven aan de trap stond meenamen. Wisten zij veel! Koffers zijn koffers nietwaar.

Inmiddels was ik een aantal keer de trappen op en neer en kamers ingelopen op zoek naar onze koffer.
Maar geen koffer natuurlijk. Uiteindelijk viel het kwartje. Onze koffer was meegenomen door de familieleden van het bruidspaar.

Helaas hadden we geen idee wie dat waren. We wisten alleen de naam van het bruidspaar. Na het leggen van een aantal links (getrouwd in Leiderdorp met die en die achternaam) zijn we gaan rondbellen en uiteindelijk kwamen we uit bij onze koffer.

Een uurtje later hadden we onze koffer weer terug en konden we gaan slapen. Het motto van die dag:
Houd altijd je bagage in de gaten, zelfs in je eigen huis haha!

Ik ben geen voetbalfan, dat is een jeugdtrauma.

Zondagavond stond in het teken van Studio Sport met toen al de fossiel Mart Smeets.

Drie kwartier voetbal, 5 minuten basketball, 5 minuten schaatsen of wielrennen en vijf minuten voor alle overige sporten. Mijn vader vond alles leuk, mijn moeder, broer en ikzelf alleen het schaatsen en de overige 5 minuten.

Zelfs nu de jongste alweer jaren op voetbal zit, vind ik voetbal gewoon niet leuk. Over het paard getilde,
teveel verdienende en over de top getatoeëerde kleuters die achter een bal aanrennen. Dûh.

Johan Cruijff

Ik was dan ook niet echt onder de indruk van het overlijden van Johan Cruijff. Het is natuurlijk altijd triest als iemand op te jonge leeftijd overlijd. En zelfs ik moet toegeven dat hij echt onwijs goed kon voetballen.

Maar al die aandacht vond ik een beetje overbodig. Met zijn overlijden kwamen al zijn onnavolgbare spreuken ook weer in beeld. De bekendste is denk ik wel ‘elk nadeel heb zijn voordeel’.

Elk nadeel heb zijn voordeel

Ik probeer die spreuk ook toe te passen op mijn leven. Ik kan niet meer autorijden, hoef ik ook niet meer te tanken, ik kan niet meer werken, heb ik ook geen last van lastige bazen, ik kan niet meer hardlopen, hoef ik ook niet ‘omdat het moet’ in weer en wind mezelf af te beulen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat er niet aankomt, hoeft er niet af

Omdat ik de laatste jaren in meerdere mate geconfronteerd word met de voor MS zo kenmerkende cognitieklachten besloot ik hulp te zoeken. Neuropsychologen zijn er gespecialiseerd in. Ik heb allerlei tests gedaan en uit dit tests bleek dat mijn geheugen nog in tact is.

De reden dat ik steeds vaker dingen vergeet, geen twee dingen tegelijkertijd kan doen, komt door een gebrek aan aandacht. Dat gebrek aan aandacht is een direct gevolgd van wat men noemt: mentale moeheid. Ik zei wel eens: ‘ik word moe van denken’.

Als ik teveel moet denken (c.q. plannen, onthouden, overzicht hebben) word ik moe. Na een tijdje komt de informatie gewoon niet meer binnen. Alsof mensen Chinees tegen me praten. Ik zie en hoor dat ze wat zeggen, maar wat ze zeggen, gaat langs me heen.

Ik vergelijk dat met de Slankie reclame. Wat er niet aankomt, hoeft er niet af. Dat wat niet binnenkomt, kun je niet onthouden.

Functionele MRI; opdrachten doen terwijl je in een MRI ligt

Wat ik niet wist en nu geleerd heb, is dat ‘moe worden van denken’ ook letterlijk moe worden van denken is. Het zit dus niet geestelijk tussen mijn oren, maar fysiek.

Neuropsychologen hebben tests gedaan waarbij MS-patienten vergeleken werden met gezonde mensen. In een MRI moesten ze eenvoudige opdrachten uitvoeren.

Wie wel eens in een MRI heeft gelegen, weet dat je daarin niet veel anders kunt doen dan stilliggen, dat klopt. Op een knopje drukken en naar beelden kijken, kan wel in een MRI.

Alle deelnemers ondergingen aldus een functionele MRI (oftewel fMRI). Terwijl ze in de MRI lagen, kregen de deelnemers plaatjes te zien; bijvoorbeeld druk op de knop als je een vierkant ziet etc. De opdrachten werden steeds een stukje moeilijker.

Het brein van MS-ers werkt harder: mentale moeheid

Uit de tests kwamen twee dingen naar voren:

• Bij MS-patiënten waren meer hersengebieden actief dan bij de gezonde mensen. Het brein van de MS-patiënten was kortom harder aan het werk dan bij de gezonde mensen. Ook hadden de MS-ers meer tijd nodig.
• Naarmate de opdrachten moeilijker werden, slopen er bij de MS-ers meer fouten in, terwijl de gezonde deelnemers geen fouten maakten.

Dit klopt precies met hoe ik het ervaar. Ik ervaar die mentale vermoeidheid, heb meer tijd nodig en ga na verloop van tijd ook meer fouten maken. Zoals ik moe word van teveel lichamelijke inspanning, word ik ook moe van denken.

Zuurstof en glucose

Moraal van het verhaal. Mentale moeheid is een begrip dat precies de spijker op de kop slaat. Mijn brein moet gewoon harder werken voor hetzelfde resultaat.

De neuropsychologe vertelde me dat, omdat meer hersengebieden actief zijn, het brein van een MS-patiënt meer zuurstof gebruikt. Hier is glucose voor nodig, het brein van een MS-patiënt verbruikt dus meer glucose.

Afvallen door sudoka’s

En nu ben ik dus weer terug bij onze Johan. Ik houd niet van sudoka’s, kruiswoordpuzzels en dergelijke. Nu het fysieke sporten niet meer gaat, blijven de kilo’s lekker zitten. Ik heb daarom een theorietjes bedacht (dat is hard werken).

Stel nu dat ik door wel denksportoefeningen te gaan doen mijn brein dus letterlijk aan het werk zet. Mijn brein moet als het ware overuren maken, heeft extra veel zuurstof nodig en zal aldus meer glucose verbruiken. En dat laatste is weer goed voor de slanke lijn.

Met andere woorden: elk nadeel heb z'n voordeel.

Ai… Wat is dit precies?

Ik word ontzettend geraakt, boos, verward en voel me machteloos.

Wat kan ik hiervan leren?

Van het me zo rot voelen, dat ik niet weet waar ik heen moet of wat ik moet doen. Ik ben naarstig op zoek naar het van me afpraten, schrijven (ik blog, dankbaar!) en tekenen. En ja... ik heb ook een zak chips leeggegeten.
Dat dan weer wel.

Ik ben een emo-eter bij tijd en wijle. Ik gun het mezelf ook wel. Soms dan. Als een mankementje dat bij me hoort. Daarom zitten m’n broeken dan weer strakker en ben ik eigenlijk een paar kilo te zwaar.

Gaat het goed met me dan hoor je me niet. Maar als het een beetje tegenzit of ik werk zelf de boel weer tegen, dan lukt het me ook niet altijd om maar lekker te tekenen en weer in m’n goeie hum te komen.

Huilen doe ik dan ook veel en troost zoeken in de natuur, de vogels, toch tekenen en oke die zak chips.
Maar hee, zo lang het 1 zak chips is (en dan was het ook nog zo’n kleintje, niet een voordeelverpakking). Prima!

Je bent ook nog steeds mens. Ik ook. En ik weet het niet altijd wat ik met m’n gevoelens aan moet. Waarom ik reageer op iets zoals ik reageer.

Ik vind het wel interessant. Beroepsmatig helemaal natuurlijk. Dus ga ik zeker op onderzoek uit en probeer het via het tekenen of mediteren of praten met een coach of iemand wiens mening ik erg op prijs stel uit te vogelen. En ja dan kom je tot inzichten.

Ah!

Mijn werk bestaat uit het zorgen voor het opdoen van inzichten voor mijn cliënten. Huh? Ja, mensen komen zelf tot inzichten bij mij door een combinatie van praten, tekenen en schrijven bijvoorbeeld.

En die inzichten zijn waardevol. Heel waardevol! Ik schrijf ze voor mezelf vaak op. Om het niet te vergeten.
De situatie, de gevoelens en uiteindelijk het inzicht. Het aha-moment.

Vervolgens kan er weer iets in mijn glazen weckpot met briefjes waar ik op schrijf waar ik dankbaar voor ben.
Ik ben er vorig jaar voor het eerst mee begonnen, de Gratitude Jar, dankbaarheidspot. 

Op 31 december is het jaar voorbij en lees je alle briefjes nog eens opnieuw. Heerlijk, verfrissend, verhelderend en zo leuk om terug te lezen. Het hele jaar in vogelvlucht en dan juist de positiviteit, de lieve briefjes, maken het zo speciaal.

Dan denk je toch: ik doe het best goed eigenlijk. Ik heb een heleboel om dankbaar voor te zijn. En ik ben er ook dankbaar voor.

Het woord dankbaar is wel een dingetje bij mij. Ergens heeft het een negatieve lading. Ik heb er een idee bij dat ik iemand dankbaar moet zijn en met sommige dingen rijmt dat niet met hoe ik het zie.

Sommige dingen zijn zo vanzelfsprekend dat ik ook niet verwacht dat een ander mij daar dankbaar voor is.
Het is wel een ‘verlicht’ woord, dat dankbaar. Past helemaal in deze tijd.

Ik ben er iets te nuchter voor en te aards. Ik draag te vaak rode sokken denk ik. Daarnaast ben ik een Stier van sterrenbeeld  (Aarde-teken) en mijn ascendant is Steenbok (ook Aarde-teken).

Ik zou dus te nuchter ‘moeten’ zijn voor het werk wat ik doe, medium zijn, intuïtief creatief coach. Ik vertrouw erop dat die combinatie mij mijn werk op de allerbeste manier laat doen.

Maar verlicht zijn, is wat we tegenwoordig nastreven met die flow enzo. Tja… ik ben nog steeds hier op Aarde, met beide voeten in rode sokken en vind een heleboel mensen lief of aardig.

Maar soms ben ik gewoon boos. En wil ik even ergens tegenaan schoppen. Of ga ik heel hard fietsen tegen de wind in. Of kras ik een tekenvel vol. Dat lucht op! Echt!

Wat doe jij als je het even niet weet? Ik ben heel benieuwd!

Laat je het me weten? 

Voor als zelfs de Omgekeerde Bucketlist niet meer haalbaar is.

Lenette van Dongen

Ik schreef al eerder over Lenette van Dongen. Vorige week ben ik met de meiden van het MS Fysio groepje naar haar nieuwste show geweest: Tegenwind. Echt een must see, helemaal voor alle 40+ dames.

Ik heb ook al eerder geschreven over de Bucktetlist en de Omgekeerde Bucketlist. De eerste bestaat voor mij vooral uit nog te bezoeken landen. De tweede betreft dingen die ik vroeger nog kon (zoals schaatsen, skiën en hardlopen), nu niet meer kan, maar nog wel een keer wil proberen.

Omgekeerde bucketlist

Welnu, ik heb geprobeerd om nog een keer te schaatsen (totale mislukking), skiën (idem dito), karten  en hardlopen (helaas ook weer idem dito). Staat natuurlijk wel stoer, alles toch nog een keer proberen,
niet opgeven en als het dan niet toch niet lukt: loslaten.

Dat laatste zeggen vooral anderen tegen me die dit alles nog wel kunnen, makkelijk praten dus. Met loslaten heb ik sowieso een probleem, maar daarin ben ik niet de enige.

De wijsheid van het ouder worden

Lenette had het in haar show over de Fuck It list. Ze had het niet over dingen die niet meer mogelijk zijn, loslaten. Ze had het over de wijsheid van het ouder worden. Het je niet meer druk maken over wat anderen van je denken, over dingen doen zoals jij voelt dat goed voor je is.

Fuck It kunnen zeggen tegen al die mensen en dingen die niet meer bij jou passen. Dit zette me aan het denken. Misschien moet ik de dingen die ik vroeger kon, wel weer geprobeerd heb en toch niet lukten, op mijn Fuck It lijstje zetten.

Fuck It List

Op mijn Fuck It lijstje staan nu dus zaken als karten, skiën, schaatsen en hardlopen. Geen getreur, gewoon Fuck It. Voelt een stuk beter. Op mijn Fuck It lijst komen vast nog meer activiteiten, zoals planken bij de fysio, pilatus.

Ik maak ook een Fuck It lijst met daarop lastige mensen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Jan Roos, Geert Wilders, Donald Trump, maar ook aan mensen die vinden dat ik het niet meer kunnen hardlopen maar los moet laten.

Ook een stralend schoon huis komt op deze lijst en het ‘buik inhouden als ik ga zwemmen’. Fuck It, mensen die oordelen, zonder zich ergens echt in te verdiepen. Fuck It, de strijd tegen de kilo’s en grijze haren.

Direct resultaat

Heerlijk, een Fuck It lijst maken is veel leuker dan de Omgekeerde bucketlist en de ouderwetse Bucketlist.
De Fuck It List is makkelijk en geeft een direct resultaat. Ik kan het iedereen aanraden.

Heb jij die gedachte ook zo af en toe?

Nou bij mij komt hij regelmatig op, vooral in een drukke periode.

Afgelopen zaterdagmorgen was het nog de vraag of ik 's middags naar mijn vriend zou doorrijden. We kennen elkaar niet zo heel lang en het is natuurlijk allemaal nog wat spannend.

Omdat hij die week ziek was geweest, hield hij een slag om de arm en zou mij bellen zodra ik terug was van het sporten. 

Drukke werkzaamheden

Ik had een hele drukke week achter de rug. Vorig weekend naar mijn moeder, gezellig winkelen in mijn oude woonplaats en daar blijven slapen. De avonden daarna vanuit mijn werk sporten, wasjes draaien, strijken en mijn tas weer pakken, want mijn zus/collega en ik gingen enkele dagen naar een beurs in Duitsland.

Op een beurs is het warm, dus geen warme blazer. Op welke laarzen kan ik de hele dag lopen? 's Avonds gaan we nátuurlijk uit. Ik denk dat ik die bruine blouse de eerste avond aandoe met bruine laarzen en de tweede avond in het zwart met zwarte laarsjes.

Je begrijpt het. We kwamen met behoorlijke tassen bij de hotelreceptie aangezeuld en dan nog enkele losse tasjes met onze laarzen. Wel een beetje genant. Zien we daar enkele mannen, die ook van de beurs kwamen (herkenbaar aan de badge) met slechts een klein tasje in hun hand! Hoe kan dit?! Hoe doen die mannen dat toch?

Met zere tenen en een tevreden gevoel, vrijdagmiddag nog door naar een netwerkborrel in Amsterdam en daarna viel ik, op mijn bank, diep in slaap en heb ik de tweede helft van de Voice Kids gemist.

Terug naar zaterdagmorgen

Toen ik dus terugreed van de fitness en over één van mijn kuiten wreef, schrok ik wel. Hij voelde aan als prikkeldraad. Snotverdikkie! Dit betekende niet alleen douchen en haren wassen, maar ook nog aan de slag met een scheermes. Maar ja, natuurlijk niet alleen mijn kuiten en oksels, ook nog de wat minder makkelijk te bereiken plaats.

Jeetje wat heb ik hier altijd een hekel aan. Ik zou dan willen dat ik een slangenmens was. Af en toe schiet de kramp in mijn nek en als je het te snel wil doen dan schuren die wondjes nog de hele dag door. 

Oh en mijn hielen! De laatste weken totaal niet aan gedacht. Als ik hier niets aan doe, haal ik zíjn benen open. Van sokken aan in bed, zal hij zeker niet gecharmeerd zijn. En in welke staat verkeren mijn wenkbrauwen en nagels eigenlijk? Zo even goed met daglicht kijken of ik geen lange donkere haren op mijn kin heb. Ik voel trouwens wel een paar stoppels. Stress!

Hoe ga dit redden, ik moet opschieten. Over 2 uur heb ik met een vriendin bij het Amsterdamse bos afgesproken om een lange wandeling te maken en gezellig bij te kletsen in Amstel 1890. Het is de bedoeling dat ik daarna doorrijd naar hem en ik moet ook nog wat spullen pakken. Denk na, verspil geen tijd. Wat ga ik aan trekken en wat neem ik dan mee voor morgen. Heb ik dat leuke setje nou gewassen?

Verlossend telefoontje

Zou een man zich überhaupt bewust zijn, wat wij vrouwen allemaal overhoop halen om er zo verzorgd uit te zien? 'Wat ben je dan aan het doen', vraagt hij als hij me wel eens 's avonds belt omdat hij onverwacht langs wil komen en ik hem vraag vooral langzaam te rijden.

Haha, jíj begrijpt het natuurlijk wel. Ik schiet dan in de hoogste versnelling. Bedden gladtrekken, rondslingerende spullen opruimen of gewoon in de kast mikken, een sprong onder de douche, optutten en iets anders aantrekken. Want natuurlijk loop ik, als ik alleen ben, lekker in een joggingbroek rond. En als hij dan aanbelt, doe ik heel relaxed en nonchalant de deur open in de hoop, dat er geen zweetdruppels op mijn voorhoofd staan.

Maar wat maak ík me druk! Hij loopt nog steeds in dezelfde kleren rond die hij 's morgens heeft aangedaan. Heeft hij dan niet eens gedoucht toen hij naar mij toekwam? Toch wel zijn tanden gepoetst, mag ik hopen! 

Zijn telefoontje doorbreekt mijn spanning... hij voelt zich nog niet goed en duikt de rest van de dag zijn bed in en we kijken morgen wel. Wat een opluchting. Opeens heb ik zeeën van tijd!

Hèhè het is gelukt, mijn eerste column voor FemNa40 is klaar.

Zoals altijd stuur ik deze eerst naar mijn collega Wendy.

Zij leest altijd met een kritische blik mijn schrijfsels en schrijft kromme zinnen recht.

Dit keer hoor ik haar vanachter haar scherm vragen: 'Wat wil je nu eigenlijk zeggen? Waar wil je naartoe met dit verhaal'? Dacht ik een beresterk verhaal geschreven te hebben, krijg je dat.

Beledigd, boos en resoluut dirigeer ik de column richting prullenbak. Wendy zegt niets en laat me in mijn sop gaarkoken. Na een korte adempauze begin ik opnieuw en ja hoor halverwege deze nieuwe poging gaat mijn computer spontaan, uit weg schrijfsel!

'Wat is dit?' hoor ik mijzelf vertwijfeld roepen. Ik ben er even helemaal klaar mee en loop met een kop koffie naar buiten.

Terwijl ik stevig in- en uitadem, vraag ik me af waar ik last van heb. Ben ik dezelfde persoon die een paar dagen geleden op een beurs op de vraag ‘wat vind jij leuk aan jezelf'? spontaan reageerde met ‘Alles!?’

Op dat moment was dat ook zo, ik voelde mij goed, sterk en zelfverzekerd. Is die optimistische persoon dezelfde als dat stuk chagrijn dat hier vandaag beledigd een nieuw stuk zit te schrijven? Ja dus. Hoe kan dat?  Waar is mijn opgewekte ik gebleven?

Ik vond het zó leuk dat ik hiervoor gevraagd werd, maar nu twijfel ik of ik het wel kan. Heb ik wel wat te melden? En als ik dan eindelijk na het nodige uitstellen eindelijk aan de schrijf ga, wordt mijn schrijfsel afgekeurd.

Ik wéét dat Wendy er niet op uit is om mij af te kraken, maar waarom voelt het vandaag dan zo alsof zij dat heel bewust doet om mij te pesten, terwijl ik er alle vorige keren wel tegen kon als zij geen leuke feedback gaf?

Zij leest en bewerkt al jaren mijn stukjes en geeft altijd eerlijke feedback. Daar heb ik nog nooit problemen mee gehad, omdat ik wéét dat zij eerlijk meent wat zij zegt.

De oorzaak zit in mijzelf. Het schrijven van een column voor FemNa40 maakt mij onzeker. De feedback van Wendy bevestigt mijn onzekerheid en twijfel. En daar zit je dan, als uitgever van boeken op het gebied van zelfkennis en ontwikkeling te mokken en te twijfelen aan jezelf.

Ik denk dat ik dringend eens een paar van onze boeken moet herlezen! Als ik weer terug kom op kantoor staat er een dampende kop thee klaar en kijk ik tegen het grijnzende hoofd van mijn collega aan.

'Uitgemokt'? Ik lach en duik achter mijn computer, ik heb een column te schrijven!

‘Ik word oud’, verzuchtte onlangs een vriendin die de vijftig nadert.

‘Ach... troostte ik haar, je weet toch dat vijftig het nieuwe veertig is!'

Dat is overigens ook wel een beetje waar. Vijftigers zien er anders uit dan vroeger. Het is een nieuwe generatie die de kans heeft gekregen het anders te doen dan te doen als vijftigers voor hun tijd.

Zelf vond ik - om die reden - vijftig worden geen probleem. Gewoon maar doorgaan, was mijn devies.
‘Houden zo’, kreeg ik bij die verjaardag te horen.

Onlangs kwam ik bij het opruimen van mijn werkkamer ook een uitgave van het blad Linda tegen. Die ging vooral over de restyling van je uiterlijk. Hoe stralend je tevoorschijn kon komen na een facelift of een deel daarvan.

Hoe een borstvergroting of verkleining je intens tevreden kon maken met zo’n ingreep. Nadelen heeft zo’n ingreep ook. Want hoe mooi een en ander ook is uitgevallen, opeens valt het je op dat er nóg wel een en ander te verhapstukken valt aan je lichaam.

Ik heb een kennis die er een sport van heeft gemaakt nagenoeg van top tot teen een soort Barbie te worden. Daar is ze in geslaagd en wel zodanig dat bijna niemand haar meer herkent. De ingrepen zijn overigens wel in het buitenland gebeurd, in een speciale kliniek met een herstelhotel erbij.

Maar in de Linda die ik toen in mijn handen hield, werden ook de mislukkingen getoond. Vreselijk. Twee wangen die op verschillende hoogte zaten, borsten met lelijke littekens, wenkbrauwen die zo opgetrokken waren dat de bezitster ervan voortdurend hoog verbaasd leek.

Stel je toch eens voor dat je er aanzienlijk lelijker op geworden bent in plaats van mooier. Je spiegelbeeld helemaal niet meer herkent. Esthetische chirurgie, gedaan door een arts wiens het vak het ook werkelijk is,
kan een zegen zijn als er een werkelijke reden is om er gebruik van te maken.

Oogleden die bijvoorbeeld te ver gezakt zijn. Een beetje bijschaven waar het werkelijk nodig is, ook uit gezondheidsredenen, kan een wereld van verschil maken. Maar mooi en waardig oud worden, goed met je lichaam en je geest omgaan, dat heeft ook een bepaalde kwaliteit die heilzaam is.

En wat heeft dat ziek zijn mij nu eigenlijk opgeleverd?

Dat ik jullie kan trakteren op mijn proza of je nu wilt of niet.

Dat ik weet wat ik anders kan gaan doen.

Dat het echt niet heel erg is om hulp te vragen en dat je niet alles maar alleen en zelf hoeft te doen.
Delegeren dus! En dat je soms in een situatie afhankelijk bent van anderen en dat betekent niet dat jij op dat moment faalt.

Eye openers…

Waarom wilde ik even time out van de buitenwereld... omdat ik mezelf weer aan het aanpassen was aan het idee dat anderen van mij hebben. Maar ik weet helemaal niet wat anderen van mij denken of vinden.

Wel mijn ‘eigen crowd’, daar weet ik wel van wat ze denken en vinden. En die doen er toe. Die vind ik belangrijk, die mening telt. En van de rest… tja… ik hoop dat ze positief over mij denken en vinden, maar dat zal niet iedereen doen. Niet?

Maar ik ben toch lief en een schattig krullebolletje? Dus waarom vinden ze mij niet aardig? Ik ben heel lief!
Dat denk ik dan weer gelijk. Mensen vonden mij altijd lief en schattig met m’n blonde krulletjes. Ik heb menige aai over m’n bol gehad.

Ga uit m’n aura mensen! Ik zit ook niet zomaar aan jou! Maar ik draai het eens om. Vind ik iedereen aardig en schattig en lief? NOPE! Bij lange na niet. Dus waarom zou dat in mijn geval wel zijn.

Niet realistisch mevrouw Foppen! Dus stoppen met die gedachte! Niet iedereen vind mij leuk, aardig enz. Als de mensen van wie ik houd en waar ik blij mee ben, ‘mijn liefjes’, mij maar wel aardig en leuk en af en toe ongelooflijk eigenwijs of betweterig vinden! Dan ben ik tevreden.

Wat een overpeinzingen zo’n griepje… Daarom is het Boek (Sleutel tot Zelf Bevrijding van C. Beerlandt) ook mijn bijbel. Want ik had daarbij een verstopte neus, die wordt apart genoemd. Eye opener 2.

En later was dat voorbij, toen zaten m’n holtes nog dicht. En dat heet Sinusitus (wist ik ook niet hoor, maar zo leer je ook nog iets) en dat is ook zo’n leuk verhaal. Heel herkenbaar, heel au.

Zo zijn we ondertussen 4 weken verder, nog steeds moe en zo’n rare echo in m’n hoofd aan 1 kant waar ook de holtes nog zeer doen, neus van binnen zwaar geïrriteerd vanwege te veel neusspray enz. enz. Tja.

Maar ik weet dat ik meer rust mag en kan nemen. Dat ik maar niet aan al die verwachtingen hoef te voldoen omdat het op dit moment gewoon nog even niet gaat. En ik weet dat ik echt vaker moet tekenen.

Ik word er out of my mind gelukkig van! Ik wist het heus wel hoor, maar ondertussen was ik zo bezig met zijn wie ik dacht dat ik moest zijn, dat ik zelf bijna niet meer tekende.

Dat doen we dus niet meer, elke dag een tekeningetje of verder met een project-tekeningetje in ieder geval.
En meer lezen, tijdschriften, boeken. Dagboek schrijven. Bezig zijn met gezonder eten, plantjes planten. Heksendingen. Dat is voor mij de truc.

Wat is voor jou de truc? Waar word jij vrolijk van? Doe dat! Je krijgt dan vanzelf een B(l)oeiend Leven!

estherfoppen.nl

De spontane en goedlachse Karin die het ondernemerschap van haar ouders heeft geërfd en haar man Frank van Rijn wilden een nieuw leven beginnen in Thailand.

In de tijd dat zij alles moesten regelen zoals huis verkopen etc. kwam Karin op het idee om tweedehands kleding van topmerken te gaan verkopen. Dat realiseerde zij in een prachtig houten pandje in 's Graveland en dat werd zo’n succes dat Thailand even op de lange baan ging.

Doordat een klant vroeg of Karin haar meubels wilde verkopen (wat ze eerst niet wilde) maar toch deed en aan Frank vroeg of hij de meubelen licht wilde schilderen, waren de meubels in 1 dag verkocht. Het begin van een mooie, nieuwe en succesvolle carrière.

De boetiek You & Me

De boetiek You & Me is van Karin. Karin is opgeleid als schoonheidsspecialiste en visagist. Heeft jarenlang als inkoopster parfumerie en cosmetica op Schiphol gewerkt. Een drukke commerciële baan waardoor ze de hele wereld rond vloog.

Ze logeerde in de duurste hotels en had een super job. Nu in haar boetiek heeft zij de mooiste merken hangen, zit zij aan een prachtige grote houten tafel met haar klanten heerlijk aan een kopje koffie en babbelt er lustig op los.

Het is een thuiskomen voor vele dames en je bent minimaal wel dik een uur kwijt. Is je man erbij, dan wordt ook hij geparkeerd aan deze tafel. Het is echt de moeite waard om in deze pittoreske winkel een bezoek te brengen en de gezelligheid te ervaren.

En ben je hier uitgewinkeld dan ga je even naar de overkant…

Naar de woonwinkel You & Home

Ook daar participeert Karin in de woonwinkel van haar man Frank, gevestigd in de 's Gravelandse 19e eeuwse Jeneverfabriek Verhoeven, waar zij ook wonen. Maar liefst 800 vierkante meter telt het pand, inclusief de-art-deco directeurswoning waarin twee stijlkamers zijn ingericht.

In een mix van Hollands, Scandinavisch, Aziatisch en Frans antiek, verlichting en accessoires. Stoer en eigentijds als meer etnisch; deze mix is belangrijk, die maakt het spannend en eigentijds aldus Karin.

Frank, die de meubels opknapt en schildert, is van het Hollands antiek en Karin is dol op het Aziatisch en Chinese antiek. De sierlijke vormen en prachtige kleuren en dessins. 

Bij hun in huis is alles te koop, soms komt Karin thuis en is de tafel of de bank weg. Wat ze prachtig vindt want dan kan zij overnieuw stylen. Haar Wedgwood combineert zij met de mooiste Chinese borden, wat een prachtig effect geeft. Mooie lampen en accessoires hangen er te kust en te keur.

‘s-Graveland

's-Graveland is een dorp in de gemeente Wijdemeren in de provincie Noord Holland. Tot 2002 was het de hoofdplaats van de gelijknamige gemeente. Het dorp ligt circa 5 km ten westen van Hilversum en ligt ten oosten van Kortenhoef.

Een deel van het dorp is sinds 1986 een beschermd dorpsgezicht. 's-Graveland en Kortenhoef staan bekend om het zuivere water, waardoor zich hier veel wasserijen vestigden. 's-Graveland ontwikkelde zich snel in de 16de en vooral 17de eeuw.

In 1644 werd de eerste schipper benoemd om een regelmatige veer- en trekschuitendienst op Amsterdam te onderhouden. In 1648 kwam er een school en werd een schoolmeester aangesteld. In 1649 werd de eerste jaarlijkse paardenmarkt gehouden.

‘s-Graveland heeft leuke restaurants en het is een schitterend dorp. De omgeving is aan te raden voor een leuke middag met vriendinnen of uiteraard met je man.

Hoe hun droom begon.

Ieder jaar spaarden Willem en Nienke al hun vakantiegeld en -dagen op om vier weken lang met een terreinwagen en een tentje door de Afrikaanse wildernis te trekken.

Elke keer een ander land en een ander avontuur.

Zoals wel meer mensen doen, fantaseerden zij tijdens hun vakanties hoe het zou zijn om niet meer terug te gaan. Alles achter te laten en lekker in het bos te blijven.

Willem Bakhuys Roozeboom: 'Ik kan me niet meer herinneren waar ik het ooit gelezen heb, maar ik hoop dat het te zijner tijd in mijn grafsteen wordt gebikt: Levend is hij gestorven. Tenminste, als ik het heb waargemaakt.

En daar ligt meteen mijn grootste angst. De angst om er niet genoeg uit te halen. Je leven zou constant dusdanig in balans moeten zijn dat je er op ieder moment, met een tevreden gevoel tussenuit kunt knijpen'.

Weken gaan voorbij. Ze vinden dat zij actie moeten ondernemen, maar er gebeurt niets. Als radertje van de comfortabele Eerste Wereld-machine blijven zij onverstoord elke dag naar hun werk gaan en doen ze ‘s avonds wat ze altijd ‘s avonds doen: wegzakken voor een film, opkrullen met een boek of eten en drinken met vrienden in de stad.

Geheel volgens het standaardritme van de gemiddelde dertiger. Er is geen tijd om jacht te maken op het leven. Herstel, ze maken geen tijd om te jagen.

Het is ergens in de drukke periode voor hun huwelijk. Na een lange dag werken, moeten ze voor de zoveelste keer de lijst met genodigden doornemen. Willem: 'Als zij mogen komen, moeten we hen ook vragen. Als hij niet wordt uitgenodigd, is zij weer beledigd en andersom'.

Ze zijn veel te veel bezig met wat er van ze verwacht wordt, dan dat zij uitkijken naar de mooiste dag van hun leven. De voorpret is volledig verdwenen. Dat is het moment dat zij zichzelf een deadline geven van zes maanden om het doorsnee leven te doorbreken.

Een half jaar de tijd om die lang gekoesterde, Afrikaanse droombaan te vinden of er voor eeuwig over te zwijgen. Het beste zou niet goed genoeg zijn.

Willem: 'Speurend over het internet kom ik bij de conservation company van Dereck en Beverly Joubert:
award winning filmmakers, National Geographic explorers in residence en wildlife conservasionists'.

De Jouberts

De Jouberts maken al meer dan dertig jaar films, schreven vele boeken en maakten (wetenschappelijke) reportages voor National Geographic-magazine. Wat Hugo van Lawick (o.a. The Serengeti Symphony en
The Leopard Son) deed in Tanzania, doen de Jouberts in Botswana.

Levend vanuit hun auto maken zij natuurfilms over olifanten, luipaarden, leeuwen en hyena’s. Hun missie is bewustzijn kweken voor de waarde van de ongerepte Afrikaanse natuur in het algemeen en het behoud van de grote katten in het bijzonder.

Ze ontvingen recent een Lifetime Achievement Award en de World Ecology Award die ze toe kunnen voegen aan vele andere prijzen, waaronder acht Emmy’s en een presidentiële, eervolle onderscheiding voor hun inzet en werk voor Botswana.

Naast hun werk als filmmakers leasen de Jouberts - als conservationists (natuurbehouders) - grote jachtgebieden van de overheid. Het doel is om deze te veranderen in gezonde natuurreservaten, waar wilde dieren vrij kunnen gaan en staan, zonder beperkt te worden door hekken, wildroosters of mensen met een jachtlicentie.

Om inkomen te genereren, zijn in deze afgelegen gebieden de prachtigste lodges gebouwd om de rijksten der aarde te accommoderen voor exclusieve fotosafari’s. Zo werd de oprichting van Great Plains Conservation (GPC) een feit: drie kampen in Kenia (Ol Donyo, Mara Plains en Mara Toto) en vier in Botswana (Selinda, Zarafa, Duba en de Selinda Explorer's camp).

De kleine twee miljoen hectare land die zij nu beschermen, wordt de komende vijf jaar uitgebreid naar zeven miljoen, waarmee D&B’s GPC het ideaalbeeld wordt van waar Willem en Nienke willen werken.

Willem: 'Ja ik heb ze maar gewoon een mailtje gestuurd: filmgek en fysio zoeken baan in de bush. Of wij daadwerkelijk een safarikamp kunnen runnen, hebben wij ons nooit afgevraagd.

Om iets te kunnen, hoef je niet precies te weten hoe het moet. Ik heb ook leren kruipen, lopen en rennen zonder dat mij dat is uitgelegd'.

De Jouberts vonden het mailtje 'interessant', wat dat ook mocht betekenen, maar hadden op dat moment geen mensen nodig. Vijf maanden gingen voorbij, de deadline van hun jacht op een echter leven was bijna verstreken.

Willem en Nienke zijn - met hun tentje en terreinwagen - op huwelijksreis in het ruige gedeelte van Zimbabwe. Willem maakt vuur, Nienke voer. Bij de koffie rond het kampvuur hebben ze het over wat ze willen met hun toekomst. Kinderen? Eigen baas? De stad uit? Het land uit?

Ze hebben allebei een bloeiende carrière, een mooi appartement en een druk sociaal leven. Toch hebben ze beiden het gevoel dat er meer uit het leven te halen is dan ze nu doen. Meer dan salaris, spullen en zekerheid.

Omdat het in Afrika nog zo rauw en dierlijk is, zijn zij ervan overtuigd dat ze dat daar kunnen vinden. In de bush, waar niets voorspelbaar, gecontroleerd en geregeld is.

De Jouberts komen weer ter sprake, waarop Nienke opstaat, naar de auto loopt en de satelliettelefoon pakt: 'Laten we ze bellen'. Ze nemen op en spreken af in Botswana. Ze waren per slot van rekening toch in de buurt.

Na drie weken slechts gedoucht te hebben met bucket showers kloppen zij, een paar dagen later, in hun minst gore kleren aan bij een grote, puntige stalen poort. Ze doen open en we mogen binnenkomen.

Zij zouden even kort kennismaken, kopje thee drinken en weer doorgaan. Het worden twee kopjes thee,
een lunch en een borrel. Willem: 'Hoe het gesprek precies verlopen is, weet ik niet meer, maar vier uur later kregen we een hand en hadden we een baan. Onze droombaan in de bush van Botswana'.

Tijdens de laatste week van hun huwelijksreis vragen zij elkaar meerdere keren of ze echt allebei hun baan gaan opzeggen. Zou het zover zijn? Gaat het nu eindelijk gebeuren? Gaan zij hun huis, familie en vrienden achterlaten voor een onzeker bestaan in het ‘buitenste buitenbos’?

Willem: 'Onze ouders haalden ons op van Schiphol: 'Hoe was jullie huwelijksreis, nog leuke of spannende dingen meegemaakt'? 'Ja, nou, dus, wij hebben groot nieuws voor jullie'.

Je zag de blik in de ogen van onze moeders groter worden. Zouden ze eindelijk grootouders worden...? Op de eerste werkdag na de vakantie zeggen ze hun banen op. Twee maanden later zitten ze in het vliegtuig naar Botswana.

Ik was er nog niet klaar mee helaas.

Het nut van ziek zijn, is voornamelijk dat je lijf en je onbewuste je willen vertellen dat je iets over het hoofd ziet.

En dat kan van alles zijn.

Rust nemen bijvoorbeeld. Of een emotie die nog doorvoelt moet worden op dat moment en waar je maar van wegrent. Het heeft dus zeker zin wanneer je ziek bent, je ook eens af te vragen wat het kan zijn waardoor je geveld wordt door de griep.

Ja en nu krijg je van die ammehoela verhalen dat overal een reden voor is. Nee ik niet, ik heb gewoon een virus opgelopen door iemand anders of ik ben tig keer nat geregend tijdens het ophalen en wegbrengen van kinderen naar school, voetbaltraining, atletiektraining en weer naar huis.

Maar helaas, het is echt zo dat je het op dat moment wel krijgt en precies dat en geen andere klachten of iets heel anders. Ik zou bijvoorbeeld, als ik echt heel hardnekkig zou doorrennen, zelfs een gebroken been of spit kunnen krijgen.

Ha! Hoezo lig je dan echt plat en ben je afhankelijk en moeten anderen je helpen. O gruwel gruwel…

Had ik trouwens vorig jaar zomer geen spit? Oh ja, want wat wilde ik niet onder ogen zien? Dat ik toch nog op zekerheid ga en niet op mijn doel. Dat ik toch blijkbaar status (want bij de gemeente in de belangrijke gang) nodig heb, omdat ik mezelf niet serieus genoeg neem.

Dat ik denk dat anderen mij maar een beetje grappig vinden met m’n tekenen en mediumschap. Oh, oh, oh,
die kop boven het maaiveld uit en weer neergesabeld worden. Dat is best mijn thema. Het is The Story of my life.

En toch moet ik dat zolang ik het nog niet volledig snap steeds weer leren. In de overtreffende trap. Ik ben er nu achter dat ik op zekerheid speel omdat ik niet zeker ben van mezelf en mijn kunnen door de loop der jaren en ervaren. Dat ik status belangrijk vind.

Tja waarom eigenlijk? Aanzien? Want dan zien mensen je pas? Die mensen die mij dan pas zien, wil ik niet eens zien. Die zijn bezig met hun leven heel anders vorm te geven en te leven dan ik dat doe en wil.

Dus waarom heb ik nu griep? Ik heb het eens opgezocht in mijn ‘bijbel’ van Christiane Beerlandt: ‘De Sleutel tot Zelf-Bevrijding' Psychologische Oorsprong en Oplossing van 1300 ziekten.

Altijd leuk dat boek (NOT!) en zeker echt een aanrader! Het is een beetje expensive, maar je hebt er zoveel profijt van! Het is echt mijn bijbel en ik gebruik hem heel vaak in mijn praktijk. Zorg wel dat je een beetje een late druk hebt, de mijne is de 13e druk. Maar echt: hebben!

Ik zocht dus griep op. Dat is onderverdeeld in waarom IK griep heb, heel herkenbaar. Je niet veilig voelen in de buitenwereld, even de rem erop willen, cocoonen enz. En waarom er op de wereld griep is in epidemieën.
Heel verhelderend allemaal en eigenlijk ook precies de vinger op de zere plek.

Wat we zelf altijd ook best weten. Maar ja waarom blijven we dan toch doorrennen? En staan we niet op tijd stil? Ik ben als geen ander voorstander van tijd vrijmaken voor jezelf en ruimte innemen, want als het met mij goed gaat, gaat het met mijn geliefden ook goed.

En waarom doe ik dan zelf toch weer net zo hard mee aan het meerennen met die 24-uurs maatschappij die niet goed voor ons is? Beetje eigenwijs is mij niet vreemd.

Maar wil ik geen griep meer, dan zal ik toch het grote boek van mevrouw Beerlandt er weer bij moeten pakken en die tekst echt eens goed laten doordringen. En veranderingen maken in mijn dagelijkse bezigheden.
Al zijn die maar heel klein.

In een 10 minuten tekening kan ik al heel veel kwijt. En dat is maar 10 minuten. Dus je hoeft geen ommezwaai te maken als je denkt dat dat voor jou niet werkt. Probeer het met die 10 minuten eens.

Boeken lezen terwijl je gedachten afdwalen? Begin dan met een tijdschrift of een verhalenbundel. Het is echt wel te doen. Hele ochtenden wandelen kan moeilijk in te plannen zijn. Wandel dan eens naar je werk of de super en je merkt het verschil!

En al deze dingen weet je zelf ook wel. Ik ook. Hoef ik eigenlijk geen griep voor te krijgen. Al is ons hoofd toch altijd in charge en laat ons gevoel/lijf/onbewuste ons al dan niet subtiel weten dat de rem er weer op moet.

Dus wat ga ik doen? Tekenen! En ervaringsdeskundige zijn voor mijn cliënten!

Ik ontmoette M op een training.

Zo’n heel drukke, overbevolkte training waar je heel dicht op elkaar zit.

We zaten naast elkaar en hij werd er ongemakkelijk van, merkte ik.

Vooral toen we na de lunch elkaars schouders gingen masseren.

We wisselden wat informatie uit en in de pauze gingen we ieder ons weegs. Later die dag kwamen we elkaar weer bij de koffie tegen. Hij giechelde dat we nu toch zeker wel kaartjes moesten uitwisselen. We linkten via de social media en al snel ontdekte ik dat we zakelijk niks met elkaar zouden gaan kunnen en hij persoonlijk niet mijn type was.

Toen hij via de app met me ging sjansen heb ik hem dat ook gezegd. Nou was ik ook zijn type niet, maar waar dat voor mij een stopper is op verder sjanscontact, ging hij rustig door. Dus zei ik hem dat ik daar niet van gediend was en dat hij mocht kiezen: of gewoon contact of geen contact meer.

Nou, dat vond hij niet leuk. En dat snap ik natuurlijk. Maar ja, ik ben maar liever eerlijk. Al snel bleek dat hij een man in een relatiecrisis was met een vrouw die hem niet begreep. Ook daar kan ik niet zoveel mee.

Ik vind mannen eigenlijk al snel een beetje jankerig doen. Ik ben dan de begripvolle, o zo slimme en zelfstandige vrouw, die wel naar hen luistert en hen wel begrijpt en als ik dan zeg dat dat gemakkelijk is omdat ik geen ruzie hoef te maken over de sokken die altijd maar naast de wasmand liggen, vinden ze dat alleen maar grappig.

Maar echt, ga met jouw vrouw praten als ze je niet begrijpt en leg uit wat je bedoelt. Ook dat heb ik hem gezegd. Hij bleef sjansen en ik bedacht meteen dat het een goed moment was om onze verbinding maar helemaal te verbreken. Omdat ik beleefd ben, liet ik hem dit weten.

En toen kwam hij met een fantastische analyse. Een soort rechtse directe. Beetje ongenuanceerd en ook wat doorzichtig, maar ok, het was een analyse. Hij stelde namelijk dat ik een mannenverslinder was. En ook vond hij dat ik respect moest hebben voor relaties.

Nou, dat was natuurlijk prima. Uit respect heb ik hem het beste gewenst en alle lijntjes doorgeknipt.
Laatst kreeg ik nog een berichtje van hem. Dat het alweer even geleden was dat we elkaar spraken en dat hij benieuwd was hoe het met me ging.

Ik heb maar niet meer gereageerd... deze mannenverslinder wil de rust van zo’n eerlijke huisvader natuurlijk niet verstoren.

Ziza

Oftewel een onzichtbare grens.

Zondag met Lubach

Ik ben een groot fan van Arjan Lubach van Zondag met Lubach. Geniaal zoals hij de politiek fileert. Hij kaart op een hele vileine manier misstanden aan. De eindeloze ‘mooie’ rapporten die onze bewindspersonen laten maken en vol trots presenteren voor de Nederlandse pers.

Lubach schetst een mooie lijst van dooddoeners; de rapporten die een verhelderen beeld zouden moeten geven zitten er vol mee.

Henk Kamp

Een van Arjan’s ‘slachtoffers’ was Henk Kamp. Nederland bungelt helemaal onderaan het lijstje van duurzame landen. Een dikke onvoldoende dus. Kamp is hier mede verantwoordelijk voor. In 2020 moet ook Nederland 14% groene energie gebruiken, nu is dat slechts 6%.

Minister Kamp was er bij herhaling heel duidelijk over: ‘Deze doelstelling gaan we halen’. Hoe? Gewoon veel daadkracht vertonen; ten eerste een rapport laten opstellen (met daarin vooral veel dooddoeners) en ten tweede de maatschappelijke discussie aangaan.

Op deze wijze haalt, volgens Kamp, Nederland binnen 4 jaar deze toch wel uitdagende doelstelling.
Praktische oplossingen had hij nog niet, maar die zijn natuurlijk helemaal niet belangrijk, toch? Papier is geduldig!

De DNB toon daarentegen wat meer urgentie en roept zijn minister en het bedrijfsleven op om op hele korte termijn afscheid te nemen van grijze energie en over te schakelen naar groene energie. De DNB snapt het tenminste.

Alweer het slechtste jongetje van de klas

Ik dwaal een beetje af, dat overkomt me vaker. Terug naar de titel van dit blog en terug naar Arjan Lubach en naar de Kristallen Vliering.

Niet alleen Kamp liet een rapport opstellen, collega Jet Bussemaker kan er ook wat van. Ze liet een rapport opstellen over het streven van het kabinet om meer vrouwen in topposities in het bedrijfsleven te benoemen.

Nederland loopt een beetje achter. Waar heb ik dat toch eerder gehoord, ik bedoel dat wij een beetje de slechtste leerling van de klas zijn.

Lubach’s Kristallen Vliering en de Old Boys

Maar goed, ook Jet koos voor een uitdagende oplossing om het glazen plafond (oftwel de door Arjan’s Kristallen Vliering) te doorbreken. Oplossing: laat een rapport opstellen met daarin, hoe kan het ook anders, vooral heel veel dooddoeners.

Zo stond in het rapport dat meer vrouwen aan de top vanzelf voor een soort van sneeuwbaleffect zouden zorgen; er werd zelfs nog uitgelegd wat een sneeuwbaleffect eigenlijk is. Oja, zonder die uitleg snappen de topvrouwen in spé en de Old Boys het natuurlijk niet.

De sancties van Jet (strafwerk)

Er was met het bedrijfsleven een soort van quotum afgesproken, een streefcijfer. Als er afspraken gemaakt zijn en deze afspraken worden niet nagekomen, ja dan zwaait er natuurlijk wat. Ik bedoel, zo doe ik dat thuis ook met mijn kinderen.

Sancties zouden de Old Boys ertoe kunnen zetten om wel die topvrouwen in spé in de raden van bestuur te benoemen. Nu willen jullie natuurlijk weten wat die sancties dan wel zijn. Arjan liet deze vraag vergezellen van tromgeroffel.

Wat zou toch die sanctie zijn, wat voor straf zouden die Old Boys krijgen als ze de Kristallen Vliering niet aan diggelen zouden slaan… Luister en huiver.

In plaats van het aloude strafwerk (100x opschrijven: ‘ik heb me niet aan de afspraak gehouden’) moeten de
Old Boys in het jaarverslag vermelden waarom zij de afspraak c.q. het streefcijfer niet nagekomen zijn
(we hebben ons streefcijfer vrouwen aan de top niet gehaald omdat: smoes 1 en lulverhaal 2).

Dit was dus de sanctie. Ja, zo lust ik er ook nog wel een paar. Het wordt (volgens Arjan) tijd voor een nieuwe Wet van Jet.

Mijn eigen Kristallen Vliering

Ik heb mijn eigen Kristallen Vliering. Een grens die je niet ziet, maar die er wel is. Ik ben er vorige week geleden keihard tegenaan geknald. Mijn MS verpleegkundige zei het al: 'energie die je niet hebt, kun je niet gebruiken'.

Als ik te ver met mijn hond loop, merk ik dat direct aan mijn benen. Die voelen dan als een soort van plumpudding, ik zak er zo door heen, om het zo maar te zeggen. De oplossing is dan heel eenvoudig: gaan zitten, uurtje (of twee) gaan rusten en dan gaat het weer.

Heel raar is (of eigenlijk is dat helemaal niet zo raar), dat ik bij vermoeidheid ook meer last krijg van mijn ogen. Ik zie dan wat waziger en soms dubbel. Eigenlijk zijn mij ogen een hele goede graadmeter van mijn energiehuishouding: op = op = stop.

Mijn systeem staat echter nog steeds geprogrammeerd op: op = op = doorgaan = later de rekening krijgen = een terugval krijgen (lees: voor straf een week thuis blijven).

Regeltante

Ik ben van huis uit een regeltante. In mijn werkzame leven was ik degene die alles wel regelde. Een manusje van alles, de spin in het web. Dat was ik. 

Ik moest weg bij mijn toenmalige werkgever omdat ik door vermoeidheid steeds minder uren kon maken én (maar dat kwartje was bij mij toen nog niet gevallen) omdat ik meer fouten ging maken, belangrijke zaken vergat en ik het tempo niet meer bij kon benen. Met de kennis van nu kon ik als gevolg van mijn cognitieve klachten toen mijn werk niet meer doen.

Mama Mia regelt het wel

Eenmaal thuis ging ik gewoon verder met regelen. Het aard van het beestje en ik was immers toch thuis. Vorige week ging het mis. Soms is er binnen een gezin een periode waarin nu eenmaal veel geregeld moet worden.

Vakantie, profielkeuzes, open dagen van HBO’s en Universiteiten, familiezaken, brieven van het UWV, etc. etc. Mama Mia regelt het wel, ze is toch thuis en heeft het altijd al gedaan.

Mijn lat ligt lager

Keihard knalde ik tegen mijn eigen Kristallen Vliering. Ik was vergeten dat deze lat bij mij nu eenmaal veel lager ligt dan bij gezonde mensen, dan bij mij toen ik niet ziek was. Als ik alles nog net zo had kunnen doen als vroeger was ik gewoon nog aan het werk.

Maar het kan niet meer zoals vroeger, ik ben niet voor niets 100% afgekeurd. Zaken die ik vroeger in no time geregeld had, kosten me nu aanzienlijk meer tijd. Dat brein van mij kan gewoon niet sneller en al helemaal geen twee dingen tegelijkertijd.

Als je blijft doen alsof er niets veranderd is terwijl er juist heel veel veranderd is, heb je een probleem.
Die Kristallen Vliering.

Loslaten en ego’s

Het koste me veel moeite om te accepteren dat ik rekening moet houden met die Vliering, dat die Vliering überhaupt bestaat. Tegen die Vliering botsen doet pijn. Een ego-dingetje. Wie ben ik nog als ik de titel ‘regeltante’ moet inleveren. Inleveren tegen wat? En wat krijg ik er voor terug?

Dwaal

Dat het lopen minder gaat, heb ik al jaren geaccepteerd. Nooit heb ik me geschaamd om op mijn scootmobiel door het dorp te rijden, het is immers een hulpmiddel. Met een stok loop ik ook al jarenlang, allemaal geen probleem. Maar dat ik met mijn brein, de beperkingen van mijn cognitie, rekening moet houden, valt me heel zwaar.

Angela Groothuizen schreef hier een mooi liedje over: Dwaal (over het ouder worden). Fysieke beperkingen, oke, prima, maar dat het brein aftakelt is veel moeilijker te accepteren. Zo herkenbaar.

De toppen van een ijsberg

Je ziet het immers niet. ‘Wat zie je er goed uit’ hoor ik vaak (met dank aan de foundation), ‘wat loop je goed’ (met dank aan de looppil). Allemaal welgemeend en fijn om te horen. Maar dit zijn de welbekende toppen van de ijsberg.

Dat ik ’s middags voor apegapen op de bank lig, ziet niemand. Dat ik veel vergeet, bemerken vooral mijn gezinsleden. Dat het koken minder gaat (2 dingen tegelijkertijd doen) idem dito. Dat een simpele klus op de computer voor mij een dagtaak is, dringt langzaam tot ze door. Ze raken er inmiddels wel aan gewend.

Lesje geleerd, de bult zal wel slinken

Maar goed, ik hoop dat ik mijn lesje geleerd heb van regeltante naar regelnichtje of gewoon tante of zoiets.
Aan de andere kant dingen regelen zit zó in mijn genen, dat ik vast nog wel een keer teveel hooi op mijn vork zal nemen en mijn hoofd nog wel eens zal stoten.

Het zij zo, ik kom er wel weer overheen. De bult zal vanzelf wel weer slinken (tot de volgende bult). Zo kon ik het toch niet laten om dit blog te schrijven, een volgende zal er vast ook wel komen. De aard van het beestje.

'Je had gewoon de jongste moeten zijn', zei mijn moeder vlak voor haar dood.

We spraken over vroeger en het kind dat ik was.

Haar eersteling; er zouden nog drie broers en zussen volgen.

Die kinderen krijgen meestal de minste aandacht blijkt uit een onderzoek van het NIDI
(Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut). Dat onderzoekt ons hele doen en denken,
maatschappelijke ontwikkelingen, nieuwe trends en vat dat samen in bulletins van acht pagina's.

Maar bij de meest recente uitgave moest ik toch even mijn wenkbrauwen fronsen. Op de voorpagina stond als conclusie van een onderzoek: Het oudste kind gaat voor. Het krijgt meer aandacht en geld.
Een voorkeursbehandeling dus.

Wat ik zelf van mijn status als oudste herinner, is vooral de voortdurende aansporing om als oudste het goede voorbeeld te moeten geven. Het 'jij bent de oudste' zoemde voortdurend om mijn oren.

Ik heb altijd het vermoeden gehad dat oudste kinderen broddellapjes van hun ouders waren. Een recht,
een averecht en dan weer uittrekken. Om een nieuwe opvoedingsstrategie uit te proberen.

Ik was een beweeglijke baby die aan de spijlen van die eeuwige box rammelde en als ik er eenmaal uit was dan wilde ik de wijde wereld van het grote huis in. En daarna de echte wereld.

Maar wat ik mij vooral herinner, is dat eeuwige mantra dat mij toebedeeld werd: 'Jij moet het goede voorbeeld geven, je bent de oudste'. 'Dat kan ik toch niet helpen,' riep ik dan.

Kennelijk leven we nu in een andere tijd waarin 'de oudste zijn' uit louter voordelen bestaat. Jongere kinderen krijgen lang niet zoveel aandacht bij hulp voor huiswerk en vergelijkbare activiteiten.

Het oudste kind gebruikt het grootste deel van de hulpbronnen - tijd en aandacht - van de ouders.
Die hulpbronnen worden bij de kinderen die daarna worden geboren, steeds kleiner. En dat blijft zo.

Bij financiële steun, het afronden van een opleiding, het vinden van een baan, huis of auto, het stichten van een gezin. Kortom: tegenwoordig bof je als je een eerste kind bent.

Ik denk dat ik mijn hoofd heb kunnen leegmaken en realiseer mij dat diep in mijn hart deze hele toestand zo'n impact heeft gehad, dat ik niet meer de persoon kan zijn die ik voor zijn ziekte was. 

De onbevangenheid is weg, je wordt anders, serieuzer en misschien heeft ook wel te maken met de leeftijd, een antwoord daarop zal ik niet krijgen.

Dat de onbevangenheid weg was, heb ik echt moeite mee gehad. De luchtigheid waarmee ik door het leven ging, weinig tot geen zorgen, is er niet meer. Ik heb nog getracht dit terug te krijgen, op zoek ernaar op diverse manieren.

Zo ben ik ook bij een psychologe geweest. In het 2e gesprek zei ze: 'Je weet alles zo goed te relativeren, je weet heel goed wat je moet doen en ik kan je niet verder helpen'. Hm… misschien een compliment en ook niet helemaal wat ik had willen horen.

Braaf ga ik verder met alles en in de blogs het leven beschreven, mij realiserend dat ik mijzelf flink voorbij gerend ben. Met dit heb ik ook links en rechts steekjes laten vallen bij mijn kinderen, bij Richard, bij familie,
bij vrienden. Puur en alleen in de drive van overleven, full focus vechten voor wat er is.

Stukje bij beetje begin ik weer van alles te genieten. Kan ik genieten van de kinderen, kan ik genieten van Richard, de man van wie ik zoveel houd, de familie, de vrienden, het huis, nou ja, alles dus zeg maar.

Geleidelijk aan begin ik weer mijzelf terug te vinden in plaats van de dingen te doen die ‘van je verwacht worden’. En dan krijg je soms de vraag, wie verwacht dat dan?

Nee, dan begrijp je het niet goed. Het komt vanuit mijzelf. Het zal wel iets met normen en waarden te maken hebben, zeg maar een stukje van mijn basisopvoeding. Dat er bepaalde dingen zijn die je doet omdat je ze gewoon zo doet, omdat je denkt ze zo te moeten doen. Kun je het nog volgen?

Geleidelijk aan kan ik dit alles rustig aan loslaten en mijn eigen leven leiden, zonder mij bij alles af te vragen:
kan dit wel, hoort dit wel, wat zou een ander hiervan denken, wat is het beste, stel dat ik dit doe, wat zijn dan de gevolgen enz, enz.

Jaja, je zult maar even in de war zijn met jezelf. Een ding wat duidelijk aan de hand was tussen alle normale dingen in het leven door, want het leven gaat nu eenmaal door! Wat ik bedoel, is dat je in de war bent en toch volop doorgaat met de dingen die je blijkbaar moet doen.

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de liefdevolle reacties, voor het volgen van mijn levensverhaal van de afgelopen jaren, van de gevoelens die ik met jullie mocht delen.

Iedereen maakt iets mee in het leven, dit was de afgelopen jaren mijn ding. Iedereen zal iets hebben waar je mee in een situatie komt die dezelfde gevoelens zou kunnen hebben als ik beschreven heb.

Het is nooit mijn bedoeling geweest om te beschrijven hoe zielig het allemaal was, want dat was het niet. Vervelend wel soms, ja dat zeker.

Ik hoop oprecht dat ik jullie dit met een lach en een traan heb kunnen delen waar je misschien energie uit kunt halen voor een mogelijke situatie waar je zelf in zit.

Deze fase hebben kunnen afronden heeft het opschrijven mij enorm geholpen. Mijn hoofd leegmaken,
de dingen op een rijtje zetten en ‘het rugzakje’ weer op orde.

Voor mij was het therapeutisch om dit van mij af te schrijven, het brengt mijn gevoelens weer in balans.
Balans, geweldig dit weer terug te hebben!

Ik opteer ervoor deze balans vast te houden en samen met mijn lieve man en kinderen een mooie toekomst samen te hebben, een die ik jullie allemaal toewens!

Veel liefs,
Jose

Heeft het überhaupt nut om ziek te zijn? Jazeker!

Maar niet volgens hardwerkende en doorrennende mensen, zoals ik.

Want ja, ik ben al 2 weken geveld door de griep en met veel weerstand heb ik me overgegeven aan rust en een ziek lijfI

Iedereen roept dan ‘geef je eraan over’ dus na wat dagen chagrijnig zijn, doe je dat dan maar. Er zit niks anders op. Daarbij komt dat ik natuurlijk te ziek was om ook maar iets anders te doen dan liggen en chagrijnig zijn.
Alles deed zeer. Maar dan ook echt alles.

Overal in elk denkbaar vezeltje van m’n lijf had ik steken of ander ongemak. De laatste keer dat ik me zo vol van pijn en machteloosheid voelde, was toen ik aan het bevallen was van mijn zoon. Toen moest ik me ook overgeven aan mijn lijf en wat dat me te vertellen had en vooral niet tegenwerken!

(Dat had ik dan weer opgepikt van de ‘pufclub’ tijdens de zwangerschap van mijn dochter, een paar jaar daarvoor).

Want als je tegenwerkt, duurt het langer. En dat willen we natuurlijk niet! Niet met bevallen en niet met ziek zijn. Laat mij dan maar met rust. Af en toe een bakje thee (oh was ik maar beter, kon ik weer gewoon koffie drinken, slappe thee komt m’n neus uit, terwijl het m’n lijfdrank is en ik van koffie maar 3 kopjes per dag hooguit drink) en verder rust.

Spaanse of Mexicaanse griep. Vandaar mijn behoefte aan zon, warmte en tortillachips en wraps… mmmm. Ik zit er maar mooi mee. Zelfstandige met eigen praktijk die ook via de telefoon te consulteren is, is ziek. Dus geen inkomen. Afspraken verzetten, cliënten moeten teleurstellen.

Ben ik echt te ziek, vraag ik me dan gelijk weer af… Helaas, ik kan de trap niet eens oplopen zonder halverwege te stoppen en op adem te komen dus ja. Echt. Esther, je bent ziek!

Ophouden dus met chagrijnig zijn, ontkenning (ik kan best heel goed stofzuigen nu), en je allergie tegen afhankelijk zijn.

Ah!… afhankelijk zijn. Niet gewoon even de berg was die gewoon doorgroeit, een klein zetje kunnen geven richting minder worden, niet gewoon even iets lekkers halen bij de supermarkt of een gezonde fruitsalade.
Dat moeten anderen voor je doen!

AAAAAAAAAAAAArrhhhgghhh… afhankelijk zijn is net zo erg zijn als ziek zijn Of is het gewoon hetzelfde? Geen controle hebben, niet zelf kunnen bepalen.

Dat is het denk ik. Wat denk jij?

Ik lees je reactie graag hieronder.

Opeens was daar een sms.

Ik krijg nooit een sms, behalve dan van mijn bank om mij een code door te geven als ik aan het internetbankieren ben, dus ik was verbaasd.

‘Ik mis je… Tim’.

Aha, deze man had ik geblockt op de app, dus ja, dan is een sms een idee. Ik fronste mijn wenkbrauwen en zocht nog in mijn hoofd naar mijn reactie (want hee, ik had deze man niet voor niets geblockt op de app) toen er een berichtje via messenger van Facebook binnenkwam.

Het verbaasde me niet, want blijkbaar had hij bedacht vanavond contact met mij te zullen hebben en wat deze meneer in zijn hoofd had, wist ik, had hij niet ergens anders.

‘Hi’, zei hij. ‘Hi,’ typte ik terug.  En al snel waren we in gesprek. Ik vroeg hem wat hem weer bij mij bracht.
Weer was zijn antwoord dat hij me miste.

Ik liet hem weten dat ik niet meer beschikbaar voor hem was. Hij vroeg of ik ‘bezet’ was. Ik antwoordde ik dat dat niet ter zake deed. Dat ik niet meer beschikbaar voor hem was omdat hij een jaar geleden niet de moeite had genomen antwoord te geven op mijn vraag.

Die vraag stond hem niet meer bij. Toen ik hem vroeg wat hem dan wel bijstond, antwoordde hij dat ik hem gedumpt had… My jaw felt down.

'Huh? Hoe heb ik je gedumpt dan,' vroeg ik. 'Je hebt me een app gestuurd waarin stond dat je niks meer met me te maken wilde hebben'.

'Dat moet iemand anders zijn geweest. Mijn laatste appje ging over de vraag hoe het te rijmen was dat jij, 5 jaar jonger dan je werkelijk bent en heel ondeugend en heel actief op een datingsite aan het slempen was, terwijl je ondertussen 3x op een avond met mij aan de telefoon hing om onder andere plannen te maken voor een gezamenlijke reis naar de tropen.'

Nou... dát stond hem niet meer bij. En dat begrijp ik natuurlijk. Die ongemakkelijke dingen kun je maar beter gewoon vergeten. En als je dan een jaar later weer eens zin hebt in een afspraakje, dan plop je gewoon weer op.

Ziza

Het flexibele, hormonale pensioen voor vrouwen is al lang geen toekomstmuziek meer.

Dit is zelfs al een feit aan het worden.

Bij de 45plus-generatie voltrekt zich een spontane verandering van de soort.

De vrouwen daarvan worden niet meer grijs en de overgang slaan ze over. ‘Daar ben ik voorlopig niet aan toe’, verklaart een vriendin, 51 jaar oud. Daarom blijft ze haar anticonceptiepil slikken.

Ze is niet de enige die ‘de pil’ blijft gebruiken, veel huisartsen stimuleren dit bij de eerste verschijnselen van een onregelmatig menstruatiepatroon. Kennelijk dicteert het moderne tijdsgewricht: Gij zult niet in de overgang komen.

Tegelijkertijd is er aanzienlijk meer medische belangstelling voor de mannelijke sekse gekomen. Dat is opmerkelijk, want tot voor kort waren vrouwen de zwakke sekse en was er met mannen nooit iets mis.

Een bevriend arts vertrouwde mij toe dat er aanzienlijk veel leed is bij 50plus-mannen. Zij vatten dat doorgaans bij een bezoek aan de dokter samen met de mededeling: ‘Hij doet het niet meer’. Alsof ze het hebben over een auto die niet wil starten.

Het streven van vrouwen om nergens last van te hebben en de overgang over te slaan, lijkt zeer aanlokkelijk, maar hoe gezond is dat eigenlijk?

Een vrouwelijke huisarts waarmee ik bevriend ben, krijgt veel ernstig uitgeputte vrouwen op haar spreekuur. Zij vinden dat overgangsklachten niet in het beeld passen van een vrouw op het hoogtepunt van haar carrière, dus negeren zij de beperkingen van hun lichaam.

Wat is erop tegen om wat rustiger aan te doen? Je komt in een nieuw tijdperk terecht met een enorme tas vol opgedane ervaringen waarmee je zelf je voordeel kunt doen, maar ook anderen. Het leven heeft je inmiddels een boel geleerd en dat maakt de omgang met van alles en nog wat veel makkelijker.

Je raakt niet meer zo gauw van stuk. Dankzij je leeftijd en de biologische gegevenheden die daarbij horen,
krijg je een groter gevoel van vrijheid en kun je minzamer met je hoofd en je hart omgaan. Wie dit laatste negeert, zo is mijn ervaring, vraagt om moeilijkheden.

Je kunt nu eenmaal niet ‘for ever young zijn’. De meeste vrouwen in mijn omgeving die dit zowel uiterlijk als innerlijk probeerden, hebben daar weinig succes mee kregen. Voor een vrouw in mijn omgeving die dit niet deed, was twee jaar later zelfs het leegruimen van de vaatwasmachine teveel.

Minzaam omgaan met jezelf is een opdracht die je in de tweede helft van je leven moet koesteren. Ik ervaar de tweede fase van mijn leven als een bevrijding. Geen menstruaties, geen buikpijn. hoofdpijn en voorbehoedsmiddelen meer.

Onze twee dochters gingen de deur uit, daarna werden ze zelfs ouders en gaven ons zeven kleinkinderen.

En er is zoiets dat je bijna rechtvaardigheid zou kunnen noemen. Dat heet 'seks turn roll over syndroom'.
Want mannen worden als vijftigers langzamerhand vrouwelijker en vrouwen mannelijker. Dat heeft iets met hormonen van doen.

Van de zomer viel mij op strand op hoeveel oudere mannen duidelijke borsten hadden. Hoe dan ook is de tweede helft van het leven voor mannen een stuk lastiger. Want de heren der schepping blijken juist in die tweede fase allerlei problemen te krijgen met hun materiaal dat het altijd zo voortreffelijk deed.

Man zijn is dan geen makkie meer. Vrouw zijn is dat des te meer.

Willen versus kunnen versus loslaten.

Ieder mens heeft (denk ik) wel dingen die hij of zij nog eens heel graag wil doen voordat hij of zij doodgaat.

De zogenaamde bucketlist.

Voor de meesten onder ons is dat ‘doodgaan’ nog heel ver weg, gelukkig maar. Er is dan ook genoeg tijd om a te bedenken wat deze dingen of activiteiten zijn en b om deze uit te voeren.

Ik heb ook zo’n bucketlist. Nee, ik wil geen marathon kunnen lopen of de Himalaya beklimmen (maar deze wel in levend lijve zien). Ik heb best een aantal dingen op mijn verlanglijstje staan die ik nog nooit gedaan heb.

De piramiden zien, slapen in de woestijn, naar Petra lopen en ga zo maar door. Dat naar Petra lopen kan natuurlijk ook zittend op een ezeltje of gewoon met mijn rolstoel (dat laatste is wel zo fijn voor dat ezeltje).

Ooit zal dit er (hoop ik van harte) wel een keer van komen en je moet natuurlijk ook ergens van kunnen dromen.

Omgekeerde bucketlist

De omgekeerde bucketlist is geen lijst van dingen die ik nog wil doen (zie hierboven), maar van dingen die ik ooit gedaan heb en die ik nu niet meer kan. En dat is soms best balen. Ik heb dus sinds een paar jaar een omgekeerde bucketlist.

Ik wil een paar dingen doen die ik vroeger al gedaan heb en waar ik van genoten heb, maar die me nu niet meer zo makkelijk (of helemaal niet) afgaan.

1. Schaatsen

Zo heb ik veel geschaatst (vroeger, toen er nog strenge winters waren). Ook op ijsbaan heb ik veel geschaatst, zelfs ooit een winter lang getraind op de Jaap Eden (samen met andere 30+ amateurs).

Een paar jaar geleden kreeg ik kans (samen met tig anderen met een beperking) de kans om op die mooie lange baan in Flevoland te schaatsen. Ik had voor de zekerheid mijn rollator meegenomen, voor een beetje steun en balans.

Ik had me er enorm op verheugd, eindelijk weer een keertje schaatsen. Het werd een deceptie: te druk, te veel prikkels (niet handig als je MS hebt), ijs te glad (niet handig als je weinig controle hebt over jouw benen).

Kortom, na twee bochten schuifelde ik naar de kant en moest tot mijn grote spijt constateren dat ik schaatsen van mijn omgekeerde bucketlist af kon strepen: vroeger vaak gedaan, nu niet meer mogelijk.

2. Karten

Een andere activiteit die ik in het verleden met veel plezier heb gedaan is karten. Heerlijk, losgaan op de kartbaan. Bij een voorganger in de slipsteam komen, inhaalactie uitvoeren en weer een plekje opgeschoven. Een soort van Max Verstappen, maar dan anders; ik weet welke kick hij ervaart als hij een geslaagde inhaalpoging gedaan heeft.

Tijdens een vakantie twee jaar geleden besloten we een Italiaanse kartbaan in de buurt van ons vakantiehuisje te bezoeken, een buitenbaan. Manlief ging met de jongste op een duokart, de oudste en ikzelf hadden een eigen kart. Met gezonde spanning zette ik mijn helm op en nam plaatst in de kart.

Eitje dacht ik. Typische MS-kwalen zijn traagheid in denken en geen twee dingen tegelijkertijd kunnen doen.
De combinatie van deze kwalen sloeg me loeihard om de oren sloeg toen ik van start ging, dat had ik totaal niet aan zien komen.

De kart ging te snel of het brein ging te langzaam, ik ben bang het laatste. Ik had totaal geen controle over de kart en toog een grote deceptie rijker na drie bochten al naar de kant. Weer iets dat ik van mijn omgekeerde bucketlist af kan schrijven: vroeger met plezier gedaan, nu niet meer haalbaar.

3. Hardlopen

Hardlopen stond ook nog op mijn lijstje. Vroeger met veel plezier (nou ja, plezier) gedaan. Voor mij de manier om op gewicht te blijven. Nu het met lopen zo goed gaat (dankzij de looppil) dacht ik, waarom ga ik niet weer proberen hard te lopen. Zo gezegd zo gedaan.

Mijn oude hardloopschoenen pas ik nog steeds, mijn oude hardloopbroek niet meer, maar een eenvoudige joggingbroek voldoet ook. Ik toog met mijn stok naar het naburige park, legde mijn stok neer en ging van start. Nou ja, van start: het is een hele rare gewaarwording als je moet nadenken over hoe hard te gaan lopen.

Een kind kan de was doen, zou je zeggen, een kind rent zonder hierover na te denken, helaas. Mijn benen weten niet meer hoe het moet, ik moest heel hard nadenken over hoe ik mijn benen zo gek kreeg om de 1e hardlooppassen te zetten. Na een paar meter kwam ik aarzelend op gang.

Een vervelende bijwerking van MS zijn spasmen, kramp. Ik heb daar ook last van als ik ga zwemmen,
mijn rechterbeen verkrampt helemaal. Zo ook met hardlopen, ik sleepte als het ware een blok beton met me mee. Niet zo handig voor een herintredende 50+ hardloopster.

Ik heb het nog een paar keer geprobeerd, helaas. Toch schrijf ik het hardlopen nog niet af, Ik ga dit in de lente vast nog een keer proberen. Als het dan weer niet gaat, dan pas kan hardlopen van mijn omgekeerde bucketlist af.

Het is overigens best gênant om in sporttenue al hardlopend ingehaald te worden door gewone 70+ wandelaars.

4. Skiles

Als kind zijnde mocht ik met mijn vriendinnetje mee op wintersport. Dat waren mooie vakanties, zo fijn dat ik mee mocht. Jaren later gingen we met ons eigen gezin. Nog heel veel later gingen we met mijn werk naar zo’n indoorbaan, ook leuk.

Omdat de oudste dit jaar met school een dagje ging skiën, besloten we, ter voorbereiding, hem en de jongste samen op skiles te doen. Ze vonden het allebei helemaal leuk. Al kijkend begon het bij mij ook te kriebelen, het zou toch wel gaaf zijn als ik ook skiënde de berg af kon, al was maar van een nep heuveltje in de vorm van een borstelbaan.

De skistokken voldoen prima om mij in balans te houden. Vorige week zondag was het zover, ik had een proefles gepland. Niemand begreep dat ik dit wilde doen. ‘Dat moet je niet meer willen’, was de gebruikelijke reactie. En dat van gezonde mensen, die hebben makkelijk praten,

'Hoezo ‘niet meer willen’ was daarop mijn reactie. Mijn lijf kan minder, maar dat wil niet zeggen dat ik minder wil.' Vastberaden toog ik de skibaan op. Ik kreeg een half uurtje privéles van een alleraardigste piepjonge instructrice.

Ik had me van te voren een beetje zorgen gemaakt over de skilift, ik ben niet zo handig meer, ik zag mezelf al bungelend aan dat ding naar boven gesleept worden.

Zover ben ik echter nooit gekomen, ik was één ding vergeten; alvorens ik met de lift mocht, moest ik eerst mijn kunsten op het babyweitje vertonen. Ik moest aldus eerst klimmend naar boven en dan aan mijn instructrice laten zien dat ik de pizzapunt nog onder controle had.

‘Doe dit nog een paar keer en dan gaan we verder’, zei ze. Helaas, het naar boven klauteren op de weerbarstige borstelbaan kostte mij zoveel energie dat ik na de 6e keer door mijn hoeven (of benen) zakte. Einde oefening.

‘Zie je wel, ik had het wel gezegd’, riep de jongste. Maar ik geef de moed niet op, van een vriendin hoorde ik dat het skiën (en klimmen) op zo’n binnenbaan met echte sneeuw veel makkelijker is dan op een borstelbaan.

Omdat de oudste en jongste toch een keer naar zo’n baan willen, stond mijn beslissing vast. Ik ga het daar nog een keer proberen, dan in de echte c.q. nepsneeuw. Lukt het dan ook niet, pas dan kan skiën van mijn omgekeerde bucketlist af. Lukt het wel, tja, dan toch maar eens nadenken over een wintersportvakantie.

Als jullie nu heel veel medelijden met me hebben, dat is heel lief, maar niet nodig. Ik kan veel dingen niet meer, maar veel dingen zoals lekker eten (en dat is dan weer jammer voor het ezeltje, zie hierboven) gelukkig nog wel.

Ik heb nu twee lijsten: de omgekeerde bucketlist, daar ben ik nog niet klaar mee en de die andere,
echte bucketlist. Die bucketlist ben ik dus nog niet vergeten.

Een kennis van me (ook MS) is al met de zijne begonnen. Met behulp van zijn rolstoel en twee hele sterke vrienden heeft hij gewandeld c.q. is hij geduwd en rolde zo door Cornwall.

Hij moest af en toe even slikken, geduwd worden in een rolstoel is, net zoals bij mij, niet zijn ding. Ik bedoel dan ben je echt afhankelijk. Maar hij heeft het gedaan, heeft zijn ego opzij gezet en heeft van Cornwall genoten.

Chapeau!

Eens in de 3 maanden moest Richard terug voor controle.

Hoe het ermee gaat, hoe hij zich voelt en meer van dit soort vragen.

Even een klein onderzoekje en dan weer naar huis.

Als ik een keertje meeging, moest de oncoloog altijd lachen en werd als grapje gezegd, je hebt even tijd voor hem vrijgemaakt? Het was een keuze van Richard. Het was zo druk en hectisch, de consulten waren altijd hetzelfde zonder informatie dus hij had de keuze snel gemaakt.

Tijdens een van de consulten vroeg de oncoloog of ik de volgende keer mee wilde komen. Hierbij werden we ingelicht over het feit dat er mogelijkheid was deel te nemen aan een gen-onderzoek. 

Dit onderzoek zou uitslag geven of er een genetisch lijn is en voor onze kinderen de verhoogde kans op het krijgen van borstkanker. Slik… ook deze hadden we nog even niet zien aankomen.

In het hele proces had Richard ogenschijnlijk alles prima onder controle. Hij zei iedere keer: het is mijn ding.
Als ik doodga dan vind je snel een leuk man en gaat jouw leven en die van de kids gewoon verder.
Nee, natuurlijk zo makkelijk gaat het... maar ik snapte wel wat hij bedoelde.

Het feit dat je een gen in je lichaam hebt en daarmee je kinderen gaat belasten met een niet geringe, verhoogde kans op het krijgen van borstkanker, die kon hij niet verkroppen. Het ging om beide kinderen, want bij zowel meisje/vrouwen, als ook voor jongens/mannen was er een niet geringe verhoogde kans!

Boos en verdrietig was hij. Het onderzoek duurt een jaar, een heel lang jaar wachten op de uitslag. Een jaar lang de belasting meedragen dat je een gendrager kan zijn en dit gen doorgeeft aan je kinderen, was bijna een ondragelijke opdracht.

De dag dat hij werd gebeld om een afspraak in te plannen omdat de uitslag binnen was, was gelukkig sneller dan een jaar wachten. Wij naar het ziekenhuis.

Prettig was het feit dat, nog staande bij de deur bij binnenkomst, de onderzoeker ons welkom heette en ze aangaf voordat ik formeel ga vragen hoe is het met u en dat soort dingen, wilt u een ding van mij weten, is het ok?

Ja, het is ok! Dus voordat we gingen zitten, konden we opgelucht ademhalen en zag ik Richard ontspannen.
De vermoeidheid en bedruktheid verminderde zichtbaar en er kwam weer kleur op zijn gezicht. 

Wat een kwelling moet dit jaar voor hem zijn geweest. Het gevoel te hebben dat je zonder dat je het wilt iets meegeeft aan je kinderen dat de kans op borstkanker vergroot moet onverdraagzaam geweest zijn.

Blij en voldaan zijn wij teruggegaan naar huis. Deze blijheid konden we niet delen met de kinderen, we hebben dit onderzoek de kinderen nooit verteld. Bij alles waren we heel erg open. Alles wilde we delen om de kinderen erbij te betrekken.  Maar dit op een hele jonge leeftijd meegeven aan ze dat ging ons te ver.

Dit gen-onderzoek was voor een aantal op dat moment bekende gen-soorten. Dus als er een nieuw gen wordt ontdekt, kan hij overwegen weer mee te doen aan een nieuw onderzoek. Maar voor deze hadden we een goede uitslag gekregen!

Vorige week viel er een enveloppe op de deurmat; er is een nieuw gen gevonden en of hij wil meedoen aan het onderzoek…

Zucht, wat gaat er weer door hem heen? Hij is er rustiger onder, stille wateren, diepe gronden.

Wordt vervolgd…

Eerlijk. Het thema van de Vrouwenweek 2016,
die op 4 maart start.

Een prachtig thema; eerlijk en oprecht.

Het gaat over transparantie en duurzaamheid,
want ook dat is eerlijk.

En over integer handelen… En terwijl ik het lees, vraag ik me af wat eerlijkheid voor mij betekent. Even zie ik mezelf als klein meisje met staartjes aan de hand van mijn moeder. Ze ontmoet tijdens het boodschappen doen een mevrouw, die haar uitnodigt.

Mijn moeder zegt: 'Nee, helaas kan ik niet vanavond'. Waarop het meisje met de staartjes goudeerlijk zegt: 'Jawel hoor mam. Je kunt immers wel'. In de scherpe stilte die ontstaat voel ik haar grip verstevigen en we lopen haastig door.

Later legt ze me het verschil uit tussen liegen en witte leugentjes. En dat die laatste categorie niet erg is als je er maar niemand mee kwetst. Best ingewikkeld voor een meisje van 5.

Bij het opgroeien, krijgen we natuurlijk mee dat het belangrijk is om eerlijk te zijn. Maar we leren vooral hoe we ons moeten gedragen. Welk gedrag wel of juist niet acceptabel is. We worden beloond voor goed gedrag.
Want braaf is goed voor liefkozingen, een plakplaatje van de juf en snoepjes.

Als ik naar mezelf kijk dan denk ik dat ik in het proces van opgroeien en volwassen worden veel belangrijke dingen heb geleerd. Vooral over hoe je met elkaar omgaat en hoe je op die manier goed kunt samenleven.

Maar tegelijkertijd ben ik ook veel belangrijke dingen kwijtgeraakt. En ik vraag me af of dat wat we onderweg naar volwassenheid kwijtraken misschien wel dat is wat ons als mens uniek maakt.

Het meisje met de staartjes dat in oneindige fantasie kon dromen over eenhoorns en de wereld nog zag met ogen vol mirakels en wonderen, leerde opletten, stil zijn en met 2 woorden spreken.

En het bord waarop ik het eten in kleurige landschapjes sorteerde en tussen de bloemkoolroosjes en riviertjes van jus in op avontuur ging, werd vervangen door mijn bordje leegeten en dankjewel zeggen.

Nu ik in de overgang ben, lijkt het wel of dat meisje van toen haar kop soms weer even opsteekt. Met haar haren in twee staartjes met elastiekjes met balletjes eraan. En ze herinnert me aan delen van mezelf die ik in de loop van de jaren vergeten ben.

En ik voel een oprecht verlangen in mij opborrelen naar eenhoorns.

Na de chemokuur kwam er nog een ander proces: hormoontherapie.

De oncoloog is een slimme man.

Niet alleen qua verstandelijk vermogen, ook in zijn communicatie is hij een topper.

Stukje bij beetje vertelde hij wat Richard te wachten stond met betrekking tot de behandelingen. Als je alles van tevoren weet dan begin je er waarschijnlijk niet aan. Hij had tussen neus en lippen door het wel gehad over de hormoontherapie en als we ernaar vroegen zei hij heel netjes: dat komt later. 

Nu was het moment daar dat hij aan zijn volgende stap, de hormoonkuur, zou beginnen. Door de hormoongevoeligheid van de weggehaalde tumor was het dus noodzakelijk om de hormoonkuur te slikken.

Ok en hoe lang duurt dit kuurtje? (met in mijn achterhoofd een antibioticakuur van een paar weken).
Nee mevrouw, het is een kuur van 5 jaar! Eh… 5 jaar?!

En wat zijn de bijwerkingen, de gevolgen en meer van dat soort vragen? De lijst met bijwerking past niet op een A4-tje, de gevolgen weten ze niet omdat dit niet of nauwelijks bij mannen is onderzocht.

Zo mocht hij dus starten met het beroemde en beruchte pilletje genaamd Tamoxifen. Voor veel dames een heuse hel, neerslachtigheid, depressiviteit en meer van dat soort minder vrolijke dingen staan boven aan de lijst en een serieuze reden voor vrouwen om na een paar maanden met deze kuur te stoppen.

Als er geen onderzoek is gedaan, waarom ga je het dan wel slikken? Die vragen hebben we natuurlijk uitvoerig besproken en dan kom je toch tot de conclusie: stel dat ik het niet heb geslikt en het komt terug! Dan sla je jezelf toch gigantisch voor je hoofd?! Dus hij braaf aan de ‘pil’ gegaan.

'Samen in de overgang', hoe leuk is dat?

Samen opvliegers hebben, samen nukkig zijn, samen vreetbuien hebben, samen huilen om suffe dingen,
samen ruzie hebben met je inmiddels puberende kinderen, echt heel gezellig!

Een voordeel was wel weer dat hij doorhad wanneer de bloemen water moesten hebben, ik op mijn vingers werd getikt dat ik dus echt geen groene vingers heb. Dat wist iedereen al en het was een soort van irritatiepuntje ineens.

Of dat ik thuiskwam en er hard galmend door het huis Queen opstond met I want to break free, hij stofzuigend door het huis. Iets wat hij nooit zag, was stof of vuil en het al helemaal niet verzon dit op te ruimen onder het motto: de rommel ligt er morgen ook nog!

Nee, nu moest het allemaal wat netter. Of spontaan een was in de wasmachine, want poeh poeh, wat is de wasmand vol.

Een andere belangrijke bijwerking was dat zijn haar niet groeide. Ja, een klein beetje dan. Van dat vlashaar, wat baby’s hebben. Grappig is dat iedereen er wel aan wilde voelen. Iedereen wreef over zijn hoofd, wat hij wel weer erg prettig vond!

Wat het vreemde is en ik mij niet eerder had gerealiseerd, is dat het uitgevallen haar tijdens de chemo niet alleen je hoofdhaar is. Ook je wenkbrauwen, wimpers vallen weg en geeft een hele andere gezichtsuitdrukking.

En zij lichaamshaar, alles was weg! En hij had echt veel. Of veel haar mooi is of niet maakt niet uit, hij had serieus veel haar en dat heb ik al die jaren gezien en ineens was zo goed als alles weg.

En door de hormoonkuur bleef het zo goed als weg! Iets haar kwam dus terug, niet in verhouding staande met wat hij daarvoor had.

Een voordeel in de huidige tijd: een laserbehandeling voor ontharen is bij hem niet nodig. En zo heeft ieder nadeel ook een voordeel!

Wordt vervolgd…

Muziek van Paul de Leeuw

Vandaag is het kwartje gevallen.

Een understatement. 

En zomaar ineens, aanleiding onbekend.

De plaatselijke wolkenkrabber is gevallen, dreunend en donderend kwam hij neer: mijn moeheid en dip van dit moment komen voort uit een verlies aan zelfvertrouwen, eigenwaarde en zelfkennis naar aanleiding van een relatiebreuk met een ‘foute’ man.

Pfff dat is er uit. Geen idee dat dit gegeven zo vast zat. En het blijft een gegeven, een perspectief van mij op mijn huidige gemoedsrust en wellicht ook stuk zelfmedelijden.

In die relatie heb ik alles gegeven wat in mij zat, ik heb mij gegeven, emotioneel, spiritueel, fysiek en ook zakelijk. Ik ging ervoor, voor 220%! Ik werd op een voetstuk geplaatst door hem, de rode loper lag uit, gouden bergen en een voorspoedige en langdurige toekomst werden mij voorgehouden.

En ik zag, voelde en proefde iets anders, iets dat ik snel wegmoffelde onder het tapijt, want ik mocht toch niet klagen met zo’n man: knap, charismatisch, lang, bos fijn haar, sterk, fysiek aantrekkelijk met heerlijk zachte handen. En een vlijmscherpe geest die bij tijd en wijlen mijn innerlijke ik messcherp doormidden sneed.

En ook dat moffelde ik weg, want dat hoorde bij een relatie en ik werd op handen gedragen, dus waar had ik het over. Onze relatie had een binnen en een buitenkant. Net als mijn innerlijk conflict een binnen en een buitenkant heeft.

Als het niet lekker liep, lag dat aan mij, had ik iets verkeerds gezegd, iets verkeerds gedaan, iets verkeerds niet gedaan, dat kon ook nog. Ik fietste volgens hem raar, ik reageerde op andere mensen op straat raar wat hem een misplaatst imago kon bezorgen, daar ging het hem om, zoals hij zelf bij herhaling mij gepeperd meedeelde.

In niet misverstane gefraseerde bewoordingen dat ik toch wel een zeer blind onnozel typetjes was (voel nu dat ik die exacte bewoordingen ergens verdrongen of destijds helemaal niet opgeslagen heb). Het was toch een lieve en gevoelige man. Hij werd overal enthousiast ontvangen omdat hij elk ingedut feest weer op gang kon krijgen.

En hij werd ook niet lang geduld. Mensen liepen op een gegeven moment weg omdat hij dan wel erg dominant kon zijn, door net iets te veel drank. Dat wist hij wel en dat nam hij de ander dan weer kwalijk. Zo kon hij met gemak alles omdraaien en dingen met twee maten meten.

Zei ik daar iets van, dan was het perceptie is projectie en andersom. En als ik er niets van zei, dan was ik maar een domme coach die niets doorhad; rechtsom of linksom het lag aan mij of aan de ander en zeker niet aan zijn eigen gedrag. Zo kon hij alles naar zich toedraaien dat de ander hem ten diepste beledigd had.

Maar nu terug naar de relatie, want daar begon ik over. Ik hield echt van die man. Ik heb daar heel veel verdriet over gehad. Onze relatie heeft anderhalf jaar geduurd. En dat is inmiddels ruim twee jaar geleden.

In die voorbije twee jaar heb ik mij in werk, in mannen (wederom foute mannen) en in lezen en schrijven gestort. Ik heb echter verzuimd de relatie te willen waarderen op zijn merites en mijzelf te erkennen dat ik er goed aan gedaan heb er een punt achter te zetten.

Dit stuk hierover schrijven lucht wel op. Je denkt al snel ‘ik ben de vijftig gepasseerd’ dus ik moet dit soort dingen nu toch wel weten hoe het werkt en dan is de luchtbel gauw doorgeprikt wanneer dat niet zo is.

De pijn zit ook daar in het besef dat ik er zelf naast liep, dat ik het zelf liet gebeuren. En zoals het in coaching een mooi gegeven is: eenmaal het her- en erkennen van dit gevoel is de grootste stap naar het loslaten van het feit dat het allemaal fout is geweest. De mooie momenten blijven dan in tact. Wel zo eerlijk, toch?

Hoe werkt het bij jou wanneer je je nare gevoelens hebt her- en erkend, kun je dan het nare gevoel loslaten en met de mooie herinneringen verder gaan? Ik hoor graag jouw verhaal! Laat een reactie achter onder dit artikel!

© Dubois Mediation & Coaching – Tjarda Dubois

Het verloop van de behandelingen bleef hetzelfde.

Het ging letterlijk rood/oranje/groen,
6 behandelingen achter elkaar.

De impact van chemo op een lichaam weten we en snappen we allemaal.

Dat het buiten de kankercellen ook gezonde cellen kapot maakt, weten we ook. En dat het lichaam er serieus van moet bijkomen, weten we ook, niets nieuws. Deze periode is Richard aardig stabiel doorgekomen.

Hij was, mede door zijn vitaliteit, goed in staat na iedere kuur weer goed eruit te komen en ging vol goede moed verder met de volgende. Na de 2e kuur hoefde ik niet meer mee. Als het echt niet gaat dan bel ik wel en kom je me maar halen. Oh, ok…

Wat ga je doen om afleiding te krijgen? De een gaat sporten, winkelen of iets van dien aard, ik heb mij volledig op mijn bedrijf gestort. Dit was voor mij een absolute uitdaging om hier iets van te maken en een enorme afleiding.

In augustus 2009 had ik besloten een groothandel in huidverzorging voor de vakspecialisten en schoonheidsspecialistes te starten. De vele voorbereidingen die gedaan moesten worden had ik een half jaar voor nodig om dan in januari 2010 de eerste beurs te gaan draaien.

In november 2009 kreeg Richard de diagnose borstkanker. Het veilige kaartenhuis stortte voor ons gezin in een klap in elkaar. Is het dan wel verstandig verder te gaan met een bedrijf in zo’n premature fase van bestaan?

Zou het bestaansrecht hebben? We hebben beiden niet de kwaliteit in de toekomst te kijken, wel hadden we beiden het volste vertrouwen dat het alles had om succesvol te worden.

Dus de beslissing om verder te gaan was gemaakt! Deze beslissing maakte ook dat ik een uitlaatklep kreeg om mijn gedachten te focussen op andere dingen. Alleen met ziek zijn bezig zijn, alleen bezig zijn met overleven,
is een noodzakelijk kwaad en niet iets om de hele dag mee bezig te zijn.

Daar word je niet vrolijk van zeg maar. Dat ik volop aan het werk was, heeft gemaakt dat we een gezin hadden dat volop draaide, dat volop in bedrijf was met heel veel andere dingen dan alleen de ziekte van Richard.
Voor ons allemaal is dat goed geweest, de neus gericht naar de toekomst!

Voor de buitenwereld was het zo dat Richard ziek was en dat was dan ook het gesprek van de dag. Een ieder die je tegenkomt: hoe is het met Richard? Hoe gaat het met hem, enz. enz. maakte me wel eens kwaad of verdrietig en gaf een bijzondere wending aan mijn dagelijkse uitstapjes zoals bijvoorbeeld boodschappen doen.

Alsof heel het leven ging om Richard en de kanker. Er was toch nog meer in het leven? Er is zeker een moment geweest dat ik de belangstelling heb opgevat als zeer vervelend, hoe begrijpelijk en liefdevol de vragen ook waren.

Op dat moment was ik volop bezig mijn hoofd boven water te houden met het gezin en het bedrijf en zijn leuke dingen meer dan welkom. Het overleven zeg maar. En praten over kanker hoorde dan even niet in dit rijtje.

Af en toe vroeg iemand: 'hoe is het dan met jou'? Dat was bijna verrassend en lief, al wist ik er bijna geen antwoord op te geven. Want tja, hoe gaat het met je, dan moet je even naar je gevoel en dat had ik goed verstopt. Dus wat ik dan wilde, kreeg ik en kon ik er weer niets mee.

Doorworstelend met dit proces heb ik mij dus volledig gestort op het bedrijf. Als een dolle hond ben ik iedere minuut die ik vrij had gaan benutten om het bedrijf succesvol te maken. Een heuse uitdaging en serieuze klus met de crisis die in 2010 in een rap tempo doorzette.

De afleiding van mijn lieve vriendinnen was meer dan welkom en hebben mij enorm door de eerste periode gesleept. En ook dan komt er een moment dat je zo bezig bent met gezin en werk, dat je sociaal gezien je in isolatie komt. Onbewust misschien wel een bewuste keuze.

Vorige week zei ik tegen iemand: 'we hebben een aantal jaren onder een steen gezeten.'
Richard gaf aan: 'een hunnebed bedoel je'!

Stukje bij beetje lukt het mij en ons om weer de bewoonde wereld en het sociale leven in te stappen.
De mist klaart op en we kunnen deze periode afronden.

Wordt vervolgd…

Paul de Leeuw met de steen is een prachtig nummer en beschrijft zo mooi de (onbewuste) keuze die een verandering brengt in je leven.

Richard is inmiddels 50 geworden en met een geweldig feest hebben we kunnen genieten van het feit dat hij gewoonweg kerngezond is!

Hoe raar blijft het feit dat toch, iedere dag, er een moment is dat je terugdenkt aan zijn ziekteproces, op welke manier dan ook.

Een van de redenen is dat hij nu nog steeds kaal is. Hij was in het bezit van een prachtige hoeveelheid dik zwart enigszins krullend haar. Ze zeggen altijd tijdens chemo kaal en daarna krijg je prachtig haar terug. Het is denk ik wel leeftijdsafhankelijk, dat heb ik alleen nog nooit ergens gelezen!

Na de 1e chemobehandeling kreeg ik toch echt het gevoel alsof we in de verkeerde film zaten.
Chemo, halloho! Na de bijwerkingen van de 1e behandeling ben ik hem toch maar gaan brengen, dat wilde hij ook wel. Want je weet maar nooit hoe deze behandeling zal verlopen. 

Wederom zat hij in die hele grote luxe stoel met infuus in zijn arm, de grootste lol te hebben met zijn mede ‘strijders voor het leven’. Vol energie het ziekenhuis in, vol energie er ook weer uit! So far so good.

Van de 1e behandeling had hij geleerd dat hij, buiten andere medicatie, ook Ibuprofen te gebruiken voordat hij de injectie kreeg. De behandeltrajecten blijven hetzelfde, maar door de Ibuprofen kon hij de pijn goed onder controle houden en had hij buiten wat last van zijn 2 ‘zwakkere plekken’ in de onderrug en nek geen ‘last’.

Gaandeweg in het behandeltraject komt de vraag: wanneer zou zijn haar gaan uitvallen? Je weet dat het moment gaat komen en toch…

Een paar dagen na de 2e chemo begon het. Hij was Emma naar bed aan het brengen en een boekje aan het voorlezen. Ik keek even om de hoek en ja hoor daar was het moment gekomen. Alsof de hond in de rui was en bij haar in bed had gelegen, zoveel haar lag er.

Ik zie nog het koppie van Emma, mij aankijkend en weer naar het haar toen naar Richard en weer naar mij.

De haaruitval gaat niet geleidelijk zeg maar, het valt echt met bossen eraf, echt hele plukken. Eigenlijk wil je het geleidelijk laten verlopen, dat hij er even aan kan wennen. Maar bij zelfs een lichte aanraking had je letterlijk plukken haar in je hand.

Dus het moment was daar en ja, weer sta je met een brok in je keel. Wat doet dat met hem? Het moet toch raar zijn als je ineens geen haar meer hebt? De confrontatie was daar, dat je dus echt een kankerpatiënt bent…

Het haar wat er nog opzat, werd zo snel dun. Dus kwam daar het moment dat de cadeau gegeven tondeuse uit de kast werd gehaald!

Met knikkende knieën heb ik gekeken hoe Emma het haar eraf heeft gehaald, dat wilde zij graag doen voor papa! Met die mooie kleine handjes wrijft ze liefdevol over zijn hoofd, als laatste een zoen.

Wat een mooi, liefdevol, bijzonder en oh zo vreemd moment.

Wordt vervolgd...

Post die je tegenwoordig uit de brievenbus haalt,
is zelden echt verrassend.

Omdat het voornamelijk kranten en tijdschriften zijn of enveloppen met een zakelijke inhoud.

Daarom viel mij die handgeschreven enveloppe zo op. Hij was aan ons gericht, met keurige, zwierige letters die het gebruik van een vulpen verraadden. De brief zelf was ook handgeschreven.

Ik heb hem gekoesterd, wat bijzonder! Tegelijkertijd maakte ik een sprong in mijn verleden. Realiseerde mij hoeveel ik vroeger als kind geschreven had. Nog zie ik die bank voor me met een inktpotje in het midden. Daarin doopte je dan je kroontjespen.

In het voortgezet onderwijs bleef dat handmatig schrijven: werkstukken, opstellen, dictees, proefwerken.

Kinderen leren nog wel netjes schrijven op school met een balpen. Maar ze maken al op de basisschool digitale werkstukken met foto’s van internet erbij. Hun vingers en vingertjes drukken vooral toetsen van digitale hulpmiddelen in.

Het met de hand schrijven is de grote verliezer

Dat geldt ook voor de handgeschreven brief, die eeuwenlang zowel het zakelijke als het persoonlijke leven heeft gediend. De persoonlijke brieven bevatten vaak emoties: liefdesverklaringen, zorgen, medeleven, vermaningen, misverstanden.

Hele levens zijn te volgen aan de hand van brieven. Wat mensen deden, aten, dachten, waar ze bang voor waren, hun successen en hun nederlagen. Degene die ze schreef, ging er echt voor zitten en stuurde zo, af en toe peinzend stoppend, zijn gedachten en gevoelens naar de ander.

Was daar al schrijvend een beetje op bezoek. Dat alles gaat bij een e-mail niet op. Dan doen we even snel.

Oude traditie

Onze kleinkinderen krijgen van mij met hun verjaardag een handgeschreven brief die ik plak in een dubbele wenskaart die bij de jarige past. Ik plak er ook een foto van de desbetreffende jarige bij.

Daarin beschrijf ik wat hoogtepunten van het afgelopen jaar die wij als grootouders met hem of haar hebben beleefd. Mijn man voegt daar ook nog iets aan toe.

Op dit punt zijn wij willens en wetens ouderwetse grootouders. Het is een traditie die ik van mijn moeder heb overgenomen die, altijd als de verjaardagsdatum van een van haar vele kleinkinderen naderde, naar de boek en kantoorhandel in haar buurt ging om een passende, dubbele verjaardagskaart te kopen.

In de laatste jaren van haar leven deed ze dat met een rollator. Als de papieren gelukwens gekocht was,
schreef ze er met het keurige handschrift van haar generatie er nog een en ander in.

Ik maak veel foto’s, dus er is er altijd wel één te vinden die op de dubbele kaart past. Binnenin zit dan een dubbel gevouwd A-viertje met wat hoogtepunten van het afgelopen jaar die wij samen met het desbetreffende kleinkind hebben beleefd. En vervolgens wordt er een recente foto bijgeplakt.

Het is wel wat gefröbel, maar dan halen ze ook echt wat uit de brievenbus! Hun moeders, onze dochters, hebben al die kaarten met de momentopnames van het leven van hun kinderen bewaard.

Ik was 54 jaar toen wij in verwachting waren van ons eerste kleinkind. Maar hoe jeugdig oma’s tegenwoordig ook zijn (of doen), ze zijn de hoeders van tradities en rituelen.

Vanuit die wetenschap houd ik de handgeschreven brief voor de verjaardagen van mijn kleinkinderen in ere.
E-mails, zelfs in de vorm van digitale kaarten, verdwijnen. Brieven niet. Kortom: wie schrijft, blijft.

Dag 1 na de chemo

Geen probleem, meneer zat fluitend aan tafel.

'Niet misselijk?' 'Nee'! 'Pijn?' 'Nee'. 'Iets anders?'

'Nee'! 'Ok, dat is een mooie start.'

Dag 2 na de chemo

Deze dag kwam er wederom een hele aardige verpleegster langs die een injectie toediende. Deze zorgt ervoor dat het lichaam snel de witte bloedlichaampjes weer kan aanmaken die door de chemo waren afgebroken.
Of iets 'van deze orde', dit is in ieder geval wat mij is bijgebleven.

Voel je je nog goed?' Jazeker'! 'Nou, dat is mooi zeg.' Misschien fietst hij zo door dit traject in tegenstelling tot vele anderen. Want we hebben al zo vaak te horen gekregen met welke vraag we ook stelde: ja hoor, dan kan… Waarom zou dit dan niet kunnen?

Dag 3 na de chemo

'Voel je je goed?' 'Ja'. 'Mooi, dan kunnen we gewoon doorgaan met de normale dingen van de dag…' In de loop van de middag begon hij zich moe te voelen. Hij kreeg rugklachten en nekklachten, pijn bij de zwakste delen/gewrichten in zijn lijf zeg maar.

Hij ging al vroeg na het eten (toch eten en dus niet misselijk!) naar bed en is daar ook in blijven liggen. Ik heb hem die avond niet meer beneden gezien. Ik liep wel elke half uur, elk uur, elke 10 minuten, geen idee meer, naar boven om te kijken hoe het met hem ging.

Hij sliep veel die avond. Toen ik naar bed ging, werd hij wakker met veel pijn, echt serieus heel veel pijn.
De vermoeidheid had zich omgezet in pijn en het leek werkelijk alsof hij weeën had!

Met golfbewegingen kwam de pijn en de daarbij behorende oerkreten, alsof hij een kind aan het baren was. 
Met grote ogen van verbazing zat ik inmiddels in bed in afwachting wat er ging gebeuren, maar ook te bedenken wat ik hiermee aan moest.

Ik had werkelijk geen idee. En even iemand bellen, liet het tijdstip niet meer toe. En om hem een auto in te krijgen richting ziekenhuis was in dit geval echt geen optie.

De kreten bleven, ik voelde al weer een soort van slappe lach aankomen die ik gelukkig kon onderdrukken.
Wat kun je toch raar reageren, maar ja, er was ook niets normaals aan dit moment.

Ineens bedacht ik mij dat Ibuprofen met zijn spierontspannende werking wel eens iets zou kunnen betekenen in deze. Op zoek naar de tabletten en even kijken ondertussen bij de kinderen of die nog wel sliepen met de oergeluiden galmend door het huis, kom ik weer terug bij Richard.

Ik zit naast hem en er was eigenlijk weinig contact te krijgen met hem. Hij was werkelijk in een roes van de pijn. Hoe nu dat tablet erin te krijgen? De oplossing voorzag ik bij de oerkreten die gepaard gaan met het openen van de mond.

Mijn kans grijpend, gooide ik de tablet erin in de hoop dat deze meteen zou doorglijden. Een mens probeert wat! Hij schoot uit zijn ‘weeënroes’, moest uiteraard hoesten van het tablet dat ergens in zijn keel zat.
Met tranen in mijn ogen van het lachen, zat ik naast hem op de rand van het bed.

Hij gaf nog aan dat dit zijn dood had kunnen zijn, hetgeen waarom we samen vreselijk hebben moeten lachen tussen de pijn door.

Je begrijpt dat die geluiden niet heel snel minder werden en ondertussen was het al diep in de nacht. Na 125 keer gevraagd te hebben of het wel gaat, waarop het antwoord natuurlijk nee was, heb ik besloten om mijn spullen te pakken en bij een van de kinderen op de kamer te gaan slapen.

Mij realiserend dat ik niets voor hem kan betekenen op dit moment en het was rationeel gezien de juiste keuze. Het is toch fijn dat een van beiden op tijd opstaat om de kinderen naar school te brengen en fit is om de dag door te komen, waarbij ik in dit geval de aangewezen persoon was.

Gevoelsmatig is het natuurlijk te bizar dat je iemand ‘verlaat’ die enorm ligt te vechten tegen de pijn. Het heeft nog een paar dagen aangehouden dat hij deze vreselijke pijnen had. Misselijk was hij niet, de pijn compenseerde dit ruimschoots.

Voor de kinderen  heb ik een soort stoplicht gemaakt; een rood papier op de deur, dan mag je niet naar binnen bij papa. Een oranje papier op de deur, dan eerst aan mama vragen en groen papier is dat je zonder te vragen naar binnen mag.

Dit om Richard de rust te geven en de kinderen helderheid te geven wat de status is. Het stoplicht was dan ook het verloop van de weken, want er zat 3 weken tussen. Dus als je lekker opgeknapt was mocht je weer alles om later weer af te laten breken. Een heuse zware klus!

Muziek van Aerosmith - I Don't Wanna Miss a Thing

Wordt vervolgd…

Na de bestraling had hij een weekje vrij van behandelingen om vervolgens het chemotraject te starten.

Deze week in februari hebben we benut met een heerlijk weekje skiën met broer en schoonzus.

Wat hebben we genoten van de week op de latten. Een weekje ClubMed is een heuse verwennerij!
Na deze week zou Richard dus starten met de chemo. Als ik het schrijf, word ik er bijna misselijk van…
De gedachte dat hij die onwijs zware kuur heeft doorstaan met goed gevolg is mij eigenlijk een raadsel.

Mijn broer was uiteraard ook op de hoogte van alles en een ieder die met een bloemetje, een boek of iets van dien orde meenam. Hij had heel liefdevol een tondeuse meegebracht!

Hoe verzin je het… Als je hem kent dan moet je hierom lachen gelukkig! Toch stonden we met een brok in onze keel naar dat ding te kijken. Ja en nu?

'Nou ja, eh als ‘t moment daar is dan kan je ‘m maar beter in huis hebben'. Nee natuurlijk, dank! Kom, we gaan snel in de bar een borrel halen.

Drank maakt meer kapot dan je lief is en als je het met mate neemt, ontspan je er heel lekker van.

Na deze heerlijke vakantie begon zijn kuur. Als een berg keken we er tegenop. Wat doet 't met je? Na het lezen van 'Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun, die ik al geruime tijd daarvoor had gelezen, ziet het beeld er niet zo gunstig uit zeg maar.

Volgens de oncoloog dus heeft Richard als lichamelijke basis een zeer goede conditie, dat was een geluk bij een ongeluk. Dus een lichamelijk zeer goede conditie wat hoort bij een gezond lichaam om dit nieuwe,
onbekende traject in te gaan om een ziek lichaam beter te maken. Juist ja, snap jij het nog?

Eerste behandeling

Dus ik weer mee de eerste behandeling. De liefdevolle dames op deze afdeling zijn onmisbaar en onvervangbaar. Plaatsnemend in een grote, luxe en comfortabele stoel ging hij zitten alsof hij er klaar voor was.

En daar kwam die vreselijke vloeistof ‘chemo’. Na een hele uitleg van de verpleegsters werd het te sterke goedje toegediend. Hij zat vrolijk in de stoel te dollen met de verpleegsters en lol te maken met de medepatiënten.

Ik was al snel overbodig, dus ben maar naar huis gegaan, wachtend op een telefoontje hem weer op te halen.
Je begrijpt dat de behandelingen erna ik niet meer ben meegegaan. Stiekem een geluk, want ook dit blijft vreemd om naar te kijken.

Jullie weten inmiddels dat ik in alles meevoel met hem, zo ook met dit natuurlijk. Zo is het dus dat hij in het ziekenhuis zat ik een aantal boekjes meekreeg voor de kinderen van onder andere Nijntje met uitleg over kanker en chemo, uitleg in Jip en Janneke taal zeg maar.

Lieve boekjes en ik denk dat onze kinderen al wel doorhadden hoe het werkte. Ik heb ze doorgelezen met de kinderen, ik was er zelf het meeste van onder de indruk. Waarschijnlijk om het feit dat ik er nooit bij stil had gestaan dat er een Nijntje-variant was geschreven voor chemo!

De kinderen geloofden in een goede afloop en gingen verder met de dingen van de dag, ik ging terug naar het ziekenhuis Richard ophalen.

Na alle mooie documentaires op tv van Marco Borsato komt het nummer ‘Afscheid nemen bestaat niet’ even lekker binnen… Wat een emotype, pfffff!

Wordt vervolgd...

‘Congresje zeker’, is de reactie van mijn omgeving vaak, wanneer ze mijn vakantiebestemming vernemen.

Daarmee uiting gevend aan de algemene opvatting dat artsen, vaak vergezeld van hun partners, bij voorkeur belastingaftrekbaar relaxen onder het mom van congresbezoek in verre exotische oorden of aantrekkelijke wereldsteden.

Zelf ben ik niet zo’n enthousiast congresganger. Want ik heb een vent die echt van zijn vak houdt en daarom loopt op een congres de wekker net zo vroeg af als thuis.

Vervolgens wacht er een straf dagprogramma van een lezing zus en een workshop zo. Gevolgd door een postersessie en nog een aantal verplichte ontmoetingen in de wandelgangen.

En ondertussen loop ik in het gezelschap van een ingebonden stedengids te verdwalen in zo’n wereldstad die ik niet zelf heb uitgezocht. Of ik lig in mijn uppie op zo’n wit zandstrand een warmtestuwing te krijgen van al die gebronsde kanjers met een hoog  testosterongehalte op surfplanken.

Wetend dat alle fiscale voordelen niet toereikend zijn voor het smartengeld dat ik op zo’n moment verdien.

Enige tijd geleden hadden wij echter de euvele moed om een zelfgekozen reis naar Jordanië bij de VVAA (Vereniging voor Artsen Automobilisten) te boeken. Met de eigen soort op vakantie gaan, kan iets veiligs hebben, maar voor ons was het vooralsnog een ietwat vermetele keus.

Op Schiphol wachtte ons een onberispelijke, uiterst charmante groepsleider die de ogen van de vrouwen deed oplichten en die van de mannen deed vernauwen.

Vervolgens raakten wij anderhalve week lang onderhevig aan de ongeschreven wetten van de groepsdynamica en ‘ons soort mensen’.

Nogal wat vrouwen waren opgedeeld in de categorie echtgenoten van hun man, maar het ongekeerde kwam ook voor: zij waren zelf arts. Soms was hun partner erbij, soms waren ze alleen.

Het werd kortom een intensief proces voor alle betrokkenen, met onze reisleider jonglerend in voortdurend wisselende rollen: gids, therapeut, gezelschapsheer, scheidsrechter.

In mijn rol als toeschouwer was het allemaal heel boeiend. Aan het eind van de overigens zeer interessante en onvergetelijke reis konden we door een misverstand niet beschikken over de beloofde eigen hotelkamer om ons op te frissen en een paar uurtjes te rusten.

Als compromis kregen de mannen samen een kamer toebedeeld en wij, vrouwen, twee. Kamer 435 waar ik met zeven andere vrouwen verbleef, werd in een mum van tijd een mix van een boudoir en een Turks bad.

Föhns werden uitgewisseld, tampons, make-up, maar ook allerlei vertrouwelijkheden over kappers, kleding, kinderen, persoonlijke achtergronden, levensfasen. Zaken die tijdens de reis nauwelijks aan bod waren gekomen.

Terwijl de een in bad zat, gebruikte de ander de douche en in de dampige kamer zelf graaiden half ontklede dames giebelig naar schone kledingstukken in hun koffers. We stapten als vriendinnen het vliegtuig in.

‘Waar gingen in jullie kamer de gesprekken over,’ vroeg ik, weer verenigd met mijn man. Hij keek mij heel verbaasd aan. ‘Over het vak’, zei hij. ‘En verder ging het eigenlijk nergens over’.

Puurheid van de Kerstdagen.

Dat houdt mij de laatste tijd erg bezig.

Waarom vraag je?

Omdat pas als je situatie is veranderd. En dan bedoel ik écht veranderd. Je op een heel andere manier naar de dingen kunt kijken. Voor mij als kind was Kerstmis iets bijna heiligs, heel verrassend, toch ook spannend en zeker geweldig.

De mooie en heerlijk ruikende kerstboom in huis. De versiering zoals kerstklokken (ja, ik heb ze nog).
Ook wordt er heerlijk gekookt. Je doet veel dingen met familie. Op bezoek gaan. Of zij komen bij jou.

Je kleedt je feestelijk aan. Er zijn zelfs kadootjes. Maar voor je het weet gaat het alleen om de ‘feest’-dag.

Dankbaarheid

Als het goed is wordt op school (en misschien thuis) een uitleg gegeven over het hoe en wat achter Kerstmis.
De viering van de geboorte van Jezus Christus. Ik kan mij nog van vroeger herinneren dat er hieraan veel aandacht werd besteed. Al is dat niet eens helemaal wat ik bedoel met puurheid.

Ik heb het gevoel dat deze Kerstdagen steeds minder draaien om het pure en oprechte gevoel van liefhebben. Blij zijn met elkaar, je familie, je partner, je kind. Bij elkaar zijn. Samenzijn.

Waar is de puurheid?

Wat ik zelf heb gezien de dagen voor Kerst? Mensen die massaal inkopen doen, zowel bij de winkels als bij de supermarkten. Nu we het daar toch over hebben. Supermarkten die zowel de 24e, 25e als 26e open zijn tot een uur of zeven (!).

Tassen vol worden uit de winkels in de auto’s geladen. Bijna alles is kant en klaar te koop.
Cadeausets, speelgoed en zelfs complete diners.

Alles is maakbaar

Ik vind het gewoon oprecht jammer. Jammer dat oude tradities zoals gewoon eens een dag helemaal dicht zijn; eens een dag geen afleiding kunnen zoeken, er niet meer zijn. Alles is open. Alles is bereikbaar. Is het niet fysiek, dan wel online.

Er is geen ruimte meer voor verveling, voor lummelen, voor gezelligheid, voor puurheid, voor elkaar.
Alles is maakbaar. En dat vind ik jammer.

Vroeger… was alles anders

De puurheid van de Kerstdagen zoals ik die nog ken van vroeger is heel langzaam veranderd in een aankleed-, eet- en drinkfestijn. Alles zo mooi, groot en soms zelfs zo duur mogelijk.

Ik heb daar vanzelfsprekend de afgelopen jaren ook aan meegedaan. Totdat je zo nu en dan een pas op de plaats moet maken. Doordat er minder geld is. Doordat er minder noodzaak toe is. Doordat er een klein meisje is.

En ik wil dat kleine meisje meegeven hoe mooi en puur deze Kerstdagen kunnen zijn. Dus geen grote en veel kado’s, geen uitgebreide copieuze maaltijden, geen gehannes met kerstoutfits.

We maken er mooie en pure dagen van. In het gezelschap van mensen die er toe doen. Want daar gaat het om met Kerst. Puurheid, samenzijn en liefhebben. Zo!

Wat vinden jullie? Is alles maakbaar? Ik hoop dat jullie genieten van deze dagen. Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl
40envoorheteerstmoeder

Vanmiddag moesten mijn man en ik om 14.00 uur klaarstaan.

Onze dochters en schoonzonen hadden een verrassing voor ons in petto.

(Mijn dochters zijn 19 en 22 jaar).

We hadden geen idee! Met z’n vieren kwamen ze om twee uur binnenlopen en overhandigden ons een envelop. Daarin zat de opdracht dat we naar het Koepelbos (een bos in een plaatsje vlakbij Wolvega) in Oldeberkoop moesten rijden.

Daar aangekomen mochten we de tweede envelop openen. Door middel van kleine foto-opdrachten die we dan via app verstuurden, konden ze ons volgen.

Opdracht drie kwam via de app. We reden naar een restaurant in Oldeberkoop en zeiden dat er voor ons was gereserveerd. Zo leuk en spannend. We kwamen binnen en we werden enthousiast begroet.

O ja!.. jullie mogen lekker gaan zitten in de loungestoelen en koffie met wat lekkers nemen. We zaten daar in een prachtig oud hotel. Sfeervol, warm, met live pianomuziek. Adem in adem uit… wat is dit fantastisch!

Ik ben later naar de jonge pianist gelopen en heb een opname van hem gemaakt. 19 Jaar was hij. Hij speelde zo prachtig. Je kon de muziek voelen. Mijn hart stroomde over van warmte.

We kregen van de serveerster de volgende envelop en mochten door naar weer een prachtige plek in de natuur. Foto’s maken en tenslotte weer naar huis.

Maar we waren nog niet klaar! Met z’n vieren kwamen ze ons weer begroeten en deze keer mochten we lopend ons eigen dorp in.

Na bij twee locaties iets lekkers te hebben gedronken, weer een envelop. Deze keer doorlopend naar een locale snackbar om een bestelling op te halen. In envelop nummer 12 zat het geld!

Ok dachten we dat is leuk. Nu gaan we met z’n allen een patatje eten… we kwamen aan bij het huis van mijn oudste dochter en schoonzoon. Met op de deur een brief met 'Restaurant'.

De deur ging open en er stond een prachtig in stijl geklede serveerster om ons te begroeten.

Welkom!

Hun huisje was omgetoverd tot een sfeervol en romantisch restaurant. Een tafel gedekt voor twee personen. Roosjes op tafel en elk een roos en een gelukskoekje op ons bord!

Beide dochters speelden serveersters. Wijn werd ingeschonken en een glas water uit een prachtige karaf.
Wij kregen ons voorgerecht. Vers stokbrood met tapenades en kruidenboter, terwijl het ‘personeel’ in de bijkeuken de patat aten die wij hadden meegenomen!

Ze lieten ons helemaal samenzijn en genieten! Er volgde nog heerlijke biefstuk, aardappelpuree en dopererwten. We hebben gesmuld. De beide mannen waren identiek gekleed als koks en hadden samen eten gekookt.

Tenslotte werd de crème brulee geserveerd en ‘aangestoken'. Deze keer 6 schaaltjes. Met elkaar hebben we toen genoten van het nagerecht.

Ik ben onder de indruk. Want het was werkelijk tot in de puntjes geregeld. Perfect in alle opzichten. Romantisch, gezellig en heerlijk eten. En wat een moeite hebben ze voor ons gedaan.

Allemaal mensen aangesproken van diverse locaties om ons enveloppen te geven. Het bedenken en dan de harmonie die ze met z’n vieren uitstraalden. Zelf de route gedaan om de tijd te checken. Foto’s gemaakt als voorbeeld voor ons ha ha ha. Boodschappen gedaan en geld uitgegeven.

De mannen vertelden later dat ze de opdracht hadden gekregen bloemen te moeten halen. Maar ja wat voor bloemen… rozen zijn wel leuk, maar wat voor kleur dan? Rood is van de liefde, wit is van? Tenslotte hebben ze maar een bos gemengde rozen meegenomen!

Het grootste geschenk van deze middag is de liefde! Want dat is de energie achter deze prachtige middag.

Had ik al gezegd dat het leven mooi is? Vier het! Je bent het waard!

Zes jaar geleden ging mijn man naar de dokter en kreeg de diagnose borstkanker.

Mijn blog is een manier om de dingen te relativeren en van mij af te schrijven.

‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’; ons huisje had dit kruisje. Richard is er gezond en wel doorheen gekomen en graag wil ik met een lach en een traan mijn ervaringen delen.

De aardige oncoloog had buiten zijn eigen behandelingen nog een aantal andere voor Richard in petto.
Het eerste bericht was dat hij chemo moest ondergaan. Wat zijn dan de gevolgen?

Van chemo word je ziek, van chemo word je kaal, van chemo word je letterlijk uit het veld geslagen en nou ja,
je weet wel alle ellende die we allemaal wel ergens in onze omgeving hebben gezien of via de zijlijn hebben vernomen.

Maar eerst staat nog bestraling op de agenda. Dit is bij vrouwen pas na de chemo, bij de mannen doen ze het eerst.

Zo was het dat hij voor de bestraling naar het AVL moest. Hm, het AVL is toch weer net even anders dan het ‘gewone’ streekziekenhuis. Zo gingen we naar het AVL om een gesprek te hebben met de uitvoerende arts.

Binnenkomend in het AVL schrok ik me een hoedje. Want het is letterlijk een kankerziekenhuis. Dus iedereen die daar loopt heeft het best pittig zeg maar… En dat zie je ook, dat voel je, dat ruik je…

Het is volgens mij het enige ziekenhuis waar ze langskomen in de wachtkamer met koffie en thee, zelfs een koekje erbij! Heel lief en aardig, ik voelde me er dermate ongemakkelijk bij dat de rillingen over mijn rug liepen bij het besef dat mijn man kankerpatiënt was.

Want mocht het nog niet duidelijk zijn voor mij, deze dag kon ik er met geen mogelijkheid omheen. 
Wederom de tranen die onbedwingbaar over mijn wangen liepen, een arm van mijn troostende man om mij heen waarvoor wij notabene in dit ziekenhuis zaten!

Na enige tijd wachten werd Richard opgeroepen om kennis te maken met de radioloog. Het was een wat stroef gesprek. Hij ging uitleggen hoe de behandeling zou verlopen, hoeveel behandelingen, hoe de bestraling zou plaatsvinden en wat het voor hem als patiënt betekent.

Tijdens de uitleg hoe de bestraling zou plaatsvinden, kwam er een bijzondere dialoog op gang. In de beleving van Richard zou bij zijn aanpak een groot risico zijn dat de longen door de bestraling aangetast zouden worden, terwijl de arts aangaf dat dit niet zo was.

Hij wuifde het een beetje van de tafel in vorm van, ik weet echt wel wat ik doe. Dat hoop je ook oprecht als je bij een arts zit en we twijfelen niet aan zijn kundigheid. Echter, een millimeter verschil bij deze precieze werkzaamheden kunnen levenslange gevolgen hebben.

De kwaliteit dat Richard goed analyses kan maken en grafieken kan lezen, kwam in deze dus uitstekend van pas! Mijn gedachten gingen even naar assistent Mieke en de chirurg als ook de prettige oncoloog die je altijd een warme bad geven, dit was een koel bad om in te zitten…

Er vond een tweede gesprek plaats waarbij hij inderdaad zijn plan van aanpak had aangepast omdat hem dat beter leek. We kregen een rondleiding in de immens grote behandelkamer, gingen ze meteen inmeten voor het te behandelen gebied op het lichaam.

Met een borstkas vol strepen leek deze inmiddels meer op een dambord dan een mooie borstkas.

Bij de afspraak van de eerste behandeling kon hij rechtsomkeert naar huis. De wond was niet voldoende klaar om de behandeling aan te kunnen. Een paar dagen wachten, ik moest een watervaste stift aanschaffen en hiermee de strepen bijtekenen dat bij het moment dat de behandeling kon plaatsvinden ze wel op de juiste plekken zouden bestralen.

Een zeer serieuze klus dus! En probeer je lachen maar in te houden als je je breeduit met een stift kunt uitleven.

1ste bestraling

Bij de eerste bestraling was ik aanwezig. De grootste uitdaging bij het bestralen is dat je echt stil moet liggen. Bij de geringste bewegen wordt de behandeling gestopt met gevaar voor verkeerd bestralen van gezonde vitale delen van het lichaam.

De verpleegkundigen komen dan weer naar binnen om de patiënt wederom op de juiste wijze te positioneren. Iedere millimeter is van belang.

Hij lag, alleen, in die immens grote behandelruimte. Na het vinden van liggen in de juiste positie gaat iedereen de kamer uit om in de ruimte van de behandelaars uiteindelijk de behandeling uit te voeren. In mijn beleving een heuse uitdaging, dat stilliggen.

Richard zou Richard niet zijn om van dit moment gebruik te maken om even een powernap te nemen, zo ook bij deze behandeling!

Met knikkende knieën sta ik met de behandelaars via beeldschermen te kijken hoe de behandeling plaatsvindt, hoe hij dit bijzondere traject wederom individueel doormaakt, hij gewoon heerlijk een dutje ligt te doen!

Met respect kijk ik naar het feit dat hij zijn emoties kan parkeren en ondergaat wat noodzakelijk is. Er volgen er nog 24, in totaal 5 weken iedere dag op weg naar het AVL.

En zo went alles, de eerste keren nog meegaand om een soort van ondersteuning te zijn voor hem bij deze behandeling, wat ook geadviseerd wordt, heeft Richard nergens last van en gaat na de 3e behandeling gewoon alleen…

Wordt vervolgd…

Prachtig toch? Hoe doe je dat?

Er is een groot verschil tussen de leeftijd waar mensen over het algemeen naar vragen (geboortedatum) en je ‘werkelijke’ leeftijd.

Oftewel, hoe oud voel je jezelf? In het laatste geval laat je je leiden door waar je hart ligt. En daar gaat het mij nu precies om.

Gevoelsleeftijd

Op dit moment voel ik mij 30 jaar. Natuurlijk verschilt dit wel per dag of moment. Maar over het algemeen is 30 een leeftijd die goed bij mij past. Hoe kan dat, vraag je je misschien af. Wat doe je precies en wat zorgt ervoor dat je gevoelsleeftijd zo anders is?

Pluk de dag

Het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik probeer ieder moment volledig mee te maken. Het een kan naast het ander bestaan, mooie momenten maar ook verdrietige situaties. Je kunt je ontzettend moe voelen maar door jezelf zorgvuldig en met aandacht aan te kleden, haal je jezelf uit de neergaande spiraal.

Als jij het dagelijks leven niet afwisselend en bijzonder probeert te maken, wie doet het dan wel voor je?

Uitje

Sinds ik mijn baan ben kwijtgeraakt, is een wandeling naar de plaatselijke supermarkt met mijn dochtertje soms het enige uitje op de dag. Daar probeer ik dan ook echt wat van te maken.

Het is makkelijk genoeg om je dagelijkse outfit te laten bestaan uit een spijkerbroek en t-shirt of misschien zelfs wel een comfy joggingbroek. Daar is niets mis mee! Maar wel als je jezelf ongelukkig voelt daarin en je jezelf heen en weer sleept.

Shoppen in je eigen kast

Mijn persoonlijke remedie. Laat je inspireren door (mode)bladen en maak leuke combinaties vanuit je eigen kledingkast. Scheelt een hoop geld en het hoeft helemaal niet veel tijd te kosten.

Doe eens een paar mooie hakken aan onder je spijkerbroek. Vervang je trui eens door een colbertje. Draag wel die prachtige ketting op je basic shirtje. Waarom niet? Omdat het maar een ‘gewone’ dag is? Onzin. Iedere dag is wat je ervan maakt.

Wat is jullie dagelijkse ritueel? En verschilt een werkdag veel van een ‘thuis’-dag?

Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl

40envoorheteerstmoeder

De laatste spurt naar de feestdagen brengt behoorlijk wat dynamiek teweeg.

Eerder had ik al in een blog vermeld dat het vermoeiend en hectisch was in de tijd dat ik nog jonge kinderen had.

Nu wordt dit ingevuld door werkafspraken, veel telefoon- en mailverkeer met (nieuwe) klanten en media, uitzoeken van fotomateriaal, versturen van nieuwsbrieven en last but not least aandacht voor het gezin.
Het huishouden schiet er dan maar bij in. Dat was toch al niet mijn hobby…

Rust?

Vechtend tegen griep en een ontsteking in mijn schouder die ik al maanden probeer te negeren, ga ik gewoon door en stort me vol in de gekte van de dag. De vitamine C tabletten en Ibuprofen zijn momenteel mijn beste vrienden.

Uitnodigingen voor feestelijke borrels met bubbels op oudejaarsdag stromen binnen. Waar moet ik heen?
De kaarten voor de musical The Bodyguard zijn gelukkig binnen en 2e Kerstdag is dan ook meteen ingevuld.

De 1ste Kerstdag hoop ik rustig te mogen doorbrengen bij de haard met een goed glas wijn, een makkelijke hap en een leuke film op de buis. Echter, voor het zover is, worden er diverse evenementen in de wereld van
Beauty & Hair georganiseerd waar ik ècht naartoe moet, aldus de betreffende initiators.

Een diepe zucht ontsnapt mij als ik hieraan denk.

Rust!

Hoewel ik enorm houd van uitdagingen en prikkels, verlang ik nu toch echt wel naar een grote portie rust.
En dan niet rust in de categorie van een avondje vroeg naar bed of een zondagochtend lang uitslapen.
Nee RUST met hoofdletters!

Boswandelingen maken, eindelijk dat geweldige boek lezen, kokkerellen voor de fun, uitwaaien aan het strand, spontaan borrelen met vrienden. Even geen getrek aan me en aandacht moeten verdelen. Mezelf weer ruiken, zoals ik dat noem. Niets MOET. Heerlijk lijkt me dat.

De wereld draait door

De weken worden afgeteld. Er gebeurt veel in de wereld. Het vluchtelingenbeleid wordt op straat en in de media geanalyseerd en besproken, de wereldpolitiek en de angst voor het terrorisme houdt een ieder bezig. Maar ook het gewone leven gaat door. In een maalstroom of niet.

Op Facebook komen al foto’s voorbij van huiskamers met kerstbomen. Op straat spelen de kinderen verkleed en beschilderd als Pietje. Zwart of gekleurd als de regenboog. Het leven van alledag blijft een feit.

Ook de roep naar de 'wasstraat' lokt. De agenda’s van kappers en beautyspecialisten lopen vol met afspraken voor de feestelijke en verzorgde look. Immers, beauty & bubbels zijn een onafscheidelijk duo dat garant staat voor heerlijke look & feel momenten.

En als we dan na het dansen op het biljart en zwieren in de kroonluchters als laatsten het licht aandoen,
dan hebben we gelukkig altijd de Beauty Pillow nog…

Mijn hoofd zit zo vol!

Mensen zeggen wel eens dat ik een kort lontje heb.

Dat komt met name voor als mijn hoofd erg vol is.

Als je de laatste tijd mijn verhalen hebt gelezen dan heb je er misschien een beeld bij. En niet dat mijn hoofd nu leeg is. Dat is denk in niet voor mij weggelegd. Wel lukt het mij, door alles op te schrijven, mijn hoofd te ordenen en alles een plekje te geven.

Nu kun je denken, daar heb je de afgelopen jaren toch wel tijd voor gehad? Misschien wel, ik heb er alleen de tijd niet voor genomen. Deze twee verschillende dingen worden nog weleens door elkaar gehaald.

Want als je tijd hebt, wil het niet zeggen dat je het doet. En als je geen tijd hebt, wil het niet zeggen dat je prioriteiten juist gerangschikt zijn. Ik heb thuis een levend voorbeeld rondlopen, mijn zoon heeft het soms heel druk en soms niet, het heeft in beide gevallen nooit met school te maken!

Zo komt het wel eens voor dat ik druk bezig ben. Ik ben uiteindelijk moeder van 2 gave pubers, manage het huishouden, ben een vrouw van een leuke man, heb een sociaal netwerk wat een achterstallig onderhoud heeft opgelopen van een jaartje of 5 en probeer het bedrijf stabiliteit te geven.

Ik kan je verzekeren dat dit een soort van dubbel full-time baan is. Vroeger en dan praat ik over een paar jaar geleden, kwam het nog weleens voor dat ik met een vriendin naar de film ging, dat ik etentjes organiseerde met vrienden, dat we uitgebreide Bring Your Own BBQ’s organiseerden in onze veels te grote tuin (die ook de nodige aandacht wil), deed ik ook nog wat aan sport en ging ik met de kids naar een pretpark met vriendinnen dus had ik nog iets van een sociaal leven.

Geleidelijk aan is dit door mijn vingers geglipt en is alles in het teken van mijn gezin en het bedrijf. Tijd voor mijzelf bleef niet echt over, ik heb het mij laten afnemen, het sluipt er heel geleidelijk in. Het wordt een nieuw patroon, een overlevingspatroon. Een systeem dat je ontwikkelt om maar de blijven doorgaan, rennen,
stilstaan is geen optie.

Het nummer van Herman van Veen: 'Opzij, opzij, opzij' komt heel dicht bij deze gemoedstoestand. De korte samenvatting is: je loopt rond als een kip zonder kop.

Ik heb het een tijdje gedaan en kan uit ruime ervaring delen dat het niet leuk is. En toch heeft mijn lichaam de keuze gemaakt dit te doen. Ervoor te gaan, mijn schouders eronder te gooien om alles wat we hadden niet zomaar los te laten. Om een toekomst neer te zetten voor de kinderen en onszelf. Het enige dat ik vergat,
was er ook juist NU te zijn.

Geleidelijk aan wordt het weer rustig, zijn de kinderen al weer even bezig met het nieuwe schooljaar
(een jaartje hoger want het was weer spannend voor de zomer) en zitten we midden in mijn favoriete seizoen de herfst. 

Zoetjesaan begint het tot mij door te dringen dat ik best kan luisteren naar mijn lichaam als het even stop zegt. Een lichaam dat soms gewoon moe is, thuis op de bank wil zitten en gewoon even niets doen.

Het blijft een uitdaging een stapje terug te nemen en stukje bij beetje gaat het me lukken om soms niets te doen. Mannen hebben 'the nothing box', iets wat wij vrouwen totaal niet in huis hebben en ik soms stinkend jaloers op kan zijn!

Om de boel de boel te laten, om me heen te kijken naar een ontploft huis, een stapel was en strijk, eten we minder verantwoord omdat dat nu eenmaal sneller gaat en laat ik zelfs de mailbox met rust als het weekend is.

Eckhardt Tolle schreef het al jaren geleden: 'de kracht van het nu'. Soms kwam ik tot bladzijde 42, een jaar later tot bladzijde 58. Ik heb het boek nog niet uit kunnen lezen, echter leef ik op dit moment best in het NU.

Wordt vervolgd…

Herman van Veen: Opzij, opzij, opzij

Het is alweer te lang geleden dat ik heb geschreven.

Wat zo onwijs lief is, is dat mensen naar mij toekomen, een mailtje sturen of een appje of ik met het schrijven/bloggen ben gestopt?

Onwijs gaaf dat zoveel mensen mijn blog volgen,
dat realiseerde ik mij niet en word er heel bij van!

De zomerperiode was druk en het zal bij jullie niet anders zijn. Dit is de reden dat het er gewoon niet van kwam om te schrijven. Wat ik me in de zomerperiode wel realiseerde, is dat het erg druk is in mijn hoofd. Dat ondanks de afronding van alle sores er nog flarden door mijn hoofd schieten.

Als een bal in een flipperkast gaan gedachten alle kanten op, wat de nodige onrust geeft. Er komt dan een moment dat je iets met die onrust moet doen. Het bloggen helpt om stukje bij beetje mijn hoofd leeg te maken.

Wanneer dan weer te starten? Normaal heb ik geen startproblemen maar deze keer duidelijk wel…
Met Marco Borsato op de achtergrond meedeinend op de noten van 'Als er nooit meer een morgen zou zijn' (emotionele doos dat ik ben…) word ik abrupt wakker geschud door de allerleukste Ali B!

Zijn enthousiasme en positiviteit geven mij op dat moment de energie weer om uit mijn schulpje te komen en weer in de pen te klimmen.

Wat soms een vraag is; waarom nou bloggen/schrijven over dit proces?
Het is nu toch afgelopen, het is nu toch klaar en hij is gezond en wel?

Ja, dat klopt. Hij is gezond en wel, gelukkig! Dat we daar blij mee zijn dat zal meer dan duidelijk zijn.
Misschien werkt het bij jou anders en bij mij was er op een moment geen ontkomen meer aan dat de ondergedrukte 'bal' van een aantal jaren verdriet, boosheid, frustratie, oogkleppen op en meer van dit soort dingen explosief naar boven kwam van alles wat ik heb onderdrukt in deze periode.

Of de vraag; Het was toch zijn ziekte en niet die van jou?

Nou dat zit zo; het doet als partner en moeder van toch ook heel veel met je! De periode van het ziekteproces is een heuse impact op alles wat je doet en hoe je het doet. Het is niet alleen de operatie, de behandelingen, het is alles. Alle ballen die je in de lucht moet houden, die je in de lucht wilt houden en het ook gewoon doet!

De zorg voor de kinderen, de zorg voor het gezin (zeg maar het thuismanagement), de zorg voor communicatie naar de buitenwereld, de zorg voor om leuke dingen te blijven doen, de zorg voor inkomen, de zorg voor alles zeg maar dat is best een uitdaging.

Ik was 42, stond in het midden van een onbezorgd leven. Bij het horen van een ernstige ziekte bij je partner realiseer je je blijkbaar in een ‘spilt second’ dat je NU midden in het leven staat en NU door moet pakken. Je zit midden in het leven en het realiseren dat je er zomaar alleen voor kan komen te staan, is best een vreemde constatering.

Blijkbaar heb ik in de drang van ‘overleven’ voor 2 strategieën gekozen. Ik ben als een leeuwin voor hem gaan liggen en degene die het lef had te dicht bij te komen, kon een klauw krijgen. Het overlevingsmechanisme onbewust gekozen om hem te beschermen en goed te kunnen herstellen.

Daarnaast heb ik bij mijzelf een muurtje opgetrokken. Niet bewust, het gebeurde gewoon, zonder er bij na te denken. Ondanks het feit dat we heel snel wisten dat het goed zou komen, was het kwaad geschiedt.
De leeuwin in mij was wakker gemaakt en de muur stond als een huis. Beide solide en moeilijk af te breken.
Je kunt ook niet iets afbreken als je niet realiseert dat het staat!

Als een leeuwin voor iemand gaan liggen en beschermen, is in sommige situaties handig en er komt een moment dat je opzij moet stappen. Plaatsmaken om de persoon weer zijn eigen ding te laten doen en zijn eigen leven in te vullen. Pas veel later kwam dit moment van helderheid dat loslaten en de verantwoording bij de persoon zelf te laten, tot mij doordrong.

Zo’n muur is een ander dingetje. Een leeuw heeft poten, staat op en loopt weg. Een muur staat solide en laat zich niet zomaar afbreken. Ergens, diep van binnen, weet je dat je man kan komen te overlijden en met deze boodschap lijkt het alsof ik onbewust in een rouwproces ben gekomen.

Dit mechanisme, genaamd het onderbewustzijn, deze zelfbescherming, heeft ervoor gezorgd dat ik, in dit dus onbewuste rouwproces, stilletjes niet meer volledig openstond voor het houden van… Ik hield zielsveel van hem, maar het verder houden van voor de toekomst was misschien niet reëel en daardoor een beetje teveel…

Want stel nu dat hij komt te overlijden, dan is er in ieder geval al een stukje verwerkt waardoor ik erna ook sterk in het leven sta. Zo kwam dus een moment van besef dat ik weer opnieuw moest gaan houden van hem, ondanks het feit dat ik wel van hem hield! Een complexe en tevens verwarrende gewaarwording kan ik je vertellen!

Pas na de afronding van zijn hormoonkuur, 5 jaar later, kan ik dit geheel benoemen het afronden. Deze 5 jaren zijn we dagelijks met het hele proces geconfronteerd, vooral onbewust en heeft er mede voor gezorgd dat ik in alles in de overlevingsstrategie kwam. Het heeft nadelen, het heeft ook voordelen! Welke, daar kom ik graag later in een van de volgende blogs op terug.

Zo is het dus dat het even stil was in de zomerperiode. En zo kwam in deze zomer de beslissing om een paar dagen op de hei te gaan zitten, om in alle rust mijn hoofd leeg te schrijven!

Ik hoop oprecht dat jullie in de aankomende periode weer kunnen genieten van mijn blogs.

Wordt vervolgd...

Het is woensdagochtend half 10. Op dit moment is het al zo’n 30 graden.

Ik ben na een jaar weg te zijn uit Nederland vergeten hoe het voelt om het echt koud te hebben. 

Zo koud dat je ’s avonds naar bed gaat en jezelf helemaal wikkelt in zo’n zalige donzen dekbed en dat je je voeten tussen de benen van je partner frummelt omdat je anders nooit meer warme voeten krijgt.

Zo koud kan ik het me niet meer herinneren. Gek, hoe snel je went aan een ander leven met een ander klimaat. Toch is er 1 maffe Hollandse gewoonte waar ik maar niet vanaf wil stappen. Noem het dwangmatig, noem het debiel, name it. Maar 't is mijn gewoonte.

Lang geleden kreeg ik een ochtendjas, mooi van dikke fijne stof en in het zwart. Ooit zat dit verpakt in een mooie luxe doos met een grote strik. Zodra ik mijn bed uitstap, schrijd ik zo elegant mogelijk mijn peignoir in (dat klinkt wat chiquer).

Nou ja elegant ben ik niet in de ochtend, met dichte ogen en ontploft haar. Als een echte Hollander doe ik deze aan. Ik doe nog net niet mijn versleten warme sokken erbij aan zoals in Nederland. 

Dat deze zwart is en best warm schijnt mij totaal niet te deren. Ik loop naar de porch en geniet van de opkomende zon met koffie. Meestal is het kwik dan al flink aan het stijgen en breekt het zweet mij uit.

Mijn haar dat er sowieso standaard niet uitziet, wordt nat en ik krijg zweetdruppels op mijn bovenlip.
Mijn wangen worden roder en mijn zwarte peignoir houd ik aan. Ik zei al, 't is een beetje dwangmatig dit.
Een soort zelfkastijding, niets is mij vreemd.

Daarnaast heb ik drie honden die in de nacht buiten slapen en totaal geen schroom hebben om de louncheset om te toveren tot honden slaapplaats, dus in de ochtend ligt alles vol met hondenharen en daar is geen stofzuiger tegen opgewassen.

Je voelt hem al aankomen. Mijn peignoir die zit natuurlijk binnen no time onder de haren. Dus heb ik het niet alleen warm in mijn zwarte veel te dikke peignoir maar deze wordt ook versierd met een mix van verschillende hondenharen. Om gek van te worden.

Het roer moet om

Ik moet afscheid nemen van mijn ochtendgewaad en vandaag zo’n gezellig zijden gevalletje kopen. Zo’n mooie dunne, net boven de knie zo een die subtiel een beetje openvalt. Denk dat mijn man dat ook een stuk spannender vindt. Wellicht werpt dit een nieuw gezellig licht in het ochtendgloren.

Mijn zwarte peignoir hang ik aan de wilgen vandaag uhm... palmboom. Bij loslaten hoort ook loskomen van oude gewoontes. Dus, ayo zwart dik warm gewaad, bon dia zijden gevalletje...

Ik doe mijn jas aan en kijk nog één keer naar hem om.

Er gaat direct weer een kriebel door het laagste deel van mijn buik en het liefst zou ik zo weer bij hem in bed duiken.

Maar ik moet gaan, ik moet naar mijn man en kinderen.

Ik stap in mijn auto en voel me ongelooflijk vreemd, blij en opgewonden. Totaal niet schuldig. Mijn lippen en wangen branden. En ik ben nog steeds ongelooflijk geil. Ik ruik naar seks en denk dat iedereen aan de glans in mijn ogen kan zien wat ik net heb gedaan.

Zeker weten dat mijn man en misschien wel mijn kinderen kunnen zien dat ik niet gewoon even bij Ilse ben geweest.

Ik rij rustig naar huis en hou mijn raampje op een kier om letterlijk af te koelen. Thuisgekomen weet ik niet hoe ik mij moet gedragen en heb het gevoel dat ik in een slechte scène van een soap speel.

Alles wat ik zeg klinkt als een opgezegde tekst en ik hou mijn zoons maar vooral mijn dochter goed in de gaten. Zij blijken totaal niet geïnteresseerd in mijn onsamenhangende geraaskal en verdwijnen naar hun kamers.

Blijkbaar merken ze niets aan me! Ik vind het ongelooflijk. Mijn man komt net uit kantoor naar me toe op het moment dat ik net wil sms-en naar de man waarmee ik net seks heb gehad. De telefoon vliegt uit mijn handen over het aanrecht heen.

Meteen pakt hij hem op en mijn hart slaat letterlijk een slag over. Hij geeft me het toestel aan en en kust me op mijn voorhoofd. Dat veroorzaakt nogal wat verwarring bij me.

Het gekke is dat ik me bezwaard voel ten opzichte van die ander! Hoe werkt dat? Heb ik meteen een band met iemand waar ik 1x seks mee gehad? Het lijkt er wel op. Hoe zit het dan met de band met mijn eigen man?

Het is niet logisch en voor mezelf ook niet te verklaren maar ik weet één ding. Ik ga zo snel mogelijk weer naar die man toe. Ik wil het weer, schreeuwt mijn hele lijf.

Nadat ik koffie heb gedronken met mijn man trek ik me terug in de badkamer met mijn telefoon. Daar staan 3 sms-en op. Ik weet al van wie en voel direct de opwinding van vanmorgen weer.

Ik open de berichten en zie dat er een foto bij zit van hem. Naakt. En opgewonden. En ik weet... dit ga ik weer doen, dit ga ik heel lang volhouden.

De energie die me dit geeft, is verslavend. Ik had nooit gedacht dat ik hier behoefte aan zou hebben. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou kunnen, willen. Maar als je eenmaal die drempel over bent...

Ik sms terug met een foto die ik neem in een houding waarvan ik niet had gedacht dat ik hem ooit aan zou nemen. Zonder gene. Ik voeg er nog aan toe waar ik allemaal zin in zou hebben met hem. En send!

Met een glimlach op mijn gezicht waar ik de komende weken niet meer vanaf kom, stap ik in bad! Ik geniet van mijn lichaam, voel me mooi en jong! Dat laat ik me voorlopig niet afnemen.

Vinkeveense plassen. Ik heb altijd heel veel gezwommen, als kind zijnde al.

Eindeloze zomers doorgebracht op de Vinkeveense plassen.

Omdat we in mijn ouderlijke huis omringd waren door sloten heeft mijn moeder mijn broer en mijzelf (denk ik) al vroeg op zwemles gedaan.

Heel vaag herinner ik me dat we heel vroeg (het was altijd heel koud) naar zwemles gingen. Ik had toen vooral medelijden met mezelf. Met de kennis van nu heb ik medelijden met maar ook bewondering voor mijn moeder. We hadden geen auto, dus alles ging op de fiets en zij ging altijd met ons mee.

Badhoevedorp

Jaren later, toen manlief en ik in Badhoevedorp woonden, was er een zwembad op de hoek van de straat.
Ik ging vaak 2x per week en combineerde dat met hardlopen in het Amsterdamse bos. Als jullie nu denken,
wat knap, let wel: dûh, dit was voordat de kinderen er waren.

Tijd en (toen nog) energie genoeg. Eenmaal verhuisd naar Mijdrecht (met kind 1) en al snel in het bezit van kind 2 verwaterde dit alles, gek hè.

Trim-zwem-groep

Toch wilde ik het zwemmen toen niet loslaten en kwam achter het bestaan van een trim-zwemgroep in het zwembad in Vinkeveen. De groep trainde op donderdagavond om 19.00 uur, ik weet het nog precies.

Met manlief afgesproken dat hij die dag het kroost op zou halen van de crèche c.q. naschoolse opvang en van eten voorzien (andere dagen deed ik dat). Uurtje overwerken en dan vanuit mijn werk door naar het zwemmen.

Ik had er het volste vertrouwen in, had immers veel zwemervaring en een redelijke techniek (dacht ik). Na het omkleden toog ik mij naar een vrije baan, dook erin zwom een paar slagen en botste bijna tegen een medezwemmer op.

O ja, ook bij het zwemmen telt: rechts houden. Les 1, bij deze.

Banen zwemmen voor gevorderden

Daarna werden we in groepen ingedeeld, ik kon kiezen: langzaam, gewoon en snel. Ik weet nog dat ik dacht:
laat ik bij deze 1e avond maar niet direct naar de ‘snellen’ gaan. Doe maar ‘gewoon’.

Tja, na ’n kwartier werd mij vriendelijk doch dringend verzocht me bij de ‘langzamen’ te voegen. Au, deukje in mijn ego. Normaal gesproken bij het normale banenzwemmen was ik altijd een van de snelsten.

In dit gezelschap begon ik onderaan de ladder, iedereen kon goed en snel zwemmen. Dit was banen zwemmen voor gevorderden.

Bloemetjesbadpak en de Inge’s en Pietertjes

De grootste deceptie kwam bij het douchen. Ik had een heel leuk badpak; lichtblauw met gele bloemen, zo leuk, zo schattig. Ik verkeerde me echter in een gezelschap, mannen én vrouwen, die verkleed waren als Pieter van den Hoogenband en Inge de Bruijn. Inclusief aerodynamische badpakken en gespierde torso’s.

Ik had dit alles, toen iedereen zich nog gewoon in het zwembad bevond, niet gezien. Ik had immers al mijn energie nodig om de ‘langzamen’ bij te houden. Wat voelde ik me op dat moment een enorme theemuts.

Stond ik daar met mijn ‘gezellig’ volslanke torso (dat slanke kan ik kan tegenwoordig wel weglaten) in een bloemetjesbadpak tussen al die sportieve Inge’s en Pietertjes. Als ik door het putje van de douche had kunnen verdwijnen, had ik dat gedaan.

Ik hou niet van nat worden

Ik kwam hierop toen ik vanmorgen in het zwembad een oude bekende tegenkwam. De ene herinnering roept immers de andere op. Ik heb mezelf beloofd om te proberen iedere week 1x te gaan zwemmen. Alleen als het niet regent, want ik hou niet van nat worden.

Dat is een contradictie interminus (dat weet ik), want in het zwembad word ik ook nat, maar dat is anders.
Wat ik eigenlijk bedoel is het volgende: ik vind het niet leuk om met mijn scootmobiel op pad te gaan als het regent. Mijn scoot heeft (helaas) een maximum snelheid.

Dat wil zeggen dat ik geen tandje bij kan zetten zoals iedereen om mij heen doet die op een fiets zit. De meesten maken het zichzelf nog makkelijker en gaan als het regent met de auto. Beide zijn voor mij geen optie.

Als ik in de regen op mijn scoot zit, heb ik altijd een klein beetje medelijden met mezelf. Ik knijp het gaspedaal dieper in, maar harder gaat dat ding niet.

Oude bekende en protesteren

Maar goed, ik ga dus nog steeds regelmatig zwemmen al gaat dat nu minder snel dan vroeger. Mijn benen beginnen na een paar baantjes te protesteren. Een soort van te verkrampen. Hoewel dit laatste de pret wel enigszins drukt, wil ik het zwemmen niet opgeven.

Deze keer kwam er een mevrouw op leeftijd de kleedkamer binnen die mij herkende, maar ik haar niet (ik heb dat vaker dat mensen mij nog van heel vroeger herkennen en dat ik werkelijk geen idee heb wie ze zijn).

Deze mevrouw is een van die mensen die ik vanaf mijn scootmobiel altijd vriendelijk groet zonder dat ik haar herken (zie een van mijn vorig blogs).

Ze begroette me met de woorden: ‘ik ken je nog van het protesteren’. Ik was even helemaal blanco. Ja, ik heb veelvuldig geprotesteerd tegen Minister Schippers, op papier dan wel te verstaan, maar dat kan zij niet weten.

Ze ging verder: ‘we hebben samen met jouw moeder geprotesteerd’. Toen wist ik het weer; ik heb met mijn moeder geprotesteerd tegen de kruisraketten. Maar dat was wel heeeeel lang geleden, ik was 18.
Deze mevrouw wist alles nog.

Ik kon het protest wel, maar haar echt niet meer herinneren. Het meelopen in de mars was een bijzondere ervaring, met zoveel mensen protesteren, wij waren voor vrede en  tegen die kruisraketten. Een warme herinnering.

We waren toen nog zo naïef dat we dachten dat politici zouden luisteren naar het gepeupel. Wat ik echter vergeten was dat deze mars én de miljoenen verzamelde handtekeningen wél effect hebben gehad.

Lubbers had wel geluisterd, GeenPeil avant la lettre. Hoewel ik van dit laatste initiatief totaal niet warm word, maar dit terzijde.

Snelle baan

Maar goed, we gaan nog een keer terug naar het zwemmen. Als ik ga zwemmen, wil ik wel een beetje door kunnen zwemmen. Ik heb mijn bloemetjesbadpak lang geleden omgeruild voor een sportievere versie.

Ik ben niet van het gezelligheidszwemmen, dat wil zeggen gezellig met z’n drieën naast elkaar en maar kletsen. Ik kies altijd voor de ‘snelle baan’.* Dat zit nu eenmaal in de genen. Ik krijg wel eens een rare blik of soms zelf een opmerking als ik met mijn stok richting de ‘snelle kant’ van het zwembad loop.

Vaak echter is het in de snelle baan heel rustig, weinig zwemmers bedoel ik dan. Regelmatig tref ik daar een vrouw die ik soms ook tegenkom als ik mijn hond uitlaat. Zij loopt ook met een kruk, twee zelfs en met een hond.

Mensen die honden uitlaten groeten elkaar meestal (net als motorrijders) en maken soms een praatje.
Van mensen die hun hond uitlaten én met een stok lopen, zijn er niet zoveel. Tja, dat schept helemaal een band.

Stoere meiden op krukken

Zij gaat ook altijd naar ‘de snelle baan’. Vanmorgen dus weer. Ik vond het wel een grappig idee. De ‘krukken’ hebben vanmorgen de snelle baan voor zichzelf. Heerlijk gezwommen, zwembrilletje op en gaan met die banaan.

Ik vond en vind ons allebei wel stoer, borstcrawl, schoolslag, we zijn van alle markten thuis. Wij, de stoere meiden, liepen vandaag met onze krukken van de kleedkamers naar de douche en vervolgens naar de snelle baan en zwommen iedereen eruit.

Kijk daar houd ik van.

*de ‘snelle baan’ zijn eigenlijk 2 banen in het zwembad die vrijgehouden worden voor de snelle zwemmers.

Of 40 worden een feestje is? Hoe bedoel je dat precies, Rory?

Gewoon, over het feit dat 40 worden voor sommigen een issue is… en voor anderen weer niet.

Want laten we eerlijk zijn… het is toch superfijn dat we 40 mógen worden. Ook dat is niet vanzelfsprekend meer. Hoe dan ook. Toch kan het zo zijn dat de een er een tikje meer moeite mee heeft dan de ander. Dat kan. En dat mag er ook zijn.

30… of liever 40?

Hoe zat dat voor mij? Tja, op de een of andere manier had ik meer ‘problemen’ met 30 worden dan 40.
Destijds voelde het alsof je richting volwassen worden ging of dat al had moeten zijn. Het speelkwartiertje was voorbij. Definitieve keuzes moesten worden gemaakt. En dat was bepalend en dus spannend.

Rond mijn veertigste voelde ik mij juist weer fantastisch en sprankelender dan ooit. Ik had een periode van ‘dingen doen die ik eng vond’ achter de rug. In mijn eentje naar Frankrijk gereden voor een 8-daagse workshop acteren met relatief veel onbekenden in de groep, veel uitgaan, veel nieuwe mensen leren kennen. In dat opzicht was ik ‘voldaan’.

Feestje?

Reizen was een van onze grote hobby’s (met een klein kindje wordt dat toch anders). Met name Azië en Amerika – en dan specifiek New York – hadden onze onverdeelde aandacht. Wat een verrassing was het dan ook dat Huib voor mijn 40ste verjaardag een tripje naar New York had geregeld!

Een lang weekend alleen maar genieten van alle drukte, dynamiek en het uitgaansleven. Met zijn tweetjes in ‘the city that never sleeps’ mijn 40ste verjaardag vieren. Eigenlijk de ultieme luxe. Want hoe verschillend wij ook kunnen zijn, we genieten allebei enorm van dit soort reizen.

Het leven is wat je ervan maakt

Je kunt het dan ook op twee manieren bekijken: ojee, ik word 40 en daarna wordt alles minder. Of positiever: hoera, ik word 40 en we gaan er een feestje van maken! Het is altijd makkelijk om te kijken naar de dingen die je niet hebt. Maar waarom niet genieten van al het moois om je heen wat er wél is?

Een fijne vent, familie, vrienden, kortom een mooi leven.  En als je dan loslaat waar je voorheen zo ontzettend mee bezig was… dan gebeurt er misschien wel iets heel moois in je leven. In mijn geval? Nog tijdens mijn veertigste levensjaar spontaan zwanger raken van ons kleine wondertje!

De ochtend van je veertigste verjaardag…
 

Versus de avond!
 

Dit uitzicht tijdens je veertigste verjaardag, een kadootje toch?

Hoe was het voor jullie om 40 te worden? Drama of een feest?

Tot de volgende keer!

40envoorheteerstmoeder

Sinds een paar maanden heb ik een nieuwe relatie met een fantastische man. Eindelijk ben ik daar waar ik wil zijn.

We horen bij elkaar. We lachen, praten, fantaseren over de toekomst en hebben geweldige seks.

We houden van muziek en eten. Strand en dieren. Het klopt allemaal.

Vorige week gingen we uit eten met een bevriend stel van mijn vriend. De man, Paul, had ik al eens ontmoet maar zijn vrouw, Bianca, kende ik nog niet. Ik had zin in het etentje omdat Paul echt een leuke vent is en uit zijn verhalen te horen zou ik het prima kunnen vinden met zijn vrouw.

We hadden afgesproken op een terras waar je uitzicht hebt op de zee en het was heerlijk weer. Wij zaten er als eerste maar al snel kwamen Paul en Bianca ook. Ze was hartelijk en zoende me op beide wangen en stelde voor een fles wijn te bestellen.

Ik voelde me meteen op mijn gemak. We hebben erg lekker gegeten en meer dan genoeg gedronken. Er was een enorme klik en we praatten echt over van alles, alsof we elkaar al jaren kenden. Ik merkte wel dat Bianca handtastelijk was maar vond dat wel leuk eigenlijk.

Ze zat redelijk dicht tegen me aan en had vaak haar hand op mijn been. Ik zweer het je, ze zat gewoon af en toe te flirten met me. Ze keek me net even te lang aan of lachte net even te hard als ik iets zei.

De sfeer was zo ontspannen en gezellig dat ik er als vanzelf in meeging. Ik moet zeggen dat ik toch wel van aanraken houd. Dat zou van mij in Nederland wel iets gewoner mogen zijn. Ik voel me altijd meer verbonden met wat zuidelijker gewoonten.

Na het eten zijn we nog naar een bar geweest waar we hebben gedanst. Dat dansen werd steeds sexyer.
Ik voelde me volkomen vrij. De mannen genoten uiteraard van ons. Paul vroeg of we nog even met hun meegingen naar huis voor een afzakkertje.

Door de zwoele temperatuur konden we buiten zitten. Paul ging voor dj spelen en Bianca en ik begonnen weer te dansen. We stonden tegen elkaar aan te draaien en Bianca gaf me een kus op mijn mond. Nog één en nog één... ze hield haar hoofd een beetje scheef en duwde haar tong bij me naar binnen.

Ik vond het zo opwindend! We stonden daar op hun terras te dansen en te zoenen. De mannen keken vanuit hun stoelen toe. Ze zeiden niets en lieten ons lekker gaan. Bianca had haar hand op mijn billen en begon me te strelen. Ze kneedde mijn borsten. Het was waanzinnig.

We zijn samen op een van de zonnebedden beland. Het was duidelijk dat Bianca al ervaring had. Zij nam de leiding en ik kon me laten gaan. Ze was zacht wanneer ze zacht moest zijn en hard wanneer ik daaraan toe was. Ze wist precies wat ze deed. Ze bracht me regelrecht naar een heel bijzonder hoogtepunt.

Op weg naar huis met mijn vriend bleek dat hij net zo had genoten van de avond als ik. Ik vond het een verrijking. We gaan zeker vaker met hun uit! Wat mij betreft een vriendin voor het leven erbij.

De laatste tijd heb ik zo nu en dan last van een 'kweenie' gevoel. Zo van: 'kweenie' wat ik wil, 'kweenie' wat ik niet wil en 'kweenie' waarom.

Mijn lief opperde onlangs iets van: 'misschien is het wel een soort van... nou ja... je weet wel… menopauze...'?

Ik?! Menopauze?! Doe effffffffe normaal! Daar doe ik dus helemaal niet aan. Dat suffe hormonen gezanik! Kortom, een heel weloverwogen, evenwichtige reactie.

Een paar dagen later denk ik toch even terug aan dit gesprek. Ik krijg tranen in m'n ogen van de kleine baby eendjes die met moeder heel voorzichtig hun eerste ommetje maken. Ik zie aan de knappe jongen in de bediening dat hij mij een mevrouw vindt en mijn toekomst voelt zo goed als zeker korter dan mijn verleden, met alle gevoelens die deze bewustwording met zich mee brengen.
Aangezien mijn mentale staat een soort van writers block equivalent heeft bereikt besluit ik over te  gaan tot actie. En dat betekent, nu voor mij: huishouden. Alles moet schoon. Netjes en overzichtelijk.
Niet dat het iemand in huis opvalt, maar het voelt vooral voor mij, met m'n menopausale hormonen, lekker concreet.

Mijn inter-persoonlijke momenten brengen glans aan zo'n dag als vandaag want terwijl ieder ander mens denkt 'give me a break' ben ik al blij met een babbeltje bij de Kruidvat. In dit geval een bezoekje aan de professionele lijstenmaker voor een prachtige lijst van het portret van mijn vader.

Ik geniet, terwijl ik op mijn beurt wacht, van de schattige smoeltjes van de kinderen die komen voor de mevrouw van het pasfotohoekje. De opdracht is: lachen zonder hun tanden te laten zien en stilzitten met kin omhoog maar niet té hoog. Jongetjes van een jaar of 5-6, wat waren die van ons toen nog schattig! De nieuwsgierigheid.
De onbevangenheid.

Bij thuiskomst is de glazenwasser gearriveerd. Gelukkig net zo gek als ik met de drang om alles filosofisch te benaderen. Er komt een meisje langs wandelen, ze vraagt hoe laat het is en we praten over tijd. Hoe relatief dat is. In hoeverre de tijd bepalend is voor je gevoel. Hoeveel tijd heb je nog 'over' tot je volgende afspraak?

Of…

Ik denk terug aan een appje van mijn moeder van vanmiddag. Een familievriendin is ernstig ziek en zelfs dan kan het nog ernstiger, dat je je serieus gaat afvragen hoeveel tijd heb ik nog? Ik voel de tranen opwellen. Loop ik hier een beetje te zaniken over hormonen terwijl een vriendin van mijn leeftijd niet eens weet of ze de baby eendjes ooit zelfstandig gaat zien zwemmen! Ik schenk een glas wijn in en huil. De schone ruiten maken alles ineens heel helder.

De glazenwasser zei het heel raak: 'alles heeft twee kanten'. Die hormonen gaan maar ergens anders moeilijk doen. 'Kweenie' krijgt een genadeloze schop. Kweetutwel.

Ik heb nog de rest van mijn leven voor me en ben nog heel wat van plan.

Nu de herfst begonnen is en de zon schijnt, denk ik weer terug aan onze vakantie in Italië.

De hond kan niet praten

Na veel harde arbeid mijnerzijds (zie mijn vorige blog) hadden we dus hét appartementje gevonden.
Ieders eisen ingewilligd. Behalve die van de hond, die hadden we niets gevraagd en hadden we haar iets gevraagd, dan was er geen antwoord gekomen.

Had ze wel kunnen praten, had ze ongetwijfeld gezegd: ik wil niet lang in de auto, ik wil niet naar een meer,
ik houd niet van drukke terrasjes, tenzij mensen mij aaien, ik wil gewoon thuisblijven en ik wil dat jullie ook thuisblijven. Maar goed dus dat de hond niet kan praten, maar dit allemaal terzijde.

Meerijden

Na mijn harde werken (locatie zoeken en boeken) brak het harde werken van manlief en kids aan. Tassen naar de auto sjouwen (alle drie) en de auto besturen (manlief).

Omdat de hond (volgens de wetten van Duitsland, Zwitserland en Italië op de achterbank moest en aan de gordel vastgemaakt moest worden, gingen de kids ook op de achterbank. Niets mis mee zou je zeggen,
voorin heb je meer ruimte.

Nu heb ik de vervelende en voor mij vermoeiende eigenschap dat ik, hoewel ik niet hoef te sturen, weliswaar in gedachten actief meerijd. Ik trap dus regelmatig ook een soort van op de rem, houd me goed vast aan mijn gordel, etc. etc.

Puntje bij paaltje, na een dag rijden ben ik net zo moe als manlief. Maar ja, dat is dan wel mijn eigen schuld.
De kids vermaken zich prima achterin, de hond vindt het allemaal maar niets.

Cappuccino voor € 1,50

We hadden dus een appartementje op een klein parkje. Ik denk totaal maximaal 20 appartementen. Er was een zwembad met ligbedden, tafeltennistafel en tafelvoetbal tafel.

De beheerders woonden er zelf ook, spraken bijna geen Engels, maar dat was prima. Er waren ook een soort van vaste bewoners, Italianen, die zagen we dan ook geregeld langslopen.

Het dorpje was piepklein, twee koffietentjes. Eentje met de gebruikelijke oude mannetjes, de tweede met wat jonger volk. Zij verkochten ook ijsjes en natuurlijk cappuccino. Want daar ging het mij eigenlijk om.
Mijn dagelijkse verslaving en dat voor 1,50 euro.

Er was natuurlijk een pizzeria en een klein supermarktje (met verse broodjes). De omgeving was schitterend en het weer stralend. Alle dagen zon, op één na, maar dat was niet erg. Kortom, alle ingrediënten voor een goede vakantie waren aanwezig. Had ik toch maar weer goed geregeld.

Het zwembad

Het zwembad fungeerde als centrale plek. Ik zwom iedere ochtend trouw 20 baantjes en liet me daarna opdrogen in de zon, ondertussen alvast één van de ligbedden voor mezelf reserverend, voor de hele dag.

Ik weet dat dit niet echt aardig is van mezelf, maar er waren gewoon niet genoeg ligbedden voor alle gasten.
’s Middags werd het drukker bij het zwembad. Kinderen (ook pubers van 17) spelend met luchtbedden.

Twee Zweedse blonde puberjongens toch wel heel close zwemmend met dito Nederlandse pubermeisjes.
Ik schat dat ze een jaar of 16, 17 waren. Een bekakt pratende vader van middelbare leeftijd met sportieve jonge vrouw en schattig blond kleutertje dobberend in het water.

Tot vervelends toe de zwemband voortduwend: ‘toet toet en waar gaat de boot nu naar toe’, vragend aan zijn dochtertje. Hij droeg een oversized Hugo Boss zwembroek.

Die tijd heb ik ook gehad, ik bedoel van dat bootje, het eindeloos voortduwen of het steeds maar weer de bal overgooiend. Maar ook bezorgd het toen nog jonge grut in de gaten houdend... als ze maar niet verdrinken, verdwalen, etc.

Ik bekeek dit vanaf mijn luie stoel, E-reader mee en genieten maar. Mijn kinderen vermaakten zich met hun smartphones. Wat een rust. Uiteraard hadden wij Wifi, anders waren ze niet eens meegekomen. Het contact met vrienden/vriendinnen, al dan niet in Nederland of elders op vakantie, was het allerbelangrijkst.

Wie hoort bij wie

Ik vermaakte mezelf ook met het ‘koppelen’ van mensen, kinderen. En dan bedoel ik: raden wie hoort bij wie. Die ene knappe (met sixpack en zonder kinderen) bleek bij die meer dan mooie slanke vrouw te horen
(hoefde ik mijn buik niet meer in te houden, hij was immers al vergeven). 

Soms duurde het even voordat ik doorhad wie bij elkaar hoorden, vaak was het als snel duidelijk. Al met al heb ik  me dus niet verveeld.

Muilkorf in Milaan

We zijn ook naar Milaan geweest, dat is een hele exercitie. De auto parkeren aan de rand van de stad.
Vandaar met de metro rechtstreeks naar centrum Milaan. Lijkt een makkie, maar wordt iets moeilijker met rolstoel en hond.

Honden moeten in Italië in het openbaar vervoer een muilkorf dragen. Onze hond (King Charles met een meer dan schattig kopje en dito karakter) had in deze muilkorf geen zin.

Dan de muilkorf maar aan de riem bevestigd; in geval van controle hadden we dat ding bij de hand. Met de rolstoel op pad was geen probleem, er zijn voldoende liften aanwezig.

Luie hond

Onze hond is van nature nogal lui aangelegd en door een stad lopen, is geen hobby van haar. Lopen is sowieso geen hobby van onze hond. Zelf kan ik niet zo ver lopen, vandaar de rolstoel. Aan de andere kant loop ik liever dan dat ik in de rolstoel zittend geduwd word.

Ik kan er maar niet aan wennen, geduwd worden, heeft iets met loslaten te maken. Kortom: onze hond en ik wisselden het zitten in de rolstoel af. Ik een stukje en daarna de hond een stukje.

Als ik in de rolstoel zat, liep de hond en vice versa. Onze hond vindt het in de rolstoel zitten geen enkel probleem, sterker nog, volgens mij denkt ze dat we de rolstoel speciaal voor haar hebben meegenomen. Ik mag er af en toe zelf ook even in zitten.

Galante Italiaan

Gênant was het toen het op de terugweg in de metro zo uitkwam dat de hond in de rolstoel zat en ik liep.
Het was druk in de metro en terwijl hond in de rolstoel zat, stond een galante Italiaan zijn zitplaats af (aan mij).

Aan de andere kant zorgde de combinatie hond en rolstoel ook wel voor een paar glimlachjes. Mensen die met een chagrijnig gezicht langsliepen, toverden na een blik op hond in rolstoel een glimlach op hun gezicht.
We hebben nog even gedacht om geld te vragen aan de voorbijgangers. Een Euro voor een aaitje of zoiets.

Mensen kijken in Milaan

We hebben in Milaan uiteraard meer gedaan dan in de metro zitten en de rolstoel-zitplaatsen verdelen. Het is een schitterende stad met natuurlijk winkels met alle dure merken. Te duur voor ons in ieder geval, het is wel leuk om te kijken. ‘Kijken, kijken en niet kopen’, bedoel ik.

Wat we daar ook zagen tot mijn grote verbazing waren Arabieren met in hun kielzog volledig gesluierde vrouwen. Geen idee wat ze onder hun nikab droegen. Wel hadden ze het allemaal druk met hun Iphones.

Sommigen hadden een (lees)bril over hun nikab om het scherm beter te kunnen zien. Ik heb dit tafereel van een afstandje zitten bekijken. Heel bizar.

We zagen ook top geklede Italiaanse mannen en vrouwen met dito tassen, die zich een bezoekje aan Dior, YSN, etc. etc. wel kunnen veroorloven. Er liepen ook heel veel mooie meisjes c.q. jonge vrouwen. Wellicht in de hoop gespot te worden door modellenscouts.

Nog een keertje

We hebben kortom een vakantie gehad van zien en gezien worden. Helemaal top .Alleen al kijken naar mensen is ook in Milaan vermakelijk genoeg. En dan heb ik het nog niet over de Dom gehad. Die is zo ontzettend mooi.

Ik wil volgend jaar weer terug. Een vakantieadres hoeven we niet meer te zoeken, dat hebben we al gevonden.

Enkele weken geleden zat ik in de trein.

Een man die duidelijk oogcontact zocht of eigenlijk afdwong, gaf mij een heel onprettig gevoel.

Ongewenste aandacht

Het deed me denken aan het telefoongesprek met een hypotheekadviseur van de bank. Nadat we het zakelijke deel hadden afgerond, vroeg hij mij uit interesse wat ik zoal deed als zelfstandige professional.

Ik was net bezig aan een onderdeel van de Vrouwen & Veiligheid workshop en vertelde daar kort over.
Dat vond hij leuk en hij begon te vertellen.

Jaren geleden had hij zelfverdedigingslessen aan vrouwen gegeven. Zijn collega trainer vroeg altijd aan elke groep wat ze zouden doen als een man in de bus of de trein onophoudend ongewenste aandacht zou trekken.

Onaantrekkelijk

De eerste reactie van velen is opstaan en naar een andere coupé of een andere plaats in de trein lopen.
Dat klinkt heel logisch. Het nadeel van verplaatsen is dat de rare snuiter dan gewonnen heeft en zijn gevoel voor macht groeit.

En... het geeft hem waarschijnlijk extra energie om meer vrouwen lastig te vallen. Nee zei zijn collega dan:
Het is effectiever om in je neus te gaan peuteren. Je maakt je daardoor heel letterlijk onaantrekkelijk.

Aandachtig in mijn boek lezend bracht ik de man jammer genoeg niet van zijn stuk. Ik keek even om mij heen. Het is toch een drempel die je over moet. Er was niemand die op mij lette behalve de engerd.

Ik begon in mijn neus te peuteren. Al vrij snel zag ik door mijn wimpers dat de man zijn ogen niet meer op mij had gericht maar op de vloer. Het onprettige gevoel gleed direct van mij af.

Begin augustus ben ik geopereerd aan mijn schaamlippen.

Hier zou ik nog een vervolg over schrijven.
Mijn excuses dat ik wat laat ben.

Ik heb het ontzettend druk gehad, eerst met revalideren en daarna met mijn studie.

Lees verder hoe ik het ervaren heb.

De dag voor de operatie was ik eigenlijk hartstikke rustig. Dit komt vooral doordat ik heb gekozen voor een algehele narcose. Het enige waar ik een beetje tegenop zag, was het infuus aangezien ik heel angstig word van naalden. Toch bleef ik bijzonder rustig en heb ik goed geslapen.

De operatie

De volgende dag was het zo ver. Ik werd om 14:30 uur geopereerd en om 12:30 uur in het ziekenhuis verwacht. Met mijn nuchtere, knorrende maagje ging ik naar het ziekenhuis, toch wel een beetje zenuwachtig. Toch was ik blij, eindelijk ging het gebeuren!

Eerst werd mijn algemene gezondheid besproken en kreeg ik mijn jasje aan. Toen was het wachten. Ook tijdens het wachten voelde ik me bijzonder rustig. Ik ben vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis was niet meer zenuwachtig geweest. Hier heb ik me achteraf erg over verbaasd.

Iets eerder dan gepland, werd ik weggebracht naar de eerste ruimte. Hier kreeg ik een infuus. Toen deze eenmaal zat, werd ik na een tijdje naar de operatiekamer gebracht. Daar keek ik mijn ogen uit, het was net zoals in tv series en films! Een ronde ruimte met allerlei enge apparaten, gereedschappen en zo´n typische ronde lamp.

Er stond een team van vijf chirurgen klaar. Dat was wel even slikken. Vijf chirurgen die een uur lang naar mijn vagina gingen kijken… Ze waren gelukkig ontzettend aardig en legden goed uit wat er ging gebeuren. Met hen heb ik nog even gegrapt over de oma-onderbroeken die ik na de operatie aan zou moeten en toen was het zo ver.

Ik ging onder narcose. Het prikte even toen het spul door mijn arm liep en toen werd ik duizelig. Ik deed mijn ogen dicht. Naar mijn gevoel na een kwartiertje (in werkelijkheid na een uur) werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik had heerlijk geslapen! Ik voelde helemaal geen pijn.

De dokter vertelde me dat hij me extra plaatselijke verdovingen had gegeven zodat de pijn pas later zou komen.

Herstel

Ik werd weer naar mijn kamertje gebracht en kreeg een beetje eten. Ik voelde me prima, alleen een beetje duf. Toen ik me weer helemaal de oude voelde, kwam mijn moeder me halen. Lopen ging redelijk gelukkig en ben toen naar huis gegaan.

Pas tegen de avond voelde ik langzaamaan dat de pijn erger werd. Het kwam eigenlijk vooral door het bloed dat nog uit de wond kwam, dat prikte. Ik koelde al vanaf toen ik thuis kwam dus het was best wel verdoofd. De pijn was goed uit te houden, wel moest ik liggen met mijn benen wat wijder.

De eerste keer dat ik met een spiegel keek hoe het eruit zag, schrok ik me dood. Mijn schaamlippen waren ENORM en blauw, geel, paars en zaten onder het opgedroogde bloed. Heel vies… Hier had de dokter al voor gewaarschuwd gelukkig.

De eerste week was het zwaarste. Ik moest constant liggen en koelen. Dit was de enige comfortabele positie. Het koelen zorgde ervoor dat ik bijna niks voelde. Dit zorgde er echter wel voor dat het lastig werd om iets anders te doen dan series kijken.

Gelukkig ben ik wel een beetje lui aangelegd en kon ik dit ook wel. Na een week ben ik gestopt met koelen.
Ik had een afspraak bij het ziekenhuis ter controle. Alles was goed gegaan en de wond was mooi aan het genezen.

Lopen ging redelij, hoewel ik wel een beetje als een pinguïn liep dat wel, maar ging alsnog lekker op terras zitten en zelfs na anderhalve week aan het werk. Op mijn bijbaantje kan ik heel rustig werken dus dat ging makkelijk.

De ergste pijn was na drie weken over. Toen begon ik weer met werken in de horeca in de keuken. Nog steeds droeg ik losse broeken zonder onderbroek. Mijn sociale leven had ik redelijk opgepakt rond deze tijd. Ik ging weer allerlei leuke dingen doen.

Ondertussen zijn er zes weken voorbij en mag ik weer sporten. Dit gaat ook prima en heb nog maar heel af en toe pijn. Dit komt vooral door de onderbroeken die ik dus nog steeds af en toe niet draag. Dit vind ik wel minder prettig maar het is het meest comfortabel.

Psychisch heeft het zeker geholpen. Ik heb veel meer zelfvertrouwen! Ik ben zo blij dat ik eindelijk kan fietsen/sporten en dat doet dan nog wel een beetje pijn maar dat gaat vanzelf over. De pijn die ik eerst had was VEEL erger.

Het resultaat is erg mooi! Mijn chirurg heeft de schaamlippen niet super kort gemaakt waar ik juist heel blij mee ben. Ze zijn nu van goede lengte. Ze steken niet meer uit maar er zit nog wel echt wat. Verder is er niks veranderd qua kleur enz.

Ik vond het persoonlijk erg prettig om het in het ziekenhuis te doen. Dit kan echter wel prijziger zijn dan in een kliniek. Ik heb bijvoorbeeld ook achteraf nog rekeningen gekregen van consulten enz. Dit was het echter allemaal waard en heb maar één keer gehad dat ik, ondanks het koelen, echt veel pijn had. Dit duurde een uurtje. Verder viel het altijd mee.

Ik wil nog meegeven dat als er meiden/vrouwen zijn die dit lezen en bang zijn om het erover te hebben met iemand. Doe het gewoon! Huil je ogen desnoods uit (zoals ik deed, elke keer…) en leg uit dat je het moeilijk vindt.

Ondertussen ben ik hartstikke open geworden en met bepaalde vriendinnen zelfs closer geworden hierdoor. Over je lichaam praten is lastig, maar het wordt makkelijker! Echt waar!

Liefs,
Anoniem

Ik kijk altijd met enige bewondering en verbazing naar ons zwaaiend koningshuis.

Net zo goed als ik met verbazing kijk naar de mensen die zich (soms in de stromende regen) laten toezwaaien. Hoe zal dat nou voelen voor Willem, Maxima en zo.

Zwaaien naar een groep mensen die je niet kent, maar die wel speciaal voor jou zijn gekomen. Zwaaien en blijven lachen, krijgen ze daar les in? En hoe houden ze het vol, krijgen ze geen ‘zwaai-arm’, met zo iets als een rsi-schouder.

En wat zouden ze denken: ‘ach gut, daar staan ze weer’, of ‘cool, we hebben nog steeds fans’ of ‘jakkes,
wanneer mogen we stoppen met zwaaien’ of ‘stop jij eerst en dan ik’ of ‘voor ons vorstelijk salaris moeten we wel zwaaien, dat staat in ons arbeidscontract’.

Ik heb geen idee wat ze denken.

Zwaaien vanaf mijn witte koets 

Ik zwaai ook regelmatig als ik met mijn 'witte koets' het dorp in ga. Ik krijg er alleen niet voor betaald, dat is dan wel weer jammer. Ik zwaai ook niet naar grote mensenmassa’s, maar gewoon naar voorbijgangers.

Dat ik vaak zwaai als ik onderweg ben, heeft een medische reden. Ten eerste heb ik soms last van wazig zien (met dank aan MS). Dat betekent dat ik niet altijd even goed ben ik het herkennen van gezichten.

Omdat ik niet mensen die ik ken zomaar wil passeren zonder gedag te zeggen, zwaai zodra ik iemand zie die een beetje lijkt op een bekende. Met als resultaat dat ik ook zwaai naar mensen die ik, bij nader inzien, helemaal niet ken.

Mensen zijn vaak zichtbaar in de war, ‘wie is dat mens'? Maar goed beter een keer teveel zwaaien dan te weinig.

Zwaaien met terugwerkende kracht

Ik heb ook behoorlijk last van traagheid in denken, ook zo’n MS-grapje. Dat betekent dat pas als mensen mij al gepasseerd zijn, het tot mij doordringt wie dat is. Dan is het al te laat om alsnog te groeten, dat voelt zo knullig.

Daarom begin ik maar alvast te zwaaien als ik iemand denk te herkennen, ook al is dat niet zo.
Beter mee verlegen dan onverlegen, om het zomaar te zeggen.

Toch komt het regelmatig voor dat ik te laat reageer c.q. te laat door heb wie me tegemoet loopt of fietst.
Ik moet me dan omdraaien om met terugwerkende kracht alsnog gedag te zeggen.

In die gevallen ging alles gewoon even te snel of beter gezegd, was mijn brein te langzaam.

Zwaaien en lachen

Om een lang verhaal kort te maken: ik zwaai heel wat af. Niet zo galant als Willem en Maxima dat doen,
daar moet ik nog even op oefenen. Nu nog het lachen erbij, net zo minzaam als Willem en Maxima, dan is iedereen blij.

Dus lieve mensen als ik naar jullie zwaai en lach en jullie kennen mij niet, dan weten jullie nu waarom. En lieve mensen, als jullie mij gedag zeggen en reageer pas als jullie mij al voorbij zijn. Dan weten jullie bij deze ook waarom.

Ik heb een witte scootmobiel!

Gisteren op mijn fietsje naar een afspraak en ja hoor een forse plens regenwater op mijn hoofd.

Op de heen- èn terugreis wel te verstaan! Ik was door en door nat!

Thuis gauw alle natte spullen uit, want… een koudje is zo gevat.

Nu vind ik een regenbui niet erg. Ik fiets altijd in de stad of het nu regent, stormt of sneeuwt. Maakt mij niet uit.  Maar kou op mijn huid daar kan ik niet tegen. Ik ga er van rillen, niezen, zweten en voel me niet gelukkig.

Maakt regen je depri?

Teveel regen kan depressieve gevoelens oproepen. Nat, donker en het houdt maar aan. De periode van regen lijkt steeds langer te worden. Deze gevoelens ga ik tegen door  me heerlijk op de bank te nestelen met een kopje hete thee en een glossy magazine.

Verwarming en een paar kaarsjes aan.  Een maskertje en nagels lakken helpt ook. Ik maak er 'tijd voor mezelf' van.  Gezelligheid en warmte om me heen. En dan kan ik ook weer genieten van de planten en bloemen op mijn balkon die hemelwater krijgen.

De druppels die langs mijn raam op reis gaan. De onbekende bestemming van de waterstroompjes op het trottoir. Waar geniet jij van?

Of vind je het heerlijk?

Ik vind een regenbui ook iets verfrissends hebben. Het lijkt of alles wordt schoongespoeld. Heb je ook weleens buiten gestaan en bewust ingeademd na een regenbui? Voelde je toen de frisheid van de lucht en de tintelende zuurstof in je longen?

Ook een goed tijdstip om hard te lopen of te wandelen. Er is dan veel zuurstof in de lucht. Zou het leuk zijn om te dansen in de regen?

Gebeurt er iets in het hoofd?

Hoe komt het toch dat wanneer het regent er meteen files ontstaan en het aantal ongelukken omhoog gaat. Worden we juist angstiger van al dat water of deert het ons juist niet en geven we nog een dot gas?

Ik heb geen idee. Je zou toch verwachten dat wij in dit land wel gewend zijn aan een regenbui. Maar toch gebeurt er iets in ons hoofd en lichaam. Mijn advies, doe het rustig aan. Thuis wacht warmte en gezelligheid.

Mijn ultieme ervaring

Wanneer ik in bed lig en het regent dan doe ik mijn balkondeuren open. Ik lig lekker warm onder mijn dekbed en hoor het geluid van de regen. Alleen de lucht is zichtbaar. De ene keer donker, een andere keer mooi roze-rood gekleurd.

Een heftige regenbui is het heerlijks. Het keiharde geluid van de regen dat mijn balkonnetje teistert. In de verte gerommel en het gerommel komt steeds dichter bij. Dan volgt een keiharde knal. Zo vlak boven mijn hoofd.

Ik stap uit bed en kijk over de daken naar de prachtige bliksemschichten. En ik geniet!

Een vrouw in Amerika had op een dag een vermoeid uitziende hond in haar tuin.

De hond die er vriendelijk uitzag, goed verzorgd en in goede conditie was, volgde haar het huis in en ging op de grond liggen om een dutje te doen.

Nadat de hond wakker werd, stond hij op en verliet haar huis. De volgende dag kwam de hond terug voor een nieuwe slaapsessie. Dit ging zo een aantal weken door.  Wat was hier toch aan de hand?

De hond bleef terugkomen om een dutje te doen en als hij wakker werd ging hij direct weg. Dit ging een aantal weken door totdat de vrouw bedacht om een briefje onder de halsband van de hond te doen, zodat de eigenaar hierop kon reageren

Ze wilde weten waarom deze vreemde hond telkens weer naar haar huis ging! De volgende dag kwam de hond  terug en had een briefje van de eigenaar onder zijn halsband. De vrouw zag het niet aankomen en moest vreselijk lachen om de echte reden.

Rustig zoekt hij hetzelfde plekje, gaat liggen en slapen.

Sugar the Golden Retriever

Dit ritueel herhaalde zich een aantal weken.

Sugar the Golden Retriever

Het werd tijd om een briefje naar de eigenaar te sturen met de vraag of ze hiervan afweten.

Pixaby

De volgende dag kwam hij weer terug voor zijn dutje. Hij had een  briefje van de eigenaar aan zijn halsband.
Het antwoord op de vraag was: 'Hij woont in een huis met 6 kinderen, 2 jonger dan 3 jaar. Hij  probeert zijn slaap in te halen. Mag ik morgen met hem mee'?

explosion
 

Kinderen die opgroeien met honden hebben het geluk door zo'n liefdevolle hond beschermd te worden.
Maar soms hebben honden, net als ouders en verzorgers, behoefte aan een kleine pauze om zich even terug te trekken uit de chaos van een druk gezin.

Bron

Zondagavond. Ik heb de hele dag op baby gepast.

Natuurlijk bedoel ik daar Storm mee, maar ik noem haar baby.

Het klinkt schattig en ze reageert er ook op.

Velen hebben mij inmiddels gevolgd en dus is baby een naam geworden.

Na maanden in spanning geleefd te hebben met deze kleine frummel hebben we eindelijk de uitslag van de onderzoeken die plaatsvonden in Nederland. Inderdaad osteogenesis imperfecta type 1.

Was even schrikken en slikken. Immers wij hoopten natuurlijk op toch een ongelukkig voorval. Niet dat de breuk in haar bovenbeentje het begin wordt van vele breuken en pijn.  Want geloof mij, pijn kan deze troetelbaby hebben.

Van de week was het weer raak. Terwijl ze probeerde te staan, klapte weer haar voetje. Weer was er een knap, weer was er een grote schrik. Inmiddels heeft mijn dochter een brief waarin staat dat wij direct voorrang krijgen in het ziekenhuis.

Dat wanneer er iets breekt we zo kunnen doorlopen en wordt baby direct geholpen. Gelukkig viel het dit keer mee. Haar voetje was niet gebroken maar wel heeft het nog niet volgroeide bot een optater gehad.

Met pijnstilling en een week niet mogen staan of in haar loopstoeltje dringt pas goed tot mij door wat dit allemaal inhoudt. Ik moest er van huilen en voelde het in mijn buik als Sidney vertelt dat hij haar zocht in het ziekenhuis om onze dochter bij te staan en hij alleen maar op haar intense huilen af hoefde te gaan.

Ik heb nachtmerries van haar pijn. Ik droom dan ook echt dat ik haar laat vallen en dat haar lijfje breekt.
Wat vind ik dit afschuwelijk.

Haar beentjes gaan alle kanten op. Ze kan zo in het circus als ze haar ene beentje langs haar oren legt en de ander compleet de andere kant op.  Snel pak ik haar dan weer op om alles in een normale stand te leggen.
Maar ik voel het in mijn buik.

Ze is zo mooi en zo slim. Wat ze momenteel achterloopt in haar ontwikkeling maakt ze qua koppie goed.
Ze kletst. Ze noemt de naam van de hond, zegt mama, opa en andere korte woorden. Dat dan weer wel.

Maar gut wat wil ik dit kleine kwetsbare meisjes het liefste in een doosje stoppen en haar beschermen van alle pijn die nog gaat volgen.

Hoe ga je hiermee om

Loslaten is dan ook het enige wat ik moet doen. Gisteren is mijn dochter met baby verhuisd naar hun nieuwe onderkomen. Een schattig appartement. Eindelijk weer een huisje waar mijn dochter opnieuw kan beginnen met baby.

Na een periode van bijna 6 maanden bij je ouders moeten wonen. Na een periode waarin je hele zijn wankelt en je niet meer weet waar je beginnen moet, begint stilletjes en heel voorzichtig de zon weer te schijnen.

Mijn hart huilt nog steeds vanwege het verdriet van mijn dochter. Ik kan iedereen verzekeren: Don’t you ever, ever touch my daughter or baby again!

Moedig als ze is, zie ik haar vandaag door het hek lopen, mijn meisjes, ze zwaaien alle twee en baby zwaait het hardst. Het liefste schreeuw ik dat ze maar voor altijd bij ons moeten blijven wonen. Maar nee, ik moet loslaten.

Ik ruim de spulletjes van Storm op. Ik spoel haar fles om. Dan breek ik. Dan komt ook mijn verdriet naar buiten. Ik huil in stilte. Met vertrouwen laat ik weer los. Niemand heeft mij ooit verteld dat het moeder zijn zo’n pijn kan doen.

R.E.S.P.E.C.T voor alle en in het bijzonder alleenstaande moeders!

Nu pas weet ik waarom ik de Melati plant zo belangrijk vind.

Als teken van respect, betrokkenheid en medeleven dragen wij de Melati, de Indische Jasmijn.

Iedere keer als ik op de Pasar Malam in Den Haag kwam, bleef ik bij de ingang al plakken bij de bloemen- en plantenkraam. Iedereen was al verder gelopen en ik fluisterde dan mijn vader in het oor: als we naar huis gaan, nemen we er eentje mee toch pa?

Nu twee jaar na zijn overlijden zie ik het berichtje van Ruben Dingemans #ikherdenk de bevrijding van Nedlands Indië.

Ik ben een Indisch vrouw, als jongste van 4 kinderen en als enige geboren in Amsterdam. Mijn twee zussen en broer zijn geboren in Jakarta en Bandung. Mijn ouders zijn met hen in 1965 naar Nederland gereisd; een hele inpackt natuurlijk op 3 kleine kinderen en ook mijn ouders.

De oorlog hebben ze zelf als kind meegemaakt in het Jappenkamp. Zoals zovelen van de opa's en oma's verdwijnen deze indrukwekkende verhalen helaas mee het graf in, letterlijk en figuurlijk. Mijn vader heeft wel wat vertelt voordat hij stierf maar niet veel.

De vader van mijn schoonvader (vol Nederlands even ter info) nam ook zijn verhalen mee toen hij stierf,
zo'n zware tijd had hij destijds in Indonesië meegemaakt.

Nachtmerries hebben onze ouders en grootouders gehad door deze oorlogen. Nu voor velen ver van mijn bed, zolang het in Syrië, Libanon, Turkije en Verweggistan is. En dan komt het oorloggevoel toch heel dichtbij als er een MH17 slachtoffer wordt van de oorlog in Rusland en Oekraïne of de oorlog en boycot van bloemen en etenswaren etc.

Uren kunnen we hierover malen en praten. Sinds een paar maanden kom ik in aanraking/contact door mijn diverse werkzaamheden (o.a. nabestaandenzorg) met Storytellers.

Schrijvers die een verhaal van een persoon, vaak senioren, zo levendig kunnen (over)brengen in een magazine, boek of speech tijdens een jubileum of afscheid. Ik vind dat een kunst om iets zo te verwoorden dat het toch door diegene verteld of geschreven is.

Een van mijn favorieten is Marcel van Stigt. Hij herschreef een stukje voor mij voor een krant die gelanceerd werd, alleen iets beter taaltechnisch opgebouwd, maar volgens mijn moeder precies de juiste woorden, zoals ik het verteld zou hebben.

Misschien heb jij een interessante buur of familielid die een bijzonder verhaal heeft voor een storyteller,
die echt niet vergeten mag worden en beslist gedeeld moet worden...

Ik kom hier een beetje mijn hart luchten en hoop dat een van de lezers mij een goed advies kan geven.

Het betreft de steeds meer toenemende problemen die ik ondervind met het hebben van seks met een partner die 14 jaar jonger is. Ik ben op dit moment 57 jaar.

Menigeen zal denken: wow, hij is 14 jaar jonger, boft zij even! En dat is ook zo in de meeste gevallen, maar niet altijd!

Ik zit in een relatie van bijna 10 jaar en zo zoetjesaan beginnen er irritaties te ontstaan en dan voornamelijk op seksueel gebied.

De 'overgang' deed haar intrede op m'n 53ste en dat vond ik al laat zat. Gelukkig heb ik er totaal geen last van gehad en voor ik het wist was ik van alles af.

In die tijd en de jaren tot nu toe dacht ik dat de verhalen van vriendinnen en artikelen over verminderde seksgevoelens aan mij voorbij zouden gaan. Ik had er geen last van. Tot vrij recent dan.

Ik merk dat het eigenlijk niet meer zo hoeft en denk vaak: wat een gedoe, je bent meer vooraf en erna bezig dan het hele seksspel zelf.

Een keer per week is voor mij dus voldoende. Maar ja, dat kan ik nu wel denken, mijn partner is het daar niet zo mee eens. Die heeft nog genoeg 'drive' om het dagelijks te willen.

Om een voorbeeld te noemen

Ik ben net een dag terug van een 2-weekse vakantie en moet dus de vakantiespullen wegwerken
(koffers uitruimen, kleren wassen etc.) plus overige huishoudelijke klusjes zoals het hele huis grondig stofzuigen vanwege de kattenharen dat 2 weken niet was gedaan.

Mijn partner is niet zo behulpzaam in het huishouden en dat vind ik normaal ook geen ramp. Hij doet na zijn werk zijn dingetjes achter de pc en is verder relaxed. Dit dus ook op deze bewuste dag.

Hij gaat op een gegeven moment douchen en roept daarna: ik lig in bed, met andere woorden dat hij zin had in seks. Bij mij kwam dat niet op het goede moment en ik zei: morgen ben je de gelukkige. Hij bleef mokkend een tijdje liggen en zei vrij teleurgesteld: ok, blijf dan maar lekker doen waar je mee bezig bent.

Na enige tijd ging hij, nog steeds mokkend, achter z'n pc zitten en ik ging verder met andere dingen. Er moest nog eten op tafel komen en boodschappen worden gedaan. Er wordt niets meer gezegd. De sfeer is koel.

Ik vond hem nogal kinderachtig gereageerd hebben, alsof het een kind is dat geen snoepje kreeg. Jammer dat zijn reactie op mijn ‘afwijzing’ zo was en dat de eerste dag na terugkomst zo eindigde.

Lang duurt deze gemoedstoestand gelukkig nooit en was hij de volgende dag weer in goede doen.

Goede raad gevraagd

Ik neem aan dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft en wil zo graag van jullie horen hoe je hiermee omgaat.

Laat alsjeblieft een comment hieronder achter zodat ik me gesterkt voel.

Moe en voldaan rijd ik terug naar huis,
terwijl zanger Seal met 'You are Amazing' door de auto galmt.

Wat precies de boodschap van de tekst is, weet ik niet en maakt ook niet uit, want de titel komt gewoon even lekker binnen.

Naar links kijkend, zie ik het Spaarne Ziekenhuis liggen. Het gebouw waar de ‘gasten’ verblijven na een operatie zie ik duidelijk liggen. In gedachten ga ik terug naar het moment dat Richard daar verbleef voor zijn operaties. Het gevoel van de onmacht van toen omarmt mij.

De eerste operatie maakte zoveel indruk op ons allemaal. Na de operatie het verlossende telefoontje dat alles goed weggehaald was. De lieve broeder die mij komt halen om samen met hem Richard uit de uitslaapkamer op te halen.

De avond dat ik met de kinderen naar binnen liep. Zo hadden ze hem nog niet gezien. De spanning was voelbaar bij ons allemaal. Het moment dat we de kamer binnen liepen komt weer boven. Emma die schrikt van ‘alle’ buisjes en snoeren.

Op zich niet meer dan bij elk andere operatie, voor haar waren het er héél veel. Ze heeft een paar minuten staan kijken op ruime afstand, durfde haar vader nog niet een knuffel te geven, waarschijnlijk met de angst iets los te trekken of hem pijn te doen.

Wat moet er door haar koppie gegaan zijn. Sydney ging hier relaxed mee om en lag meteen bij papa in bed, genietend van zijn aanwezigheid. Stap voor stap kwam Emma dichterbij. Aan het einde van ons bezoek durfde Emma die stap ook te maken en lag ze ook naast haar vader Richard, genietend van zijn meest waardevolle ‘bezit’ in zijn leven.

Wat zeg je nu tijdens een bezoek in het ziekenhuis. Normaal bezoek je je partner ook niet, je bent er gewoon. Dus na een tijdje er ‘gewoon’ te zijn geweest, nemen we een beetje onhandig afscheid en lieten we Richard achter om te rusten en aan te sterken.

Het ziekenhuis uitlopend zijn we alle drie stil. Wat een gek idee om je liefste achter te laten in deze spannende fase. In een fase die nog niet veel overzicht gaf op hoe verder. Wat staat hem/mij/ons te wachten.

Toen ik langs het ziekenhuis reed zojuist kwam het gevoel van onmacht en eenzaamheid naar boven. Wat moet Richard zich, wellicht onbewust, eenzaam hebben gevoeld. Met al zijn gedachten in zijn hoofd, niet wetende wat er gaat gebeuren, alleen achterblijvend in een ziekenhuis. Me, myself and I, voor ieder van ons op zijn eigen wijze is dan het enige wat je hebt.

Mijn gevoel van onmacht werd goed opgevangen door het feit dat ik iedereen in mijn omgeving kon informeren hoe het met hem ging. Mijn dagen vlogen voorbij. Het hoort erbij om alle vragen en telefoontjes te beantwoorden, zodat iedereen op de hoogte is van de gezondheid van hem. 

'Everyone says you’re amazing because you are clean'! Seal zingt het zojuist nog breeduit in de auto. En ik wilde het delen met de wereld dat het goed met hem ging. Seal zingt niet dat ik dan een gevoel van onmacht moet hebben.

Het gevoel van leegte, hem achter te laten in het ziekenhuis voelde ik nu meer dan ooit. Ik voel mijn lichaam verkrampen. Hoe kan het dat je iemand, die zo ontzettend onzeker is in deze periode, moet achterlaten in een vreemd ziekenhuis, met vreemde mensen in een niet huiselijke sfeer.

Iemand waarvan je zoveel houdt, die je alles wilt geven om zich goed te voelen. Waar je jezelf omheen wilt rollen om die persoon te beschermen tegen al het foute van buitenaf. De gedachte dat je er nooit helemaal kan zijn voor iemand. Dat die persoon het zelf moet doen.

Ieder op zijn eigen manier. En dat je er toch alles aan wilt doen om alles op te vangen. Om zoveel mogelijk die persoon te ontlasten. Het is onbeschrijfelijk wat dit met je doet.

Het gevoel van leegte wordt gelukkig in het ziekenhuis goed opgelost door lieve verpleegkundigen die er alles aan doen jou te entertainen met hun warmte, hun goede zorgen, het 3 gangen menu en een tv!

Van de tv heeft Richard optimaal genoten. Zo had hij ook Tel Sell ontdekt, iets wat vroeg in de ochtend voorbijkomt op diverse kanalen. Je kunt er eigenlijk niet omheen zeg maar.

Zo was het dat ook hij gevangen werd door een van de charmante verkopers van Tel Sell en hadden we binnen no time een prachtig rugversterkend apparaat in de slaapkamer staan.

Wordt vervolgd…

Begin augustus word ik geopereerd aan mijn schaamlippen. Ik wil graag mijn ervaringen delen omdat het onderwerp een taboe is.

Meiden en vrouwen die zo’n operatie overwegen, lopen hier tegenaan. Een ervaring lezen, kan helpen.

Wel wil ik graag anoniem blijven.

Op mijn vijftiende was ik volgroeid en kwam ik erachter dat ik af en toe pijn had ‘down there’. Ik kwam er als snel achter hoe dit kwam, mijn schaamlippen staken uit. Dit zorgde ervoor dat vooral fietsen erg pijnlijk was maar ook zitten op een harde stoel of sporten kon pijn doen.

Ik vond al snel op internet informatie over een operatie. Het probleem was dat ik me er zo voor schaamde dat ik er niemand over durfde te vertellen. Ik heb het probleem weggestopt.

Rond mijn achttiende kreeg ik er psychisch last van. Ik kreeg veel opmerkingen van vriendinnen over het feit dat ik niet met jongens bezig was. Ik wilde dit niet omdat ik bang was voor de seks en omdat dit mij ontzettend pijnlijk leek, aangezien mijn schaamlippen vaak zo gevoelig waren.

Ik zei altijd maar dat ik het niet zo boeiend vond. Ik voelde me er echter ontzettend rot over. Ik herinner me nog een tijd dat ik veel huilde ’s avonds in bed. Ik vond het zo lelijk en zo vervelend dat ik pijn had. Ik had het gevoel dat ik het bij niemand kwijt kon. Alle opgekropte gevoelens kwamen er daarom uit.

Pas toen ik bijna twintig was, ondernam ik actie. De aanleiding was dat een vriend van me de opmerking maakte dat hij een keer wat gedaan had met een meisje en dat hij de schaamlippen van dat meisje zo ontzettend vies vond omdat ze lang waren. Ik was heel boos op hem. Toch schudde het me wakker.

De pijn was erger geworden dan vroeger. Ik probeerde zoveel mogelijk met het openbaar vervoer te reizen zodat ik niet hoefde te fietsen. Dit gaat natuurlijk te ver. Naast de lichamelijke pijn had ik nog steeds psychisch last van de grote angst voor seks en ik vermeed daardoor relaties.

Afspraak gemaakt

Ik maakte een afspraak met de dokter. De eerste keer dat ik het moest laten zien vond ik heel lastig.
Toch voelde het als een enorme opluchting. Ze maakte meteen een afspraak in het ziekenhuis. Daarna heb ik het pas aan mijn moeder en een paar vriendinnen vertelt. Mijn moeder vond het heel erg dat ik er al zo lang mee liep. 

Helaas wordt de operatie niet vergoed. Ik moet hem helemaal zelf betalen. Blijkbaar wordt deze operatie bijna nooit vergoed. Ik had hier echter al rekening mee gehouden en had al wat gespaard. Ik koos ervoor om in de zomervakantie geopereerd te worden zodat ik niks hoefde uit te leggen aan school,  aangezien ik toch niet op vakantie kon (i.v.m geld) was dit de beste oplossing.

Achteraf vind ik het erg jammer dat ik het niet eerder heb gedaan. Alles viel mee. Iedereen reageerde ontzettend lief. Ik merk dat het idee van de operatie me al meer zelfvertrouwen en energie geeft. Ik zit beter in me vel dan ooit. Ik heb er stiekem zelfs een beetje zin in.

Na de operatie zal ik laten weten hoe het is gegaan.

Liefs,
Anoniem

De zomer is in volle glorie aanwezig en voor mij is dat op Curaçao natuurlijk altijd.

Facebook wordt gebombardeerd met selfies van dames en heren in hun mooie bikini’s, badpakken en zwembroeken.

De een na de ander komt voorbij. Het ziet er allemaal schitterend uit. Alle vakantiegangers lopen pontificaal de supermarkt in met ook een bikini aan die niets te wensen overlaat en zo wordt er besloten wat er ’s avonds gegeten moet worden.

Jawel in je bikini op de vleesafdeling. Very charming! De moeite om even een omslagdoekje om te doen,
is schijnbaar teveel van het goede en ook het strandjurkje blijft ergens onder in de strandtas liggen.

Is het niet raar dat we massaal in onze bikini of zwembroek over straat lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is? Sommigen zien er prachtig uit maar andere mensen zijn echt niet charmant in hun zwemkleding. Sterker nog, de hoeveelheid toeristen die een lunch nuttigen op een terras aan het strand ook in diezelfde bikini of zwembroek is echt niet te tellen.

Stel je nu eens voor dat we allemaal geen bikini aan zouden doen maar gewoon een selfie maken in onze slip en bh. Deze op Facebook of Instagram posten en dan zouden we als debiel beschouwd worden en worden we opgenomen met dwangverpleging.

Zie je het al voor je? Die man die zijn zwembroek niet aan heeft maar een oude boxer die verwassen is en al enige slijtageplekken vertoont en gezellig op de vleesafdeling staat? Of dat we een flirt praatje gaan maken in onze slip en bh met die leuke barman? Zou toch wel heel raar zijn.

Waarom vinden we zwemkleding dan wel maatschappelijk geaccepteerd?
 

Vandaag even een klein testje doen. In mijn zwarte bh achter het stuur onderweg naar de supermarkt. Ik word vast en zeker tegengehouden bij de security vanwege obsceen gedrag. Sterker nog... de politie wordt gebeld want ik choqueer de wereld en word verdacht van verstandsverbijstering of seksuele intimidatie.

Ik zal wel een hoop claxonnerende mannen hebben en wellicht filmt iemand mij en word ik viraal de wereld ingestuurd.

Als ik in mijn bikini de auto instap dan kijkt niemand op of om. Ik word niet tegengehouden bij de supermarkt, sterker nog ik word gecomplimenteerd over mijn zongebruinde huid en beland niet in een gekkenhuis of op het politie bureau.

Raar. Want wat is het verschil? Er is geen verschil behalve dat het ene stukje stof een andere benaming heeft.

Wel vind ik dat we toch wel wat meer bedekt de toerist uit mogen hangen. Geen lelijke halfnaakte dames en heren die de boulevard bevuilen. Ook geen mooie dames en heren die halfnaakt rondbanjeren. Doe het gewoon niet!

Een klein beetje de boel bedekken, is gewoon net even wat chiquer. Talloze omslagdoeken en leuke strandoutfits zijn overal te krijgen. Mannen doe een shirt aan als je naar de vleesafdeling gaat van de supermarkt. Bewaar je blote lijf voor thuis of daadwerkelijk voor op het strand.

Of ben ik nu raar? Ja misschien ook wel of toch niet... Wie gaat de uitdaging aan? Hoppa in je boxer of bh naar het eerste de beste terras of supermarkt op je vakantieadres?

Weet zeker dat niemand het doet. Maar zomer 2015 zijn de bikini’s en zwembroeken helaas niet te tellen in de supermarkt. Een puntje voor verbetering dus.

Na het krijgen van de uitslag ging alles heel snel. Welkom in de rollercoaster van het ziekteproces.

Een diagnose te horen krijgen op maandag, vrijdag al onder het mes. Meteen de uitslag...

Alles is mooi ingekapseld en hebben ze geheel kunnen weghalen. Wel hebben ze nog een poortwachterklier verwijderd, deze staat op kweek en zodra wij de uitslag hebben ben jij de eerste die het hoort.

Zo was het dat we dus hoorden dat er iets heeeeeeel kleins was gevonden. En toch net voldoende om er een tweede operatie achteraan te doen, zo spoedig mogelijk. De operatie voor het zogenaamde ‘okseltoilet’  vond binnen 2 weken na de eerste operatie plaats.

Best pittig. En zo vreemd eigenlijk. Niet ziek voelend het ziekenhuis in ga je je vanzelf doodziek voelen van alle goedbedoelde behandelingen!

Zo kleinzerig als mannen kunnen zijn, als er echt iets serieus aan de hand is dan zijn ze echt wel sterk. 
Nog herstellende van de eerste operatie, dan kort daarna lig je weer op de operatietafel voor de tweede operatie.

Deze tweede operatie was een pittige. Veel pijn op een vervelende plek. Iedere beweging was gevoelig. En wat hield hij een vocht vast! Een drain in de wond. En dan dat zakje eraan om het vocht op te vangen.

Het legertasje van je zoon

Tja, waar laat je dan dat zakje? 'Mevrouw, u heeft vast wel iets in huis om dit zakje in te plaatsen'. Ok, even het huis rondzoeken. Uiteindelijk was het meest praktische om met de schooltas van onze zoon(tje), een prachtige legerprint postbodemodel tas, om zijn nek te hangen met dat zakje erin.

Als je jezelf al niet echt tof voelt, kan ik je verzekeren dat zo’n legertasje 't niet veel beter maakt! Ik moet je eerlijk bekennen dat als ik wat zenuwachtig wordt, ik een beetje de slappe lach krijg.

Dat je ook zenuwachtig kunt worden van dingen waar je niet helemaal de controle over hebt, niet leuk zijn en er gewoonweg even niets aan kan veranderen weet ik vanaf dit moment. Wat wel maakt dat ik ook met een lach terugkijk op deze toestand.

Wat is die bal in mijn buik

Na ruim een week, ik merk met het opschrijven dat ik de precieze dingen zoals aantal dagen en dergelijke mij niet goed kan herinneren, mocht eindelijk de drain eruit.

Niet helemaal zonder complicaties. Zo zit je ineens op een zaterdagmiddag tussen de voetballers met een dikke knie en een blauw oog bij de 1e hulp in verband met een mega opgeblazen arm en een bal in je buik…
'Tja meneer, dat kan gebeuren en toch, die bal in uw onderbuik, die kunnen we even niet plaatsen'.

Niemand kon een goede conclusie trekken, dus het was even zoeken naar de juiste antwoorden binnen het ziekenhuis. Uiteindelijk was het verlossende antwoord dat de lymfe overuren moesten maken, het werk niet aankon, het vocht alle kanten opging en een holte in zijn onderbuik dus een mooie plek was om te gaan zitten.

Wat te doen? Nou, je kent het vast nog wel van de zwangerschap als de borsten enige irritatie hadden.
De oplossing was maandverband in de vriezer, even laten koelen en plaatsen op de gevoelige plekken. Zo was het dat wij wederom deze in de vriezer hadden liggen om zijn pijn te verlichten.

Ruim een week later mocht de drain eruit, kon het legertasje weer mee naar school in plaats van om zijn nek, vocht bleef nog een tijdje en door naar de volgende stap. Richard was klaar bij de afdeling chirurgie. Van chirurg werd hij nu overgedragen naar de oncoloog.

Wat een lading gaf dit. De lading ontstond mede omdat we de vriendelijke, kundige chirurg en zijn reuze aardige en attente assistente Mieke moesten loslaten. De strohalm in zware tijden, hoe bizar ook. Met lood in de schoenen gingen we naar de volgende afdeling…

Zoals bij iedere blog heb ik een muziekkeuze dat een anker is voor een moment is deze periode. 
Ain’t no mountain high enough van TCM Movie Starz is een geweldige energieke start van een bijzonder traject.

Wordt vervolgd…

Na het lezen van het boek ‘De Ontsnapping’ van Heleen van Royen, kreeg ik zelf ook zin om zonder mijn gezin op pad te gaan.

Gewoon de boel de boel laten.

Daar had ik het over toen ik mijn vriendin aan de telefoon had.

Zullen we samen nog een keer naar Tunesië gaan.

Ervaren wat we toen hebben ervaren, de belevenis overdoen. Reizen met de trein, met de lokale bussen, niet wetende hoe laat we waar aan zouden komen. Dat ene weekje heeft veel indruk op ons gemaakt.

Dat ene weekje heeft veel indruk op ons gemaakt

Omdat Tunesiërs, zodra ze wij met elkaar praatten, direct doorhadden dat we uit Nederland hadden (Kijken, kijken, niet kopen) besloten we toentertijd over te stappen op het Duits. Stom, van hetzelfde laken een pak, ze spraken ook Duits en Engels. Sommigen bleven ons achtervolgen. Dan maar de paar woorden Spaans die we kenden gebruiken, totdat bleek dat zij ook de Spaanse taal machtig waren, waren mijn vriendin en ik snel uitgepraat. De beste manier om achtervolgers tegen te houden, was achterom kijken en in lachen uitbarsten. Dat werkte perfect, ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Uitgelachen worden was kennelijk teveel voor hun ego.

Naïef

We haddenhet erover om de treinreis opnieuw te maken. Weer met de nachttrein. Weer lopend door een onbekend stadje, aangehouden worden door twee politieagenten die onze paspoorten vroegen alleen om onze namen te kunnen zien. Weer van die briefjes in de trein toegestoken te krijgen met het verzoek om penvriendin te worden, weer die aardige man die iedere 10 minuten naar onze coupe kwam vragen: 'ça va Mesdames?' Weer de hele trein die naar ons toe kwam lopen om te vertellen dat we er bij het volgende station uit moesten Wij konden immers geen Arabisch, en de namen van de plaatsten waren immers allemaal in het Arabisch, hadden we van te voren ook niet over nagedacht. En hoe al die voor ons vreemde mannen wisten bij welk station wij uit moesten stappen, geen idee. Toen mijn vriendin op een verlaten stationnetje in ik weet niet waar, naar het toilet moest en zij door een man naar een hutje achteraf werd gebracht kregen we het echt benauwd. Maar onterecht, de man bleef braaf voor de deur de wacht houden. Wat waren we naïef.

Maar hoe lastig soms, de aandacht van de Tunesische mannen was toen toch ook wel leuk.

Rollator

Toen, dat was 25 jaar geleden, maar het zou wel leuk zijn om deze reis nog eens te maken.

Mijn vriendin (nog altijd lang, slank met blonde krullen en iets meer rimpels) en ikzelf (inmiddels volslank met her en der toch wat grijs in mijn haren) mijmerden verder. Totdat mijn vriendin opeens de slappe lach kreeg. 'Mia, denk jij dat je nog sjans hebt zoals toen, als je straks met jouw rollator over de boulevard flaneert. Of dat iemand, die jou moet helpen om die rollator in de trein te tillen, op dezelfde geïnteresseerde manier naar je kijkt, als naar die slanke 22-jarige vrouw van destijds?' Nee dus.

Bedankt, een illusie armer!. Tja, daar heb je vriendinnen voor, zullen we maar zeggen. En nee, ik wil niet dat die knappe jonge Tunesiërs naar me gaan kijken als een naar aandacht snakkende, oudere blanke vrouw.

De Zonnebloem

Mochten we ooit nog eens een weekje willen ontsnappen, is er vast nog wel een plekje vrij bij De Zonnebloem. Ik als patiënt en zij als mantelzorger.
Op de een of andere manier, klinkt dit toch niet zo avontuurlijk als met openbaar rondreizen in Tunesië.

Sporten, dat blijft bij mij een dingetje.

Vroeger al. Ik ben er niet van.

Ik was goed in smoesjes verzinnen om onder het sporten uit te komen en nu nog steeds.

Schoolsport, de arme sportmeester de heer Schinkel had dan voor iedere vakantie alle toestellen, klauterrekken, matten en acrobaatartikelen in de sportzaal gezet. Iedereen blij! Hij stond dan met een fluitje bij de start van het parcours en ik zei dan als ik aan de beurt was: 'Verzin maar alvast een straf want ik heet geen Laura Renz of Boltini, ik ga dit niet doen.' Vervolgens liep hij weg.

Het trauma dat ik had, is denk ik begonnen bij de zwemles. Bibberend op een achterlijke vroege tijd op zaterdagochtend aan de kant. Duikende kinderen 'jij ook laura' en dan stond er zo een kenau met een stok met een haak.

Horror! Ik heb ook nog op tennis gezeten. Duo prive les uitgedost in een Steffi Graf outfit ging ik iedere woensdag trouw naar les. Totdat de trainer zei: 'Kijk Laura, doe het zo als Hugo, hij heeft de perfecte backhand en service'. Dat zei hij 3 maal en toen ze ik: 'Weet je wat... geef Hugo lekker voortaan alleen les' en ben weggegaan.

In mijn tijd was korfbal in. Na 1 les was het al klaar. Als ik de bal had, stonden ze met hun armen wijd voor mij. Wegens agressief gedrag moest ik maar niet meer komen. Weet je wat het gekke is, ik kijk bijna alle sporten op tv van Olympische spelen tot en met de Champions League en van WK tot EK. Ik houd ervan.

Van alles geprobeerd

In de loop der jaren heb ik best wel wat geprobeerd. Laatst heb ik nog een poging gedaan op de sportschool.
Ik heb natuurlijk meteen een halfjaar abonnement afgesloten en daar ging ik in vol ornaat (zeg maar als pc meisje van 42 met de nieuwste Nikes en bijpassende outfit de sportschool in). Kom op, kom op, kom op nou, sprak ik mijzelf toe. 

Nieuwe poging

Bij binnenkomst zag ik iedereen druk bezig en recht vooruitkijkend zag ik een man van 6 miljoen verlekkerend kijken naar zichzelf, terwijl hij naar zoals ik het kon inschatten een te zware halter omhoog hield en deze naar beneden tilde.

Hij glimlachte naar mij. Mijn reactie was dat ik naar achteren keek, want Hulk Hogan zal toch wel niet glimlachen naar mij. Goed, ik koos voor de wat ik dacht het meest gemakkelijke toestel, een krukje met daarboven een draad met handvat. Zo één die ook boven je heb hangen als je in het ziekenhuis ligt.

Ik ga zitten en kijk omhoog. Trek aan het handvat en ik schiet me daar een partij scheef de lucht in. Ik leek wel een aapje. Blijkt het dat degene die voor mij was vergeten was de 100 kilo halters eraf te hebben gehaald. Terwijl ik als een idioot in een rare positie zit, komt Hulk Hogan aangesneld: 'He wijffie ik hellup je effe'.

Hij haalt de halters eraf en vervangt deze naar een gewicht geschikt voor mijn lijf. Hij gaat op zijn hurken zitten en kijkt mij in de ogen en zegt: 'Nieuw'? Ik zeg: 'Ja net gekocht... Nike.' Hij zegt: 'Nee jij! Ben jij nieuw hier'?
'Ik?, o ja, ja ik ben nieuw.'

Ik kijk hem aan en zie dat de zweetdruppels via zijn voorhoofd langs zijn gezicht via zijn kin lekken op mijn Nike broekje. Ik kijk ernaar en denk jakkes. Hij zegt: 'Goed van je, sporten is heerlijk, je krijgt er een boost van. Het is in het begin wat zwaar maar daarna voel je je heerlijk. Na afloopt siddert je lichaam en denk je yes'. Ik kijk hem aan en wil dan eigenlijk zeggen: 'Weet ik wel' maar ik zeg niks, tenslotte ga ik binnenkort trouwen.

Ik antwoord: 'Dank je Arnold.' Hij zegt: 'Ik heet Kees'. Ik zeg: 'Dank je Kees, ik ga mijn best doen.' Na 10 keer aan het touwtje getrokken te hebben, denk ik veilig te kiezen voor de loopband. Ik sta op de loopband en net op tijd denk ik, laat ik wijdbeens op de zijkanten naast de loopband op het ijzer gaan staan, want bij het aanzetten bleek deze nog op standje 10 te staan.

Na een kwartiertje was ik heel trots dat ik op standje 4 kon lopen. Er komen intussen 2 bloedmooie meisjes met korte broekjes naast me staan, muziek in de oortjes en ruikend naar bloemetjes. Ze installeren zich en starten op standje 8. En dan zit er toch iets in de mens dat denkt, fuck dat kan ik ook, wat nu standje 4 hup we gaan naar standje 8, kak ik doe 9.

Na 15 minuten stap ik van de loopband af. Ik tril ontzetten en kreeg de band ook niet uit. Dus ben ik al hardlopend afgestapt. Als een kreupel paard wat op hol geslagen is, droop ik af en liep als een soort quasimodo richting de kleedruimte. Kees loopt mij tegemoet en zegt: Lekker he'! 'Heerlijk,' zeg ik.

De dagen erna kon ik niet meer lopen. Mijn rechterarm doet nog steeds raar als ik omhoog wijs. Marcel zegt: 'Wijs dan niet omhoog'. Maar goed, na ooit een vriendje gehad te hebben die alle calorieën telde en bijna iedere dag sportte, is het een verademing om Marcel al 6 jaar, als mijn liefde naast mij te hebben. We genieten van het leven, hapje drankje en geen commentaar na een koekje en zeggen dat dat 100 kilocalorieën zijn.

Nieuwe aankopen

Wij gaan genietend het leven door maar ja dan krijg je toch af en toe dat je denkt en nu moet ik toch iets doen. Marcel heeft dat ook soms en dat uit zich in het volgende. Hij kijkt zo', 1 a 2 maal per jaar naar koop tv. Hij ziet dan waarschijnlijk een lekker wijf op een apparaat zitten en koopt dan een erodinamisch apparaat waarbij ze zeggen dat je na 2 maanden kunt solliciteren als badmeester.

Een week later heb ik dan weer een nieuw sporttoestel in huis, waar wij dan 2 weken vol opgaan, dat zwakt dan na 14 dagen af en vervolgens fungeert het als kapstok.

Dit keer was het de abdoer met dvd. Aangezien wij in de slaapkamer een tv/dvd/audioset hebben staan met 36 afstandsbedieningen was ik al moe eer de dvd aanstond. Maar goed het begin was er. 's Avonds bij het naar bed gaan Marcel binnenkomt met thee en een schoteltje pure chocolade (dat mag), de afstandsbediening pakt en vervolgens de tv niet meer aankrijgt. Na veel gehannis staat de tv dan  eindelijk op Humberto... RTL Late night.

Lachend stap ik in bed. 'Niet meer aan de afstandsbediening zitten', zegt Marcel en 'wil je een half uurtje privéles van mij'? Ik zeg: 'Met of zonder dvd.' 'Zonder natuurlijk'.

De volgende ochtend word ik wakker van het licht door de kier van het gordijn, kijk naar de abdoer en zie er allerlei kleine kledingstukjes aan hangen. De abdoer is inmiddels ook alweer een kapstok geworden.

Foto

Een van de mooiste nummers ooit voor mij is Fragile van Sting.

Zijn prachtige warme en tegelijk rauwe stem, met de prachtige contrabas als begeleider geeft mij een absoluut gevoel van kwetsbaarheid.

Dit nummer staat in mijn geheugen gegriefd. Nine-eleven (11 september 2001), de aanslag op de Twin Towers in New-York. Deze te bizarre dag in het verleden komt altijd bij mij terug als ik dit nummer hoor.

Waarom? Die avond gaf Sting in de tuin van zijn huis in Toscane voor een select gezelschap een optreden waar een live-uitzending van werd uitgezonden. Zijn intro, ijzersterk en refererend naar de aanslag met een en al onbegrip. Om vervolgens, full focus zijn concert te beginnen… met het mooie nummer Fragile. Kippevel!

In 2001 waren het de Twin Towers die een impact hadden op de wereld. In 2009 kregen wij op onze 9-11 (9 november) het bericht dat insloeg als een bom voor ons persoonlijk en ons gezin. Een bericht wat je leven in een seconde letterlijk anders maakt.

'Papa, ga je dood'? 'Nee lieverd, papa gaat er alles aan doen om hier goed uit te komen.' 'Maar papa, van kanker ga je toch dood'? Beide opa’s zijn dood gegaan aan kanker. Ok, hoe gaan we dit vertellen...

'Nou lieverd, het zit zo. Papa heeft een hele aardige dokter. Die heeft gezegd dat hij papa de zwaarste kuren geeft die zijn lichaam aankan en hij dan gewoon weer beter worden!' 'Oh gelukkig papa en mama, ik schrok al'. Nee, wij gelukkig niet…

'Meneer, wij geven u de meest intensieve kuren die u kunt hebben, want u bent jong, heeft een uitstekende conditie (we hadden net de Dam tot Dam gelopen dus hij had een punt) en ik wil u alleen nog tegenkomen in de kroeg maar niet meer in het ziekenhuis'. Dus echt een toffe oncoloog!

Onze lieve zoon gaf te kennen dat papa een sterke man is dus gewoon beter wordt. 'Geen probleem pap, dit ga je redden'! Het leven gaat gewoon weer verder met de bezigheden van de dag, de Nintendo won het van ons verhaal.

Ok, next step

Even de ouders bellen. 'Dag mam, met mij. Ik moet je even iets vertellen. Zit je'? 'Ja lieverd, wat is er? Ga je scheiden'? 'Nou nee, dat niet mama, ik heb borstkanker, fase 3, is hormoongevoelig en moet volgende week een borstoperatie ondergaan'. Wat moet er door haar zijn heengegaan.

Die avond was zijn moeder er met zus, stiefbroer en aanhang. Heel eerlijk hebben we na de eerste traan ook erg gelachen. Want tja, lachen is toch wel de eerste levensbehoefte in dit soort situaties.

Ok, de kinderen pakte het dus best ok op. Het feit dat ze het besef nog niet hadden dat hun veilige kaartenhuisje in was gestort was voor nu even prima.

Op school de volgende dag. Goedemorgen juf, mijn vader heeft borstkanker. De jonge juf schrok zich een hoedje, keek mij vol onbegrip als ook medelijden aan en zocht duidelijk naar woorden. Want weer nou eerlijk, als iemand om je heen iets heeft wat enigszins afwijkt van de normale en gezonde wereld, wat zeg je dan?

Ik weet nog heel goed dat ik die ochtend, een dinsdag, met Ries naast me en de kids achterin naar school ging. Het leven om je heen raast door. Voor ons stond het leven even stil, de rest van de wereld gaat echt gewoon door. Wat een besef..

De avond ervoor, de dag dat we het bericht hebben gekregen, had ik waarschijnlijk een helder moment om meteen de wereld om ons heen via email te informeren wat onze ervaringen waren die bewuste dag. Want tja, als je op een schoolplein staat en het per persoon te moeten gaan vertellen dan wordt het wel een heel saai en langdradig verhaal.

En dan kom je het schoolplein oplopen en besef je nog even niet wat er gebeurt. Mensen die huilend op ons afkomen, mensen die een knikje geven, mensen bij die een kleine buiging maken. Regelmatig liep ik met een vraagteken wat er om ons heen gebeurde, hoe liefdevol alles was en met absoluut de beste intentie.

Emma vertelde het tegen iedereen of ze het wilden horen of niet.  Ze was echt verdrietig en kon het op haar jonge leeftijd maar moeilijk plaatsen. Praten was de beste remedie. Sydney ging er vrij laconiek mee om, iets om net zo alert op te zijn als ouder.

Het mooie is te zien dat Emma zich absoluut kwetsbaar heeft kunnen opstellen. Haar vader was ziek en iedereen mocht (nou ja, moest) het horen. Ze draaide er niet omheen, het kon zomaar zijn dat haar vader dood kon gaan.  Ze is er, in al haar oprechtheid, echt wel een jaar flink door van de leg geweest en heeft daarna een ruime tijd nodig gehad om haar rugzakje te orderenen.

Sydney was gesloten, sprak uit dat het goed zou komen (hoe mooi is ratio) en vanuit het diepste van zijn hart hebben we nooit vernomen of dit inderdaad zijn gevoel erbij was. De kwetsbaarheid is er bij hem geweest, misschien nog wel, maar heeft zich geuit in boosheid. Onplaatsbare boosheid, hoe kwetsbaar ben je dan?

Wordt vervolgd...

Heerlijk... weer gewone weken na al dat feestgedruis zul je denken.

Guess again. De drukte gaat gewoon door.

En wat is het moeilijk om in de waan van alledag je 'coolness' te behouden.

Ook voor mij, niemand is daar een uitzondering op! Het enige wat je kunt doen, is leren. Leren van de situaties, van hoe je je voelt. En dan aanpassen!

Drukke weken?

Vraag dan niet teveel van jezelf. Dat huis hoeft niet spic en span, elk moment van de dag. Dat kan ook in je minder drukke week of dag. Probeer voor jezelf momenten in te plannen om rust te nemen.

En dat hoeft niet perse  op de bank zitten te zijn, maar afspreken met een vriendin of even gaan fietsen werkt ook.

Maak voor jezelf een lijstje van jouw activiteiten. Houd dat eens bij voor 2 'normale' weken. Schrijf daar dan eens achter door middel van een symbool/smiley of iets jou energie geeft of kost.

Heb je meer energievretende dingen in jouw dagelijkse leven of meer energiegevende dingen?

Wil je weten hoe je je energievretende dingen kunt omzeilen of omzetten naar energiegevende dingen?
Mail me! info@estherfoppen.nl

Ja, ik weet het. Te lang geleden dat ik iets heb laten horen.

Maar eerlijk is eerlijk, mijn leven is een rollercoaster. Een never ending aaneenschakeling van gebeurtenissen die zich in rap tempo opvolgen.

Even een kleine adempauze is er niet. Het zal wel liggen aan hoe de sterren stonden toen ik geboren werd.

Nu we hier 9 maanden wonen en ik de eerste maanden met grote regelmaat te vinden was op het strand met een cocktail in mijn hand, kwam het moment dat mijn leven ook hier toch weer iets meer inhoud mocht krijgen. Ik wilde niet zo’n beach-bitch worden die zich alleen maar druk maakt of haar bikinibroekje wel goed zit en achter grote zonnebrilglazen al het mannelijk moois aan het bekijken is. Op zich wel leuk, maar word ik daar nou een beter mens van?

Ik heb actie nodig. Ik heb deadlines nodig om een voldaan gevoel te kunnen hebben aan het einde van de dag. Daarnaast had ik ook de behoefte om even geen vrouw te zijn van... of geen moeder te zijn van... Ik had de behoefte om even los te komen van alles wat mijn privé-leven aanging.

Voor de duidelijkheid... ik bedoel dit in positieve zin. Want niets is zo heerlijk om thuis te komen na een lange dag op de slagvelden te zijn geweest in de veilige en warme cocon van thuis.

Een nieuwe baan

So it happend. Vorige maand kreeg ik een baan bij een real estate company. RE/MAX BonBini. Na verschillende gesprekken mocht ik mijzelf de gelukkige noemen en werd ik van de 150 sollicitanten uitgekozen voor de job.

Een baan als P/A, management assistent, marketing manager, communicatie manager en member sales team van de eigenaar. Wat ben ik nu eigenlijk? Niets dekt de lading.

Met uitzicht op palmbomen en een strakke blauwe hemel met een paar meter verderop de carribische zee, begon ik mijn nieuwe baan. Kantoor voor mijzelf alleen. Niemand om mij heen en aan de slag. Gek genoeg heb ik mij nog nooit zo verloren gevoeld als dat ene moment dat ik mijn kantoor voor het eerst betrad en daar zat.

Onwennig en best eenzaam. Een gevoel van intense heimwee overviel me. Ineens was het er. Het enorme gemis van mijn familie, mijn ouders, mijn zusjes en broertjes. Wat was ik op dat moment graag even bij ze geweest.

Wat had ik graag even met ze willen praten en even een peptalk willen hebben. Gewoon om te zeggen dat ook ik met mijn grote bek en al mijn ervaringen ook best wel eens onzeker ben en ik het best weer spannend vond om weer in loondienst te gaan.

Maar ik sloeg mij door de eerste week heen. Het heimwee-gevoel verdween weer en na 1 week was ik al weer heel veel ervaringen wijzer. Het kriebelt aan alle kanten. Marketing technisch gezien mag ik mij uitleven.
Online media, it’s all mine.

Bloggen over financiële kwesties op het eiland is zeer leerzaam en erg leuk om te doen. Zelfs een groot event neerzetten voor real estate gerelateerde zaken staan op mijn to do list. Foto’s maken van prachtige huizen en ze restylen, dat is natuurlijk echt mijn ding. Dus ja... laten we eerlijk zijn, een baan op mijn lijf geschreven.

Inmiddels ben ik een maand verder. Zondagavond en net even mijn mail gecheckt en ja ik kan nu zeggen, ik zit op mijn plek, ik heb leuke collega’s die mij super ontvangen hebben en leuke dingen om te doen morgen op mijn to do list. Het was even wennen maar ik ben back in business.

Sightseeing Woerden. De meesten van mijn generatie kennen het liedje nog wel: ‘busje komt zo’ van Roelius* (1995). Het was indertijd een grote hit.

Omdat ik geen auto meer kon rijden en toch regelmatig naar het ziekenhuis moest, was ik tot 2 jaar geleden aangewezen op vrienden of op
'het busje'.

En dan bedoel ik de regiotaxi. Ik heb hier jaren geleden ook een blog over geschreven.

Deze ritten gingen soms wel eens goed, vaker kreeg ik ongevraagd een gratis rondje ‘het Groene Hart’ of ‘sightseeing Woerden’, hetgeen betekende een (te) lange rit en te laat komen op de afspraken.

Selluf doen

Gelukkig kan ik sinds 2 jaar wel gewoon met het openbaar vervoer. De afstand station en ziekenhuis is geen probleem meer. Niet omdat deze 2 dichter bij elkaar zijn gekomen, maar omdat ik verder kan lopen dankzij de looppil. Ik ben hier zo blij mee, omdat dit me de vrijheid geeft te kiezen.

Een mens, tenminste ik, is het liefst zo zelfstandig mogelijk. 'Selluf doen', ik hoor het mijn kinderen nog zeggen; vooral bij het eten c.q. knoeien. Ik wil ook het liefst alles wat ik nog kan zelf doen. Dus zelf met de ‘echte’ bus gaan behoort daar ook bij.

Rustig aan

Donderdag had ik weer een afspraak in het ziekenhuis (voor de receptioniste ben ik al een goede bekende). Omdat de bustijden niet goed aansloten op mijn afspraak en omdat het zou gaan regenen, dacht ik: ik ga weer eens met de regiotaxi. Laat ik het mijzelf maar eens makkelijk maken. Ik de dag ervoor een drukke dag gehad en besloot, door met de regiotaxi te gaan, mezelf een beetje te ontzien.

Eerst even rekenen

Ik zal jullie eerst uitleggen hoe zoiets in zijn werk gaat, pak er maar een rekenmachine bij: de variabelen zijn:

• de taxi mag er 2x zo lang overdoen
• de taxi mag een kwartier eerder, maar ook een kwartier laten komen
   

En nu gaan we rekenen:

• ik moet om 12.00 uur in het ziekenhuis zijn
• de duur van de rit is 30 minuten; taxi mag er dus 60 minuten over doen
• 12.00 uur minus 1 uur = 11.00 uur
• Taxi mag een kwartier later komen: dat betekent ik de taxi uiterlijk 10.45 uur moet reserveren
• De taxi mag ook een kwartier eerder komen; ik moet dus om 10.30 uur klaar zitten
   

Samenvattend: de taxi kan komen tussen 10.30 en 11.00 uur en mag er maximaal 60 minuten over doen.
Snap je?

Busje komt niet

Goed... ik reserveerde de taxi (ik heb via de WMO daar een speciaal pasje voor). Ik zat dus tijdig (10.30 uur) klaar (was ook tijdig naar het toilet gegaan, je weet maar nooit, zit je net en dan belt de taxi aan…).

Toen de taxi al 10 minuten te laat was, besloot alvast te bellen met de centrale. De dame aan de telefoon kon de rit eerst niet vinden in het reserveringssysteem. Daarna zei ze: ‘de taxi is onderweg, belt u later nog maar eens'.

Dat zeggen ze namelijk altijd, de gevleugelde woorden: ‘busje komt zo’.* Ik begon een beetje de kriebels te krijgen, ik wil toch liever niet te laat komen en zat al een tijdje te wachten. Weer bellen: 'de taxi is om 11.15 uur ingedeeld'; dat was een kwartier te laat of eigenlijk een half uur. En ik zat daar maar.

Donald Duck

Ik voelde zo’n Donald Duck-achtige woedeaanval aankomen, maar besloot op een zo’n vriendelijk mogelijke manier te benadrukken dat ik om echt 12.00 uur in het ziekenhuis moest zijn. Weer bellen: 'de taxi is iets vertraagd en kan om 11.30 uur bij u zijn'.

Nu kon ik de Donald-Duck woedeaanval niet onderdrukken. 45 Minuten later dan afgesproken en tegen de tijd dat de taxi zou komen, wachtte ik al een uur. Ik besloot ter plekke dat dit de laatste keer was dat ik met de regiotaxi zou gaan.

Eind goed al goed

Het busje kwam inderdaad pas om 11.30 uur. Tot mijn opluchting zei de chauffeur dat hij linea recta naar het ziekenhuis zou gaan. We raakte aan de praat en hij vertelde dat zijn vrouw ook MS heeft, het werd nog gezellig ook. Hij gaf wat extra gas en zette mij net op tijd af bij het ziekenhuis.

Kopje koffie

Retour met de regiotaxi, geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Nu gaan de reguliere streekbussen ook niet zo regelmatig of beter gezegd niet zo vaak: 1x per uur. Ik had nadat ik bij de arts vandaan kwam net de bus gemist (nee, het was niet vrijdag de 13e).

Gelukkig hebben ze in het ziekenhuis lekkere koffie en had ik een boek bij me. De tijd zou ik wel doorkomen, ook altijd leuk: de roddelbladen bekijken.

Estelle en Sylvie

Ik las dat Sylvia haar nieuwe vriend (ik ben de tel van het aantal nieuwe vrienden even kwijt) aan haar ouders voorstelde. Wat ontzettend fijn voor die ouders, je zal maar zo’n dochter hebben.

Ook las ik dat Estelle het voortaan moet doen met slechts 3500 euro per maand (alleen voor haar dus).
Zo zielig, ik moest echt een traantje wegpinken. Nu moet ze nog kiezen ook: zal ik deze maand de Dior-tas kopen of een maandje sparen, ga ik dit jaar 6x op vakantie of maar 3x. Geen giro 555, maar ‘redt Estelle’ of zoiets.

Bizar eigenlijk. Hardwerkende thuiszorgmedewerkers, agenten, etc.  kunnen alleen maar dromen van zo’n salaris. Maar ja, die hebben het voordeel dat ze tenminste een erkend vak hebben geleerd en relevante ervaring hebben opgedaan.

Alhoewel Estelle op haar CV kan zetten: ‘ex-voetbalvrouw' en ‘ex-kickboxer-vriendin'. Geen idee of Randstad een kaartenbak heeft met daarin dit soort vacatures.

Prinsen op witte paarden

Ik dwaal af en ben nog aan roddelen ook. Syvlie heeft ongetwijfeld een privé-chauffeur c.q. piloot. En die betreurenswaardige Estelle kan zich vast nog wel een oud barrel veroorloven. Zij zullen geen last hebben van te laat komende busjes. Hooguit van te laat komende ‘prinsen op witte paarden’.

Nieuwe afspraak: blubberbenen

Deze week moest ik uiterlijk om 10.15 uur in het ziekenhuis zijn. Wijs geworden door mijn vorige ervaring ging ik deze keer met de reguliere streekbus. Ik was van plan om vanaf het station te gaan lopen. Helaas was dit zo’n dag dat mijn benen geen zin hadden.

Ik had van die blubberbenen om het zomaar te zeggen (nee, ik bedoel niet mijn cellulitus). Mijn benen voelden heel slap, deze keer ik zag op tegen de wandeling station-ziekenhuis.

Bejaardenvervoer

Als ik normaliter naar het ziekenhuis liep, stond er altijd wel zo’n klein personenbusje bij het station te wachten. Met daarin een oudere heer.

Omdat ik mijn buik vol had van busjes en ik vermoedde dat dit een soort van bejaardenvervoer was en ik mij (met mijn grijze haren en met een stok lopend) absoluut geen bejaarde voelde, liep ik het busje altijd voorbij.

Selluf doen, rug recht, borst vooruit en op pad, dat was en is mijn motto.

Busje rijdt op tijd

Helaas, die benen die wilden niet. Toch maar even naar het busje gelopen. De oudere meneer bleek een hele aardige man. Hij vertelde dat dit busje ieder uur precies om ‘1 minuut over het hele uur’ vertrok, 1e halte: ziekenhuis.

Het was inmiddels 09.58 uur. En stipt om 1 minuut over elf vertrok het busje en twee minuten later was ik bij het ziekenhuis. Nooit geweten dat het ook makkelijk kan. Altijd te verwaand geweest om het überhaupt te proberen. Nu was hij mijn reddende engel.

Je bent nooit te oud om te leren zeggen ze en dat klopt.

*Busje komt zo, Roelius, 1995

Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt met een rood lint.

De Zaanse klok aan de muur tikt de tijd weg. Op de vensterbank staan een paar porseleinen bloempotten met een bloemetjesmotief en gouden randjes.

De gaskachel snort en boven de schoorsteenmantel hangen de ingelijste foto’s van hun zonen en mijn kinderen, hun kleinkinderen.

Ik sta er al jaren niet meer bij. De tamme gele parkiet tikt af en toe met zijn snaveltje tegen het spiegeltje in haar kooi, nog even en dan mag ze weer een rondje door de kamer vliegen.

Vanuit de kleine keuken klinkt muziek van een regionale zender, de wasmachine draait haar wekelijkse rondje en het ruikt heerlijk naar suddervlees dat op het groene petroleumstelletje staat te pruttelen. De gordijnen zijn kraakhelder en het koper blinkt me tegemoet.

'Oma, zal ik het cadeau in uw handen leggen,' vraag ik en maak aanstalten om op te staan. 'Nee, blijf maar zitten, opa geeft het wel', zegt ze in het niets starend. Haar ogen zijn bedekt met een grote zwarte skibril.

'Ik heb zo’n last van het licht'. mompelt ze voor zich uit en ze steekt haar bleke blauw geaderde armen uit de mouwen van haar trui en gebaart naar de stoel naast haar. 'Opa, wil je het cadeau aangeven, leg maar op mijn schoot'.

Ze gaat rechtop zitten en zet haar dunne benen in de veel te wijde broek netjes naast elkaar. 'Ik ben wel erg afgevallen he', zegt ze, terwijl ze aan haar broek plukt en me haar dunne pols laat zien.

Opa zet met trillende hand de koekjestrommel aan de kant, schuift de koffiekopjes op de tafel wat opzij en pakt dan behoedzaam met twee handen het cadeau vast. 'Mooie strik', zegt ie, terwijl hij het pakje als een kleinood in oma’s schoot legt.

'Wat voor kleur heeft de strik', wil oma weten. 'Hij is heel mooi rood oma en volgens mij van fluweel'.
Haar handen zoeken naar de strik en ze wrijft het lint langzaam heen en weer tussen duim en wijsvinger.
'Ja, ik voel het, het is heel zacht', fluistert ze bijna onhoorbaar.

'Opa, schenk jij nog even een kopje koffie in en in de kelder staan nog van die lekkere chocolaatjes',
instrueert de jarige met zachte stem terwijl het onaangeroerde cadeau wankelt op haar schoot. Opa komt langzaam in beweging, zet weifelend de koffiekan en de kopjes op een dienblaadje en schuifelt zwijgend de kamer uit.

'Ik vind er niks meer aan', zegt ze als de dranger de deur achter opa heeft gesloten en hij in de keuken aan het rommelen is. 'Als ik niet meer kan handwerken en televisie kijken, wat moet ik dan de hele dag doen'? Ze slaakt een diepe zucht en begint te schokschouderen.

Haar hoofd zakt op haar borst en het cadeau glijdt van haar schoot op de grond. Ze hangt als een zielig vogeltje met haar veel te wijde kleding in haar veel te grote stoel. Terwijl de postbode voor het raam langs loopt en zijn hand opsteekt, sta ik op en manoeuvreer tussen de tafel en de stoel van opa door en sla mijn armen om haar magere lichaam heen.

Haar bleke hand met de trouwring waarvan na ruim 60 jaar niet meer over is dan slechts een gouden streepje in de huid van de ringvinger, ligt gelaten in haar schoot. Haar andere hand rust op mijn rug. 'En hij wordt ook zo vergeetachtig', snikt ze, 'Ik moet overal aan denken'.

Als het naderende gerammel van kopjes opa’s komst met de koffie aankondigt, maak ik me van haar los, raap en passant het cadeau op van de grond en neem het mee naar mijn stoel. Wanneer opa eindelijk zit en oma tot bedaren is gekomen, stel ik voor dat ik het cadeau voor haar uitpak en vertel wat erin zit waarna zij met haar handen de inhoud kan aftasten.

Als ik wegga zit de jarige met het rode lint in haar handen en wrijft het langzaam heen en weer tussen duim en wijsvinger terwijl haar betraande ogen in de verte staren.

Foto

Jaren geleden begon ik met zanglessen. Want ik heb een droom. En dat is op het podium staan om anderen te inspireren.

Inspireren het leven te vieren. En daar horen zingen en dansen wat mij betreft bij.

Dus ik ging zanglessen nemen in Wolvega. Klassiek. Bij de piano samen met een sopraan, ik ben een alt.
Er waren dagen bij dat ik geen geluid meer uit mijn keel kreeg. Want door al die aanwijzingen raakte ik mijn zelfvertrouwen af en toe volledig kwijt. Totdat ik mezelf weer ging geloven en op dat moment keek de lerares verbaasd om… ineens kon ik het laten stromen!

Wauw dacht ik… dat is wat ik wil. De energie die ik van binnen voel gewoon laten stromen via mijn stembanden. Het klassiek was mooi en leerzaam maar mijn voorkeur ging uit naar populaire nummers. Bovendien wilde ik niet alleen statig zingen bij de piano maar performen!

SING IT

Ik zocht op internet en vond SING IT in Studio Audioshape in Leeuwarden. De lerares schreef het volgende:

Talent is niet te vergelijken en is niet te meten, daarom moet je iedereen op zijn of haar niveau laten presteren. Het gaat erom jezelf te laten zien op een manier waar jij je goed bij voelt, een manier die bij je past. Dat is het beste voor jou en het beste voor je publiek.

Zingen gaat verder dan een mooi stemgeluid en een goede techniek. Om te raken en over te brengen moet je weten waar je het over hebt. Wat is jouw verhaal? Wie ben jij? Wat maakt jou uniek? Wat zijn de momenten dat jij het publiek kan raken, kan amuseren of zichzelf kan laten herkennen'.

Ik was verbaasd en blij… dit is wat ik zocht! Ik heb me aangemeld en ben nu met de derde cursusronde bezig samen met een groep anderen. Want we hebben les in een groep. Dit jaar zijn we met 9 personen.

Dit maakt dat je uit je comfortzone stapt, bijna elke les. Want we treden op voor elkaar. Doen improvisaties en laten onszelf zien. Soms zijn er tranen. Want zingen komt vanuit je hart. Je binnenkant.

Mijn reis

Mijn zangreis begon met het nummer 'I am what I am'. Niet omdat ik dit al kon zingen maar omdat ik de tekst voelde. Ik ben wie ik ben en dat is goed zo. Ik mag zijn wie ik ben, ik mag er zijn!

Omdat je bij elk nummer jezelf inleef,t komen er ervaringen en emoties naar boven. Hier kwam mijn jeugd naar boven waarin ik me niet goed genoeg voelde. Ik werd uit huis geplaatst omdat ik niet voldeed aan wie ik moest zijn, volgens anderen. Zo voelde ik dat.

Door het zingen van dit lied voor publiek werkte het als een soort versterker naar mezelf toe. Een statement voor mezelf. Ik weet inmiddels allang dat ik goed ben zoals ik ben, sterker nog dat er maar één is zoals ik en dat dit juist het mooiste is van alles. Volledig worden wie je bent! Stop met jezelf te vergelijken met anderen en wordt jezelf!

Something inside so strong

Dit was mijn tweede nummer. Wij zijn zoveel grootster dan we onszelf realiseren. We zijn medescheppers van het universum. Inmiddels ben ik hier een cursus over aan het ontwikkelen samen met een vriendin. Ontdek je eigen grootsheid.

Greatest love of all

Liefde voor jezelf, o wat is dat een lastige. We kunnen de allerbeste vriendin zijn voor een ander maar voor onszelf? Maar wat als je inderdaad zoveel van jezelf houdt dat je jezelf het allerbeste gunt. Dat je jezelf het waard vindt om gelukkig te zijn. Daar begint alles.

Onszelf liefhebben en accepteren. Ons leven lang is er maar één die altijd bij je is. En dat ben je zelf. Hoe mooi zou het zijn als je het gezellig en goed hebt met jezelf. Blij bent met jezelf, trots bent op jezelf.

Niet als ik dit heb gedaan of dat hebt bereikt… maar gewoon NU! Daarom zong ik dit lied. Om mezelf lief te hebben, onvoorwaardelijk! 

Go like Elijah

Bij de cursussen die ik heb gedaan zaten ook twee studio opnames naast het live optreden. Een cd met je zelf gekozen nummer. Something inside so strong was mijn eerste opname en voor de tweede koos ik dit geweldige lied. 

Het is een verhaal over Elijah die met een koets en paarden de hemel inrijdt. Voor mij staat dit symbool voor onze eeuwigheid. Wij zijn eeuwig. We zijn er altijd al geweest en zullen er altijd zijn. Hoe mooi is dat.
Dit nummer wil ik horen als ik overga van fysiek naar niet-fysiek. Ik ga niet dood, ik ga alleen over naar een andere dimensie…

Footloose

Ik krijg langzamerhand steeds meer zelfvertrouwen tijdens de optredens en wil vooral genieten van het moment. En dansen... ja dat wil ik ook! Dus koos ik voor dit nummer. Ontdoe je van alle regels die opgelegd zijn door anderen en kies je eigen weg.

Luister naar je eigen innerlijke stem. Die heeft iedereen! Je eigen geleidingssysteem. Als iets goed voelt voor jou, is het goed! Dit kun je trainen.

Ik heb genoten! En staan swingen als een malle. Oke ik vergat hierdoor mijn tekst een paar keer ha ha. Maar ik had een achtergrondkoor met drie zangeressen die me ondersteunden. Een heerlijke ervaring. En toen één van de achtergrondzangeressen tegen me zei: 'iedereen heeft het over jouw optreden, dus het maakt niets uit of je een foutje maakt. Het gaat om wat je overbrengt'. YES!

Slotoptreden

Morgen 4 juni hebben we ons eindoptreden van de cursus. En dit is voor mij echt wel de slagroom op de taart. Want we mogen optreden met een Big Band. Wauw! Als er iets is wat ik mooi vind dan is dit het wel. Een hele groep muzikanten bij elkaar en ik mag meedoen!

Aangezien deze band zelf nummers heeft, kunnen we deze keer niet een eigen nummer bepalen. We kiezen uit een aantal nummers. Ik dacht... ik zie wel welke voor mij is. Ik had geen sterke voorkeuren behalve dan dat het wel een nummer moest zijn wat ik al een beetje kende, aangezien we maar drie weken de tijd hebben om te oefenen voor ons optreden.

Fever

Dit gaat hem worden. En daar ben ik toch blij mee! Want als er nog één puntje zou zijn waar ik aan wilde werken dan is het wel dat ik best sexy mag zijn. Daar is niets mis mee. Ook dit heeft weer te maken met ervaringen uit mijn jeugd. Dus opnieuw een kans om een statement te maken voor mezelf. Chicks we’re born to give you fever!

En zo heeft deze ervaring met zingen me zoveel gegeven. Ik heb beter leren zingen, techniek, performance. Omgaan met zenuwen. Je gevoelens durven tonen. Kwetsbaar durven zijn. En heerlijke mensen leren kennen natuurlijk. Maar bovenal mijn eigen weg vrijgemaakt om te gaan doen wat ik wil. Anderen inspireren het leven te vieren!

Manlief had ooit een boekje gekocht of gekregen, dat weet ik niet meer. Het boekje heet: ‘Omdenken’.

Berthold Gunster, schijver van het boek: ‘Ja maar’, is de grondlegger van deze theorie. Een boeiende theorie, waar ik me zeker nog eens in ga verdiepen.

Ik moest hieraan denken toen ik in een soort van carrousel belandde nadat ik als gevolg van een bijwerking voor de tweede keer met een MS-medicijn moest stoppen. De eerste keer, medicijn 1, in verband met een virus en de tweede keer, medicijn 2, door een bijwerking op mijn ogen.

Oogarts

Ik baalde uiteraard flink dat ik voor de 2e keer moest stoppen. Helemaal omdat ik het gevoel had (en nog steeds heb) dat als mijn oogarts iets alerter was geweest, ik überhaupt niet met dat medicijn had mogen beginnen. Maar dit is nu niet meer te achterhalen, laat staan terug te draaien.

Twee alternatieven

Ik had een gesprek met mijn neuroloog; er waren 2 alternatieven. Ik heb het hier in een eerdere blog al over gehad. De ene, met de mysterieuze naam Aubagio en de andere met de ingewikkelde naam Tecfidera. De 1e heeft als meest opvallende bijwerking flushing (lees opvliegers) en de andere: dunner wordend haar. Leuk hè.

Ik had tijdens dat gesprek wel aan mijn neuroloog gevraagd of terugkeer naar het 1e medicijn een optie zou zijn. Hij zou het overleggen met collega’s en ik moest mijn bloed laten controleren. Uitslag over 1 week.

Tussentijds verdiepte ik mij in de alternatieven. Ik was, met het stoppen met medicijn 1, zes maanden verder. Drie maanden ‘afkicken’ en 3 maanden medicijn 2. Kortom, ik was weer terug bij af.

Keuze gemaakt

Ik was er, na lang nadenken en eindeloos internet afspeuren op zoek naar ervaringen van mede-MS-ers,
nog niet uit. Uiteindelijk besloot ik te gaan voor Aubagio. De achterliggende gedachte was niet echt wetenschappelijk. Ik zou voor Aubagio kiezen omdat ik deze naam makkelijker kon onthouden.

Ik struikelde regelmatig over de naam Tecfidera, was het nu Tecflideren of Tacfidara. Niet doen dus.
Een andere belangrijke reden om voor Aubagio te kiezen was een bijwerking.

Nog meer bijwerkingen

Ieder medicijn heeft bijwerkingen, dat staat dan in de bijsluiter. Zo van: zeer vaak (meer dan 1 op 10 mensen) heeft kans op bijwerking X, vaak (maximaal 1 op 10) kans op bijwerking Y, etc. etc. Je kunt bijsluiters beter niet lezen voor het slapen gaan, eigenlijk kun je ze beter helemaal niet lezen, het is niet echt opwekkende literatuur.

Niettemin lees ik ze altijd, ik wil toch weten wat voor smurrie ik laat prikken c.q. ga slikken. Bij het lezen van de bijsluiter las ik heel veel waar ik niet blij van word.

Afvallen

Van één bijwerking werd ik wel blij: 'Soms, bij maximaal 1 op 100): gewichtsverlies'. Voor mij dé reden om voor dit medicijn te kiezen. Oké, maximaal 1 op 100 is geen grote kans, maar toch. Een op duizend heeft MS, in dat kader gezien (en omdenkend) is 1 op 100 haalbaar.

Weer terug naar mijn maandelijkse ‘infuus-groepje’

Een week later was ik weer terug bij de neuroloog. Manlief was mee, ik vergeet als gevolg van MS nogal eens wat en hij fungeerde als het ware als mijn harde schijf of extra geheugensteuntje.

De neuroloog had goed nieuws, mijn bloedwaarden waren beter, het ‘level’ van het virus zat onder het kritische niveau. Hij wist niet hoe dit kon, maar dat doet er niet toe. Ik mocht, als ik dat zou willen, weer terug naar medicijn 1.

Dat betekent wel weer iedere maand naar het ziekenhuis voor de medicijnkuur (per infuus) en niet ‘de kans op afvallen-bijwerking’. Toch hoefde ik niet lang na de te denken. Medicijn 1 is het meest effectieve medicijn.

Het betekent ook weer terug naar mijn maandelijkse ‘infuus-groepje’, ben benieuwd hoe het met ze is.
Eerst moet ik weer 3 maanden stoppen, medicijn 2 moet eerst helemaal uit mijn systeem verwijderd zijn.

Omdenken

Alles overdenkend en bovenal omdenkend kwam ik tot de volgende conclusie. Als mijn oogarts iets alerter was geweest, was ik niet begonnen met medicijn 2. Terug naar medicijn 1 was toen nog niet aan de orde, ik had de keuze moeten maken tussen de twee hierboven beschreven alternatieven.

Was ik begonnen met Aubagio, wellicht was ik dan inmiddels al een paar kilo afgevallen. Máár, omdat de oogarts minder alert was geweest en ik inmiddels 6 maanden verder ben, kan ik nu wel terug naar medicijn 1.

Dat omdenken is toch niet zo verkeerd. Het draait de carrousel weer in de goede richting. Eind goed, al goed zou je kunnen zeggen.

Vijftien jaar ben ik als mijn vriendin met ons mee mag op vakantie naar Portugal.

Mijn ouders slapen in de vouwwagen, wij hebben ons eigen tentje. In drie fases zullen we naar Portugal reizen.

De eerste overnachting vindt plaats op een camping in de buurt van Biarritz, Frankrijk. Op die eerste camping zetten wij ons tentje op, zo ver mogelijk bij mijn ouders vandaan. We zijn al flink aan het puberen, maar stiekem nog twee hele kleine meisjes. Dat blijkt wel die eerste nacht.

Psssttt…

Nadat we ons in het toiletgebouw hebben klaargemaakt voor de nacht zeggen we mijn ouders welterusten en wandelen we naar onze tent, een eind verderop. Natuurlijk zien we de loerende blikken van al de Baskische jongemannen. Maar we negeren hun 'Pssstttt… pssstttt…'

Ça va?

We liggen in onze tent. Rits dicht, het is al donker en we blijven horen: 'Pssstttt… pssstttt… ça va'? 'Oui, ça va bien,' antwoorden wij nog giebelend. 'Comment  t´appelles-tu'? Grinnikend antwoorden we, veilig vanaf ons luchtbedje: 'Marije et Mariëlle.'

Marie

Dat hebben de heren aan de andere kant van het tentdoek goed onthouden. Om het zichzelf gemakkelijk te maken, noemen ze ons ‘Marie’. Het gesprekje zet zich nog even voort. Wij weigeren om in ons nachtjaponnetje naar buiten te gaan. Dat is ons net iets te spannend.

Je t’aime

We proberen te slapen, maar dat laten de Franse mannen niet gebeuren. Urenlang roepen ze voor onze tent: 'Marie, je t’aime'. 'Marie, je t’aime'. We kunnen het niet meer horen! En we vinden het doodeng. Het lijkt erop dat ze niet weggaan. Het liefst rennen we linea recta naar de vouwwagen van mijn ouders, maar we durven onze tent niet te verlaten. We barricaderen de rits van de tent aan de binnenkant met paperclips en schoenveters.

Pal naast de vouwwagen

Wat waren we bang. En jong. En naïef. We hebben die nacht een paar uur geslapen en de volgende ochtend vroeg waren ze gelukkig weg. We vertelden niets tegen mijn ouders maar hadden ons lesje wel geleerd. De rest van de vakantie stond ons tentje, tot verbazing van mijn ouders, pal naast de vouwwagen. En mijn moeder heeft heel wat Portugese jongens weggejaagd.

Vakantieherinneringen

Nu, ruim 25 jaar later, kunnen we er hard om lachen en koester ik dit soort vakantieherinneringen. Heb jij ze ook? Die mooie vakantieherinneringen? Zo waardevol. Toch onthouden we allemaal selectief en zijn het vaak flarden die je nog weet.

Daarom bied ik je het Schrijfzin Zomerdagboek aan. Hierin kun je alles noteren wat je meemaakt, proeft, ziet, ruikt, ervaart. Want in de zomer staan je zintuigen wijd open. Als je die belevenissen vastlegt en er woorden aan kunt geven, heb je ook nog eens prachtige bijschriften voor je fotoalbum. Voor later, om te koesteren en weer terug te gaan naar de mooie zomer van 2015.

Hoe waardevol is dat?

Columns zonder gêne. Een vriendin van me schrijft ook blogs, met als inspirerende titel:
‘columns zonder gêne’.

Ze schrijft over van alles en nog wat. Vooral over het dagelijkse leven met een soms schaamteloos en gênant tintje.

Ik lees haar blogs graag, altijd fijn om te lezen dat ook anderen gênante situaties meemaken.

Daarin ben ik niet de enige.

Prijsjes eraf

Ik was laatst op een niet nader te benoemen bijeenkomst. Ik had me verslapen en wilde me zo snel mogelijk aankleden en op mijn scoot naar de bijeenkomst toe. Ik heb 3 spijkerbroeken: 1 ‘nette’, 1 slonzige en 1 nieuwe.

Omdat de nette in de was zat en ik de slonzige te slonzig vond, koos ik voor de nieuwe. Dit exemplaar zat nog in het Hematasje op de slaapkamerstoel. Ik koop graag bij de Hema, goede prijs-kwaliteitverhouding. Broek uit de tas gehaald, prijsjes eraf gepeuterd en op pad.

Tafel met gevulde champagne glazen

De spreker begon over een gênant moment dat hij ooit als kind had meegemaakt. Hij vroeg ons na te denken over een gênant moment dat we zelf hadden meegemaakt. Ik hoefde niet lang na te denken. Er was iets te vieren en op het podium stond een tafel met daarop gevulde champagne glazen. Dat bracht mij het schaamrood op de kaken.

Ik was net begonnen

Toen ik pas bij een farmaceutisch bedrijf was begonnen, organiseerde mijn collega en ik een bijeenkomst voor de rayonmanagers. Ik kende hen nog niet, was zoals gezegd net begonnen.

Tijdens de plenaire sessie zou Mart Smeets een stimulerend praatje houden. Hij werd door zijn vrouw gebracht en aan mij de taak om hem te ontvangen en gezelschap te houden tot het tijd was voor zijn optreden.

Niet echt mijn vriend

Als kind zijnde had ik een behoorlijke hekel aan hem. Leeftijdgenoten zullen het nog wel weten.
Zondagavond, Studio Sport, Smart Smeets. Dat betekende 40 minuten voetbal, 5 minuten basketball en afhankelijk van het seizoen, 10 minuten fietsen of schaatsen. Voor de overige sporten restte 5 minuten.

Nu waren mijn broer en ik toen al autosportfans. Jan Lammers reed in de Formule 1. Ik kan me nog onze frustraties herinneren als na 55 minuten, voor ons oninteressante sportverslagen te hebben gezien, uiteindelijk, als we geluk hadden, alleen de uitslag van de die dag gereden Grand Prix te horen kregen.

Voor mij was Mart Smeets synoniem voor de immer saaie en teleurstellende Studio Sport uitzendingen. Tot op de dag van vandaag kijk ik alleen voetbal als ‘we’ in de (halve) finale zitten.

Maar goed, even terug naar Mart. We raakten aan de praat en ik vertelde hem bovenstaand verhaal. Hij vond het volgens mij wel verhelderend. Hij was klaarblijkelijk gewend dat mensen hem met wat meer ontzag en bewondering benaderden. Bij nader inzien was hij eigenlijk best aardig.

Serveerkarretje met glazen champagne

Na het praatje van Smeets was het de bedoeling dat alle aanwezigen een glas champagne zouden krijgen.
Het bedrijf had kennelijk zijn targets gehaald. We (mijn duopartner en ik) hadden hiertoe champagne en glazen geregeld en zo’n serveerkarretje dat je wel eens in restaurant ziet. We togen aan het werk en vulden de glazen, ik weet niet meer hoeveel, maar het waren er tientallen.

Nadat Mart uitgesproken was, was het aan mij de eer om het karretje door de zaal naar voren te rijden. Ik zou de directeur en Mart het eerste glaasje aanbieden. Tussen de rijen stoelen was precies genoeg ruimte voor het karretje met de inmiddels gevulde glazen.

Met mijn blik op beide heren gericht, duwde ik het karretje voorwaarts. Omdat ik redelijk nieuw was, was het voor veel collega’s de eerste keer dat ze mij zagen. Ze zouden me niet meer vergeten.

Botsing

Omdat ik zoals gezegd het karretje voor me had en ik naar het podium keek, zag ik niet dat een van aanwezigen zijn tas half in het gangpad had gezet. Stoer en trots duwde ik het karretje voort tot ik tegen die tas botste met als gevolg dat alle glazen omvielen.

Ik kan het me nog zo goed herinneren; in slow motion, al die omvallende glazen, Ik probeerde te redden wat er te redden viel, maar er was geen houden meer aan. Alle glazen vielen om.

Aangezien elk nadeel ook een voordeel had: ik hoefde mij nooit meer voor te stellen. Ik was ‘Mia, je weet wel van die champagne glazen’. Mart kon er overigens smakelijk om lachen.

Hier moest ik dus aan denken, daar bij die bijeenkomst. Champagneglazen op een tafeltje in combinatie met iemand die de aanwezigen vraagt over een gênant moment na te denken, dat is een schot in open doel, zal ik maar zeggen (ook weer zo’n voetbalterm).

Maatsticker

Om dus weer even terug te keren naar de bijeenkomst en mijn nieuwe broek. Toen we na afloop van de bijeenkomst opstonden om koffie te gaan drinken, werd ik aangesproken door de vrouw die achter mij zat:
‘Op de achterkant van jouw broek zit nog een sticker’.

Je kent ze wel, zo’n doorzichtige sticker waar in dit geval de maat op staat. Goed... die sticker zat dus nog op de achterkant van mijn nieuwe spijkerbroek, in mijn haast vergeten er vanaf te halen.

Over gênante momenten gesproken. Ter plekke, onder toeziend oog van vele aanwezigen, verwijderde ze de sticker. Liegen over mijn maat hoefde niet meer, die was voor iedereen in één klap duidelijk.

‘Die met de maat 42 sticker’

Dat ik inmiddels wel aan koffie toe was, moge duidelijk zijn. Was ik nu ‘Mia, die met de maat 42 sticker' op haar broek of waren ze het voorval al vergeten. Ik denk het laatste. Ze hadden immers genoeg aan hun eigen gênante herinneringen. Hoop ik.

Grijze haren

Ik ben inmiddels de 50 gepasseerd met her en der een grijze haar. Als ik in de badkamer voor de spiegel sta, valt het allemaal wel mee. In het badkamerlicht lijken mijn haren nog egaal bruin. Helemaal prima, niets aan doen.

Als ik echter beneden voor de spiegel sta, zie ik er ineens veel meer. Ik weet niet wat er gebeurd zo de trapaflopend, maar vooral bij mijn pony zie ik er her en der wel een paar zitten.

Ik probeer ze er dan maar uit te trekken. Niet allemaal, maar de meest in het oog springende haren wel.

Voordeur met veel glas

Wij hebben een voordeur met veel glas. Voordeel: er komt veel licht binnen en je ziet altijd wie er voor de deur staat. Nu heeft, in dit geval, elk voordeel ook een nadeel.

Door al dat licht zie ik meer grijze haren. En iedereen die voor de voordeur staat, kan ongegeneerd de gang in kijken.

Te kijk voor de buurman

Zo stond ik onlangs zeer geconcentreerd voor de spiegel om 2 van die haren te verwijderen. Tot er werd aangebeld. Voor de deur stond onze buurman, type ex-marinier. Ik weet net hoe lang hij er al stond, maar hij stond er. Hij kwam een pakje afgeven dat bij hen bezorgd was.

Tja... over gênant gesproken. Toch mijn haren maar gaan verven, een andere spiegel zoeken of de voordeur aftimmeren, ik weet het nog niet.

Foto

Hij kwam al waggelend op zijn korte beentjes het plaatselijke restaurant binnen.

Is het jou weleens opgevallen dat alle kleine mannetjes een heel vreemd 'loopje' hebben,
soort van pinguïn-achtig wiebelend geheel?

Tel daar nog bij op zijn half kale kopje met een matje van vette slierten, grote bek (kwam later) en oeverloze gelul over zijn talloze bezittingen en hoe groot zijn huis wel niet was, wat zeg ik HUIZEN en niet te vergeten zijn jacht, wat in Italië lag en al zijn bolides.

Hij had weinig tijd want tja, in de tijd die hij bij mij doorbracht, had hij eigenlijk alweer drie deals kunnen sluiten, met gemak... Je zou je er nog schuldig door gaan voelen.

Ondertussen goot hij en passant nog even zijn glas tomatensap over zijn overhemd, zat te kauwen met zijn mond open en deed uitermate lullig tegen het bedienend personeel. En ik zat niet alleen mijn visje maar ook mijzelf op te vreten..

Je kunt een man kennelijk wel uit de armoede halen, maar de armoede niet uit de man en klasse is niet te koop, zo bleek maar weer.

Het was een lange tijd geleden bedacht ik mij dat ik tegenover zo'n nare man had gezeten met zo'n slechte uitstraling, ontzettend voelbaar voor mij als hoog sensitief persoontje.

'Ben jij altijd zo rustig', vroeg deze 'ADHD smurf' op een gegeven moment. 'Meestal wel, antwoordde ik, hoezo?' 'Ik zou er helemaal gek van worden', zei hij wiebelend met zijn voeten op de rand van de, voor hem veel te hoge, barkruk. 'Actie actie actie moet er zijn'. Gék word ik van de rust die jij uitstraalt en je lieve stem'.

Grappig hè, als therapeut/lifecoach weet ik dat als je je aan iets ergert bij een ander, dat vaak iets is wat je graag zelf ietsiepietsie meer zou willen hebben (haha).

'Nou dan weet ik het goed gemaakt, antwoordde ik. Ik wil je niet langer lastigvallen en ergeren, dus wens ik je een hele fijne avond verder en hele goede zaken. Je kunt er vast nog wel drie doen als je een beetje opschiet, misschien nog wel vanuit je (sport) wagen (die pontificaal voor deur stond geparkeerd) en kennelijk dienst moest doen zijn vast en zeker veel te kleine piemel te compenseren. Dag François.'

Ik heb uiterlijk volkomen kalm m'n jas aangedaan en ben weggegaan. Bijna kotsend stapte ik in mijn
'black beauty' en met gierende banden ben ik richting huis gereden waar mijn grootste vriendin Ruby trouw en kwispelend op mij zat te wachten.

Heb zitten huilen van ellende, mijn hoofd in haar vacht, fluisterend 'klote kerels'... ik heb er toch zó genoeg van! Haar grote bruine ogen keken in mijn bruine ogen en voor een moment begrepen we elkaar, no words needed, althans zo leek het. 'Kom op lieverd we gaan lekker naar buiten, even uitwaaien,' zei ik zachtjes tegen haar.

Ze ging zitten zodat ik haar riem om kon doen en we liepen samen een rondje in de regen en de wind, zodat ik het gevoel had dat alle nare 'vibes' wegwaaiden... brrrrrrrrrr...

Thuisgekomen heb ik een heerlijke kop thee gemaakt, mijn elektrische dekentje aangezet en ben onder de wol gekropen, in een vergeefse poging de kou uit mijn lijf en mijn hart te verdrijven.

Lucia Boer
yourpersonallifecoach

Foto

De eerste keer dat ik de reclame op de radio hoorde van Second Love, was toen ik onder de Amsterdam Arena reed.

'Ben je gelukkig in je relatie maar wil je nog gelukkiger worden?

Meld je dan aan voor Second Love...'

Ik versta dit niet goed dacht ik, dit zal wel een boodschap zijn voor een nieuwe serie bij RTL 4, maar nee... de volgende dag dezelfde tijd hoorde ik exact dezelfde tekst op de radio. Verbazingwekkend! Gewoon bij een reclameblok bij 538. 'Second love' 2e liefde (hoe gaat dat dan vroeg ik mij af).

Ik gooide hem er meteen bij het voorgerecht in. Tijdens mijn maandelijkse vriendinnenetentje. 'Ja joh zegt een van mijn bff-jes, dat schijnt booming te zijn'. Ik denk dan meteen waarom heb ik 't niet verzonnen. Maar goed dat terzijde.

Ja, dat is dus echt een gat in de markt! Maar echt love kun je het niet noemen want het is de bedoeling dat je niet verliefd wordt, want dat is zielig voor de first love. Dat spreek je dan ook van tevoren af met de second love.

Persoonlijk lijkt het mij nogal een gevaarlijk spelletje want de kans dat de second love door nieuwigheid en seksuele spanning de first love inhaalt. Dit omdat je met je first love al 100 jaar leeft, is extreem groot en dat de first love toch geen love blijkt te zijn. Want er miste iets in de relatie... vandaar de second love en je dus toch stiekem een soort van verliefd wordt.

Is het dan een soort van legaal vreemdgaan? NEE is mij verteld, want de first love weet het niet. Voor members van second lovers is er 1x per half jaar een soort van feestje (bijeenkomst) in een hotel of evenementenhal.
Ja, je leest het goed 'evenementenhal' gezien het animo.

Mijn hersenen nemen dan de vrije loop, wat als jij denkt mijn first love weet van niks dat ik met mijn secondlove 2x per maand lekker van tralalie ga. Maar jouw first love denkt en doet dat dus ook.

Je bent op de party bijeenkomstavond een dag van tevoren en zegt: 'Schat, morgenavond eet ik een hapje met vriendinnen.' Jouw first love zegt: 'Komt goed uit want Ajax speelt thuis, daar ga ik heen met wat maatjes'.

Je liegt dus allebei en komt individueel naar het halfjaarlijkse feestje en denkt goh die daar in de verte komt mij wel heel erg bekend voor. Want als de indrukwekkende cijfers kloppen dan is de kans dat zoiets gebeurt dus best aanwezig.

'Ja', vertelde één van mijn vrijgezelle vriendinnen, 'het is een soort van internetdaten, maar dan in een relatie'. Ik zeg: 'Dus vreemdgaan maar dan met behulp van internet. Dus eigenlijk met voorbedachte rade. 'Ja juist inderdaad, zei ze. Ja en de cijfers liegen er niet om. Hier wordt vaker gebruik van gemaakt dan jij denkt'.

Dat betekent dus ook dat als jouw first love het niet weet, het niet doet. Maar je buurman, collega of een willekeurig familielid het wel doet. Wat statistisch gezien mogelijk is, je kunt dus zonder dat je het weet na 3 maanden geile praat met nickname bij het 1e afspraakje met een roos in je haar op een winderig strand staan.

Je roos al 3x is weggewaaid en je hem bij de 4e keer geïrriteerd oppakt uit het natte zand, naast je kijkt en leuke sneakers ziet. Omhoog kijkt en je neef, buurman of collega lachend in het smoeltje kijkt. Dat zou dus zomaar kunnen lieve mensen!

Persoonlijk vind ik het hele internet date gebeuren nogal wonderlijk. Zo ook laatst iemand die vertelde op de site dat ze zo een leuke man ontmoet te had Hij komt 2 x per week rond 12 uur lunchen. Belt trouw iedere morgen om te vragen of ze lekker geslapen heeft. Alleen na 19 uur doet zijn telefoon het niet meer vanwege slecht bereik, heel apart.

'Ja, het is ook een zakenmobiel'. Ja hoor koekoek! Hij komt dus ff 2x per week en naar behoefte meer, tussen de middag tijdens werktijd jou alle hoeken van kamer laten zien en om 19 uur is deze meneer dus gewoon bij zijn gezin... Koekoek!

De keerzijde is dat er natuurlijk ook succesverhalen zijn. Sterker nog, ik weet dat de succesverhalen bestaan.
Ik heb er genoeg voorbeelden van gezien. Maar toch ben ik nog van het ouderwetse gewoon van elkaar tegenkomen...

Waar? Ja overal, tijdens het uitgaan, op straat, feest, concert, vakantie, ouderwets veroverd worden of de ander veroveren via de ogen, net ff iets te lang iemand aankijken. Bij de supermarkt in gesprek raken en een praatje maken of etentje.

Je staat ergens en krijgt als openingszin: 'Zeg ken ik jou niet ergens van? Mag ik jou ontvoeren? Deed het pijn toen je uit de hemel viel'? Je ziet de eerste blik etc etc. Je wisselt telefoonnummers uit en gaat bellen na een dag of 5. In plaats van internet met foto, waar heel veel mee gesjoemeld wordt.

Jaaaaa mensen daar wordt mee gesjoemeld! Plak en knip en de andere denkt maanden lang dat hij met een roodharige slanke vrouw van 36 met groene ogen in gesprek is en van katten houdt. Maar in het echt grijs haar heeft, zich opgegeven heeft voor obese, een hond heeft en 66 is!

Tja en niet te vergeten internet daten voor hoog opgeleiden. Ja hoor, dat wordt gecontroleerd. Not dus! Je rijdt naar een feestwinkel koopt een advocaten outfit. Gaat in juni met mooi weer met aktetas voor het gerechtsgebouw staan in het zonnetje, haar in staart, brilletje op, telefoon aan je oor, doet een beetje druk en laat een vriendin van jou in actie een paar foto's maken.

Zet erbij: Vrouw in de bloei van haar leven valt op mannelijk schoon. Harvard afgestudeerd, 4 jaar in The USA gewoond en gewerkt, advocaat recht, bedrijfsrecht zoekt goed uitziende man met vooruitstrevende baan bij voorkeur een klas overgeslagen tijdens de middelbare schoolperiode. Een man die iets te bieden heeft.
Met auto liefs minder dan 2 jaar oud, bij voorkeur iets wat eindigde op sch...

Of je spreekt af voor de lunch bij de Bijenkorf en zegt dat je in de effecten zit, gaat strak in pak naar je date,
laat je 36x bellen, staat op, gaat zitten doet een beetje interessant, zwaait met je armen en roept een paar keer verkopen verkopen! Tja, wie checkt dit?

En als na een paar weken de andere partij erachter komt dat het niet is zoals het is, ben jij alweer gevlogen en verveeld en zit je in een andere rol; de rol van dokter, zeg maar arts met foto voor het AMC met pen in het linker borstzakje en een nep pieper en ben je allang weer bezig met een nieuw projectje.

Nee, ik houd het dan maar bij het ouderwetse ontmoeten. En in mijn geval luidt de reclame dan als volgt: 'Ben je gelukkig in je relatie? Fijn, hou dit zo, zeg dit tegen elkaar'. Ook na 10, 20 of 30 jaar.

Zorg voor spanning, gezelligheid en lach iedere dag minstens 1x heel hard samen en zeg: 'Schat... heb ik al gezegd hoeveel ik van je houd vandaag'? Ga staan en sla je armen open en zeg zoveel! En ga lekker uit eten, naar de bioscoop of naar vrienden of blijf thuis op de bank. Saampjes. Ik denk in THE end, na genoeg liefdeservaring, dat dit het beste is om te doen en dat de kans om zo samen 200 jaar te worden groot is!

Foto

Ik werkte ooit in een restaurant waar we
‘Salade Gésier’ op de menukaart hadden.

En dat is nou typisch zo’n gerechtje dat bij velen een rillerig ‘huuuu’ oproept, maar dat bij de liefhebber meteen het water in de mond doet lopen.

Na het bestellen van dit ultieme vakantievoer zit die laatste groep vaak verlekkerd en handenwrijvend op de komst van het bordje te wachten. Ik zie hun herinneringen als wolkjes boven hun hoofden zweven.

Zonnige lunches op Perigordse terrassen, romantische diners bij kaarslicht en koperen pannetjes op oubollige kachels in pittoreske restaurantjes. En ik vind dat zo tof! Dat een gerechtje onze gedachten via de zintuigen kan terugbrengen naar een tijd, een plek, een persoon. Een reisje op een bordje: dat is nou beleving.

Daarom gaan we vandaag op reis met de Salade Gésiers!

Eerst even een lesje anatomie. De spiermaag is één van de twee magen die een eend heeft. In deze maag wordt het voedsel met zand en grind vermalen zodat het makkelijker door de darmen opgenomen kan worden.
Nog gaver klinkt het volgens The American Heritage Dictionary:

giz·zard n. 1. A modified muscular pouch immediately behind the stomach in the alimentary canal of birds, having a thick lining and often containing ingested grit, which aids in the mechanical breakdown of seeds before digestion.

Zo. Dan weet je nu meteen of je bij de ‘huuuu’-groep hoort.

Moeilijk online een recept te vinden

Er zijn online echt niet normaal veel recepten voor de Salade Gésiers te vinden en tot mijn grote vreugde hebben ze allemaal de moeilijkheidsgraad ‘eenvoudig’ of beginnersaanduiding. En zoals dat met reizen gaat:
het vertrekpunt is vaak hetzelfde: kropsla, walnoten en de gésiers.

Vandaag voegen wij daar een gekookt eitje en tomaat aan toe, maar ik vond ook variaties met ui, spekjes, haricoverts, kastanjes, peterselie, champignons en pijnboompitjes. De vinaigrette is ook al zo fijn basic: balsamico- of wijnazijn, met mosterd, walnootolie of olijfolie, soms met knoflook of basterdsuiker.

Die van mij hussel ik lekker lui met de Franse slag in elkaar en dat blijkt - in dit geval tenminste - een succesformule. Bordje met salade, ei, walnoot, tomaat en dressing klaar? Gebakken eendenmaagjes opgeschept? Vergeet dan niet een heel klein beetje eendenvet uit de pan over het geheel te gieten. #guiltypleasure.

Et voila: we zijn door de douane

Daar gaan we dan. Mmmm en opstijgen doen we! Een hapje, een slokje en mijn gedachten gaan meteen naar de opgedekte tafel onder de parasol, naar de teakhouten stoeltjes met blauwgeruite kussentjes op het vlonder voor ons Asterix-en-Obelixhuisje in Plazac.

De zon staat hoog aan de hemel, een hond blaft loom op het erf van de buren, in het dal scharrelen van die bruine lavachequiries en zomerbijen zoemen tussen de ons omringende varens. Alles klopt aan mijn reisje. Smaak, geur, mondgevoel, ultiem genieten.. Als Nien in Frankrijk. Missie geslaagd.

Bon voyage et bon appetit!

Ik probeer echt elke week mijn verhaal op een digitaal papiertje te krijgen.

Helaas lukt mij dat niet elke week.

Het is hier standaard druk in huize Denise.

Zo nu en dan voel ik mij ineens weer een moeder van een groot gezin. Ik weet niet wat er niet klopt aan die laatste zin. Maar volgens mij zijn we naar Curaçao gekomen met zijn drieën. Hoe kan het dan dat ik in grote gezinnen pannen en potten sta te roeren alsof het een lieve lust is en de koelkast werkelijk uitpuilt met comfort food, drank en meer van dit alles.

Laat ik even teruggaan naar een aantal weken geleden. Storm lag in het ziekenhuis. Na ruim 3.5 week mocht de kleine gup goddank eindelijk het ziekenhuis verlaten. Het waren lange weken met absoluut een lach en een traan.

Nog steeds zijn we in afwachting van haar uitslagen en hopen die ergens halverwege april te krijgen. Het lot bepaalde zo dat de dag dat kleine Storm uit 't ziekenhuis kwam de relatie van mijn dochter verbroken werd en ze als het ware met baby en al op straat stond. Zo hadden we ons het feestje van het ontslag uit het ziekenhuis niet voorgesteld.

Zonder op details in te gaan, kan ik alleen maar zeggen dat dit met een hoop pijn en verdriet is doorstaan en we natuurlijk allemaal direct klaarstonden om zowel Sam en Storm een plekje te geven in ons huis.

Heerlijk om mijn meisjes weer thuis te hebben. Oude tijden herleven en gek genoeg voelt het alsof mijn gezin weer compleet is, zoals het ooit lang geleden was toen Sam nog gewoon de zolderkamer bewoonde in Eemnes.

Logeetje Maddy

Echter de week waarin dit allemaal plaatsvond, hadden we nog een logee. Een heerlijke troela van 16.
Een spring in het veld. Maddy. Maddy beschouw ik als mijn petekind. Ik hou van haar als of ze mijn eigen dochter is.

Ze is grappig, ze is bijzonder scherp, lief, bijdehand en boven alles erg mooi en ik kan mij voorstellen dat de vader van Maddy regelmatig met zwaar geschut bij de voordeur ligt om alle kapers op de kust met één schot neer te maaien.

Vanwege familiebezoek van haar vader in Nederland verbleef Maddy voor twee weken bij ons. Jullie snappen het, een huis vol dus. Ineens was er weer een overvloed aan dames in huis. De parfum geuren kwamen de badkamers uit. Make up, stijltangen en poederkwasten vlogen je om de oren.

Even wat anders dan alleen maar gesprekken over auto’s, bouten en moeren. Sam en Maddy waren genoodzaakt samen het logeerbed te delen en deden dat dan ook zonder enig protest.

Het was mooi om te zien hoe iedereen a la minute zich ontfermde over elkaar, Maddy die zich ontfermde over Storm, Sam die zich op haar beurt ontfermde over Maddy en in the mean while liep ik de benen onder mijn reet vandaan om alles in goede banen te brengen.

In plaats van 1 was per dag draaide de wasmachine nu overuren. Maddy werd gebombardeerd tot de koningin van het koken. Elke dag stond ze als een ware keukenprinses mij te helpen in de keuken.

Dan heb ik het nog niet over alle vrienden die hier dagelijks op de porch zitten. Stefan, goede vriend en compagnon van Sid. Mijn vriendinnen die hier binnenwaaien voor een borrel. Sam haar vriendinnen voor een schouder.

Noah de lieve schat had het maar zwaar met ineens zoveel vrouwen in huis en was erg blij als hij met zijn vader even echte mannendingen kon doen. Of zich kon terug trekken in zijn men cave.

Sidney werd een heuse pater familias en op zijn manier probeerde hij het leed voor Sam te verzachten door te troosten en er gewoon te zijn zoals alleen Sidney dat kan voor Sam.

Uitgelogeerd

Maddy is inmiddels weer thuis bij haar paps. We missen haar scherpe tong en enorme warme persoonlijkheid. Sam en Storm wonen nog steeds bij ons. Langzaamaan begint de rust weer terug te keren in huis, hoewel ik denk dat dat eigenlijk nooit echt het geval zal zijn. Immers mijn deuren staan voor iedereen open.

De zoete inval zal het altijd hier zijn. Ik denk dan ook dat ik het eigenlijk nooit anders zou willen. Mi casa su casa. Het zal de Indische inslag wel zijn. Hoe meer zielen hoe meer vreugd en daar voel ik mij senang bij. Maar je begrijpt dat het schrijven er soms even bij inschiet.

Op eerste paasdag heb ik even mijn momentje gevonden. In alle rust. Nou ja... inmiddels druppelt iedereen weer binnen. De koffie geurt door het huis en ach... gelukkig had ik genoeg paasbrood voor iedereen.

Foto

Deze week is er een vreselijke vliegtuigramp gebeurd.

Een toestel van German Wings stortte neer boven de Franse Alpen.

Onvoorstelbaar veel verdriet is er bij de nabestaanden. Ook mijn gedachten zijn bij deze mensen.

Dierbaren zijn uit het leven van de nabestaanden gerukt en dat is onvoorstelbaar en brengt enorme heftige emoties naar boven.

In mijn naaste omgeving zijn er afgelopen weken ook drie mensen overleden. Alle drie hadden zij een respectabele leeftijd bereikt, maar dat neemt niet weg dat er veel verdriet is bij de familie van de overledene.

Tijdens de uitvaart die ik deze week bijwoonde, viel me ineens op dat er een grote verscheidenheid is in het uiten van verdriet bij de directe familie.

Het verschil tussen volwassenen en kinderen

Volwassenen hebben zichzelf vaak aangeleerd hun emotie en in dit geval verdriet in beperkte mate te uiten. Kinderen laten de emotie gewoon gaan. Daarbij is heel goed zichtbaar hoe verdriet zich uit in gezichtsmimiek.

Hoe uit verdriet zich op het gezicht?

Tijdens de uitvaartbijeenkomst had een van de kleinkinderen voor haar opa een prachtig gedichtje geschreven op een hartvormig stukje papier. Heel aandoenlijk hoe zij haar zelfgeschreven gedichtje voorlas voor opa. Halverwege haar voordracht barstte ze in tranen uit en voluit huilend en snikkend las ze haar gedicht verder. Ze was intens verdrietig, dat kon je goed zien.

Ik vroeg me af hoe kun je nu zien dat zij verdrietig is? Wat verandert er dan aan haar gezicht? Hoe kan iemand zonder van de situatie af te weten en alleen een foto van haar gezicht te bekijken, zien dat zij verdrietig is?

Paul Ekman doet al jaren onderzoek naar micromimiek. Hij geeft weer welke mimiek hoort bij welke emoties. Volgens zijn onderzoek vertoont iemand met verdriet de volgende kenmerken:

 
Wat zie je aan het bovenste deel van het gezicht?

• Het opkroppen van de binnenste hoeken van de wenkbrauwen
• Tussen de wenkbrauwen ontstaat een verticale plooi (als je deze plooi al hebt dan wordt deze dieper bij de emotie of zelfs donker van kleur)
• Neerhangende bovenste oogleden
• Naarbeneden gerichte blik

Wat zie je aan het onderste deel van het gezicht?

• De lippen zijn horizontaal uitgerekt
• De onderlip wordt omhoog gedrukt (lip trilt)
• Wijd open mond geeft de intensiteit aan van de emotie
• Opgetrokken wangen
• Naar beneden getrokken mondhoeken

Bij de voorlezende kleindochter waren deze uiterlijke kenmerken duidelijk zichtbaar op haar gezicht.
Zij toonde haar volledige emotie zonder zich daarin geremd te voelen. Alle elementen zoals hierboven beschreven waren te zien op haar gezicht.

Bij haar moeder die naast haar stond om haar te troosten, was de emotie minder duidelijk zichtbaar.
Zij vertoonde de elementen die op het bovenste deel van het gezicht te zien zijn. Haar wenkbrauwen trok ze schuin omhoog er ontstond een diepe rimpel in het midden tussen van haar wenkbrauwen en haar oogleden gingen hangen en haar blik richtte zich naar beneden.

Andere familieleden leken nauwelijks tekenen van verdriet te tonen maar als je goed keek zag je microsignalen van verdriet. Vooral bij de partners van de kinderen. Deze hielden zich, denk ik, sterk voor hun partner waarvan de vader was overleden. Voor mij was nauwelijks zichtbaar of ze verdriet hadden. De uiterlijke kenmerken zijn dan wel aanwezig maar in kleine microbeweginkjes te zien aan het gezicht.

Mensen leven de emotie!

Als je goed naar gezichten van mensen leert kijken, kun je zien welke emotie ze vaak doorleefd hebben.
Mensen met neerhangende mondhoeken en diepe lijnen van de mondhoeken naar beneden hebben heel vaak deze mimiek gemaakt, zo vaak dat er lijnen zijn ontstaan. Dit is een teken dat ze de emotie verdriet vaak doorleefd hebben.

Volgens Ekman is het zo dat je als je zelf de mimiek op je gezicht tovert die bij verdriet hoort, je daarna fysiologische effecten voelt die bij de emotie horen. Probeer het eens uit.

Mijn vraag aan jou is: Herken jij de kenmerken van verdriet bij mensen? Laat dan iets weten in onderstaande disqus!

Ik wens alle nabestaanden van de vliegramp veel kracht en sterkte toe om dit verdriet te kunnen dragen! Mogen de mooie herinneringen aan hun dierbaren hen sterken om dit gemis te verwerken.

Afgelopen maandag vroeg ging de wekker, op mijn vrije dag. Wat was er ook alweer?

Oh ja, maandag de geplande garage bandenwissel, winter- naar zomerbanden en een grote beurt.

Bij de garage vraagt de leuke jongen in blauwe overall naar mijn kenteken. Ik kijk hem aan en pijnig mijn hersens, ik mompel iets met 82. Kijk naar mijn tas en kijk hem terug aan, geïrriteerd kijkt hij terug.

Snel werp ik een blik naar buiten en gelukkig stond de auto vlakbij geparkeerd en heb ik in één keer mijn kenteken op kunnen zeggen. ‘Zijn er nog probleempjes', vraagt de jongen in de blauwe overall. ‘Nou,’ zeg ik,
er branden een paar lampjes af en toe, een driehoekje met een uitroepteken en een kannetje.'

Bij het zeggen denk ik hoe stom is dit. ‘Ik loop even mee’, zegt hij. Ik start de auto en laat het hem zien,
‘kijk lampje kannetje driehoekje.' Hij stapt uit en roept: ‘Doet u maar even de motorkap open’.

Ik zeg ‘yes' en denk OMG soort van paniekerig en denk ineens hendeltje bij mijn been, stoot eerst mijn kanis tegen mijn wiel en laat daar nu ook dat oranje hamertje zitten, dus eerst ruk ik het oranje hamertje uit zijn doosje, laat hem van schrik vallen en in een fractie trek ik aan de hendel.

Het zweet liep inmiddels alweer langs mijn rug. ‘Ja’, zegt hij, 'dat dacht ik al’ en zegt verder niets en loopt weer naar binnen. Als een hondje loop ik achter hem aan de garage binnen. 

'Aan het einde van de dag is de auto klaar. U heeft recht op vervangend vervoer, de leenauto wordt zo teruggebracht of wilt u nu meteen weg met de fiets'. BICYCLE BICYCLE dreunt er door mijn hoofd en het liedje van Gerard Cox: 'Een lekkere strakke blonde meid op een racefiets'. Maar omdat het geen racefiets was maar een soort van opoefiets koos ik om ff te wachten in de wachtkamer.

Al wachtend

Al had ik meteen spijt. Er zat namelijk een moeder met een dreinende baby op schoot en een tweeling van rond een jaar of 3. Ze waren rondjes achter elkaar aan het rennen en niet gewoon maar gillen. Het was 08.45 uur en moeder zag eruit alsof haar kapper al een paar jaar geleden was overleden en aan de tweeling te zien, dacht laat alles maar de boel de boel, ik ben voorzien.

Ik ga zitten met de krant en binnen 1 seconde komt een van de tweeling met een snottebel langs mij gerend,
tikt mijn zijden broekje aan en zegt: 'Tikkie jij bent hem'. Ik kijk naar mijn broekje en glimlach naar het mannetje en zie een vlek van snot op mijn zijden broekje zitten.

Van ergernis duik ik verder in mijn krant. Gelukkig wordt de moeder met baby en de 2 gremlins geroepen dat hun auto klaar is.

Volgende klant

Niet veel later komt een man van een jaar of 40 in pak à la Oger de wachtkamer binnenlopen met mobiel aan het oor. Althans zijn  mobiel in de hand en dan zo'n oortje in, dat je eerst denkt heb je het tegen mij?
'Ja lekkertje ik heb ook zin in jou... ja hou maar op dat wil ik ook... Ik kom zeker ja en jij ook daar zorg ik wel voor... O... hou het vast dit... Hou het vast, Tot vanavond'.

Hij hangt op. Ik kijk stiekem over mijn krant naar de meneer en denk hou het vast das best lang 08.47 uur tot 18.00 uur. Ik zie dat hij weer bezig is met bellen. 'Ha schat met mij, mwaahh kloten allemaal, puinbak op de zaak auto doet raar en ben nu bij de garage. Ja inderdaad ben je een lang weekend weg krijg je dit, met mijn neus in de boter Ik eet niet thuis vanavond schat. Ik heb een zakendiner dus het zal wel laat worden. Nee ik kom er niet onderuit. Ok, ik ook van jou' en hangt op.

'Mevrouw Cousin, uw vervangend vervoer staat voor u klaar'. De  jongen in de blauwe overall staat in de deuropening met een sleuteltje te zwaaien. Ik leg mijn krant weg en zeg 'top'. Bij het verlaten van de wachtruimte kan ik het niet laten om tegen de man in pak te zeggen: 'Eet smakelijk vanavond en sterkte met de puinbak op de zaak!'

Buiten schijnt inmiddels volop de zon. Ik rijd het wagenpark af en zet mijn zonnebril op, pak mijn telefoon en tik het nummer in van mijn lief: 'Dag schat, wat ben ik blij dat onze kinderen al groot en volwassen zijn.'

'Ja, zegt Mars, ik ook'. 'Eet jij vanavond thuis,' vraag ik. 'Ja, zegt hij'. 'Geen zakendiner?' 'Nee schat, ik eet gewoon thuis, hoezo'? 'Nee zomaar.' 'Tot straks lieverd', zegt hij. 'Daaaag, zeg ik, tot vanavond.' 

Glimlachend rijd ik naar huis!.

Foto

'Mam, ik heb een enorme schaafwond.

Wil je er even Engelse mevrouw opsmeren?'

Ik hoor je denken: Engelse mevrouw? Dat is de naam die onze kinderen hebben gegeven aan de Eight Hour Cream van Elisabeth Arden.

Een fantastisch middel tegen wondjes en bulten, zo ontdekten de kinderen al toen ze nog jong waren. De naam van deze crème konden ze echter niet onthouden. In hun beleving klonk Elisabeth Arden heel Engels. Vandaar de Engelse mevrouw.

‘Eigen’ namen

Ik vind het de ultieme vorm van intimiteit en gezinsgeluk als er ‘eigen’ namen ontstaan voor dingen, in een gezin. Vaak zijn het namen bedacht door jonge kinderen en hoe leuk is het als dat zo blijft zodra ze groter worden? Zelfs als het wordt doorgegeven aan de volgende generatie.

Waterkip

Zo had het gezin van de vader van mijn kinderen – afkomstig uit Zoeterwoude - altijd de naam ‘Zoeterwoudse waterkip’ voor een meerkoet. Onze kinderen hebben dit vanzelf overgenomen en hun stiefbroertjes en –zusjes weten inmiddels ook precies wat ze ermee bedoelen.

Piep en Koe

Toen we twee kittens kregen, hebben we weken lang nagedacht over passende namen. ‘Normale’ kattennamen hebben we serieus geprobeerd, maar het wilde bij het hele gezin niet beklijven. Vanaf de eerste dag heette de ene kat ‘Piep’, omdat ze zo veel piept. De andere kat heette ‘Koe’, omdat hij wit was met zwarte vlekken. Koe is er helaas niet meer, maar Piep luistert gelukkig voortreffelijk naar haar naam.

Bibitisjes

Mijn stiefdochter is altijd druk met onze vissen, guppen. Nieuwe plantjes voor ze kopen, de vissenkom verschonen samen met haar vader. Als klein meisje stond ze uren in die kom te staren en riep ze telkens: “Kijk papa, weer nieuwe bibitisjes”! Baby visjes bedoelde ze daar mee. Je voelt ‘m al aankomen: na iedere nieuwe leg van de guppen zit de kom weer vol met Bibitisjes. Buitenstaanders hebben geen idee wat we bedoelen.

Franse mevrouw

En behalve de Engelse mevrouw, heeft ook een Franse mevrouw haar intrede gedaan in ons samengestelde gezin. Madame Jeanette is de favoriete sambal van mijn vriend. De kinderen zijn het inmiddels ook gaan waarderen en vragen, als hij weer heerlijk Indisch heeft gekookt, “Zit er Franse mevrouw doorheen?”

Welke ‘eigen’ namen zijn er in jouw gezin? Laat hieronder je berichtje in de disqus achter!

Zaterdag 14 maart jl. was het zover. Mijn man en ik gingen samen naar de Beurs Vrouw!

Ja ja... hij was één van de weinige mannen. Hij weet zich altijd en overal te vermaken en ging graag met me mee.

Het was er gezellig druk. Mooie kramen met aantrekkelijke aanbiedingen. Daar waren veel vrouwen te vinden. Maar ook de plekken waar je kon eten en drinken zaten constant vol. Er werd duidelijk genoten van al deze heerlijke verleidingen. Er werden nieuwe producten gepromoot en je kon verschillende workshops volgen. Vrijdag en zondag waren er live optredens.

Een dagje uit!

Wij liepen als eersten een bekende tegen het lijf. Inge Thijssen die samen met een groep massage voor kankerpatiënten promoot. Ze gaven diverse soorten massage die dag voor een klein prijsje.

Het doel van deze groep is er voor te zorgen dat je je lichaam weer op een prettige manier ervaart. In plaats van alleen maar aandacht voor je lichaam in het teken van de ziekte, waar elke aanraking gericht is op de behandeling. Wat een mooi initiatief!

Een fijne en vooral veilige massage kan er voor zorgen dat je een moment kunt ontspannen en weer even het lichaam op een prettige manier ervaart. Bovendien draagt een ontspannen massage bij aan het bevorderen van het immuunsysteem.

Inge Thijssen is aangesloten bij het Landelijke Netwerk van Massage bij Kanker.

Wij liepen verder…

Op zoek naar FemNa40 natuurlijk! Daar zagen we de banner van EenMedia met daartegenover de banner van FemNa40. Monique Veenman stond in het gangpad en begon me gelijk spontaan te vertellen over het digitale tijdschrift FemNa40.

'Ja ja… dat is leuk' zei ik, 'maar wie ben jij…' 'Uhh Monique!'. 'Ik ben Shirley' en toen viel het kwartje.
Een knuffel en ook Diana kwam erbij. De dames hebben 3 dagen hard gewerkt en heel wat acties gehouden om de aandacht van de bezoeker te trekken.

Het was fijn hun 'live' te ontmoeten en hun enthousiasme te proeven. Ik ben blij dat ik deel mag zijn van de bloggers voor FemNa40.

   

Drankje tussendoor

Tenslotte zijn Lammert en ik op een barkruk gaan zitten bij de catwalk met een wijntje. Want één van de topevenementen van de beurs waren de modeshows, georganiseerd in samenwerking met Jamn Models.

Drie keer per dag vond de modeshow plaats op het zgn. Entertainmentplein.

En dit zijn bijzondere shows. Niet gewoon lopen op de catwalk, maar danspassen en kleine acts werden opgevoerd. Twee jongemannen met ontbloot bovenlijf sprongen salto’s over de modellen heen. (Ze zaten dan wel gebukt) maar het was spectaculair!)

Dit is entertainment en het showen van mode tegelijk. Ook kinderen deden mee. Wat opvalt bij Jamm Models is dat de leeftijd en de maten van de dames variëren. Ik ga nog een blog schrijven over één van de modellen die 40+ is.
Die houden jullie tegoed.

De vrouw achter Jamn Models is Jen-ai Monsma. En ik heb het voorrecht haar persoonlijk te hebben leren kennen omdat ze ook een seizoen mee heeft gedaan met Sing-it. Wordt vervolgd!

Tenslotte hebben we ons verwonderd over de modellenwedstrijd die werd gehouden. Want er liepen 102 jonge dames over de catwalk in de hoop te worden uitgekozen door één van de scouts die langs de catwalk zaten.

Wat ons opviel is dat er niemand hetzelfde loopt! Nooit eerder is voor mij het unieke van elk mens zo benadrukt als die dag. Geen enkele uitdrukking is hetzelfde, geen enkel lichaam en geen enkel loopje.

Hoe mooi is dat! Niet handig als er één bepaald loopje wordt gezocht en één uitstraling, maar voor mij fantastisch om zo te zien; 102 jonge dames allemaal slank en jong en toch zo verschillend.

Ik eindig dit blog dan ook met een gezegde wat op mijn scheurkalender stond een paar dagen geleden: 
Als je je met niemand vergelijkt, word je wie je bent!

Delen was voor mij altijd een moeilijk ding.
Ik deelde in het verleden nooit zo snel iets,
ik was een éénling.

Ja, ik deelde wel de leuke dingen die ik ervoer in mijn leven, maar niet de minder leuke dingen.
Ik wilde een beeld neerzetten van een 'perfecte Sherina' die ik zelf had gecreëerd, wat ook wel iets robot-achtigs had.

Ik was namelijk erg goed geworden in het wegstoppen, heel diep wegstoppen van emoties.

Als ik op een begrafenis was, stond iedereen te huilen behalve ik. Ik voelde de pijn van het verdriet wel, maar ik liet het niet toe. Ik voelde een gigantische brok in mijn keel, die ontzettend pijn deed. Ik deed alsof ik geen pijn voelde, want die wilde ik niet voelen. De pijn zou te heftig zijn, dacht ik. Misschien wel zo heftig dat ik het niet zou overleven, dacht ik.

Ik leed alleen, voelde me eenzaam. Ik leerde om het leuk te hebben met mezelf. Ik wilde nooit iemand tot last zijn. Daarom vroeg ik ook nooit iemand om hulp. Soms nog weleens bij praktische zaken, maar nooit als het ging om emotionele zaken. Die emoties droeg ik zelf.

En ook de problemen van dierbaren droeg ik op mijn schouders mee. Ik gaf iedereen die het moeilijk had de ruimte om zijn/haar verhaal kwijt te kunnen, zodat zij weer opgelucht verder konden. Ik gaf mijn ruimte als het ware weg. Ik zette mezelf opzij, zodat ik anderen in het licht kon zetten. Je zou haast kunnen zeggen dat ik mezelf heb opgeofferd. Ik heb mezelf jarenlang weggecijferd.

Eerste angstaanval

Door dit jaren te doen, is mijn emmer uiteindelijk volgelopen. Zo'n 14 jaar geleden kreeg ik voor het eerst een angstaanval. Dat gebeurde 's nachts in bed. Ik wist toen nog niet wat het was en nam wat Valdispert pilletjes om mezelf te kalmeren. Ik ben er verder niet mee bezig geweest.

Totdat ik ongeveer een jaar later vast kwam te zitten in een lift met mijn nicht. Mijn nicht was heel emotioneel. Ze liet duidelijk merken dat zij bang was en moest veel huilen. Ik daarentegen was op dat moment heel koel.
Ik deed mij juist heel stoer en sterk voor. Ik herinner me nog dat ik letterlijk tegen haar zei dat ik wel
'voor hetere vuren had gestaan', terwijl zij stond te huilen stijf stond van de angst.

Ik had nergens last van, dacht ik. Dat is in ieder geval wat ik tegen mezelf zei. Ik had de angst diep weggestopt, zodat ik het niet hoefde te voelen op dat moment.

Tweede angstaanval

Een paar weken na het lift-incident kreeg ik een angstaanval op mijn werk tijdens een werkoverleg. Ik wist toen nog steeds niet dat het een angstaanval was. We zaten in een vergaderruimte met veel collega’s en ik voelde de paniek over me heen komen.

Ik wist mezelf te kalmeren door aan een mooie weide te denken. Automatisch visualiseerde ik een mooi grasveld met mooie bloemen waarin ik stond te dansen en heel blij was. Aan dat gevoel besteedde ik eigenlijk verder geen aandacht meer.

Een aantal maanden later kreeg ik vaker last van angstaanvallen en ik voelde me met name opgesloten in ruimtes die in werkelijkheid niet gesloten waren. Zo durfde ik gedurende een langere tijd geen liften meer in.
Ik nam dan standaard de trap. Logisch natuurlijk, na die negatieve ervaring in de lift.

Maar ik kon me ook opgesloten voelen in een huiskamer op een verjaardag, in het winkelcentrum of op een bijeenkomst voor mijn werk.

Meer en meer angstaanvallen

Een paar jaar later merkte ik dat de angstaanvallen zich meer en meer uitbreidden. Ik voelde me vaker niet goed en ik had vaker dat nare gevoel. Dat zorgde er onder andere voor dat ik slecht sliep. Soms sliep ik een hele nacht niet. Ik had last van spanning en overmatig zweten.

Tijdens de winter hoefde ik de verwarming niet eens aan te doen, zo warm had ik het steeds. Daardoor wist ik op een gegeven moment dat er iets ernstigs met me aan de hand was en besloot ik om naar de huisarts te gaan. Die constateerde meteen dat ik last had van paniekaanvallen en dat ik direct hulp moest krijgen van een psycholoog. Ik werd adequaat doorverwezen en de behandeling begon.

Goede en slechte fases

Gedurende die periode had ik goede en slechte fases. De psycholoog concludeerde dat ik niet alleen angstaanvallen had, maar dat ik leed aan een paniekstoornis. Dat houdt in dat je paniekaanvallen in verschillende situaties en op verschillende plekken hebt. Ik durfde namelijk ook niet meer door een tunnel te rijden of met een tram te reizen.

Ik vermeed drukke bijeenkomsten en ging liever niet meer op zaterdag winkelen. Want elke keer voelde ik me dan opgesloten en wilde ik meteen weg kunnen. Mijn wereldje werd steeds kleiner en eenzamer. Ik begon me dat te beseffen en realiseerde me dat dat niet was wie ik werkelijk ben.

Tijd voor verandering

Op dat moment wist ik ook dat er iets moest veranderen en ben ik me gaan verdiepen in het fenomeen angsten om er alles over te weten te komen. Wat er precies gebeurt en hoe je er vanaf komt. Dat heeft mij enorm geholpen om stappen te maken naar een leven zonder paniekstoornis.

Tijdens dat onderzoek-proces heb ik ontdekt dat ik heel gevoelig ben en dat ik heel goed mijn grenzen moet bewaken. Dat ik mezelf vooral op de eerste plaats moet zetten en mijn emoties niet moet wegstoppen. Maar wat ook een belangrijk ontdekking was, was dat ik mijn perfectionisme moest gaan loslaten. Want door mijn perfectionisme maakte ik het mezelf alleen maar moeilijker.

Ik legde de lat hoog en maakte alles zwaarder dan nodig. Ik leerde dat ik me niet meer hoef te schamen, dat ik niet de enige ben met paniekaanvallen en dat het mij maakt tot wie ik ben. Dat ik een mens ben van vlees en bloed, die ook kwetsbaar is net als alle andere mensen.

Ik ben daarom niet meer bezig met de angsten weg te willen hebben of ertegen te vechten, wat ik voorheen wel altijd deed. Ik laat ze nu meer toe, ze mogen er zijn. Ik erken ze en probeer me eraan over te geven. Ik heb ontdekt dat ertegen vechten alles erger maakt en het later harder bij mij terug komt.

Ik houd er rekening mee dat ik nog weleens een paniekaanval zal krijgen. Maar ik weet nu precies wat het is en wat ik kan doen om het óf te voorkomen óf om te zorgen dat ik er zo weinig mogelijk last van heb.

En daarom deel ik dit

Ik ben nu zover dat ik deze ervaring wil delen, omdat ik hoop dat andere mensen die nu lasten hebben van angsten, schaamte of perfectionisme zich hierin herkennen en zich realiseren dat zij niet alleen zijn. Dat zij niet raar of gek zijn. Je bent niet alleen met je angsten, pijn en verdriet. We zijn allemaal kwetsbaar en iedereen heeft wel iets in zijn of haar leven meegemaakt wat heel moeilijk was.

Misschien zit je nu middenin zo'n periode. Het heeft geen zin er in je eentje mee rond te blijven lopen. Het delen met mensen die je dierbaar zijn, die om je geven is een goed begin om het zware gevoel lichter voor jezelf te maken. Om jezelf te helen, zodat je weer jezelf kunt zijn. Geef jezelf die ruimte, laat het toe.

Op het internet kwam ik een filmpje tegen van Anna Clendening die ook heeft geworsteld met een paniekstoornis. Toen ik het filmpje voor het eerst zag, zat ik met tranen in mijn ogen. Ik herkende namelijk haar verhaal en kon mij zo goed voorstellen hoe zij zich moest voelen. Ik had mij immers ook jaren zo gevoeld.

Later raakte ik nog meer geëmotioneerd omdat ik een lid uit de jury hoorde zeggen dat hij ook last had van een paniekstoornis. En dat hij ook herkende waar Anna doorheen ging. Voor mij was dat weer een bevestiging dat ik hier niet alleen in ben en dat er zoveel mensen zijn die last hebben van hetzelfde. Die er alleen niet openlijk over praten en aan wie je het zeker niet kunt zien. Aan mij kon je het ook niet zien en ik deed altijd net alsof er niks aan de hand was.

Praat erover!

Door meer over mijn paniekaanvallen te praten, heb ik ontdekt dat er heel veel mensen zijn die ermee worstelen. Maar we zien het niet aan elkaar. We zijn namelijk zo goed in het verbergen, een masker opzetten en net doen alsof alles perfect is. Maar ondertussen zijn we diep van binnen heel bang en verdrietig en willen we het liefst dat iemand een arm om ons heen slaat die dan tegen ons zegt dat alles goed komt.

Het liefst willen we ons vrij voelen om kwetsbaar te mogen zijn. En het enige dat wij daarvoor hoeven te doen, is onszelf toe te staan om kwetsbaar te zijn.

Ik heb op een hele harde en zware manier moeten leren dat het veel krachtiger is om kwetsbaar te zijn. Ik hoop vrouwen met mijn verhaal te inspireren om het niet zover te laten komen. Ik hoop dat jij jezelf vandaag toestaat om jezelf te zijn met al je emoties en gevoelens. Ze niet meer wegstopt en ze niet meer veroordeelt.

Wil je met mij werken? Op zaterdag 13 juni 2015 organiseer ik een mooi Event voor vrouwen. Ik nodig je uit om je aan te melden. Kom je met een vriendin, dan is het 2e ticket voor de helft van de prijs (tot en met 26 maart 2015). Meer informatie & aanmelden. 

sherinaghafoerkhan.nl

Foto

Mijn vorige blog ging over mijn besluit om te stoppen met mijn grootste verslaving chocolade en ik had beloofd om een tweede blog te schrijven over mijn strijd tegen de kilo’s.

Ik heb de laatste weken lang nagedacht hoe ik verder zou gaan met mijn verhaal. Wat zijn mijn grootste struikelblokken geweest?

Nou om een lang verhaal kort te maken… Ik kan geen maat houden.

Veel dingen doe ik in overtreffende trap. Als ik een recept heb voor een gezonde soep dan wijk ik hier vanaf en gooi er nog meer gezonde dingen in en kan ik de soep bijna snijden in plaats van opscheppen.

Een arts heeft mij een keer verteld dat je hersenen signalen verkeerd kunnen vertalen. Als je dorst hebt, kun je dit ook als een verlangen naar suiker ervaren. Je begrijpt het al. Ik dronk 4 tot 6 liter water per dag.

Diverse onderzoeken laten doen omdat het iedereen opviel, maar ik was kerngezond, ik had alleen een waterverslaving. Dit heb ik ook met sporten en hobby’s. Alles of niets.

Wat ik je eigenlijk wil vertellen is dat je jouw grootste verslaving moet blokkeren. Stop ermee.
Geen microdeeltje meer tot je nemen. Haal het uit je systeem! Het kan echt, maar dan moet je bereid zijn er helemaal mee te stoppen. Niet voor even, maar voor altijd.

Afzien

Nadat ik 1,5 jaar geen chocolade en snoep meer nam, besloot ik dat ik af en toe wel een paar dropjes mocht. Helaas werden het al heel snel zakken drop. Toen wij op kantoor door een leverancier verrast werden met een taart, ging het helemaal mis.

Ik begon met een minuscuul puntje. Wat een feest na zo’n lange tijd. Hemels! Ik nam daarna een flinke punt en toen nog één en nog één! Ik viel bijna flauw, want mijn lichaam kon de suiker nauwelijks aan. Het hek was van de dam. Nog steeds geen chocolade, maar ik was weer helemaal in de ban van snoep.

Na een half jaar intens genieten van stroopwafels, ijs, gebak en gevulde koeken heb ik toch weer de keuze gemaakt voor mijn gezondheid en besloten om suiker wederom van mijn lijstje te schrappen. Wat een rust! Geen uren meer voor het schap bij de supermarkt staan en bedenken wat ik de calorieën waard vond.

Ook ging ik heel gezond eten. Maar ja, toen ik na een tijd mijn bloed liet prikken en trots de goede uitslag in ontvangst wilde nemen, kwam ik toch weer voor een minder leuke verrassing te staan. Mijn slechte cholesterol gehalte was te hoog. Of ik naar een diëtiste wilde.

Hé… ik? Ik at toch zo gezond? Oh ja, helemaal vergeten dat ik dagelijks hompen kaas naar binnen werkte,
me regelmatig ’s avonds te buiten ging aan chips en toastjes en veel eieren at tijdens de lunch. 
Nee hoor, geen diëtist, gewoon nog meer spullen op mijn niet-kopen lijstje.

Balans

Ik heb internet afgestruind naar tips over gezond eten. Toen ik las dat vijgen met walnoot een calciumbom vormen, werd dit weer een nieuwe verslaving. Resultaat… een veel te hoog B6 gehalte. Het blijft moeilijk om balans te houden.

Herken je dit gedrag? Wees dan eerlijk tegen je zelf en haal gewoon jouw valkuilen niet in huis. Olijven met snoeptomaatjes staan standaard in mijn koelkast.

Wat ik wel heel grappig vind, is dat ik wel chocolade en snoep in huis kan hebben. Waarom? Inderdaad omdat ik dit helemaal geblokt heb. Het is uit mijn systeem.

Mijn verlangen naar een gezonde levenswijze heeft de overhand gekregen. De basis is een verantwoorde eetgewoonte en ik veroorloof mij regelmatig wat ongezonde dingen, met name in het weekend, want het moet wel allemaal leuk blijven.

Maar op deze manier krijg je evenwicht. Sta jezelf dingen toe en volg geen crash dieëten. Ik denk dat de keuze van blokkeren stukken beter is dan gevangen zitten in verkeerde patronen die je hele leven beheersen en in een lichaam zitten waar je niet blij mee bent.

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik ben een echt buitenmens.

Niets is heerlijker voor mij dan wakker worden van de zon en op te staan om gelijk naar buiten te lopen en in mijn badjas koffie te drinken in de zon.

En dat kon alweer dit weekend!

Net als vorig jaar in maart al buiten zitten, is ongekend genieten. Vroeger had ik vaak last van astma-aanvallen. En ondanks de koorts liet mijn moeder me toch naar buiten gaan. Want als ik weer naar buiten kon, voelde ik me altijd beter! Dan knapte ik veel sneller op.

Ik geniet van een lief stemmetje wat bij de buren vandaan komt, wat oma of opa roept. Het is alsof iedereen weer tot leven komt na een periode van afsluiten van onszelf, lekker binnen in ons veilige huis.

Ik heb een periode gehad van naar binnen keren en mezelf tegenkomen. Er kwamen herinneringen en pijn naar boven. En ik besefte dat dit ook bij mij hoort. En er mag zijn. Huilen en mezelf openen, in en uitademen.

Verliefd op het leven

Dat is mijn doel. Dat is waar ik voor geboren ben. Het leven houdt van ons, al lijkt dit soms niet zo. Maar het is aan ons om van het leven te houden. En als we dat doen, zul je zien dat het leven je terug kust.

En ja, dat gaat vaak met vallen en opstaan. We zijn zo gewend te doen wat anderen van ons verlangen en willen een ander geen pijn doen. Maar het is belangrijk om je eigen hart te volgen en trouw te zijn aan jezelf.

Want alleen als je zelf gelukkig bent en in harmonie met wie je werkelijk bent, kun je een ander positief inspireren. Ziek zijn met zieken zorgt er niet voor dat de zieke beter wordt. Arm zijn met de armen geeft hen ook geen rijkdom.

Waai uit

Ga regelmatig naar buiten, adem de zuurstof diep in je longen en blaas lekker uit. Waai uit! Net als de was die ik zaterdag weer heerlijk buiten kon drogen. Wapperen in de wind. De wind door je haren.

Ik heb het geluk met mijn buurjongetje Devin te kunnen wandelen. Door hem kom ik ook terug bij mezelf.
Zo intens en vol verwondering voor de kleinste dingen. Daardoor herinnert hij me aan waar het om gaat. Genieten! Verwondering… en lachen!Bloei

De bloembollen gaan bloeien, Ik had al citroenvllinders in mijn tuin. Een bijtje… vliegjes… en dan de vogels. Wat zingen ze prachtig en wat zijn ze druk. Ook de kikkers beginnen weer actief te worden. De knoppen in de struiken en bomen. Hoe wonderbaarlijk toch dat alles na deze rustperiode weer als vanzelf gaan bloeien.

Dankbaar voor deze prachtige wereld waarin we leven. Zorg dat je het ziet, merk het op, voel waardering, verwonder je. In de natuur zijn en lopen brengt je terug bij jezelf. Bloei mee!

Lieve Storm,

Vandaag, terwijl ik dit schrijf, lig je al twee weken in het ziekenhuis.

Wat ben ik trots op jou lief klein meisje.

Ik zie je inmiddels weer flink je kleine voetjes bewegen.

Je lacht voortdurend en het lijkt erop dat je inmiddels gewend bent aan de vele gezichten die voortdurend aan je bed staan. Van de Clinic Clowns, die je in eerste instantie best een beetje eng vond, tot aan artsen en verpleegkundigen. Iedereen vind je zo super schattig maar vooral erg dapper.

Ik heb nog steeds last van die bewuste dag die mis ging. Ik hoor je nog steeds huilen en met recht kermen van de pijn. Ik probeer al twee weken het beeld uit mijn hoofd te verbannen toen ik jou samen met je papa en mama op de eerste hulp zag. 

Door al je tranen heen kreeg ik toch nog een klein lachje van je. Hoewel het lachen jou compleet vergaan was en dat ook nog even zou duren. Pas 5 maanden oud en nu al zo’n pijn.

Mama belde mij en ik hoorde je hard huilen op de achtergrond. Ik zat op dat moment bij de kapper en aan de stem van je moeder wist ik dat het ernstig was en er iets ergs gebeurd was. Jouw mama zei dat ze je beentje hoorde breken. Gewoon zomaar en ineens. Je zat heerlijk bij haar in de draagzak.

Ik ben naar buiten gevlogen met de folies nog in mijn haar en kapkleed om. Ik ben jouw papa gaan bellen en gezegd dat hij direct naar jullie toe moest gaan. Dat deed hij natuurlijk. Ik ben ook mijn auto ingevlogen en met een noodgang het eiland over gereden op weg naar het ziekenhuis.

Lang wachten

Het werd een lange dag. Je moest zo lang wachten voordat je geholpen werd. Eerst waren de foto’s verkeerd gemaakt en pas een paar uur later werden er weer foto’s gemaakt. Je bleef namelijk zo huilen en kon je beentje niet meer bewegen. Jouw gehuil was zo intens dat bij mij de tranen ook over mijn gezicht liepen. Mijn lieve kleine meid. Niets is zo erg om jou pijn te zien hebben.

Mijn vermoedens waren aan 't einde van de dag waarheid. Je bovenbeen was gebroken en niet zo’n klein beetje ook. Met de mededeling dat je minstens 2 a 4 weken in het ziekenhuis moest blijven met beiden beentjes in een tractie, dus beentjes omhoog, begon voor jou een fase in je leven die ik mij niet zo had voorgesteld.

Zolang omhoog betekent niet knuffelen in mijn armen, betekent niet lekker aan de borst bij je moeder, betekent gewoon op je ruggetje liggen net zolang totdat het bot genezen is.

Je doorstaat dit met inmiddels een schaterlach op je mooie kleine snoetje. Elke dag ga ik naar je toe. Elke dag slaapt je lieve mama in het ziekenhuis afgewisseld met papa. Elke dag staan we met opa en je grote oom Noah naast je bedje. Elke dag zien we je groeien en elke dag hoop ik op goed bericht dat je naar huis mag.

Maar ook elke dag maak ik mij grote zorgen. Maandag wordt er bloed afgenomen en dat wordt opgestuurd naar Nederland om te kijken of je de aandoening osteogenesis imperfecta hebt. Een soort broze botten ziekte.

Huilend hart

Stilletjes huilt mijn hart. Ik zou het allemaal van je over willen nemen als dat kon. Samen met je lieve mama zingen we Nina Bobo een oud indisch slaapliedje. Je lach is dan van onschatbare waarde en dan realiseer ik mij weer waar het leven echt om gaat. Ja... JIJ lieve kleine Storm.

Ik heb de eer gehad om bij je geboorte aanwezig te zijn. Ik heb de eer om op jonge leeftijd jouw grootmoeder te mogen zijn, zo kan ik heel lang van jou genieten. Elke lach die ik van jou krijg, beschouw ik als een cadeautje mijn lieve schat.

Ik hoop met alles in mij dat het niets anders is dan alleen een ongelukkig voorval en dat er geen nare aandoening aan de orde is. We moeten 5 a 7 weken wachten voor de uitslag. In de tussentijd stel ik mij voor hoe we samen dansen, bloemetjes plukken en je ondeugend achter de hondjes aan rent in de tuin.

Morgen ga ik weer naar je toe lieverd, dan kus ik je en ruik ik even aan je kleine bolletje. Dan knuffel ik je geweldige moeder en vertel haar hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik ben op mijn dappere meisjes.

Drumi Dushi!

Graag wil ik het met jullie eens over muziek hebben. Wat is de definitie van muziek?

Klanken, ritmiek, dans, drums, bas, blazers, orkest, componist, zang, en allemaal in één woord gevangen, muziek.

De belangrijkste omschrijving ontbreekt echter: EMOTIE!

Het is moeilijk te geloven dat er mensen zijn die niet van muziek houden maar ze bestaan. Echt waar. Ik ken zelfs iemand (van heel dichtbij) waarbij we - nadat ze overleden was en gecremeerd werd – werkelijk geen idee hadden welke muziek we tijdens de plechtigheid in de aula zouden draaien.

Iets dat een beetje bij haar leven zou passen, want alleen tekst en speeches zou het allemaal wel erg zwaarmoedig maken. En dat is nu precies wat muziek doet, het beroert de snaar in ieder mens.

Uit pure armoede hebben de kinderen toen maar voor liedjes gekozen waar zij zelf de crematie draaglijk mee konden maken en om de gemaakte fotopresentatie meer schwung te geven met bijpassende muziek.

Eigenlijk zou het zo niet moeten gaan, althans zo vind ik. Ik denk namelijk dat er in ieders leven een eigen stuk muziek zit. Muziek die bij jou past, bij jouw leven, bij jouw vreugde, verdriet, ziekte, herstel, vakantie, liefdes, belevenissen en ga zo maar door.

En wees eerlijk, hebben we niet allemaal weleens stiekem gedacht aan de nummers die je graag bij je eigen begrafenis of crematie wilt horen? Het gekke is dat als je daaraan denkt (die favoriete liedjes) je soms zelfs emotioneel wordt of juist vrolijk.

Hoop je stiekem ook dat er dan zoveel mensen je een laatste groet komen brengen dat de aula eigenlijk te klein is voor al die mensen? Moet het een feest worden voor het goede, mooie of spannende leven dat je hebt geleefd? Of moet het troost bieden voor ouders en/of kinderen die verdrietig achterblijven… een mooi stuk tekst, gedichtjes, mijmeringen en fijne herinneringen, het maakt altijd meer indruk met muziek.

Mama

Toen mijn eigen moeder overleed, hebben we tijdens de plechtigheid als laatste afscheidsnummer Take Five van Dave Brubeck gedraaid. Dit omdat ze haar eerste LP kreeg op haar 21ste verjaardag, een LP van
Dave Brubeck, die ze tot haar dood bovenop het dressoir in de woonkamer had staan.

Stel je eens voor, ze werd begraven op de Oosterbegraafplaats in Amsterdam-Oost, achter haar kist vol bloemen waren twee grote zware klapdeuren die naar buiten open klapten. Toen die klapdeuren openzwaaiden en de kist naar buiten zou worden gedragen, zette precies de zo wereldberoemde drumsolo uit dat nummer in, de zon scheen recht naar binnen op mijn gezicht en ik dacht 'dit is een klein applausje van mam, ze vindt het prachtig'.

Soms kan ik ineens de behoefte hebben om dat nummer nog eens keihard te draaien. Niet omdat ik dan verdrietig ben of haar mis, maar gewoon omdat dat moment onvergetelijk was en ik bijna die zon weer op mijn gezicht voel.

En zo hebben de meeste mensen aan bepaalde liedjes bepaalde herinneringen op bepaalde momenten uit en in je leven. Muziek maakt, muziek breekt, muziek vult stiltes op, stilte is ook muziek, het laat je soms zwijmelen, kan je positief of juist een beetje down maken, geluiden in de natuur, op het werk, op een feest.

Sommige tv-commercials bijvoorbeeld vergeet je nooit omdat ze doorspekt zijn met muziek, een tune die exact weergeeft wat het product moet uitstralen.

Ook speelfilms hebben vaak zulke herkenbare muziek, muziek die in je geheugen gegrift staat en eigenlijk van essentieel belang is voor de film. Een mooi voorbeeld is het beroemde fluitje van Ennio Morricone van
The Good, the Bad and the Ugly.

Je denkt direct aan stinkende cowboys met een sigaartje in de mondhoek en gortdroge woestijnen met hier en daar een wapperend grassprietje. Héél grappig maar ik zie nu allemaal 40+ vrouwen dat fluitje nadoen… ja toe maar…

Zelfs slechte films kunnen beter worden door de juist gekozen muziekfragmenten.

Ik ken mensen die in een koor zingen en daar de hele week naar uitkijken. Die ene repetitiedag per week en soms een uitvoering met publiek, even heerlijk aan niets denken behalve aan zingen.

Oude rockers die hun hele leven in de muziek hebben gezeten komen er maar moeilijk van los. Altijd maar muziek willen blijven maken (en er vooral als een echte rocker uit willen blijven zien, de blues voor altijd in je ziel proberen te houden).

Als een muzikant je weet te raken, doet hij goed werk, wat voor genre muziek het ook is. Voor elke stemming een aparte soort muziek, het is toch prachtig dat dit bestaat. Beter dan welke pil dan ook.

A quilty pleasure

Een nieuwe term die bedacht is voor muziek die eigenlijk 'not done' is, is een quilty pleasure. Voor mensen die geen Engels spreken: muziek die je volgens jouw o zo moderne omgeving en trends die je blijkbaar opgelegd krijgt, niet goed of mooi mag vinden. Tsssss.

Nou, dan klap ik maar direct uit de school, mijn 'quilty pleasure' is het liedje 'Kleine jodeljongen' van
Manke Nelis. Heb je soms nog last van stemmingswisselingen door je menstruatie of overgang? Zet dit liedje op en laat je fantasie de vrije loop.

Ik zie mezelf dan in een echte Amsterdamse kroeg staan, drankje in de hand, inhaken en allemaal heel hard meeblèren of zwierend een afdaling maken op de ski’s langs een zonovergoten skihelling in de Alpen. Je bent op slag vrolijk!

Als ik ’s avonds nog een rondje loop met onze hond, neem ik vaak juist het straatje bij ons aan de overkant.
Er woont een wat chagrijnige man die wonderlijk mooi cello speelt en regelmatig dus ’s avonds repeteert.

Altijd stop ik even bij zijn huis om naar die mooie klanken te luisteren en hoop dan maar dat hij mij niet ziet staan. Voor je het weet gaat het praatje in de rondte dat er een stalker in het dorp is gesignaleerd die het gemunt heeft op de heer Boulangé.

Jammer dat mijn ouders mij niet hebben geleerd een instrument te bespelen. Ik mocht kiezen tussen een sportclub of les krijgen in muziek en heb toen voor sport gekozen. En natuurlijk ben je nooit te oud om te leren maar ik denk dat je met muziek maken eigenlijk heel vroeg moet beginnen.

Maestro

Een paar maanden geleden heb ik met open oren en mond gekeken en geluisterd naar het programma 'Maestro' van de Avro. Een wedstrijd voor BN’ers wie de beste dirigents-kwaliteiten bleek te hebben.

Hoe essentieel een dirigent van een geolied orkest is, bleek maar weer. Maar ook hoe gepassioneerd en bovenal zichtbaar genietend de leden van het orkest de snaren beroerden, de toetsen bedienden en in hun blaasinstrumenten bliezen. Fntastisch gewoon.

De altijd zo zakelijke Marlies Dekkers van de hippe lingerie bleek week na week zachter te worden en was bij bepaalde muziekstukken zo aangedaan, heel mooi om te zien dat muziek ook zakelijke en krachtige persoonlijkheden doet ontdooien.

Goed, zo kan ik nog uren doorgaan om over muziek in het algemeen te schrijven, maar waarom zou ik?
We weten het allemaal, maar nogmaals, je raakt er soms niet over uitgepraat. Al leef je nog zo’n gematigd of zelfs saai leven, in ieders leven zit muziek. Stel je voor dat ons gehoor ons in de steek zou laten of doof worden?

Ik zeg 'sha la la la sha la la li', geniet ervan zolang het kan!

Geschreven door Stefanie Hartmann

Nu sta ik aan de andere kant.

Vroeger, toen ik jong was, ging graag uit.

Ik denk dat ik een jaar of 15, 16 was toen ik met mijn buurjongens op stap ging.

Ik had geluk, ik had er vier, altijd een veilige escorte dus. We gingen naar het naburige dorp Uithoorn, want in het eigen dorp (Mijdrecht) was niets te beleven. Ook de motorcross-vrienden van mijn buurjongens gingen ook mee. Ik voelde me altijd ontzettend stoer, zo met een bierglas ‘Shanty’ in mijn handen.

Shanty was toentertijd heel populair omdat het eruit zag als bier, maar het niet was. Ik was kennelijk toch nog zo goed opgevoed dat ik geen echt bier dronk, maar wilde wel stoer doen met dat nep-biertje.

Achterop de brommer

Toen ik wat ouder was ging op stap me een collegaatje van de supermarkt, waar ik een zaterdagbaantje had.
Zij had een brommertje en samen gingen we op stap. Ik herinner me vaag nog een jongen, ook met brommer, met hem ben ik ook veel op stap geweest.

Waarschijnlijk was dat een van de motorcrossvrienden van mijn buurjongens. Bij hem achter op de brommer, hij had zo’n stoere Kreidler, voelde ik me een 'meid van de wereld’.

IEDEREEN mag later thuiskomen

Zoals altijd was er de discussie met mijn ouders hoe laat ik moest thuis zijn. Hun eis was natuurlijk belachelijk, veel te vroeg. IEDEREEN mocht later thuis komen dan ik. En omdat ik afhankelijk was van degene met wie ik meereed, had ik, vond ik zelf, daar natuurlijk geen invloed op.

Ik herinner me nog mijn argument dat ik toch niet alleen van Uithoorn naar Mijdrecht naar huis kon lopen.
Daar trapte mijn moeder niet ik, Ik weet ook nog een voorzichtige zoenpartij op het bankje voor ons huis. Waarschijnlijk gadegeslagen vanachter het raam van de woonkamer door mijn moeder.

Sluipend op mijn sokken over het grindpad

Ik herinner me ook nog mijn verbazing toen ik, bij een andere gelegenheid, mijn moeder aantrof ik de keuken. Oké, het was veel te laat, veel later dan afgesproken. Maar ik had nog wel op de stoep mijn schoenen uitgetrokken en sloop op mijn sokken over het grindpad naar de achterdeur.

De voordeur kraakte teveel, vandaar die achterdeur. In mijn herinnering sloop ik vervolgens door de bijkeuken naar de keuken alwaar ik mijn hele boze moeder aantrof.

Wilde meid en braaf meisje

Ik had een nicht die 2 jaar ouder was dan ik en zij was een behoorlijke wildebras. Ik keek enorm tegen haar op, met haar leren jack, zij rookte al, dronk echt bier en had een stoer zwart leren jack. Waar ik in de familie het brave meisje was, ik deed immers VWO, was zij de tegenhanger.

Ik wilde niets liever dan op haar lijken en wilde al helemaal van dat brave imago af. Ook met haar ging ik wel eens op stap. We spreken elkaar nu heel af en toe nog wel eens, inmiddels allebei 50+ én moeder van pubermeiden.

De buren kunnen meegenieten

Toch weet ik bijna zeker dat ik minimaal 15 of 16 was toen dit speelde. En geen 14. Nu heb ik, tot mijn eigen verbazing, dezelfde discussie over tijdstip van thuiskomen met de jongste. Zij gaat binnenkort op stap met vriendinnen. En jawel, IEDEREEN mag later thuiskomen dan zij en als ze eerder opgehaald wordt, dan gaat ze gewoon niet mee.

Net zoals haar vriendinnen, want die mogen immers ALLEMAAL later blijven. De laatste dagen knetterde het dan ook zeer regelmatig in huize Broos. De discussies over het tijdstip van het verlaten van het feest liepen hoop op. De buren (met nog jonge kinderen) konden meegenieten. Zijn ze vast voorbereid voor later.

Flashback: nu ben ik dié moeder

Kortom: ik sta nu aan de andere kant van het spectrum. Eerder dan verwacht, de ‘jeugd van tegenwoordig’ is wel heel vroeg wijs. Ik sta erbij en kijk ernaar, vol verwondering over hun snelle ontwikkeling. Met de kennis van nu was ik vroeger, op een paar uitspattingen na, toch wel een braaf meisje.

Gelukkig hebben die vriendinnen ook moeders en gelukkig hebben die moeders ook een telefoon. Na een rondje bellen bleek al snel dat alle moeders op één lijn zitten. We zijn allemaal ‘overbezorgde’ moeders die het gelukkig samen eens zijn, samen staan we sterk.

Handig nu ik aan de andere kant van de onderhandelingstafel zit, dan heb je soms gewoon steun nodig van jouw achterban c.q. lotgenoten.

Jakkes, dansende moeders

Wat wij vóór hebben op onze dochters is, dat wij ooit ook aan die andere kant stonden. We weten hoe het ooit was, iets dat zij zich met geen mogelijk voor kunnen stellen. Het idee, dat moeders ooit jong waren en naar feesten gingen. Jakkes, daar moet een puber toch niet aandenken; aan een dansende moeder bedoel ik.

Toch wel weer leuk

Als de meiden, voorafgaande aan het feest, eerder afspreken om te gaan ‘tutten’, moet ik erkennen dat dit toch ook wel weer leuk is. Samen de kledingkast uitpluizen om te bepalen wat ze die avond aan zullen doen. Ik voel me vereerd als ze aan mij (een bejaarde, want 50+) advies vragen over welk shirtje het leukst is.

Heerlijk om te horen hoe ze discussiëren over de coolste manier om hun haar te stylen. Dat allemaal deed ik vroeger ook (toen ik 18 was, maar dat terzijde).

Status Quo

Terwijl de meiden boven bezig zijn, kruip ik op de bank met een lekkere kop thee en zet de radio aan,
Arrow Classic Rock. Ze draaien een nummer van Status Quo: ‘roll over lay down’. Dat nummer brengt me ook weer terug naar vroeger; het was (en is) een van mijn favorieten.

Niks geen brave disco maar headbangen met mijn buurjongens. Hoe cool was dat, wat voelde ik me wijs en stoer. Gelukkig wist mijn moeder hier niets vanaf (althans, dat dacht ik).

Ben benieuwd wat mij nog allemaal te wachten staat…

Ik vond het vandaag nogal fris en guur. 
Waterkoud. Bah…

Ik heb zo’n zin in de lente, maar ja.. het weer doet wat hij wil. Dus heb ik alle tips die ik anderen geef zelf ter harte genomen en…

Even lekker hard de muziek aangezet en gedanst op een ‘gouwe ouwe’. Heerlijk warm word je daarvan!

In september 2008, 7 jaar geleden, moesten we afscheid nemen van Twister, onze kater.

Slechts 1,5 jaar, als kitten gekregen en aangereden door een auto.

Het verdriet was groot. Ik heb mijn zoon nog nooit zo hartverscheurend zien huilen. Een nieuwe kat moest er natuurlijk komen. Mijn dochter wilde per se een rode kat uit het asiel. Het was een dame, zo van de straat. Schuchter en broodmager. We dachten allebei: 'dit is haar'.

Ik kan me de moeizame start met Nala nog goed herinneren. Het asiel waarschuwde ons dat Nala geen schootkat was. We waren vastberaden om er alles aan doen om Nala een goed tehuis te geven. Ze was graatmager, angstig en verhaarde extreem.

Na thuiskomst vanuit het asiel vluchtte ze naar de garderobekast. Daar heeft ze zes weken gezeten. Na die weken verruilde ze de kast voor een plek achter een schot op zolder. Ze liet zich schaars zien.

Als er een deur werd dichtgetrokken of de stofzuiger tevoorschijn werd gehaald, nam ze een spurt en verdween weer. Na twee maanden twijfelden we of we hier wel mee door moesten gaan. We gaven de moed niet op en verwendde Nala met alles wat ze maar lekker vond, zoals gekookte vis. Na een half jaar zat er zowaar progressie in.

Bij het wakker worden kwam ze voorzichtig naar je toe en rende dan snel weer weg. De eerste overwinning was daar. Na ruim drie kwart jaar liet ze zich oppakken, maar rukte zich vervolgens weer los om wederom te verdwijnen.

Soms begon ze spontaan te spinnen en kreeg je daarna weer een haal. Nu zeven jaar later: Nala is twee keer zo dik, komt vrolijk naar je toe als je ’s ochtends beneden komt en ligt als een koningin in haar mandje.
Een schootkat is het nog steeds niet.. maar een leven zonder Nala kunnen we ons niet meer voorstellen.

She is ours...

Dagelijks worden we overspoeld met grappige en onwerkelijke situaties en berichten.

Deze worden massaal op Facebook, Instagram, Pinterest en in de kranten gezet.

Wij willen jullie deze niet onthouden en verzamelden de meest opvallende.

Dogs rescues

In Massachusetts lag zo een laag sneeuw dat het hek om het huis waar de honden wonen geheel ondergesneeuwd was. Dit hadden ze niet in de gaten en sprongen in het rond, waardoor ze per ongeluk in het water zijn beland. Ze moesten gered worden. Bekijk het aandoenlijke filmpje van stoere mannen die de honden redden.

Reddingswerkers redden twee mensen en hun hond uit een gedeeltelijk bevroren vijver in het Lyndon gebied van Oost-Jefferson County. De 2 mensen raakten onderkoeld doordat ze het ijs waren opgegaan om hun hond te redden. Het lukte ze maar niet.

Ze werden gered door de brandweer. Een van de buurbrouwen hoorde het en hoefde niet lang na te denken om met haar kayak het meer op te gaan om de hond te redden. Dat is gelukt. Bekijk het filmpje.

Een 5-jarige Golden Retriever is door het ijs gezakt in de Charles River en gered vanuit het ijskoude water door de brandweermannen van Wellesley, Massachusetts firefighters.

Wat een helden! Dat mag weleens gezegd worden.

'Clap along if you know what happiness is to you'.

Pharrell en zijn Happy-song gaan de hele wereld over, maar weten we wat geluk voor ons is?

Onlangs volgde ik een workshop van Max Strom, yogadocent en inspirator uit Amerika. De titel was ‘There is no App for happiness’, net als de titel van zijn nieuwe boek overigens. Als er geen App is, geen knopje of techniek die ons instant geluk brengt, wat dan wel?

Het begint bij een simpele vraag: Wat is jouw definitie van geluk? Begin maar te schrijven, vier minuten,
eerder niet stoppen en dan lees je terug.

Vanaf dat we naar school gaan, stellen we onszelf vragen, wordt ons geleerd problemen op te lossen,
situaties in te schatten, actie te ondernemen. Maar die ene vraag wordt ons nooit gesteld, wanneer staan we nu eigenlijk echt stil bij wat voor ons geluk is?

Natuurlijk, we zijn bezig met wat we denken dat ons gelukkig kan maken: die nieuwe bank, een nieuwe baan, een ander huis, een geliefde of een kind. Maar eigenlijk slaan we daarmee een belangrijke stap over: wat is onze definitie van geluk? En vraag je wel eens aan anderen wat voor hun geluk is?

Affijn, wat ik opschreef was het volgende (samengevat): Geluk is voor mij verbinding, met de mensen om me heen, familie, vrienden, collega’s, maar soms ook met wildvreemden. En het belangrijkste, verbinding met mezelf.

Dit weekend had ik bergen van die momenten, geluksvogel als ik ben. Met vrienden uit Australië, Frankrijk en Nederland kwamen we samen om naar Pinkpop te gaan, maar meer dan dat om samen te zijn, met elkaar,
met onze kinderen, na al die jaren.

We huilden bij Thé Lau (Ik hef het glas op jouw gezondheid, want jij staat niet alleen), we dansten en sprongen en zongen uit volle borst bij The Rolling Stones (Angie, ain’t it good to be alive?), we maakten ruzie als vanouds, met veel te veel bier op.

We legden het bij, we haalden oude verhalen op, lachten, aten en dronken samen op het gras in de avondzon, we draaiden talloze rondjes in El Molino met een glaasje sangria en schuilden met duizenden samen voor de storm.

Bij het afscheid dacht ik: zal ik ze ooit nog zien? Maar toen dacht ik terug aan Thé Lau, wetende dat zijn laatste uur geslagen heeft, zong hij daar uit volle borst. Ik dacht aan de Stones, die ouwe knarren die desondanks als een dolle op het podium stonden te spelen.

Als je doet wat je het liefste doet, heeft tijd geen vat op je, dan leef je nu, dan ben je gelukkig en is de dag van morgen niet van belang. En dus tel ik mijn zegeningen, want wat ik het liefste doe, wat mij gelukkig maakt is met mensen zijn van wie ik hou en de verbinding voelen die ik met ze heb.

Dit weekend mocht ik weer een vinkje zetten op mijn bucket list, maar belangrijker nog: ik was gelukkig!
‘So clap along if you feel like happiness is the truth'!

Eindelijk kan ik me gaan bezighouden met de vakantie. Over een paar dagen vertrekken we met twee auto's, een caravan, een vouwcaravan en vijf kids naar het Lago Maggiore.

De meeste obstakels hebben we ondertussen uit de weg geruimd, zijnde een auto die total loss is en een verkochte boot die plots weer op de oprit stond.

De auto kon ondanks zijn treurige staat gelukkig toch nog worden ingeruild en de boot was in no time 'echt' verkocht. Maar om nou te zeggen dat alles hier smeuïg verloopt, nee niet echt. Immers, de aangeschafte auto waar we allemaal bloed nieuwsgierig naar zijn, staat nog te glimmen bij de garage en we zijn in afwachting van de trekhaak.

'Mevrouw, we doen ons uiterste best om hem vrijdag klaar te hebben', aldus de vriendelijke verkoper aan de andere kant van de lijn. 'Nou dat mag ik toch echt hopen,' zucht ik terwijl ik mijn ogen laat gaan over een ellenlange lijst met dingen die ik nog moet doen en spullen die ik nog moet kopen alvorens de karavaan kan vertrekken.

'Mama, wie brengt me nu naar mijn werk,' vraagt Niels gapend en achteroverleunend tijdens het ontbijt. Onderwijl gaat de telefoon. 'Schattie, ik heb een lijst met boodschappen die echt haast hebben'.

Ik herken de haperende stem van mijn vader. 'Misschien wil je ...'. Voordat hij zijn zin kan afmaken zeg ik:
'Nee pap, nu niet, ik heb nog steeds geen auto en het is te veel voor mijn fietsmandje.'

Even later Haarlem is calling. Zwanger bloedje komt naar huis. 'Mama, kun je me van het station halen, ik ben er om 3 uur, maar ik kan nu met mijn dikke buik dat hele eind echt niet meer lopen'. Ik kijk vertwijfeld om me heen en wil het liefste gaan gillen.

Op de tafel liggen routekaarten die ik heb ingetekend, een half ingepakte medicijndoos waarvan de rest van de inventaris nog moet worden aangeschaft, autobaan vignetten en die akelige eindeloze actielijst.

Als ik puffend en kreunend mijn lief bel voor enige hand- en spandiensten komt Niels de kamer binnen gestiefeld. Hij heeft net een kijkje genomen in de caravan waar ik nog druk aan het inventariseren ben en al wat kastjes heb ingepakt.

'Mama, wat maak jij een bende'! Als ik hoofdschuddend naar de bijkeuken loop om de enorme berg was,
die mijn jongste bloedje daar gemeend heeft te moeten neerkwakken, in de machine te drukken, komt Niels achter me aan. 'En mama, heb je eigenlijk al iemand gevonden die op Pip kan passen'?

Het wordt nog een hele toer om weg te komen...

Foto voorpagina

Dagelijks worden we overspoeld met grappige en onwerkelijke situaties en berichten.

Deze worden massaal op Facebook, Instagram, Pinterest en in de kranten gezet.

Wij willen jullie deze niet onthouden en verzamelden de meest opvallende.

Waarom schrijft deze vrouw iets op het bordje van de blinde dakloze?

Bekijk hier het filmpje om het te zien. Deze actie maakt de man sprakeloos.

Vallen jouw bloemen ook altijd naar de zijkant van de vaas?

In het filmpje wordt de oplossing geboden hoe je dit kunt verhelpen met plakband!

We love cats

Deze muzikale kat is niet weg te slaan bij haar bazinnetje, terwijl ze gitaar speelt.

Deze blog draag ik op aan mijn zus Gitta, die mij heeft doen inzien dat dit proces nodig is om vooruit te komen en die met onvoorwaardelijk liefde en zonder oordeel naar mij geluisterd heeft!

Inmiddels drie maanden op het eiland en helemaal ingeburgerd en compleet op mijn plek. Ik kan met recht zeggen dat dit de beste beslissing ever is geweest. Alle hindernissen die we hebben moeten nemen, lijken nu ver achter ons te liggen en bijna is het niet meer voor te stellen wat een stress we gehad hebben om deze emigratie mogelijk te maken.

De pijn van het afscheid nemen is zelfs al weggeëbd. Eigenlijk vervaagt het contact met Nederland snel. Ik merk aan mijzelf dat ik er niet aan moet denken om naar Nederland te gaan. Zelfs niet voor een week.

Natuurlijk spring ik op het vliegtuig als iemand die ik lief heb mij nodig heeft. Dan ben ik er direct, maar het idee van, wat mis ik Nederland, ik wil nu door Laren heen banjeren of in mijn Fiat 500 door Eemnes scheuren.
Nee! Ik moet er niet aan denken.

Meer genieten van het leven

Het gewone leven hier heeft nu zijn weg gevonden. We zijn druk bezig met nieuwe ondernemingen, brengen en halen Noah naar en van school. We gaan heerlijk uit eten, borrelen met vrienden doen erg veel leuke dingen.

Eigenlijk verloopt dus alles heel gewoon en gezellig. Met weliswaar één grote uitzondering. Als ik even een gaatje heb, dan lig ik met mijn gat op het strand, neem een duik in de zee en geniet. Want dat was nou exact de reden waarom wij verhuisd zijn. Meer genieten van het leven.

Thuiskomen in geest en ziel

Maar genieten van het leven houdt niet alleen in op het strand liggen, het betekent ook dat ik een poging doe om na vele jaren hard werken, veel stress en talloze andere zorgen, probeer thuis te komen bij mijzelf.
Thuis ben ik hier op Curaçao. Nu nog thuiskomen in geest en ziel.

Meer tijd voor Denise. Niet overal ja op zeggen. Geen masker op. Gewoon zijn wie je bent. Kwetsbaar in plaats van stoer en een grote bek. Leren dat nee zeggen ook een antwoord is. Voelen en luisteren naar wat mijn wensen en behoeftes zijn. Dat is bij tijd en wijlen niet altijd makkelijk.

Immers ik ben gewend om voor de hele wereld te rennen, succesvol te (moeten) zijn, qua uiterlijk te voldoen aan het ideaal. In Nederland lag de lat altijd erg hoog. Op Curaçao houd ik de lat laag.

Hier is tijd voor Denise, het kleine meisje die heeft moeten vechten voor haar recht van bestaan, de puber die overal tegenaan schopte, de jonge vrouw in haar twintiger jaren die aardig gevonden wilde worden, de dertiger die druk was met kleine kinderen, huishouden en carrière, De eind dertiger die ineens besefte dat het leven zo voorbij kan zijn vanwege ziekte.

Nu sta ik aan het begin van mijn veertiger jaren. Ja, nu mag ik zijn. Nu is het mijn tijd. Tijd om te vergeven en te vergeten, tijd om lief te hebben, liefde te geven en te ontvangen, tijd om mijn koppie na 42 jaar rust te geven en te genieten van het leven op Curaçao met de mensen die ik lief heb.

Het mooie van deze innerlijke zoektocht is dat zelfs bij mijn kleinste spruit dit niet onopgemerkt blijft.
Ooit stond er een artikel over mij in een blad, met daarbij een fotoreportage. Hele mooie foto’s.

Gisteren keek ik daar met Noah naar en het enige wat hij zei was: 'Mama dat ben jij niet meer. Je lijkt niet eens meer op haar. Je bent nu weer gewoon een uitgeruste Denise en niet meer de netwerkkoningin van het Gooi'.

Ik heb het blad dichtgedaan en daarmee ook het leven wat ik had. Het was mooi, maar nu is het nog vele malen mooier!

Foto

Achter het gordijntje dat voor het raam van de voordeur is gespannen, zie ik langzaam een schim naderen. Terwijl ik sta te wachten werp ik een blik om me heen.

De grote iepenboom in de voortuin van het robuuste rietgedekte huis werpt een schaduw over het tuinpad, een kleine kat zit op de stoep,
de postbode zet zijn fiets tegen de haag aan de overkant.

Als de deur ontgrendeld is, verschijnt er een hoofd om de hoek. 'Oh bent u alweer terug van vakantie, de vrouw is binnen, wat is het warm he'?

In het halletje ruikt het naar kamfer, boeken liggen slordig opgestapeld op een ouderwets rieten stoeltje waarvan het dekje de last bijna niet meer kan dragen, schilderijen met tafereeltjes van weleer sieren de wanden.

Als ik doorloop en de kamerdeur die op een kiertje staat openduw, zie ik haar al zitten op de crapaud,
rechts van haar een tafeltje met een glaasje water, een tubetje handcrème en wat zakdoekjes, links haar stok binnen handbereik.

De fragiele dame met de heldere ogen komt half overeind, reikt me haar zachte bleke hand ter begroeting en zakt dan weer langzaam terug op haar kussen. 'Hoe is het met uw vader, had u een leuke vakantie'?

Op de tafel liggen grote en kleine, dikke en dunne fotoalbums waar her en der gele briefjes uitsteken, schilderijtjes van voorouders staan rechtop tussen de vaas bloemen en het dienblad met de kopjes thee en het bakje suikerklontjes.

'Mijn dochter haalt er zo nog even wat lekkers bij', zeg ze, terwijl ze vooroverbuigt en een foto van tafel pakt en mij aanreikt. 'U had gevraagd om foto's te verzamelen en ik wilde u deze zo graag laten zien. We hebben hem eindelijk gevonden. Dit is mijn ouderlijk huis in Zwaagwesteinde, daar ben ik geboren in 1927. Het staat er nog steeds, Voorstraat 38', zegt ze trots 'en kijk dit is mijn moeder'.

Ze veegt met haar vinger over de verkleurde en beduimelde foto, haar gedachten gaan zichtbaar terug in de tijd. Haar ogen staan vol liefde.

Vijf lange gesprekken hebben we inmiddels gevoerd waarin ze haar herinneringen met me heeft gedeeld.
Ik verbaas me er telkens weer over hoeveel oude mensen nog weten over hun prilste jeugd, de band met hun ouders, hun rol binnen de vaak grote gezinnen en bovenal hoe leuk ze het vinden om erover te praten en die tijd te herbeleven.

Ik laat me graag loom meevoeren met de stroom van hun herinneringen. Het zijn de momenten dat ik besef dat een luisterend oor en een geduldige pen van elk levensverhaal een monument kunnen maken.

Hebben jullie wel eens bemerkt dat er hele vreemde dingen gebeuren als bijvoorbeeld een doos overheerlijke bonbons opengemaakt wordt?

Du moment dat het desbetreffende item is geopend, begint het te roepen 'pak mij, eet mij'. Nooit gehoord?

Ga even mee met de visualisatie

Doos bonbons, overheerlijke Belgische pralines, gekregen, goudkleurig doosje, Leonidas, strikken erom, niets aan het handje. Ok. ergens weet je wel dat hij mooi staat te zijn in de koelkast, maar hij is dicht en dus ongevaarlijk.

Nou ja, ongevaarlijk, je weet hoe ze smaken, vooral die witte, die met een zachte 'knak', hun goddelijke zachte zoete slagroomvulling prijsgevend aan je smaakpapillen en dan die pure met marsepein en een noot of die melkchocolade met zachte canache vulling. Hmmmmm, het water loopt je al in de mond, maar nee, hij is dicht.

Het diner was heerlijk, de koffie geserveerd, strikken worden losgemaakt, gouden doosje vol verwachting geopend. Hmmmmmm de chocoladegeur vermengt zich met de geur van de meest perfecte koffie.
Voorzichtig drapeer je ze op je strakke witte design schaal.

Je trippelt met schaal en al terug naar de woonkamer waar de stemming er goed in zit na de nodige glazen wijn. Jij bent echter 'broodje' nuchter want je bent op dieet en eerlijk gezegd begin je je mateloos te ergeren aan het vrolijke gezelschap en het liefst zou je die fles witte wijn zo aan je mond zetten en de koele inhoud in je verlangende keel laten glijden.

'Kijk eens,' roep je ietsiepietsie te hard tegen de visite, 'bonbons' neem maar lekker hoor.' 'Mag jij niet', vragen ze aan jou. Verwoed begin je in je zwarte koffie te roeren, zonder suiker of zoetje, dus waaróm roer je eigenlijk nu je erover nadenkt.

Je had trouwens veel meer trek in Cappuccino of Latte Machiato. En een likeurtje erbij zou er ook wel in gaan. Grrrrr grom je stilletjes en een stemmetje zegt heel zachtjes: Wacht maar, als ze weg zijn en er zijn er nog een paar over, dan... hmmmmmmmm NEE, NEE, NEE, je doet het niet.

Je kijkt wel uit zeg, is de hele dag weer verpest en over een paar dagen sta je weer voor gek bij Luusje op de weegschaal, bovendien kost het al genoeg zo'n dieet. Bovendien wil je de komende zomer nu eens eindelijk fatsoenlijk in je beeldige bikini passen en je niet hoeven te schamen voor de foto's.

Eén voor een zie je de zoete heerlijkheden in de monden van de visite verdwijnen. Shitterdeshit, je ziet die irritante altijd slanke buurvrouw de lekkerste opeten, zij wel grom je stilletjes terwijl je liefjes glimlacht.

Nee, je let er niet meer op, stomme bonbons, laat ze ze lekker allemaal op(vr)eten dan heb jij er tenminste geen last meer van. Maar een ander stemmetje zegt: ik hoop wel dat ze wat overlaten. Als ik dan straks in de keuken sta op te ruimen, stop ik er lekker eentje, een kleintje hoor, stiekem in mijn giegeltje zonder dat iemand  het ziet.

Volgende scène

Einde avond, glazen en kopjes worden naar de keuken gebracht, vaatwasser ingeruimd, restjes weggegooid, overgebleven bonbons weer in het doosje gedaan. Maar het doosje is nu OPEN... GEVAARLIJK!

Volgende scène

Het is avond, TV aan, open haardje, kaarsjes, kids op bed, man naar de sportschool (althans dat zegt hij) maar WTF, wat kan het schelen, jij hebt het rijk alleen, heerlijk. Je favoriete serie op, dekentje, mok thee.

En ploep... ineens plopt er een beeld op van het GEOPENDE doosje bonbons in de koelkast, geen idee waar dit nu weer vandaan komt. Niet aan denken, geen aandacht aan geven, maar hoe meer je er NIET aan probeert te denken, hoe hardnekkiger het opdoemt. En verdorie, wat is dat nu weer voor een geluid wat je hoort vanuit de koelkast.

Kleine zachte stemmetjes, verleidelijk en zoet

Hallooooo lieverd, we zijn hier hoor en we zijn lekker, hmmmmmm. Ahhhh... wil je ons even uit dit doosje halen please? Eerst negeer je het nog, maar ze gaan steeds harder roepen, net zo lang tot het zo vreselijk irritant wordt dat je wel naar de keuken móet lopen. Je kunt je potjandikkeme niet eens meer concentreren op dat lekkere ding uit je serie.

Je beent geïrriteerd naar de keuken, rukt de koelkast open, pakt het glanzende doosje, propt de bonbons in je mond, ik zal jullie leren mij zo te pesten. Ik stop jullie één voor één in mijn mond. Drie liggen er nu nog,
inmiddels stilletjes na al dit geweld te hebben aanschouwd, te wachten. Ja, dat slaat ook nergens meer op.

Je kunt eigenlijk niet anders dan ze ook opeten dan zijn ze maar weg en je bent nu tóch al verkeerd bezig geweest. Herkenbaar?

Leermomentje

Geef de visite de overbleven bonbons mee. Voer ze aan je man, mannen worden toch (bijna) nooit dik of gooi ze weg. Ja, je hoort het goed. GOOI ZE WEG! Anders gooi je ze namelijk weg in jezelf en zeg nou zelf, jij bent toch meer waard dan een KLIKO?

En hoe lang zitten ze nu eigenlijk in je mond? Een minuut? En je weet het hè? Een minuut in je mond, een week op je kont (haha).

Liefs van Luusje

Foto

Dagelijks worden we overspoeld met grappige en onwerkelijke situaties en berichten.

Deze worden massaal op Facebook, Instagram, Pinterest en in de kranten gezet.

Wij willen jullie deze niet onthouden en verzamelden de meest opvallende.

Eeen 4-jarig jongetje belt 112

Zijn moeder had hem bijgebracht dat als er iets ergs zou gebeuren dat hij de politie moet bellen. Dit heeft hij letterlijk opgevat, want hij had een probleem met zijn huiswerk. Hij werd geholpen door een aardige politieagent, totdat zijn moeder erachter kwam.

Luister naar het hilarische filmpje.

Bron

Een meisje werd vreselijk gepest, zo loste zij dit op

Een Canadees tienermeisje, Caitlin Prater-Haace, werd heel erg gepest op school. Ze nam geen wraak en werd niet boos. Zij gooide het over een andere boeg en veranderde de situatie in iets positiefs. Dit was haar reactie op de pesterijen.

Toen haar I-pad werd gestolen door een mede-student die op haar Facebook nare berichtjes zette, was de maat vol. Voordat het compleet uit de hand liep, gebeurde er iets.

Ze kocht post-it notes (plakbriefjes) en verspreidde deze op school. Op elk plakbriefje stond een mooie of motiverende tekst. Haar doel was om vreugde en vriendelijkheid te verspreiden en het is haar gelukt.

Bekijk het filmpje.

Bron: The National Bron

Pel een ei in een paar seconden

Bron

Achter ons huis is een klein pleintje. Met een glijbaan en een draairek (of zoiets). Ideaal voor kinderen tot 10 jaar.

Ook superleuk dus voor mijn buurmeisjes van 4 en 2 en nog een paar andere buurtkindjes. Die van mij waren er indertijd ook niet weg te slaan.

Zeker tegen etenstijd was de vraag: ‘Ah, mam,
mag ik nog 1x van de glijbaan, klimrek, etc.’?

Achterbuurjongen

We hebben ook achterburen met 16+ kinderen, een fase verder dan die van mij. Een achterbuurjongen heeft een brommer, dat hoort er ook bij. Vorige week had hij wat moeite om zijn brommer aan de praat te krijgen.
Na een tijdje proberen en aanduwen, ging hij pruttelend op weg. Dit deed mij herinneren aan mijn eigen, kortstondige, brommercarrière.

Motorcross

Ik werd al jong met het brommervirus besmet. Het buurgezin telde vier jongens die allemaal aan motorcross deden. Er kwamen dus ook regelmatig vrienden op bezoek met ook weer stoere motoren. Als puber zijnde had ik dan ook meer aandacht voor deze combinaties (puberjongen, stoer leren jack, stoere brommer), dan voor mijn huiswerk.

Ik leerde (al lerend voor de diverse proefwerken) de verschillende motorgeluiden te koppelen aan de bijbehorende jongens. Soms ging ik ‘toevallig’ even de straat op als ik wist dat die ene leuke, blonde bij mijn buren op bezoek was. Of moest ik ‘zogenaamd’ iets aan de buurvrouw vragen als die andere leuke jongen er was.

Een eigen brommertje

Van mijn oom kon ik, toen ik eenmaal 16 was, voor weinig een brommertje kopen. Ik voelde me enorm stoer. Naast het motorcross-virus had ik ook het ‘autosport-virus’. Mijn zondagen bestonden, naast huiswerk maken, uit bezoeken van de wedstrijden van mijn buurjongens en het, samen met mijn broer, bezoeken van autoraces op het Circuit Zandvoort.

Omdat wij toen thuis geen auto hadden, gingen mijn broer en ik op de fiets. Naast aandacht voor de races ging onze aandacht ook uit naar de windrichting. Op de een of andere manier hadden we meestal zowel op de heen- als op de terugweg tegenwind.

TT-coureur

Nadat ik mijn brommertje had, ging ik ook wel eens alleen naar Zandvoort. Mijn brommertje had redelijk wat kuren; voordat de motor aansloeg, moest ik vaak met dat ding op en neer rennen. En zodra de motor aansloeg direct op dat ding springen en wegrijden.

Ik weet nog goed het gevoel van ‘top of the world’ als ik op mijn brommertje zat. In gedachten was ik al een soort van TT-coureur, ik scheurde door de bochten.

Ingehaald worden door wielrenners

Op een mooie zomerdag reed ik op mijn brommer naar Zandvoort en hard dat ik ging (dacht ik). Ik weet ook nog heel goed de enorme deceptie toen ik ingehaald werd door een groep wielrenners: ‘kan dat ding niet wat sneller'? roepend. Alsof ik een emmer koud water over me heen kreeg, een klap in mijn gezicht.

Ik zie die wielrenners nog achterom kijken, naar dat meisje op die pruttelende brommer. Dat was einde brommer carrière.

Racecursus

In de tijd dat ik voor de NAV (Nederlandse Autorensport Vereniging) werkte en mede races op Zandvoort organiseerde, kwam ik natuurlijk voortdurend in aanraking met raceauto’s en coureurs. Het leek mij wel zo handig als ik, om mee te kunnen praten, zelf ook plaats zou nemen in een raceauto.

Als je wilt racen, heb je een racelicentie nodig (een soort van rijbewijs maar dan voor coureurs). Handig is het dan om een racecursus te volgen. Tijdens zo’n cursus leer je de fijne kneepjes van het autoracen. Je hebt dan wel een eigen auto nodig, bijna iedereen had ‘n 2e hands barrel op de kop getikt.

Onvrijwillige en hardhandige contacten met een vangrail of mede-cursisten zijn immers niet ondenkbeeldig.
Ik had zelf een oude Opel Ascona gekocht. Het is óók handig als je zelf iets aan zo’n auto kunt repareren.

Zo leerde ik uiteraard banden wisselen, maar ook remblokken vervangen. Veel verder kwam ik niet.
Manlief was toen al in beeld, hij kon beter sleutelen dan dat ik dat kon.

Racelicentie

Na de cursus deed ik natuurlijk examen en haalde mijn eigen racelicentie. Hoe cool was dat. Ik kreeg ook de gelegenheid om aan een paar races mee te doen. Ik kon hiertoe een auto van een vriend lenen. Ook een Opel Ascona, maar dan race-klaar.

Er zijn natuurlijk eisen aan een raceauto. Zo moet een raceauto een zogenaamde rolkooi hebben, een speciale stoel met speciale gordels. Allemaal voor de veiligheid van de coureur. Een echte raceoverall had ik ook al gekregen, de helm hadden we speciaal gekocht. Kortom, ik was er klaar voor.

Werken en trainen

Nu moest ik tijdens die weekeinde ook werken, races organiseren was tenslotte mijn werk Wel kreeg ik de mogelijkheid om aan 2 trainingen mee te doen (andere coureurs deden aan minimaal 4 trainingen mee).

Tijdens de zaterdagtraining wordt de startopstelling bepaald. Bij mijn eerste race had ik op de een of andere manier een behoorlijk trainingsresultaat behaald. Dat wil zeggen, ik was niet laatste. Sterker nog, ik had zeker zo’n acht auto’s achter me. Wow, wat was ik trots.

Ideale lijn

In een racecursus leer je wat de ideale lijn is, met andere woorden, hoe kom je zo snel mogelijk het circuit over. Een ieder die ooit iets met autosport te maken heeft gehad, kent de term: ‘buiten-binnen-buiten’. De beste manier om een bocht door te komen.

Daarnaast moet je natuurlijk zo laat mogelijk remmen en supersnel schakelen en veel gas geven. Ik had dit bij de cursus tot in den treure geoefend. Meestal waren er dan weinig auto’s op de baan, zodat je deze ideale lijn ook goed kon oefenen.

Laatste

Toen was daar de start, ik barstte van de zenuwen, Bij de Ascona Cup waren vaak wel 40 deelnemers, zo ook bij mijn racedebuut. Ik weet nog heel goed dat ik op de 1e bocht afkwam, de zogenaamde Tarzanbocht. Ik wilde de ideale lijn nemen, maar voor, achter, links en rechts van me reden allemaal andere auto’s. Ik kon alleen maar met de stroom meegaan.

Na drie bochten reed ik achteraan, in alle hectiek had iedereen die op de startinggrid achter me stond,
mij ingehaald. Dat gevoel van deceptie, dat gevoel van toen ik door wielrenners werd ingehaald, was helemaal terug. Ik was terug bij af, ik werd die race laatste.

Evenals bij de andere twee races die ik nog gereden heb. Mijn talent lag duidelijk meer bij het organiseren van races dan bij dan uitoefenen van races. Dat organiseren ben ik dan ook maar blijven doen. Wel zo veilig voor mijzelf én de andere deelnemers en beter voor mijn ego.

Foto Pinterest

'Ik zoek een rustige vrouw'. Ik durfde hem bijna niet aan te kijken en gluurde wat onder mijn pony door.

Voelde dat het pruikje met het halflange haar dat ik voor de gelegenheid vakkundig in mijn miezerige kapsel had verwerkt en 'leuk wild' had opgestoken, naar rechts begon over te hellen.

En ik dacht maar 1 ding 'en nu'?

Ik schoof wat onrustig op mijn stoel, trok toen hij even niet keek het gevaarte op mijn hoofd weer in positie, verzamelde al mijn moed bij elkaar, nam gauw nog een slok van mijn wijntje, want ik ging er maar vast vanuit dat het mijn laatste zou zijn en sprak de legendarische woorden: 'nou, dan kan ik beter opstappen'. 

Dat was onze memorabele eerste date, Heerenveen, februari 4 jaar geleden. Uiteindelijk ben ik toch gebleven, raakten we in gesprek, lieten nog wat wijn aanrukken en moesten er rond middernacht door de eigenaar op geattendeerd worden dat alle andere tafeltjes inmiddels leeg waren en de zaak ging sluiten.

Geleefd in een cocon

Ik waande me, na jaren in een cocon geleefd te hebben, op doodeng glad ijs. Immers de liefde was tot dan toe nou niet echt een doorslaand succes in mijn leven geweest, maar ik besefte tegelijkertijd dat ik niet altijd kon blijven hangen in gevoelens en gedachten van falen en wantrouwen.

Schoorvoetend liet ik zien wie ik werkelijk was, gooide ik de schellen af en toonde mijn kwetsbare kant die ik uit zelfbehoud zolang angstvallig voor de buitenwereld verborgen had gehouden. We namen onze wederzijdse 'rugzakjes' door, leerden elkaars kinderen kennen en verrijkten elkaars leven op een manier die ik na al die jaren dat ik alleen was niet meer voor mogelijk had gehouden.

Twee tegenpolen vonden elkaar, eb en vloed, de zon en de maan, wind en windstilte. Eindelijk in balans...

Foto voorpagina:photl.com

Soms vind ik het heerlijk om op een vrije dag in mijn eentje lekker te gaan lunchen en om mij heen te kijken wat er gebeurt.

Mensen kijken en observeren vind ik het leukste wat er is. Zo zat ik afgelopen week in mijn favoriete tentje te Amstelveen.

Ik bestelde een koffie verkeerd, toen er 5 meiden binnen kwamen en achter mij al bellend, app'nt, druk pratend neerploften. 'O wat was 't leven zwaar, 3 tussenuren en daarna gym. Ik schrijf wel een briefje dat ik buikpijn heb. Jezus wat een kloten dag, het is pas maandag, shit mijn telefoon knalt weer uit, kloten bereik... Ik ben toe aan een wijntje'.

Op dat moment draaide ik mij even om, om ff te gluren. Ik denk wijntje het is 13.00 uur. De een nog knapper dan de ander, in de mooiste outfits, alles op elkaar afgestemd: tas, jas en schoenen. Twee van die meiden hadden wel een raar soort van wenkbrauwen, maar dat schijnt erg hip te zijn tegenwoordig, werkelijk enorm getekende wenkbrauwen.

Ze bestelden 3 wijntjes, een cappuchino en een gin tonic. En honger hadden ze. 'Wat er aan fingerfood te krijgen was... oh doe maar 2 plateau's. Dat doet mij denken aan toen ik 16/17 jaar was en ik met mijn opoefiets bij een tussenuur door de Rijnstraat fietste en bij Febo een kroketje uit de muur trok. Dat was toen al heel wat, om vervolgens met mijn vrienden en vriendinnen snel door te fietsen om op tijd voor het volgende uur op school te zijn.

Een 'dood' stel

Recht vooruit kijkend zit op een verhoging aan een tafeltje een stel, waarvan je meteen ziet dat de relatie eigenlijk het hoogtepunt gepasseerd is. Als die er überhaupt geweest is. Zij kijkt stilletjes om zich heen.
Denkt wat doe ik hier eigenlijk en hij kijkt om de 2 minuten, zonder dat zij het doorheeft, op zijn telefoon, die hij op een slinkse wijze tussen zijn benen op de stoel heeft gelegd.

Als je goed kijkt zie je hem af en toe glimlachen. Zij morrelt wat in haar tas, maar met elkaar communiceren ze geen woord. Ze hebben allebei thee besteld. Zij geeft haar koekje aan hem, dat hij zwijgend aanneemt, uit de verpakking haalt en opeet.

En dan komt het. Ze pakt zijn theezakje, doet dat in haar tas en met haar theezakje dompelt ze deze in zijn en haar kopje. Interessant! Waarschijnlijk neemt zij dat 2e theezakje vanavond laat als zij niet kan slapen van ellende, beneden op de bank, terwijl hij dan boven in bed ligt.

Hij ziet dan de kans schoon om met zijn minnares te appen. Achter mij klinkt gegil, want de meisjes zitten op tinder dus de ene na de andere jongen komt op de mobiele telefoons voorbij 'Oh das niks, oh nee die ken ik, oh nee die is te lief'.

Twee vriendinnen

Naast mij zitten inmiddels 2 vriendinnen, de ene met mobiele telefoon naast haar bord, de andere met baby op schoot. 'Oh', zegt de dame met baby op schoot, 'ik ben zo moe, blij dat ik ff zit, iedere nacht 2x eruit en Willem blijft gewoon slapen. Ik had het mij zo anders voorgesteld'.

De dame met voor haar een steeds oplichtende en piepende telefoon zegt: 'Ik heb iemand ontmoet. Hij is wel bezet maar er is geen houden meer aan. Ik moet het je vertellen, iemand van mijn werk. Hij brengt mij in de Gloria'.

'Zo gek gisteren in bed, ik steeg gewoon uit mijzelf, zag mijzelf liggen, ik weet niet wat hij met mij doet maar het is, het is gewoon geweldig, wat hij met mij doet. Fleur echt, ik ben helemaal into him zeg maar of eigenlijk is hij into mij hahaha'.

Blik naar buiten

Ik neem een slokje van mijn koffie verkeerd, kijk naar buiten en zie een ouder echtpaar voorbijlopen hand in hand, kijken elkaar aan stoppen, geven elkaar een zoen. De oudere man helpt zijn vrouw een stoepje af. Hand in hand lopen ze verder. De dame wrijft over zijn rug. Geen mobiele telefoon te bekennen, alleen maar oog voor elkaar.

Achter mij belt een van de meisjes haar vader: 'Ja pap, met mij, nee ik heb tussenuur, ben helemaal kapot, ik kan echt niet naar gym pap. Voor dat ene uur en ik heb een mega probleem, mijn iphone knalt er steeds uit.
Stomme provider en ik moet een iphone 5 of 6, daar ben ik zo aan toe pap, want deze achterlijke iphone 4s is zo 2014. Pap hoor je mij, pap'?

Naast mij begint het baby'tje te huilen terwijl de mamma zegt: 'Oh spannend, wat jij meemaakt ik wil dat ook'. 'Ja', zegt de dame, 'het is zo spannend! Oh, wacht hij appt weer hij is online hi hi hi'.

Afrekenen

Ik reken af, kijk vooruit. De meneer van het theezakjesverhaal loopt met mobiele telefoon in de hand naar boven, naar de toiletten. Op de trap zie je hem al een nummer intikken. Ik sta op, pak mijn tas en kijk omhoog. De meneer doet de telefoon aan zijn oor en bij het weglopen hoor ik de mobiele telefoon afgaan van de dame die tegenover de dame met baby zit.

'Oh', hij belt hoor ik haar zeggen. Het zal toch niet denk ik. Ik loop door en laat de gillende meisjes achter mij en loop langs de eenzame vrouw aan het tafeltje met in haar handen het papiertje van het koekje dat ze weggegeven heeft. Ik loop naar buiten, heerlijk het stadshart in. 's Avonds in bed ligt naast mij mijn toekomstige man met ipad in zijn hand.

Ik klik naast mij mijn lichtje uit, kruip tegen hem aan. 'Mars doe je ipad eens weg en zorg ervoor dat ik zeg maar boven mijzelf uitstijg en mijzelf zie liggen.' 'Wat zeg je', zegt hij. 'Nee niks,' zeg ik. 'Laat maar.'

'Jij zegt soms rare dingen', zegt Marcel, terwijl hij een nieuw spelletje patiencekaarten aantikt op zijn ipad.
Lachend op zijn borst schuif ik met mijn vinger de rode dame onder de zwarte heer...

Het is volbracht.

Ik mag mij nu officieel een 50-plusser noemen.

Lijfspreuk

Er zijn heel dus veel redenen om een hondje te nemen. Voor mij gaan ze allemaal op. Ik werk niet meer en ben dus meer thuis, ik heb pubers en ik zit al een beetje in de overgang. Ik ben dus ook heel blij met onze hond.

Nog een reden om een hond te nemen, is dat je echt naar buiten moet, weer of geen weer. Dat lijdt dan weer met leuke gesprekken met andere ‘baasjes’ en ‘vrouwtjes'.

Ik heb ooit een notitieboekje kado gekregen met daarop de tekst: ‘Walk through life and talk to everyone!
Dat was in de tijd dat het lopen heel moeilijk ging, ik vond het toen een beetje cynisch. Hoezo lopen, als je benen niet doen wat jij wilt, ben je snel uitgepraat.

Als snel begon ik de tekst met andere ogen te zien; er zijn veel manieren om in beweging te blijven en contact te maken. Het lopen gaat, dank zij de ‘looppil’ beter en inderdaad, ik praat met iedereen (vraag maar aan Karen, (zie hieronder).

Dus ook met de ‘baasjes en vrouwtjes' van. Het is een beetje mijn lijfspreuk geworden, net zoals ‘Waarom zal ik moeilijk doen als het ook makkelijk kan’. Ik koester mijn lijfspreuken, ze passen bij me.

Ik ben die tante

In een van mijn eerdere blogs (zie deel 3) schreef over een iets oudere tante c.q. huisbaas die met haar nichtje c.q. huurster in het weekeinde op stap wilde. Vorige week was ik die tante. Hoewel ik nu dus echt 50 jaar ben, voel ik me nog steeds 40 (en heeeeel soms 20).

Vorige week moest ik in verband met een oogontsteking onverhoopt naar het ziekenhuis. Het was droog en ik besloot met de bus te gaan en niet met de regiotaxi. De bushalte is nog geen 10 minuten lopen en dus een eitje. Toen ik bij de bushalte stond te wachten, kwam er een kennisje naast me staan, Karen. Zij is de 18-jarige dochter van een moeder die ik van de basisschool ken.

Als eerste ging ik zitten, Karen ging naar een ander plek. Omdat ik het wel gezellig vond om verder te kletsen, gewoon oprecht benieuwd naar hoe het met haar studie ging, ging ik naast haar zitten. De hele weg naar het station hebben we (in mijn optiek) gezellig zitten kletsen. Over haar studie, over mensen en kinderen die we allebei kenden en meer van dat soort zaken.

Ik zag Karen wel regelmatig op haar mobiel kijken, maar ik kletste gewoon vrolijk verder. Alsof we al jaren vriendinnen waren. We bleken ook in Woerden dezelfde richting op te moeten lopen. Leuk dacht ik nog,
kletsen we gewoon verder. Eenmaal aangekomen, had ze wel erg veel haast om de bus uit te stappen.

‘Ik spreek je nog wel’, riep ze en weg was ze. Ik had de komende 15 minuten, al lopend, de tijd om hierover na te denken. In het ziekenhuis aangekomen moest ik eerst naar de WC, moet ik altijd. Toen ik in de spiegel keek zag ik wat zij ook gezien moest hebben. Een niet meer zo’n piepjonge vrouw met een tikkeltje overgewicht en al een paar grijze haren.

Kortom, ik zag die tante die zich nog jong voelt, maar het niet meer is. Ik zag die docente Nederlands toen ik nog op de Middelbare School zat. Dat was even slikken, pas op de plaats, ik ben geen 20 meer.

Golden Earring

Ik ben al jaren fan van deze bands en heb de Golden Earring al 3x live gezien, Ook hebben manlief en ik een solo concert bezocht van drummer Cesar Zuiderwijk. Leadzanger Barry Hay en Cesar komen wat mij betreft beiden in aanmerking voor de ‘Leuke Mannen’-serie in het blad LINDA, alhoewel haar leuke mannen meestal wat jonger zijn.

Gisteren las in de krant dat de Golden Earring 50 jaar bestaat en een concert gaan geven in de Ziggo Drome in Amsterdam: het ‘Five Zero’ Concert. Ik probeer daarbij aanwezig te zijn.

Top 40 & de Stones

Ook de Top 40 bestaat al 50 jaar. Een van mijn andere favoriete bands zijn The Rolling Stones. In 1965 stond het nummer ‘I can get no satisfaction’ op de eerste plaats in de Top 40. Tijdens schoolfeesten heel veel gedraaid en nog altijd in de top 40 van mijn lievelingsnummers.

Nu ik dit zo opschrijf begin ik me toch iets ouder te voelen. Een beetje nostalgisch. Het besef dat deze bands al bestonden toen ik geboren werd. Raar idee. Ben ik nu toch een ‘oudere jongere’ of een ‘jongere oudere’? Ik hou maar op het laatste.

Via Youtube laat ik Satisfaction extra hard door de speakers knallen. Ik kan niet stil blijven zitten.
Geen probleem, alleen hond Jessie is thuis. Ik voel me weer 20.

Oja, ik ben dus 50 geworden (maar ik voel me nog steeds 40)

Ik ben altijd in beweging gebleven, van een driewielfiets, naar een kinderfiets, naar een gewone fiets, naar (heel kortstondig) een brommertje, naar een ‘busje van de zaak’, naar een race auto en om te eindigen bij een scootmobiel c.q. rollator c.q. rolstoel. Als het maar rolt.

Met behulp van deze vervoersmiddelen, het openbaar vervoer, de regiotaxi en lieve vrienden kom ik waar ik ziijn wil. Ook de komende 50 jaar!

Walk through life and talk to everybody!
Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan.
Van A naar Beter zogezegd, ondanks of desondanks de beperkingen door de MS

Op Zandvoort 1990

Ik blijf schrijven, over de leuke en minder leuke dingen in een leven met MS. Over het leven zelf. Met de nodige zelfspot en gewone observaties van de dingen en mensen om mij heen.

Wil je meer lezen, check dan regelmatig de FemNa40 site of mijn Facebook pagina.